Pełny tekst orzeczenia

Sygn. I C 300/11

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2012 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Łukaszuk

Protokolant:

sekr. sądowy Aneta Wesołkowska

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2012 r. w Warszawie na rozprawie sprawy

z powództwa J. J.

przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Prezesa Sądu Rejonowego G.i Prezesa Sądu Rejonowego G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  odstępuje od obciążania powoda J. J. kosztami sądowymi;

3.  poleca wypłacić ze Skarbu Państwa - Kasy Sądu Okręgowego w W. na rzecz adwokata E. R.kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) powiększoną o należny podatek VAT tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Sygn. akt I C 300/11

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 kwietnia 2008 r. powód J. J.wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Sprawiedliwości, kwoty 73.000 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda i za wyrządzoną krzywdę oraz za cierpienie fizyczne przez pozwanego oraz kwoty 43.000 zł na rzecz (...) Fundacji (...)w W., a także o zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że podstawą żądania o zadośćuczynienie jest naruszenie jego dóbr osobistych oraz krzywda i cierpienie fizyczne związane z nieprawidłowym wykonywaniem obowiązków służbowych przez pozwanego, co miało doprowadzić do pogorszenia sytuacji procesowej powoda i pogorszenia jego stanu zdrowia. Powód wskazał, że w sprawach prowadzonych przez Sądy Rejonowe G.i G.w G.postępowania były nadmiernie przedłużane, co stanowiło uchybienie interesu publicznego i prywatnego powoda. J. J.podniósł również, że w wyniku nieprawidłowych działań pozwanego doznał rozstroju zdrowia.

W toku postępowania postanowieniem z dnia 14 października 2008 r. Sąd ustalił, iż Skarb Państwa winien być reprezentowany przez Prezesa Sądu Rejonowego G.oraz Prezesa Sądu Rejonowego G..

W odpowiedziach na pozew, jednostki organizacyjne pozwanego Skarbu Państwa wniosły o oddalenie powództwa w całości jako nieuzasadnionego i pozbawionego podstaw prawnych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z inicjatywy powoda J. J. wszczynane są liczne sprawy sądowe przeciwko jednostkom organizacyjnym Skarbu Państwa. (bezsporne).

Tok postępowania w sprawach stanowiących podstawę przedmiotowego powództwa przedstawiał się następująco:

1.  Sprawa XII Co 60/07 Sądu Rejonowego G.

W dniu 12 czerwca 2006 r. do Sądu Rejonowego G., wpłynął wniosek J. J.o zwolnienie go od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia pozwu o odszkodowanie i zadośćuczynienie (k. 2-4 akt XII Co 60/07). Zarządzeniem z dnia 26 sierpnia 2006 r. powód został wezwany do uzupełnienia braków formalnych pisma poprzez złożenie oświadczenia obejmującego dokładne dane dotyczące jego sytuacji rodzinnej, materialnej, dochodów (ich źródeł i wysokości) oraz wydatków (ich celów i wysokości) w terminie 7 dni, pod rygorem oddalenia wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. (k. 9 akt XII Co 60/07). W dniu 10 sierpnia 2006 r. do Sądu wpłynęło pismo powoda, w którym uzupełnił braki oraz wniósł o zwrócenie się do Dyrektora Aresztu Śledczego w G.(w którym powód przebywał) o udzielenie informacji potwierdzających dane zawarte w oświadczeniu powoda (k. 12 akt XII Co 60/07). Zarządzeniem z dnia 14 sierpnia 2006 r. zwrócono się do Dyrektora Aresztu Śledczego w G.o udzielenie informacji o środkach majątkowych będących w dyspozycji powoda. Odpowiedź wpłynęła do Sądu 31 sierpnia 2006 r. (k. 20 akt XII Co 60/07). W dniu 22 września 2006 r. Sąd Rejonowy G.wydał postanowienie w którym oddalił wnioski J. J.o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się powód i wniósł zażalenie, na skutek którego Sąd Okręgowy w G.zwolnił powoda od kosztów sądowych oraz uchylił postanowienie oddalające wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, przekazując sprawę w tym zakresie do ponownego rozpoznania (k. 52-55 akt XII Co 60/07). Po ponownym rozpoznaniu wniosku w przedmiocie ustanowienia pełnomocnika z urzędu Sąd Rejonowy G., postanowieniem z dnia 7 stycznia 2008 r. oddalił wniosek (k. 68 akt XII Co 60/07). Pismem z dnia 29 grudnia 2007 r. J. J.wniósł skargę na przewlekłość postępowania odwoławczego w sprawie XII Co 60/07 (k. 3 akt III S 4/08). Sąd Okręgowy w G. postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2008 r. oddalił skargę uznając, że do przewlekłości postępowania nie doszło (k. 28, 34 akt III S 4/08).

2.  Sprawa I Co 362/06 Sądu Rejonowego G.

W dniu 7 sierpnia 2006 r. do Sądu Rejonowego G., wpłynął wniosek J. J.o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej (k. 2 akt I Co 362/06). Zarządzeniem z dnia 22 sierpnia 2006 r. powód został wezwany do złożenia oświadczenia o jego sytuacji rodzinnej i majątkowej według dołączonego formularza oraz dołączenia dokumentów potwierdzających wysokość jego dochodów i wydatków w terminie 7 dni pod rygorem oddalenia wniosku (k. 7 akt I Co 362/06). Pismem, które wpłynęło do sądu 28 sierpnia 2006 r. powód uzupełnił braki (k. 11 akt I Co 362/06). Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2006 r. Sąd przyznał J. J.pełnomocnika z urzędu i zwrócił się o jego wyznaczenie do (...)Rady (...)w G.(k. 16 akt I Co 362/06). Pismem z dnia 11 września 2006 r. (...)Rada (...)w G.zawiadomiła, iż pełnomocnikiem z urzędu został wyznaczony adw. M. H.(k. 24 akt I Co 362/06). Pełnomocnik J. J.21 grudnia 2006 r. złożył w sądzie opinię o niecelowości wnoszenia skargi konstytucyjnej (k. 36 akt I Co 362/06). Pismem z dnia 26 lutego 2007 r. J. J.wniósł o zmianę pełnomocnika z urzędu (k. 46 akt I Co 362/06). Sąd Rejonowy G. oddalił ten wniosek postanowieniem z dnia 12 marca 2007 r. (k. 49 akt I Co 362/06). W dniu 19 marca 2007 r. J. J.wniósł ponownie o zmianę pełnomocnika (k. 54 akt I Co 362/06) a wniosek ten Sąd 28 marca 2007 r. oddalił (k. 57 akt I Co 362/06). Dnia 7 kwietnia 2007 r. J. J.ponownie złożył wniosek o zmianę pełnomocnika z urzędu (k. 61 akt I Co 362/06), który Sąd postanowieniem z 16 kwietnia 2007 r. oddalił (k. 63 akt I Co 362/06). J. J.składał kolejne wnioski o zmianę pełnomocnika z urzędu, które były oddalane i odrzucane przez sąd. W przedmiotowej sprawie J. J.składał też wnioski o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika, które były oddalane w pierwszej, a na skutek zażalenia również w drugiej instancji (akta I Co 362/06).

3.  Sprawy 1 Ds. 2154/02 Prokuratury Rejonowej G.oraz II Kp 1138/06 Sądu Rejonowego G.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2002 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej G.w sprawie 1 Ds. 2154/02 umorzył śledztwo w sprawie złożenia fałszywych zeznań (k. 26 akt 1 Ds. 2154/02). W dniu 25 sierpnia 2006 r. J. J.złożył zażalenie na to postanowienie (k. 88 akt 1 Ds. 2154/02). W postępowaniu, które zostało wszczęte na skutek zażalenia powoda, złożył on wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu (k. 99 1 Ds. 2154/02). Wskutek rozpatrzenia wniosku wyznaczono J. J.pełnomocnika w osobie adw. J. F.(k. 21 akt II Kp 1138/06). Pismem z dnia 20 listopada 2006 r. J. J.złożył wniosek o doprowadzenie go na posiedzenie (k. 23 akt II Kp 1138/06). Postanowieniem z dnia 28 listopada 2006 r. Sąd nie uwzględnił wniosku uznając, że dla należytej obrony praw pokrzywdzonego na posiedzeniu wystarczająca będzie obecność ustanowionego dla niego pełnomocnika (k. 25 akt II Kp 1138/06). Pismem z dnia 17 lutego 2007 r. J. J.złożył skargę na przewlekłość postępowania (k. 31 akt II Kp 1138/06), którą Sąd Okręgowy odrzucił (k. 84 akt II Kp 1138/06). W dniu 2 sierpnia 2007 r. Sąd Rejonowy G.postanowił zażalenia na postanowienie o umorzeniu śledztwa nie uwzględnić i przekazać je do Sądu Okręgowego celem rozpoznania (k. 79 akt II Kp 1138/06). W związku z uznaniem się przez Sąd Okręgowy za niewłaściwy do rozpoznania sprawy i przekazania jej do Sądu Rejonowego G., Sąd ten po rozpoznaniu sprawy postanowił w dniu 31 marca 2008 r. utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie w przedmiocie umorzenia śledztwa (k. 121 akt II Kp 1138/06). Na postanowienie to pełnomocnik J. J.złożył zażalenie (k. 126 akt II Kp 1138/06). J. J.po raz kolejny złożył skargę na przewlekłość postępowania (k. 129-133 akt II Kp 1138/06), która to skarga postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 28 kwietnia 2008 r. została oddalona (k. 135-136 akt II Kp 1138/06).

4.  Sprawa I Co 261/07 Sądu Rejonowego Gdańsk - Północ

Pismem z dnia 11 czerwca 2006 r. (data wpływu 13 czerwca 2006 r.) J. J.wniósł do Sądu Rejonowego G., o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu w celu sporządzenie pozwu przeciwko adw. K. M.(k. 2-3 akt I Co 261/07). Postanowieniem z dnia 27 listopada 2007 r. Sąd Rejonowy G. oddalił wniosek powoda (k. 57-58 akt I Co 261/07), a w dniu 10 marca 2008 r. Sąd Okręgowy oddalił zażalenie złożone na postanowienie Sądu Rejonowego przez powoda (k. 73 akt akt I Co 261/07).

5.  Sprawa II Kp 744/07 Sądu Rejonowego G.

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2007 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej G.odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie niedopełnienia obowiązków przez pełnomocników J. J.adw. M. H.i adw. M. K.. Na to postanowienie, J. J.złożył zażalenie, które zostało przyjęte dnia 6 czerwca 2007 r. (k. 1 akt II Kp 744/07). J. J.w postępowaniu przed Sądem Rejonowy G., w dniu 19 października 2007 r. wniósł o ustanowienie dla niego pełnomocnika z urzędu (k. 16 akt II Kp 744/07). Sąd uwzględnił wniosek skarżącego. Ze względu na fakt, że kolejni wyznaczani z urzędu pełnomocnicy nie mogli pełnić swojej funkcji, w dniu 26 maja 2008 r. pełnomocnikiem został adw. B. W.(k. 80 akt II Kp 744/07). Postanowieniem z dnia 26 maja 2008 r. Sąd Rejonowy G.utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie (k. 82 akt II Kp 744/07). Na przewlekłość powyższego postępowania J. J.złożył w dniu 17 maja 2008 r. skargę, która po rozpoznaniu przez Sąd Okręgowy w G. została oddalona postanowieniem z dnia 26 września 2008 r. (akta sprawy XIII S 8/08).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów znajdujących się w załączonych aktach spraw o sygn.: XII Co 70/07 oraz I Co 261/07 Sądu Rejonowego G., I Co 362/06 Sądu Rejonowego G., 1 Ds. 2154/02 Prokuratury Rejonowej G.oraz II Kp 1138/06 i II Kp 744/07 Sądu Rejonowego G., a także III S 4/08 oraz XIII S 8/08 Sądu Okręgowego w G.. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała wartości dowodowej tychże dokumentów i nie budziły one także wątpliwości Sądu.

Wnioski dowodowe zgłoszone przez powoda w pozwie tj. o dopuszczenie dowodu z jego zeznań w charakterze strony, dopuszczenie dowodu z zeznań sędziów prowadzących poszczególne postępowania oraz dowodu z opinii biegłego zostały oddalone przez Sąd, albowiem nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w sytuacji, w której powód nie wykazał podstawowej przesłanki swych roszczeń, tj. bezprawności w działaniu pozwanego, o czym będzie mowa w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Nic nie wnosząca do sprawy okazała się przy tym dokumentacja w postaci akt osobowych powoda nadesłana z aresztu śledczego w którym przebywa powód, jak również dokumentacja medyczna, której kopia została dołączona do akt niniejszej sprawy. Z chwilą bowiem oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego materiały te stały się zbędne do ustalenia stanu faktycznego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, iż jakkolwiek powód w petitum pozwu domagał się zapłaty tytułem zadośćuczynienia, to jednakże z uwagi na okoliczności wskazane w uzasadnieniu pozwu i ich kazuistyczne, lakoniczne sformułowanie Sąd rozważył żądania powoda zarówno w odniesieniu do przepisów dotyczących odszkodowania za niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej, jak i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z tym działaniem i naruszeniem dóbr osobistych.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 417 § 1 kc za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca te władzę z mocy prawa.

Rozpatrując powołany przepis należy stwierdzić, że do zaistnienia odpowiedzialności Skarbu Państwa konieczne jest łączne spełnienie czterech przesłanek tj. niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie, działanie lub zaniechanie następujące przy wykonywaniu władzy publicznej, szkoda oraz związek przyczynowy między działaniem (zaniechaniem) a szkodą.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie występuje pierwsza z wymienionych przesłanek a mianowicie niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie. Zarówno Sąd Rejonowy G.oraz Sąd Rejonowy G., a także Sąd Okręgowy w G., jak i Prokuratura Rejonowa G. tj. działały zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa procesowego jak i materialnego. Dokonując analizy spraw prowadzonych w powołanych przez powoda postępowaniach Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień, również mogących mieć swoją podstawę w ustawie z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznawania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. Nr 179, poz. 1853).

Powód nie wykazał stosownym orzeczeniem stwierdzającym przewlekłość, aby w jakiejkolwiek sprawie ona zaistniała. Nadto nie wskazał nawet, na czym miałaby ona polegać w szeregu powołanych przez niego spraw i jakich okresach. Z definicji przewlekłości postępowania wynika, że zachodzi ona wtedy gdy „postępowanie w sprawie trwa dłużej, niż konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo dłużej niż konieczne dla załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego”. Powód w uzasadnieniu pozwu nawet nie wskazał przyczyn dla których wskazane przez niego sprawy trwały dłużej niż to konieczne dla jej rozstrzygnięcia. Sąd uznał, zatem że powód nie tylko nie udowodnił, ale nawet nie uprawdopodobnił zaistnienia nie tylko przewlekłości, ale i opieszałości w rozpoznaniu jego spraw.

Twierdzenia powoda, iż postępowania w jego sprawach rozpoznawanych przed Sądami Rejonowymi G.i G.były bezpodstawnie przedłużane nie znajduje w ocenie Sądu oparcia w faktach. Analiza akt tych postępowań oraz wskazany w ustaleniach stanu faktycznego tok ich prowadzenia nie potwierdza zarzutów powoda. Wręcz przeciwnie, w ocenie Sądu na długość części postępowania miały wpływ liczne wnioski i środki odwoławcze składane przez J. J.. Sądowi z urzędu jest natomiast wiadomo, iż powód wszczyna liczne postępowania w jednostkach wymiaru sprawiedliwości w całej Polsce i bardzo szeroko korzysta ze wszelkich swych ustawowych uprawnień. Powód winien mieć zatem świadomość, iż na długość postępowań wpływ mają przede wszystkim jego działania jako strony.

Decyzje podejmowane przez organy prowadzące sprawy były zgodne z przepisami prawa i gdy było to wymagane, szczegółowo uzasadniane. Wszystkie pisma powoda były rozpatrywane i nadawany był im bieg, jeśli było to możliwe. Również rozstrzygnięcia Sądów oddalające skargi o stwierdzenie przewlekłości postępowania były zasadne i szczegółowo umotywowane.

Mając na uwadze powyższe nie można uznać za bezprawne działań Sądów i ich funkcjonariuszy, które podjęte zostały w ramach sprawowanego przez te sądy wymiaru sprawiedliwości. Z uwagi na nie spełnienie przesłanki bezprawności, nie może więc być mowy o odpowiedzialności Skarbu Państwa z tego tytułu. Ponadto zauważyć należy, że sam fakt wyrządzenia powodowi szkody ani jej wysokości nie został przez powoda w żaden sposób wykazany. Trudno także przyjąć, iż wobec kilkuset różnych spraw prowadzonych przez powoda w całej Polsce, właśnie te wskazane w pozwie, miały wpływ na rozstrój jego zdrowia.

Rozważając zasadność żądania zadośćuczynienia, wskazać należy, iż zgodnie z art. 445 § 1 i 2 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, w wypadku pozbawienia wolności, skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wobec powyższego niezbędną przesłanką przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest wykazanie przez powoda okoliczności uzasadniających jego przyznanie, tj. bezprawnego działania pozwanego oraz związku przyczynowego pomiędzy tym działaniem a krzywdą. Jak już była o tym mowa wcześniej brak jest po stronie pozwanej bezprawności. Podnieść również należy, iż powód nie wykazał w żaden sposób ewentualnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem Skarbu Państwa a potencjalną krzywdą.

Rozpatrując zaś żądanie powoda dotyczącego zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych należy zauważyć, iż zgodnie z art. 24 § 1 kc ten, czyje dobro osobiste zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Art. 488 kc. stanowi zaś, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny.

Z przepisu art. 24 § 1 kc wynika zatem, iż ochrona dóbr osobistych przysługuje przed działaniem bezprawnym, które to działanie jest również przesłanką konieczną do udzielenia ochrony o charakterze niemajątkowym. Przez bezprawność rozumie się każde działanie sprzeczne z normami prawnymi, porządkiem prawnym, a nawet zasadami współżycia społecznego. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 19 października 1989 roku (II CR 419/89, OSP z 1990, Nr 11-12, poz. 377) stwierdził, iż za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je. Do tych okoliczności zaliczył: 1) działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy, 2) wykonywanie prawa podmiotowego, 3) zgodę pokrzywdzonego, 4) działanie w obronie uzasadnionego interesu.

Niewątpliwie, co zostało wskazane we wcześniejszych rozważaniach, działania Skarbu Państwa i reprezentujących go organów i funkcjonariuszy, w powołanych przez powoda sprawach nie miały charakteru bezprawnego. Co więcej w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, iż dodatkową przesłanką niezbędną do ustalenia odpowiedzialności z art. 488 kc jest obok bezprawności także zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2002 roku, V CKN 1581/00, OSNC 2004, 4, 53, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004 r., II CK 115/03, niepubl., wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2004 r., IV CK 707/03, niepubl.). Wina Skarbu Państwa lub jego funkcjonariuszy nie została zaś przez powoda w żaden sposób wykazana.

Co więcej powód nie wskazał dobra osobistego, które miało zostać naruszone. Za takie nie może być uznane prawo do sądu, gdyż nawet gdyby stwierdzić, że doszło do przewlekłości postępowania, czego w świetle powyższych rozważań przyjąć nie można, to tak rozumiane prawo do sądu nie może być uznawane za dobro osobiste. Taki też pogląd wyraził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie o sygn. II CSK 640/09, który stwierdził, że „prawo do rozpoznania sprawy przez Sąd bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 6 ust. 1 konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowej wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. Dz. U. z 1993 r., nr 61, poz. 284) nie jest dobrem osobistym”. Sąd ten wskazał również, iż co prawda katalog dóbr osobistych jest katalogiem otwartym, lecz nie ma jakichkolwiek podstaw by zaliczać do nich prawo do sądu. Nie wszystkie bowiem uprawnienia jednostki objęte konwencją mogą korzystać ochronie z art. 24 k.c. Także Europejski Trybunał Praw Człowieka nie wyraził zapatrywania, aby prawo do sądu traktować jako dobro osobiste.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 102 kpc biorąc pod uwagę fakt długotrwałego osadzenia w zakładzie karnym i związaną z tym sytuację materialną powoda, która legła u podstaw jego zwolnienia od kosztów sądowych na początku procesu.

O zwrocie kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) oraz art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.