Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska

Protokolant: Joanna Szmel

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Krzysztof Świątek

po rozpoznaniu w dniach: 19.03.2014r., 25.04.2014r.

s p r a w y : J. S.

syna S. i A. zd. K.

urodzonego w dniu (...) w K.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 20 kwietnia 2013r. w M. woj. (...), przy ul. (...) groził I. M. pozbawieniem życia, co wzbudziło w zagrożonej uzasadnioną obawę, że groźba zostanie spełniona

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

2.  w dniu 20 kwietnia 2013r. w M. woj. (...), przy ul. (...) groził P. M. popełnieniem przestępstwa na szkodę wymienionego, polegającego na bezprawnym wtargnięciu do mieszkania zajmowanego przez P. M. w czasie jego nieobecności, co wzbudziło w zagrożonym uzasadnioną obawę, że groźba zostanie spełniona,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego J. S. winnym tego, że:

- w dniu 20 kwietnia 2013 r. w M. woj. (...) groził I. M. pobiciem i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. występku z art. 190 § 1 k.k.

- w dniu 20 kwietnia 2013 r. w M. woj. (...) groził P. M. bezprawnym wtargnięciem do jego mieszkania pod jego nieobecność, przy czym groźba ta wzbudziła u w/w uzasadnioną obawę jej spełnienia, tj. występku z art. 190 § 1 k.k.

przyjmując, iż oskarżony działał w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 80 /osiemdziesięciu/ stawek dziennych grzywny licząc stawkę dzienną po 10 /dziesięć/ złotych każda;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego J. S. środek karny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych P. M. i I. M. kwot po 200 /dwieście/ złotych;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 250 złotych, w tym opłatę w kwocie 80 złotych.

Sygn. akt II K 1768/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony J. S. i pokrzywdzeni I. M. i P. M. zamieszkują w M. przy ul. (...) w nieruchomości stanowiącej ich współwłasność. Udział oskarżonego w tej nieruchomości wynosi 8/9 a pokrzywdzonych 1/9. Pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi istnieje konflikt związany ze współwłasnością nieruchomości, w której zamieszkują i wspólnego zamieszkiwania.

Dowód:

- zeznania świadka I. M. k. 13-14, 31, 41-42, 76-77,

- zeznania świadka P. M. k. 25-26, 32, 43-44, 75-76,

- wyjaśnienia oskarżonego J. S. k. 48-49, 74-75,

W dniu 20 kwietnia 2013r. oskarżony J. S. w M. przy ul. (...) groził I. M. pobiciem i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę ich spełnienia.

Dowód:

- zeznania świadka I. M. k. 13-14, 31, 41-42, 76-77,

- zeznania świadka P. M. k. 25-26, 32, 43-44, 75-76,

- wyjaśnienia oskarżonego J. S. k. 48-49, 74-75,

W tym samym dniu oskarżony J. S. w M. przy ul. (...) groził P. M. popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, polegającego na bezprawnym wtargnięciu do mieszkania zajmowanego przez P. M. w czasie jego nieobecności, co wzbudziło w P. M. uzasadnioną obawę, że groźba zostanie spełniona.

Dowód:

- zeznania świadka I. M. k. 13-14, 31, 41-42, 76-77,

- zeznania świadka P. M. k. 25-26, 32, 43-44, 75-76,

- wyjaśnienia oskarżonego J. S. k. 48-49, 74-75,

Oskarżony J. S. ma 62 lata, jest emerytem, otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie 2.476 zł, na jego utrzymaniu pozostaje pasierbica, posiada wartościowy majątek w postaci domu i samochodu o łącznej wartości 66.000 zł.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze oskarżonego J. S. k. 48, 74,

Oskarżony J. S. nie był karany sądownie.

Dowód:

- dane o karalności oskarżonego J. S. k. 54,

Oskarżony J. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach przyznał, iż w dniu 20 kwietnia 2013 r. wypowiedział słowa gróźb zarówno wobec pokrzywdzonego P. M. jak i pokrzywdzonej I. M.. Wskazał, że groźby te wypowiedział pod wpływem emocji i narastającego konfliktu pomiędzy nim a pokrzywdzonymi związanego ze wspólną nieruchomością i wspólnym zamieszkiwaniem. Konflikt ten zaczął się w 2008 r., po wniesieniu przez niego do Sądu sprawy o zniesienie współwłasności nieruchomości, w której zamieszkują. Wyraził żal z powodu wypowiedzianych gróźb oraz wskazał, iż więcej się to nie powtórzy. Wyjaśnił oskarżony także, iż przed dniem 20 kwietnia 2013 r. miały miejsce interwencje Policji. Podał, że w dniu 13 kwietnia 2013 r. doszło pomiędzy nim a P. M. do szarpaniny, podczas której interweniowała I. M. ściągając P. M. z niego. O zdarzeniu została poinformowana Policja. Nie wykonał obdukcji lekarskiej na okoliczność doznanych obrażeń ciała podczas tego zdarzenia stwierdzając, iż sprawy podwórkowe będzie załatwiał na swoim podwórku. Od tego czasu pokrzywdzona I. M. zaczęła chodzić z kamerą i filmować go, co doprowadziło do tego, że w dniu 20 kwietnia 2013 r. puściły mu nerwy.

Oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego dobrowolnie poddał się karze wyrażając zgodę na wymierzenie mu za zarzucane czyny kary 80 stawek dziennych grzywny liczonych po 10 zł każda oraz zasądzenie kosztów sądowych.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. S. w zakresie w jakim wskazywał on na istniejący pomiędzy nim a pokrzywdzonymi konflikt związany ze wspólną nieruchomością i wspólnym zamieszkiwaniem. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie korespondują bowiem z zeznaniami wiarygodnych świadków P. M. i I. M. w zakresie w jakim wskazują oni na trwający pomiędzy nimi a oskarżonym konflikt, jak również z zapisami w krótkim raporcie działań nadesłanym przez Komisariat Policji w K. wraz z pismem z dnia 24 kwietnia 2014 r., z których wynika, iż oskarżony i pokrzywdzeni pozostają w konflikcie.

Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. S. w zakresie w jakim przyznawał on, że w dniu 20 kwietnia 2013 r. wypowiedział w stosunku do pokrzywdzonych groźby. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach świadków P. M. i I. M.. Wskazani świadkowie w złożonych zeznaniach opisali okoliczności w jakich doszło do wypowiadania wobec każdego z nich przez oskarżonego J. S. gróźb oraz wskazali słowa jakie oskarżony wypowiadał wobec każdego z nich. Zeznania świadka I. M. korespondują nadto z nagraniem na płycie CD stanowiącej dowód w przedmiotowej sprawie, z której odtworzenia sporządzony został protokół (k. 37 akt), który Sąd ocenił jako w pełni wiarygodny dowód w sprawie oraz opinią sądowo – lekarską wydaną przez biegłego Z. K., z której wynika, że w dniu 20 kwietnia 2013 r. I. M. doznała otarcia skóry podstawy szyi długości około 4 cm. Z zeznań P. M. i I. M. wynika nadto, iż obawiają się oni realizacji gróźb, które oskarżony wypowiadał wobec każdego z nich w dniu 20 kwietnia 2013 r.

Walor wiarygodności Sąd przydał dowodom z dokumentów. Nie znalazł Sąd bowiem jakichkolwiek okoliczności, które nakazywałyby kwestionować ich wiarygodność.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawały dowody z zeznań świadków Z. S., K. T. i K. A.. Nie dotyczyły one bowiem zdarzeń będących przedmiotem stawianych oskarżonemu zarzutów w przedmiotowej sprawie.

Zachowaniem swoim oskarżony J. S. wyczerpał znamiona występków z art. 190 § 1 k.k. Oskarżony bowiem w dniu 20 kwietnia 2013 r. w M. groził I. M. pobiciem i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u w/w uzasadnioną obawę ich spełnienia, a następnie w tym samym dniu i miejscu groził P. M. bezprawnym wtargnięciem do jego mieszkania pod jego nieobecność, przy czym groźba ta wzbudziła u w/w uzasadnioną obawę jej spełnienia.

Występek opisany w art. 190 § 1 k.k. polega na grożeniu popełnieniem przestępstwa na szkodę innej osoby lub osoby dla niej najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudza uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Na znamiona ustawowe tego przestępstwa składa się więc zachowanie sprawcy w postaci wyrażenia groźby popełnienia przestępstwa oraz subiektywne przeświadczenie pokrzywdzonego, że groźba ta może zostać spełniona. Dla bytu tego przestępstwa obie wskazane przesłanki muszą wystąpić łącznie. Pogląd ten wyrażony został w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21.I.1998r, sygn. akt V KKN 19/97, Prok. i Pr. 1998/7-8/4, który Sąd Rejonowy w pełni podziela (podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 20 sierpnia 2009 r. II AKa 123/09, LEX nr 553860). Zachowanie oskarżonego J. S. zarówno wobec I. M. jak i P. M. wyczerpało pierwsze znamię ustawowe. Wypowiedział on bowiem w dniu 20 kwietnia 2013 r. wobec najpierw I. M. groźby pobiciem i pozbawienia życia, a następnie wobec P. M. groźbę bezprawnego wtargnięcia do jego mieszkania pod jego nieobecność. Oskarżony wypowiadał te groźby będąc z pokrzywdzonymi w konflikcie na tle współwłasności nieruchomości, w której zamieszkują oskarżony i pokrzywdzeni, a której są współwłaścielami oraz wspólnego zamieszkiwania. Zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonych w przeszłości oraz w tym dniu cechowało się agresją.

Przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion zalicza się skutek zachowania sprawcy w postaci wzbudzenia uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona. Jeżeli skutek przestępny w postaci uzasadnionej obawy u zagrożonego nie wystąpi, nie dochodzi wówczas do zrealizowania znamion tego przestępstwa. Ponadto, gdy sprawca nie działa z zamiarem kierunkowym nie dochodzi do popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa, gdyż czyn taki nie jest zabroniony przez ustawę karną. Zauważyć należy, iż dla wypełnienia znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie jest konieczne, aby sprawca miał zamiar rzeczywiście groźbę wykonać, ani też aby istniały obiektywne możliwości jej spełnienia. Sąd Najwyższy w swym orzecznictwie, które Sąd Rejonowy w pełni podziela, wielokrotnie podkreślał, iż znamię występku z art. 190 § 1 k.k., polegające na wzbudzeniu w zagrożonym obawy spełnienia groźby, należy oceniać subiektywnie, z punktu widzenia zagrożonego. Wystarczy więc, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia. Przy ocenie tego znamienia nie jest istotne w jakim celu sprawca wypowiada groźby, lecz czy wzbudziły one istotnie u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że mogą być spełnione. Sama obawa musi istnieć obiektywnie, to znaczy zagrożony musi rzeczywiście bać się realizacji przestępstwa będącego przedmiotem groźby. Obawa musi również być uzasadniona, a więc zagrożony musi mieć realne podstawy do jej powzięcia. To znamię podlega tak samo udowodnieniu w postępowaniu karnym, jak i inne istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia. (wyrok SN z 26.01.1973r, sygn. akt III KR 284/72, niepublikowany; wyrok SN z 27.IV.1990r, sygn. akt IV KR 69/90, PS 1993/5/84; wyrok SN z 17.IV.1997r, sygn. akt II KKN 171/96, Prok. i Pr. 1997/10/4; podobnie wyrok SA w Krakowie z dnia 17 grudnia 2008 r. II AKa 196/08 KZS 2009/2/35, Prok. i Pr. -wkł. 2009/7-8/41). Oskarżony niewątpliwie swoim zachowaniem wzbudził tak u pokrzywdzonej I. M. jak i pokrzywdzonego P. M. obawę, iż jego groźby zostaną spełnione. Oskarżony wypowiadał groźby pobicia i pozbawienia życia wobec I. M. w dniu 20 kwietnia 2013 r. po tym jak najpierw wyzywał ją wulgarnie oraz zaatakował ją łapiąc za szyję i doprowadzając do tego, że pokrzywdzona uderzyła głową w ościeżnicę drzwi znajdujących się na stopniach schodów prowadzących do jej mieszkania. Doznanie przez pokrzywdzoną I. M. obrażenia ciała w tym dniu potwierdza opinia sądowo – lekarska biegłego Z. K., z której wynika, że doznała ona otarcia skóry podstawy szyi długości około 4 cm. Groźbę wobec pokrzywdzonego P. M. bezprawnego wtargnięcia do jego mieszkania pod jego nieobecność, oskarżony natomiast wypowiedział w późniejszym czasie, po jego powrocie wraz z I. M. ze szpitala, gdzie była jej udzielana pomoc medyczna w związku z zajściem, podczas którego oskarżony wypowiadał groźby wobec niej. Już zatem w chwili wypowiadania gróźb tak pokrzywdzona I. M. jak i pokrzywdzony P. M. mieli podstawy obawiać się, że oskarżony może swoje groźby zrealizować. Z zeznań I. M. i P. M. nadto jednoznacznie wynika, iż boją się oni oskarżonego. Nie bez znaczenia dla oceny istnienia po stronie pokrzywdzonych obawy realizacji wypowiadanych przez oskarżonego wobec nich gróźb pozostaje także, iż oskarżony J. S. w przeszłości zachowywał się wobec pokrzywdzonych agresywnie, wypowiadał wobec pokrzywdzonych groźby. Jak wynika z zeznań I. M. po tym, jak w dniu 13 kwietnia 2013 r. pomiędzy oskarżonym a jej mężem P. M. doszło do szarpaniny na terenie wspólnej posesji, poczuła się zagrożona i od tego dnia na posesję wychodziła z włączoną kamerą, aby mieć dowód zachowania oskarżonego wobec niej. Oskarżony J. S. ma przewagę fizyczną nad I. M.. Po zajściach z dnia 20 kwietnia 2013 r. pokrzywdzeni za każdym razem wychodząc zamykają drzwi od swojego mieszkania i to zarówno te bezpośrednio prowadzące do ich mieszkania jak i znajdujące się na schodach prowadzących na piętro. Obawiają się, że pokrzywdzony może wtargnąć do ich mieszkania.

Wina oskarżonego J. S. nie budzi wątpliwości. Wobec oskarżonego nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby rzutować na jego zawinienie. Oskarżony działał świadomie.

Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego J. S. Sąd kierował się przesłankami wskazanymi w art. 115 § 2 kk. biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnych, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru, motywację towarzyszącą sprawcy, a zatem okoliczności związane z przypisanymi oskarżonemu czynami. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego był znaczny. Do zaistnienia zdarzeń będących przedmiotem niniejszej sprawy w dniu 20 kwietnia 2013 r. doszło w związku z istniejącym konfliktem pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi związanym ze współwłasnością nieruchomości, w której zamieszkują i wspólnym zamieszkiwaniem. Pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonymi toczy się przed sądem cywilnym postępowanie o zniesienie współwłasności nieruchomości w M. przy ul. (...), w której udział oskarżonego wynosi 8/9, a pokrzywdzonych 1/9. Na ocenę społecznej szkodliwości czynów oskarżonego miały wpływ także okoliczności w jakich do nich doszło.

Sąd nie dopatrzył się wobec oskarżonego J. S. okoliczności obciążających.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd zaliczył oskarżonemu jego dotychczasową niekaralność zważywszy na jego wiek oraz przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

W tych warunkach jako współmierną do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów oskarżonego Sąd wymierzył J. S. przyjmując, iż działał on w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. karę 80 stawek dziennych grzywny.

Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd wziął pod rozwagę zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 33 § 3 k.k. warunki osobiste oskarżonego, jak również jego stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe i na tej podstawie ustalił wysokość jednej stawki dziennej na poziomie 10 złotych. Oskarżony bowiem jest emerytem, otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie 2.476 zł, na jego utrzymaniu pozostaje pasierbica, posiada wartościowy majątek w postaci domu i samochodu o łącznej wartości 66.000 zł. Tak ustalona stawka dzienna odpowiada zatem jego dochodom i sytuacji majątkowej.

Pokrzywdzeni, na podstawie art. 46 § 1 k.k., domagali się orzeczenia od oskarżonego na rzecz każdego z nich zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł. Przepis art. 46 § 1 k.k., w razie wydania wyroku skazującego, uprawnia sąd do fakultatywnego, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej obligatoryjnego, orzeczenia obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 maja 2013 r. II AKa 76/13, KZS 2013/7-8/42). Szkoda wyrządzona przestępstwem może przybrać postać zarówno szkody majątkowej, jak i niemajątkowej (zob. A. Marek: System Prawa Karnego, Warszawa 2010, t. VI, s. 712-713). Podstawę naprawienia szkody niemajątkowej w formie zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę określają przepisy art. 444, 445,446 i 448 k.c. Zasadniczym kryterium decydującym o wysokości należnego zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim rozmiar (zakres) doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a niewymierny charakter takiej krzywdy sprawia, że ocena w tej mierze winna być dokonywana na podstawie całokształtu okoliczności sprawy. Sąd decydując o wysokości zadośćuczynienia winien kierować się podstawową zasadą, że przyznane zadośćuczynienie powinno przedstawiać realną wartość dla pokrzywdzonego i uwzględniać stosunki majątkowe panujące aktualnie w społeczeństwie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 września 2013 r. I ACa 420/13 LEX nr 1383490). Analizując okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, ustalając wysokość należnego każdemu z pokrzywdzonych zadośćuczynienia na poziomie kwoty 200 zł, Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony swoim zachowaniem nie spowodował znaczących szkód w sferze emocjonalnej pokrzywdzonych. Z zeznań pokrzywdzonych nie wynika, aby w związku z zachowaniem J. S. wobec nich w dniu 20 kwietnia 2013 r. musieli oni korzystać z pomocy specjalistów, np. psychologa. Z zeznań I. M. wynika nadto, iż po dniu 20 kwietnia 2013 r. zachowanie oskarżonego wobec niej i jej męża uległo poprawie. Oskarżony zachowywał się poprawnie do listopada 2013 r. kiedy to miał patrzyć na nią z nienawiścią w oczach i pluć w jej kierunku. Pokrzywdzony P. M. wskazał, iż wraz z żoną zaprzestali pokrzywdzeni kontaktów towarzyskich. Na tę okoliczność jednakże nie wskazała w złożonych zeznaniach I. M.. Gdyby taka okoliczność faktycznie miała miejsce niewątpliwie powołałaby się na nią także pokrzywdzona I. M.. Sąd uwzględniając te okoliczności orzekł na rzecz pokrzywdzonych I. M. i P. M. kwoty po 200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota rekompensaty musi być adekwatna do statusu majątkowego pokrzywdzonego. W ocenie Sądu, zadośćuczynienie w wysokości 200 zł jest kwotą adekwatną i stanowiącą godziwą rekompensatę za doznane tak przez I. M. jak i P. M. krzywdy związane z przypisanymi oskarżonemu czynami. Zadośćuczynienie orzekane na podstawie art. 46 § 1 k.k., jako środek karny, poza funkcją kompensacyjną musi być realną, a nie abstrakcyjną dolegliwością dla oskarżonego. Jako takie musi odpowiadać możliwościom majątkowym i zarobkowym oskarżonego. W ocenie Sądu kwoty po 200 zł zadośćuczynienia orzeczone na rzecz pokrzywdzonych odpowiadają możliwościom zarobkowym oskarżonego. Oskarżony wprawdzie jest już emerytem, ale uzyskuje stałe dochody w postaci świadczenia emerytalnego w kwocie 2.476 zł . W zakresie jego możliwości leży zatem uiszczenie wskazanej kwoty na rzecz pokrzywdzonych tytułem zadośćuczynienia, mimo orzeczonej kary grzywny.

W ocenie Sądu takie rozstrzygnięcie o karze oraz środku karnym uświadomi oskarżonemu naganność jego czynów i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez J. S. przestępstwa. Orzeczona wobec oskarżonego kara grzywny oraz środek karny, zdaniem Sądu, uświadomią oskarżonemu konieczność przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. Natomiast w zakresie prewencji generalnej, rozstrzygnięcia te zaspokoją społeczne poczucie sprawiedliwości i będą pozytywnie kształtowały świadomość prawną społeczeństwa.

Sytuacja finansowa i majątkowa oskarżonego J. S. świadczy o tym, że poniesienie przez oskarżonego kosztów sądowych w niniejszej sprawie nie będzie dla niego zbyt uciążliwe. Z tego względu Sąd, na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 250 złotych, w tym opłatę w kwocie 80 złotych.