Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt X Ga 474/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 16 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu X Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Wanda Migdał

Protokolant st.sekr.sąd. Małgorzata Kotecka

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 r., w P.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.

przeciwko 3PL (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. W..

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Stare Miasto w P. z dnia 20 maja 2014 r. sygn. akt X GC 1790/13.

1.  oddala apelację,

2.  obciąża powódkę kosztami apelacji w zakresie poniesionym.

SSO Wanda Migdał

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powódki w sprawie o sygn. akt. X Ga 474/14 okazała się bezzasadna, a argumenty w niej podniesione w żaden sposób nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji i jako taka, z mocy art. 385 KPC podlegała oddaleniu.

Przed przystąpieniem do omówienia najbardziej ważkich jej zarzutów, dotyczących naruszenia prawa materialnego, Sąd Okręgowy pragnie podkreślić całkowitą niezasadność tej części środka zaskarżenia, która wskazuje na rzekome uchybienie przepisowi art. 328 § 2 k.p.c. Uzasadnienie Sądu Rejonowego spełnia wszelkie wymogi przewidziane w tym przepisie, zaś sam fakt braku satysfakcji z treści rozstrzygnięcia nie może przesądzać o słuszności omawianego zarzutu. Zawiera ono bowiem ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Niezadowalająca stronę wykładnia przepisów dokonana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie może być jeszcze utożsamiana z naruszeniem przez sąd pierwszej instancji art. 328 § 2 k.p.c.

Odnosząc się do meritum apelacji podkreślić trzeba, że co do zasady Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i prawne, które doprowadziły do oddalenia powództwa. Sąd Rejonowy dokładnie rozważył zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy i na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, który w zasadzie był bezsporny.

Ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd I instancji zgodnie z art. 233 KPC to jest z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Należy też uznać, że Sąd Rejonowy nie naruszył granic swobodnej oceny dowodów. W tej sytuacji kontrola apelacyjna uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej analizie materiału dowodowego i nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia z powodów podniesionych w apelacji.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy nie widział potrzeby uzupełniania materiału dowodowego i na podstawie art. 382 KPC przyjął ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy za własne (tak wyrok Sądu Najwyższego z 19 maja 1998r. II CKN 770/97, LEX nr 82299, a także wyrok Sądu Najwyższego z 9 marca 2006r. I CSK 147/05, LEX nr 190753). Sąd Odwoławczy podzielił także przedstawione przez Sąd I instancji rozważania prawne. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie nie wynika aby apelacja choć w części była zasadna. W zasadzie skarżąca w apelacji potrzymał swoją argumentację przedstawioną przed Sądem I instancji.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można podzielić zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 KPC). Aby zarzucić skutecznie naruszenie przepisu art. 233 § 1 KPC skarżący powinien wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej, i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (wyrok SN z 18 stycznia 2002 r. sygn. I CKN 132/01, Lex nr 53144). Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (postan. SN z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, Lex nr 53136). Stwierdzić także należy, iż jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok SN z 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906).

Apelacja tak wymaganych zarzutów nie przedstawia i nie wykazuje, aby ocena dowodów oraz oparte na niej wnioski były dotknięte powyższymi uchybieniami. Zaznaczyć należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, iż Sąd I instancji naruszył zasady swobodnej oceny dowodów poprzez błędne przyjęcie, iż dochodzone przez powódkę roszczenie było w związku przyczynowym pomiędzy poniesioną przez powódkę szkodą a nienależytym wykonaniem obowiązkiem zapłaty wynagrodzenia za przewóz przez pozwanego. Sąd pierwszej instancji właściwie uznał, iż zlecenie podjęcia określonych czynności wobec dłużnika formy windykacyjnej nie jest normalnym następstwem braku terminowej zapłaty przez dłużnika należnej powodowi wierzytelności. Zatem brak w tym zakresie było związku przyczynowego, gdyż normalnym następstwem braku zapłaty nie jest korzystanie z usług formy windykacyjnej zatem żądanie zwrotu powódce kosztów windykacyjnych było nieuzasadnione.

Wobec tego niezasadny okazał się zarzut naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów. Przeprowadzając ocenę zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. zawartego w apelacji podkreślić należy, że twierdzenia powódki w żadnym stopniu nie podważają dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi Okręgowemu na dokonanie tożsamych ustaleń faktycznych z zaprezentowanymi przez Sąd Rejonowy. Zasada swobodnej oceny dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego zasobu doświadczeń życiowych. Ramy tej oceny wyznaczają wymagania prawa procesowego oraz zasady logicznego myślenia i doświadczenia życiowego, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Powódka w apelacji ograniczył uzasadnienie zarzutu art. 233 KPC jedynie do lakonicznego stwierdzenia o istnieniu adekwatnego związku przyczynowego w tej sprawie. Strona powodowa reprezentuje jedynie postawę przeciwna do stanowiska Sądu pierwszej instancji.

Także zarzut powódki naruszenia prawa materialnego był bezzasadny. Jak właściwie zauważył Sąd pierwszej instancji powódka nie wykazała, iż poniesiona przez nią szkoda pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pozwanego. Uregulowanie kosztów windykacyjnych związanych z dochodzeniem należności wynikającej z faktury było indywidualną decyzją powódki i nie może obciążać pozwaną. Nie powinno budzi wątpliwości, iż normalnym następstwem braku zapłaty jest wytoczenie powództwa, a nie wynajęcie firmy windykacyjnej. Zatem, jak prawidłowo wyrokował Sąd pierwszej instancji, nie było podstaw do dochodzenia przez powódkę zwrotu kosztów poniesionych w związku z prowadzoną windykacją.

Zatem, apelacja powódka jako bezzasadne na mocy art. 385 KPC podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. 98 KPC obciążając powódkę koszami apelacji w zakresie poniesionym.

SSO Wanda Migdał