Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2012 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: stażysta Agnieszka Makowiecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2012 roku w Warszawie,

sprawy z powództwa A. L.

przeciwko Skarbowi Państwa – Komendantowi (...) Policji

o odszkodowanie

1.  zasądza od Skarbu Państwa – Komendanta (...) Policji na rzecz A. L.kwotę 100.000 (sto tysięcy) złotych z tytułu zadośćuczynienia,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od powoda A. L.na rzecz pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Komendanta (...) Policji tytułem zwrotu wypłaconych kwot tytułem zabezpieczenia powództwa:

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 lutego 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 marca 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 maja 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 czerwca 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2005 roku do dnia zapłaty;

- 4 800 (cztery tysiące osiemset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 sierpnia 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 września 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 października 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 grudnia 2005 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 stycznia 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 marca 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 kwietnia 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 maja 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 października 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 grudnia 2006 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 stycznia 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 lutego 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 kwietnia 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 maja 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 czerwca 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lipca 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 września 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 listopada 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2007 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lutego 2008 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 marca 2008 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 kwietnia 2008 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 maja 2008 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 czerwca 2008 roku do dnia zapłaty;

- 600 (sześćset) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2008 roku do dnia zapłaty;

- 1 100 (tysiąc sto) złotych i 80 (osiemdziesiąt) groszy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2009 roku do dnia zapłaty;

- 1 000 (tysiąc) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2009 roku do dnia zapłaty;

- 1 000 (tysiąc) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 stycznia 2010 roku do dnia zapłaty;

- 1 000 (tysiąc) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lutego 2010 roku do dnia zapłaty;

- 1 000 (tysiąc) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 marca 2010 roku do dnia zapłaty;

- 1 000 (tysiąc) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2010 roku do dnia zapłaty;

- 1 000 (tysiąc) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 maja 2010 roku do dnia zapłaty;

- 1 000 (tysiąc) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2010 roku do dnia zapłaty;

3.  znosi koszty postępowania między stronami;

4.  opłatę od pozwu przejmuje na rachunek Skarb Państwa.

Sygn. akt IC 158/08

UZASADNIENIE.

W dniu 24 września 2001r. powód A. L.wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa – Komendanta (...) Policji w W.kwoty 157.800 zł. tytułem jednorazowego odszkodowania oraz kwoty 1.230 zł. miesięcznie tytułem renty inwalidzkiej. W uzasadnieniu powód wskazał, że w/w kwot dochodzi za poniesione krzywdy moralne i fizyczne oraz szkody jakiej doznał na skutek czynu niedozwolonego popełnionego przez funkcjonariuszy pozwanego, gdyż w dniu 3 października 1999r. został pobity przez funkcjonariuszy policji będących na służbie. W wyniku pobicia doznał uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia w następstwie czego stał się inwalidą i stracił zdolność do pracy.

Ostatecznie powód sprecyzował powództwo w ten sposób, że wniósł o:

1)  zasądzenie kwoty 82.000 zł. tytułem odszkodowania za poniesione szkody materialne,

2)  zasądzenie kwoty 64.000 zł. tytułem utraconych zarobków za okres od 5.10.1999r. do 30.04.2006r.

3)  zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 250.000 zł. za krzywdy moralne i fizyczne,

4)  zobowiązanie pozwanego do wypłacania renty uzupełniającej w wysokości 1.880 zł. płatnej do dnia 10-tego każdego miesiąca z góry,

5)  ustalenie na przyszłość odpowiedzialności pozwanego za mogące wystąpić w przyszłości następstwa wyrządzonej szkody (k-496-497).

Pozwany Skarb Państwa – Komendant Stołeczny Policji wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W dniu 8 października 2004r. Sąd wydał postanowienie o zabezpieczeniu powództwa do czasu zakończenia postępowania, nakazując pozwanemu, aby w trybie zabezpieczenia wypłacał powodowi kwotę 600 zł. płatną miesięcznie do dnia 20-tego każdego miesiąca (k-224). Zaś w dniu 31 maja 2005r. zostało wydane przez Sąd postanowienie, w którym pozwany został zobowiązany do wyłożenia na rzecz powoda kwoty 4.800 zł. w celu pokrycia kosztów leczenia – zakupu protezy powietrznej do leczenia obturacyjnego bezdechu sennego (k-284).

W dniu 21 grudnia 2006r. Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział I Cywilny, sygn. akt IC 1585/01, wydał wyrok, w którym powództwo zostało oddalone oraz zostały zasądzone od powoda na rzecz pozwanego kwoty tytułem zwrotu wypłaconych kwot tytułem zabezpieczenia powództwa, ponadto powód nie został obciążony obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz pozwanego (k-524-526).

W dniu 19 kwietnia 2007r. Sąd Okręgowy uchylił postanowienie z dnia 8 października 2004r. w przedmiocie zabezpieczenia powództwa (k-611).

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2008r. Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancję apelacyjną (k-658-669). Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe i ustalił, że w dniu 15 marca 2007r. Sąd Rejonowy dla W.w sprawie III K 267/01, ogłosił wyrok, w którym oskarżonych M. Z.i P. A.uznał za winnych tego, że w dniu 3 października 1999r. w W.pełniąc służbę w charakterze funkcjonariuszy policji, działając wspólnie i w porozumieniu, przekroczyli swoje uprawnienia w ten sposób, że na terenie Komisariatu Policji W., dokonali pobicia zatrzymanego A. L.narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. (k-609). Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w W.z dnia 19 października 2007r., w sprawie X K 873/07.

Sąd Apelacyjny wskazał, że popełnienie przestępstwa przez policjantów w postaci pobicia powoda w czasie zatrzymania implikuje powstanie odpowiedzialności Skarbu Państwa, albowiem szkoda została wyrządzona powodowi przez funkcjonariuszy państwowych przy wykonywaniu przez nich czynności w rozumieniu art. 417 k.c. Ponadto Sąd Apelacyjny wskazał, że w ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji będąc związany ustaleniami wydanego w sprawie karnej prawomocnego wyroku skazującego, co skutkuje odpowiedzialnością Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariuszy państwowych przy wykonywaniu przez nich czynności na podstawie art. 417 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym w dniu 3.10.1999r., dokona ustaleń co do zakresu szkody poniesionej przez powoda. W szczególności Sąd I instancji ustali jakich obrażeń powód doznał w wyniku pobicia oraz jakie są trwałe skutki tych obrażeń. Przedmiotem rozważań Sądu będzie także istnienie związku przyczynowego pomiędzy obecnym stanem zdrowia a zdarzeniami mającymi miejsce w dniu 3 października 1999r., a w szczególności, które z obecnie stwierdzonych u powoda chorób pozostają w związku bezpośrednim lub pośrednim z tymi zdarzeniami. W tym celu niezbędne będzie sięgnięcie do wiadomości specjalnych jakimi dysponują biegli lekarze o wymienionych przez powoda specjalnościach lub też, jak został wniosek dowodowy doprecyzowany, poprzez sporządzenie opinii instytutu naukowo- badawczego. W dalszej kolejności Sąd Okręgowy ustali, czy pozostające w związku przyczynowym ze zdarzeniem w dniu 3 października 1999r. schorzenia powoda spowodowały wyłączenie lub też ograniczenie jego zdolności do pracy zarobkowej i w jakim stopniu (art. 444 § 2 k.c.). Sąd I instancji dokona także ustaleń co do szkody materialnej powoda oraz krzywdy niemajątkowej jakiej doznał w wyniku pobicia przez funkcjonariuszy policji. Po dokonaniu powyższych ustaleń Sąd Okręgowy oceni zasadność powództwa w zakresie żądania zadośćuczynienia, odszkodowania oraz renty z tytułu utraconych zdolności zarobkowania oraz dokona oceny żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego za przyszłe następstwa wyrządzonej szkody (k-659-669).

W toku ponownego rozpoznania sprawy:

Postanowieniem z dnia 29 października 2009r. Sąd Okręgowy zabezpieczył powództwo na czas trwania postępowania w ten sposób, że zobowiązał pozwanego do wypłaty na rzecz powoda kwoty 1.000 zł. miesięcznie, tytułem renty płatnej do dnia 20-tego każdego miesiąca z góry wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z należności (k-843) . Postanowieniem z dnia 23 marca 2010r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił w/w postanowienie i wniosek powoda o zabezpieczenie powództwa oddalił (k-874).

Ostatecznie powód wniósł o:

1)  zobowiązanie pozwanego do wypłacania powodowi renty uzupełniającej w wysokości 1.880 zł. miesięcznie, płatnej do dnia 10 każdego miesiąca do rąk powoda stosownie do obowiązującej na bieżąco decyzji organu rentowego ZUS przyznającego powodowi rentę okresową lub stałą, przedkładanej bieżąco przez powoda pozwanemu,

2)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 82.000 zł. tytułem odszkodowania za inne wymienione w pozwie szkody na majątku powoda,

3)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 246.273,56 zł., na którą składają się kwota 64.000 zł. tytułem odszkodowania za utracone zarobki od 05.10.1999r., ustalone na dzień 30.04.2006r. oraz kwota 182.556,12 zł. wynikająca z tytułu odszkodowania za utracone zarobki od dnia 01 maja 2006 roku do dnia 31 grudnia 2011 roku,

4)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 250.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy moralne i cierpienie fizyczne w związku z pobiciem powoda przez funkcjonariuszy pozwanego,

5)  ustalenie na przyszłość odpowiedzialności pozwanego za mogące wystąpić w przyszłości następstwa wyrządzonej szkody (k-1111).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. A także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kwot wypłaconych powodowi dotychczas na podstawie postanowień w toku procesu t.j. z dnia 8.10.2004r., 31 maja 2005r. i 19.10.2009r. wraz z ustawowymi odsetkami – według zestawienia kwot podanych w załączniku do protokołu rozprawy z dnia 3 stycznia 2012r. oraz według wykazu księgowego wypłaconych należności powodowi (k-1117-1119,1011-1057).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 3 października 1999r. około godziny 21.00 powód został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji w związku z podejrzeniem co do legalności samochodu, którym powód jechał. Po przeszukaniu pojazdu przez funkcjonariuszy, powód poprosił o okazanie legitymacji, czego funkcjonariusze nie uczynili. Powód został przewieziony na Komendę Policji W.. Tam powód został pobity przez funkcjonariuszy Policji. Na żądanie powoda zostało wezwane pogotowie. Lekarz pogotowia K. M.po przeprowadzonym badaniu powoda stwierdziła u powoda częstoskurcz zatokowy oraz uraz klatki piersiowej. Wobec podejrzenia złamania żeber powód został skierowany do szpitala przy ul. (...)w W.. Badająca powoda lekarz nie zauważyła u powoda żadnych podrażnień lub innych widocznych obrażeń (k-47 karta informacyjna). W szpitalu przy ul. (...)lekarz sporządził notatkę, iż badał pacjenta, który podał, że został pobity przez policjantów. W wyniku badania lekarz potwierdził objawy wskazane przez powoda i zdecydował o pozostawieniu go w szpitalu. Pomimo tego, według notatki lekarza, policjant M. Z.zdecydował o zabraniu powoda przez funkcjonariuszy policji, a poproszony o podpisanie notatki, w której lekarz stwierdził konieczność pozostawienia pacjenta w szpitalu, funkcjonariusz odmówił podpisu (k-48 zaświadczenie ze Szpitala). Następnie powoda przewieziono do policyjnej izby zatrzymań, gdzie nie został przyjęty. Następnego dnia t.j. 4 października 1999r. około godziny 18-tej powód został zwolniony z komisariatu.

W dniu 8 października 1999r. powód poddał się badaniu lekarskiemu przeprowadzonemu przez lekarza sądowego J. P.. Lekarz stwierdził u powoda wstrząśnienie mózgu, złamanie żebra VII-go i VIII- go, siniaki 5x5 na klatce piersiowej oraz liczne na pośladkach, pęknięcie błony bębenkowej ucha lewego, ogólne naruszenie czynności narządów ciała powyżej 7 dni (k-50 zaświadczenie lekarskie).

W dniu 11 października 1999r. powód uzyskał uzupełniającą opinię biegłego lekarza doc. dr hab. M. P., w której stwierdzono, że powód w nocy z dnia 3 na 4 października 1999r. doznał wstrząśnienia mózgu, pęknięcia błony bębenkowej ucha lewego, złamania VII i VIII żebra po stronie lewej, podskórnych wylewów krwi/zasinienia na klatce piersiowej po stronie lewej, a obrażenia powyższe nie powstały na skutek samookaleczenia lub uderzenia o kraty przez powoda. Lekarz stwierdził, że powód poza w/w obrażeniami miał również zespół depresyjno – lękowy oraz zaburzenia rytmu serca (k-72 opinia biegłego sądowego).

Następnie w dniach od 15 do 22 października 1999r. powód przebywał na oddziale neurologicznym Szpitala (...) w W.. U powoda rozpoznano stan po urazie głowy ze wstrząśnieniem mózgu, perforacji błony bębenkowej ucha lewego, stan po złamaniu żebra VII-go i VIII- go po stronie lewej oraz nerwicę wegetatywną (k-49 karta informacyjna). W badaniu laryngologicznym w czasie pobytu w szpitalu u powoda stwierdzono w badaniu wziernikowym centralną perforację błony bębenkowej lewej. Przy wypisie zalecono badanie psychologiczne (k-81).

Od dnia 28 lutego do dnia 3 marca 2000r. powód był hospitalizowany w Szpitalu (...) na oddziale chorób wewnętrznych, gdzie u powoda stwierdzono chorobę wieńcową, zaburzenia rytmu serca pod postacią ekstrasystolii nadkomorowej, nadciśnienie tętnicze. A także stan po urazie głowy ze wstrząśnieniem mózgu i po złamaniu VII i VIII zebra po stronie lewej. Podejrzenie cerebrastenii pourazowej. Perforację pourazową błony bębenkowej ucha lewego. Przewlekłe zapalenie ucha środkowego prawego. Niedosłuch obustronny. Zespół lękowo – depresyjny. W czasie pobytu w szpitalu powód był konsultowany laryngologicznie i u powoda stwierdzono: małą perforację lewej błony bębenkowej, dwie perforacje błony bębenkowej prawej z wydzieliną ropno-śluzową oraz skrzywienie przegrody nosa w prawo. U powoda rozpoznano przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego prawego z zaleceniem leczenia operacyjnego. Powód był także badany psychologicznie, u powoda stwierdzono znaczny niepokój, obsesyjne koncentrowanie się na jednym temacie (k-84-85 karta wypisowa).

Powód pozostawał pod opieką ambulatoryjną u lekarza laryngologa dr. S., który w zaświadczeniu z dnia 28 stycznia 2000r. stwierdził, że powód od października 1999r. jest pod opieką specjalistyczną laryngologiczną z powodu nawracających stanów zapalnych ucha lewego po przebytym pęknięciu błony bębenkowej ucha lewego stwierdzonym w dniu 7.10.1999r., z powikłanym stanem zapalnym i niedosłuchem przewodzeniowym. Ponadto stwierdza się ostatnio u powoda stany zapalne również ucha prawego. Utrzymują się obustronnie perforacje błon bębenkowych i niedosłuch przewodzeniowy (k-103). W przeprowadzonym badaniu laryngologicznym w dniu 24 i 27 stycznia 2000r. lekarz laryngolog dr. S. stwierdził ból ucha lewego z wyciekiem ropnym od wczoraj, pęknięcie lewej błony bębenkowej ze stanem zapalnym ropnym (k -199 ).

Powód odbywał karę pozbawienia wolności od 8 marca 2000r. do maja 2002r., w związku ze skazaniem go na cztery lata pozbawienia wolności za nielegalny obrót spiritusem (k-42v przesłuchanie powoda). Podczas odbywania kary pozbawienia wolności powód przebywał w Zakładzie Opieki Zdrowotnej Aresztu Śledczego, gdzie między innymi stwierdzono u powoda niedosłuch obustronny w przebiegu przewlekłego zapalenia uszu środkowych (k-57). W trakcie odbywania kary pozbawienia wolności powód przebywał w szpitalu od 22 listopada do 10 grudnia 2001r. na oddziale chirurgicznym w związku z badaniem urologicznym. U powoda rozpoznano zmiany rozrostowe pęcherza moczowego (k-31).

W Klinice (...) w Ł. w marcu 2003r. u powoda wykonano zabieg elektroresekcji w/w zmian pęcherza moczowego. W grudniu 2004r. powód został poddany kolejnej elektroresekcji, a w styczniu 2005r. przeprowadzono u powoda zabieg fotodynamiczny. Powstanie u powoda nowotworu pęcherza moczowego nie ma jakiegokolwiek związku z pobiciem przez policjantów w nocy z dnia 3 na 4 października 1999r., a obecny stan układu moczowego spowodowany jest jednostką chorobową nie mającą żadnego powiązania z urazami fizycznymi (k-702- 703 opinia biegłego urologa dr S. D.).

W dniu 18 maja 2004r. rozpoznano u powoda zespół obturacyjnego bezdechu sennego o nasileniu łagodnym i zalecono leczenie wspomagające oddechu. Z powodu nawracających stanów ropienia z uszu, powód w dniu 28 kwietnia 2006r. konsultowany był laryngologicznie w szpitalu (...), gdzie stwierdzono u powoda obustronne przewlekłe zapalenie uszu środkowych i zalecono leczenie zachowawcze (k -423 ).

Powód pozostawał pod opieką neurologa dr J.. Neurolog rozpoznał u powoda stan po urazie głowy, cerebrastenię pourazową, zaburzenia lękowo-depresyjne, zaburzenia krążenia mózgowego. W karcie pod datą 18 października 2006r. zaznaczono: w dniu 14 października 2006r. wypadek komunikacyjny, kolejny uraz głowy z utratą przytomności i niepamięcią wsteczną. W badaniu tomograficznym głowy – bez zmian pourazowych. Od czasu wypadku nasilenie bólów głowy, zawrotów głowy, zaburzenia równowagi. Nasilenie lęku i niepokoju. Neurologicznie: drżenie rąk, niewielkie spowolnienie psychoruchowe (k-737).

Biegły sądowy lekarz neurolog dr n. med. P. S. w grudniu 2008r. rozpoznał u powoda zespół nerwicowy, prawdopodobnie pourazowy pod postacią okresowych bólów, zawrotów głowy i zaburzeń pamięci. Biegły nie stwierdził cech organicznego uszkodzenia układu nerwowego, które pozostawałyby w związku z wydarzeniami z nocy 3 na 4 października 1999r. Rozpoznane schorzenie wynika najpewniej z następstw psychicznych w/w wydarzeń, a nie z uszkodzenia układu nerwowego. Nie można jednakże wykluczyć, że w/w wypadek miał wpływ na nasilenie istniejącego wcześniej zespołu nerwicowego. Ze względu na rozpoznanie cerebrastenii pourazowej biegły stwierdził u powoda 5% uszczerbek na zdrowiu. Biegły stwierdził, że na datę sporządzenia opinii stan zdrowia powoda z punktu widzenia neurologicznego jest stabilny i mało prawdopodobne jest ujawnienie się jakichkolwiek następstw w przyszłości. Powód miał rentę z całkowitą, a następnie częściowa niezdolnością do pracy, jednak biegły nie widzi podstaw do przyznania tego rodzaju świadczenia ze względów jego specjalności (k-735-741, 773-776, 925-931 opinia biegłego neurologa dr n. med. P. S.).

Biegły sądowy otolaryngolog M. P. (2) w maju 2008r. stwierdził u powoda przewlekłe obustronne zapalenie uszu środkowych z osłabieniem słuchu w uchu prawym oraz nieznacznego stopnia upośledzeniem słuchu w uchu lewym typu mieszanego. Zespół obturacyjnego bezdechu sennego o nasileniu łagodnym. Biegły stwierdził, że powód w nocy z dnia 3 na 4 października 1999r. doznał z punktu widzenia laryngologicznego urazu ucha lewego w wyniku, którego nastąpiło pęknięcie błony bębenkowej tego ucha, obrażenia te skutkowały rozstrojem zdrowia powyżej 7 dni. W okresie późniejszym, t.j. w marcu 2000r., stwierdzono również uszkodzenie błony bębenkowej w uchu prawym. W wyniku pęknięcia błony bębenkowej w uchu lewym doszło do przewlekłego zapalenia tego ucha z nawracającymi stanami ropienia usznego oraz niedosłuchem nieznacznego stopnia typu mieszanego (22 dB). Natomiast stwierdzone w kilka miesięcy później uszkodzenie błony bębenkowej w uchu prawym skutkowało w następstwie również przewlekłym procesem zapalnym tego ucha. Istnieje związek przyczynowo-skutkowy miedzy zdarzeniem z 3 października 1999r., z nawracającymi stanami zapalnymi oraz niedosłuchem przewodzeniowym skutkującym trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 5%. Istnieje w opinii biegłego wątpliwość co do związku przyczynowo-skutkowego zdarzenia z października 1999 r. a chorobą ucha prawego u powoda / dopiero po upływie 6 mcy od zdarzenia u powoda wystąpiły objawy choroby ucha prawego bez wcześniejszych danych medycznych świadczących o uszkodzeniu ucha prawego w związku z działaniem funkcjonariuszy Policji podczas zatrzymania powoda. Całość dokumentacji medycznej bezpośrednio po zdarzeniu z 3 na 4 października 1999 r. dotyczy uszkodzenia jedynie ucha lewego u powoda.

Powód wymaga okresowej kontroli laryngologicznej z ewentualnym poddaniem się zabiegowi operacyjnemu ucha w przypadku pojawienia się stanów ropnych w uchu (k-683-684, 787-788 opinia biegłego lekarza otolaryngologa M. P. (2)).

Na skutek obrażeń doznanych przez powoda w nocy z dnia 3 na 4 października 1999r. u powoda nie stwierdzono następstw internistyczno – kardiologicznych (k -812- 813 opinia biegłego lekarza internisty i kardiologa dr n. med. J. K.).

Obecne dolegliwości kręgosłupowe u powoda nie mają związku przyczynowo- skutkowego ze zdarzeniem z dnia 3 na 4 października 1999 r. Radiogramy wykonane po prawie 9 latach od zderzenia ujawniły rozpoczynające się zmiany degeneracyjno- zwyrodnieniowe tarczy międzykręgowej C5-C6. Zaś stwierdzona u powoda torbiel podkolanowa nie ma charakteru urazowego, jest patologicznym uwypukleniem torebki stawowej zawierającym maź stawową. Zniekształcenie łuku żebrowego u powoda mogło być spowodowane przyczynami rozwojowymi, jak również urazem klatki piersiowej. Nie ma żadnych danych potwierdzających obrażenie tej części klatki piersiowej. Stwierdzone po wypadku podbiegnięcia krwawe na klatce piersiowej powoda znajdowały się w innym miejscu. W dostępnej dokumentacji lekarskiej nie ma żadnej wzmianki o umiejscowieniu złamań żeber VII i VIII. Jeśli złamania tych żeber znajdowały się w przedniej części żeber to mogły doprowadzić do zniekształcenia lewego łuku żebrowego. Stwierdzone obecnie niezbyt duże zniekształcenie powoduje tylko defekt kosmetyczny, nie zaburza ruchomości oddechowej klatki piersiowej i nie powoduje zaburzeń w oddychaniu. Przebyte ogólne potłuczenie nie wywołało długotrwałych ujemnych następstw. Obrażenie klatki piersiowej oraz ogólne potłuczenie skutkowały cierpieniami fizycznymi oraz dolegliwościami bólowymi przez okres nie dłuższy niż 6-8 tygodni. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda z przyczyn ortopedycznych jeśli zostanie przyjęte, że zniekształcenie lewego łuku żebrowego ma związek przyczynowy z przebytym zdarzeniem, wynosi 3%. Rokowania na przyszłość są dobre i przebyte obrażenia nie zagrażają powstaniu nowych następstw (k- 944-946 opinia biegłego sądowego chirurga ortopedy dr n. med. A. D.).

W wyniku zdarzenia, które miało miejsce w nocy z 3 na 4 października 1999 r. u powoda wystąpiły skutki w sferze psychicznej pod postacią zaburzeń stresowych pourazowych (jako reakcja na stresujące wydarzenie o charakterze zagrażającym dla życia-pobicie) oraz wskutek wstrząśnienia mózgu - dysfunkcja, która przyczyniła się w przyszłości do rozwoju zaburzeń emocji i zachowania, które przejawiają się takimi objawami jak nadmierna podejrzliwość i nastawienia paranoiczne, rozwlekłość, lepkość, znaczne zmiany tempa i zborności wypowiedzi, zmienne zachowanie emocjonalne z łatwym przechodzeniem do stanu rozdrażnienia i krótkotrwałych wybuchów agresji. Wydarzenie w/w ma bezpośredni wpływ na obecny stan zdrowia powoda, uszczerbek na zdrowiu wynosi 5%. Obecnie powód pozostaje pod ambulatoryjną opieką specjalistyczną psychiatryczną. Miesięczny koszt leków wynosi ok. 90 zł.- H. 120 tabl. ok. 20 zł., N. 60 tabl. ok. 40 zł. L. 50 tabl. ok. 30 zł. Leczenie może być realizowane w poradni zdrowia psychicznego, która ma kontrakt z NFZ. Współczesne metody korekcji zaburzeń psychicznych, które wystąpiły u powoda z użyciem nowoczesnych leków psychotropowych dają szansę na eliminacje, a przynajmniej znaczne złagodzenie takich objawów jak nadmierna pobudliwość, skłonność do agresji, podejrzliwość nastawienia paranoiczna, zaburzenia snu (k-981-986 opinia biegłego lekarza psychiatry A. M. (2)).

W dniu 15 marca 2007r. Sąd Rejonowy dla W.w sprawie III K 267/01, ogłosił wyrok, w którym oskarżonych M. Z.i P. A.uznał za winnych tego, że w dniu 3 października 1999r. w W.pełniąc służbę w charakterze funkcjonariuszy policji, działając wspólnie i w porozumieniu, przekroczyli swoje uprawnienia w ten sposób, że na terenie Komisariatu Policji W., dokonali pobicia zatrzymanego A. L.narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. (k-609). Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 19 października 2007r., w sprawie X K 873/07.

Orzeczeniem lekarskim orzecznika ZUS z dnia 5 czerwca 2003r. powód został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30 czerwca 2004r. z uwagi na ogólny stan zdrowia (k-298). Następnie orzeczeniem lekarskim orzecznika ZUS z dnia 27 maja 2004r. powód został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do maja 2006r. z uwagi na ogólny stan zdrowia (k-193). Kolejnym orzeczeniem lekarskim orzecznika ZUS z dnia 20 czerwca 2006r. orzeczono u powoda całkowitą niezdolność do pracy do czerwca 2008r. z uwagi na ogólny stan zdrowia (k-422, k-835 wyjaśnienia powoda). Natomiast orzeczeniem lekarskim orzecznika ZUS z dnia 30 września 2009r. u powoda stwierdzono częściową niezdolność do pracy do 30 września 2011r., zaś orzeczenie z dnia 22 listopada 2011r. stwierdza częściową niezdolność do pracy powoda do dnia 30 listopada 2013r. (k-1058).

Od końca lata 1999r. do wypadku z października 1999r. powód pracował w firmie (...) s.c., gdzie zarabiał ok. 3500 zł. brutto. Z firmy został zwolniony dyscyplinarnie (k-491 przesłuchanie powoda).

W marcu 1999r. powód otrzymał wynagrodzenie 4.500 zł. – brutto (3010 zł. netto), będąc wówczas Prezesem spółki (...) sp. z o.o.z siedzibą (...). Prezesem tej spółki powód był do końca maja 1999r. (k-144). W tutejszym Sądzie w Wydziale III Cywilnym toczy się sprawa z powództwa powoda przeciwko L. K.(wspólniczce powoda w spólce PPUH (...)) o zapłatę 1.369.392,33 zł. z tytułu rozliczenia udziałów w spółce (k-210 pozew).

Po opuszczeniu zakładu karnego w 2002r. powód był zatrudniony u swojego kolegi w charakterze doradcy budowlanego, gdzie zarabiał ok. 2000 zł. (k-491 przesłuchanie powoda).

W 1998r. powód osiągnął dochód w wysokości 53.008,70 zł. W 1999r. powód osiągnął dochód w wysokości 32.255,64 zł., w tym 3.759,53 zł. z tytułu zasiłku pieniężnego z ubezpieczenia społecznego. Za rok 2000 powód nie składał zeznania podatkowego. W 2002r. powód osiągnął dochód w wysokości 12.831 zł. W 2003r. powód osiągnął dochód w wysokości 14.955,01 zł. W 2004r. powód osiągnął dochód w wysokości 7.793,52 zł. W 2005r. powód osiągnął dochód w wysokości 7.816,56 zł. (k-154 PIT – 30, k- 296 zaświadczenie z Urzędu Skarbowego, k-402-403 PIT-40A).

Wysokość zasiłków chorobowych w roku 2002r. wypłaconych przez ZUS na rzecz powoda wynosiła kwotę 6706,15, zaś w roku 2003- 2370,90 zł. (k-1095).

Powód pobierał rentę z ZUS-u od 21 czerwca 2003r. t.j. od dnia zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego, rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, do dnia 30 czerwca 2004r. (k-1092).

Powód pobierał świadczenie tytułem całkowitej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2006r. do lipca 2006r. w wysokości 691,77 zł., a od sierpnia 2006r. w wysokości 597,25 zł., oraz rentę w wysokości 600 zł. płatną miesięcznie przez pozwanego od dnia 20 października 2004r. (k-466). Od 1 lipca 2008r do 30 czerwca 2009r. powód pobierał rentę z ZUS z tytułu częściowej niezdolności do pracy w kwocie 552,56 zł (k-1093), od 1.10.2011r do do 30.11.2013r. powód ma przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w wysokości 632,36 zł. (k-1094).

Powód był zatrudniony w firmie (...) usługowym od 9.10.2009 do 30 listopada 2009 na stanowisku pracownika fizycznego (k-840)

Przed zdarzeniem powód uprawiał sport, był zrzeszony w (...), a także posiadał licencję (...) Związku (...)w W.(k-491 przesłuchanie powoda).

Powód ma czwórkę małoletnich dzieci, A. urodzoną (...), I. urodzoną (...), W. urodzoną (...) oraz N. urodzoną (...) Powód jest zobowiązany do płacenia alimentów na córki A. i I. w wysokości po 500 zł. miesięcznie (k-748 ugoda sądowa), zaś na córkę W. w wysokości 300 zł. (k-749). Od października 2001r. powód był zobowiązany płacić na rzecz swojej córki N. alimenty w wysokości 500 zł miesięcznie (k-145 wyrok).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu, a Sąd nie znalazł podstaw do odmowy im mocy dowodowej. Zeznania świadków K. M. i S. L. (k-468-471) nie wniosły niczego istotnego do sprawy, gdyż obrazowały one to co było stwierdzone przedłożonymi w sprawie dokumentami. Co do przesłuchania powoda, to wysłuchanie powoda dało Sądowi pełen obraz jego dolegliwości i przeżyć związanych z przedmiotowym zdarzeniem. Powód pomimo upływu ponad 10-ciu nie pogodził się z zaistniałym zdarzeniem (k-490-491, k-1070-1072).

Odnośnie skutków zdarzenia dla zdrowia powoda i dalszych jego konsekwencji, to Sąd oparł się na opiniach biegłych sądowych: urologa dr S. D. k-702-703), neurologa dr n. med. P. S. (k-735-741, 773-776, 925-931 ), otolaryngologa M. P. (2) (k-683-684, 787-788), chirurga ortopedy dr n. med. A. D. (k-944-946), psychiatry A. M. (2) (k-981-986), kardiologa dr n. med. J. K. (k-812-813), które to opinie sporządzone zostały w oparciu o wiedzę i doświadczenie zawodowe biegłych i były rzeczowe i logiczne. Biegli wnikliwie ustosunkowywali się do zastrzeżeń zgłaszanych przez strony postępowania i wyjaśniali zgłaszane wątpliwości.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, co następuje.

Powództwo jest częściowo zasadne.

Jak to stwierdził Sąd Apelacyjny w Warszawie popełnienie przestępstwa przez policjantów w postaci pobicia powoda w czasie zatrzymania implikuje powstanie odpowiedzialności Skarbu Państwa, albowiem szkoda została wyrządzona powodowi przez funkcjonariuszy państwowych przy wykonywaniu przez nich czynności w rozumieniu art. 417 k.c. Ponadto Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd I instancji jest związany ustaleniami wydanego w sprawie karnej prawomocnego wyroku skazującego, co skutkuje odpowiedzialnością Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariuszy państwowych przy wykonywaniu przez nich czynności na podstawie art. 417 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym w dniu 3.10.1999r.t.j. Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego przy wykonywaniu powierzonej mu czynności (§ 1). Funkcjonariuszami państwowymi w rozumieniu niniejszego tytułu są pracownicy organów władzy, administracji lub gospodarki państwowej. Za funkcjonariuszy państwowych uważa się również osoby działające na zlecenie tych organów, osoby powołane z wyboru, sędziów i prokuratorów oraz żołnierzy sił zbrojnych (§ 2).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że to pozwany zobowiązany jest do naprawienia szkody, która – w razie spełnienia przesłanek – obejmuje między innymi wypłatę odszkodowania, zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 444 §1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c.) oraz rentę (art. 444 § 2 k.c.).

Zważywszy, że powód domagał się zadośćuczynienia Sąd rozważając, w jakiej wysokości należy się powodowi zadośćuczynienie oparł się na treści § 1 art. 445 k.c. w zw. z § 1 art. 444 k.c. W myśl wskazanych przepisów w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda polega na odczuwaniu cierpienia fizycznego (bólu i innych dolegliwości) i psychicznego (ujemnych uczuć przeżywanych w związku z wypadkiem). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpienia poszkodowanego (tak: Gerard Bieniek w: Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, teza 13 i 14 do art. 445, s. 431 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003). Ustawa stanowi, że przyznana powinna być odpowiednia suma pieniężna, co oznacza, że przez jej zasądzenie wynagrodzona ma być cała krzywda.

Zgodnie z dorobkiem judykatury, określając wysokość zadośćuczynienia, sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień psychicznych i fizycznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody.

Należy podkreślić, że zadośćuczynienie musi być określone w wysokości adekwatnej do rozmiaru szkody niemajątkowej a jednocześnie pożądane jest, aby było w rozsądnych granicach (wyrok SN z dnia 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00). Zarówno w orzecznictwie, jak i w reprezentatywnym piśmiennictwie wyraźnie podkreślono, że potrzeba utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych graniach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia, a zatem jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy uwzględnieniu skali i zakresu następstw uszkodzenia ciała i sytuacji życiowej poszkodowanego (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 30 stycznia 2004 r., sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005 r., nr 2, poz. 40; z dnia 10 lutego 2004 r., sygn. akt IV CK 355/02, niepubl.). Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości, jak i kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego i sytuacją życiową, w której się znalazł (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2005 r., sygn. akt III CK392/04; z dnia 21 września 2005 r. sygn. akt V CK 151/05). Oznacza to, że nawet uwzględnianie zmieniającej się na korzyść stopy życiowej społeczeństwa przy określaniu wysokości zadośćuczynienia nie może podważać jego kompensacyjnej funkcji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 r., IV CSK 80/05, OSNC 2006 r., nr 10, poz. 175 z aprobującą glosą).

W sprawie niniejszej opierając się na wyżej określonych założeniach Sąd ustalając kwotę stosownego zadośćuczynienia wziął pod uwagę fakt, że powód w dacie wypadku był w pełni sprawnym, czynnym zawodowo i samodzielnym człowiekiem. Wskutek pobicia przez funkcjonariuszy i konieczności podjęcia leczenia, powód został wyeliminowany na kilka miesięcy z normalnego życia zawodowego, gdyż korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Nie bez znaczenia dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia pozostawał także fakt, że powód skutkiem tego zdarzenia poczuł się bezradny życiowo, do dziś odczuwa jego skutki w sferze zdrowotnej. Powoda czeka operacja związana z wyeliminowaniem stanu zapalnego ucha lewego, ponadto przebyte wstrząśnienie mózgu przyczyniło się do rozwoju zaburzeń emocji i zachowania, które przejawiają się takimi objawami jak nadmierna podejrzliwość i nastawienia paranoiczne, rozwlekłość, lepkość, znaczne zmiany tempa i zborności wypowiedzi, zmienne zachowanie emocjonalne z łatwym przechodzeniem do stanu rozdrażnienia i krótkotrwałych wybuchów agresji. Należało zdaniem Sądu uznać, że powód miał przed sobą dobre widoki na przyszłość. Ustalając, czy żądane przez powoda zadośćuczynienie jest odpowiednie Sąd wziął pod uwagę także i to, że powód domagał się zadośćuczynienia z powodu naruszenia dobra szczególnie cennego, jakim jest zdrowie. Przyznanie w takiej sytuacji zbyt niskiego zadośćuczynienia prowadziłoby do niepożądanej deprecjacji tego dobra.

Wychodząc z założenia, że zadośćuczynienie powinno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, która nie może być jednak nadmierna do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, Sąd uznał, mając na względzie przytoczone wyżej okoliczności sprawy, że właściwym będzie uwzględnienie powództwa w zakresie zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł. Żądanie ponad tę kwotę Sąd uznał za nadmierne i w tym zakresie powództwo oddalił.

Kolejnym żądaniem powoda było żądanie zasądzenia renty uzupełniającej, o jakiej mowa w art. 444 § 2 k.c. oraz odszkodowania z tytułu utraconych zarobków w kwocie 64.000 zł. od 05.10.1999r., ustalone na dzień 30.04.2006r. oraz kwota 182.556,12 zł. wynikająca z tytułu odszkodowania za utracone zarobki od dnia 01 maja 2006 roku do dnia 31 grudnia 2011 roku.

W ocenie Sądu żądanie to nie jest uzasadnione w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy. Co do zasady celem przyznania renty uzupełniającej, przewidzianej w art. 444 § 2 k.c., jest doprowadzenie do zrównania sytuacji finansowej poszkodowanego z sytuacją hipotetyczną, w jakiej znajdowałaby się, gdyby nie uszczerbek na zdrowiu. Szkodę związaną z utratą zdolności do pracy zarobkowej stanowi utrata zwykłych, przeciętnych zarobków, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać z pracy w swoim zawodzie. Chodzi również o szkodę przyszłą. Jednakże w pierwszej kolejności powód winien wykazać w niniejszym postępowaniu, że jego niezdolność do pracy pozostaje w związku przyczynowym z urazami jakich doznał wskutek pobicia przez funkcjonariuszy Policji. W ocenie Sądu powód nie udowodnił tej okoliczności. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, trwały uszczerbek na zdrowiu powoda, który jest skutkiem przedmiotowego zdarzenia wynosi w sumie 15 %, (5%jeśli chodzi o uszkodzenie ucha lewego, 5% jeśli chodzi o następstwa wstrząśnienia mózgu oraz 5% jeśli chodzi cerabrastenię pourazową). Ani z opinii lekarza otolaryngologa, ani z opinii lekarza psychiatry oraz lekarza neurologa nie wynika, aby taki uszczerbek na zdrowiu był przyczyną całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy powoda. Powód otrzymywał zaświadczenia o całkowitej, a obecnie o częściowej niezdolności do pracy ze względu na ogólny stan zdrowia. Zaś zachorowanie powoda na nowotwór pęcherza moczowego nie ma jakiegokolwiek związku z urazami jakie powód odniósł w wyniku pobicia przez policjantów, co wynika z opinii biegłego urologa. Z opinii internisty-kadiologa także nie wynika, aby obecny stan zdrowia powoda z punktu internistyczno-kardiologicznego wynikał z odniesionych w październiku 1999r. obrażeń. Tak samo w swojej opinii stwierdził biegły chirurg- ortopeda. Powód nie przedstawił żadnej dokumentacji lekarskiej, na podstawie której ZUS uznał powoda najpierw za całkowicie niezdolnego do pracy, a obecnie za częściowo niezdolnego do pracy. Twierdzenie powoda o istnieniu związku przyczynowego między zdarzeniem z 1999r., a obecną niezdolnością do pracy nie zostało więc udowodnione przez powoda. Już ta okoliczność daje podstawę do oddalenia żądania o zasądzenie renty uzupełniającej oraz odszkodowania za utratę zarobków za okres wcześniejszy. Na marginesie można dodać, że powód także nie udowodnił swoich możliwości zarobkowych oraz tego jak kształtowałoby się jego wynagrodzenie. Należy także wziąć pod uwagę, że powód przez dwa lata odbywał karę pozbawienia wolności i wówczas jego możliwości zarobkowe były niewielkie. Sąd wziął także pod uwagę, że w chwili zdarzenia powód był zatrudniony w firmie (...), z której został zwolniony dyscyplinarnie, a nie na skutek przebywania na długotrwałym zwolnieniu lekarskim po pobiciu. W tych okolicznościach wniosek powoda o powołanie biegłego z zakresu ekonomii w celu wyliczenia utraconych zarobków powoda należało oddalić.

Odnośnie żądania zasądzenia kwoty 82.000 zł. z tytułu innych szkód wymienionych w pozwie, to znajduje ono, co do zasady uzasadnienie w treści przepisu art. 444 §1 k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W zakresie tego żądania powód nie przedstawił żadnych dowodów, które można poddać ocenie w toku postępowania. Powód nie wykazał jakie poniósł koszty w związku z podjętym leczeniem po pobiciu przez policjantów, nie przedstawił dowodów opłat za wizyty lekarskie, zakup lekarstw, zabiegi. Dlatego też powództwo w tym zakresie zostało oddalone.

Odnośnie żądania powoda co do ustalenia na przyszłość odpowiedzialności pozwanego za mogące wystąpić w przyszłości następstwa wyrządzonej szkody, to należy stwierdzić, że obecne schorzenia powoda w niewielkim stopniu związane są z doznanymi urazami w październiku 1999r. Powód powinien pozostawać pod opieką laryngologa i psychiatry, ale rokowania na przyszłość są dobre i przebyte obrażenia nie zagrażają powstaniu nowych następstw. Dlatego też powództwo w tym zakresie zostało oddalone.

Natomiast w punkcie 3 wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego, zgodnie z wnioskiem zgłoszonym przed zamknięciem rozprawy, kwoty, które pozwany na podstawie postanowień z dnia 8.10.2004r., 31.05. 2005r. i 19.10.2009r., wypłacił powodowi tytułem zabezpieczenia powództwa oraz tytułem zwrotu kosztów zakupu protezy powietrznej. Orzeczenie w tym zakresie jest konsekwencją oddalenia powództwa co do odszkodowania i zasądzenia renty z tytułu utraconych zarobków.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 kpc, gdyż Sąd wziął pod uwagę charakter sprawy oraz okoliczności dotyczące obecnej sytuacji osobistej i materialnej powoda.