Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 647/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska

Protokolant: Joanna Szmel

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Krzysztof Długosz

po rozpoznaniu w dniach 3.09.2014r. i 19.09.2014r.

s p r a w y : A. D.

syna S.i R.zd. K.

urodzonego w dniu (...) w B.

oskarżonego o to, że:

1.  w nocy na dzień 14 sierpnia 2013r. we W.wykorzystując nieobecność pokrzywdzonego D. Ś. (1), przy użyciu pozostawionego oryginalnego kluczyka, dostał się do wnętrza pojazdu marki A. (...)o nr rej. (...)wartości 9000 zł a następnie zabrał go w celu przywłaszczenia wraz z mieniem w postaci torby podróżnej wartości 50 zł, ubrań i kosmetyków wartości 150 zł, portfela wartości 30 zł, dowodu osobistego i prawa jazdy wystawionych na nazwisko D. Ś. (1), dowodu rejestracyjnego pojazdu marki A. (...)o nr rej. (...), umowy kupna sprzedaży pojazdu marki A. (...)o nr rej. (...), karty debetowej I. banku (...) S.A. J. Z., tj. mienie o łącznej wartości 9.230 zł czym działał na szkodę D. Ś. (1), B. W.i J. Z.przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od dnia 16 października 2013r. do dnia 27 lutego 2014r. kary dwóch lat i miesiąca pozbawienia wolności na poczet której zaliczono okresy pozbawienia wolności od dnia 09 grudnia 2010r. do dnia 10 grudnia 2010r. od dnia 26 maja 2011r. do dnia 12 grudnia 2012r. od dnia 15 grudnia 2012r. do dnia 14 lutego 2013r. orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 marca 2011r. sygn. akt II K 180/11 za przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione w warunkach art. 91 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 278 § 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

2.  w dniu 14 sierpnia 2013r. na ul. (...) w P. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki A. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,76 mg alkoholu w dm3 wydychanego powietrza,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego A. D. winnym tego, że w nocy z 13/14 sierpnia 2013 r. we W.dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki A. (...)o nr rej. (...)o wartości 9.000 zł w ten sposób, że posługując się oryginalnym kluczykiem otworzył w/w pojazd i odjechał nim, czym działał na szkodę D. Ś. (1)i B. W., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio karanym:

- wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 października 1999 r. w sprawie sygn. akt III K 187/99 m.in. za występek z art. 278 § 1 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 15 lat pozbawienia wolności, który został objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 września 2001 r. w sprawie III K 196/01, którym wymierzona została kara łączna 15 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 29.12.1998 r. do 18.09.2009 r.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 marca 2011 r. w sprawie sygn.. akt II K 180/11 za występki z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.12.2010 r. do 10.12.2010 r., od 26.05.2011 r. do 12.12. 20012 r., od 15.12.2012.r do 14.02.2013 r.

tj. występku z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 289 § 2 k.k. wymierza mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego A. D. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku tj. występku z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. D. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 /dwóch/ lat;

IV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego A. D. kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu A. D. okres zatrzymania w dniu 14 sierpnia 2013 r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jako równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. J. kwotę 504 zł plus 115,92 VAT tytułem zwrotu kosztów udzielonej obrony z urzędu;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego A. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 647/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. D. przyjechał się wraz D. Ś. (1) do W. samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 9.000 zł należącym do D. Ś. (1) i B. W.. Wynajęli pokój w pensjonacie przy ul. (...). Wieczorem dnia 13 sierpnia 2013 r. opuścili pokój i udali się na plażę, a następnie do lokali, gdzie spożywali alkohol. Około 23.00 oskarżony A. D. udał się do pensjonatu po pieniądze na alkohol. D. Ś. (1) pozostał w dyskotece.

Dowód:

- zeznania świadka D. Ś. (1) k. 8-9,

- wyjaśnienia oskarżonego A. D. k. 28-29, 122-124, 199,

Oskarżony A. D.po powrocie do pensjonatu zauważył leżące na stole kluczyki do samochodu marki A. (...)o numerze rejestracyjnym (...). Wziął te kluczyki, wsiadł do samochodu A. (...)o numerze rejestracyjnym (...)i udał się nim w kierunku skrzyżowania ulic (...)i (...) w P.. Na skrzyżowaniu tych ulic oskarżony A. D.około godz. 02.25, w dniu 14 sierpnia 2013 r., uderzył kierowanym przez siebie samochodem w latarnię uliczną.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego A. D. k. 28-29, 122-124, 199,

- zeznania świadka Ł. P. k. 101-102,

- zeznania świadka Ł. B. k. 99-100

- protokół oględzin miejsca kolizji drogowej k. 5-6,

- protokół oględzin samochodu marki A. (...) k. 11-12,

Oskarżony A. D. kierował samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,76 mg/dm 3 alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego A. D. k. 28-29, 122-124, 199,

- zeznania świadka Ł. P. k. 101-102,

- zeznania świadka Ł. B. k. 99-100

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2,

Oskarżony A. D. ma 40 lat, z zawodu jest mechanikiem samochodowym, aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności, przed osadzeniem utrzymywał się z zasiłku dla bezrobotnych w kwocie 540 zł, nie posiada wartościowego majątku, nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze oskarżonego A. D. k. 28, 199,

Oskarżony A. D. był uprzednio karany sądownie. W szczególności był on karany:

- wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 października 1999 r. w sprawie sygn. akt III K 187/99 m.in. za występek z art. 278 § 1 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 15 lat pozbawienia wolności, który został objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 września 2001 r. w sprawie III K 196/01, którym wymierzona została kara łączna 15 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 29.12.1998 r. do 18.09.2009 r.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 marca 2011 r. w sprawie sygn. akt II K 180/11 za występki z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.12.2010 r. do 10.12.2010 r., od 26.05.2011 r. do 12.12. 20012 r., od 15.12.2012.r do 14.02.2013 r.

Dowód:

- dane o karalności oskarżonego A. D. k. 179-181,

- odpis wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 października 1999 r. w sprawie sygn. akt III K 187/99 k. 113,

- odpis wyroku łącznego Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 września 2001 r. w sprawie III K 196/01 k. 111-112,

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 marca 2011 r. w sprawie sygn. akt II K 180/11 k. 107.

Oskarżony A. D.przyznał się do popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż najpierw na plaży spożywał alkohol wraz z D. Ś. (1), później spożywali alkohol w smażalni, a potem byli w dyskotece, gdzie również spożywał alkohol. Szedł pieszo z dyskoteki do pensjonatu po pieniądze na alkohol. Pomyślał, iż na dyskotekę wróci samochodem D. Ś. (1), który był zaparkowany przed pensjonatem. Bez zgody D. Ś. (1)zabrał leżące w pokoju kluczyki od samochodu A. (...)i wsiadł do samochodu. Jadąc skręcił w drogę prowadzącą do (...), przysnął i uderzył w latarnię. Od pensjonatu przejechał około 7 km. Oskarżony zaprzeczył, aby chciał dokonać kradzieży samochodu marki A. (...).

Obrońca oskarżonego A. D. wniósł o wydanie wobec oskarżonego wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego i wymierzenie mu, za czyn z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. kary 2 lat pozbawienia wolności, za czyn z art. 178a § 1 k.k. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzenie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat oraz zwolnienie od kosztów sądowych. Oskarżony A. D. wniósł jak jego obrońca.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. D.w zakresie tego, iż nie zamierzał on dokonać kradzieży samochodu marki A. (...), którego współwłaścicielem był D. Ś. (1), z którym przyjechał do W.i zatrzymał się w jednym pokoju w pensjonacie, a jedynie chciał tym samochodem pojechać do dyskoteki, gdzie znajdował się D. Ś. (1), z pieniędzmi na alkohol, a na skrzyżowaniu ulic (...)i (...) w P.znalazł się tym samochodem bowiem pomylił drogę. Brak było bowiem w przedmiotowej sprawie jakichkolwiek dowodów przeciwnych, które podważałyby wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie.

Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. D. w zakresie tego, iż kierował on samochodem marki A. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w korespondujących ze sobą zeznaniach świadków – funkcjonariuszy Policji Ł. P. i Ł. B.. Z zeznań wskazanych świadków wynika, iż oskarżony został zatrzymany, gdy siedział za kierownicą w samochodzie marki A. (...), po tym jak spowodował kolizję drogową wjeżdżając w latarnię uliczną. W związku z tym, że czuć było od niego woń alkoholu, został poddany badaniu trzeźwości. Z protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości oskarżonego urządzeniem elektronicznym wynika, że został on poddany trzykrotnie badaniu trzeźwości. Wynika pierwszego badania wynosił 0,76 mg/dm 3 alkoholu w wydychanym powietrzu, wynik drugiego badania wynosił 0,76 mg/dm 3 alkoholu w wydychanym powietrzu zaś wynik trzeciego badania wynosił 0,75 mg/dm 3 alkoholu w wydychanym powietrzu.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadków D. Ś. (1), O. Ś. i B. W.. Wskazani świadkowie nie posiadali jednakże jakiejkolwiek wiedzy w zakresie zarzucanych oskarżonemu w przedmiotowej sprawie czynów. D. Ś. (1) w czasie, gdy oskarżony wziął z pokoju w pensjonacie kluczyki od samochodu marki A. (...) przebywał w dyskotece, do której zamierzał pojechać A. D.. Nie wiedział on, że oskarżony znajdując się w stanie nietrzeźwości kieruje pojazdem marki A. (...), jadąc do (...).

Za wiarygodne Sąd uznał również pozostałe dowody zgromadzone w przedmiotowej sprawie. Brak było bowiem podstaw, aby kwestionować ich wiarygodność.

Zachowaniem swoim oskarżony A. D.zrealizował znamiona występku z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. A. D.bowiem w nocy z 13/14 sierpnia 2013 r. we W.dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki A. (...)o nr rej. (...)o wartości 9.000 zł w ten sposób, że posługując się oryginalnym kluczykiem otworzył w/w pojazd i odjechał nim, czym działał na szkodę D. Ś. (1)i B. W.. Czynu tego oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Był on bowiem uprzednio karany:

- wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 października 1999 r. w sprawie sygn. akt III K 187/99 m.in. za występek z art. 278 § 1 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności, która została objęta karą łączną 15 lat pozbawienia wolności, który został objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 września 2001 r. w sprawie III K 196/01, którym wymierzona została kara łączna 15 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 29.12.1998 r. do 18.09.2009 r.

- wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 15 marca 2011 r. w sprawie sygn. akt II K 180/11 za występki z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 09.12.2010 r. do 10.12.2010 r., od 26.05.2011 r. do 12.12. 20012 r., od 15.12.2012.r do 14.02.2013 r.

Sąd zmienił kwalifikację prawną zarzucanego oskarżonemu w akcie oskarżenia czynu z art. 279 § 1 k.k. i art. 278 § 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i przypisał A. D. popełnienie występku z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Brak było w przedmiotowej sprawie dowodów, które wskazywałyby, że zamiarem oskarżonego był zabór pojazdu marki A. (...) oraz znajdujących się w nim przedmiotów w celu przywłaszczenia. Z uwagi na to, iż oskarżony otworzył drzwi samochodu marki A. (...) posługując się oryginalnym kluczykiem, który zabrał z pokoju w pensjonacie bez wiedzy i zgody D. Ś. (1), a następnie pojazdem tym odjechał Sąd przyjął, iż pokonał on zabezpieczenie pojazdu przed jego użyciem przez osobę nieuprawnioną i zakwalifikował czyn oskarżonego z art. 289 § 2 k.k. Konsekwencją przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego z art. 289 § 2 k.k. było przyjęcie przez Sąd, iż czynu tego dopuścił się on w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Czynu tego bowiem oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze przewyższającym 6 miesięcy za przestępstwa podobne – przestępstwa przeciwko mieniu.

Zachowaniem swoim oskarżony A. D. zrealizował również znamiona występku z art. 178a § 1 k.k. Oskarżony bowiem spożywał alkohol, a następnie w dniu 14 sierpnia 2013r. około godziny 0.38 na ul. (...) w P. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki A. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,76 mg alkoholu w dm 3 wydychanego powietrza. Sąd, określając stan nietrzeźwości oskarżonego, przyjął wynik pierwszego badania wynikający z protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości oskarżonego urządzeniem elektronicznym, jako najbliższy czasowo chwili popełnienia czynu zabronionego. Uprzednie spożywanie przez oskarżonego A. D. alkoholu w postaci piwa świadczy, iż kierując pojazdem miał on świadomość, że jego zachowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa.

Wina oskarżonego A. D. w zakresie przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Wobec oskarżonego nie zachodziły jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby wpływać na umniejszenie jego winy. Oskarżony A. D. działał z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony bowiem chciał popełnić przypisane mu czyny.

Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego ocenić należy jako znaczny. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wpływa przede wszystkim sposób i okoliczności popełnienia tego czynu przez oskarżonego. Oskarżony A. D. zabierając bez pozwolenia D. Ś. (1) kluczki od samochodu marki A. (...), a następnie kierując nim, nadużył zaufania jakim obdarzył go D. Ś. (1) pozostawiając kluczyki od samochodu w widocznym miejscu w pokoju, gdzie mieszkał wspólnie z oskarżonym. Nie bez znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości pozostaje także, iż oskarżony kierował samochodem A. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości i spowodował kolizję drogową – uderzył w latarnię uliczną, powodując uszkodzenie pojazdu.

W zakresie czynu z art. 178a § 1 k.k. Sąd miał natomiast na uwadze, iż oskarżony kierował samochodem w stanie nietrzeźwości w godzinach nocnych. Inaczej społeczną szkodliwość tego czynu oskarżonego należałoby oceniać, gdyby poruszał się w godzinach dziennych pojazdem znajdując się w stanie nietrzeźwości. A. D. przejechał około 7 km, przemieszczał się drogą pomiędzy kurortami nadmorskimi. Prowadząc samochód po spożyciu alkoholu oskarżony stwarzał realne niebezpieczeństwo zarówno dla siebie jak i innych potencjalnych uczestników ruchu drogowego, tym bardziej że oskarżony nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami. Nie bez znaczenia dla oceny tego niebezpieczeństwa pozostaje także okoliczność, iż oskarżony kierując pojazdem spowodował kolizję drogową – uderzył w latarnię uliczną. Kierując samochodem marki A. (...) oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości przeszło trzykrotnie przekraczającym granicę wynikającą z art. 115 § 16 pkt 2 k.k. A. D. powinien przewidywać następstwa jazdy po spożyciu alkoholu, a przede wszystkim nie powinien nigdy dopuścić do takiej sytuacji, że wsiadł do samochodu po spożyciu alkoholu.

Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod rozwagę uprzednią karalność oskarżonego A. D., w zakresie czynu z art. 289 § 2 k.k. z wyjątkiem tej, która stała się podstawą do ustalenia działania oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów.

W tych warunkach za współmierne do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów oskarżonego Sąd uznał kary wskazane we wniosku obrońcy oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania postępowania dowodowego i wymierzył A. D. za występek z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 2 lat pozbawienia wolności oraz za występek z art. 178a § 1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonego A. D. za przypisane mu występki kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Wymierzając oskarżonemu karę łączną Sąd miał na uwadze pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia z dnia 30 października 2013 r. II AKa 157/13, KZS 2013/12/38, iż wymiar kary łącznej opiera się na stopniu związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Związek przedmiotowy wynika z tożsamości pokrzywdzonych, ilości i rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobu działania sprawcy, bliskości czasowej poszczególnych przestępstw. W związku podmiotowym chodzi o pobudki jakimi kierował się sprawca, podobieństwo rodzajów winy, zamiarów. Kara łączna stanowi syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy i musi być postrzegana jako instytucja gwarantująca racjonalność karania w stosunku do sprawcy wielu przestępstw. Z uwagi na charakter występków, których dopuścił się oskarżony A. D. Sąd wymierzając karę łączną zastosował wobec niego zasadę absorpcji. Stosując tę zasadę uwzględnił Sąd czasookres popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu, motywy jego działania, ten sam rodzaj winy.

Z uwagi na fakt, że w czasie popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. oskarżony był w stanie nietrzeźwości Sąd był zobligowany, na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzec wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Przesłanką stosowania tego środka karnego jest zagrożenie, które mógłby w przyszłości spowodować oskarżony. Zakres, a także czas trwania tego środka zależny jest od stopnia zagrożenia jakie może stwarzać powrót sprawcy do uczestnictwa w ruchu. Ten zaś oceniać należy na podstawie okoliczności konkretnego wypadku, okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obwiązujących zasad bezpieczeństwa, na stopień jego poczucia odpowiedzialności. Decydującym jest tu także stopień zagrożenia dla ruchu ze strony sprawcy – im większe to spodziewane zagrożenie, tym dłuższy powinien być okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ratio legis środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega bowiem na tym, aby osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa ruchu, czy to z braku wyobraźni, czy z braku poczucia odpowiedzialności z tego ruchu wyłączyć. Jest to najskuteczniejszy sposób wzmożenia bezpieczeństwa na drogach, zmuszenia naruszających zasady bezpieczeństwa do ich przestrzegania w przyszłości, przekonania wszystkich uczestników ruchu o potrzebie bezwzględnego podporządkowania się ustanowionym zasadom ruchu (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.04.2982 r. VKRIV 106/82, OSNPG 1982/8/108). Wobec powyższego uwzględniając stan nietrzeźwości A. D., a jednocześnie, iż oskarżony spowodował realnie zagrożenie dla siebie i innych potencjalnych użytkowników drogi, po której się poruszał, Sąd uznał iż odpowiednio wychowawczym będzie orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat. Oskarżony, powinien przewidywać następstwa jazdy po spożyciu alkoholu, a przede wszystkim nie powinien nigdy dopuścić do takiej sytuacji, że kierował samochodem po spożyciu alkoholu. Oskarżony poruszając się samochodem osobowym w stanie nietrzeźwości, okazał rażące lekceważenie zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego.

W ocenie Sądu takie rozstrzygnięcie o karach jednostkowych, o karze łącznej oraz środku karnym uświadomi oskarżonemu naganność jego czynu i zapobiegnie ponownemu popełnieniu przez A. D. przestępstwa. Orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe, kara łączna oraz środek karny, zdaniem Sądu uświadomią oskarżonemu konieczność przestrzegania prawa. Natomiast w zakresie prewencji generalnej, rozstrzygnięcia te zaspokoją społeczne poczucie sprawiedliwości i będą pozytywnie kształtowały świadomość prawną społeczeństwa.

Sąd nie dopatrzył się wobec oskarżonego A. D. pozytywnej prognozy kryminologicznej i tym samym możliwości warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. A. D. jest sprawcą niepoprawnym, powracającym do przestępstwa. Był on uprzednio karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Wymierzone mu kary pozbawienia wolności nie przyniosły wobec oskarżonego skutku resocjalizacyjnego. Kary te nie spowodowały zmiany w zachowaniu oskarżonego. W szczególności przypisanych mu czynów oskarżony dopuścił się podczas przerwy w karze udzielonej mu na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 13 lutego 2013 r.

W toku postępowania przygotowawczego w niniejszej sprawie oskarżony był zatrzymany w dniu 14 sierpnia 2013 r. Z tego względu Sąd, na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu wskazany okres zatrzymania przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jako równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

W toku postępowania oskarżonemu A. D. Sąd wyznaczył z urzędu obrońcę w osobie adw. A. J.. Obrońca oskarżonego na rozprawie wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu według norm wynikających z przepisów w stawkach minimalnych i oświadczył, iż koszty te nie zostały uiszczone. Z tego względu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. J. kwotę 504 zł plus 115,92 VAT tytułem zwrotu kosztów udzielonej obrony z urzędu. Zasądzona kwota mieści się w granicach stawek minimalnych określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.).

Oskarżony A. D. ma 40 lat, z zawodu jest mechanikiem samochodowym, aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności, przed osadzeniem utrzymywał się z zasiłku dla bezrobotnych w kwocie 540 zł, nie posiada wartościowego majątku, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Sąd, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego A. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Uiszczenie przez oskarżonego tychże kosztów w niniejszej sprawie uznać należało bowiem za zbyt uciążliwe.