Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2013 r. w Lublinie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału
w R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 15 listopada 2012 r. sygn. akt VI U 1104/12

oddala apelację.

III AUa 11/13

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 10 stycznia 2012 roku przeliczył M. M. wysokość emerytury przez doliczenie okresu zatrudnienia od 23 marca do 30 września 2011 roku oraz wznowił wypłatę świadczenia od dnia 1 grudnia 2011 roku.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Radomiu złożył M. M. podnosząc, że jego wniosek dotyczył podjęcia zawieszonego świadczenia i ponownego przeliczenia wysokości emerytury, a nie uwzględnienia nowych okresów ubezpieczenia, co ZUS uczynił.

Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 15 listopada 2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przeliczył wnioskodawcy M. M. wysokość emerytury od dnia 1 grudnia 2011 roku przyjmując kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia wniosku wynoszącą 2822,66 zł i oddalił odwołanie w pozostałej części. Sąd Okręgowy ustalił, że M. M. decyzją organu rentowego z dnia 29 września 2010 roku nabył prawo do emerytury od 1 lipca 2010 roku. Podstawę wymiaru emerytury ustalono w oparciu o wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych (styczeń 1992 roku – grudzień 2001 roku). Ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 368,03% i został ograniczony do 250%. Podstawę wymiaru obliczono przy zastosowaniu kwoty bazowej wynoszącej 2.716,71 zł. Z uwagi na osiąganie przychodu w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, wypłata emerytury została zawieszona. W dniu 16 lutego 2011 roku M. M. złożył wniosek o ponowne obliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej i nowych okresów składkowych. Decyzją z dnia 16 marca 2011 roku organ rentowy przeliczył świadczenie doliczając nowe okresy składkowe oraz przyjmując obowiązującą na dzień złożenia wniosku kwotę bazową w wysokości 2.716,71 zł. Na skutek odwołania od powyższej decyzji Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 2 czerwca 2011 roku w sprawie VI U 537/11 wniosek przekazał do ZUS celem rozpoznania żądania ponownego obliczenia emerytury z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej. Organ rentowy decyzją z dnia 6 czerwca 2011 roku odmówił wnioskodawcy przeliczenia podstawy wymiaru emerytury od kwoty bazowej obowiązującej od dnia 1 marca 2011 roku. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 16 grudnia 2011 roku zmienił zaskarżoną decyzję przyjmując od 1 marca 2011 roku do ustalenia podstawy wymiaru emerytury kwotę bazową wynoszącą 2.822,66 zł. Na skutek apelacji organu rentowego Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 29 lutego 2012 roku zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie podając, iż nie jest możliwe przyjęcie kwoty bazowej obowiązującej od 1 marca 2011 roku przy przeliczeniu emerytury dokonywanym na wniosek z dnia 16 lutego 2011 roku.

W dniu 5 grudnia 2011 roku M. M. złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem nowych okresów ubezpieczenia i nowej kwoty bazowej. Zaskarżoną decyzją organ rentowy dokonał przeliczenia emerytury od 1 grudnia 2012 roku, uwzględniając w wymiarze świadczenia okres zatrudnienia od 23 marca 2011 roku do 30 września 2011 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przychód z 10 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1992 roku do grudnia 2001 roku, przy wskaźniku wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 368,03%, ograniczonym do 250%. Podstawa wymiaru obliczona została przy zastosowaniu kwoty bazowej w wysokości 2.716,71 zł i wynosiła 6.791,78 zł. Nie został więc uwzględniony wniosek wnioskodawcy dotyczący zastosowania nowej kwoty bazowej obowiązującej w chwili złożenia wniosku t.j. w dniu 5 grudnia 2011 r. Kwota bazowa wynosiła wówczas 2822,66 złotych.

Powołując się na treść przepisu art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) zgodnie z którym wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15 jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego Sąd Okręgowy orzekł, że przepis ten ma zastosowanie w sytuacji wnioskodawcy, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130 % (ust. 2).

Przepis art. 15 powołanej ustawy, wskazany w przepisie art. 110, pozwala na przyjęcie nowej kwoty bazowej przy przeliczeniu emerytury. Wnioskodawca spełnia warunki z art. 110 ust. 2 ustawy emerytalnej albowiem od dnia przyznania prawa do emerytury t.j. od dnia 1 lipca 2010 r. do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, a więc do dnia 5 grudnia 2011 r. , w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury. Okoliczność ta w świetle akt emerytalnych wnioskodawcy nie budzi żadnych wątpliwości. Podjęcie wypłaty zwieszonej emerytury nastąpiło na mocy zaskarżonej decyzji z dnia 10 stycznia 2012 r. od dnia 1 grudnia 2011 r. Fakt, że od tej daty podjęto wypłatę zawieszonego prawa do emerytury nie budzi wątpliwości i nie jest przez strony kwestionowany, aczkolwiek expresis verbis w zaskarżonej decyzji nie ma wprost rozstrzygnięcia o podjęciu wypłaty zawieszonej emerytury. Wnioskodawca przy wniosku z lutego 2011 r. złożył zaświadczenie o wynagrodzeniu z okresu po przyznaniu świadczenia, a zatem przed wydaniem decyzji o przeliczeniu emerytury na wniosek z 5 grudnia 2011 r. ZUS dysponował niezbędnymi dokumentami złożonymi już wcześniej. Zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 lutego 2011 roku w sprawie kwoty bazowej w 2010 roku (M.P. z dnia 11 lutego 2011 roku Nr 11, poz. 121) kwota bazowa W dacie składania wniosku o przeliczenie wynosiła 2.822,66 zł i w ocenie Sądu, winna zostać przyjęta przy ponownym przeliczeniu świadczenia wnioskodawcy. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, iż organ rentowy nieprawidłowo przyjął do obliczenia wysokości emerytury kwotę bazową obowiązującą do 1 marca 2011 roku w wysokości 2.716,71 zł, a nie obowiązującą w dacie składania wniosku w wysokości 2.822,66 zł. Sąd oddalił odwołanie wnioskodawcy w części dotyczącej zaliczenia stażu pracy . We wniosku z dnia 5 grudnia 2011 r. wnosił o zaliczenie okresów składkowych a odwołanie popierał w całości.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. zaskarżając wyrok w punkcie I. Wyrokowi zarzucał naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art.53 w związku z art.110 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS poprzez ustalenie wysokości emerytury przy przyjęciu kwoty bazowej z daty złożenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury w myśl art.110 ustawy osobie nie spełniającej warunków do ustalenia emerytury w oparciu o art.110 ustawy oraz naruszenie przepisów prawa procesowego – sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego.

Wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Okręgowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny stwierdza, ze całkowicie chybiony jest podnoszony w apelacji zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego. Stan faktyczny sprawy był bezsporny: wnioskodawca M. M. decyzją z dnia 29 września 2010 roku nabył prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2010 roku z jednoczesnym zawieszeniem wypłaty z powodu przekroczenia 130% przychodu. Podstawa wymiaru świadczenia została ustalona w oparciu o podstawę wymiaru składek z okresu 10 kolejnych lat kalendarzowych od 1 stycznia 1992 roku do 31 grudnia 2001 roku i wskaźnik jej wysokości wyniósł 368% z ograniczeniem do 250% a kwota bazowa obowiązująca w dacie wniosku wynosiła 2716,71 zł. Wnioskodawca wskutek zawieszenia wypłaty emerytury nie pobierał jej w związku z uzyskiwaniem przychodu, a jednocześnie przez cały okres do od dnia nabycia prawa do emerytury do dnia podjęcia wypłaty podlegał ubezpieczeniom społecznym emerytalnemu i rentowemu.

Przy wniosku z dnia 5 grudnia 2011 roku o wznowienie wypłaty świadczenia raz jego przeliczenie z uwzględnieniem nowych okresów składkowych i nowej kwoty bazowej z daty wniosku wnioskodawca złożył świadectwa pracy oraz kopię wyliczeń wskaźników wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za lata 1991-2010. Wniosek wnioskodawcy wyraźnie skazywał, że jego przedmiotem jest ustalenie na nowo wysokości emerytury w oparciu o art.110 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Organ rentowy, rozpoznając ten wniosek powinien wezwać wnioskodawcę do jego uzupełnienia przez złożenie zaświadczeń Rp-7 o wynagrodzeniu za okres po nabyciu prawa od emerytury i ustalić wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z uwzględnieniem podstawy wymiaru składek z okresu po nabyciu prawa do świadczenia. Zaświadczenia takie wnioskodawca złożył dopiero w dniu 14 marca 2012 roku wraz z wnioskiem o ponowne przeliczenie emerytury. Jak wynika z wyliczenia przeprowadzonego przez organ rentowy dla potrzeb decyzji z dnia 29 maja 2012 roku i 15 czerwca 2012 roku wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony przy uwzględnieniu wynagrodzeń za lata 2010-2011, przypadających po dniu nabycia prawa do emerytury, jest niższy od poprzednio ustalonego w oparciu o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z lat 1991-2001, ale wyższy od 130%.

Należy przypomnieć, że zgodnie z treścią art.110 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Wnioskodawca wskazał podstawę wymiaru składki z okresu 2010-2011, a zatem przypadającą w części po nabyciu prawa do emerytury i wprawdzie wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest niższy od poprzednio obliczonego, to w jego sytuacji znajduje zastosowanie ust.2 tego przepisu stanowiący, że warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130 %.

Bezzasadny jest zatem zarzut apelacji naruszenia przepisu art.110 i art.53 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych względów i na mocy art.385 KPC Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.