Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Małgorzata Bańkowska

Sędziowie: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda (spr.)

SSO Ludmiła Tułaczko

Protokolant asystent sędziego Jakub Nasiłowski

przy udziale Prokuratora Grażyny Maleszewskiej

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2014 r.

sprawy M. B.

oskarżonego o przestępstwa z art. 13§2kk w zw. z art. 279§1kk w zw. z art. 64§1kk; art. 13§2kk w zw. z art. 279§1kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

oraz

T. J.

oskarżonego o przestępstwa z art. 13§2kk w zw. z art. 279§1kk w zw. z art. 64§1kk; art. 13§2kk w zw. z art. 279§1kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego M. B.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w W.

z dnia 11 lipca 2013 r. sygn. akt III K 1073/12

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, uznając apelacje prokuratora oraz obrońcy M. B. za oczywiście bezzasadne.; zwalnia obu oskarżonych od kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. J. kwotę 723,24 zł, a na rzecz adw. P. M. kwotę 516,60 zł, obejmujące wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

VI Ka 1488/13

UZASADNIENIE

M. B. i T. J. zostali oskarżeni o to, że:

I. w dniu 12 stycznia 2012 roku we W., województwa (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, poprzez wyłamanie zamków w drzwiach wejściowych dokonali włamania do mieszkania przy ulicy (...) na szkodę K. M., i usiłowali dokonać kradzieży mienia lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nie ujawnienie w lokalu przedmiotów w postaci środków pieniężnych, będących w ich zainteresowaniu
tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § I k.k.

- przy czym oskarżony M. B. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po
odbyciu w okresie od 17 listopada 2001 roku do dnia 20 stycznia 2011 roku kary 9 lat
i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwa podobne orzeczone wyrokami:
Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27.03.2000 r. o sygn. XVIII K 180/99, Sądu
Okręgowego w W. z dnia 1.10.2003 r. o sygn. XVIII K 201/02 oraz Sądu
Rejonowego dla W. P. z dnia 7.03.2002 r. o sygn. IV K 795/00, Sądu
Rejonowego dla W. P. z dnia 28.03.2002 r. o sygn. IV K 1124/99 i Sądu
Rejonowego dla W. P. z dnia 25.02.2003 r. o sygn. IV K 901/02 objęte
wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.09.2006 r. o sygn. VIII
K 140/06 tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § I k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

- przy czym oskarżony T. J. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat
po odbyciu w dniu 21 stycznia 2009 r. kary 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności
orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia
13.12.2007 r. sygn. akt III K 837/07 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego dla
W. P. z dnia 29.04.2003 r. sygn. akt IV K 38/03 orzekającym za
podobne do obecnie zarzucanego przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. karę 1 roku
pozbawienia wolności tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § I k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 12 stycznia 2012 roku we W., w działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, poprzez wyłamanie zamków w drzwiach wejściowych dokonali włamania ulicy (...) na szkodę M. G. i usiłowali dokonać lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nie ujawnienie w lokalu przedmiotów w postaci środków pieniężnych, będących w ich zainteresowaniu tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § I k.k.

- przy czym oskarżony M. B. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po
odbyciu w okresie od 17 listopada 2001 roku do dnia 20 stycznia 2011 roku kary 9 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwa podobne orzeczone wyrokami: Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27.03.2000 r. o sygn. XVIII K 180/99, Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1.10.2003 r. o sygn. XVIII K 201/02 oraz Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 7.03.2002 r. o sygn. IV K 795/00, Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 28.03.2002 r. o sygn. IV K 1124/99 i Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 25.02.2003 r. o sygn. IV K 901/02 objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.09.2006 r. o sygn. VIII K 140/06 tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § I k.k.

- przy czym oskarżony T. J. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat
po odbyciu w dniu 21 stycznia 2009 r. kary 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności
orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia
13.12.2007 r. sygn. akt III K 837/07 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego dla
W. P. z dnia 29.04.2003 r. sygn. akt IV K 38/03 orzekającym za podobne
do obecnie zarzucanego przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. karę 1 roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III. w dniu 28 marca 2012 roku w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonali włamania do mieszkania przy ul. (...) na szkodę B. Ł. i usiłowali dokonać kradzieży mienia, w ten sposób, że za pomocą przyrządu wyłamali zamki w drzwiach wejściowych do w/w mieszkania, jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzoną B. Ł. tj. o czyn z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

-przy czym oskarżony M. B. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od 17 listopada 2001 roku do dnia 20 stycznia 2011 roku kary 9 lati 2 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwa podobne orzeczone wyrokami: Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27.03.2000 r. o sygn. XVIII K 180/99, Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1.10.2003 r. o sygn. XVIII K 201/02 oraz Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 7.03.2002 r. o sygn. IV K 795/00, Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 28.03.2002 r. o sygn. IV K 1124/99 i Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 25.02.2003 r. o sygn. IV K 901/02 objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.09.2006 r. o sygn. VIII K 140/06 tj. o czyn z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

- przy czym oskarżony T. J. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat
po odbyciu w dniu 21 stycznia 2009 r. kary 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności
orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia
13.12.2007 r. sygn. akt III K 837/07 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego dla
W. P. z dnia 29.04.2003 r. sygn. akt IV K 38/03 orzekającym za podobne
do obecnie zarzucanego przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. karę 1 roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. w dniu 28 marca 2012 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonali włamania do mieszkania przy ul. (...) na szkodę K. N. i usiłowali dokonać kradzieży mienia w ten sposób, że za pomocą przyrządu wyłamali zamki w drzwiach wejściowych do w/w mieszkania, jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nie ujawnienie w lokalu przedmiotów w postaci środków pieniężnych, będących w ich zainteresowaniu, czym poprzez uszkodzenie zamków spowodowali straty w wysokości 500 zł na szkodę K. N., tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § I k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

-przy czym oskarżony M. B. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od 17 listopada 2001 roku do dnia 20 stycznia 2011 roku kary 9 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwa podobne orzeczone wyrokami: Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27.03.2000 r. o sygn. XVIII K 180/99, Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1.10.2003 r. o sygn. XVIII K 201/02 oraz Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 7.03.2002 r. o sygn. IV K 795/00, Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 28.03.2002 r. o sygn. IV K 1124/99 i Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 25.02.2003 r. o sygn. IV K 901/02 objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28.09.2006 r. o sygn. VIII K 140/06 tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § I k.k.

- przy czym oskarżony T. J. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w dniu 21 stycznia 2009 r. kary 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 13.12.2007 r. sygn. akt III K 837/07 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy P. z dnia 29.04.2003 r. sygn. akt IV K 38/03 orzekającym za podobne do obecnie zarzucanego przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § I k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w W. w wyroku z dnia 11 lipca 2013 roku, w sprawie o sygn. akt III K 1073/12 orzekł:

I. oskarżonego M. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

- za czyn z punktu I na podstawie art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych

- za czyn z punktu II na podstawie art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

-

za czyn z punktu III na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

-

za czyn z punktu IV na podstawie art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

II. oskarżonego T. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

-

za czyn z punktu I na podstawie art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

-

za czyn z punktu II na podstawie art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 8 pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

-

za czyn z punktu III na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

-

za czyn z punktu IV na podstawie art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 13 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 70 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył wymierzone oskarżonym
kary pozbawienia wolności i grzywny i orzekł kary łączne:

-

wobec oskarżonego M. B. karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych,

-

wobec oskarżonego T. J. karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

IV.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę kwot po 167 zł na rzecz pokrzywdzonego K. N.;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. B. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 marca 2012 r. do dnia 13 listopada 2012 roku i od 3 grudnia 2012 roku do 11 lipca 2013 r. oraz T. J. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 marca 2012 roku do dnia 11 lipca 2013 roku.

VI.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa:

-na rzecz adw. J. J. kwotę 672 plus VAT z tytułu obrony z urzędu oskarżonego M. B.;

- na rzecz P. M. kwotę 588 zł plus VAT z tytułu obrony z urzędu oskarżonego T. J.;

VII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych M. B. i T. J. od ponoszenia opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Prawomocnym postanowieniem z dnia 19 lipca 2013 r. (k.1823) Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w W. na podstawie art. 420 § 2 k.p.k. w zw. z art. 420 § 1 k.p.k. zmienił pkt. V w/w wyroku wobec M. B. w ten sposób, że zaliczył na poczet orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 28 marca 2012 r. do 13 listopada 2012 r. i od 3 grudnia 2012 r. do 11 lipca 2013 r. , a prawomocnym postanowieniem z dnia 18 października 2013 roku (k. 1941) uzupełnił w/w wyrok poprzez dodatkowe zaliczenie na poczet orzeczonej w stosunku do M. B. oraz T. J. kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 12 stycznia 2012 roku.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońca oskarżonego M. B. oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego M. B. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej wymiaru kary na korzyść oskarżonego M. B.. Wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu M. B. w wysokości 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych, podczas gdy dla osiągnięcia celów kary wystarczy jej znacznie niższy wymiar w wysokości 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w wysokości 5 oraz grzywna w wysokości 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych, za czym przemawiają zasady i dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 k.k oraz okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy. Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu na podstawie art. 85 k.k. i 86 § 1 i 2 k.k. kary łącznej w wysokości 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby w wysokości 5 oraz grzywny w wysokości 100 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych z jednoczesnym zaliczeniem na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny okresu tymczasowego aresztowania w sprawie, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy 2 dziennym stawkom grzywny.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść obu oskarżonych podnosząc zarzuty:

1.  rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego M. B. kary łącznej w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł, podczas gdy stopień szkodliwości społecznej czynów, wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, cele zapobiegawcze i wychowawcze kary przemawiają za orzeczeniem surowszej kary tj. 6 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł;

2.  rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego T. J. kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł; podczas gdy stopień szkodliwości społecznej czynów, wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, cele zapobiegawcze i wychowawcze kary przemawiają za orzeczeniem surowszej kary tj. 4 lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł.

Wobec powyższego, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1.  wymierzenie oskarżonemu M. B. kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł stawka;

2.  wymierzenie oskarżonemu T. J. łącznej kary 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 20 zł stawka.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje są oczywiście bezzasadne i tym samym nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie podnieść trzeba, że sąd rejonowy przeprowadził w sprawie niniejszej prawidłowe postępowanie dowodowe dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności, zebrane dowody poddał analizie zgodnej z regułami art. 7 kpk i na tej podstawie wyprowadził zasadny wniosek co do winy oskarżonych w zakresie przypisanych im czynów. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji co do przebiegu zdarzeń objętych aktem oskarżenia znajdują pełne oparcie w ujawnionym w toku przewodu sądowego materiale dowodowym i nie są przez skarżących kwestionowane. Prawidłowa jest także kwalifikacja prawna przypisanych obu oskarżonym czynów.

Natomiast przechodząc do meritum nie sposób zgodzić się z argumentami obu apelacji przedstawionymi na poparcie tezy o rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny.

Odnośnie apelacji obrońcy M. B. w pierwszym rzędzie podnieść trzeba, że w realiach sprawy niniejszej brak jest jakichkolwiek przekonujących podstaw do złagodzenia orzeczonej wobec tego oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat. Przede wszystkim skarżący nie wniósł o złagodzenie kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z pkt. IV aktu oskarżenia, co już w świetle reguł wymierzania kary łącznej, wskazanych w art. 86 § 1 k.k., uniemożliwia złagodzenie tej kary do wysokości umożliwiającej skorzystanie z instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania. Ale nawet pomijając tę okoliczność sąd okręgowy nie dopatrzył się w apelacji obrońcy tego typu argumentów, które w realiach sprawy niniejszej uzasadniałyby złagodzenie kary orzeczonej za czyn z pkt. IV do lat 2 i wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie absorpcji. Podkreślić bowiem trzeba, że orzekanie kary łącznej nie może przeradzać się w automatyczne kształtowanie jej wysokości na tej zasadzie. Zasadnicze znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary. Dlatego też istotne jest rozważenie, czy rzeczywiście zastosowanie zasady absorpcji przy orzekaniu kary łącznej spełni pożądane cele, zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej skazanego. Nie sposób przecież nie zauważyć, że popełnienie nie jednego przestępstwa jest istotną negatywną przesłanką prognostyczną wobec sprawcy. Jest to okoliczność obciążająca, przy której zastosowanie zasady absorpcji kłóciłoby się z wymogami prewencji, gdyż prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno przestępstwo i praktycznie bezkarności innych działań. Dlatego też w takich przypadkach należy orzekać karę surowszą od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Wracając do realiów sprawy niniejszej nie można tracić z pola widzenia, że czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione w kilkumiesięcznych odstępach i każdy z tych czynów jest wyraźnie zindywidualizowany. Już chociażby z tego względu sąd odwoławczy uznał, że zastosowanie zasady absorpcji przy orzekaniu kary łącznej wobec skazanego kłóciłoby się z wymogami prewencji i byłoby bezzasadnym premiowaniem jego przestępczych zachowań. Jednocześnie, przy uwzględnieniu dyrektyw z art. 53 k.k., nawet przy uwzględnieniu eksponowanych w apelacji okoliczności łagodzących, które przecież zostały dostrzeżone przez sąd I instancji, nie można bezkrytycznie pomijać wielokrotnej wcześniejszej karalności oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu, faktu popełnienia tych przypisanych w sprawie niniejszej w niedługim czasie po opuszczeniu zakładu karnego i to w sposób zaplanowany, zgodny z przyjętą strategią przestępczą stanowiąca dla oskarżonego sposób na zapewnienie źródła dochodu. W świetle tych okoliczności przyznanie się oskarżonego do winy, wyrażenie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonych, aczkolwiek uwzględnione przy kształtowaniu kary, nie dają przekonującej podstawy do twierdzenia, że orzeczona kara łączna pozbawienia wolności jest rażąco surowa, a tym bardziej do przyjęcia, że nawet w przypadku jej złagodzenia do 2 lat, zachodzą uzasadnione przesłanki z art. 69 § 1 k.k. do warunkowego zawieszenia jej wykonania. Podobnie sąd odwoławczy nie podziela poglądu obrońcy M. B. o rażącej surowości orzeczonej wobec tego oskarżonego kary łącznej grzywny. Biorąc pod uwagę granice, w jakich mogła zostać ukształtowana zgodnie z art. 86 § 1 k.k. jest to kara wyważona, a skarżący nie przedstawił w apelacji okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenie o jej rażącej niewspółmierności.

Sąd okręgowy nie przychylił się także do apelacji prokuratora, która w istocie kwestionuje wysokość jedynie kar łącznych pozbawienia wolności orzeczonych wobec M. B. i T. J.. Tutaj z kolei skarżący skupia się głównie na wyeksponowaniu okoliczności obciążających obu oskarżonych, przy jednoczesnym kwestionowaniu wagi przyjętych przez sąd I instancji okoliczności łagodzących. Otóż faktem pozostaje, że obaj oskarżeni w efekcie przyznali się do winy i mimo tego, że nie zastosowano instytucji z art. 387 k.p.k. i prowadzono postępowanie dowodowe na rozprawie, nie zmienili do zakończenia postępowania sądowego swojego stanowiska. Przy takiej postawie oskarżonych brak jest, w ocenie sądu okręgowego, uzasadnionych podstaw do podzielenia poglądu prokuratora, że przyznanie się do winy było z ich strony jedynie wybiegiem taktycznym obliczonym na zastosowanie instytucji z art. 387 k.p.k. Z kolei, o ile ma rację prokurator podnosząc, że małe szkody w mieniu nie były zasługą oskarżonych, to jednak w istocie uszczerbek w mieniu pokrzywdzonych był niewielki, co w świetle dyrektyw z art. 53 k.k. słusznie zostało uwzględnione przez sad rejonowy przy wymiarze kar pozbawienia wolności. Jednocześnie sąd I instancji przy kształtowaniu kar pozbawienia wolności wobec oskarżonych nie pominął okoliczności ich obciążających, a prokurator – poza ich ponownym przytoczeniem - nie wskazał w apelacji na dodatkowe okoliczności tego typu.

Reasumując - sąd odwoławczy uznał, że skarżący w obu wniesionych apelacjach nie przedstawili przekonujących argumentów, które uzasadniałyby ich twierdzenia o rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny. Zestawiając wniesione środki odwoławcze z rozważaniami sądu rejonowego odnośnie wymiaru kar sąd okręgowy uznał, że orzeczone wobec oskarżonych kary łączne pozbawienia wolności i grzywny są adekwatne do stopnia szkodliwości społecznej, stopnia zawinienia oskarżonych, a przy tym w należytym stopniu uwzględniają cele, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy. Są to kary odpowiednio wyważone w realiach sprawy niniejszej, sprawiedliwe, a jednocześnie uwzględniają potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z tych względów sąd okręgowy orzekł jak w wyroku.