Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Grzędziński

Protokolant Jolanta Wojciechowska

Oskarżyciel publiczny A. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2014 roku

sprawy K. B. c. R. i M., ur. (...) w W.

oskarżonej o to, że:

jako prezes zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z/s w W. ul. (...) lok. A-5h, działając w okresie od 26.05.2012 do 28.12.2012 uporczywie nie wpłacała podatku od towarów i usług w terminie ustawowym tj. do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym powstał obowiązek podatkowy na rachunek Trzeciego Urzędu Skarbowego (...) za miesiące: 04,08,09,10, (...) w łącznej kwocie 34.642,86 zł,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks

orzeka:

I.  Oskarżoną K. B. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 57 § 1 kks i za to na podstawie art. 57 § 1 kks wymierza jej karę grzywny w wysokości 2 000 (dwóch tysięcy) złotych.

II.  Zwalnia oskarżoną z opłaty i kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 469/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. B. była prezesem zarządu spółki (...) mieszczącej się przy ul. (...)/A-51 w W. od 1997 roku. Jest ona jedyną osobą uprawnioną do reprezentacji przedsiębiorstwa.

W związku z prowadzoną działalnością oraz z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegała obowiązkowi podatkowemu wynikającemu z ustawy o podatku od towarów i usług.

Mimo to, w okresie od 26 maja 2012 roku do dnia 28 grudnia 2012 roku uporczywie nie wpłacała w terminach ustawowych na rachunek właściwego Urzędu Skarbowego (...) podatku od towarów i usług za miesiące: kwiecień, sierpień, wrzesień, październik i listopad 2012 roku w łącznej kwocie 34.642.86 zł.

Oskarżona K. B. ma 40 lat. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest ekonomistą. Na utrzymaniu posiada troje dzieci, nie była leczona psychiatrycznie ani neurologicznie. Oskarżona nie była do tej pory karana sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1)  Wyjaśnień oskarżonej (k. 41);

2)  (...) o naruszeniu przepisów podatkowych wraz z listą zaległości podatkowych (k. 10, 15-17).

Oskarżona przyznała się do zarzucanego jej czynu, wyjaśniła, iż prowadziła działalność od 1997 roku. Pod koniec 2011 roku dostała pismo z T., które wypowiedziało jej umowę najmu z okresem 3 miesięcznym. Zaproponowano jej w zamian inną lokalizację w P.. Oskarżona obawiała się utraty pracy, w związku z czym przystała na inną lokalizację. Po 3 miesiącach okazało się, iż T. dało jej kolejne 3 miesiące najmu, co w konsekwencji spowodowało prowadzenie dwóch salonów: w W. i P., na które nie było ją stać. Oskarżona wyjaśniła, iż cały czas finansowo dokładała do działalności. T. pod koniec ostatniego miesiąca najmu pierwszego lokalu, ponownie przedłużało najem o kolejne 3 miesiące. W maju 2013 roku oskarżona oddała salony, ze względu na brak środków finansowych.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej jawią się jako zasługujące na przymiot wiarygodności, albowiem pozostają w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, który również Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności.

S ąd zważył , co następuje :

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego wina oskarżonej K. B. w zakresie zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu nie budzi wątpliwości.

Ustalając powyżej przedstawiony stan faktyczny Sąd opierał się w szczególności na szeregu dokumentów zgromadzonych w toku postępowania.

Zgodnie z art. 21 § 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja Podatkowa, w przypadku, gdy przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje przez zaistnienie zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie zobowiązania podatkowego, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty.

Oskarżona, będąc świadoma powyższego wypełniała swój obowiązek od 1997 roku systematycznie składając deklaracje podatkowe VAT-7 dla podatku od towaru i usług w Urzędzie Skarbowym (...) mieszczącym się przy ul. (...) w W..

Wykroczenie uporczywego naruszania terminu wpłaty podatku przypisane oskarżonej w art. 57 § 1 kks, polega na uporczywym niewpłacaniu w terminie dowolnego podatku. Uporczywość przejawia się zaś w wielokrotnym naruszaniu obowiązku terminowej wpłaty podatku, pomimo możliwości jej dokonania. W myśl art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 ustawy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona wskazane w art. 57 § 1 kks i dopuściła się tym samym popełnienia zarzuconego jej czynu wykroczenia skarbowego.

Bezsporny pozostaje bowiem fakt, iż K. B. we wskazanych w zarzutach okresach nie dokonywała terminowo wpłat, pomimo obowiązku wynikającego z powołanych wyżej przepisów, tj. art. 21 § 2 ustawy Ordynacja Podatkowa, art. 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatku od towarów i usług.

Jednocześnie biorąc pod uwagę okres, w jakim oskarżona nie wpłacała właściwemu Urzędowi Skarbowemu podatków od wyżej wymienionej ustawy, bez wątpienia stwierdzić należy, iż jej zachowanie cechowała uporczywość. Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje kondycja finansowa przedsiębiorstwa, to czy przedsiębiorstwo posiadało środki finansowe czy też nie, na zapłatę podatków oraz powody nieopłacenia należnych podatków w ustawowych terminach. Powyższe okoliczności bezsprzecznie wynikają z całokształtu materiału dowodowego sprawy w postaci stosownej dokumentacji skarbowej. W tym miejscu warto przywołać uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2003 r., sygn. I KZP 2/03, OSNKW 2003/5-6/57, gdzie trafnie zauważono, że „nie można do rozliczeń podatnika z fiskusem stosować takich samych reguł, jak do rozliczeń cywilnoprawnych, których naruszenie stanowi przestępstwo (np. do uporczywego uchylania się od płacenia alimentów). Podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa i pozostałych, regulujących terminowo podatki podatników, swoich niepowodzeń gospodarczych, i nie płacić w terminie swych zobowiązań podatkowych, tłumacząc się brakiem środków finansowych na wymagane podatki. Uwzględnić też należy, że prawo podatkowe przewiduje, na wniosek zainteresowanego, złożony z odpowiednim wyprzedzeniem, odraczanie płatności i rozkładanie na raty należności podatkowych, w tym i zaległości podatkowych, gdy ważny interes podatnika za tym przemawia (art. 48 ustawy - Ordynacja podatkowa z 1997 r.). Tym samym podatnik, nie mogąc uregulować w terminie podatku, ma prawne instrumenty dla zmiany terminu jego płatności. Jeżeli uzyska on odroczenie płatności lub rozłożenie podatku na raty, to reguluje go w nowym, ustalonym przez organ podatkowy, terminie. Nie popełnia zatem wówczas wykroczenia określonego w art. 57 kks”.

Od strony podmiotowej czyn oskarżonej charakteryzuje wina umyślna. Oskarżona będąc osobą dorosłą, sprawną umysłowo, prowadzącą działalność gospodarczą od 1997 roku, zdawała sobie sprawę z ciążących na niej obowiązków podatkowych, jak również rozumiała istotę podatku od towarów i usług, pobieranego na każdym kolejnym etapie obrotu towarami lub usługami z którym spotkać się musiał każdy przedsiębiorca działający na terenie kraju.

Od strony przedmiotowej o przyjętych kwalifikacjach zadecydował fakt wielokrotnego i powtarzającego zaniechania dokonywania wpłat, jakiego w okresach miesięcznych w 2012 roku dopuściła się K. B..

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonej Sąd uznał, iż jest on szkodliwy społecznie. Na taką ocenę wpływ miało działanie oskarżonej charakteryzujące się winą umyślną oraz skutkujące narażeniem na uszczuplenie należności publicznoprawnych w postaci podatku od towarów i usług w wysokości 34.642.86 złotych.

Sąd jako okoliczność łagodzącą odpowiedzialność karną oskarżonej przyjął jej dotychczasową niekaralność sądową (k. 40).

Mając na uwadze stopień zawinienia K. B., społeczną szkodliwość zarzucanego jej czynu oraz powołane okoliczności łagodzące, Sąd uwzględnił wniosek oskarżonej dot. kary, uznając, iż wina i okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonej wskazuje, że celem postępowania zostaną osiągnięte, nadto wnioskowi nie sprzeciwiał się oskarżyciel publiczny.

Sąd doszedł do przekonania, że wnioskowana przez oskarżoną kara grzywny w wysokości 2.000 złotych jest karą sprawiedliwą, wyważoną i uwzględniającą zarówno elementy przedmiotowe, jaki i podmiotowe charakteryzujące przypisane jej wykroczenie skarbowe. Ponadto cele ogólno oraz indywidualno – prewencyjne zostaną osiągnięte, w szczególności, iż biorąc pod uwagę łączną kwotę niewpłaconych w terminie przez oskarżoną podatków, kara ta jawi się jako stosunkowo łagodna w odniesieniu do rozmiaru ujemnych następstw popełnionego wykroczenia skarbowego, niemniej jednak spełni ona swoje cele w stosunku do oskarżonej.

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonej, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, Sąd zwolnił oskarżoną z obowiązku zapłaty w całości opłat i kosztach postępowania.