Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Koninie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Klimczak

Protokolant: sek. sąd. Ilona Mazurczak

po rozpoznaniu w dniu 11-06-2014 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 35.000 (trzydzieści pięć tysięcy) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 12 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty.

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

3.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.575 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, od uwzględnionej części roszczenia.

4.  Odstępuje od obciążenia powódki kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego pozwanego, od oddalonej części roszczenia.

5.  Nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Koninie) kwotę 1.834,07 złotych – tytułem zwrotu części wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa i części nieuiszczonej opłaty od pozwu.

SSO Mariola Klimczak

Sygn. akt I C 634/13

UZASADNIENIE

Powódka K. W. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A z siedzibą w W. kwoty 80.000,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16.05.2013 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia w oparciu o art. 448 kc w zw. z art. 24 § 1 kc; zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200,00 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, ewentualnie zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania sądowego według spisu kosztów, który zostanie przedłożony na rozprawie. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 11 lipca 2003 r. w L. na ul. (...) kierujący samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) B. Z. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że jadąc w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością 109 km/h podczas manewru wyprzedzania potrącił kierującą rowerem K. O., która na skutek odniesionych obrażeń poniosła śmierć na miejscu, a sprawca zdarzenia został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 19.03.2004 r. w sprawie o sygn. akt II K (...). Powódka zaznaczyła, że więź łącząca ją z matką była niezwykle silna i pomimo upływu czasu wciąż nie może pogodzić się z jej stratą, gdyż miały one jeszcze wiele wspólnych planów i marzeń na przyszłość, a rola matki w jej życiu była bardzo ważna. Wskazano również, że powódka zgłosiła swoje roszczenie do pozwanego pismem z dnia 10.05.2013 r. a decyzją z dnia 15.05.2013 r. pozwany odmówił wypłaty zadośćuczynienia argumentując to brakiem podstawy prawnej do jego uwzględnienia (k.2-7).

W odpowiedzi na pozew (...) S.A z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zaprzeczył, aby powódce przysługiwało dochodzone zadośćuczynienie, a w szczególności, by jego podstawę prawną mogły stanowić przepisy art. 448 kc w zw. z art. 24 § 1 kc. Wypadek matki powódki miał miejsce w 2003 r. i jedynym przepisem przewidującym odpowiedzialność sprawcy wobec osób pośrednio poszkodowanych czynem niedozwolonym był art. 446 kc, który jednak zdaniem pozwanego nie przewidywał żądania osób bliskich zmarłego zadośćuczynienia za własną szkodę niemajątkową. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł również zarzut, że roszczenie powódki jest zbyt wygórowane, a ewentualne odsetki powinny być zasądzone od dnia wyrokowania (k.18-21).

Ostatecznie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje :

Matka powódki K. O. w dniu 11.07.2003 r. w miejscowości L. kierowała rowerem, przy czym w tym samym kierunku z prędkością 109 km/h poruszał się kierujący samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) B. Z., który podczas wykonywania manewru wyprzedzania, potrącił K. O.. Na skutek odniesionych obrażeń ciała K. O. poniosła śmierć na miejscu. Kierowca samochodu B. Z. posiadał zawartą z pozwanym (...) S.A z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Sąd Rejonowy wS. prawomocnym wyrokiem z dnia 19.03.2004 r., sygn. akt II K (...), skazał B. Z. za to, że w dniu 11.07.2003 r. w L. na ul. (...) kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością 109 km/h podczas manewru wyprzedzania potrącił kierującą rowerem K. O., która na skutek odniesionych obrażeń ciała poniosła śmierć na miejscu, tj. za przestępstwo z art. 177 § 2 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby oraz karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 30 złotych każda stawka.

K. O. w chwili wypadku miała 54 lata i była matką powódki K. W., ur. (...) Powódka jest pierwszym dzieckiem zmarłej. Posiada ona rodzeństwo : dwa lata młodszego brata- J., cztery lata młodszą siostrę -I. oraz siedem lat młodszego brata - A.. Powódka w 1995 r. zawarła związek małżeński oraz urodziła córkę A.. Mieszkając razem z rodzicami powódka pomagała im w prowadzeniu gospodarstwa, a zmarła K. O. pomagała powódce w opiece nad córką. W 1997 r. powódka wyprowadziła się od rodziców i zamieszkała razem z mężem oraz córką w domu jednorodzinnym położonym ok. 8 km od miejsca zamieszkania rodziców. K. O. nadal pełniła istotną rolę w jej życiu, m.in. zajmowała się córką powódki, organizowała spotkania i uroczystości rodzinne. O śmierci matki powódka dowiedziała się z rozmowy telefonicznej od brata J.. Przebywała wówczas w domu razem z 8-letnią córką. Razem z całą rodziną spotkali się w mieszkaniu zmarłej i uzgadniali kwestie dotyczące pogrzebu. Powódka jednak obawiała się zobaczyć zarówno zniszczenia jak i obrażenia na miejscu zdarzenia, miała opory, aby zobaczyć ciało matki po wypadku i w dniu pogrzebu. Bezpośrednio po śmierci K. O., powódka zażywała tabletki ziołowe, a następnie uczęszczała do lekarza rodzinnego w Ciążeniu. Dopadały ją duszności i konieczna była wizyta na pogotowiu w S.. W okresie 2003 r. cierpiała na zaburzenia adaptacyjne w postaci reakcji mieszanej lękowo – depresyjnej, które trwały u powódki przez okres do dwóch lat. W okresie 2007-2008 r. z powodu objawów depresji, nerwicy oraz objawów lękowych po śmierci matki leczyła się w Poradni Zdrowia (...)w S., a następnie w 2008 r. przez okres około roku, odbywała terapię w Gabinecie Neurologicznym w S. i podjęła farmakoterapię. Tragiczna śmierć matki K. O. spowodowała u powódki długotrwałe pogorszenie stanu zdrowia psychicznego poprzez zaburzenie procesów adaptacyjnych, objawów lękowych oraz depresji. W dalszym ciągu przypominają jej się okoliczności wypadku, sytuacje związane z osobą matki, jednakże obecnie nie wykazuje ona objawów zaburzeń emocjonalnych związanych z jej śmiercią. Powódka nadal pozostaje w związku małżeńskim, utrzymuje kontakty z pozostałym rodzeństwem oraz ojcem, a także z członkami rodziny męża. Jest ona osobą bezrobotną, podejmującą się niekiedy wykonywania prac dorywczych.

Powódka K. W., pismem z dnia 10.05.2013 r. skierowanym do pozwanego, zwróciła się o wypłatę kwoty 90.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią K. O.. Pozwany, pismem z dnia 15.05.2013 r. poinformował powódkę o braku podstaw do przyznania zadośćuczynienia na podstawie art. 448 kc w zw. z art. 23 kc oraz art. 24 kc

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów : zeznań powódki K. W. (nagranie 00:03:26 – 00:12:52 – k.107), opinii sądowopsychologicznej biegłego M. W. (k. 88-91), akt Sądu Rejonowego
w S. II K (...), akt szkody pozwanego (...).

Zeznania powódki K. W. Sąd ocenił jako wiarygodne, gdyż były one zgodne z opinią psychologiczną biegłego M. W. oraz z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd jako przydatną uznał opinię psychologiczną sporządzoną przez biegłego M. W.. Jest ona jasna i logiczna, a wnioski należycie i wyczerpująco uzasadnione. Nadto żadna ze stron nie podnosiła zarzutów pod adresem sporządzonej opinii.

Wartość dowodowa dokumentów zgromadzonych w sprawie nie budziła wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, nie była również kwestionowana przez strony.

Sąd zważył, co następuje :

Podstawę prawną roszczenia powódki stanowią przepisy art. 448 kc w zw. z art. 24 § 1 kc i art. 822 kc.

Z obowiązującego w dniu wypadku art. 822 kc, wynika, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

Zgodnie z obowiązującym w dniu wypadku § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U.z 2000, Nr 26, poz. 310 z późn.zm) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Natomiast z art. 448 kc wynika, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu czyje dobro osobiste zostało naruszone odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Rozstrzygnięcie, czy odpowiedzialność ubezpieczyciela obejmuje także przyznanie na podstawie art. 448 k.c. zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez osoby bliskie zmarłego powinno być poprzedzone ustaleniem, że tego rodzaju odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Sąd podziela utrwalone już stanowisko Sądu Najwyższego, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej może stanowić naruszenie dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci szczególnej więzi rodzinnej i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c., jeżeli śmierć nastąpiła na skutek deliktu przed dniem 3.08.2008 r. (zob. np. uchwała SN z 22.10.2010 r., III CZP 76/10 Lex nr 604152, z dnia 13.07.2011 r., Lex nr 852341 oraz wyroki SN z 11.05.2011 r., I CSK 621/10 Lex nr 848128 i z 15.03.2012 r., I CSK 314/11, Lex nr 1164718).

Podstawę przyznania zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. upatruje się w naruszeniu dobra osobistego członków rodziny zmarłego w postaci więzi emocjonalnej, szczególnie bliskiej w relacjach rodzinnych. Tak rozumiane dobro osobiste pozostaje pod ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. Nie ulega jednak wątpliwości, że nie każda więź rodzinna, będzie podlegać niejako z automatu zaliczeniu do katalogu dóbr osobistych, gdyż chodzi tu jedynie o taką, której zerwanie powoduje, ból, cierpienie i rodzi poczucie krzywdy.

W tej sytuacji skoro posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu szkodę, której następstwem jest między innymi śmierć to w ramach zawartej umowy ubezpieczenia, ubezpieczyciel przejmuje odpowiedzialność sprawcy, gdyż taka jest wynikająca z powołanego art. 822 k.c. istota ubezpieczenia. Należy również zauważyć, że stanowisku temu nie sprzeciwia się treść art. 34 ust. 1 ustawy z 22.05.2013 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. 2013 r., poz. 392) w brzmieniu sprzed dnia 11.02.2012 r. Przepis ten nie wyłącza z zakresu odpowiedzialności cywilnej zadośćuczynienia za krzywdę osoby, wobec której ubezpieczony ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. Takie ograniczenie wymagałoby wyraźnej podstawy prawnej, natomiast art. 38 wyżej cyt. ustawy przewidujący wyłączenia odpowiedzialności ubezpieczenia odnosi się jedynie do szkody majątkowej i nie można odnosić tego na wypadki wyrządzenia przez kierowcę szkody na osobie (por. uchwała SN z 19.01.2007 r., III CZP 146/06, Lex nr 207713 oraz uchwała SN z 20.12.2012 r., III CZP 93/12, Lex nr 1267081).

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – a zwłaszcza prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 19.03.2004 r. sygn. akt II K (...) w sposób bezsporny wynika, że w dniu 11.07.2003 r. w L. na ul. (...) kierując samochodem marki S. (...) nr rej. (...) B. Z. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością 109 km/h podczas manewru wyprzedzania potrącił kierującą rowerem K. O., która na skutek odniesionych obrażeń ciała poniosła śmierć na miejscu – tj. popełnił przestępstwo z art. 177 § 2 kk. Oznacza to, że winę za spowodowanie tego wypadku ponosi B. Z., to pozwany zgodnie z – obowiązującym w dniu wypadku art. 822 kc oraz § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24.03.2000 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U. z 2000 r., Nr 26, poz. 310 ze zm.) i art. 448 kc jest – co do zasady – zobowiązany do wypłaty powodowi stosownego zadośćuczynienia. Oceny tej nie zmieniają przedłożone przez pozwanego odpisy orzeczeń innych Sądów, albowiem odnoszą one skutek jedynie w relacjach pomiędzy podmiotami, będącymi stronami w tych postępowaniach, a nadto pozostają one w sprzeczności z aktualnymi poglądami Sądu Najwyższego.

Odnosząc się do wysokości żądania zadośćuczynienia przypomnieć należy,
że żądanie powódki dotyczyło przyznania na jej rzecz kwoty 80.000 złotych.

Nie ma wątpliwości, że niemożliwym jest ścisłe ustalenie kwoty zadośćuczynienia i to ze względu na charakter szkody jaką jest cierpienie wywołane śmiercią bliskiej osoby. Dlatego też w art. 448 kc posłużono się wyrażeniem „odpowiedniej sumy” zadośćuczynienia i ocenianie jej rozmiaru zależne jest od okoliczności konkretnej sprawy. Sąd świadomy jest faktu, że żadna suma zadośćuczynienia nie jest w stanie zrekompensować powódce straty wywołanej śmiercią jej matki i nie kwestionując oraz nie bagatelizując cierpień powódki związanych z tym nieszczęśliwym zdarzeniem, Sąd pragnie zaznaczyć, że dochodzona przez nią suma jest wygórowana. Nie ulega wątpliwości, że utrata matki była dla powódki dotkliwa, gdyż łączyła ich bliskość emocjonalna. Z drugiej jednak strony nie sposób przyjąć, aby łącząca powódkę z matką więź uczuciowa miała charakter szczególnie nadzwyczajny. Poczucie osamotnienia i pustki po utracie matki stanowi naturalną reakcję w większości stosunkach rodzinnych. W chwili wypadku, powódka od kilku lat posiadała już swoją rodzinę (męża i dziecko) i naturalnym jest, że przekładało się to na mniejszą zażyłość z matką a większym skoncentrowaniu się na potrzebach własnej rodziny. Służenie pomocą, radą, doświadczeniem życiowym czy oczekiwane ze strony powódki na wsparcie ze strony matki, nie są czynnościami odbiegającymi od poprawnych relacji łączących członków rodziny. Negatywne emocje, które powstały na skutek niespodziewanej śmierci matki ujawniły się w zachowaniu powódki bezpośrednio lub wkrótce po zaistnieniu wypadku i z tego powodu powódka wymagała specjalistycznego leczenia psychiatrycznego w postaci rozmowy psychologicznej i farmakoterapii. Chociaż nadal towarzyszą jej emocje związane z bólem i cierpieniem, tym niemniej uległy one już wyciszeniu, także z uwagi na dość znaczny upływ czasu od wypadku, a powódka stara się normalnie funkcjonować, odnajdując wsparcie w członkach swojej najbliższej rodziny.

Kierując się wysokością należnego powódce zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze także to, że regulacja z art. 448 kc ma na celu naprawienie poprzez rekompensatę pieniężną szkody niemajątkowej, polegającej na utracie członka najbliższej rodziny i związanej z nim szczególnej więzi. Tym samym orzekane zadośćuczynienie powinno mieć charakter kompensacyjny, a więc nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać ekonomiczną wartość. Jednocześnie wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadającym aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.09.2001 r., III CKN 427/00, Lex nr 52766).

Kierując się powyższymi okolicznościami, Sąd uznał, że roszczenie dotyczące zadośćuczynienia jest uzasadnione co do kwoty 35.000 zł. Kwota ta spełnia funkcję kompensacyjną, nie jest też kwotą symboliczną. W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu jako wygórowane.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł kierując się art. 481 § 1 i 2 kc uznając, że należą się one od dnia następnego po dacie wyrokowania tj. od dnia 12.06.2014 r. Zgodnie z tym przepisem odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczone są od daty wymagalności roszczenia. Reguła ta doznaje ograniczenia wynikającego w art. 363 § 2 kc w razie ustalenia wysokości odszkodowania z uwzględnieniem cen z daty orzekania o nim lub z innej daty nie będącej datą wymagalności roszczenia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 18.11.2003 r., II CK 235/02, Lex nr 165658). Powyższy przepis znajduje zastosowanie także w przypadkach zasądzania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.04.2002 r., II CKN 605/00, Lex nr 484718).

Określenie przez sąd wysokości zadośćuczynienia nastąpiło według stanu rzeczy istniejącego w chwili wyrokowania, co uzasadnia przyznanie odsetek dopiero od tej daty. Dopiero bowiem po zgłoszeniu żądania w toku procesu możliwym było ustalenie rozmiaru krzywdy. Dopiero z toku niniejszej sprawy z inicjatywy dowodowej strony powodowej zasięgnięto opinii biegłego z dziedziny psychologii, której wnioski stanowiły istotny element czynionych przez Sąd ustaleń związanych z oceną więzi emocjonalnej łączącej powódkę ze zmarłą matką, a w szczególności konsekwencji zdrowotnych u powódki po zerwaniu tych więzi na skutek tragicznego zdarzenia. Ani w postępowaniu likwidacji szkody ani w podstawie faktycznej żądania opisanej w pozwie powódka nie powołała okoliczności związanych z korzystaniem przez nią z opieki medycznej, w tym specjalistycznej w związku ze stanem zdrowia będącego następstwem reakcji stresowej po nagłej i tragicznej śmierci matki, ani nie złożyła dowodów na tą okoliczność. Te okoliczności wynikały dopiero z opinii biegłego M. W.. Przy tym biegły ustalił obecny stan emocjonalny powódki po śmierci matki, który Sąd wziął pod uwagę przy wyrokowaniu.

W sytuacji ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest w ocenie Sądu przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania, przyznanie ich bowiem za okres poprzedzający wyrokowanie prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania wierzyciela kosztem dłużnika (tak też wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 27.02.2014 r., I ACa 1148/13, Lex nr 1451701, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.04.2002 r., II CKN 605/00, Lex nr 484718).

Pogląd, że w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania jest wielokrotnie przywoływany w orzecznictwie Sądu Najwyższego
(zob. np. wyrok z 30.10.2003 r., IV CK 130/02, Lex nr 82273, wyrok z 29.01.1997 r., I CKU 60/96, Lex nr 28798, wyrok z 27.09.2005 r., I CK 256/05, Lex nr 156019).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Żądanie powódki dotyczyło zasądzenia kwoty 80.000,00 zł, a ostatecznie otrzymała ona kwotę 35.000,00 złotych, a zatem wygrała ona niniejszy proces w 43,75 %. Stosownie do wyniku sprawy, pozwany winien zwrócić poniesione przez powódkę koszty procesu, które obejmowały wynagrodzenia dla pełnomocnika w wysokości 3.600,00 złotych (§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz.U.2013.490), a więc kwotę 1.575,00 złotych. Brak było podstaw, aby przyjąć, iż należne na rzecz powódki koszty zastępstwa procesowego miałyby wynosić 7.200,00 złotych, gdyż charakter przedmiotowej sprawy nie był skomplikowany, pełnomocnik powódki jest podmiotem specjalizującym się w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych, a niniejsza sprawa nie wymagała ze strony pełnomocnika aż takiego nakładu pracy, który uzasadniałby przyjęcie dwukrotność stawki minimalnej.

Powódka była zwolniona od kosztów sądowych w całości i mając na uwadze jej trudną sytuacją finansową oraz fakt, iż wysokość kwoty zadośćuczynienia zależy w dużej mierze od uznania sędziowskiego, odstąpiono od obciążania powódkę kosztami procesu.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.834,07 zł tytułem części opłaty sądowej od pozwu oraz wydatków na opinię biegłego od uwzględnionej części powództwa.

/SSO Mariola Klimczak /