Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska

Protokolant: Joanna Szmel

w obecności Prokuratora Rejonowego w Jeleniej Górze – Grzegorza Chojnackiego

po rozpoznaniu w dniach: 01.02.2013 r., 11.03.2013 r., 10.04.2013 r., 17.05.2013 r., 28.06.2013 r., 26.07.2013 r., 23.10.2013 r. i 27.11.2013 r.

s p r a w y :

M. K. (1)

syna J. i W. z domu S.

urodzonego w dniu (...) w O.

M. J. (1)

syna T. i I. z domu W.

urodzonego w dniu (...) w Z.

P. P. (1)

syna J. i M. z domu Z.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonych o to, że:

w dniu 22 września 2011r. w W. działając ze z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali doprowadzić (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wyłudzenie nienależnego odszkodowania z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ten sposób, że w dniu 10 czerwca 2011r. na trasie pomiędzy P. a B. kierujący pojazdem P. (...) M. J. (1) oraz kierujący pojazdem M. P. P. (1) celowo spowodowali kolizję drogową obu pojazdów mającą stanowić podstawę do wypłaty odszkodowania zmierzając następnie do wprowadzenia w błąd (...) S.A. co do rzeczywistego przebiegu zdarzenia, potwierdzając przed funkcjonariuszami Policji oraz przedstawicielem (...) S.A. okoliczności świadczące o rzekomym losowym charakterze kolizji oraz dokonując w dniu 22 września 2011r. przez M. K. (1) zgłoszenia szkody komunikacyjnej na kwotę 23.977,67 Euro, jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli, z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania wobec podejrzenia próby jego wyłudzenia,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) winnymi popełnienia zarzucanego im czynu, opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. zw. 14 § 1 k.k. wymierza im kary 1 /jednego/ roku i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) kary grzywny w wysokości 150 /stu pięćdziesięciu/ stawek dziennych ustalając wysokość stawki na kwotę 10 /dziesięciu/ złotych;

II.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) kar pozbawienia wolności na okresy próby wynoszące 3 /trzy/ lata wobec oskarżonych M. K. (1) i P. P. (1) i 4 /cztery/ lata wobec oskarżonego M. J. (1) ;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych S.A. w W. kwotę 1.008 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 2 ust 1 pkt 4 i art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po 1/3 części, w tym od oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) opłaty w kwocie po 600 złotych

Sygn. akt II K 1680/12

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony P. P. (1) był właścicielem samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...). Jego sąsiadem był M. A., który nie posiadał samochodu ani uprawnień do kierowania pojazdami. Oskarżony P. P. (1) zaproponował M. A., aby pojechał on z jego dwoma znajomymi ze Z. i na swoje nazwisko nabył dla nich samochód. Obiecał mu za to kwotę 50 zł. M. A. wyraził na to zgodę.

Dowód:

- zeznania świadka M. A. k. 218-221, 262-265, 553-556,

M. A. po telefonie od oskarżonego P. P. (1) spotkał się z oskarżonymi P. P. (1) i M. K. (1) oraz jeszcze jednym nieustalonym mężczyzną przed swoim domem. Wraz z oskarżonym M. K. (1) i tym mężczyzną M. A. jeździł samochodem po parkingach w J. i K.. Mężczyźni szukali do nabycia samochodu „na stłuczkę” o wartości do 2.000 zł. Nie znaleźli odpowiadającego im samochodu. Po powrocie z K. do J. M. A. pozostał w samochodzie, a oskarżony M. K. (1) wraz z nieustalonym mężczyną udali się do kafejki internetowej na ul. (...) w J.. Gdy przebywali w tej kafejce M. A. wysiadł z samochodu i poszedł do domu.

Dowód:

- zeznania świadka M. A. k. 218-221, 262-265, 553-556,

P. P. (1) poinformował M. A., że sprzedaje swój samochód. Mężczyźni, którzy przyjechali obejrzeli samochód marki M. P. P. (1), przejechali się nim, a następnie odjechali na dwa samochody, zabierając M.. Oskarżony P. P. (1) zawołał M. A., aby podpisał on umowę kupna jego samochodu. M. A. podpisał czyste kartki. Po ich podpisaniu oskarżony P. P. (1) przekazał mu kwotę 50 zł. Kartki podpisane przez M. A. zostały wypisane w ten sposób, że jedna z nich stanowiła umowę kupna – sprzedaży samochodu matki M. o numerze rejestracyjnym (...) zawartą pomiędzy oskarżonym P. P. (1) a M. A. dnia 10 czerwca 2011 r. druga zaś oświadczenie o wypowiedzeniu polisy ubezpieczeniowej.

Dowód:

- zeznania świadka M. A. k. 218-221, 262-265, 553-556,

- umowa kupna - sprzedaży z dnia 10 czerwca 2011 r. k. 24,

- oświadczenie o wypowiedzeniu polisy ubezpieczeniowej k. 25,

W dniu 10 czerwca 2011 r. około godziny 21.00 oskarżony P. P. (1) kierujący samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) uderzył w jadący z przeciwka samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez oskarżonego M. J. (1), którego pasażerem był oskarżony M. K. (1). Na miejsce zdarzenia drogowego został wezwany patrol Policji.

Dowód:

- zeznania świadka B. P. k. 226-228, 467-469,

- zeznania świadka J. K. k. 331-333,469-470,

- notatniki służbowe k. 477a-483,

- notatka informacyjna o zdarzeniu k. 180,

- notatka urzędowa k. 334,

Dnia 22 września 2011 r. o godz. 13.08 oskarżony M. K. (1) zgłosił u operatora (...) S.A. szkodę komunikacyjną samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z polisy OC pojazdu marki M. o numerze rejestracyjnym (...), która miała powstać dnia 10 czerwca 2011 r. na terenie Gminy P..

Dowód:

- zeznania świadka U. M. k. 3-8, 466-467,

- wydruk zgłoszenia szkody z ubezpieczenia OC k. 213-217,

Dokonując zgłoszenia oskarżony M. K. (1) podał, że w dniu 10 czerwca 2011 r. doszło do zderzenia samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego jest właścicielem, a którym w chwili zdarzenia kierował M. J. (1), z winy kierującego samochodem marki M., który jadąc z góry nie zachował należytej ostrożności i uderzył przodem w lewy bok jadącego z przeciwka, pod górę pojazdu P., który następnie uderzył prawym bokiem w barierkę. Wskazał wtedy, że nie przedstawi samochodu matki P. (...) do oględzin bowiem jest on już naprawiony.

Dowód:

- zeznania świadka U. M. k. 3-8, 466-467,

- wydruk zgłoszenia szkody z ubezpieczenia OC k.12-16,

W toku postępowania likwidacyjnego oskarżony M. K. (1) dostarczył (...) S.A. Oddział w J. notatkę policyjną z systemu (...) oraz kosztorys dotyczący naprawy samochodu P. (...) nr VIN (...) sporządzony przez niemieckiego rzeczoznawcę w dniu 13 czerwca 2011 r. Rzeczoznawca niemiecki opisując uszkodzenia wskazał przebieg pojazdu na 65 395 km. Nie przedstawił oskarżony M. K. (1) dokumentu potwierdzającego, że jest on właścicielem samochodu marki P. (...).

Dowód:

- zeznania świadka U. M. k. 3-8, 466-467,

- opinia rzeczoznawcy niemieckiego k. 45-59, 190-208,

- zeznania świadka K. B. k. 577,

- zeznania świadka T. K. (1) k. 578,

Przedstawił oskarżony M. K. (1)elektronicznie umowę kupna sprzedaży przedmiotowego samochodu marki P. (...)z dnia 04 sierpnia 2011 r., na podstawie której samochód ten nabyła M. J. (2)za kwotę 15.500 Euro oraz fotokopię fragmentu brytyjskiego dowodu rejestracyjnego tego pojazdu, z którego wynika, że jego poprzednim właścicielem był R. C.zamieszkały (...), na którym jest zapis o wyrejestrowaniu auta dnia 03 maja 2011 r. (...) S.A. U. M., toku postępowania likwidacyjnego na podstawie informacji z Europejskiego Rejestru (...)z dnia 18 października 2011 r. ustaliła, że samochód marki P. (...)o numerze rejestracyjnym (...)posiada ostatnie ważne numery na terenie Wielkiej Brytanii do dnia 01 sierpnia 2011 r. Do 18 października 2011 r. nie odnotowano danych eksportowych tego pojazdu z kraju. Na stronie Brytyjskiego (...)uzyskała zaś dniu 04 listopada 2011 r. informację, że pojazd ten w przechodził w dniu 03 maja 2011 r. badania techniczne i posiadał przebieg 114 060 mil. Badania te były ważne do 02 maja 2012 r. U. M.zwróciła się na piśmie do R. C.o podanie okoliczności sprzedaży pojazdu P. (...)oraz jego stanu technicznego. Na pismo to nie otrzymała odpowiedzi.

Dowód:

- zeznania świadka U. M. k. 3-8, 466-467,

- zeznania świadka K. B. k. 577,

- fragment brytyjskiego dowodu rejestracyjny k.17-19,

- umowa kupna – sprzedaży z dnia 04 sierpnia 2011 r. k. 20, 183,

- zaświadczenie z Europejskiego Rejestru (...) k. 21, 181,

U. M. ustaliła w systemie likwidacji szkód, że dokonano zgłoszenia szkody komunikacyjnej o nr (...). Z zapisów w tym systemie wynikało, że 09 lipca 2009 r. doszło do kolizji drogowej z udziałem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez M. J. (1) a samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez M. J. (2), a świadkiem tego zdarzenia był M. K. (1). Ustaliła także, że w dniu 11 sierpnia 2011 r. M. J. (2) zgłosiła szkodę komunikacyjną z udziałem samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w TU (...), której sprawcą był kierujący samochodem marki M. R. G., który doprowadził do zderzenia z pojazdem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez J. M.. Uszkodzenia pojazdu P. dotyczyły przodu tego pojazdu. W toku prowadzonego postępowania związanego z likwidacją szkody M. J. (2) dostarczyła fragment angielskiego dowodu rejestracyjnego samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w którym była wpisana jako właścicielka oraz w którym znajdowała się data jego wyrejestrowania - 01 sierpnia 2011 r., a także umowę kupna – sprzedaży tego samochodu M. K. (1) przez R. C. (2) w dniu 01 czerwca 2011 r.

Dowód:

- zeznania świadka U. M. k. 3-8, 466-467,

- notatka informacyjna o zaistniałej kolizji k. 43,

-protokół identyfikacji zdarzenia szkody wypadkowej OC k. 61-63,

- dowód rejestracyjny P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na nazwisko M. J. (2) k. 64,

- umowa kupna – sprzedaży k.65,

- dokumentacja fotograficzna szkody k. 66-87,

- akta szkodowe TU (...) k. 88-152,

U. M. w toku postępowania likwidacyjnego uzyskała notatkę służbową z K. w J. dotyczącą kolizji samochodów marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz marki M. o numerze rejestracyjnym (...), przeprowadziła rozmowę z P. P. (1) i M. A. oraz uzyskała z (...) S.A. w J. umowę kupna – sprzedaży pojazdu M. o numerze rejestracyjnym (...) zawartą pomiędzy P. P. (1) a M. A.. Przeprowadziła także rozmowę z ojcem M. J. (2), podczas której dowiedziała się, że od dwóch lat przebywa ona za granicą i jej ojciec nie ma z nią kontaktu.

Dowód:

- zeznania świadka U. M. k. 3-8, 466-467,

- protokół z wywiadu przeprowadzonego z M. A. k. 32-34,

- umowa kupna – sprzedaży z dnia 10 czerwca 2011 r. k. 35,

- zeznania świadka M. A. k. 218-221, 262-265, 553-556,

(...) S.A. w W. odmówił wypłaty odszkodowania oskarżonemu M. K. (1).

Dowód:

- zeznania świadka U. M. k. 3-8, 466-467,

- zeznania świadka T. K. (2) k. 578,

Oskarżony M. K. (1)nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Posiada politokskomanie i padaczkę oraz osobowość nieprawidłową. Tempore criminis nie miał zniesionej całkowicie ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

- opinia sądowo – psychiatryczna k. 339-342,

Oskarżony M. K. (1) ma 34 lata, z zawodu lakiernikiem, zamieszkuje w Niemczech, pozostaje w zatrudnieniu jako sprzedawca samochodów za wynagrodzeniem 1.100 Euro miesięcznie, nie posiada wartościowego majątku.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze oskarżonego M. K. (1) k. 465,

Oskarżony M. K. (1) nie był karany sądownie.

Dowód:

- dane o karalności oskarżonego M. K. (1) k. 590,

Oskarżony M. J. (1) ma 35 lat, z zawodu jest rolnikiem mechanizatorem, nie pracuje, nie jest zarejestrowany w PUP, pozostaje na utrzymaniu rodziców, nie posiada wartościowego majątku.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze oskarżonego M. J. (1) k. 465,

Oskarżony M. J. (1) był karany sądownie.

Dowód:

- dane o karalności oskarżonego M. J. (1) k. 591-593,

Oskarżony P. P. (1) ma 32 lata, z zawodu jest mechanikiem – ślusarzem, pozostaje w zatrudnieniu w (...) spółka z o.o. w J. z wynagrodzeniem 1.500 zł netto, nie posiada wartościowego majątku.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze oskarżonego P. P. (1) k. 465,

Oskarżony P. P. (1) nie był karany sądownie.

Dowód:

- dane o karalności oskarżonego P. P. (1) k. 589,

Oskarżony P. P. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przyznał, że uczestniczył w kolizji z samochodem marki P. (...).

Oskarżony M. J. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, że kierował samochodem marki P. (...), który był własnością M. K. (1). Podał, że w dniu 10 czerwca 2011 r. zadzwonił do niego M. K. (1), a następnie przyjechał do niego. Pojechali do J., gdzie M. K. (1) pozwolił mu kierować P.. Na ostrym zakręcie, kiedy jechali do góry, z góry nadjechał rozpędzony M. (...), który wjechał na jego pas ruchu i uderzył w P., a następnie P. uderzyło w barierki. Nie znał kierowcy M. – widział go po raz pierwszy. Z zachowania M. K. (1) i kierowcy M. wynikało, że się nie znają. Na miejsce przyjechała Policja. Zaprzeczył, aby to zdarzenie było celowe i uzgadniane. Wskazał, że nie posiada wiedzy, aby M. K. (1) „nagrywał” to zdarzenie z kierowcą M..

Oskarżony M. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, że umówił się telefonicznie z oskarżonym P. P. (1) w jakiejś wiosce. Miał on po niego wyjechać. M. P. (1) jechał z górki samochodem marki M., urwał mu się wał i uderzył w jego samochód P., który jechał pod górkę. Na miejscu zdarzenia, mimo że P. P. (1) znał od około roku – półtora, Policji powiedzieli, że się nie znają, gdyż bali się, że Policja uzna zdarzenie za fikcję. Po kolizji P. zostało przewiezione lawetą do Z. zaś P. M. „stoczył” się na dół. Wskazał, że nie posiada żadnej wiedzy, aby samochód P. P. (1) był autem „na stłuczkę”. Samochód ten należał wtedy do P..

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych M. K. (1), M. J. (1) i P. P. (1) w zakresie w jakim nie przyznawali się oni do popełnienia zarzucanego im aktem oskarżenia czynów. Wyjaśnienia oskarżonych w przedmiotowej sprawie stanowiły, zdaniem Sądu, nieudolną linię obrony oskarżonych zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany im aktem oskarżenia czyn.

Dowody zgromadzone w toku postępowania w przedmiotowej sprawie wskazują wprawdzie, że w dniu 10 czerwca 2011 r. na trasie pomiędzy P. a B. miała miejsce kolizja samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez oskarżonego M. J. (1) z jadącym z przeciwka samochodem marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez oskarżonego M. J. (1), którego pasażerem był oskarżony M. K. (1). Okoliczność ta wynika z wyjaśnień oskarżonych M. K. (1), M. J. (1) i P. P. (1), a także z zeznań świadków B. P. i J. K. – funkcjonariuszy Policji, którzy zostali skierowani przez dyżurnego K. w J. do obsługi tej kolizji. Jak wynika z zeznań wskazanych świadków po dotarciu na miejsce kolizji zastali oni oskarżonych oraz uszkodzone samochody marki P. (...) oraz M.. Na podstawie oświadczeń osób uczestniczących w kolizji ustalili jaki był przebieg zdarzenia i kto był sprawcą kolizji. Oskarżony P. P. (1), jak wskazali funkcjonariusze Policji, został on miejscu wskazany jako sprawca tej kolizji. Nie kwestionował on swojego sprawstwa. Za spowodowanie kolizji został ukarany mandatem karnym w kwocie 220 zł, który przyjął. B. P. i J. K. na miejscu kolizji, jak wynika z ich zeznań, nie porównywali uszkodzeń pojazdów pod kątem tego, czy mogły one powstać w okolicznościach podawanych przez oskarżonych, nie sprawdzali, czy samochód marki M. miał uszkodzony wał, który według oskarżonych był przyczyną zjechania przez oskarżonego P. P. (1) na przeciwległy pas ruchu i doprowadzenia do zderzenia z samochodem marki P. (...). Prawdziwość twierdzeń oskarżonych o okolicznościach kolizji uznali na podstawie uszkodzenia bariery energochłonnej, w którą wedle relacji uczestników kolizji po uderzeniu przez M. uderzył samochód marki P. (...). Zastrzeżenia Sądu budzą czynności podjęte przez funkcjonariuszy Policji w miejscu kolizji, którzy jako przyczynę kolizji przyjęli, co wskazali także w notatce urzędowej sporządzonej z interwencji, niedostosowanie prędkości do warunków ruchu, mimo że oskarżeni podawali, że przyczyną było uszkodzenie wału w samochodzie marki M.. Skoro za sprawcę kolizji uznali oni kierującego samochodem marki M. P. P. (1), to Sąd przyjął, iż to właśnie ten kierujący musiał nie dostosować prędkości do warunków panujących na drodze. Przyjmując taką przyczynę kolizji, na miejscu policjanci nie ustalili z jaką prędkością poruszał się samochód marki M. przed kolizją. Nie zatrzymali też dowodów rejestracyjnych samochodów uczestniczących w kolizji, mimo że winni to uczynić, bowiem samochody uczestniczące w kolizji, jak wskazali, nie nadawały się z uwagi na uszkodzenia do dalszej jazdy. Czynności funkcjonariuszy Policji B. P. i J. K. na miejscu kolizji mogą jednakże stanowić podstawy do zakwestionowania faktu zaistnienia w tym dniu kolizji samochodów marki M. i P. (...). Kolizja tych samochodów w tym dniu nastąpiła, ale nie miała, w ocenie Sądu, charakteru losowego. Wskazują na to jednoznacznie zeznania wiarygodnego świadka M. A., w których opisał on zachowanie oskarżonego P. P. (1) przed zaistnieniem tej kolizji, jak również zachowanie oskarżonego P. P. (1) w toku trwającego w niniejszej sprawie postępowania przygotowawczego. Z uznanych za wiarygodne zeznań świadka M. A. wynika bowiem, iż oskarżeni P. P. (1) i M. K. (1) znali się przed zaistnieniem tej kolizji. Jak zeznał bowiem M. A. oskarżony P. P. (1) skontaktował go z oskarżonym M. K. (1) i jeszcze jednym mężczyzną celem umożliwienia im zakupu samochodu „na stłuczkę” na M. A.. Jeździł on, jak podał, wraz z nimi po terenie J. i K. poszukując odpowiedniego dla nich samochodu. W zamian za podpisane umowy kupna – sprzedaży samochodu oskarżony P. P. (1) obiecał mu pieniądze. M. K. (1) wraz z mężczyzną nieznanym M. A. nie znaleźli odpowiadającego im samochodu. Oskarżony P. P. (1) skontaktował się z nim i poinformował go, że sprzedaje swój samochód. M. A. podpisał na jego żądanie czyste kartki, które zostały później wypełnione jako umowa kupna – sprzedaży z dnia 10 czerwca 2011 r. samochodu marki M. należącego do P. P. (1) przez M. A. oraz wypowiedzenie przez M. A. umowy ubezpieczenia zawartego z firmą (...). Za złożenie tych podpisów M. A. otrzymał od oskarżonego P. P. (1) kwotę 50 zł. Z zeznań świadka M. A. wynika jednoznacznie, że umowa ta była umową fikcyjną bowiem samochód marki M. nigdy nie został mu przez P. P. (1) wydany, ani też on nie zapłacił mu za ten samochód żadnych pieniędzy. Widział natomiast M. A. jak samochód ten od P. P. (1) zabierał oskarżony M. K. (1) w towarzystwie mężczyzny, z którym jeździł on szukać auta „na stłuczkę” i jeszcze dwóch innych mężczyzn. W chwili, gdy samochód marki M. był przez nich zabierany miał on delikatnie wgnieciony przód po prawej stronie i chyba, jak wskazał świadek, miał uszkodzony reflektor. W tym samym dniu, kiedy według umowy kupna - sprzedaży właścicielem samochodu należącego do P. P. (1) miał zostać M. A., P. P. (1) kierując nim uczestniczył w kolizji z samochodem marki P. kierowanym przez M. A.. Gdyby kolizja pomiędzy samochodem marki M. kierowanym przez oskarżonego P. P. (1) i samochodem marki P. (...) kierowanym przez M. J. (1), którego pasażerem był oskarżony M. K. (1) miała faktycznie charakter losowy nie byłoby jakichkolwiek podstaw do podejmowania przez P. P. (1) czynności związanych z fikcyjnym nabyciem jego samochodu marki M. przez świadka M. A.. Oskarżony M. K. (1) nie znalazł właściwego samochodu, który mógłby zostać kupiony na M. A., dlatego z oskarżonym P. P. (1) ustalili, że udział w fikcyjnej kolizji weźmie jego samochód marki M., który był samochodem starym. Z tego względu P. P. (1) podjął zabiegi, aby sporządzić umowę sprzedaży należącego do niego samochodu M. A..

Z zeznań M. A. wynika także, że po tym, jak złożył on w niniejszej sprawie pierwsze zeznania następnego dnia przyszedł do niego oskarżony P. P. (1) i powiedział, żeby zeznawał tak jak on tzn. żeby powiedział, że samochód kupił od niego dla dziewczyny, którą z nim mieszka oraz że po kolizji brał samochód marki M. na lawetę i że sprzedał go na złom. Gdyby kolizja nie miała charakteru fikcyjnego oskarżony P. P. (1) nie miałby powodu, aby nakłaniać świadka M. A. do składania nie polegających na prawdzie zeznań w przedmiotowej sprawie.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. A.. Wskazany świadek jest osobą obcą dla oskarżonych, nie był on w żaden sposób zainteresowany rozstrzygnięciem w przedmiotowej sprawie. Jego zeznania były szczere. Okoliczności związane ze stawianym oskarżonym zarzutem opisywał w taki sposób jak je pamiętał. Treść składanych przez niego zeznań w przedmiotowej sprawie korespondowała też z zapisami protokołu z wywiadu przeprowadzonego z nim przez świadka U. M. jeszcze przed wszczęciem postępowania w niniejszej sprawie.

W świetle zeznań świadka M. A. nie ulega wątpliwości Sądu, iż oskarżeni M. K. (1) i P. P. (1) znali się przed dniem 10 czerwca 2011 r. Potwierdzają to także dowody w postaci zapisów połączeń z telefonów oskarżonych, z których wynika, że w dniach 09 czerwca 2011 r. – 12 czerwca 2011 r. wielokrotnie się ze sobą kontaktowali. Wprawdzie z wyjaśnień oskarżonego M. J. (1) wynika, że po zaistnieniu kolizji z zachowania M. K. (1) i P. P. (1) wynikało, że się nie znają, to jednak zauważyć należy, że wyjaśnienia te stoją w sprzeczności z wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego M. K. (1), z których wynika, że był on w tym dniu umówiony z P. P. (1) na spotkanie i do kolizji miało dojść, gdy P. P. (1) wyjechał mu naprzeciw. Skoro M. K. (1) i P. P. (1) byli w tym dniu ze sobą umówieni, to brak jest podstaw do przyjęcia, że nie miał na ten temat wiedzy oskarżony M. J. (1), a także iż po kolizji zanim przyjechał patrol Policji zachowywali się jak osoby nieznajome. Składając tej treści wyjaśnienia oskarżony M. J. (1) dążył do uwolnienia się od odpowiedzialności za zarzucany mu czyn.

Z zeznań świadków B. P. i J. K. – funkcjonariuszy Policji obsługujących kolizję wynika wprawdzie, iż podczas czynności prowadzonych przez Policję P. P. (1) twierdził, że nie zna ani M. K. (1) ani M. J. (1). Takie zachowanie oskarżonych stanowiło realizację ich planu zmierzającego do uzyskania odszkodowania od ubezpieczyciela. Jak podał oskarżony M. K. (1) bali się oni, że jeżeli ujawnią, iż się znają, funkcjonariusze Policji nabiorą podejrzeń co do losowego charakteru kolizji. Gdyby faktycznie było tak, jak wskazał to w złożonych wyjaśnieniach oskarżony M. K. (1), że P. P. (1) wyjechał mu na przeciw i z przyczyn losowych doszło do kolizji pomiędzy samochodami, którymi poruszali się oskarżeni, to nie mieliby oni jakichkolwiek powodów, aby przed funkcjonariuszami Policji zaprzeczać swojej znajomości. Niewątpliwie P. P. (1) w takiej sytuacji nie twierdziłby, że nie zna M. K. (1) i M. J. (1). Świadek J. K. w złożonych zeznaniach wskazał, że gdy przyjechali w miejsce kolizji, to oskarżeni zachowywali się, w jego ocenie dziwnie. Byli, jak to określił świadek nazbyt spokojni. Przeważnie w takiej sytuacji uczestnicy kolizji, jak podał świadek odwołując się do własnego doświadczenia, reagują emocjonalnie. Kierowcy samochodów zaś opowiedzieli przebieg zdarzenia. Obaj byli zgodni co do tego, kto był sprawcą kolizji. Mężczyźni z samochodu P. nie mieli żadnych pretensji do kierowcy M.. Ten zaś nie oponował , przyjął mandat karny. Niewątpliwie gdyby kolizja miała charakter losowy to nawet osobom znajomym musiałyby towarzyszyć w tej sytuacji emocje skoro zdecydowały się one wezwać na miejsce kolizji patrol Policji. Nie było bowiem przeszkód, skoro okoliczności kolizji były jasne dla jej uczestników do spisania oświadczenia w zakresie jej przebiegu, bez angażowania Policji, które stanowiłoby podstawę dochodzenia odszkodowania z ubezpieczenia samochodu sprawcy kolizji. Wezwanie Policji na miejsce Policji miało na celu uwiarygodnienie, że miała ona charakter losowy.

Nie bez znaczenia dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonych w przedmiotowej sprawie pozostają także zeznania świadka S. P. prowadzącego Biuro (...), który na zlecenie (...) sporządzał opinię dotyczącą kolizji samochodu marki B. na niemieckich numerach rejestracyjnych z samochodem marki S. kierowanym przez oskarżonego P. P. (1). Z zeznań wskazanego świadka wynika, że w wyniku wykonanych czynności sporządził on raport, w którym wskazała, że kolizja ta jest fikcyjna i przekazał go do (...). Uczestnicy tej kolizji byli znajomymi, czemu podczas rozpytania przeczyli. Świadek podał, że jest pewien rodzaj kolizji polegający na tym, że samochody celowo się zderzają i nie ma możliwości, aby na bazie rekonstrukcji, czy porównania uszkodzeń wykluczyć zaistnienie zdarzenia. Wskazał też świadek, na podstawie własnego doświadczenia na charakterystyczność kolizji np. samochodów na niemieckich numerach rejestracyjnych ze starym samochodem na polskich numerach rejestracyjnych i powtarzalność tego rodzaju zdarzeń na określonym terenie Jego rozmowa z oskarżonym P. P. (1) wskazywała, że ma on świadomość pozoracji takich kolizji. Przeprowadzając z oskarżonym P. P. (1) tę rozmowę wiedział świadek o kolizji samochodu marki M. kierowanego przez P. P. (1) z samochodem marki P., jednakże nie znał jej okoliczności. Jak wynika z zeznań S. P. podczas rozmowy z oskarżonym P. P. (1) dotyczących kolizji, których był on uczestnikiem, w tym dotyczącej kolizji samochodów marki M. i P., oskarżony P. P. (1) wskazał „że i tak mi nic nie zrobicie, że i tak mi nic nie zrobią, że i tak będę to robić dalej”. Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby odmówić wiarygodności zeznaniom wskazanego świadka. S. P. jest osobą obcą dla oskarżonego P. P. (1) jak i pozostałych oskarżonych. Nie miał on jakichkolwiek powodów, aby składając zeznania podawać nieprawdę.

Na to, że oskarżony P. P. (1) brał udział w celowo powodowanych kolizjach wskazują także zeznania świadka M. A., z których wynika, że P. P. (1) proponował mu zrobienie kolizji jego M., z należącym do świadka skuterem, na co jednak M. A. się nie zgodził. Oceniając wiarygodność wyjaśnień oskarżonych w przedmiotowej sprawie nie można również pominąć, że w niedługim czasie po kolizji z dnia 10 czerwca 2011 r. bowiem w dniu 09 lipca 2011 r. doszło do innej kolizji z udziałem oskarżonego M. J. (1) i M. J. (2) – konkubiny oskarżonego M. K. (1), a której świadkiem był M. K. (1). Na trasie między miejscowością P. a Z. miała miejsce bowiem, jak ustaliła świadek U. M. w systemie dotyczącym procesu likwidacji szkód, kolizja z udziałem M. J. (1) kierującego samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i M. J. (2) kierującej samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Świadkiem tego zdarzenia zaś był oskarżony M. K. (1). Pojazd marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) natomiast uczestniczył po raz kolejny w kolizji dnia 11 sierpnia 2011 r. kiedy to doszło do zderzenia tego samochodu kierowanego przez J. M. z samochodem marki M. (...) kierowanym przez R. G.. W dacie tej kolizji właścicielką samochodu P. (...) była M. J. (2), która nabyła go od oskarżonego M. K. (1) na podstawie umowy kupna - sprzedaży samochodu z dnia 04 sierpnia 2011 r. za kwotę 15.500 Euro (k. 20).

Wskazany w umowie kupna – sprzedaży samochodu P. (...) z dnia 04 sierpnia 2011 r. zawartej pomiędzy M. K. (1) a M. J. (2) numer VIN pojazdu jednoznacznie bowiem wskazuje, że M. J. (2) nabyła ten sam pojazd, który uczestniczył zarówno kolizji w dniu 11 czerwca 2011 r. jak i 09 lipca 2011 r. Z umowy tej wynika, że pojazd ten stanowił własność oskarżonego M. K. (1) i był wolny od wad prawnych. M. K. (1) w toku postępowania likwidacyjnego dotyczącego szkody powstałej w samochodzie marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 11 czerwca 2011 r. nie przedłożył, jak wynika z zeznań świadków K. B. oraz U. M. dowodu własności tego samochodu, chociaż był do tego wzywany.

Wątpliwości Sądu budzi także prawo własności oskarżonego M. K. (1) do samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), na które powoływał się on zgłaszając szkodę w (...). Nie przedłożył on bowiem żadnego dokumentu potwierdzającego, że jest właścicielem wskazanego pojazdu. W toku postępowania dotyczącego likwidacji szkody powstałej w pojeździe P. (...) w dniu 11 sierpnia 2011 r. M. J. (2) dostarczyła ubezpieczycielowi w formie elektronicznej fragment angielskiego dowodu rejestracyjnego samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w którym była wpisana jako właścicielka oraz w którym znajdowała się data jego wyrejestrowania 01 sierpnia 2011 r., a także umowę kupna – sprzedaży tego samochodu zawartą pomiędzy M. K. (1) a nią. Świadek U. M. jak podała w złożonych zeznaniach, toku postępowania likwidacyjnego na podstawie informacji z Europejskiego Rejestru (...) z dnia 18 października 2011 r. ustaliła, że samochód marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) posiada ostatnie ważne numery na terenie Wielkiej Brytanii 01 sierpnia 2011 r. i do 18 października 2011 r. nie odnotowano danych eksportowych tego pojazdu z kraju. Na stronie Brytyjskiego (...) uzyskała dniu 04 listopada 2011 r. informację, że pojazd ten w przechodził w dniu 03 maja 2011 r. badanie techniczne i posiadał przebieg 114 060 mil. Badania te były ważne do 02 maja 2012 r. U. M. zwróciła się także na piśmie do R. C. o podanie okoliczności sprzedaży pojazdu P. (...) oraz jego stanu technicznego. Na pismo to nie otrzymała odpowiedzi. Ustalenia świadka U. M. znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów w postaci załączonego do akt sprawy fragmentu brytyjskiego dowodu rejestracyjnego oraz zaświadczenia z Europejskiego Rejestru (...) z dnia 18 października 2011 r. Powyższe dokumenty wskazują, że M. K. (1) nie był właścicielem pojazdu P. (...) w dniu 10 czerwca 2011 r.

Samochód marki P. (...), jak wynika z zeznań świadka U. M., nie został przedstawiony przez oskarżonego M. K. (1) (...) do oględzin. Oskarżony przedstawił jedynie opinię niemieckiego rzeczoznawcy dotyczącą powstałych w dniu 11 czerwca 2011 r. w tym pojeździe szkód oraz wycenę ich naprawy na kwotę 23.977,67 Euro. Z opinii rzeczoznawcy wynika, ze samochód ten w chwili dokonywania oględzin miał przebieg 65 395 km zaś z informacji uzyskanych przez U. M. na stronie Brytyjskiego (...) w dniu 04 listopada 2011 r. wynika, że przedmiotowy pojazd przechodził w dniu 03 maja 2011 r. badanie techniczne i posiadał wtedy przebieg 114 060 mil. Zachodzi zatem zasadnicza rozbieżność w przebiegu tego samochodu. Nadto zauważyć należy, że M. J. (2) niecałe dwa miesiące od kolizji z samochodem marki M. kierowanym przez P. P. (1) samochód ten zakupiła od oskarżonego M. K. (1) za kwotę 15.500 Euro. Z umowy kupna – sprzedaży nie wynika, aby przedmiotowy samochód zakupiła ona w stanie uszkodzonym.

W przedmiotowej sprawie została przesłuchana w charakterze świadka M. P. (2) – żona oskarżonego P. P. (1). Z jej zeznań wynika, że nie posiadała ona żadnej wiedzy na temat stawianego oskarżonym M. K. (1) i M. J. (1) zarzutu.

Walor wiarygodności Sąd przydał pozostałym dowodom z dokumentów zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. Nie znalazł Sąd bowiem jakichkolwiek okoliczności, które nakazywałyby poddać w wątpliwość ich wiarygodność.

Zachowaniem swoim oskarżeni M. K. (1), M. J. (1) i P. P. (1) zrealizowali znamiona występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. albowiem w dniu 22 września 2011r. w W. działając ze z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali doprowadzić (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wyłudzenie nienależnego odszkodowania z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC pojazdu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ten sposób, że w dniu 10 czerwca 2011r. na trasie pomiędzy P. a B. kierujący pojazdem P. (...) M. J. (1) oraz kierujący pojazdem M. P. P. (1) celowo spowodowali kolizję drogową obu pojazdów mającą stanowić podstawę do wypłaty odszkodowania zmierzając następnie do wprowadzenia w błąd (...) S.A. co do rzeczywistego przebiegu zdarzenia, potwierdzając przed funkcjonariuszami Policji oraz przedstawicielem (...) S.A. okoliczności świadczące o rzekomym losowym charakterze kolizji oraz dokonując w dniu 22 września 2011r. przez M. K. (1) zgłoszenia szkody komunikacyjnej na kwotę 23.977,67 Euro, jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli, z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania wobec podejrzenia próby jego wyłudzenia.

Oskarżeni M. K. (1), M. J. (1) i P. P. (1) działali umyślnie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym. Oskarżeni bowiem chcieli popełnić ten czyn. Oskarżeni wiedzieli, że do kolizji pomiędzy samochodami marki M. o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez P. P. (1) a P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez M. J. (1), którego pasażerem był M. K. (1), nie doszło w sposób losowy. Dla uwiarygodnienia losowego charakteru tej szkody na miejsce mającej zaistnieć przypadkowo kolizji została wezwana Policja, podczas interwencji której oskarżeni udawali, że się nie znają. W ten sposób oskarżeni chcieli uwiarygodnić przypadkowość kolizji. Mimo, że na zaistnienie tej kolizji oskarżeni wcześniej się umówili, to oskarżony M. K. (1) zgłosił u operatora (...) S.A. szkodę komunikacyjną samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), która miała powstać dnia 10 czerwca 2011 r. na terenie Gminy P., a następnie w toku postępowania likwidacyjnego utrzymywał, że kolizja ta miała charakter losowy. Ocena zachowania oskarżonych pozwala, zdaniem Sądu, na jednoznaczne stwierdzenie, że działali oni umyślnie z zamiarem bezpośrednim kierunkowym obejmując swoją świadomością zarówno chęć uzyskania korzyści majątkowej, jak i użyty w tym celu określony sposób działania polegający na umówieniu się na spowodowanie kolizji samochodów marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i marki M. o numerze rejestracyjnym (...).

Wina oskarżonych M. K. (1), M. J. (1) i P. P. (1) w zakresie zarzucanego im czynu nie budzi wątpliwości. Wobec oskarżonych nie zachodziły jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby wpływać na umniejszenie ich winy. W toku postępowania biegli psychiatrzy złożyli opinię sądowo – psychiatryczną co do poczytalności oskarżonego M. K. (1). Z opinii tej wynika, iż oskarżony M. K. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Posiada politokskomanie i padaczkę oraz osobowość nieprawidłową. T. criminis nie miał zniesionej całkowicie ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżeni działał świadomie.

Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonych M. K. (1), M. J. (1) i P. P. (1) należało ocenić jako znaczny. Oskarżeni działając bowiem z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, celu osiągnięcia korzyści majątkowej, umówili się na zaistnienie kolizji pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i pojazdu marki M. o numerze rejestracyjnym (...), z winy kierującego samochodem marki M. P. P. (1), następnie wezwali na miejsce kolizji Policję, po czym w dniu 22 września 2011 r. M. K. (1) podający się za właściciela samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zgłosił szkodę w tym pojeździe zaistniałą dnia 10 czerwca 2011 r. na terenie Gminy P. u operatora (...) S.A. wskazując na losowy charakter jej powstania. Nie bez znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonych pozostaje też kwota ubezpieczenia jaką chciał uzyskać od ubezpieczyciela oskarżony M. K. (1). Według wyceny dokonanej przez niemieckiego rzeczoznawcę była to kwota 23.997,67 EURO.

Jako okoliczność obciążającą Sąd zaliczył oskarżonemu M. J. (1) jego uprzednią karalność na mocy wyroku wydanego przez sąd w Republice Federalnej Niemiec.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności obciążających oskarżonych M. K. (1) i P. P. (1).

Nie dopatrzył się Sąd wobec oskarżonego M. J. (1) okoliczności łagodzących.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod rozwagę w stosunku do oskarżonych M. K. (1) i P. P. (1) ich dotychczasową niekaralność zważywszy na ich wiek.

W tych warunkach jako współmierne do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów oskarżonych M. K. (1), M. J. (1) i P. P. (1) Sąd wymierzył im kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Jako, że oskarżeni przypisanego im czynu dopuścili się działając celem uzyskania korzyści majątkowej, Sąd na podstawie art. 33 § 2 k.k., obok kar pozbawienia wolności orzekł wobec oskarżonych kary grzywny w wysokości 150 stawek dziennych. Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd wziął pod rozwagę zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 33 § 3 k.k. warunki osobiste każdego z oskarżonych, jak również ich stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe na tej postawie ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Oskarżony M. K. (1) ma 34 lata, z zawodu lakiernikiem, zamieszkuje w Niemczech, pozostaje w zatrudnieniu jako sprzedawca samochodów za wynagrodzeniem 1.100 Euro miesięcznie, nie posiada wartościowego majątku. Oskarżony M. J. (1) zaś ma 35 lat, z zawodu jest rolnikiem mechanizatorem, nie pracuje, nie jest zarejestrowany w PUP, pozostaje na utrzymaniu rodziców, nie posiada wartościowego majątku. Natomiast oskarżony P. P. (1) ma 32 lata, z zawodu jest mechanikiem – ślusarzem, pozostaje w zatrudnieniu w (...) spółka z o.o. w J. za wynagrodzeniem 1.500 zł netto, nie posiada wartościowego majątku. Tak zatem określona stawka dzienna odpowiada sytuacji majątkowej i możliwościom zarobkowym każdego z oskarżonych.

Kary pozbawienia wolności w tym wymiarze wraz z orzeczonymi obok nich karami grzywny winny uświadomić każdemu z oskarżonych naganność jego postępowania oraz wdrożyć go do przestrzegania norm społecznych. Natomiast w zakresie prewencji generalnej, rozstrzygnięcia te zaspokoją społeczne poczucie sprawiedliwości i będą pozytywnie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Oskarżeni M. K. (1) i P. P. (1) nie byli dotychczas karani. Dane o karalności oskarżonego M. J. (1) natomiast nie pozostawiają wątpliwości, co do naruszenia przez tegoż oskarżonego obowiązującego na terenie Republiki Federalnej Niemiec porządku prawnego. W ocenie Sądu jednakże, okoliczności niniejszej sprawy, także mimo uprzedniej karalności oskarżonego M. J. (1), pozwalają wnioskować, że oskarżeni zrozumieli naganność swojego postępowania i czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania będzie jedynie incydentem w ich życiu. Stąd też w ocenie Sądu, mimo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych wobec oskarżonych M. K. (1), P. P. (1) i M. J. (1) kar pozbawienia wolności, cele kary zostaną wobec każdego z nich osiągnięte, a w szczególności nie popełnią oni ponownie przestępstwa. Mając to wszystko na uwadze, na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności na okresy próby wynoszące 3 lata wobec oskarżonych M. K. (1) i P. P. (1) i 4 lata wobec oskarżonego M. J. (1). Tak ustalone okresy próby będą odpowiednimi, aby zweryfikować pozytywną prognozę kryminologiczną postawioną wobec każdego z oskarżonych.

Oskarżyciel posiłkowy (...) S.A. w W. był reprezentowany w toku postępowania sądowego w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika z wyboru w osobie adw. M. K. (2). Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego na rozprawie złożyła wniosek o zasądzenie od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów zastępstwa procesowego według norm wynikających z przepisów. Z tego względu Sąd, na podstawie art. 627 k.p.k., zasądził od oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych S.A. w W. kwotę 1.008 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Zasądzona kwota mieści się w granicach stawek minimalnych wynikających z § 2 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348).

Oskarżony M. K. (1) ma 34 lata, z zawodu lakiernikiem, zamieszkuje w Niemczech, pozostaje w zatrudnieniu jako sprzedawca samochodów za wynagrodzeniem 1.100 Euro miesięcznie, nie posiada wartościowego majątku. Oskarżony M. J. (1) zaś ma 35 lat, z zawodu jest rolnikiem mechanizatorem, nie pracuje, nie jest zarejestrowany w PUP, pozostaje na utrzymaniu rodziców, nie posiada wartościowego majatku. Natomiast oskarżony P. P. (1) ma 32 lata, z zawodu jest mechanikiem – ślusarzem, pozostaje w zatrudnieniu w (...) spółka z o.o. w J. za wynagrodzeniem 1.500 zł netto, nie posiada wartościowego majątku. Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, ze uiszczenie przez oskarżonych kosztów sądowych w przedmiotowej sprawie nie będzie dla nich zbyt uciążliwe. Z tego względu Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. w zw. z art. 2 ust 1 pkt 4 i art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych M. J. (1), M. K. (1) i P. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po 1/3 części, w tym opłaty w kwocie po 600 złotych.