Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2014 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku A. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 25 lutego 2014 r. sygn. akt III U 712/13

oddala apelację

Sygn. akt III AUa 300/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 1 października 2014r.

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w R. odmówił wnioskodawcy A. J. prawa do emerytury, dochodzonego wnioskiem z dnia 26 kwietnia 2013r. w trybie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Powołując w podstawie prawnej decyzji art. 184 w związku z art. 32 w/w ustawy, a także § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie spełnia wszystkich koniecznych przesłanek nabycia prawa do dochodzonego świadczenia jako ,że nie legitymuje się tak wymaganym ogólnym okresem ubezpieczenia jak i okresem pracy w warunkach szczególnych. W tym bowiem względzie organ rentowy przyjmował ,iż długość okresów składkowych i nieskładkowych wnioskodawcy wynosi 23 lata i 14 dni , a z kolei kwalifikowany okres jego zatrudnienia zamyka się w wymiarze zaledwie 2 lat, 10 miesięcy i 18 dni.

Kolejną decyzją z dnia 14 czerwca 2013r. organ rentowy – w częściowym uwzględnieniu wykazywanych dodatkowo przez wnioskodawcę okresów zatrudnienia - odmawiając ponownie A. J. prawa do emerytury , przyjął ostatecznie , iż legitymuje się on ogólnym stażem ubezpieczeniowym wynoszącym 23 lata 5 miesięcy i 24 dni , przy 3 latach i 1 miesiącu okresów pracy
w warunkach szczególnych.

W. J. się od decyzji ZUS do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu. Domagając się przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych , odwołujący –tak w odwołaniu jak i w dalszym toku postępowania - podnosił ,że wbrew stanowisku organu rentowego spełnia wszystkie konieczne ku temu warunki. Naprowadzając ,iż w poprzednich postępowaniach sądowych przesądzone zostało ,iż legitymuje się wymaganym okresem ogólnego ubezpieczenia, wnioskodawca podkreślał, że gdy idzie o kwalifikowany okres jego pracy ,to aktualnie przedłożył nowe dowody w postaci świadectw pracy z firmy (...), jak też pisemne zeznania świadków oraz dokumentację obrazującą jego zatrudnienie na budowie eksportowej w M., co przy uwzględnieniu dotychczas wykazywanego okresu pracy
w warunkach szczególnych – w tym w szczególności w Przedsiębiorstwie (...) w T. – stanowi o wykazaniu przez niego ponad 15-to letniego okresu tak określonej pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych oddział w R. wniósł o oddalenie żądania wnioskodawcy wyjaśniając, iż wykazywany aktualnie przez niego okres zatrudnienia w firmie (...) został uwzględniony w ogólnym stażu ubezpieczeniowym, zaś gdy idzie o kwalifikowany okres zatrudnienia został on ostatecznie podwyższony, przy uwzględnieniu tak okresu pracy w warunkach szczególnych w (...) w T., jak i w (...). Z kolei okres pracy w Przedsiębiorstwie (...) w T. nie mógł być uwzględniony w wymiarze tego szczególnego zatrudnienia, już choćby z uwagi na fakt występowania dwóch sprzecznych ze sobą w swej treści świadectw wykonywania prac w szczególnych warunkach z tego okresu, nie korelujących także z treścią ogólnego świadectwa pracy. Jednocześnie pozwany organ rentowy podkreślał, iż powyższą okoliczności brał pod uwagę Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w dwóch uprzednich postępowaniach sądowych w sprawach III U 750/11 i III U 1081/12 , które ostatecznie zakończyły się oddaleniem odwołań wnioskodawcy od decyzji ZUS odmawiających prawa do wcześniejszej emerytury.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu po rozpoznaniu odwołania wnioskodawcy A. J. wyrokiem z dnia 25 lutego 2014 r. (sygn.. akt III U 712/13) oddalił odwołanie. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu ustalił, że wnioskodawca A. J. ur. (...) już trzykrotnie występował o ustalenie prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po raz pierwszy wniosek taki złożył w dniu 7 stycznia 2011 r. , co skutkowało decyzją odmowną ZUS z dnia 10 marca 2011 r. w której przyjęto ,iż wnioskodawca legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 r. ogólnym stażem ubezpieczeniowym wynoszącym 23 lata i 14 dni ,oraz okresem pracy w warunkach szczególnych jedynie w wymiarze 2 lat 10 miesięcy i 18 dni (na które składały się: okres zatrudnienia w (...) – od 1 października 1969 r. do 24 października 1971 r. oraz praca w (...) W. od 17 lipca 1996 r. do 14 października 1996 r., od 12 maja 1997 r. do 28 sierpnia 1997 r., od 13 października 1997 r. do 16 października 1997 r. ,i od 8 czerwca 1998 r. do 10 września 1998 r.). Organ rentowy już wówczas nie uwzględnił w wymiarze kwalifikowanego zatrudnienia wnioskodawcy: dalszego okresu zatrudnienia w (...) od 8 sierpnia 1995 r. do 18 października 1995 r. z uwagi na przyjęcie, iż w tym wypadku ten okres zatrudnienia został potwierdzony przez nieuprawniony podmiot, jak też okresu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w T. od 21 września 1977 r., do 31 stycznia 1992 r. ze względu na sprzeczne w swej treści świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych (w jednym z nich stwierdzone bowiem zostało, iż w całym tym okresie wnioskodawca wykonywać miał pracę w warunkach szczególnych jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości, a w drugim – z tej samej daty, – iż był to tak określony rodzaj zatrudnienia wyłącznie w okresach od 15 września 1977 r. do 1 czerwca 1978 r. i od 15 września 1983 r. do 30 listopada 1991 r., przy czym w ogólnym świadectwie pracy w którym wskazywano na zajmowanie prze wnioskodawcę także stanowiska kierowcy). Z kolei w wymiarze okresów składkowych i nieskładkowych A. J. organ rentowy nie uwzględnił tak okresów przebywania wnioskodawcy na urlopach bezpłatnych, okresów zarejestrowania w Urzędzie Pracy bez prawa do zasiłku, jak też okresów, z których brak było kart wynagrodzeń (w tym ostatnim wypadku dotyczyło to okresów ; od 1 czerwca 1978 r. do 31 maja 1979 r., od 19 października 1979 r. do 31 grudnia 1979 r., i od 1 kwietnia 1981 r. do 31 grudnia 1981 r.). Wniesione od decyzji ZUS z dnia 6 maja 2011 r. odwołanie skutkowało wydaniem przez Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w dniu 15 marca 2012 r. (sygn. akt III U 750/11) wyroku oddalającego odwołanie, przy przyjęciu, że jakkolwiek A. J. na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym
w wymiarze ponoszącym 25 lat (przy zaliczeniu wskazywanych przez ZUS okresów w którym brak było kart wynagrodzeń z uwagi na fakt, iż jednak świadectwo pracy
obejmujące w/w okresy potwierdzało zatrudnienie wnioskodawcy), to jednak wymiar jego pracy w warunkach szczególnych można co najwyżej określić na 12 lat 9 miesięcy i 21 dni. W tym względzie Sąd Okręgowy – do okresu już uznanego przez ZUS – doliczył dalszy okres zatrudnienia wnioskodawcy w (...) (przy podkreśleniu, że kwalifikowane świadectwo pracy wystawione zostało przez legitymowany do tego podmiot tj. następcę prawnego pracodawcy), część okresu zatrudnienia w (...) kiedy to wnioskodawca pracował na stanowisku malarza konstrukcji stalowych na wysokości tj. od 21 września 1977 r. do maja 1978 r., oraz od dnia 15 września
1983 r. do 30 listopada 1991 r. (a więc tak jak wskazywało to drugie ze świadectw pracy w warunkach szczególnych – przy wyłączeniu przypadających na to zatrudnienie okresów urlopów bezpłatnych), prace wnioskodawcy na budowach eksportowych w latach 1979 – 1982. Marginalnie Sąd Okręgowy wówczas zauważał, że nawet przedłożone już w trakcie procesu przez odwołującego świadectwa pracy z (...) Spółdzielni Pracy w K., czy Spółkę (...) (wynoszące łącznie
6 miesięcy i 4 dni) nie mogłyby wypełnić brakującego do wymaganych 15-stu lat okresu zatrudnienia A. J. w warunkach szczególnych. W dniu
11 kwietnia 2012 r. wnioskodawca ponowił żądanie przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym – przedkładając dodatkowo dokumentację płacową z okresu zatrudnienia w firmie (...). Powyższe skutkowało zaś kolejną odmowną decyzją ZUS z dnia 30 maja 2012 r., w której organ rentowy- tak jak dotychczas –określił ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na 23 lata i 14 dni, zaś okres pracy w warunkach szczególnych na 2 lata 10 miesięcy i 18 dni. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu rozpoznający odwołanie A. J. od tej decyzji ZUS, wyrokiem z dnia 5 grudnia 2012 r. (sygn. akt III U 1081/12) oddalił odwołanie przyjmując , że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 25-cio letnim okresem składkowym
i nieskładkowym, ale jednak nie wykazał 15-stu lat pracy w warunkach szczególnych. W tym wypadku Sąd Okręgowy ustalił, że okres ten maksymalnie sięga wymiary 13 lat 10 miesięcy i 20 dni , na który – po uznanym już przez ZUS – składają się ; okres zatrudnienia w (...) od 8 sierpnia 1995 r. do 18 października
1995 r., oraz okres zatrudnienia w (...) (z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych w łącznym wymiarze 9 miesięcy i 14 dni , oraz okresów w których wnioskodawca wykonywał prace kierowcy samochodów o ciężarze całkowitym poniżej 3,5 tony tj. F., (...) i Ż., czy też okresu, w którym miał pracować jako malarz konstrukcji stalowych ale nie przez pełną dniówkę roboczą). Ostatni wniosek emerytalny złożony został przez A. J. w dniu 26 kwietnia 2013 r. Do tego wniosku odwołujący dołączył legitymację ubezpieczeniową ,jak też pisemne własne oświadczenie i pisemne zeznania dwóch świadków mające potwierdzać, że także
w dotychczas nieuwzględnionym okresie pracy w Przedsiębiorstwie (...)
od 1 listopada 1980 r. do 14 marca 1981 r. wykonywał prace w warunkach szczególnych na stanowisku spawacza. Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją
z dnia 14 czerwca 2013 r. ( przy uchyleniu uprzedniej ,także odmownej z 30 kwietnia 2013 r.) ZUS Oddział w R. – rozpoznając ponownie uprawnienie wnioskodawcy do dochodzonego świadczenia emerytalnego – odmówił prawa do emerytury ,przyjmując jednak tym razem, że ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy wynosi 23 lata 5 miesięcy i 24 dni (dodatkowe uwzględnienie zatrudnienia w firmie (...) od 5 czerwca 1988 r. do 19 października 1988 r. i od 5 lipca 1989 r. do 23 sierpnia 1989 r. ), zaś okres pracy w warunkach szczególnych 3 lata i 1 miesiąc (ostateczne uwzględnienie w tym wymiarze okresu zatrudnienia w (...) od 8 sierpnia 1995 r. do 18 października 1995 r.). Opierając się następnie na przeprowadzonym w postępowaniu sądowym materiale dowodowym , w tym w szczególności zeznaniach świadków H. K., J. P., K. P., H. G., samego wnioskodawcy ,jak też dokonując analizy akt osobowych odwołującego ze spornego okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu ustalił, że wnioskodawca A. J. będąc zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) od 21 września 1977 r. do 31 stycznia 1992 r. wykonywał różnego rodzaju prace korzystając nadto z urlopów bezpłatnych (łącznie w wymiarze 5 miesięcy i 4 dni) , będąc także kierowanym wówczas na budowy eksportowe w Niemczech, przy czym faktyczny okres wykonywania pracy na rzecz tego Przedsiębiorstwa miał miejsce do dnia 30 listopada 1991 r., w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia i otrzymaniem z tego tytułu odszkodowania (za okres od 1 grudnia 1991 r. do 31 stycznia 1992 r.). I tak – jak odnotowywał Sąd I instancji - w okresie od dnia 21 września 1977r. do dnia 31 maja 1978r. (8 miesięcy 10 dni) wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku malarza konstrukcji stalowych i urządzeń przemysłowych. Następnie od dnia 1 czerwca 1978r. do dnia 14 września 1983r. wnioskodawca zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku kierowcy, kierowcy N., kierowcy Ż., kierowcy- mechanika, mechanika, kierowcy S. (od 1 kwietnia 1981r. do 31 grudnia 1981r. – 9 miesięcy), kierowcy F.. Powyższy okres pokrywał się częściowo z okresami pracy wnioskodawcy na budowach eksportowych w Niemczech: od 2 czerwca 1979r. do 10 sierpnia 1979r. (2 miesiące i 10 dni), od 11 maja 1980r. do 31 października 1980r. (5 miesięcy i 21 dni), na których odwołujący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace malarskie i antykorozyjne na wysokości, oraz od dnia
1 listopada 1980r. do dnia 14 marca 1981r. (4 miesiące i 14 dni), kiedy to wnioskodawca na kontrakcie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pace spawacza. Pracując w kraju na stanowiskach kierowcy, kierowcy mechanika i mechanika odwołujący jeździł różnymi samochodami w tym S. 28 o ładowności do 6 ton, N., F. oraz ciągnikiem z naczepą. Pomimo wpisu w angażach wymienionymi samochodami jeździł naprzemiennie w zależności od potrzeb, nie miał stałego przydziału na żaden samochód. Ciągnikiem, S. i N. woził materiały na budowę, farby, piasek, drabiny, natomiast samochodem marki F. jeździł dwa razy
w miesiącu do Dyrekcji do W.. Ponadto wykonywał dodatkowe czynności tj. pracował na warsztacie, wykonywał drobne remonty samochodów którymi jeździł, zajmował się suszeniem piasku, rozładunkiem i przeładunkiem farb, a nadto zajmował się obsługą sprężarek. Począwszy zaś od dnia 15 września 1983r. do dnia 30 listopada 1991 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku malarza konstrukcji stalowych, przy czym i w tym okresie (od 20 maja 1985 r. do 7 września 1985 r.) odwołujący pracował za granicą w M. malując słupy wysokiego napięcia. Od 1 maja 1986r. powierzono mu obowiązki brygadzisty, ale nadal wykonywał prace malarskie, natomiast z dniem 2 maja 1986r. powierzono mu dodatkowo obsługę agregatu sprężarkowego. Równolegle w okresach od
5 czerwca 1988r. do 19 października 1988r. i od 5 lipca 1989r. do 23 sierpnia 1989r. (6 miesięcy i 3 dni) wnioskodawca zatrudniony był w Zakładzie (...) i pracował na budowach eksportowych jako malarz konstrukcji stalowych na budowie w RFN i NRD. W tym czasie wykonywał prace malarskie i antykorozyjne na wysokości. Z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) odwołujący otrzymał dwa świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach
z te samej daty 30 listopada 1991r. W pierwszym z nich stwierdzono, że w okresie od 21 września 1977r. do 31 stycznia 1992r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace malarskie i antykorozyjne na wysokości na stanowisku malarza konstrukcji stalowych tj. prace wymienione w wykazie A dział V poz. 6 pkt 1 załącznika
nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 19 z dnia
6 sierpnia 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Natomiast w drugim świadectwie stwierdzono, że tego rodzaju prace odwołujący wykonywał wyłącznie w okresach od 21 września 1977r. do 1 czerwca 1978r., i od 15 września 1983r. do 30 listopada 1991r. Wnioskodawca otrzymał ponadto świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 10 lutego 2012 r. wystawione przez Zakład (...) sp. j., w którym stwierdzono, że w okresach: od 5 czerwca 1988r. do 19 października 1988r i od 5 lipca 1989r. do 23 sierpnia 1989r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach tj. prace malarskie konstrukcji na wysokości ,na stanowisku malarz konstrukcji stalowych, zgodnie
z wykazem A dział V poz. 6 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. W świetle powyższego Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu przyjął , że wnioskodawca A. J. udowodnił wykonywanie pracy w warunkach szczególnych na stanowisku malarza konstrukcji stalowych i spawacza (również przy uwzględnieniu okresów pracy na eksporcie) w okresach zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) i w okresie równoległego zatrudnienia w firmie (...) – co nie może jednak stanowić o podwójnym zaliczeniu tych prac – z wyłączeniem okresów urlopu bezpłatnego- w łącznym wymiarze 10 lat 2 miesięcy i 14 dni, co przy uwzględnieniu już uznanego przez ZUS okresu 3 lat i 1 miesiąca tak określonej pracy stanowi
o łącznym okresie kwalifikowanego zatrudnienia w wymiarze 13 lat 3 miesięcy i 14 dni. Jednocześnie Sąd I instancji odmówił uznania za taki rodzaj zatrudnienia dalszego okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...), kiedy to wykonywał on pracę kierowcy, mechanika samochodowego czy brygadzisty, przy podkreśleniu, iż ta różnorakość prac nie daje podstawy do przyjęcia stałości wykonywania pracy w warunkach szczególnych tu choćby w przypadku kierowania S. jako samochodem o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu dokonując ustaleń w zakresie ogólnego stażu ubezpieczeniowego A. J. odnotował zaś, iż pozwany ZUS ponad przyjęte ostatecznie 23 lata ,
5 miesięcy i 24 dni, nie uwzględnił między innymi okresów zatrudnienia wnioskodawcy od 1 czerwca 1978 r. do 31 maja 1979r., od 19 października 1979r. do 31 grudnia 1979r., czy od 1 kwietnia 1981r. do 31 grudnia 1981r. (łącznie 1 rok 11 miesięcy i 13 dni) z uwagi na brak źródłowej dokumentacjo płacowej (kart wynagrodzeń). Podkreślając więc z jednej strony, że świadectwa pracy ja też zapisy z legitymacji ubezpieczeniowej potwierdzają wykonywanie przez wnioskodawcę pracy w wyżej wskazanych okresach, z drugiej zaś (w oparciu o zeznania świadka H. G.), że brak kart wynagrodzeń wynika wyłącznie z praktyki ich sporządzania jedynie dla kierowców, a nie malarzy – które to stanowisko zajmował wówczas odwołujący – Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu ostatecznie ustalił, iż A. J. przy uwzględnieniu tylko tych spornych okresów zatrudnienia legitymuje się na dzień
1 stycznia 1999r. ponad 25 – cio letnim okresem składkowym i nieskładkowym.
W świetle zaś tych wszystkich powyższych ustaleń ,Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu uznał żądanie odwołania za nieuzasadnione, a zaskarżoną decyzją ZUS za –
w swym ostatecznym wyniku – trafną i odpowiadającą prawu, podzielając końcowe stanowisko organu rentowego o niespełnieniu przez A. J. wszystkich koniecznych przesłanek nabycia prawa do dochodzonego świadczenia emerytalnego, przewidzianych w art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tekst jedn. Dz. U.
z 2013 r. poz. 1440 ze zm.). W podstawie prawnej wyroku powołany nadto został
art. 477 ^{( 14)} §1 kpc.

Wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu z dnia 25 lutego 2014r. zaskarżony został przez wnioskodawcę A. J.. W apelacji z dnia 1 kwietnia 2014r. ( v. k- 168-172) wnioskodawca, zarzucając tak naruszenie prawa materialnego tj. art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U.
Nr 8 poz. 43 ze zm.) przez przyjęcie ,że odwołujący nie spełnił wymogów do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, jak i prawa procesowego tu
w szczególności art. 233 § 1 kpc przez błąd w ustaleniach faktycznych skutkujący przyjęciem, iż wnioskodawca nie wykazał 15-stu lat pracy w warunkach szczególnych , wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądania odwołania na koszt pozwanego ZUS – przy uzupełnieniu postępowania dowodowego
o dowód z ponownego przesłuchania świadka H. G., względnie uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu Sądowi, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego jako części kosztów procesu. W krótkim uzasadnieniu apelacji skarżący podnosił, że w ustaleniach Sądu I instancji wystąpiły mogące mieć wpływ na końcowe ustalenia w zakresie wymiaru pracy w warunkach szczególnych nieścisłości - tu choćby w zakresie przyjęcia, że wnioskodawca przez okres 9 miesięcy (od 1 kwietnia 1981 r. do 31 grudnia 1981 r.) miał być kierowcą F., podczas gdy samochód ten był na stanie firmy dopiero od 1982 r., a niezależnie od tego umknęło uwadze Sądu Okręgowego , że w okresach łączenia przez wnioskodawcę wykonywania różnego rodzaju prac w Przedsiębiorstwie (...) prace te i tak można było zakwalifikować do pracy w warunkach szczególnych (jak prace przy suszeniu piasku ,czy prace z substancjami żrącymi). Ostatecznym zaś dowodem legitymowania się przez skarżącego wymaganych okresem pracy w warunkach szczególnych, miało być dołączone do apelacji oświadczenie świadka H. G. wraz ze sporządzonym przez nią zestawieniem przebiegu zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...).

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. nie ustosunkował się do treści apelacji wnioskodawcy.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie rozpoznając apelację wnioskodawcy A. J. zważył co następuje:

Wniesiony przez odwołującego środek zaskarżenia nie może odnieść pożądanego skutku.

I tak przede wszystkim już na wstępie rozważenia wymagało (od czego uchylił się Sąd I instancji) ,czy w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie wystąpił - skutkującym odrzuceniem odwołania - przypadek powagi rzeczy osądzonej z uwagi na fakt wydania dwóch uprzednich prawomocnych wyroków sądowych oddalających odwołania A. J. od decyzji organu rentowego odmawiających przyznania mu prawa do tożsamej w swym tytule ubezpieczeniowym do aktualnie dochodzonej emerytury (wyroki zapadłe w sprawach III U 750/11 i III U 1081/12 Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu). Mając jednak na względzie przebieg postępowania przed organem rentowym wywołany aktualnym wnioskiem emerytalnym odwołującego z dnia 26 kwietnia 2013 r. (przedłożenie przez wnioskodawcę dodatkowych dowodów w postaci legitymacji ubezpieczeniowej, czy zeznań świadków), jak również samą treść zaskarżonej decyzji , w której ZUS nie odmówił ponownego osądu sprawy, przy przyjęciu braku przewidzianych do tego przesłanek z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalno – rentowej, a ponownie dokonał pełnej oceny wszystkich dowodów w aspekcie uprawnienia wnioskodawcy do dochodzonego świadczenia, uznać ostatecznie należało dopuszczalność ponownego merytorycznego rozpoznania sprawy także na drodze sądowej i to w pełnym jej zakresie tj. przy uwzględnieniu nie tylko nowych dowodów, ale także ocenianych już wcześniej przez Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu w poprzednich postępowaniach (bliżej na temat res iudicata w sprawach
z zakresu ubezpieczeń społecznych w wyrokach Sądu Najwyższego z 13 lutego 2014 r. II UK 295/13 LEX nr 1441190, czy z dnia 27 marca 2014 r. III UK 115/13 nie publ.). Takiej zaś oceny dokonał aktualnie Sąd I instancji, dochodząc ponownie do niekorzystnych dla skarżącego wniosków (ustaleń) w zakresie nie legitymowania się przez niego okresem 15-stu lat pracy w warunkach szczególnych i ta konstatacja Sądu Okręgowego jest w zupełności podzielana przez Sąd Apelacyjny w Rzeszowie. Odnosząc się tym samym do zarzutów apelacji - w pierwszej kolejności w zakresie zarzutu naruszenia prawa procesowego odnoszącego się do ustaleń faktycznych
w sprawie, albowiem jedynie w niewadliwie ustalonym stanie faktycznym możliwa jest ocena stosowania przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego- stwierdzić należy, że tak określony zarzut naruszenia przepisów postępowania jest zupełnie bezzasadny. W szczególności bowiem zauważyć przyjdzie ,że do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc przez błędną ocenę dowodów, nie jest wystarczające – tak jak to czyni skarżący – przedstawienie wyłącznie alternatywnego stanu faktycznego sprawy (tak też w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego w tym
w wyroku tego Sądu z dnia 12 kwietnia 2001 r. II CKN 588/99 LEX nr 52347). Aby zatem zarzut ten uznać za skuteczny konieczne jest wykazanie na czym ta błędna ocena dowodów ma polegać, a więc jakie konkretnie dowody zostały niewłaściwie ocenione czy pominięte i jaki był tego wpływ na końcowe kwestionowane przez skarżącego ustalenia Sądu I instancji. Tymczasem apelujący w przedmiotowej sprawie poza – tak jak podniesiono to wyżej zaprezentowaniem własnego korzystnego dla siebie ustalenia w zakresie przebiegu kwalifikowanego zatrudnienia ( i to też wy łącznie w oparciu o sporządzone przez słuchanego w sprawie świadka H. G. zestawienie) ogranicza się w swym zarzucie praktycznie do zakwestionowania ustalenia Sądu I instancji jakoby miał przez 9 miesięcy tj.od 1 kwietnia 1981 r. do 31 grudnia 1981 r. być kierowcą F., co pozostaje w wyraźnej sprzeczności z treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku – str. 4 – w którym Sąd I instancji wyraźnie ustala, że w wyżej wymienionym okresie wnioskodawca był kierowcą Stara. Reasumując naprowadzane przez apelującego ustalenie nie było ustaleniem Sąd Okręgowego, a stawiany zarzut jest dowodem na niewłaściwą (pobieżną) lekturę uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Co więcej zawartość akt osobowych wnioskodawcy (v. k. 91- korespondencja wewnętrzna z dnia 20 grudnia1982 r.) potwierdza, że dopiero z dniem 1 stycznia 1983 r. objął on stanowisko kierowcy F.. W żadnym zaś razie nie można – tak jak to czyni skarżący za pośrednictwem wyżej wymieniowego świadka w załączonym do apelacji zestawieniu k. 175 – uznać, że w okresie od 1 czerwca 1978 r. do 30 kwietnia 1979 r. (a więc w niebagatelnym wymiarze 11 miesięcy) był on kierowcą Stara 28, a więc samochodu o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (ten okres nie został też uwzględniony przez Sąd I instancji). Przeczą temu wyraźnie i wprost zeznania samego zainteresowanego składane na użytek poprzednich postępowań sądowych w sprawach III U 750/11 i III U 1081/12 Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu (kolejno v. k. 10v i k. 30v zeznania wnioskodawcy
w charakterze strony), w których zeznał że pracował wówczas jako kierowca (...), nie mówiąc też o potwierdzających w tym względzie zeznaniach świadków jak np. F. W. ze sprawy III U 1081/12 (v. k. 29v). Także zawartość akt osobowych wnioskodawcy nie potwierdza stawianej przez niego aktualnie tezy, a należy też odnotować, że zalegające tam angaże - karty zmian wyraźnie i precyzyjnie określają przypisanie danego stanowiska pracy czy – jak w tym wypadku danego samochodu. Słusznie też Sąd Okręgowy z, wnioskodawcy w okresie spornego zatrudnienia w (...) powierzano różnego rodzaju obowiązki w tym: brygadzisty, operatora agregatu sprężarkowego ,czy w końcu mechanika samochodowego, co przy szczególnym „rozdrobnieniu” tych okresów i znacznym upływie czasu czyni praktycznie niemożliwym ,tak jak tego życzyłby sobie apelujący ,aby na dzień dzisiejszy uznać je mimo wszystko za prace w warunkach szczególnych, przy przyjęciu że
w ramach tych obowiązków zajmował się suszeniem piasku, czy pracował z substancjami żrącymi (odsłuchanie zeznań świadków wyraźnie wskazuje, że w wielu kwestiach zasłaniają się niepamięcią ,czy wręcz sobie zaprzeczają). Dobitnym zaś dowodem na to, że sam odwołujący nie ma dostatecznego rozeznania co do tego kiedy i jakie prace wykonywał, jest już sam fakt trzykrotnego ubiegania się o przedmiotowe świadczenie przy wciąż ewoluujących twierdzeniach wnioskodawcy co do przebiegu i rodzaju jego zatrudnienia, a w niniejszym postępowaniu sądowym fakt dwukrotnego przesłuchania na jego wniosek przez Sąd I instancji świadka H. G., która ostatecznie sporządziła na użytek postępowania apelacyjnego prezentowane przez skarżącego zestawienie przebiegu jego zatrudnienia w (...) ( czego do tej pory nie był w stanie przedstawić sam odwołujący , reprezentowany nadto przez fachowego pełnomocnika) .O tym zaś, że powyższe zestawienie jest nie miarodajne (tu choćby w zakresie wskazywanego w nim okresu pracy wnioskodawcy jako kierowcy Stara od 1 czerwca 1978 r. do 30 kwietnia 1979 r.) świadczy , podniesiona już wcześniej okoliczność , przeczących w tym zakresie zeznań samego zainteresowanego w dwóch uprzednich postępowaniach sądowych jak i zeznań słuchanych wówczas świadków , czy w końcu zawartość akt osobowych odwołującego .
W tym aspekcie zauważyć też przyjdzie, że wyżej wskazany świadek był autorem podważonego w zasadniczym zakresie ( co wykazuje również omawiane zestawienie) świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach (v. k. 37 tom I akt emerytalnych), w którym – wbrew oczywistym faktom – potwierdzone zostało, że A. J. w całym okresie zatrudnienia w (...) od 21 września 1977 r. aż do dnia 31 stycznia 1992 r. (i to też w sytuacji gdy z dniem 30 listopada 1991 r. zaprzestał świadczenia pracy) wykonywał wyłącznie prace malarskie i antykorozyjne na wysokościach na stanowisku malarza konstrukcji stalowych. Z tych to więc względów oczywistym dla Sądu II instancji była bezzasadność zgłoszonego w apelacji wniosku o kolejne przesłuchanie świadka H. G. (stąd formalne oddalenie tego wniosku dowodowego – v. k. 189v – wydane w tym przedmiocie postanowienie Sądu Apelacyjnego). Na koniec należy też zauważyć, że jakkolwiek Sąd II instancji rozpoznając sprawę wyłącznie na skutek apelacji wnioskodawcy nie może podważać korzystnych dla niego ustaleń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 1991 r. III CRN 33/91 LEX nr 9061), to jednak nie może być zupełnie obojętny dla wyniku sporu fakt, iż Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu – wbrew treści zalegających w aktach osobowych wnioskodawcy dokumentów (i też odmiennie niż to uczynił Sąd Okręgowy na użytek sprawy III U 1081/12) – ustalił , iż łączny wymiar okresu urlopu bezpłatnego wnioskodawcy w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) wyniósł jedynie 5 miesięcy i 4 dni (gdy uprzednio w wyżej wymienionej sprawie wymiar ten ustalony został na 9 miesięcy 14 dni) ,a według wyliczeń tut. Sądu byłby to jeszcze dłuższy okres, niż ten ostatni (dokładnie 10 miesięcy 11 dni), co siłą rzeczy musiałoby jeszcze pomniejszyć ustalony przez Sąd Okręgowy okres pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych. Skoro więc z tych wszystkich wyżej naprowadzonych względów skarżący nie był w stanie w postępowaniu apelacyjnym podważyć zasadniczego w sprawie ustalenia Sądu Okręgowego o nie legitymowaniu się co najmniej 15-stoma latami kwalifikowanego zatrudnienia, to oczywistym była też bezzasadność zarzutu zaskarżenia w zakresie naruszenia przez Sąd
I instancji prawa materialnego. W tym bowiem względzie właściwe zastosowanie
w ocenie prawnej sprawy art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) musiało prowadzić do przyjętego przez Sąd I instancji wniosku o niespełnieniu przez A. J. wszystkich koniecznych przesłanek nabycia prawa do dochodzonego świadczenia emerytalnego.

Mając więc powyższe na uwadze – z braku dostatecznych podstaw faktycznych i prawnych – na podstawie art. 385 kpc orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)