Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

Sędziowie: SO Agnieszka Kądziołka

SO Piotr Sałamaj (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. P. i M. K.

przeciwko J. K.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 15 października 2012 r., sygnatura akt XI GNc 1288/12

postanawia:

I. odrzucić zażalenie pozwanego na punkt 1. zaskarżonego postanowienia w przedmiocie oddalenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 maja 2012 r.;

II. oddalić zażalenie pozwanego na punkt 2. zaskarżonego postanowienia w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 maja 2012 r.;

III. zasądzić od pozwanego na rzecz powódek solidarnych kwotę 600 zł (sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak SSO Agnieszka Kądziołka

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie oddalił wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w dniu 23 maja 2012 r. (pkt 1. postanowienia) oraz odrzucił sprzeciw pozwanego od powyższego nakazu zapłaty, złożony wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu (pkt 2.). W pisemnych motywach orzeczenia Sąd wskazał, że pozwany uzasadniając wniosek o przywrócenie terminu ograniczył się jedynie do twierdzeń wspartych dokumentem w postaci polecania wyjazdu służbowego. Dokument ten w ocenie Sądu pierwszej instancji budzi istotne wątpliwości. Pozwany jest indywidualnym przedsiębiorcą, w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej nie ma zwierzchnika, nikt nie może mu więc wydawać polecania wyjazdu służbowego. Sąd Rejonowy stwierdził, że dokument ten nie został rozliczony, mimo, że od daty rzekomej delegacji do daty jego złożenia do sądu upłynął blisko miesiąc. Ponadto z treści tego dokumentu wynika, że polecenie wyjazdu służbowego wystawione zostało na okres od 15 czerwca 2012 r. do dnia 1 lipca 2012 r., co świadczy o tym, że od początku pozwany planował dłuższy wyjazd. Sąd pierwszej instancji wskazał także, że treść tego dokumentu pozostaje w sprzeczności z twierdzeniami pozwanego o tym, że wyjazd te był planowany tylko do dnia 17 czerwca 2012 r. Sąd ten zauważył również, że pozwany twierdził, że powrócił w dniu 21 czerwca 2012 r., z przedłożonych zaś przez niego dokumentów wynika, że nastąpiło to w dniu 20 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy wyjaśnił, że przy ocenie braku winy w uchybieniu terminu należy brać pod uwagę obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Przez winę należy rozumieć nie tylko winę umyślną, ale także nawet lekkie niedbalstwo. Pozwany jest przedsiębiorcą, a zatem wyższe są co do niego wymagania w zakresie aktów staranności. W ocenie Sądu pierwszej instancji niedochowanie terminu do wniesienia sprzeciwu przez pozwanego nosiłoby, nawet przy przyjęciu jego twierdzeń za prawdziwe, co najmniej znamiona niedbalstwa. Reasumując, Sąd Rejonowy uznał, że pozwany nie uprawdopodobnił, że do uchybienia terminu doszło bez jego winy. Konsekwencją oddalenia wniosku o przywrócenie terminu było przyjęcie, że ponownie złożony sprzeciw jest spóźniony, wobec czego podlegał odrzuceniu na podstawie art. 504 § 1 k.p.c.

Pozwany wniósł zażalenie na postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu oraz oddaleniu jego wniosku o przywrócenie terminu do jego wniesienia. W uzasadnieniu wyjaśnił, że delegacje służbowe wystawiane są w celu rozliczenia przepracowanego czasu. W przypadku prac montażowych prawie zawsze jeździ z pracownikiem. Natomiast na miejsce napraw awaryjnych udaje się osobiście. Pozwany wskazał, że nigdy nie rozlicza kosztów osobistych. Przedłożył także protokół odbioru technicznego z dnia 20 czerwca 2012 r. oraz protokół weryfikacyjny z dnia 15 czerwca 2012 r.

W odpowiedzi na zażalenie powódki wniosły o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie – w części zaskarżającej postanowienie w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu od nakazu zapłaty – okazało się nieuzasadnione. Natomiast w części zaskarżającej postanowienie w przedmiocie oddalenia wniosku o przywrócenie terminu zażalenie podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że stosownie do art. 394 § 1 k.p.c. zażalenie przysługuje na postanowienia kończące postępowanie w sprawie oraz inne postanowienia, enumeratywnie wymienione w punktach od 1 do 12 tego przepisu. Postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 15 października 2011 r. w zakresie obejmującym oddalenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu nie kończy postępowania w sprawie i nie należy do „innych” postanowień podlegających zaskarżeniu. W orzecznictwie powszechnie akceptowany jest pogląd, zgodnie z którym rozstrzygnięcie dotyczące oddalenia wniosku o przywrócenie terminu nie podlega zaskarżeniu (tak też uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 11.08.1999 r., I CKN 367/99, OSNC 2000/3/48; uzasadnienie uchwały 7 sędziów SN z 31.05.2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001/1/1; uzasadnienie uchwały 7 sędziów SN z 6.10.2000 r., III CZP 31/00, OSNC 2001/2/22).

W związku z tym zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu, na podstawie 373 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., podlegało odrzuceniu przez Sąd drugiej instancji.

Trzeba jednak stwierdzić, że postanowienie w przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia tego środka zaskarżenia należy do kategorii postanowień, o jakich mowa w art. 380 k.p.c., w związku z czym, na wniosek strony, rozstrzygnięcie to może być zwalczane w zażaleniu na postanowienie o odrzuceniu sprzeciwu, złożonego – zgodnie z wymogami art. 169 § 3 k.p.c. – wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu determinowane było przyjęciem przez Sąd Rejonowy, że nie zachodzą przesłanki do przywrócenia terminu, co doprowadziło ten Sąd do wniosku, że sprzeciw od nakazu zapłaty jest spóźniony i wobec tego podlega odrzuceniu. Przeprowadzenie kontroli instancyjnej prawidłowości orzeczenia o odrzuceniu sprzeciwu wymaga zatem uprzedniej oceny zasadność wniosku pozwanego o przywrócenie terminu do złożenia tego środka zaskarżenia.

Skarżący w uzasadnieniu zażalenia wskazywał jedynie na cel wystawienia delegacji służbowych oraz sposób ich rozliczenia, które to okoliczności pozostawały bez wpływu na ocenę spełnienia przesłanek o których mowa w art. 168 § 1 k.p.c.

Analiza treści przedłożonych przez pozwanego, na obecnym etapie postępowania, dokumentów w postaci protokołu weryfikacji urządzenia z dnia 15 czerwca 2012 r. oraz protokołu odbioru technicznego świadczy o tym, że wskazywany przez skarżącego w dniach od 15 czerwca do 20 czerwca 2012 r. wyjazd w celu uruchomienia urządzeń chłodniczych wraz z rozruchem technologicznych i wykonaniem konserwacji faktycznie miał miejsce. Powyższa okoliczność nie mogła jednak stanowić podstawy do uznania, że uchybienie czternastodniowego terminu do wniesienia sprzeciwu do nakazu zapłaty było przez pozwanego nie zawinione. Należy powtórzyć za Sądem pierwszej instancji, że przy ocenie braku winy w uchybieniu terminu pod uwagę bierze się obiektywny miernik staranności jakiej można oczekiwać od strony dbającej należycie o swoje interesy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy podkreślić trzeba, że odpis nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 maja 2012 r. został doręczony pozwanemu w dniu 6 czerwca 2012 r., skarżący zaś wyjechał dopiero w dniu 15 czerwca 2012 r. Pozwany w toku całego postępowania wywołanego wnioskiem o przywrócenie terminu nie tylko nie uprawdopodobnił, ale także nie twierdził, że zaistniały jakiekolwiek przeszkody do wniesienia sprzeciwu w okresie pomiędzy odbiorem odpisu nakazu zapłaty a planowanym wyjazdem. Dodać trzeba, że z przedłożonego przez pozwanego dokumentu w postaci polecania wyjazdu służbowego wynika, że został on wystawiony w dniu 14 czerwca 2012 r., zaś wyjazd został zaplanowany na okres od dnia 15 czerwca do 1 lipca 2012 r. W sytuacji zatem świadomości pozwanego co do czasu trwania tego wyjazdu oraz momentu upływu terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, wyjazd ten nie mógł stanowić usprawiedliwienia dla zaniechania pozwanego w sporządzeniu i wniesieniu tego środka zaskarżenia (co mogło nastąpić chociażby w dniu 14 czerwca 2012 r.). Przy czym należy podnieść, że z przedłożonego przez skarżącego protokołu odbioru technicznego wynika, że prace pozwanego polegały na modernizacji i konserwacji urządzeń (k. 71), nie zaś na usunięciu awarii, która jest zdarzeniem nagłym i trudnym do przewidzenia. Treść tego protokołu oraz fakt, że pozwany nie wskazywał, iż wyjazd ten nie był przez niego zaplanowany stoi na przeszkodzie przyjęciu, że skarżący został ,,zaskoczony” koniecznością tego wyjazdu i przez to niemożliwym stało się wniesienie przez niego w terminie przysługującego mu środka zaskarżenia.

Mając na uwadze powyższe przyjąć należało, że Sąd Rejonowy zasadnie oddalił wniosek o przywrócenie terminu, tym samym sprzeciw złożony wraz z wnioskiem, jako spóźniony, podlegał odrzuceniu.

Z tych też względów Sąd Okręgowy uznał zażalenie pozwanego na postanowienie w przedmiocie odrzucenia sprzeciwu za nieuzasadnione i na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił je jako bezzasadne.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego, które pozwany przegrał w całości, oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak SSO Agnieszka Kądziołka