Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Janusz Szrama

Sędziowie: SSA Maciej Świergosz (spr)

SSO del. do SA Grzegorz Nowak

Protokolant: prot.sąd. Joanna Walkowiak

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. do Prok. Apel. Alicji Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2014r. sprawy :

D. B. ( B. ) i A. W. ( W. )

oskarżonych z art.280 § 1 kk i art.157 § 2 kk w zw. z art.11 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 21.05.2014r.

( sygn. akt XVI K 27/14 )

1.  prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt I zaskarżonego wyroku, w ten sposób, że po słowach „ dopuścił się ” wpisuje „ w ciągu 5 lat po odbyciu ”,

2.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 738 zł; (siedemset trzydzieści osiem) w tym VAT z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej nawet w części pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

4.  zwalnia oskarżonych z obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Grzegorz Nowak Janusz Szrama Maciej Świergosz

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21.05.2014r. Sąd Okręgowy w Poznaniu ( XVI K 27/14 ) uznał oskarżonych D. B. i A. W. (1) za winnych tego, że w dniu 12 maja 2013 r. w P., działając wspólnie
i w porozumieniu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili M. P. (1) pokrzywdzonego do stanu bezbronności w ten sposób, że wykorzystując fakt wcześniejszego pobicia pokrzywdzonego
a także przykładając mu ostrze rozbitej butelki do szyi oraz scyzoryk do pleców, zabrali w celu przywłaszczenia należące do pokrzywdzonego: telefon komórkowy S. (...) X. z kartą sim na abonament sieci P. oraz kartą pamięci (...), portfel koloru czarnego z zawartością pieniędzy w kwocie 3,- zł oraz nóż elektryczny – scyzoryk z drewnianą rękojeścią, tj. mienie o łącznej wartości 863,- zł, przy czym D. B. czynu tego dopuścił się w okresie od dnia 4 lutego 2011 r. do dnia 4 lutego 2013 r. kary 2 lat pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem b. Sądu Rejonowego w P. z dnia 6 sierpnia 2007 r. w sprawie o sygn. (...) m. in. za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. tj. za winnych popełnienia zbrodni z art. 280 § 2 k.k. a w odniesieniu do D. B. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 280 § 2 k.k., wymierzył im kary:

A. W. (1) – 3 lat pozbawienia wolności,

D. B. – 5 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. W. (1) na poczet wymierzonej mu w pkt I kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania, tj. od dnia 24 lipca 2013 r. do dnia 15 października 2013 r. Zgodnie z treścią § 14 ust. 2 pkt 5 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
(Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. kwotę 885,60 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu D. B. z urzędu. Jednocześnie na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych
(t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił obu oskarżonych w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu państwa kosztów sądowych nie wymierzając im w tym opłat.

******************

Z wyrokiem tym nie zgodzili się obrońcy obu oskarżonych.

Obrońca oskarżonego D. B. z urzędu adw. J. K. zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Powołując się na treść art.427 § 2 kpk w zw. z art.438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił mu :

1.  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art.7 kpk w zw. z art.5 § 2 kpk w zw.
z art.410 kpk w zw. z art.424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego przejawiającą się w uznaniu, iż :

a)  zeznania świadka M. P. (1) zasługują na przymiot wiarygodności mimo oczywistej, rażącej sprzeczności w treści jego zeznań składanych na poszczególnych etapach postępowania prowadzonego w przedmiotowej sprawie,

b)  wyjaśnienia oskarżonego M. [? – w rzeczywistości A. – dop. SA P-ń] W. w części dot. udziału D. B. w rozboju na osobie M. P. zasługują na przymiot wiarygodności mimo, iż oskarżony miał oczywisty interes w przerzuceniu ciężaru odpowiedzialności za przedsięwzięte przez siebie działanie na znaną sobie osobę trzecią,

2.  mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę poprzez uznanie, że oskarżony działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) doprowadzili M. P. (1) do stanu bezbronności przy użyciu niebezpiecznych narzędzi w postaci rozbitej szyjki butelki oraz scyzoryka i następnie dokonał zaboru szeregu przedmiotów wymienionych w sentencji wyroku, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, choć prawidłowa ocena materiału dowodowego przeczy powyższym wnioskom,

Reasumując, na podstawie art.427 § 1 kpk w zw. z art.437 § 1 i 2 kpk obrońca wniósł o :

1.  uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie :

2.  przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Jednocześnie złożył wniosek o zasądzenie kosztów obrony z urzędu wg norm przepisanych.

Obrońca oskarżonego A. W. (1) z wyboru adw. A. M. zaskarżył ww. wyrok w całości.

Zarzucił temu orzeczeniu :

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności :

a)  art.4 kpk i art.7 kpk poprzez rażące naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na odmowie wiarygodności całości wyjaśnień A. W., a w szczególności w zakresie doprowadzenia pokrzywdzonego M. P. do stanu bezbronności poprzez przyłożenie ostrza rozbitej butelki tzw. „tulipana” do szyi oraz scyzoryka do pleców,

b)  dowolną i jednostronna interpretację zgromadzonych w sprawie dowodów, a zwłaszcza zeznań pokrzywdzonego M. P., pomimo złożenia przez niego różnych zeznań,

c)  rażące naruszenie art.5 § 2 kpk, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść A. W., a w szczególności w części dot. przebiegu zdarzenia mającej na celu doprowadzenie pokrzywdzonego M. P. do stanu bezbronności poprzez przyłożenie ostrza rozbitej butelki tzw. „tulipana” do szyi oraz scyzoryka do pleców,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, będący następstwem przyjęcia za udowodnione faktów bez dostatecznej ku temu podstawy oraz przyjęcia nietrafnych kryteriów oceny zebranego materiału dowodowego, a przejawiający się mylnym uznaniu, iż oskarżony A. W. doprowadził do stanu bezbronności pokrzywdzonego M. P. (1) poprzez przyłożenie mu do szyi ostrza rozbitej butelki w kształcie tzw. „tulipana” oraz scyzoryka do pleców.

Reasumując, na podstawie art.427 § 1 kpk i art.437 § 2 kpk obrońca tego oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie A. W. (1) za winnego popełnienia czynu z art.280 § 1 kk
i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacje obrońców oskarżonych D. B. oraz A. W. (1) okazały się niezasadne i jako takie nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, iż sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd Okręgowy w Poznaniu nie wykazuje błędów logicznych
i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Do czynu przypisanego obu oskarżonym sąd I instancji zastosował właściwą kwalifikację prawną i należycie ją uzasadnił.

I

Apelacja obrońcy oskarżonego D. B.

Apelacja ta nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. postawiony przez skarżącego jest chybiony. Zaznaczyć należy, że obrońca oskarżonego pomimo obowiązku wynikającego z treści przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. nie wykazał
w odniesieniu do wskazanych przepisów postępowania wpływu ich rzekomego naruszenia na treść zaskarżonego orzeczenia.

Zgodnie z przepisem art. 7 k.p.k. organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, OSNKW 1991/9/41), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. wtedy, m. in. gdy:

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.).

Mając powyższe uwagi na względzie uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś kwestionowanych wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) oraz zeznań pokrzywdzonego M. P. (1), została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art. 7 k.p.k.
W pierwszej kolejności odnosząc się do kwestionowanej przez obrońcę oskarżonego oceny zeznań pokrzywdzonego M. P. (1) wyraźnie zaznaczyć należy, że sąd I instancji dokonał ich wszechstronnej, dogłębnej oraz wielopłaszczyznowej oceny, która w ocenie Sądu Apelacyjnego jest całkowicie prawidłowa, a jako taka pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Wyszczególnione przez skarżącego w treści złożonej apelacji rozbieżności, które znajdują się w zeznaniach pokrzywdzonego, wbrew jego twierdzeniom zostały przez sąd I instancji zauważone, przeanalizowane oraz poddane wnikliwej krytyce oraz ocenie. Szczegółowość przeprowadzonego
w tym przedmiocie wywodu przez sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku pozwala jednoznacznie stwierdzić, iż nie można podzielić zarzutu skarżącego co do dokonania oceny tego dowodu z naruszeniem normy przepisu art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy prawidłowo wykazał powody, jak to określa skarżący, ewoluowania zeznań pokrzywdzonego, do których przede wszystkim zaliczył jego stan nietrzeźwości, stosunek psychiczny do przestępstwa oraz sprawców, jak również chęć zemsty na oskarżonych. Jednocześnie spójność tego przekazu, co do zasadniczych elementów przebiegu przestępstwa,
w powiązaniu z wyjaśnieniami oskarżonego A. W. (1), pozwala uznać je w przeważającej części za wiarygodne. W dalszej kolejności odnosząc się do kwestionowanej przez obrońcę oskarżonego oceny wyjaśnień współoskarżonego A. W. (1), w części w jakiej wskazał on na udział oskarżonego D. B. w dokonaniu rozboju na pokrzywdzonym, zaznaczyć należy, że sąd I instancji również dokonał ich wszechstronnej
i dogłębnej oceny, która w ocenie Sądu Apelacyjnego jest całkowicie prawidłowa, a jako taka pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) Sąd Okręgowy musiał czynić to z należytą ostrożnością, mając na uwadze argumentację zawartą m. in. w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia
7 października 1998 roku, II AKa 187/98 ( vide: KZS 1998/11/37), iż: „Kontrola dowodu z wyjaśnień współoskarżonego (w praktyce zwanych „pomówieniami”, niezbyt trafnie ze względu na analogię z jedną z form przestępczego zniesławienia), a zresztą każdego dowodu osobowego, polega na sprawdzeniu:

czy informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego,

czy są potwierdzone innymi dowodami, choćby w części,

czy są spontaniczne, złożone wkrótce po przeżyciu objętych nimi zaszłości, czy też po upływie czasu umożliwiającego uknucie intrygi,

czy pochodzą od osoby bezstronnej, czy też zainteresowanej obciążeniem pomówionego,

czy są konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania, czy też zawierają informacje sprzeczne, wzajemnie się wykluczające bądź inne niekonsekwencje,

czy pochodzą od osoby nieposzlakowanej, czy też przestępcy, zwłaszcza obeznanego z mechanizmami procesu karnego,

czy udzielający informacji sam siebie również obciąża, czy też tylko przerzuca odpowiedzialność na inną osobę, by siebie uchronić przed odpowiedzialnością...”.

Uwzględniając wskazane powyżej przesłanki Sąd Okręgowy nie mógł także pomijać czy oskarżony A. W. (1) miał – lub mógł mieć – interes procesowy w obciążaniu oskarżonego D. B. i ewentualnym przerzuceniu ciężaru odpowiedzialności. Mając na uwadze wszystkie wskazane wcześniej kwestie Sąd Apelacyjny stwierdził, że ocena wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) została dokonana przez sąd I instancji ze wszech miar prawidłowo i rzetelnie. Sąd Okręgowy słusznie wskazał przy ocenie tego dowodu, że wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1), w których obciążał on oskarżonego D. B. zasadniczo znalazły oparcie
w zeznaniach pokrzywdzonego, były one spontaniczne i od samego początku cały czas tak samo konsekwentne, a nadto oskarżony A. W. (1) nie odniósł żadnej korzyści procesowej z obciążenia D. B., albowiem nie zmniejszyło to w żaden sposób zakresu jego odpowiedzialności, jak również nie miało wpływu na przyjęcie jakiejkolwiek łagodniejszej kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu. Kontestowanie więc przez skarżącego dokonanej przez sąd I instancji oceny wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) we wskazanym powyżej zakresie jest całkowicie chybione. Również tym bardziej, że skarżący nie wykazał w istocie żadnych uchybień jakich miałby się w tym przedmiocie dopuścić Sąd Okręgowy, zaznaczając jedynie ogólnie, że oskarżony A. W. (1) miał niewątpliwie, w ocenie obrońcy oskarżonego D. B., interes w tym, aby obciążać właśnie D. B..

Także zarzut poczynienia błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który podniesiony został przez obrońcę oskarżonego D. B. jest całkowicie chybiony, albowiem sprowadza się jedynie do czysto polemicznego przedstawienia własnego stanowiska przez tego skarżącego, a skutecznym mógłby być jedynie wówczas, gdyby obrońca wykazał, iż zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi
w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich konkretnie uchybień
w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku, II KR 355/74, OSNPG 1975, Nr 9, poz. 84 wraz z aprobatą M. Cieślaka i Z. Dody, Przegląd, Pal. 1976, Nr 6, s. 51). Mając powyższe na względzie nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy oskarżonego jakoby uznanie przez sąd I instancji, iż dopuścił się on przypisanego mu przez sąd meriti przestępstwa w sposób opisany w wyroku było błędem w ustaleniach faktycznych, albowiem wnioski takie wypływają wprost z zebranego w sprawie materiału dowodowego,
w szczególności z zeznań pokrzywdzonego oraz wyjaśnień oskarżonego A. W. (1). Skarżący zaś poza literalnym przytoczeniem tego zarzutu
w części wstępnej apelacji w żaden sposób go nie uzasadnił, zaś nie jest rzeczą Sądu Apelacyjnego domyślać się co obrońca miał na myśli. W tym miejscu należy jedynie wskazać, że jak to wykazano przy omówieniu poprzedniego zarzutu, ocena dowodów, w kwestionowanym przez obrońcę oskarżonego zakresie, została dokonana w sposób prawidłowy.

Na koniec zaznaczyć należy, że twierdzenia zawarte w końcowej części uzasadnienia apelacji wskazujące na wypaczenie przez sąd I instancji zasady in dubio pro reo, które miało mieć w ocenie obrońcy oskarżonego D. B. w niniejszej sprawie miejsce, są zupełnie bezpodstawne. Należy bowiem wskazać, że zasada przewidziana przepisem art. 5 § 2 k.p.k. kierowana jest do organów postępowania i dotyczy wątpliwości, które miałyby mieć te właśnie organy, a nie własnych wątpliwości, które ma strona. Bezsprzecznym bowiem pozostać musi, że na podstawie przeprowadzonego w niniejszej sprawie postępowania dowodowego sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do przebiegu całego zdarzenia oraz wypełnienia przez oskarżonego D. B. znamion zbrodni z art. 280 § 2 k.k.

II

Apelacja obrońcy oskarżonego A. W. (1)

Apelacja ta również nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zarzuty naruszenia przepisów postępowania podniesione przez skarżącego są także chybione. Również i ten obrońca pomimo obowiązku wynikającego z treści przepisu art. 438 pkt 2 k.p.k. nie wykazał w odniesieniu do wskazanych przez siebie przepisów postępowania wpływu ich rzekomego naruszenia na treść zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny pragnie jeszcze raz podkreślić, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym również kwestionowanych przez tego obrońcę wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) oraz zeznań pokrzywdzonego M. P. (1), została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art. 7 k.p.k. W pierwszej kolejności odnosząc się do kwestionowanej przez skarżącego oceny wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) w zakresie niedania im wiary co do tego, że według samego oskarżonego A. W. (1) nie użył on wobec pokrzywdzonego tzw. „tulipana”, czyli ostrza rozbitej butelki oraz scyzoryka, to stwierdzić trzeba, iż sąd I instancji
w przekonywujący i słuszny sposób wykazał, dlaczego nie można było przypisać im w tej części przymiotu wiarygodności. O ile bowiem oskarżony A. W. (1) opisywał przebieg całego zdarzenia w sposób, który korelował z wyjaśnieniami pokrzywdzonego, to w tej właśnie części, dotyczącej użycia tzw. „tulipana” i scyzoryka, konsekwentnie zaprzeczał on, aby użył tych narzędzi. Sąd Okręgowy trafnie jednak zauważył, iż oskarżony A. W. (1) niewątpliwie chciał w ten sposób uniknąć odpowiedzialność za typ kwalifikowany przestępstwa rozboju, tak aby odpowiedzieć jedynie za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. Tymczasem wiarygodne w tym zakresie zeznania pokrzywdzonego jednoznacznie dowodzą, iż do użycia tych niebezpiecznych narzędzi doszło w czasie rozboju na nim. W dalszej kolejności odnosząc się do kwestionowanej przez skarżącego całościowej oceny zeznań pokrzywdzonego zaznaczyć należy, że Sąd Apelacyjny w tym zakresie szczegółowo odniósł się przy omawianiu zarzutu podniesionego przez obrońcę D. B. i nie ma potrzeby w tym miejscu powtarzać tej argumentacji ponownie. Tym bardziej, że w istocie obrońca nie uzasadnił tego zarzutu poprzestając na jego podniesieniu.

W zakresie podniesionego przez obrońcę A. W. (1) zarzutu naruszenia przepisu art. 5 § 2 k.p.k. Sąd Apelacyjny, podobnie jak przy omówieniu zarzutu podniesionego przez obrońcę D. B., wskazuje, że nie jest naruszeniem tego przepisu rozstrzygnięcie o „wątpliwościach”, które li tylko znajdują się po stronie obrońcy i oskarżonego. Reguła
z przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień
i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli
w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym dopełnienie, gdy pozostałe elementy zdarzenia nie są nawet w ogóle kwestionowane (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2014 roku, II KK 134/14, Lex 1488899, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2009 roku, WA 26/09, R – OSNKW 2009/Nr 1, poz. 1844; postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 15 maja 2008 roku, III KK 79/08, Lex Nr 393949; z dnia 15 listopada 2007 roku, III KK 291/07, R – OSNKW 2007/Nr 1, poz. 2596; z dnia 19 grudnia 2007 roku, V KK 387/07, R – OSNKW 2007/Nr 1, poz. 2952; z dnia 13 stycznia 2004 roku, V KK 170/03, Lex Nr 109496). Jak już powyżej wskazał Sąd Apelacyjny w sprawie niniejszej sąd meriti nie miał żadnych wątpliwości co do przebiegu zdarzenia, albowiem na podstawie zebranego materiału dowodowego ustalił jego definitywny przebieg. Same zaś wątpliwości skarżącego nie są wystarczające, aby skutecznie podnieść tego rodzaju zarzut.

Po wtóre stwierdzić trzeba, że podniesiony przez skarżącego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych także sprowadzał się do czysto polemicznego wyrażenia przez obrońcę oskarżonego A. W. (1) własnych twierdzeń. Konstatacje w tym zakresie poczynione przez Sąd Apelacyjny powyżej, w odniesieniu do zarzutu podniesionego przez obrońcę D. B., pozostają w pełni adekwatne także i w tym miejscu. Jeszcze raz podkreślić trzeba, że samo przeświadczenia skarżącego co do innego przebiegu zdarzenia nie jest skutecznym sposobem na kwestionowanie ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd meriti.
W niniejszej sprawie ustalenia faktyczne zostały bowiem poczynione
w sposób prawidłowy i odpowiadają zasadom logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, jak również znajdują pełne odzwierciedlenie
w zebranym materiale dowodowym, który został poddany rzetelnej i trafnej ocenie.

* * * * *

Zważywszy, iż zgodnie z art.447 § 1 kpk apelacja co do winy uważa się za zwróconą także co do rozstrzygnięcia o karze sąd II instancji dokonał weryfikacji przedmiotowego wyroku również w zakresie przewidzianym w art.438 pkt 4 kpk. Sąd Okręgowy w Poznaniu jednakże precyzyjnie wyważył okoliczności wpływające na wymiar kary, ustalając go
w sposób zróżnicowany ale na poziomie adekwatnym do stopnia społecznej szkodliwości czynu poszczególnych oskarżonych oraz stopnia ich zawinienia – prawidłowo spełniając tym samym dyrektywy prewencji ogólnej jak
i szczególnej zawarte w art.53 kk. Zważywszy na ustawowe zagrożenie przestępstwa przewidzianego w art.280 § 2 kk uznać należy, iż wymierzona obu oskarżonym kara w dolnych granicach ustawowego zagrożenia
( w stosunku do A. W. (1) wręcz minimalna ) ma niemalże charakter sprawiedliwy, tak więc nie sposób uznać, że jest „rażąco niewspółmierna”.

* * * * *

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny – na podstawie przepisu art. 437 § 1 k.p.k. – utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

* * * * *

Na podstawie przepisów art. 105 § 1 – 3 k.p.k. Sąd Apelacyjny sprostował oczywistą omyłkę pisarską w pkt I sentencji wyroku Sądu Okręgowego z dnia 21 maja 2014 roku w ten sposób, że w wierszu 11 punktu I sentencji tego wyroku po wyrazie „dopuścił się” dodał słowa
„w ciągu 5 lat po odbyciu”. Brak tego wyrażenia – znajdującego się zresztą
w zarzucie aktu oskarżenia – bezsprzecznie zaliczyć należy do oczywistej omyłki pisarskiej, albowiem bez niego zdaniu temu brak było sensu logicznego, a w związku z tym omyłkę tę, jako oczywistą, należało sprostować.

* * * * *

O kosztach obrony z urzędu oskarżonego D. B. za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie przepisów art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze (tj. Dz.U.
z 2009 roku, Nr 146, poz. 1188, ze zm.) i § 1 pkt 1 i 3, § 2 ust. 1 – 3, § 14 ust. 2 pkt 5, § 19 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz.U. z 2013 roku, poz. 461, ze zm.). Z tego też tytułu Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz adw. J. K. kwotę 738 złotych
(w tym VAT).

* * * * *

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie przepisów art. 634 k.p.k. w zw. art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223) – zwalniając oskarżonych D. B. i A. W. (1) od kosztów sądowych, w tym od opłaty, albowiem ich sytuacja materialna i osobista nie pozwalają na ich uiszczenie,
w szczególności przy uwzględnieniu orzeczonych bezwzględnych kar pozbawienia wolności.

Grzegorz Nowak Janusz Szrama Maciej Świergosz