Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Beata Stachowiak

Sędzia SO Jolanta Bojko

Sędzia SR del. Małgorzata Dasiewicz-Kowalczyk (spr.)

Protokolant: Izabela Grecka-Janik

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Krzyków we Wrocławiu

z dnia 9 kwietnia 2014r.

sygn. akt I C 698/13

I  oddala apelację;

II  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 300zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 880/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków we Wrocławiu w punkcie I zasądził od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. K. kwotę 6294 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty i w pkt II zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda całość kosztów procesu w niniejszym postępowaniu, szczegółowe rozliczenie tym zakresie pozostawiając Referendarzowi Sądowemu na podstawie art. 108 par. 1 kpc.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Powód R. K. jadąc samochodem w dniu 15 czerwca 2012 r. ulicą (...) we W. zatrzymał się na skrzyżowaniu celem skrętu w ul. (...), gdzie został uderzony z tyłu przez samochód, który prowadziła J. J.. Sprawca wypadku był ubezpieczony u strony pozwanej (...) S.A. w W. od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Z uwagi na odczuwany ból w okolicach karku powód w dniu wypadku zgłosił się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (...) Szpitala (...) we W. przy ul. (...), gdzie wykonano rtg odcinka kręgosłupa szyjnego i stwierdzono wykręcenie kręgosłupa szyjnego. Powoda wypisano z zaleceniem stosowania kołnierza ortopedycznego oraz zgłoszenia się na kontrolę w poradni ortopedycznej.

Po wypadku powód odczuwał drętwienie rąk, zawroty głowy, nudności, bolesność uciskową przy ruchach kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz zaburzenia koncentracji i snu. Przyjmował leki przeciwbólowe oraz nosił kołnierz ortopedyczny przez okres 4 tygodni. W okresie od 16 czerwca 2012 r. do 21 sierpnia 2012 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. W dniu 27 czerwca 2012 r. oraz 19 lipca 2012 r. odbył konsultacje ortopedyczne, w trakcie których stwierdzono zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i wiązadeł na poziomie szyi oraz klatki piersiowej oraz powierzchniowy uraz głowy. W dniu 10 lipca 2012 r. oraz 14 stycznia 2013 r. powód odbył konsultacje neurologiczne, w trakcie których stwierdzono podwyższone napięcie mięśni przykręgosłupowych w odcinku szyjnym, bólowe ograniczenia ruchomości w odcinku szyjnym w zakresie zgięcia ku przodowi, a także stan po urazie kręgosłupa szyjnego klatki piersiowej i głowy bez utraty przytomności oraz zespół pourazowy. W okresie od 10 grudnia 2012 r. do 21 grudnia 2012 r. powód korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych. Łączny koszt konsultacji medycznych oraz rehabilitacji wyniósł 1.329 zł, który w całości poniósł powód. W dniu 5 lipca 2012 r. powód zgłosił szkodę stronie pozwanej. W piśmie z dnia 16 lipca 2012 r. strona pozwana przyznała powodowi 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W wyniku odwołania od decyzji strony pozwanej, powodowi przyznano dodatkowo 35 zł tytułem refundacji wydatków poniesionych na zakup środków medycznych, odmawiając jednocześnie przyznania dalszej kwoty odszkodowania.

W wyniku wypadu powód doznał urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem smagnięcia biczem oraz urazu odcinka kręgosłupa piersiowego. Całkowity uszczerbek na zdrowiu powoda w wyniku wypadku z dnia 15 czerwca 2012 r., jak ustalił Sąd Rejonowy wyniósł 2 %.

Powód przed wypadkiem pracował jako kierowca, był aktywny fizycznie i nie odczuwał żadnych bólów kręgosłupa. Po wypadku powód ma problemy z wykonywaniem zawodu kierowcy, który wymaga długotrwałego przebywania w jednej pozycji. Odczuwa silne bóle pleców przy wykonywaniu czynności wymagających wysiłku fizycznego.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Bezsporne w niniejszej sprawie były, jak wskazał Sąd Rejonowy, zarówno okoliczności kolizji w dniu 15 czerwca 2012 r., do której doszło z winy sprawcy kierującego pojazdem ubezpieczonym z tytułu OC u strony pozwanej oraz fakt odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę na osobie powoda w związku z ruchem tegoż pojazdu. Spór pomiędzy stronami koncentrował się na kwestii wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia oraz odszkodowania za poniesione koszty leczenia. Sąd Rejonowy zważył, iż podstawą prawną roszczenia powoda stanowił przepis art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność ubezpieczeniowa każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym (art. 36 ust. 1 zd. 1 ustawy). Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń jest więc odpowiedzialnością za ubezpieczającego, ten zaś odpowiada na zasadzie określonej w przepisie art. 436 k.c. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wypadkiem oznacza, jak wskazał Sąd Rejonowy, obowiązek naprawienia szkody majątkowej wynikłej z wypadku, jak i obowiązek zadośćuczynienia doznanej krzywdy (szkody na osobie). Sąd I instancji powołał się na art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., podnosząc, iż spowodowanie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia jest najczęstszą podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę, rozumianą jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień i obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”, przyznawaną jednorazowo. Sąd I instancji zauważył, iż brak jest w ustawie Kodeks cywilny zasad określających wysokość zadośćuczynienia. Powoduje to, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze całokształt okoliczności, mających wpływ na rozmiar krzywdy, a w szczególności stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków, prognozy na przyszłość, wiek osoby poszkodowanej a także stopień jego przyczynienia się do powstania lub zwiększenia szkody. Stopień uszczerbku na zdrowiu nie może być przyjmowany jako jedyna przesłanka ustalenia wysokości zadośćuczynienia - nie można przecież pomijać okresu leczenia, odczuwania dolegliwości fizycznych oraz uczucia krzywdy spowodowanej ułomnością (por. wyrok SN z 10.04.1974 II CR 123/74). Sąd Rejonowy zważył, iż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i musi stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość a jednocześnie jego wysokość nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych. Sąd Rejonowy w związku z powyższym doszedł do przekonania, że roszczenie powoda jest usprawiedliwione i znajduje oparcie w treści powołanego wcześniej art. 445 § 1 k.c., bowiem nie ulega wątpliwości, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 15 czerwca 2012 r. powód doznał uszkodzenia ciała. W ocenie jednak Sądu I instancji wypłacone przez stronę pozwaną kwoty tj. 4.000 zł z tytułem zadośćuczynienia pieniężnego oraz 35 zł z tytułu odszkodowania nie mogą być uznane za odpowiednie. Sąd Rejonowy zważył, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w tym opinia biegłego sądowego, pozwolił na ustalenie, iż całkowity uszczerbek na zdrowiu powoda w wyniku przedmiotowego wypadku wyniósł 2 %, a skutkiem wypadku jest stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem smagnięcia biczem oraz urazu odcinka kręgosłupa piersiowego. Sąd Rejonowy zważył, iż ustalając kwotę zadośćuczynienia należnego powodowi miał również na uwadze okres leczenia i rekonwalescencji i podkreślił, że powód był hospitalizowany w krótkim okresie czasu od wypadku, w związku z doznanymi obrażeniami ciała. Powód zmuszony był do noszenia kołnierza ortopedycznego prze okres 4 tygodni oraz nie mógł wykonywać pracy przez okres ponad półtora miesiąca. Odczuwał dyskomfort fizyczny jak i psychiczny, związany z bólem pleców, głowy i kręgosłupa. Nadto powód uczęszczał na zabiegi rehabilitacyjne oraz zażywał środki przeciwbólowe, które to czynności bez wątpienia wiązały się z utrudnieniem codziennego funkcjonowania oraz wywoływały obawy co do całkowitego powrotu do zdrowia. Z uwagi na wykonywaną przez powoda pracę jako kierowcy samochodu odczuwał silny ból w okolicach szyi oraz klatki piersiowej. Powód nie mógł także biegać i grać w piłkę z synem, gdyż odczuwał dyskomfort. Powyższe okoliczności Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia i uznał, iż adekwatne do doznanej krzywdy przez powoda, jest zadośćuczynienie w łącznej wysokości 9.000 zł, a ponieważ strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia, zasadnym było zasądzenie na rzecz powoda od strony pozwanej pozostałej kwoty 5.000 zł. Za zasadne, Sąd Rejonowy uznał także żądanie powoda w zakresie zwrotu poniesionych przez niego kosztów konsultacji medycznych, zakupu sprzętu medycznego oraz odbytych rehabilitacji i zważył, iż poniesione w tym zakresie przez powoda wydatki pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem. Przedmiotem konsultacji była bowiem ocena stanu zdrowia powoda przez ortopedę oraz neurologa, a odbyte rehabilitacje bez wątpienia miały na celu złagodzenie skutków doznanych obrażeń. Wybór przez powoda prywatnych konsultacji medycznych w ocenie Sądu Rejonowego nie mógł prowadzić do uznania, iż strona pozwana nie powinna zwrócić mu poniesionych z tego tytułu kosztów, gdyż powszechnie wiadomym jest, iż oczekiwanie na konsultacje specjalistyczne w zakresie powszechnej służby zdrowia może trwać znaczny okres czasu, w trakcie którego poszkodowany pozostaje w niepewności co do stanu swojego zdrowia, a ponadto wcześniejsze określenie skutków wypadku może prowadzić do skuteczniejszego i szybszego procesu leczenia. Wobec powyższego Sąd Rejonowy zważył, iż strona pozwana winna zapłacić powodowi brakującą kwotę 1.294 zł poniesionych przez niego kosztów leczenia, gdyż łączny ich koszt wyniósł 1.329 zł, a strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi jedynie kwotę 35 zł.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda łączną kwotę 6.294 zł, na którą składało się zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł oraz odszkodowanie za poniesione koszty leczenia w kwocie 1.294 zł.

O odsetkach od roszczenia głównego Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 481 § 1 k.c. Sąd Rejonowy uznał, iż w niniejszej sprawie powód zgłosił szkodę w dniu 5 lipca 2012 r., w związku z czym strona pozwana powinna wypłacić należne odszkodowanie do dnia 5 sierpnia 2012 r. A zatem w dniu 22 sierpnia 2012 r., od którego to dnia powód żądał odsetek, strona pozwana pozostawała zatem w opóźnieniu z zapłatą odszkodowania.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Rejonowy wydał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c.. Zgodnie natomiast z art. 108 § 1 k.p.c. sąd może rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana zaskarżając go w części tj. co do kwoty 4.000 zł zasądzonej w pkt I wyroku.

Zaskarżonemu wyrokowi strona pozwana zarzuciła:

- naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 kpc oraz art. 328 par. 2 kpc przez niewłaściwą ocenę wiarygodności i mocy zebranych w sprawie dowodów oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny tychże dowodów, zaniechanie przez Sąd wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności błędną ocenę opinii biegłego S. G., pominięcie okoliczności, iż powód posiada zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i kręgosłupa piersiowego bez związku ze zdarzeniem z dnia 15 czerwca 2014 r. oraz dyskopatię na poziomie L5-S1 bez związku ze zdarzeniem, pominięcie okoliczności, że biegły w badaniu przedmiotowym powoda nie stwierdził żadnych ograniczeń ruchomości kręgosłupa, żadnych skutków przebytego urazu , a nadto stwierdził, że w przyszłości nie dojdzie do powstania żadnych nowych zmian chorobowych w odcinku szyjnym i piersiowym – skutkiem czego Sąd wywiódł błędne ustalenia i wnioski, co doprowadziło do błędnego rozstrzygnięcia;

- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 445 par. 1 kc polegającą na uznaniu przez Sąd, że łączna kwota zadośćuczynienia w wysokości 9.000 zł przyznanego powodowi za krzywdę doznaną w zdarzeniu z dnia 15 czerwca 2012 r. jest kwotą „ odpowiednią ” w znaczeniu tej normy.

W związku z powyższym strona pozwana wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonym zakresie oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego także za II instancję.

W odpowiedzi na apelację strony pozwanej, powód wniósł o jej oddalenie w całości i zasadzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach Sądu I instancji, które jako poczynione prawidłowo przyjął za własne. Sąd I instancji dokonał także prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów i na tej podstawie sformułował trafne wnioski prawne .

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż wbrew apelującemu Sąd Rejonowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z zasadą wyrażoną w art. 233§1 k.p.c. ocenił je według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zarzut naruszenia powyższego przepisu wymaga wskazania, które zasady oceny dowodów zostały naruszone i w jaki sposób oraz jaki miało to wpływ na rozstrzygniecie sprawy. Jedynie wykazanie istotnych błędów logicznego rozumowania, sprzeczności z doświadczeniem życiowym lub pominięcia dowodów prowadzących do odmiennych wniosków może doprowadzić do oceny naruszenia przez sąd art. 233 k.p.c. (por. wyrok SN z 22.09.2005 r., sygn. akt IV CK 86/05, Lex nr 187100).

Za niewystarczające dla odniesienia oczekiwanego skutku, uznać należy oparcie zarzutów apelacji na własnym przekonaniu strony o innej, niż przyjął sąd wadze, doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu ( por. wyrok SN z 6. 11.1998r., II CKN 4/98, niepubl.). Ocena mocy i wiarygodności dowodów mogłaby być skutecznie podważona w postępowaniu odwoławczym tylko wówczas, gdyby wykazano, że zawiera ona błędy logiczne, wewnętrzne sprzeczności. Uchybień takich w dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie dowodów nie sposób się dopatrzeć. Przede wszystkim wskazać należy, iż nie był wystarczający zarzut apelującego, iż Sąd dokonał błędnej oceny materiału dowodowego przejawiający się w braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego bez rozwinięcia tego zarzutu. Odnośnie zaś zarzutu nie dokonania przez Sąd Rejonowy wszechstronnej oceny opinii biegłego sądowego S. G. to wskazać należy, iż także on nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Rejonowy na podstawie opinii pisemnej i ustnej biegłego sądowego, z zakresu ortopedii i traumatologii S. G. ustalił, iż powód w wyniku wypadku doznał urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem smagnięcia biczem oraz urazu odcinka kręgosłupa piersiowego, a całkowity uszczerbek na zdrowiu powoda w wyniku wypadku z dnia 15 czerwca 2012 r. wyniósł 2 %. W ocenie Sądu Okręgowego powyższe ustalenie jest prawidłowe, zgodne z opinią pisemną biegłego sądowego, gdyż takiego ustalenia skutków zdarzenia dla zdrowia powoda dokonał biegły w opinii pisemnej ( k. 114 akta sprawy ), co znalazło także potwierdzenie w opinii ustnej biegłego sądowego złożonej na rozprawie w dniu 26 marca 2014 r. Następnie Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił powyższy dowód według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i wyciągnął z tej oceny prawidłowe wnioski, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wbrew zarzutom apelującego nie można zarzucić Sądowi Rejonowemu, że nie wziął pod uwagę, iż powód posiada zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i piersiowego i dyskopatię na poziomie L-5 i S1 , które nie są związane ze zdarzeniem z dnia 15 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy dokonując ustaleń stanu faktycznego, a następnie analizując powyższy materiał dowodowy i wyciągając z niego wnioski ustalił prawidłowo, jakich obrażeń ciała doznał powód w wyniku powyższego zdarzenia, a nie jakich nie doznał, które z tych obrażeń spowodowały uszczerbek na zdrowiu i o jakim charakterze oraz stopniu. Tak poczynione ustalenia były następnie jedną z podstaw do określenia przez Sąd Rejonowy wysokości zadośćuczynienia. W związku z powyższym zarzut ten byłby zasadny, gdyby Sąd Rejonowy wbrew opinii ustalił, iż zdarzenie w jakim uczestniczył powód spowodowało te obrażenia, które są skutkiem występującej u powoda dyskopatii czy zmian zwyrodnieniowych i następnie tak poczynione ustalenie miałoby wpływ na wysokość przyznanego powodowi zadośćuczynienia, co jednak w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Odnośnie pozostałych zarzutów strony pozwanej wskazać należy, iż sprowadzają się do kwestionowania wysokości przyznanego powodowi zadośćuczynienia. Kwestia ta jest objęta przepisem materialno prawnym, a zatem merytorycznemu rozpoznaniu w trybie kontroli instancyjnej, jako zarzut naruszenie prawa materialnego tj. art. 445 par. 1 kc przez przyjęcie przez Sąd I instancji , że stosownym zadośćuczynieniem dla powoda jest kwota łączna 9.000 zł. Zarzut ten jest także chybiony. Zgodnie z art. 445§ 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przepisy kodeksu cywilnego w części dotyczącej czynów niedozwolonych stanowią jedynie podstawę materialnoprawną roszczenia o zadośćuczynienie, jednakże nie zawierają żadnych kryteriów jakie należałoby uwzględnić przy ustaleniu jego wysokości. Kryteria te zostały wypracowane przez judykaturę, szczególnie przez Sąd Najwyższy. Kierując się tymi wskazaniami należy stwierdzić, że Sąd każdorazowo winien jest oceniać wysokość zadośćuczynienia w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne sprawy, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Ocena tego, co niezmierzalne jest zawsze sporna, bo należy ocenić stopień i czas odczucia cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków deliktu, rozmiar kalectwa, prognozy na przyszłość czy niemożność wykonywania czynności życia codziennego, które dotychczas nie stanowiły problemu. Przyznanie zadośćuczynienia nie wymaga zatem w zasadzie oceny rozmiaru szkody związanej z uszczerbkiem na zdrowiu, kosztami wynikłymi z uszkodzenia ciała czy utratą zdolności zarobkowej lub zwiększeniem potrzeb, albo zmniejszeniem widoków na przyszłość; istotne są natomiast okoliczności składające się na pojęcie krzywdy, które nie są tożsame z okolicznościami decydującymi o pogorszeniu sytuacji życiowej lub majątkowej poszkodowanego. Jak podkreśla się w orzecznictwie, przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 KC) należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (vide: wyrok Sadu Najwyższego z dnia 10.06.1999r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626); aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, która jest związana z miejscem zamieszkania, zamożnością społeczeństwa, przemiany gospodarcze w naszym kraju-standard życia (por. wyrok SN z 22.04.1985 r,II CR 94/85);poczucie bezradności życiowej, jego widoki i możliwości w przyszłości, sytuacja życiowa ofiary wypadku przed jego zaistnieniem i po jego zaistnieniu ( wyrok SN z 18.09.1970 r,II PR 257/70,OSNCP 1971/6,poz.103), wiek i płeć poszkodowanego ( wyrok SN z 22.08.1977,II CR 266/77,wyrok SN z 13.03.1973,II CR 50/73), wyłączenie poszkodowanego z normalnego życia ( np. trudności w opuszczaniu mieszkania) ( wyrok SN z 9.03.1973 r,I CR 55/73) . Godzi się zauważyć, iż pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 KC w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie z art. 445 KC ma przede wszystkim charakter kompensacyjny; wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też określonej sztywnymi regułami, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.09.2001r., III CKN 427/00, LEX 52766). Zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanego, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.02.2000r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Oznacza to, że zarzut naruszenia art. 445 § 1 kc poprzez zawyżenie bądź zaniżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia mógłby być uwzględniony w razie wykazania oczywistego naruszenia tych kryteriów przez Sąd I instancji .Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy należycie uwzględnił wszystkie przesłanki decydujące o tym że zadośćuczynienie w łącznej kwocie 9.000 zł jest sumą odpowiednią w rozumieniu art.445§1 k.c. Z niekwestionowanych ustaleń Sądu I instancji wynika, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 15 czerwca 2012 r. powód doznał uszkodzenia ciała w postaci stanu po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem smagnięcia biczem oraz urazu odcinka kręgosłupa piersiowego, a całkowity uszczerbek na zdrowiu powoda w wyniku przedmiotowego wypadku wyniósł 2 %. Ponadto Sąd Rejonowy wziął pod uwagę okres leczenia i rekonwalescencji, okoliczność, iż powód był hospitalizowany w krótkim okresie czasu od wypadku, w związku z doznanymi obrażeniami ciała, a także iż zmuszony był do noszenia kołnierza ortopedycznego prze okres 4 tygodni, nie mógł wykonywać pracy przez okres ponad półtora miesiąca, iż odczuwał dyskomfort fizyczny jak i psychiczny, związany z bólem pleców, głowy i kręgosłupa, uczęszczał na zabiegi rehabilitacyjne oraz zażywał środki przeciwbólowe, które to czynności bez wątpienia wiązały się z utrudnieniem codziennego funkcjonowania oraz wywoływały obawy co do całkowitego powrotu do zdrowia. Ponadto Sąd Rejonowy wziął pod uwagę, iż z uwagi na wykonywaną przez powoda pracę jako kierowcy samochodu odczuwał ból w okolicach szyi oraz klatki piersiowej, a które przed wypadkiem nie występowały, a także nie mógł biegać i grać w piłkę z synem, gdyż odczuwał dyskomfort.

Mając zatem na uwadze powyższe ustalenia dotyczące skutków wypadku dla zdrowia i życia powoda, jego przeżyć psychiczny, podzielić należało stanowisko Sądu I instancji ,iż żądanie powoda także, co do wysokości było w pełni zasadne .

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391§1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielone przez Radce prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz.1348 ze zm.)