Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w Ł. na rzecz powódki A. B. kwotę 10000 złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 28 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1717 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, a także zwrócił pozwanemu kwotę nadpłaconej zaliczki na koszt opinii biegłego.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył apelacją pozwany wnosząc o jego zmianę i oddalenie powództwa oraz orzeczenie o kosztach procesu w I instancji poprzez zasądzenie na rzecz pozwanego od powódki kosztów procesu według norm przepisanych i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego poprzez zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej i błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, będącej wynikiem braku wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a odnoszące się do wadliwej oceny okoliczności przyczyn śmierci W. B., a w szczególności znaczenia urazu doznanego na skutek wypadku, podczas którego poszkodowany znajdował się pod wpływem alkoholu; oraz odnoszące się do nieuwzględnienia w uzupełniającej opinii biegłej faktu, iż opinia została wydana w następstwie zapytania pozwanego o możliwość zajścia powikłań w związku z zaniechaniem pionizacji pacjenta spowodowanej stanem odstawienia alkoholowego, a także odnoszące się do nieuwzględnienia okoliczności, iż w przypadku W. B. nie potwierdziło się podejrzenie uszkodzenia rdzenia kręgowego, a zatem brak pionizacji pacjenta wynikał przede wszystkim z objawów odstawienia alkoholowego;

- naruszenia art. 361 k.c. poprzez przyjęcie, że nie zachodzi adekwatny związek przyczynowy pomiędzy urazem a śmiercią W. B. oraz pomiędzy śmiercią a uzależnieniem alkoholowym i wynikłym z tego tytułu stanem odstawienia alkoholowego, co w konsekwencji doprowadziło do zasądzenia roszczenia powódki.

Podczas rozprawy apelacyjnej w dniu 7 lipca 2014 roku powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanego i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagał zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., w ramach którego skarżący kwestionuje ustalenia Sądu I instancji dotyczące przyczyn śmierci W. B. i znaczenia stanu nietrzeźwości w jakim się znajdował w chwili wypadku dla jego skutków. Zdaniem pozwanego, pomiędzy stanem nietrzeźwości poszkodowanego a jego zgonem zachodzi adekwatny związek przyczynowy, co w konsekwencji wyłącza odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczyciela.

Ze stanowiskiem powyższym nie można się zgodzić. Dla uzasadnienia tego poglądu trzeba podnieść, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że bezpośrednią przyczyną zgonu W. B. były powikłania w postaci zapalenia oskrzeli i płuc. Wniosek taki wynika nie tylko z dokumentów załączonych do akt sprawy w postaci protokołu sądowo – lekarskiej sekcji zwłok, ale także znajduje potwierdzenie w opinii biegłego sądowego z zakresu chorób płuc. Na podstawie wyników sekcji zwłok za bezpośrednią przyczynę śmierci W. B. uznano powikłania w formie zapalenia płuc i oskrzeli, które rozwinęły się w trakcie hospitalizacji. Uraz kręgosłupa i rdzenia kręgowego stanowił zatem jedynie przyczynę wyjściową a nie bezpośrednią zgonu, był natomiast powodem hospitalizacji poszkodowanego. Z kolei biegły sądowy jednoznacznie stwierdził, że zapalenie płuc i oskrzeli rozwinęło się już podczas pobytu w szpitalu i doprowadziło do zatrzymania krążenia jako ostatecznej przyczyny śmierci. Co więcej, z dokumentacji medycznej dotyczącej przebiegu hospitalizacji poszkodowanego wynika, że jego stan kliniczny ulegał poprawie – zwiększył się zakres ruchu kończyn górnych i zmniejszył się stopień tetraparezy. W konsekwencji, w ustalonym stanie faktycznym sprawy brak jest podstaw – wbrew odmiennemu stanowisku skarżącego - do stwierdzenia, że zgon W. B. nastąpił wskutek urazu doznanego podczas wypadku bądź ze względu na nadużywanie przez niego alkoholu, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w całości niezasadnym.

Chybiony jest również zarzut naruszenia prawa materialnego. W sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie nie zachodzą bowiem żadne z przyczyn wyłączających odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego za śmierć małżonka powódki. Skarżący mógłby zwolnić się od odpowiedzialności jedynie, gdyby zdołał wykazać, że zgon małżonka powódki pozostawał w bezpośredniej korelacji z nadużywaniem przez niego alkoholu bądź ze skutkami wypadku, w którym poszkodowany uczestniczył w stanie nietrzeźwości. Jednakże w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i prawidłowo ustalonego w oparciu o niego stanu faktycznego, taki zabieg procesowy jest skazany na niepowodzenie. W szczególności, nie można zgodzić się z poglądem, iż unieruchomienie pacjenta w szpitalu, co niewątpliwie przyczyniło się do rozwoju zapalenia płuc spowodowane było zespołem odstawienia alkoholowego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że hospitalizacja poszkodowanego przebiegała w kierunku podejrzenia urazu kręgosłupa i z tego względu brak jego pionizacji oraz unieruchomienie były podporządkowane przede wszystkim tak właśnie postawioną diagnozą kliniczną, a nie stwierdzonymi objawami zespołu odstawienia alkoholowego. W opisanej sytuacji, akcentowana w apelacji okoliczność, że wynik sekcji zwłok ostatecznie nie potwierdził urazu rdzenia kręgowego pozostaje zatem całkowicie bez znaczenia dla oceny przyczyn rozwoju zapalenia płuc u męża powódki, a tym samym przyczyn jego śmierci. Oceny tej nie zmienia również fakt, iż świetle opinii biegłego u osób wymagających długotrwałego unieruchomienia często dochodzi do infekcji dróg oddechowych, skoro zespół abstynencyjny nie zdeterminował unieruchomienia W. B., lecz spowodował jedynie odroczenie jego pionizacji w procesie diagnozowania i leczenia przyczyn niedowładu kończyn. W oparciu o dostępną dokumentację medyczną dotyczącą poszkodowanego brak zaś podstaw do sformułowania tezy, iż zwłoka w uruchomieniu pacjenta wpłynęła na rozwój u niego zapalenia płuc. Wniosku takiego nie postawił zresztą biegły sądowy w swojej opinii, nie wynika on również z sekcji zwłok.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 6 pkt 4 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 ze zm. ) stosownie do wyniku postępowania. Na koszty postępowania apelacyjnego złożyła się kwota 600 złotych kosztów zastępstwa procesowego.