Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. L. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze stażu pracy, a jedynie 11 lat, 2 miesiące i 21 dni. ZUS nie uznał wnioskodawcy okresu zatrudnienia od dnia 1 grudnia 1980 roku do dnia 30 listopada 1986 roku na stanowisku Kierownika Oddziału Przygotowania Produkcji i Zastępcy Kierownika Wydziału Spawalni oraz okresu zatrudnienia od dnia 1 grudnia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowisku Kierownika Wydziału (...) Spawanych jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, argumentując, że w/w stanowiska nie figurują w wykazie stanowisk podlegających zaliczeniu do I kategorii, a nadto brak jest informacji, czy sprawując kontrolę – dozór, wnioskodawca świadczył pracę stale i bezpośrednio przy stanowiskach roboczych, na których wykonuje się prace wymienione w wykazie A lub B rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i zarządzeniu resortowym Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku. Organ rentowy przyjął, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca ma udowodniony ogólny staż pracy wynoszący 31 lat, 3 miesiące i 6 dni, na który złożyły się wyłącznie okresy składkowe / decyzja z dnia 4 kwietnia 2014 roku - k. 124 akt ZUS/.

Wnioskodawca - J. L. uznał powyższą decyzję za krzywdzącą i w dniu 25 kwietnia 2014 roku złożył odwołanie, wnosząc o zaliczenie do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych nieuwzględnionych przez Zakład okresów zatrudnienia od dnia 1 grudnia 1980 roku do dnia 30 listopada 1986 roku i od dnia 1 grudnia 1986 roku do dnia 20 sierpnia 1999 roku / odwołanie– k. 2/.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 15 maja 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, przytaczając argumentację jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji / odpowiedź na odwołanie - k. 7-8/.

Na rozprawie z dnia 22 września 2014 roku – bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w niniejszej sprawie – wnioskodawca poparł odwołanie oświadczając, że wnosi o zmianę decyzji poprzez przyznanie prawa do emerytury od ukończenia 60-tego roku życia, tzn. od dnia 9 maja 2010 r., a ponadto złożył książeczkę wojskową na okoliczność zaliczenia okresu służby wojskowej do okresu uprawniającego do emerytury. Pełnomocnik ZUS wniósł natomiast o oddalenie odwołania /e-protokół rozprawy z dnia 22 września 2014 roku: oświadczenie wnioskodawcy 3min.22sek., 29min.13sek. i 58min.44sek., oświadczenie pełnomocnika organu rentowego 27min.28sek. i 59min.09sek.– płyta CD k. 31/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący - J. L. , urodzony w dniu (...), ukończył 60 rok życia w dniu 9 maja 2010 roku /bezsporne, a nadto wniosek o emeryturę – k. 110 akt ZUS/.

W dniu 7 marca 2014 roku J. L. złożył wniosek o emeryturę /wniosek o emeryturę – k. 110-114 akt ZUS/.

Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego /bezsporne, a nadto wniosek o emeryturę – k. 113 akt ZUS/.

Odwołujący przed organem rentowym wykazał jako bezsporny łączny staż pracy wynoszący 31 lat, 3 miesiące i 6 dni, który w całości stanowiły okresy składkowe. Zakład uznał za należycie udowodniony przez wnioskodawcę staż pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w wymiarze 11 lat, 2 miesięcy i 21 dni zaliczając do tego stażu okres zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładach (...) w Ż. jedynie od dnia 9 września 1967 roku do dnia 20 kwietnia 1972 roku na stanowisku spawacza elektrycznego w Oddziale Spawalni oraz od dnia 22 kwietnia 1974 roku do dnia 30 listopada 1980 roku na stanowisku mistrza Oddziału Spawalni /bezsporne, a nadto świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 19 września 2011 roku – k. 105 akt ZUS, decyzja – k. 124 akt ZUS/.

W konsekwencji zaskarżoną decyzją z dnia 4 kwietnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. L. prawa do emerytury, wskazując, że wnioskodawca nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze stażu pracy / decyzja z dnia 4 kwietnia 2014 roku - k. 124 akt ZUS/.

Wnioskodawca otrzymał wystawione w dniu 11 września 2011 roku przez pracodawcę - Zakład (...) S.A. z siedzibą w Ż. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym wymieniony pracodawca zaświadczył, że J. L. był zatrudniony:

1. od dnia 9 września 1967 roku do dnia 20 kwietnia 1972 roku jako spawacz elektryczny w Oddziale Spawalni,

2. od dnia 22 kwietnia 1974 roku do dnia 30 listopada 1980 roku jako mistrz Oddziału Spawalni,

3. od dnia 1 grudnia 1980 roku do dnia 30 listopada 1986 roku jako Kierownik Oddziału Przygotowania Produkcji Zastępca Kierownika Wydziału Spawalni,

4. od dnia 1 grudnia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1991 roku jako Kierownik Wydziału Spawalniczego,

5. od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 20 sierpnia 1992 roku jako Kierownik D. (...) Spawalniczych i Obróbki (...) 7,

6. od dnia 21 sierpnia 1992 roku do dnia 22 czerwca 1999 roku jako Kierownik D. (...) Spawalniczych i Obróbki (...) Zastępca Głównego S.,

7. i nadal od dnia 23 czerwca 1999 roku jako specjalista ds. spawalnictwa

i w tym czasie w okresie wymienionym w pkt 1 stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał prace spawacza elektrycznego wymienione w wykazie A w dziale XIV poz. 12 pkt 10 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, a w okresach wymienionych w pkt. 2-7 stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał prace dozór inżynieryjno – techniczny na Wydziale Spawalni, w którym jako podstawowe wykonywane są prace, których specyfika i charakter wymagała ciągłego przebywania na tym wydziale i na stanowiskach spawalniczych wymienionych w wykazie A w dziale XIV poz. 24 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki / świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach – k. 105 akt ZUS/.

W okresie od dnia 21 kwietnia 1972 roku do dnia 12 kwietnia 1974 r. J. L. odbywał zasadniczą służbę wojskową, po zakończeniu której stawił się w w/w Zakładzie przed upływem przewidzianego przepisami prawa terminu 30 dni i rozpoczął od dnia 22 kwietnia 1974 r. pracę na stanowisku mistrza Oddziału Spawalni /książeczka wojskowa – k. 27, a nadto dokumenty w aktach pracowniczych w kopercie za kartą 15: karta obiegowa zmiany – k. 9, opinia z dnia 22.06.1972 r. – k. 10, angaż z dnia 22.04.1974 r. – k. 11, angaż z dnia 23.04.1974 r. – k. 12, karta obiegowa zmiany – k. 13, zeznania świadka D. Ł. 31min.52sek. – płyta CD k. 31, zeznania świadka L. Z. 47min.34sek. – płyta CD k. 31/.

W spornym okresie od dnia 1 grudnia 1980 roku do dnia do dnia 30 listopada 1986 roku J. L. pracował w Zakładach (...) S.A. z siedzibą w Ż. (dawniej Zakłady (...) w Ż.) na stanowisku Kierownika Oddziału Przygotowania Produkcji – Zastępcy Kierownika Wydziału P-7 i w tym czasie zajmował się nadzorem i koordynacją nad całością produkcji. Praca wnioskodawcy polegała na tym, że sprawował przez cały czas kontrolę nad pracą poszczególnych odcinków produkcyjnych, a także koordynował pracę na tych odcinkach i w związku z tym przez cały czas przebywał w hali produkcyjnej, na której znajdowały się stanowiska spawalnicze. W tym czasie w hali produkcyjnej pracowało stale od 50 do 70 osób na stanowiskach spawaczy. Na wydziale pracowali także mistrzowie i brygadziści, którzy kierowali mniejszymi grupami pracowników. Natomiast praca odwołującego polegała w tym okresie w szczególności na tym, że rozdzielał on zgodnie z dokumentacją techniczną zadania dla poszczególnych odcinków produkcyjnych, ale też - z uwagi na specyfikę produkcji - dla poszczególnych stanowisk spawalniczych i ślusarskich, a także sprawował kontrolę nad wykonywaniem pracy przez spawaczy. Odwołujący miał w tym okresie swoje biuro, tzn. małe wydzielone pomieszczenie, mieszczące się w hali produkcyjnej, w której pracowali podlegli mu służbowo pracownicy zatrudnieni na stanowiskach spawalniczych. Wnioskodawca pracował na w/w stanowisku w pełnym wymiarze czasu pracy. Zdarzało się jednak i tak, że w razie potrzeby odwołujący jako Kierownik Oddziału Przygotowania Produkcji pracował razem ze spawaczami w hali produkcyjnej także w nadgodzinach. Sprawy administracyjne związane z prowadzeniem dokumentacji produkcyjnej należące do obowiązków wnioskodawcy prowadzili pracownicy biurowi na zlecenie skarżącego / świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach – k. 105 akt ZUS, dokumenty w aktach osobowych w kopercie za kartą 15: angaż z dnia 1 grudnia 1980 roku – k. 24, angaż z dnia 4 stycznia 1981 roku – k. 26, angaż z dnia 1 lipca 1982 roku – k. 27, angaż z dnia 1 października 1982 roku – k. 28, angaż – k. 28, angaż z dnia 1 lipca 1983 roku – k. 29, angaż z dnia 1 lutego 1984 roku – k. 30, angaż z dnia 1 czerwca 1984 roku – k. 31, angaż z dnia 1 lipca 1985 roku – k. 33, angaż z dnia 1 października 1985 roku – k. 34, angaż z dnia 1 lipca 1986 roku – k. 35, angaż z dnia 1 grudnia 1986 roku – k. 36, pisemny zakres obowiązków z dnia 10 grudnia 1980 r.– karty nienumerowane w aktach pracowniczych, zeznania świadka D. Ł. 31min.52sek. – płyta CD k. 31, zeznania świadka L. Z. 47min.34sek. – płyta CD k. 31/.

W dalszym spornym okresie zatrudnienia w Zakładach (...), tj. od dnia 1 grudnia 1986 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, J. L. pracował na następujących stanowiskach: Kierownika Wydziału (...) Spawanych od dnia 1 grudnia 1986 r. do dnia 31 grudnia 1991 roku, Kierownika D. (...) Spawalniczych i Obróbki (...) 7 od dnia 1 stycznia 1992 roku do dnia 20 sierpnia 1992 roku, a od dnia 21 sierpnia 1992 r. do dnia 31 grudnia 1998 roku będąc nadal Kierownikiem D. (...) Spawalniczych i Obróbki (...) 7 jednocześnie pełnił obowiązki Zastępcy Głównego S. Zakładu. Wnioskodawca w całym w/w spornym okresie pracował w hali produkcyjnej, gdzie znajdowały się stanowiska spawalnicze i odbywała się obróbka, a jego praca polegała na sprawowaniu stałego i bezpośredniego nadzoru i kontroli techniczno – inżynieryjnej nad wykonywaniem pracy na stanowiskach spawalniczych. W rzeczywistości ramowy zakres obowiązków skarżącego pozostał taki sam jak poprzednio, a zmianie uległy jedynie szczegóły, co polegało na tym, że wnioskodawca pełniąc funkcję Kierownika Wydziału (...) Spawanych, a następnie Kierownika D. (...) Spawalniczych i Obróbki (...) 7 musiał położyć większy nacisk na szkolenie nowych pracowników zatrudnionych na stanowiskach spawalniczych. Do obowiązków wnioskodawcy na stanowisku Zastępcy Głównego S. Zakładu należało w szczególności: sprawowanie bieżącego nadzoru nad pracami spawalniczymi w zakresie przygotowania materiałów do spawania, położenia spoin, parametrów spawania, sprawowanie nadzoru nad obróbką cieplną spawanych elementów konstrukcyjnych, wybór metod spawania itp., szkolenia stanowiskowe spawaczy. Ponieważ wykonanie przez skarżącego w/w obowiązków wymagało od J. L. stałej obecności na Wydziale, dlatego jego biuro mieściło się w kantorku bezpośrednio na Wydziale Spawalni /zeznania świadka D. Ł. 31min.52sek. – płyta CD k. 31, zeznania świadka L. Z. 47min.34sek. – płyta CD k. 31, zakres obowiązków – k. 3, pismo dotyczące zatrudnienia w warunkach szczególnych i szczególnym charakterze – k. 5, dokumenty w aktach pracowniczych w kopercie za kartą 15:karta stanowiska pracy z dnia 3.12.1980 r.– k. 37, angaż z dnia 1.03.1987 r.– k. 40, angaż ze stycznia 1988 r. – k. 41, angaż z 1.04.1988 r. – k. 42, wniosek – k. 43, angaż z 1.09.1988 r. – k. 45, angaż z 1.01.1989 r. – k. 46, angaż z 1.05.1989 r. – k. 47, angaż z 1.08.1989 r. – k. 48, angaż z 1.09.1989 r. – k. 49, karta stanowiska pracy – k. 50, angaż z 18.12.1991 r. – k. 51, karta obiegowa zmiany – k. 51, angaż z 1.02.1993 r. – k. 55, karta stanowiska pracy – k. 57, angaż – k. 59, karta stanowiska pracy specjalisty ds. spawalnictwa– karta nienumerowana, zakres obowiązków Głównego S. dla produkcji silników GMGd-5 i GMKb-9 – k. 63, karta stanowiska pracy – k. 64/.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach emerytalnych ZUS, jak również o dokumenty zawarte w oryginalnej dokumentacji pracowniczej pochodzącej ze spornego okresu zatrudnienia oraz zeznania świadków w osobach D. Ł. i L. Z.. Dając wiarę zeznaniom wymienionych wyżej świadków, Sąd Okręgowy zważył, iż nie są to osoby zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy na korzyść którejkolwiek ze stron. Zeznania świadków mają tym większy walor dowodowy, że pochodzą od osób bezpośrednio współpracujących z wnioskodawcą w spornym okresie i korelują z twierdzeniami wnioskodawcy, jak i dokumentami z zachowanych w całości oryginalnych akt pracowniczych. Stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Podkreślić należy także, iż zeznania te nie były kwestionowane przez organ rentowy w toku procesu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie, co prowadzi do zmiany zaskarżonej decyzji.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 z późn. zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat – dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie zaś z dyspozycją ust. 2 w/w przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

W przedmiotowym stanie faktycznym bezsporne jest, że wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe, co do wieku oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych, a także, że nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

W ocenie Sądu, wnioskodawca spełnia również warunek w zakresie posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W myśl § 2 ust. 2 powołanego rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W niniejszej sprawie istotną okolicznością było to, że wnioskodawca przedstawił jeszcze na etapie postępowania przed organem rentowym oryginalne świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które zostało wystawione przez pracodawcę w dniu 19 września 2011 r. /k. 105 akt ZUS/. Oceniając wartość dowodową tego dokumentu Sąd zważył, że wbrew zarzutom zawartym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a później w odpowiedzi na odwołanie, które następnie organ rentowy podtrzymał w toku postępowania odwoławczego zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach podlegają sporne okresy zatrudnienia od dnia 1 grudnia 1980 r. do dnia 30 listopada 1986 r. na stanowisku Kierownika Oddziału Przygotowania Produkcji i Zastępcy Kierownika Wydziału Spawalni oraz od dnia 1 grudnia 1986 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. na stanowisku Kierownika Wydziału (...) Spawanych, które zostały potwierdzone w w/w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach przez Zakład (...) S.A. z siedzibą w Ż.. Świadectwo to zostało wystawiane przez pracodawcę – dużą, poważną firmę, w 2011 r., kiedy odwołujący nadal pozostawał w stosunku pracy z w/w Zakładem, przy czym Sąd miał na uwadze, że dokument ten ma tym większy walor dowodowy, że zakład pracy nadal istnieje, a przy tym zachowana jest w całości dokumentacja pracownicza skarżącego prowadzona przez w/w pracodawcę, której lektura w powiązaniu z treścią zeznań przesłuchanych w postępowaniu świadków wskazuje w sposób jednoznaczny na to, że organ rentowy nie przedstawił skutecznie kontr – dowodów, podważających zasadność wystawienia świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 19 września 2011 r. Świadkowie w osobach D. Ł. i L. Z. w sposób stanowczy zeznali, że odwołujący pomimo tego, iż w badanych okresach pracował na stanowiskach kierowniczych, to jednak stale i w pełnym wymiarze czasu pracował w hali produkcyjnej, gdzie było kilkadziesiąt stanowisk spawalniczych i sprawował stały dozór inżynieryjno – techniczny nad całością produkcji. Świadkowie opisali na czym konkretnie polegała praca odwołującego; znajduje to oparcie w dowodach w postaci dokumentów złożonych przez skarżącego do akt sprawy, a także znajdujących się w jego dokumentacji pracowniczej. Co istotne, oczywiście do obowiązków pracowniczych skarżącego w badanych okresach należały także czynności związane z prowadzeniem dokumentacji produkcyjnej, co wynika wprost z pisemnych zakresów obowiązków znajdujących się w aktach osobowych J. L., jak również z zeznań świadków. Jednakże oceniając tę okoliczność Sąd wziął pod uwagę, że świadkowie wyjaśnili, że biuro skarżącego znajdowało się w hali produkcyjnej i w związku z tym przez cały czas przebywał on na wydziale spawalni razem z podległymi mu służbowo spawaczami, gdzie odbywała się produkcja. Co więcej, zostało to również wprost poświadczone przez pracodawcę w piśmie „Dot: zatrudnienia w warunkach szczególnych i szczególnym charakterze” załączonym do akt sprawy za kartą 5.

W tym miejscu należy przypomnieć, że regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Zważywszy na rodzaj powierzonych wnioskodawcy obowiązków pracowniczych w badanych okresach, wynikający z dokumentów znajdujących się w załączonych aktach osobowych, zakwalifikowanie spornych okresów zatrudnienia do okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach należy rozważać w odniesieniu do regulacji zamieszczonej w stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia Wykazie A, dziale XIV, w którym pod pozycją 24 przewidziano pracę polegającą na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Odnosząc się do argumentacji pełnomocnika organu rentowego, który na ostatnim terminie rozprawy powołał się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie III AUa 1548/12 (Lex nr 1331041), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2008 roku w sprawie I UK 192/07 (OSNP 2009/5-6/79) oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie III AUa 71/13 (LEX nr 1306045) Sąd Okręgowy zauważa, że w/w orzeczenia nie mają zastosowania w realiach niniejszej sprawy, albowiem zapadły w odmiennych stanach faktycznych.

W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z dnia 6 grudnia 2007 roku Sąd Najwyższy (III UK 66/07; LEX nr 483283) stwierdził, iż czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji wykonywanej w wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia z 1983 r., w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, objęte poz. 24 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 roku, to wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Jeśli zatem czynności te wykonywane są w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanej z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą jakości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu. Natomiast, jeśli pracownik zatrudniony na stanowisku związanym z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą jakości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-technicznym wykonuje - poza bezpośrednim nadzorem procesu produkcji - inne czynności, w tym szeroko rozumiane czynności administracyjno-zarządzające, polegające na wykonywaniu pracy umysłowej i biurowej, istotne znaczenie z punktu widzenia uprawnień do emerytury na podstawie art. 32 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ma ustalenie, jaką część obowiązującego czasu pracy zajmowały te czynności.

W uzasadnieniu wymienionego wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, iż we wskazanej pozycji 24 nie wymienia się stanowiska pracy, lecz odwołuje się do czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji wykonywanej w tych wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych. Jednocześnie podniósł, że definicję ustawową "pracy w szczególnych warunkach" zawiera art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS stwierdzając, iż za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki i pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Sąd Najwyższy podkreślił, iż ustawodawca tworząc instytucję przewidzianą w art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, opierał się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Zdaniem Sądy Najwyższego, przy takim założeniu, czynności ogólnie pojętego nadzoru lub kontroli w procesie produkcji wykonywanej w tych wydziałach i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., objęte poz. 24 działu XIV wykazu A, to wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim nadzorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

W wyroku z dnia 11 marca 2009 r. (II UK 243/08, LEX nr 550990) Sąd Najwyższy wskazał, iż czynności obejmujące sporządzenie dokumentacji związanej z dozorem stanowią integralną część sprawowanego dozoru. Nie ma zatem podstaw do ich wyłączania i traktowania odrębnie. W sytuacji, gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w szczególnych warunkach i praca polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ma żadnej potrzeby ustalania, ile czasu pracownik poświęcał na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na inne czynności, które również były związane z tym dozorem.

Również w wyroku z dnia 24 września 2009 roku (II UK 31/09, LEX nr 559949) Sąd Najwyższy stwierdził, iż jeśli czynności ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno-technicznego wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanym z określoną w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) kontrolą lub dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część, takie jak sporządzanie związanej z nim dokumentacji. Zapoznając się szczegółowo z uzasadnieniami wskazanych wyroków Sądu Najwyższego, należy dojść od przekonania, iż nie pozostają one ze sobą w sprzeczności, gdyż zostały wydane w oparciu o zupełnie odmienne stany faktyczne.

Określonymi w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia czynnościami ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno-technicznego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, są wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim dozorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Jeśli zatem czynności te wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanym z określoną w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia kontrolą lub dozorem inżynieryjno-technicznym, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności ściśle związane ze sprawowanym dozorem i stanowiące jego integralną część, takie jak sporządzanie związanej z nim dokumentacji.

Nie ma bowiem żadnych podstaw do wyłączania czynności administracyjno-biurowych takiego rodzaju z czynności polegających na sprawowaniu dozoru i traktowania ich odrębnie (por. także powołane wyżej wyroki z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 62/07; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07; z dnia 5 maja 2009 r., I UK 4/09 oraz wyroki z dnia 30 stycznia 2008 r., I UK 195/07, OSNP 2009 Nr 7-8, poz. 105 i z dnia 11 marca 2009 r., II UK 243/08, niepublikowany).

Podkreślenia wymaga także, iż sprawowanie w ramach zakresu czynności dozoru również nad pracami niewymienionymi w wykazie A nie wyłącza zakwalifikowania tego dozoru jako pracy w szczególnych warunkach. Z brzmienia pkt 24 działu XIV wykazu wynika bowiem, że warunkiem zakwalifikowania określonego w nim dozoru i kontroli jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych jest to, aby na oddziałach i wydziałach, na których czynności te są wykonywane, jako podstawowe były wykonywane prace wymienione w wykazie A. Jeżeli zatem pracownik wykonuje bezpośrednio czynności dozoru stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, to objęcie tym dozorem także innych prac wykonywanych na tych oddziałach i wydziałach, a niewymienionych w wykazie A, nie pozbawia czynności dozoru inżynieryjno-technicznego charakteru pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2007 r., I UK 111/07, Lex Nr 375689).

Oczywistym jest zatem, że osoba wykonująca taki dozór nie musi stale przebywać na stanowiskach, gdzie jest wykonywana praca w szczególnych warunkach, gdyż zakres obowiązków takiej osoby z natury rzeczy przewiduje także sporządzanie dokumentacji związanej z tym dozorem. Czynności te stanowią integralną część sprawowanego dozoru. Nie ma zatem podstaw do ich wyłączania i traktowania jej odrębnie. Tym niemniej w realiach niniejszej sprawy Sąd zważył, że biuro skarżącego w spornych okresach mieściło się bezpośrednio w hali produkcyjnej i odwołujący przez cały czas przebywał w wydziale, gdzie była wykonywana praca spawaczy, która niewątpliwie jest zaliczana do pracy w szczególnych warunkach.

Należy zauważyć, iż w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 62/07, (LEX nr 375653) Sąd Najwyższy wprawdzie przyjął, że nie tyle istotne jest ustalenie, co mieści się w pojęciu dozoru inżynieryjno - technicznego, lecz to czy czynności związane ze stanowiskiem specjalisty do spraw bhp, czy inspektora do sprawa bhp, polegające na dozorowaniu procesu pracy bezpośrednio przy produkcji cementu z punktu widzenia przestrzegania zasad bhp, były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wywodząc o konieczności ustalenia proporcji czynności dozoru do innych wykonywanych czynności. Jednakże chodziło tu o inne czynności, które, jak wynikało z pisemnego zakresu obowiązków, nie miały żadnego związku z bezpośrednim dozorem nad procesem produkcji.

Podobnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 czerwca 2006 r., I UK 376/06, (OSNP 2008 nr 13-14, poz. 203), gdzie także rozgraniczono czynności bezpośredniego dozoru nad pracownikami zatrudnionymi w oczyszczalniach na stanowiskach zaliczanych do pracy w szczególnych warunkach od innych czynności i również te inne czynności nie miały w ogóle związku z takim dozorem.

Reasumując odróżnić należy czynności administracyjno - biurowe ściśle związane ze sprawowanym dozorem inżynieryjno - technicznym, stanowiące jego immanentną cechę, od czynności, które nie pozostają w żadnym związku z tym dozorem i stanowią dodatkowe obowiązki.

W rezultacie pomiędzy stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 czerwca 2007 r., I UK 376/06, czy z dnia 6 grudnia 2007 roku, a zajętym w wyrokach z dnia 11 marca 2009 r. czy 24 września 2009 roku (podobnie jak we wcześniejszych z dnia 30 stycznia 2008 r., I UK 195/07 i z dnia 4 października 2007 r., I UK 111/07) nie ma żadnej rozbieżności, gdyż wyroki te zapadły w odmiennych stanach faktycznych. Pogląd wyrażony w powołanych jako pierwszych odnosi się do sytuacji wykonywania przez pracownika, obok dozoru, również innych czynności wynikających z jego zakresu obowiązków i niezwiązanych z bezpośrednim dozorem nad procesem produkcji, natomiast w pozostałych - do wykonywania przez pracownika stale i w pełnym wymiarze czasu pracy czynności ściśle związanych z dozorem, o którym mowa w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia.

W sprawie niesporne było, że w okresach od 9 września 1967 r. do 20 kwietnia 1972 r. oraz od 22 kwietnia 1974 r. do 30 listopada 1980 r. skarżący zajmował odpowiednio stanowisko spawacza elektrycznego w Oddziale Spawalni, a następnie mistrza Oddziału Spawalni, na których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie A. Okresy te zostały zaliczone przez organ rentowy, jako okresy pracy skarżącego w warunkach szczególnych, na podstawie przedłożonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez pracodawcę w dniu 19 września 2011 r.

Przedmiot sporu stanowiły pozostałe okresy zatrudnienia wnioskodawcy na stanowiskach Kierownika Oddziału Przygotowania Produkcji i Zastępcy Kierownika Wydziału Spawalni oraz Kierownika Wydziału (...) Spawanych, ocena czy praca na tych stanowiskach była pracą w warunkach szczególnych i czy skarżący pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia.

Z zeznań świadków wynika, że w ramach wykonywania zatrudnienia na w/w stanowiskach, wnioskodawca dozorował bezpośrednio prace wykonywane w hali produkcyjnej Wydziału Spawalni, gdzie znajdowało się stale kilkadziesiąt stanowisk spawalniczych, przebywając na terenie tej hali przez cały czas pracy w pełnym wymiarze. Sprawdzał czy w sposób właściwy były wykonywane prace przez spawaczy, sprawował przez cały czas kontrolę nad pracą poszczególnych odcinków produkcyjnych i koordynował ich pracę, wykonywał związane z tym czynności biurowe w postaci prowadzenia dokumentacji produkcyjnej i z podziałem pracy zgodnie z dokumentacją techniczną pomiędzy poszczególnymi odcinkami produkcji, przy czym miał swoje biuro w tej samej hali produkcyjnej, w której pracowali spawacze. Wykonywał zatem typowe czynności biurowe związane z nadzorem i koordynacją pracy produkcyjnej na Wydziale Spawalni. Sprawowany przez niego nadzór dotyczył zatem bezpośrednio procesu produkcji na w/w wydziale. Z powyższego wynika jednoznacznie, że wnioskodawca w ramach spornych okresów zatrudnienia w Zakładach (...) wykonywał czynności dozoru inżynieryjno – technicznego wymienione w wykazie A w punkcie 24. Tym samym nie ma podstaw do zakwestionowania świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 19 września 2011 r., którym legitymuje się skarżący, skoro na podstawie dostępnych dokumentów oraz zeznań świadków ustalono, że wykonywana praca była pracą bezpośredniego dozoru inżynieryjno – technicznego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Praca ta była świadczona w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy (praca spawaczy) i polegała zasadniczo na dozorowaniu prac produkcyjnych wykonywanych w szczególnych warunkach.

Oczywistym jest, że na wydziale spawalni jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie A, czego organ rentowy nie kwestionował sam uznając wcześniejsze okresy zatrudnienia odwołującego się na stanowisku spawacza elektrycznego i mistrza Oddziału Spawalni w Zakładach (...) w hali produkcyjnej za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych .

Wobec powyższych ustaleń Sąd zaliczył sporne okresy pracy od 1 grudnia 1980 r. do 30 listopada 1986 r. oraz od 1 grudnia 1986 r. do 31 grudnia 1998 r. do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach uznając, że w tych okresach wnioskodawca wykonywał prace polegającą na dozorze inżynieryjno-technicznym prac wymienione w wykazie. Pracę taką, zgodnie z powołanymi wyżej przepisami prawa oraz orzeczeniami Sądu Najwyższego, należy uznać za pracę w warunkach szczególnych, zaś dodatkowe czynności administracyjno - biurowe za ściśle związane ze sprawowanym dozorem inżynieryjno – technicznym i stanowiące jego immanentną cechę. Odwołujący w sposób ciągły w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy, wykonywał czynności polegające na dozorze inżynieryjno – technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, czyli wykonywał prace wymienione w wykazie A poz. 24 działu XIV rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) oraz wymienione w pkt 1 poz. 24 działu XIV wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Górnictwa i Energetyki Nr 17 z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

Już tylko te okresy są wystarczające do uznania, że wnioskodawca wykonywał prace w warunkach szczególnych przez ponad 15 lat (ZUS uznał 11 lat, 2 miesiące i 21 dni takiego zatrudnienia).

Dodać jednak należy, że na rozprawie z dnia 22 września 2014 r. wnioskodawca okazał książeczkę wojskową na okoliczność zaliczenia okresu służby wojskowej do okresu uprawniającego go emerytury, z którego to dokumentu wynika, że odbywał tę służbę w okresie od dnia 21 kwietnia 1972 roku do dnia 12 kwietnia 1974 r., a po jej zakończeniu – jak wynika z załączonych akt pracowniczych - stawił się w Zakładach (...) przed upływem przewidzianego przepisami prawa terminu 30 dni i rozpoczął od dnia 22 kwietnia 1974 r. pracę na stanowisku mistrza Oddziału Spawalni. Organ rentowy zaliczył skarżącemu do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okres poprzedzający bezpośrednio powołanie do wojska, a także okres pracy podjętej po powrocie ze służby.

Sąd Okręgowy zważył w tym stanie rzeczy, iż w sprawie zastosowanie mają obowiązujące w okresie odbywania przez odwołującego zasadniczej służby wojskowej przepisy art. 108 ustawy z 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 roku, Nr 44, poz. 220 ze zm.) oraz § 1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz.U. z 1968, Nr 44, poz.318 ze zm.) wydanego na podstawie art. 107 ust. 3, art. 108 ust. 4, art. 109 ust. 2 i 5, art. 111 ust. 3, art. 115 ust. 1 oraz art. 116 w/w ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej .

Zgodnie z treścią art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (w brzmieniu obowiązującym od wejścia w życie ustawy, tj. od dnia 29 listopada 1967 roku do dnia 31 grudnia 1975 roku) okres odbytej zasadniczej lub okresowej służby wojskowej zalicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem, pracownikom, którzy po odbyciu tej służby podjęli zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym byli zatrudnieni przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy.

Stosownie do treści § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 kwietnia 1975 roku), zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, jest obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz nie niżej opłacanym, jeżeli najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia.

Natomiast stosownie do treści § 3 w/w rozporządzenia (w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 kwietnia 1975 roku) pracownikowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 1 lub 2, zalicza się okres odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy w danym zakładzie lub gałęzi pracy oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.

Sąd Okręgowy w całości podzielił stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2006 roku, w sprawie III UK 5/2006 (OSNP 2007/7-8 poz. 108), zgodnie z którym żołnierzowi zatrudnionemu przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych (I kategorii zatrudnienia), który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem przed powołaniem do służby wojskowej oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.

Sąd Okręgowy w całości podzielił również pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w niepublikowanym wyroku z dnia 9 marca 2010 roku, I UK 333/2009, w którym analizował uprawnienie żołnierza powracającego do tego samego pracodawcy, biorąc za podstawę treść § 5 w/w rozporządzenia dnia 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (w późniejszym brzmieniu obowiązującym od dnia 4 kwietnia 1975 roku), który analogicznie do cytowanego wyżej § 3 tego rozporządzenia, regulował przedmiotową kwestię (§ 5 w/w rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od dnia 4 kwietnia 1975 roku stanowił, iż „żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.”).

Takie samo stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., w sprawie II UK 217/13, wedle którego pracownik zatrudniony w szczególnych warunkach, który po zakończeniu czynnej służby wojskowej powraca do tego zatrudnienia w przepisanym terminie, zachowuje status pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w okresie pełnienia tej służby (LEX nr 1408683).

Orzecznictwo zajmuje zatem spójne i ugruntowane stanowisko co do kwestii zaliczania okresu służby wojskowej do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy w niniejszym składzie w pełni podziela ten pogląd.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego słusznie odwołujący wnosił o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu w jakim odbywał służbę wojskową od dnia 21 kwietnia 1972 roku do dnia 12 kwietnia 1974 r.

Przypomnieć należy, że do przyznania emerytury konieczne jest, aby wszystkie wskazane w cytowanych przepisach przesłanki zostały spełnione łącznie. Bez kumulatywnego spełnienia powyższych warunków prawo do emerytury w oparciu o art. 184 cytowanej ustawy, nie przysługuje.

W związku z powyższym odwołujący wykazał ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach do dnia 31 grudnia 1998 r. i spełnił również wszystkie pozostałe przesłanki uprawniające go do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, w tym w zakresie ogólnego stażu pracy, osiągnięcia wieku emerytalnego 60 lat, jak i nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Z mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 9 maja 2014 r.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego razem z pouczeniem, doręczając odpis protokołu rozprawy z dnia 22 września 2014 r. i wypożyczając akta emerytalne wnioskodawcy.