Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2014r.

s p r a w y : D. G.

syna M. i E. z domu S.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 29 października 2013 roku w J.woj. (...)działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.081,65 zł (...) Bank (...) S.A.we W.w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu dowodu osobistego oraz złożeniu ustnego oświadczenia o zatrudnieniu i uzyskaniu stałego dochodu z firmy (...) z siedzibą w J. ul. (...)wprowadził w błąd pracowników banku co do możliwości spłaty kredytu, a następnie zawarł umowę kredytu na zakup towarów i usług Nr (...)otrzymując kredyt na zakup wersalki w kwocie 1.081,65 zł nie wywiązując się z warunków umowy, nie mając zamiaru i możliwości finansowych dotrzymania warunków umowy, czym działał na szkodę (...) Bank (...) S.A.we W.,

to jest o czyn z art. 286 § 1 k.k.;

I.  uznaje oskarżonego D. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) S.A. we W. kwoty 1.081,65 (jeden tysiąc osiemdziesiąt jeden 65/100) złotych;

III.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządza zwrot dowodu rzeczowego w postaci umowy kredytu na zakup towarów bliżej opisanej w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. 1 na k. 39 akt, pokrzywdzonemu (...) Bank (...) S.A. we W.;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Sygn. akt II K 765/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29.10.2013 r. oskarżony D. G.udał się wraz ze swoim znajomym T. Z.i jego kolegą M. N.do sklepu ,,(...)”, znajdującego się w J.przy ul. (...). Mężczyźni mieli zamiar dokonania zakupu wersalki na raty, z przeznaczeniem dla M. N., za co M. N.zapłacił T. Z.kwotę 500 złotych. D. G.wszedł do sklepu, zaś T. Z.i M. N.pozostali na zewnątrz. Następnie D. G.pracownikowi sklepu (...), reprezentującej (...) Bank (...) S.A.we W., przedłożył dowód osobisty oraz złożył ustne oświadczenie o zatrudnieniu i uzyskiwaniu stałego dochodu w wysokości 1.800 złotych na stanowisku tynkarza w firmie ,,(...)” z siedzibą w J.przy ul. (...)i w oparciu o te dane zawarł umowę kredytu na zakup towarów i usług o numerze (...)w postaci wersalki o łącznej wartości 1.081,65 złotych. W rzeczywistości oskarżony D. G.nie był zatrudniony w firmie Tomasza Zakrzewskiego ,,(...)” z siedzibą w J., nie miał on stałego zatrudnienia, nie osiągał stałych miesięcznych dochodów, nadto nie miał on zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków zawartej umowy kredytu. Zakupiony towar został przekazany M. N.. Oskarżony nie uiścił żadnej raty z tytułu zawartej umowy kredytu.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. G. k.52, zeznania świadka P. S. k. 8,częściowo zeznania świadka T. Z. k. 26-27, zeznania świadka M. N. k. 30, umowa kredytu na zakup towarów/ usług Nr (...) k. 34, pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 14.03.2014 r. k. 37.

Oskarżony był uprzednio karany sądownie m.in. za czyny z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.

Oskarżony jest kawalerem, na utrzymaniu ma konkubinę i dwoje dzieci w wieku 7 lat i 3 lat, ma wykształcenie podstawowe, z zawodu jest kucharzem, obecnie osadzony jest w Areszcie Śledczym w J., przed osadzeniem nie pracował, podejmował jedynie prace dorywcze. Oskarżony jest zdrowy, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. G. k. 51-52, dane o karalności k. 57.

Oskarżony D. G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Oskarżony wyraził wolę przystąpienia do trybu dobrowolnego poddania się karze określonego w art. 335 k.p.k. i uzgodnił z oskarżycielem publicznym warunki tego przystąpienia.

Sąd zważył co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowody, poddany przez Sąd gruntownej i wszechstronnej analizie, stworzył niepodważalną podstawę do stwierdzenia sprawstwa, jak i winy oskarżonego D. G..

Sąd przydał walor pełnej wiarygodności oświadczeniu oskarżonego D. G.złożonemu w postępowaniu przygotowawczym, w którym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Fakt popełnienia przez D. G.zarzucanego mu przestępstwa znajduje także potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, a mianowicie zeznaniach świadka M. N., których wiarygodność nie budzi żadnych wątpliwości. Z zeznań tego świadka jednoznacznie wynika, iż T. Z.za sumę 500 złotych zobowiązał się ,,załatwić” dla niego nową wersalkę i w tym celu udali się wraz z oskarżonym do sklepu ,,(...)” w J.przy ul. (...). Tam też oskarżony zawarł umowę kredytu, a następnie wydano mu towar. Na sprawstwo oskarżonego wskazują także dowody z dokumentów w postaci umowy kredytowej na zakup towaru i usług w postaci wersalki z dnia 29.10.2013 r. oraz pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.z dnia 14.03.2014 r., z których to bezspornie wynika, iż D. G.zawarł umowę kredytową, a także złożył w celu jej zawarcia ustne, nieprawdziwe oświadczenie o zatrudnieniu i uzyskiwaniu stałego dochodu w firmie ,,(...)” z siedzibą w J.przy ul. (...), podczas gdy w rzeczywistości w chwili jej podpisywania nie pracował i nie osiągał jakiegokolwiek dochodu. W ocenie Sądu wiarygodność wskazanych dokumentów jest bezsporna.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadka P. S., który jako przedstawiciel pokrzywdzonego Banku, potwierdził okoliczności związane z zawarciem przez oskarżonego umowy kredytowej.

Oceniając natomiast zeznania świadka T. Z., Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w zakresie jakim wskazał, iż zna oskarżonego, a nadto, że począwszy od 2013 r. prowadził działalność gospodarczą ,,(...)” z siedzibą w J.przy ul. (...). Nie dał natomiast wiary Sąd zeznaniom tego świadka w zakresie w jakim podał, iż nie ,,wyposażał” nikogo w nieprawdziwe zaświadczenia dotyczące zatrudnienia w jego firmie, nie namawiał też kogokolwiek do złożenia nieprawdziwego oświadczenia, dotyczącego takiego zatrudnienia, a które to miałoby na celu ,,wyłudzenie” kredytu czy pożyczki. Zeznaniom tym bowiem przeczy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. W ocenie Sądu, zeznania świadka T. Z.w powyższym zakresie, zmierzały wyłącznie do uchronienia go przed ewentualną odpowiedzialnością karną, zaś podawane przez niego okoliczności były nieprawdziwe.

Nie budzi natomiast wątpliwości do swojej wiarygodności pozostały materiał dowodowy w postaci danych o karalności, których nie sposób kwestionować.

Konkludując należy stwierdzić, iż kompleksowa ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków oraz całości pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, dokonana w świetle zasad doświadczenia życiowego, w ocenie Sądu, pozwoliła na niewątpliwe stwierdzenie sprawstwa D. G. z zakresie zarzuconego mu czynu.

Wobec powyższego Sąd uznał oskarżonego D. G.za winnego tego, że w dniu 29.10.2013 r. w J., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie w porozumieniu z innymi osobami, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.081,65 złotych (...) Bank (...) S.A.we W.w ten sposób, że po uprzednim przedłożeniu dowodu osobistego oraz złożeniu ustnego oświadczenia o zatrudnieniu i uzyskiwaniu stałego dochodu w firmie ,,(...)” z siedzibą w J. ul. (...), wprowadził w błąd pracownika banku co do możliwości spłaty kredytu, na następnie zawarł umowę kredytu na zakup towaru i usług Nr (...), otrzymując kredyt na zakup wersalki w kwocie 1.081,65 złotych, nie wywiązując się z warunków umowy, nie mając zamiaru i możliwości finansowych dotrzymania warunków umowy, czym dział na szkodę (...) Bank (...) SAwe W., tj. występku z art. 286 § 1 k.k.

Zgodnie z brzmieniem art. 286 § 1 k.k. sprawcą przestępstwa oszustwa jest osoba, która w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem m.in. za pomocą wprowadzenia jej w błąd, co miało miejsce w przypadku działania oskarżonego. Oskarżony D. G. miał wiedzę, iż dokonanie przestępstwa oszustwa stanowiło naruszenie przepisów prawa. Oskarżony chciał wejść w posiadanie towaru w postaci wersalki, którą następnie chciał przekazać M. N. i uzyskać za nią uzgodnioną wcześniej kwotę. Przy tym wszystkim nie posiadał on zatrudnienia, nie osiągał jakichkolwiek dochodów, ani też nie miał możliwości i zamiaru spłacenia kredytu. D. G. zarzucanego mu czynu dokonał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony przy tym nie znajdował się w takiej sytuacji, która zniewalałaby go do podjęcia działania sprzecznego z normą prawną. Oskarżony działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, zdając sobie sprawę zarówno z bezprawności, jak i karygodności swego postępowania.W przypisanym oskarżonemu występku, działał on w sposób przemyślany, zorganizowany z zamiarem bezpośrednim, o czym świadczy sposób dokonania przestępstwa.

Oskarżony D. G. w przypisanym mu przestępstwie działał wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, a ich zachowania wzajemnie się uzupełniały.

Wymierzając oskarżonemu D. G. karę, Sąd uwzględnił całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych popełnionego przez niego przestępstwa, a zwłaszcza charakter tego występku. Sąd miał przy tym na uwadze zarówno okoliczności łagodzące, jak i okoliczności obciążające sprawcę. Sąd baczył też, aby wymierzona oskarżonemu kara była dostosowana do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, stopnia zawinienia oskarżonego, a także, aby wszechstronnie uwzględniała te cele, które stawiane są karze.

Za okoliczności łagodzące Sąd uznał przyznanie się oskarżonego do winy. Oskarżony w toku postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził zgodę na wymierzenie zaproponowanej mu kary, w tym również na poniesienie finansowych konsekwencji swojego występku.

Za istotne okoliczności obciążające, Sąd uznał przede wszystkim uprzednią karalność za przestępstwa z art. 280 § k.k., art. 157 § 2 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz znaczny stopień szkodliwości społecznej przestępstwa popełnionego przez oskarżonego, a także niskie pobudki działania oskarżonego, a mianowicie chęć łatwego zysku. Stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu przypisanego oskarżonemu należy uznać za znaczny. Przestępstwa tego rodzaju są bowiem nagminne w skali całego kraju.

W tych warunkach, kierując się dyrektywami wymiaru kary opisanymi w art. 53 k.k. i art. 54 § 1 k.k., jako współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, Sąd wymierzył D. G. karę 1 roku pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu D. G. karę bezwzględnego pozbawienia wolności Sąd uznał, iż w stosunku do tego oskarżonego, nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. D. G. był uprzednio karany wyrokami sądów za przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. Mimo uprzednich skazań, w tym na karę bezwzględnego pozbawienia wolności, D. G. całkowicie zlekceważył orzeczone wobec niego kary, dopuszczając się podobnego rodzajowo przestępstwa tj. przestępstwa oszustwa. Podkreślić należy, iż czynu tego oskarżony dopuścił się nadto będąc w okresie próby orzeczonej wyrokiem w sprawie o sygn. akt II K 1294/10. Dowodzi to znacznego stopnia demoralizacji oskarżonego i uzasadnia przypuszczenie, iż zawieszenie wykonania kary nie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności nie zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa. W ocenie Sądu D. G. nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary i wymaga resocjalizacji w warunkach zakładu karnego.

W toku postępowania pokrzywdzony (...) Bank (...) S.A. we W. złożył w trybie art. 46 § 1 k.k. wniosek o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem. Wobec powyższego Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz tego pokrzywdzonego kwoty 1.081,65 złotych.

Ponieważ w toku postępowania zabezpieczono dowód rzeczowy w postaci umowy kredytu na zakup towarów i usług Sąd, w oparciu o przepis art. 230 § 2 k.p.k., zarządził jej zwrot pokrzywdzonemu, stwierdzając jej zbędność dla postępowania karnego.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych, z uwagi na trudną sytuację majątkową oskarżonego, obecnie osadzonego w jednostce penitencjarnej, Sąd zwolnił go od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych oraz odstąpił od wymierzenia mu opłaty.