Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2014r. w S.

odwołania B. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 3 października 2013 r. Nr (...)- (...)

w sprawie B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1296/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 października 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy B. B. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, albowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 30 września 2013r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. W związku z tym pozwany Oddział ZUS uznał, że nie został spełniony warunek określony w art. 57 ust. 1 pkt. 1 i w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm.).

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony B. B., który wnosił o jej zmianę twierdząc, że miał przyznaną rentę, jego stan zdrowia uzasadnia potrzebę dalszego leczenia i rehabilitacji, w uzasadnieniu orzeczenia lekarskiego nie wskazano jakie okoliczności wskazują na odzyskanie sprawności organizmu. Do odwołania załączył 3 świadectwa pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie, wskazując, że nie wnosi ono do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych ani prawnych, które miałyby wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony B. B., ur. (...) był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do (...) (decyzja z 31 sierpnia 2011r. k. 94 akt rentowych). W dniu 11 lipca 2013r. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 96 a.r.).

W toku postępowania orzeczniczego ubezpieczony został przebadany przez Komisję Lekarską ZUS, która zdiagnozowała u niego dyskopatię lędźwiową wielopoziomową i niewielki kręgozmyk L5/S1 – stan po leczeniu operacyjnym ze stabilizacją międzytrzonową – L4-S1 – 12.2010 – z okresowo nasilającymi się dolegliwościami bólowymi kręgosłupowo – korzeniowymi, bez utrwalonych deficytów korzeniowych (k. 10 a.l.). W ocenie Komisji Lekarskiej ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy i może wykonywać zatrudnienie w wyuczonym zawodzie kierowca – mechanik (k. 100 a.r.). Orzeczenie to stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 3 października 2013r. (k. 101 a.r.).

W toku postępowania odwoławczego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza neurologa. Biegła po przebadaniu wnioskodawcy oraz po zaznajomieniu się z dokumentacją lekarską z jego dotychczasowego leczenia stwierdziła u niego wielopoziomowe zmiany dyskopatyczno-zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego i niewielki kręgozmyk L5-S1 z nawracającym zespołem bólowym kręgosłupa, obecnie bez zespołu korzeniowego i bez upośledzenia sprawności ruchowej, stan po leczeniu operacyjnym dyskopatii L4/L5, L5/S1 w dniu 3 grudnia 2010r. – stabilizacja międzytrzonowa i transpediklularna od L3 do S1 z odbarczeniem kanału kręgowego (k. 15-17 a.s.). W ocenie biegłej ubezpieczony jest zdolny do pracy.

B. B. wniósł pisemne zastrzeżenia do wywołanej opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii. Podnosił, że orzeczenie biegłego zostało oparte na pobieżnym badaniu lekarza orzecznika i dokumentacji medycznej. Biegła nie wzięła pod uwagę obecnego stanu zdrowia. Podnosił, że nie jest w stanie wykonywać pracy zgodnej z jego kwalifikacjami, gdyż jest to ciężka praca fizyczna. Załączył zaświadczenie lekarskie (k. 22, 23 a.s.).

Na rozprawie ubezpieczony zgłaszał ustne zastrzeżenia do opinii biegłego neurologa. Twierdził, że jest po operacji kręgosłupa, nie może chodzić, dźwigać, długo siedzieć. Nie zgłaszał wniosków dowodowych.

W ocenie Sądu Okręgowego dowód z opinii biegłego lekarza neurologa jest miarodajny i obiektywny. Wnioski wypływające z tej opinii jednoznacznie wskazują, że obecny stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje u niego niezdolności do pracy. W uzasadnieniu opinii biegła neurolog wskazała, że aktualny stopień zaawansowania schorzenia układu ruchu i stan neurologiczny opiniowanego nie naruszają sprawności organizmu w stopniu kwalifikującym do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy zawodowej zgodnej z jego wykształceniem i kwalifikacjami na ogólnodostępnym rynku pracy. Schorzenia układu ruchu przebiegają z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości bólowo-korzeniowych, w okresach zaostrzeń opiniowany może być leczony i rehabilitowany w ramach zasiłków ZUS jako czasowa niezdolność do pracy. Biegła wskazała, że po 31 sierpnia 2013r. nastąpiła poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego. Aktualnie nie stwierdzono objawów bólowo-korzeniowych z odcinka L-S kręgosłupa i nie stwierdzono objawów ubytkowych istotnych funkcjonalnie z zakresu obwodowego układu nerwowego.

Reasumując, Sąd przyjął, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o FUS. Może wykonywać prace zgodnie ze swoimi kwalifikacjami w wyuczonym zawodzie kierowcy - mechanika. W związku z tym brak jest podstaw do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres ponieważ nie została spełniona przesłanka wymieniona w art. 57 ust. 1 pkt. 1 tej samej ustawy.

Mając na względzie powyższe Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji.