Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 158/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2014 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:

SSA Andrzej Kot

Sędziowie:

SSA Witold Franckiewicz

SSA Robert Wróblewski (spr.)

Protokolant:

Beata Sienica

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Urszuli Piwowarczyk - Strugały

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2014 r.

sprawy K. R.

oskarżonego z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk, art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk oraz art. 12 kk;

M. S.

oskarżonego z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego K. R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 14 lutego 2014 r. sygn. akt III K 200/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1)  na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2 lutego 2012 roku, poz. 124; tekst jednolity) zobowiązuje oskarżonego K. R. do podjęcia, do dnia 18 lipca 2014 roku, leczenia odwykowego w zakładzie opieki zdrowotnej, w związku z uzależnieniem od narkotyków i oddaje go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

2)  na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oddaje oskarżonego M. S. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok, wobec oskarżonych K. R. i M. S., utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. i adw. P. G. po 600 złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej oskarżonym M. S. i K. R. przed Sądem Apelacyjnym oraz po 138 złotych tytułem zwrotu VAT,

IV.  zwalnia oskarżonych K. R. i M. S. od ponoszenia kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, zaliczając wydatki związane z tym postępowaniem na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

K. R. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od miesiąca maja 2013 r. do dnia 9 czerwca 2013 roku w Z., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru przemocą poprzez przystawienie K. G. noża do szyi oraz wypowiadanie wobec niego groźby połamania nóg i zabójstwa, które to groźby wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną one spełnione, doprowadził go do wydania 22 kart U. o łącznej wartości 3550 złotych,

tj. o czyn z art. 282 kk w zw. z art. 12 kk

II.  w okresie od dnia 1 października 2012 roku do dnia 31 lipca 2013 roku w Z. oraz w B. woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru: w okresie od 1 października 2012 roku do stycznia 2013 roku w Z. udzielił małoletniemu K. G. urodzonemu (...) w Z. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 81 gram za kwotę nie mniej niż 4000 złotych, a w okresie od 1 stycznia 2013 roku do dnia 31 lipca 2013 roku w B. udzielił M. S. amfetaminy:

- w styczniu 2013 roku środek psychotropowy w postaci 2,00 gram amfetaminy za 60 złotych

- w lutym 2013 roku środek psychotropowy w postaci 2,00 gram amfetaminy za 60 złotych

- w marciu 2013 roku środek psychotropowy w postaci 2,00 gram amfetaminy za 60 złotych,

- w kwietniu 2013 roku środek psychotropowy w postaci 2,00 gram amfetaminy za 60 złotych

- w maju 2013 roku środek psychotropowy w postaci 2,00 gram amfetaminy za 60 złotych

- w czerwcu 2013 roku środek psychotropowy w postaci 4,00 gram amfetaminy za 60 złotych

w lipcu 2013 roku środek psychotropowy w postaci 3,00 gram amfetaminy za 90 złotych

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk oraz art. 12 kk

M. S. został oskarżony o to, że:

III.  w dniu 23 lipca 2013 roku w miejscowości B. woj. (...), wbrew przepisom ustawy posiadał przy sobie środek psychotropowy w postaci 1,03 grama amfetaminy

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

Sąd Okręgowy w Świdnicy, wyrokiem z dnia 14 lutego 2014 roku, (sygnatura akt III K 200/13), rozstrzygnął:

I.  oskarżonego K. R. uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku

II.  oskarżonego K. R. uznał za winnego tego, że w okresie od października 2012 roku do 23 lipca 2013 roku w Z. oraz B., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, udzielił małoletniemu K. G. środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 2 gramów, za kwotę 60 złotych oraz udzielił M. S. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 17 gramów, za kwotę 510 złotych, tj. czynu z art. 59 ust. 1 i art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, przy zastosowaniu art. 60 § 1 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. R. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat, zaś na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IV.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku to jest czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata, zaś na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

VI.  na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązał oskarżonego M. S. do podjęcia w terminie jednego miesiąca od uprawomocnienia się wyroku leczenia odwykowego w związku z uzależnieniem od narkotyków;

VII.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. R. przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 570 złotych, tytułem równowartości korzyści uzyskanej przez niego z popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie II części dyspozytywnej wyroku;

VIII.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek i zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci substancji sypkiej koloru białego, opisanej w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 111, poz. 1;

IX.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności, na wypadek zarządzenia ich wykonania zaliczył oskarżonym – K. R. okres zatrzymania w sprawie od dnia 12 czerwca 2013 roku do 13 czerwca 2013 roku

- M. S. okres zatrzymania w sprawie od dnia 23 lipca 2013 roku do dnia 24 lipca 2013 roku

X. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. G. kwotę 885,60 zł. (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych 60/100) z VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. R. z urzędu;

XI. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. C. kwotę 738 zł. (siedemset trzydzieści osiem złotych) z VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. z urzędu;

XII. zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Z wyrokiem tym nie pogodził się prokurator oraz oskarżony K. R., w którego imieniu apelację wniósł obrońca.

Prokurator zaskarżył wyrok w stosunku do oskarżonego K. R. i M. S. w części dotyczącej orzeczenia o karze, na niekorzyść oskarżonych i zarzucił:

- obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii polegającą na:

- jego niezastosowaniu i nie zobowiązaniu oskarżonego K. R. do poddania się leczeniu w związku z jego uzależnieniem od środków odurzających, które stwierdzili powołani w sprawie biegli lekarze psychiatrzy, podczas gdy zgodnie z treścią tego przepisu w razie skazania osoby uzależnionej za przestępstwo pozostające w związku z używaniem środka odurzającego na karę pozbawienia wolności, którą warunkowo zawieszono, sąd zobowiązuje taką osobę do poddania się leczeniu w podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej oraz niezastosowaniu wobec niego dozoru wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia,

- niezastosowaniu wobec oskarżonego M. S. środka w postaci dozoru wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia, pomimo orzeczenia przez Sąd zobowiązania do podjęcia leczenia w myśl przepisu art. 71 ust. 1 cytowanej ustawy.

Podnosząc ten zarzut prokurator wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku przez zobowiązanie oskarżonego K. R. do poddania się leczeniu odwykowemu i oddanie go oraz oskarżonego M. S. pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia w myśl przepisu art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii a w pozostałym zakresie utrzymanie wyroku w mocy.

Obrońca oskarżonego K. R. zaskarżył wyrok w całości, w zakresie dotyczącym rozstrzygnięć, co do osoby K. R., dotyczących czynu określonego w pkt II części rozstrzygającej i zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.), polegający na błędnym przyjęciu, że w chwili popełniania czynu wskazanego w pkt II rozstrzygnięcia zawartego w wyroku oskarżony K. R. posiadał wiedzę, że K. G. nie miał ukończonych 18 lat, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej u.p.n) i wymierzenia kary na podstawie tego przepisu;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść (art. 438 pkt 2 k.p.k.), polegający na błędnym przyjęciu, że w zakresie udzielenia środków odurzających K. G. oskarżony działał z góry powziętym zamiarem, co doprowadziło do uznania czynu wobec osoby K. G. jako części czynu ciągłego (z art. 12 k.k.) łącznie z czynami dotyczącymi osoby M. S.;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.) polegający na braku przyjęcia, że czyny oskarżonego w stosunku do K. G. oraz do M. S. stanowią przypadek mniejszej wagi, co w konsekwencji doprowadziło do niezastosowania art. 59 ust. 3 u.p.n;

Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o:

4.  zakwalifikowanie zachowań oskarżonego opisanych w pkt II rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku, jako dwóch czynów, tj. czynu dot. K. G. oraz czynu ciągłego wobec M. S., stanowiących w obu przypadkach wypadki mniejszej wagi z art. 59 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 59 ust. 1 u.p.n. oraz wyeliminowanie z opisu czynu art.59 ust. 2 u.p.n;

5.  odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie art. 50 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 59 ust. 3 u.p.n.;

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna. Niezasadna natomiast jest apelacja obrońcy oskarżonego K. R..

I

Prokurator ma rację krytykując zaskarżony wyrok w oparciu o niepełne zastosowanie do oskarżonych normy art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2 lutego 2012 roku, poz. 124; tekst jednolity).

Faktycznie bowiem Sąd Okręgowy, w zaskarżonym wyroku, nie zobowiązał oskarżonego K. R. do podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie opieki zdrowotnej oraz nie oddał oskarżonego M. S. w okresie próby pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia.

Z prawidłowych ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy jednoznacznie wynika (strony 4 i 5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), że oskarżony K. R. wykazuje cechy uzależnienia od marihuany, natomiast oskarżony M. S. jest uzależniony od środków psychoaktywnych.

Wbrew argumentacji zawartej w odpowiedzi obrońcy oskarżonego K. R. na apelację prokuratora – ustalenie to ma swoje oparcie w dostarczonych przez biegłych lekarzy psychiatrów opiniach (karty 132-134 oraz 295-298 akt).

Sąd Okręgowy zatem, prawidłowo ustalając, że obydwaj oskarżeni są uzależnieni oraz skazując ich za przestępstwo pozostające w związku z używaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej na karę pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, miał obowiązek postąpić w sposób wskazany w art. 71 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Tym samym Sąd ten powinien, każdego z oskarżonych, zobowiązać do poddania się leczeniu lub rehabilitacji w podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej i oddać go pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia.

Tymczasem zaskarżony wyrok wszystkich tych orzeczeń nie zawiera, co musiało skutkować jego zmianą w kierunku wskazanym przez prokuratora w apelacji. Orzeczenie to jest tym bardziej konieczne, jeśli wziąć pod uwagę treść pisma H. S. (matki oskarżonego M. S.) z 7 maja 2014 roku (karta 378 akt).

II

W apelacji obrońcy oskarżonego K. R. postawiono zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Zarzut ten jest chybiony.

Błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), na przykład: błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd.

W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: "gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania", nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze "dowolności". Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58). Natomiast zarzut błędu w ustaleniach o charakterze "braku" wiąże się ze wskazaniem nowych faktów lub dowodów (zob. art. 427 § 3 k.p.k.).

Tym samym zarzut taki może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (art. 410 k.p.k.). W sytuacji, w której takowych uchybień on nie wykazuje, poprzestając na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się (na ogół) z wymogami tegoż art. 410 k.p.k., nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia.

Po przeprowadzeniu przez Sąd Apelacyjny kontroli odwoławczej należy stwierdzić, że Sąd I instancji w sposób poprawny zgromadził materiał dowodowy, dokonał prawdziwych ustaleń faktycznych, a także wyprowadził słuszne wnioski co do winy oskarżonego K. R..

Najogólniej rzecz ujmując, tezy postawione przez skarżącego, opierają się na założeniu, że oskarżony K. R.:

1)  nie zdawał sobie sprawy z tego, że K. G. nie miał w chwili czynu ukończonych 18 lat,

2)  błędnego ustalenia, że działał z góry powziętym zamiarem,

3)  braku przyjęcia, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że znamię małoletniości osoby, której udzielany jest środek odurzający, należy do sfery okoliczności faktycznych, które podlegają udowodnieniu w toku postępowania. Przy czym konieczne jest nie tylko wykazanie zaistnienia obiektywnych przesłanek określonych w art. 10 k.c., ale również udowodnienie istnienia po stronie oskarżonego świadomości tego, że osoba, której udziela środka odurzającego jest małoletnia.

Znamię małoletniości nie musi być jednakże objęte zamiarem bezpośrednim (w przeciwieństwie do pozostałych znamion - tj. udzielania środka odurzającego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej). Wystarczy, aby sprawca obejmował to znamię zamiarem ewentualnym. Nie jest zatem wymagana jego jednoznaczna i konkretna wiedza o tym, że osoba, której sprzedaje narkotyk nie ma ukończonych osiemnastu lat. Świadomość sprawcy co do tego faktu winna kształtować się na podstawie wszystkich okoliczności sprawy i wystarczy, że będzie on godził się na taką ewentualność (dla przykładu tylko: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 lipca 2008 r. w sprawie II AKa 198/08, OSA 2009/10/3-23; wyrok SA w Lublinie z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie II AKa 300/07 LEX nr 399941; K. Łucarz, A. Muszyńska, Komentarz do art. 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, LEX stan prawny na 1 grudnia 2007 r., teza V2). A zatem w realiach niniejszej sprawy wystarczające było dowiedzenie, że oskarżony K. R. przewidywał małoletniość swojego "kontrahenta" (K. G.) i godził się na udzielenie mu środka.

W tym świetle wystarczy jedynie odnotować, że oskarżony zna K. G. ze szkoły, jako ucznia I klasy liceum (karty 5-6 i 21 akt). Przed tą szkołą właśnie oskarżony sprzedawał K. G. marihuanę (karta 7 i 258o., akt). Nie może być zatem żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony przynajmniej przewidywał małoletniość K. G. i godził się na udzielenie mu marihuany.

Z czynem ciągłym mamy do czynienia, jeżeli sprawca obejmuje swym z góry powziętym zamiarem wszystkie zachowania, jakie się na ten czyn składają. Mówiąc inaczej - sprawca już na wstępie zakłada, że popełni przestępstwo składające się z kilku zachowań, czyli w pewnym sensie "na raty", albo co najmniej możliwość taką dopuszcza. Zamiar bowiem należy interpretować zgodnie z treścią art. 9 § 1 k.k. Ma on zatem miejsce wówczas, gdy sprawca chce popełnić czyn zabroniony składający się z dwu lub więcej zachowań albo przewidując możliwość jego popełnienia, godzi się na to.

Z góry powzięty zamiar jest elementem podmiotowym, spajającym wiele zachowań w jeden czyn zabroniony, mający charakter czynu ciągłego. Zamiar ten już w chwili jego powzięcia odnosi się zatem do zindywidualizowanych, przynajmniej w ogólnym zarysie, wszystkich zachowań składających się na czyn ciągły. Innymi słowy – zachowania podjęte w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w rozumieniu art. 12 k.k. to działania w zamiarze obejmującym całość akcji przestępczej w takim znaczeniu, że sprawca wyraża gotowość do wykorzystania powtarzającej się sposobności do popełnienia przestępstwa i tę sposobność wykorzystuje.

Analizując zachowanie się oskarżonego, poparte okolicznościami zawartymi w jego wyjaśnieniach, nie można mieć żadnych wątpliwości, że K. R. właśnie wyrażał gotowość do wykorzystania każdej powtarzającej się sposobności do popełnienia przestępstwa i tę sposobność wykorzystywał.

Tym samym, przyjęta w zaskarżonym wyroku konstrukcja prawna jest prawidłowa i konieczna. Konieczna, ponieważ czyn ciągły jest instytucją obligatoryjną prawa karnego. Znaczy to tyle, że jeżeli sąd ustali, że zachodzą przesłanki dla jego zastosowania, to nie ma żadnej fakultatywności w tym zakresie, lecz musi w wyroku przypisać oskarżonemu czyn z art. 12 k.k.

Nieuwzględnienie powyższych zarzutów czyni kolejny (brak przyjęcia, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi) w zasadzie nieaktualnym. Jednakże wypada tu odnotować, że wprawdzie przepisy ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii nie precyzują kiedy należy przyjąć kwalifikację uprzywilejowaną za przestępstwo z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy, to oczywistym jest, że o uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, co w praktyce odnosi się do kryterium ilościowego i jakościowego udzielonego środka.

In concreto, już tylko, wzgląd na to właśnie kryterium sprawia, że czyn oskarżonego za wypadek mniejszej wagi uchodzić nie może.

III

Czyn przypisany oskarżonemu K. R. został prawidłowo opisany i zakwalifikowany.

Oskarżonemu wymierzono karę przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia i z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

W realiach tej sprawy nie może zatem być mowy o rażącej niewspółmierności kary. Tym bardziej, gdy sąd wymierzając karę (a tak właśnie jest w tej sprawie), uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami jej wymiaru, czyli wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary określonych w art. 53 k.k.

IV

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze i § 14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu oskarżonych stosowne wynagrodzenie wobec oświadczenia, że koszty związane z tą obroną nie zostały pokryte ani w części, ani tym bardziej w całości.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego K. R. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wobec ustalenia, że oskarżony nie posiada żadnego majątku ani stałego źródła dochodów.

Mając to wszystko na uwadze orzeczono jak w wyroku.