Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Beata Hass-Kloc

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Kościak

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2014r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: J. G. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą G. J. Firma (...) w L.

przeciwko: (...) Sp. z o.o. w R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. w R. na rzecz powoda J. G. kwotę 393.600,00 zł (słownie: trzysta dziewięćdziesiąt trzy tysiące sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 05 grudnia 2013r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23.357,52 zł (słownie: dwadzieścia trzy tysiące trzysta pięćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt dwa grosze ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 19.680,00 zł (słownie: dziewiętnaście tysięcy sześćset osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt VI GC 95/14

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 07 LIPCA 2014 ROKU.

Pozwem wniesionym w dniu 11 lutego 2014 r. (data prezentaty), powód J. G., wniósł aby pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. (dalej: (...)) zapłacił na jego rzecz kwotę 393.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 grudnia 2013 do dnia zapłaty a także o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu podał, iż w dniu 6 marca 2013 r., zawarł z pozwanym umowę nr (...) o podwykonawstwo, której przedmiotem było min. kompleksowe wykonanie technologii fontanny multimedialnej. Treść zawartej pomiędzy stronami niniejszego procesu umowy wraz z załącznikiem wskazywał zakresy robót oraz ich zryczałtowane ceny. Strona powodowa podniosła, iż dochodzi zapłaty za wykonanie zakresu robót objętego w załączniku (pkt 21), zgodnie z którym powód miał do wykonanie komplet rozdzielnic, szaf, pulpitów, tablic przekaźnikowych i nastawczych o masie do 200 kg, za wykonanie którego strony przewidziały wynagrodzenie w wysokości 320.000 zł netto. Powód wskazał przy tym, iż wyjątkiem ustalania wysokości wynagrodzenia miał być przypadek ewentualnego zlecenia wykonanie robót dodatkowych bądź uzupełniających, co miało by zobowiązać powoda do sporządzenia i przedstawienia pozwanemu kosztorysu w oparciu o czynniki cenotwórcze wskazane w przedmiotowym załączniku.

Po wykonaniu przedmiotu umowy powód w dniu 03 sierpnia 2013 roku przesłał pozwanemu do zatwierdzenie końcowy obmiar ilościowy wykonanych robót. W ocenie powoda pozwany bezpodstawnie odmówił jego zatwierdzenia, pomimo, że został on zaakceptowany przez przedstawicieli inwestora nadzoru branży elektrycznej oraz inspektora branży sanitarnej. Pozwany jak podaje dalej powód, nie dokonał także końcowego odbioru ostatecznego stosownie do zapisu przedmiotowej umowy, mimo że przedstawiciele inwestora nie wnieśli żadnych uwag co do zakresu i jakości robót powoda. Powód próbował ugodowo rozwiązać powstały spór jednakże, pozwany nie przyjął faktury twierdząc, iż została ona wystawiona na podstawie błędnie sporządzonego protokołu zaawansowania robót, który zawierał pozycje niezgodne z załącznikiem umowy. Ponadto pozwany wskazał na brak kalkulacji kosztów kabli zamiennych i 20 tej przyściennej rozdzielnicy. Pozwany podniósł, iż przedstawienie takiej kalkulacji jest konieczne do ustalenia cen jednostkowych.

Z uwagi na to, iż spór pomiędzy stronami dotyczył wyłącznie kwestii rozliczenia pozycji okablowania, powód ograniczył wartość objętą fakturą VAT nr (...) poprzez wystawienie faktury korygującej nr (...) do rozliczenia tylko pozycji nr 21 za szafy sterownicze.

Po dokonanej korekcie pozwany także zwrócił przesłaną ponownie fakturę VAT nr (...) wraz z korektą podnosząc, iż pozostaje ona w sprzeczności do postanowień umowy, gdyż nie jest fakturą końcową. Ponadto faktura VAT została wystawiona w oparciu o błędnie sporządzony protokół zaawansowania robót, a także z uwagi na nie zaakceptowanie przez pozwanego protokołu odbioru ostatecznego.

W związku z realizacją zadania powód otrzymał wynagrodzenie w łącznej wysokości 2.722.735,59 zł brutto z tytułu wystawionych faktur VAT nr (...), natomiast pozostałej kwoty nie otrzymał, mimo że wszystkie roboty zostały zakończone i odebrane przez Zamawiającego – Gminę M. R. Zarząd Zieleni Miejskiej. Pozwany nie uregulował należności za wykonany zakres robót w postaci szaf sterowniczych oraz okablowania.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, wydanym w sprawie pod sygn. akt VI GNc 52/14 Sąd Okręgowy wR. orzekł zgodnie z żądaniem.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 206-2013) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podano, że roszczenie powoda jest nieuzasadnione. Wbrew twierdzeniu powoda, umowa została wykonana przez niego nienależycie i z uwagi na jego uchybienia nie mogła być ona zakończona i rozliczona w sposób zgodny z jej postanowieniami. Pozwana potwierdziła, że doszło do odbioru końcowego całego zadania inwestycyjnego przez Zamawiającego, jednakże w stosunku do Zamawiającego nie rozliczone nadal pozostają roboty polegające na wykonaniu okablowania oraz szaf sterujących, ponieważ z winy powoda roboty te zostały wykonane odmiennie niż zakładała to dokumentacja.

W konsekwencji pozwany przyjął, iż wobec uwag w zakresie szaf sterowniczych oraz okablowania, nie mógł odebrać robót zgłoszonych przez powoda, ponieważ zgodnie z zapisami przedmiotowej umowy był on zobowiązany do odebrania tych robót pod warunkiem, że roboty te będą wykonane zgodnie z dokumentacją projektową. Dlatego też pozwany wskazał, iż w tej sytuacji niezaistniały przesłanki dokonania odbioru końcowego przedmiotu umowy i tym samym brak było podstaw do wystawienia faktury nr (...), ponieważ byłaby to faktura końcowa, a zgodnie z umową podstawą do jej wystawiania musiał być podpisany przez pozwanego protokół obioru ostatecznego. Również dokonaną przez powoda korektę tej faktury, należało ocenić za niepoprawną ponieważ pozwany zakwestionował ją w całości.

W odpowiedzi na sprzeciw, powód podniósł (k.253-256), iż pozycje wskazane przez pozwanego w piśmie z dnia 30 września 2013 r., dot. okablowania nie są przedmiotem niniejszego sporu, albowiem powództwo oparte jest na roszczeniu o zapłatę szaf sterowniczych.

Powód zaprzeczył, że wykonanie umowy łączącej go z pozwanym w pełnym zakresie implikuje jej rozliczanie w inny sposób aniżeli określa umowa. Wskazał, iż żąda zapłaty określonej dla przypadku szaf sterowniczych kwoty jednoznacznie określonej tj. 320.000 netto za komplet, albowiem taką jednostkę rozliczeniową strony przyjęły dla szaf sterowniczych. Nadto powód wskazał, iż nie dokonywał samodzielnie jakichkolwiek zmian bowiem o wszystkich zmianach wiedzieli przedstawiciele pozwanego oraz były akceptowane przez zamawiającego.

W odpowiedzi na powyższe, pozwany w piśmie z dnia 21 maja 2014 roku (k.324-327) podtrzymał dotychczasowe swoje stanowisko.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 marca 2013 roku, pomiędzy stronami została zawarta umowa nr (...) o podwykonawstwo, której przedmiotem było kompleksowe wykonanie technologii fontanny multimedialnej wraz z automatyką i sterowaniem, urządzeniami technologicznymi do uzdatniania wody, wyposażeniem fontannowym wraz z wykonaniem prób szczelności i rozruchu, nagłośnienie, opracowanie, wdrożenie i obsługa próbnych pokazów multimedialnych, szkolenie personelu użytkownika i cześć robót z zakresu prac budowlanych i instalacyjnych oraz wykonanie projektu powykonawczego.

Stosownie do treści § 1 ust. 3 ww. umowy zbiór rzeczowy elementów robót określał załącznik nr 1, w którym wskazane zostały poszczególne zakresy robót oraz ich zryczałtowane ceny.

( dowód: umowa nr (...) wraz z załącznikami oraz aneksem z dnia 06 marca 2013 r. k.21-121).

Kwestię płatności regulował § 9 pkt. 1 i 2 i § 8 pkt. 1 umowy.

W korespondencji mailowej, z dnia 1 lutego 2013 r., powód poinformował pozwanego, iż z uwagi na postęp technologiczny w zakresie zasilania i sterowania lamp L. oraz niskonapięciowych pomp (...), będzie można zmniejszyć ilość rozdzielnic elektrycznych a jednocześnie zwiększyć ich ciężar.

(dowód: pismo powoda w postaci e-maila k. 120).

W dniu 31 lipca 2013 powód przekazał dokumentację powykonawczą oraz dokonał ostatecznego odbioru całego zadania od pozwanego, w tym wszystkich robót powierzonych do realizacji powodowi. Powód przeszkolił również osoby odpowiedzialne za obsługę fontanny a także przeprowadził kontrolny pokaz muzyczny oraz multimedialny.

(dowody: protokół z obioru końcowego k. 122 – 124, protokół z przeszkolenia obsługi w zakresie obsługi urządzeń technologii oraz układu atrakcji wraz z systemem sterowania k. 125, protokół z kontroli oraz oceny realizacji pokazów muzycznych oraz multimedialnych dla fontanny multimedialnej w R. k. 126, protokół przekazania dokumentacji powykonawczej k. 127).

W dniu 13 sierpnia 2013 r. spisano protokół z przeglądu fontanny multimedialnej. Powołana komisja nie stwierdziła w protokole żadnych zastrzeżeń.

(dowód: k.130 – 131)

W dniu 19 sierpnia 2013 r. przekazano przedmiotową fontannę do eksploatacji konserwacji powodowi.

(dowód: k. 128-129).

W dniu 05 września 2013 r., inspektor nadzoru B. M. potwierdził zakres robót wykonanych przez powoda w oparciu o harmonogram rzeczowo – finansowy.

(dowód k.132-147).

Pismem z dnia 30 września 2013 r. pozwany zwrócił się do Zarządu Zieleni Miejskiej w R. z prośbą o wyjaśnienie przyczyny pojawienia się nowych pozycji i cen jednostkowych w systemie Zarządzania i Monitorowania Inwestycji (...) nie objętych dotychczasowym zakresem rzeczowym umowy (...).232-21/12 z dnia 7 września 2012 r. z póź. Aneksami nr (...).

(dowód: pismo pozwanego k. 220-222).

W dniu 23 września 2013 r. doszło do spotkania pomiędzy podwykonawcą (powodem) a pozwanym (generalnym wykonawcą), gdzie pozwany zaproponował, iż sporne pozycje kabli zostaną rozliczone jako 80 % ceny jaką pozwany otrzyma od inwestora, natomiast pozostałe pozycje pozostaną bez zmian. Powód natomiast oświadczył, iż wszystkie zmiany dot. czy to dysz w fontannie mokrej czy drajwerów do opraw w fontannie suchej zostało uzgodnione z inwestorem.

(dowód: notatka ze spotkania k. 223).

W piśmie z dnia 2 października 2013 r. powód zakwestionował stanowisko pozwanego, odnośnie wystąpienia jakichkolwiek przeszkód, które uniemożliwiały by dokonanie zapłaty za wykonaną pracę.

(dowód: pismo powoda k. 148).

W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko dot. wykonania robót zamiennych bez wcześniejszej akceptacji. Jednocześnie pozwany wskazał, o możliwości naliczenia kar umownych.

Pismem datowanym na dzień 4 listopada 2013 r., powód przesłał pozwanemu podpisany przez niego protokół odbioru końcowego wraz z porozumieniem końcowym oraz fakturę Vat nr (...) z dnia 4 listopada 2013 r. opiewającą na kwotę 554.029,96 zł.

(dowód: pismo powoda wraz z załącznikami k. 153-158).

W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany poinformował powoda, iż przesłana faktura Vat nr (...) z dnia 4 listopada 2013 r. została wystawiona na podstawie błędnie sporządzonego protokołu zaawansowania robót, który zawiera pozycje niezgodne z załącznikiem nr 1 do przedmiotowej umowy. Jednocześnie pozwany zwrócił ww. fakturę.

(dowód: pismo pozwanego k. 173).

Powód w dniu 25 listopada 2013 r. odesłał fakturę Vat nr odpowiednią korektą nr 12/k/2013 (pomijającą cześć sporną dot. przedmiotu umowy) oraz dokumentami odpowiednimi do zapisów umowy.

(dowód: pismo powoda wraz z załącznikami k. 174 – 189).

W dalszej korespondencji pomiędzy stronami ich stanowiska nie uległy zmianie.

(dowód: k. 190-191, 192, 193-194, ).

Pismem z dnia 12 grudnia 2013 r. za powód ostatecznie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 393.600,00 zł w terminie do 20 grudnia 2013 r.

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k. 195-197).

W dniu 20 grudnia 2013 r. powód przesłał pozwanemu fakturę Vat nr (...) z dnia 4 listopada 2013 r., z fakturą korygującą nr (...) oraz protokołem zaawansowania i odbioru.

(dowód: pismo powoda k. 199).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, w tym umów, korespondencji stron oraz faktur. Podkreślenia wymaga fakt, iż żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości i treści powołanych dokumentów, zaś Sąd również nie powziął wątpliwości co do powyższych okoliczności. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i stron postępowania. Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadków R. K., M. A., A. M., uznając, iż zeznania te są spójne, logiczne, a nadto są ze sobą zbieżne w zasadniczych kwestiach. Zeznania wskazanych osób korespondowały ze sobą w zakresie przebiegu prac w zakresie montażu przedmiotowych szaf oraz zgodności ich z projektem jak i tym, iż inwestor wiedział o wprowadzanych zmianach w zakresie ilości montażu szaf.

Sąd Okręgowy obdarzył w całości wiarą zeznania strony powodowej. Zeznania powoda złożone w niniejszym postępowaniu są bowiem w ocenie tutejszego Sądu w kontekście całokształtu ujawnionego materiału dowodowego – wiarygodne , miarodajne i zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Dają one obraz wzajemnej współpracy stron i ich kontaktów zwłaszcza po wykonaniu przedmiotu umowy. Są logiczne i spójne. Znajdują one potwierdzenie w innych dopuszczonych w toku procesu dowodach nieosobowych i są z tym materiałem dowodowym zbieżne i również wzajemnie się z nim uzupełniają , w tym właśnie dlatego zasługują na obdarzenie ich wiarą. Ponadto za miarodajnością tychże zeznań przemawia również fakt, iż są one zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Na wiarę zasługiwały również zeznania M. D., M. P., J. M. B. M. oraz E. G., przy czym zeznania ostatniego z wymienionych świadków nie mogły być brane pod uwagę albowiem świadek nie miała wiedzy dot. spornych szaf i okablowań z uwagi na to, iż jest inspektorem sanitarnym.

Sąd nie uwzględnił zeznań pozwanego co do braku akceptacji co do zmian ilości szaf albowiem ustalenia faktyczne poczynione na podstawie pozostałego materiału dowodowego, wskazują że inwestor i przedstawiciel pozwanego wiedzieli jakie konkretnie rozwiązania ww. zakresie zostały przyjęte i wykonane.

W ocenie Sądu Okręgowego powód sprostał ciężarowi udowodnienia faktu zawarcia i należytego wykonania umowy, co uprawniało go do żądania zapłaty wynagrodzenia w części objętej sporem. Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zaoferowany przez powoda w postaci umowy, protokołu odbioru robót, faktury VAT oraz zeznań powołanych świadków, Sąd Okręgowy uznał roszczenie za wykazane tak co do zasady jak i co do wysokości.

Przedmiotem zobowiązania pozwanej było kompleksowe wykonanie technologii fontanny multimedialnej wraz z automatyką i sterowaniem, urządzeniami technologicznymi do uzdatniania wody, wyposażeniem fontannowym wraz wykonaniem prób szczelności i rozruchu, nagłośnienie, opracowanie, wdrożenie i obsługa próbnych pokazów multimedialnych, szkolenie personelu użytkownika i część robót z zakresu prac budowlanych i instalacyjnych oraz wykonanie projektu powykonawczego. Stosownie do treści § 1 ust. Umowy zbiór rzeczowy elementów robót określał załącznik nr 1, w którym wskazane zostały poszczególne zakresy robót oraz ich ceny.

Wykonane przez powoda prace stały się składnikiem obiektu stanowiącego przedmiot świadczenia wykonawcy w ramach umowy o roboty budowlane, a zatem również umowa łącząca go z pozwaną powinna być kwalifikowana zgodnie z art. 647 § 1 k.c.

W omawianej sprawie, spór dotyczył prac odnośnie montażu przyściennych rozdzielnic szaf, pulpitów, tablic przekaźnikowych i nastawczych o masie do 200 kg (załącznik do umowy nr (...) pkt 21). W swej treści podawał on, że ww. uzgodnienia traktowane są jako komplet za cenę 320.000 zł – za ten komplet (k.35).

W pierwszej kolejności warto zaznaczyć, iż umowa o roboty budowlane określa warunki przedmiotowo istotne. Należy do nich wykonanie obiektu zgodnie z projektem i zasadami wiedzy technicznej, dopuszczającymi pewien margines odstępstw. Jako umowa obligacyjna pozostawia jednak stronom swobodę indywidualnego określania treści, z tym że wówczas staje się umową nienazwaną, mieszaną itp. Interpretacja umowy sugerowana przez skarżącego prowadziłaby natomiast do wniosku, że każde odstępstwo od stanu idealnego (co do którego nie wiadomo, na podstawie jakich kryteriów byłby ustalany) dawałaby prawo inwestorowi odmowy odbioru obiektu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2007 r. V CSK 99/07).

W kontekście powyższych rozważań należy stwierdzić, iż odstąpienie podwykonawcy (powoda) od zamontowania większej ilości szaf oraz zamontowanie w tym jednej o mniejszej masie i gabarycie, nie można ocenić jako odstępstwo nawet od stanu idealnego, wręcz przeciwnie. Z zeznań świadka A. M. (projektanta kompleksu fontann) wynika, iż zastosowanie przez powoda mniejszej ilości szaf było jak najbardziej wskazane i korzystne a to z uwagi na większą przestrzeń w komorze sterowniczej jak i na zastosowanie nowszej techniki. Słusznie zwraca uwagę ww. świadek, iż przedmiotowy projekt powstał w latach 2009-2010, gdzie wówczas były nieco inne możliwości techniczne. W prawdzie nie jest to może długi okres, jednakże mając na uwadze szybki postęp techniki to ponad wszelką wątpliwość zastosowanie nowych lepszych rozwiązań w chwili montażu przedmiotowych elementów było jak najbardziej słuszne. Ponadto trzeba mieć też na uwadze, iż takie zmiany były akceptowane zarówno przez Zamawiającego jak i przez projektanta oraz Generalnego Wykonawcę i zatwierdzone były przez kierownika budowy. Należy mieć też na uwadze, iż w przedmiotowym projekcie był opisany jedynie schemat elektryczny, który należało umieścić w szafach a projekt – co potwierdził świadek A. M. – wskazywał jedynie orientacyjnie potrzebną do tego celu ilość szaf oraz ich masę. Poza tym ww. załączniku i jego literalnej treści nie wynika, iż każda z szaf ma mieć masę 200 kg, stwierdzono tam jedynie, że chodzi o szafy itd. o masie do 200 kg.

Wreszcie, należy podnieść, iż głównym czynnikiem pozwalającym na uznanie, iż powód należycie wywiązał się z umowy był fakt dokonania odbioru całej budowy przez Inwestora. W orzecznictwie przyjmuje się, że przy umowie o roboty budowlane, decydujące znaczenie dla powstania obowiązku zapłaty wynagrodzenia ma odbiór robót i choć regułą jest prowadzenie odbioru w formie pisemnej w postaci tzw. protokołu odbioru, skuteczne może być również dokonanie faktycznego odbioru bez sporządzania formalnego protokołu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2005 roku, I ACa 222/05, OSA 2006/11/38). Niewątpliwie bowiem pozwanemu znany był stan i zakres wykonanych robót, gdyż jej przedstawiciel na budowie (kierownik budowy), miał bieżący wgląd w zakres prac i miał wiedzę o ich zakończeniu. Pozwany zaś zdał całość prac inwestorowi, który odebrał od niej prace, a więc wiedział, że zostały wykonane i akceptował sposób ich wykonania. Znajduje to uzasadnienie w protokole końcowym z dnia 31 lipca 2013 r. (k. 122-124) gdzie nie ustalono, że w zakresie ww. prac powoda są wady i usterki, które uniemożliwiają ich odbiór – np. niezgodność z projektem, umową. Poza tym zgodnie z treścią § 6 pkt 10 umowy odbiory dokonywane mu przez pozwanego mają charakter warunkowy zaś odbiór ostateczny to odbiór dokonany przez inwestora w odbiorze końcowym (k.27).

Odnosząc powyższe uwagi do umów podwykonawczych realizowanych w toku procesu inwestycyjnego zmierzającego do wykonania obiektu budowlanego, stwierdzić należy, że przedstawienie przez generalnego wykonawcę całości obiektu do odbioru inwestorowi zawiera w sobie co najmniej dorozumiany wyraz woli odebrania robót od poszczególnych podwykonawców których świadczenia składają się na gospodarczą całość stanowiąca świadczenie generalnego wykonawcy należne inwestorowi na podstawie umowy o roboty budowlane.

Jeżeli wykonawca zgłosił zakończenie robót budowlanych - a w tym przypadku podwykonawca, inwestor - a w tym przypadku zamawiający wykonawca obowiązany jest dokonać ich odbioru. W protokole z tej czynności stanowiącym pokwitowanie spełnienia świadczenia i podstawę dokonania rozliczeń stron, niezbędne jest zawarcie ustaleń poczynionych m.in. co do jakości wykonanych robót, w tym ewentualny wykaz wszystkich ujawnionych wad wraz z ewentualnymi terminami ich usunięcia lub oświadczeniem inwestora o wyborze innego uprawnienia przysługującego mu z tytułu odpowiedzialności wykonawcy za wady ujawnione przy odbiorze. Stanowisko takie zajął między innymi Sąd Najwyższy w jedynym ze swoich orzeczeń ( por. wyrok z dnia 5 marca 1997 r. , II CKN 28/97 , OSNC 1997/6-7/90 ). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu tego orzeczenia stwierdził, że argumentu przemawiającego za takim obowiązkiem dostarcza również obowiązek nałożony na inwestora w art. 654 k.c., skoro na żądanie wykonawcy ma on obowiązek dokonywać nawet częściowego odbioru wykonanych robót. Spór co do tego, czy obiekt został wykonany zgodnie z zobowiązaniem powinien mieć miejsce nie po dokonaniu odbioru przez zamawiającego, lecz przeciwnie, w razie odmowy odbioru, jeżeli wykonawca twierdzi, że nie było ku temu podstaw. Zamawiający, któremu wykonawca zgłasza do odbioru obiekt z wadami, ma przede wszystkim prawo odmowy odbioru. Prawo zamawiającego do odmowy odbioru obiektu z wadami, konstrukcja warunkowego czy wstępnego odbioru, jest uzasadnione uwarunkowaniem wyłączającym odpowiedzialność z tytułu rękojmi, w razie dokonania przez zamawiającego odbioru obiektu mimo znajomości wady. Ma wtedy zastosowanie art. 557 § 2 k.c. - na podstawie art. 656 § 1 w zw. z art. 638 k.c. - do umowy o roboty budowlane. Stanowisko takie da się również wywieźć z glosy A. S. do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., IV CKN 150/00 ( R. (...) ) , w której wskazano ,że gdy w akcie odbioru [o którym mowa w art. 647 k.c.] zostanie potwierdzone, że obiekt został zrealizowany zgodnie z umową, za datę wykonania zobowiązania przez wykonawcę należy uznać dzień zgłoszenia tego obiektu do odbioru. W tym miejscu należy także wskazać, że odbiór robót winien być elementem przełomowym w stosunkach pomiędzy stronami postępowania , gdyż z jednej strony powinien on potwierdzić wykonanie zobowiązania i otworzyć wykonawcy prawo do żądania wynagrodzenia, bądź wskazać na jego niewykonanie lub nienależyte wykonanie w całości lub w części wobec istnienia wad i rodzić odpowiedzialność za wady ujawnione przy odbiorze.

(vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 lutego 2000 r., I ACa 1027/99). Na koniec należy podnieść, że kwestia terminowości dostarczenia przez powoda dokumentacji powykonawczej była uregulowana w § 3 ust I pkt -13 i jego niedotrzymanie mogło spowodować naliczanie kary umownej (k. 23) i rodziło obowiązek ich doręczenia przy odbiorze § 6 pkt 4 umowy (k.26).

Mając powyższe na względzie oraz przepis art. 647 kc Sąd Okręgowy roszczenie strony powodowej o zapłatę wynagrodzenia za wykonanie przedmiotu umowy uznał w całości za zasadne i uwzględnił powództwo w całości. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. Stosownie natomiast do przepisu art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego ( § 2 art. 98 kpc ) . Do niezbędnych zaś kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony ( § 3 art. 98 kpc ). Mając na względzie, że strona pozwana w całości przegrała niniejszy proces o kosztach procesu orzeczono mając na względzie ostateczny wynik postępowania .