Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Arkadiusz Śmiech/spr./

Sędziowie: SO Elżbieta Daniluk

SO Katarzyna Żmigrodzka

Protokolant: st. protokolant Dominika Karasek-Raczyńska

przy udziale Prokuratora Alicji Szczepańskiej

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2014 roku

sprawy M. S. (1)

oskarżonego z art. 280 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie

z dnia 22 stycznia 2014 r. II K 31/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 460 (czterysta sześćdziesiąt) zł opłaty oraz 20 (dwadzieścia) zł tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

XI Ka 250/14

UZASADNIENIE

M. S. (1) oskarżony został o to, że w dniu 24 września 2012 roku w C. po uprzednim zastosowaniu wobec E. D. przemocy fizycznej polegającej na szarpaniu go za ubranie i uderzeniu pięścią w brzuch zabrał w celu przywłaszczenia na szkodę E. D. telefon komórkowy S. (...) wartości 350 złotych, tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Chełmie wyrokiem z dnia 22 stycznia 2014 r. oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego tego, że: w dniu 24 września 2012 roku w C. woj. (...) używając wobec E. D. przemocy fizycznej polegającej na szarpaniu go za ubranie i uderzeniu pięścią w brzuch zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. (...) wartości 350 złotych na szkodę E. D., tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. skazał oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu tytułem próby na okres 3 (trzech) lat; na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w ilości 40 (czterdzieści) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych; na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby; na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego E. D. kwoty 350 złotych (trzysta pięćdziesiąt) złotych w terminie 3 (trzech) miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku; na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu zatrzymanie w dniu 25 września 2012 roku na poczet orzeczonej kary grzywny przyjmując, że jeden dzień zatrzymania równa się dwóm dziennym stawkom grzywny; zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 231,26 złotych (dwieście trzydzieści jeden złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem zwrotu poniesionych wydatków oraz kwotę 460 złotych (czterysta sześćdziesiąt złotych) tytułem opłat sądowych.

Od wyroku tego apelację złożył obrońca oskarżonego. Zaskarżając rozstrzygnięcie w całości zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 2 § 1 pkt. 1, art. 4, art. 5 § 2, art. 7 i art. 410 kpk polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów skutkującym jej dowolnością, przez jednostronną i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę dowodów, w szczególności:

- jednostronną ocenę wyjaśnień oskarżonego, polegającą na odmówieniu waloru prawdy wyjaśnieniom, ze względu na ich sprzeczność z zeznaniami pokrzywdzonego, gdy w rzeczywistości to zeznania pokrzywdzonego są nielogiczne i niespójne, natomiast wyjaśnienia oskarżonego zgodne są z zeznaniami innych świadków, w tym T. S., M. S. (2), E. S., M. W. i P. R.;

- jednostronną ocenę zeznań M. S. (2), polegającą na odmówieniu im waloru prawdy, ze względu na rzekome nieścisłości, podczas gdy nieścisłości były pozorne i miały marginalne znaczenie dla ustaleń faktycznych; a ponadto zdyskredytowanie ich na podstawie dowolnie przyjętego domniemania, że świadek, jako osoba najbliższa nie zeznawała prawdy, mimo że zeznania jej znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego, T. S., E. S. i M. W., tworząc z nimi spójną, logiczną i wzajemnie się uzupełniającą całość;

- odmówienie waloru prawdy korzystnym dla oskarżonego zeznaniom T. S., na podstawie dowolnego domniemania, nieznajdującego oparcia w przepisach kpk- bez jakiegokolwiek umotywowania takiego stanowiska;

- jednostronną ocenę zeznań świadków E. S. i M. W., polegającą na odmówieniu im waloru prawdy z powodu pozornych nieścisłości, niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, mimo że zeznania te znajdują potwierdzenie w innych dowodach;

- jednostronną ocenę zeznań pokrzywdzonego, polegającą na bezkrytycznym przyznaniu waloru prawdy zeznaniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym, mimo że są one niespójne i nielogiczne, natomiast odmówienie waloru prawdy zeznaniom korzystnym dla oskarżonego, złożonym na rozprawie, przez dowolne przyjęcie, że pokrzywdzony złożył je pod wpływem strachu i obawy o własną osobę, mimo, że zeznania pokrzywdzonego temu przeczą;

- przyjęcie za podstawę ustaleń faktycznych zeznań M. D. (1) i T. D., mimo że świadkowie ci wiadomości o zdarzeniu uzyskali wyłącznie od pokrzywdzonego;

- jednostronnej ocenie zeznań Ł. P., przez uwypuklenie tylko okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego, a zbagatelizowaniu zeznań dotyczących skłonności pokrzywdzonego do konfabulacji;

- całkowite pominięcie zeznań O. F. oraz M. D. (2), mimo że miały dla sprawy istotne znaczenie, gdyż potwierdzały skłonności pokrzywdzonego do konfabulacji;

- całkowite pominięcie zeznań świadka M. P., mimo że mają one znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

-naruszenie przepisu art. 366 § 1 kpk przez uniemożliwienie dokonania ustaleń, jakim samochodem poruszał się sprawca rozboju;

-naruszenie przepisu art. 171 § 1 kpk- przez uniemożliwienie obrońcy zadawania pytań pokrzywdzonemu podczas rozprawy przed odczytaniem zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od postawionego mu zarzutu aktu oskarżenia, albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje;

apelacja w toku instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego wyroku uznana została za niezasadną w stopniu oczywistym. Za taką oceną środka odwoławczego przemawiało to, że postawione w nim zarzuty jak też przytoczona na ich poparcie argumentacja okazały się być całkowicie chybione.

Wbrew twierdzeniom i wywodom skarżącego Sąd Rejonowy przy rozpoznaniu sprawy nie dopuścił się, mogącej mieć wpływ na treść wyroku, obrazy wskazanych w apelacji przepisów postępowania, jak też nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Sąd pierwszej instancji dokonał bezbłędnej oceny materiału dowodowego, w tym zeznań świadków, o których jest mowa w zarzucie apelacji. Słusznie obdarzył wiarą zeznania pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego, odmówił zaś wiary wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadków, mających potwierdzić alibii oskarżonego. Stanowisko swoje w tym względzie wyczerpująco umotywował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Stanowisko to spotyka się z aprobatą Sądu odwoławczego. Sąd Rejonowy podstawę zaskarżonego wyroku w głównej mierze opał na zeznaniach pokrzywdzonego, złożonych w postępowaniu przygotowawczym. E. D. znał wcześniej z widzenia oskarżonego. Podczas zajścia miał możliwość zaobserwowania wyglądu napastnika i od samego początku wiedział, iż jest nim osobnik o pseudonimie (...) lub (...). Bezpośrednio po zajściu pokrzywdzony udał się do Komendy Miejskiej Policji, gdzie złożył zawiadomienie o popełnieniu na jego osobie przestępstwa. E. D. czterokrotnie przesłuchiwany w śledztwie bez cienia wątpliwości rozpoznał oskarżonego i będąc z nim konfrontowany szczegółowo opisał jego zachowanie. Pokrzywdzony z sobie wiadomych względów na rozprawie wycofał się z rozpoznania oskarżonego. Powodów zmiany swojego stanowiska nie potrafił jednak przekonywująco wyjaśnić. Stąd bezbłędnie Sąd orzekający za wiarygodne uznał zeznania pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego.

Prawidłowa ocena materiału dowodowego i bezbłędne wysnucie wniosków wynikających z dowodów uznanych za wiarygodne skutkują uznaniem, że w sprawie nie pojawiły się nie dające się usunąć wątpliwości. W związku z powyższym przepis art. 5 § 2 k.p.k. nie miał zastosowania w rozpoznawanej sprawie. A to oznacza, z kolei, że Sąd Rejonowy nie mógł obrazić tego przepisu.

Ustalona przez Sąd pierwszej instancji podstawa faktyczna zaskarżonego wyroku wprost wynika z dowodów, na których oparte zostało orzeczenie . Zachowanie oskarżonego natomiast zostało właściwie ocenione pod względem prawnym, co znalazło swoje odzwierciedlenie w opisie czynu przypisanego i przyjętej jego kwalifikacji prawnej.

Zaskarżony wyrok jest również prawidłowy w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Wymiar i rodzaj orzeczonych kar świadczy o tym, że Sąd pierwszej instancji miał w polu widzenia wszystkie najistotniejsze okoliczności decydujące o karze, w tym także te łagodzące, we właściwych proporcjach je uwzględnił, czym sprostał wymaganiom dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary przewidzianym w art. 53 k.k. Tym samym dolegliwość zaskarżonego rozstrzygnięcia nie razi swoją surowością w rozumieniu art. 438 kpt. 4 k.p.k., a tylko wówczas byłaby podstawa do korekty tej części wyroku na korzyść oskarżonego.

Mając na uwadze zaprezentowaną motywację, nie dostrzegając uchybień z art. art. 439 i 440 k.p.k., które należałoby uwzględnić z urzędu, Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za drugą instancję uzasadniają przepisy art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz art. 636 § 1 k.p.k.