Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Borzestowska /spr./

Sędziowie: SO Alicja Romanowska

SO Bożena Czarnota

Protokolant : st. sekr. sądowy Łukasz Szramke

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2014 r. w Elblągu

na rozprawie sprawy z odwołań W. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 11 marca 2013r znak: (...),

z dnia 25 marca 2013r znak: (...),

z dnia 23 maja 2013r znak: (...), (...)

z dnia 18 czerwca 2013r znak: (...),

z dnia 12 czerwca 2013r znak: (...)

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu

z dnia 24 marca 2014 r ., sygn. akt IV U 165/13

I.  prostuje wyrok Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 24 marca 2014r sygnatura akt IVU 165/13 w ten sposób, że w rubrum wyroku w miejsce „z dnia 11 marca 2013 roku, znak: (...)” wpisuje „z dnia 25 marca 2013r znak: (...)” oraz w miejsce „z dnia 12 czerwca 2013 roku, z dnia : (...)” wpisuje „z dnia 12 czerwca 2013r znak: (...)”

II.  zmienia zaskarżony wyrok w części i oddala odwołanie od decyzji z dnia 18 czerwca 2013r znak: (...) za okres od dnia 29 maja 2013r do dnia 7 czerwca 2013r oraz od decyzji z dnia 12 czerwca 2013r znak: (...) w całości, tj. za okres od 8 czerwca 2013r do 13 czerwca 2013r

III.  oddala apelację w pozostałym zakresie.

Sygn.akt IV Ua 30/14

UZASADNIENIE

Ubezpieczona W. M. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. (dalej nazywanego też ZUS) z dnia 11 marca 2013 r. znak: (...), na mocy której odmówiono jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 28 lutego 2013 r. do dnia 1 marca 2013 r.

W uzasadnieniu swego odwołania wskazała, że nie zgadza się ze stanowiskiem organu rentowego, że z dniem 27 lutego 2013 r. upłynął jej okres zasiłkowy. Niezdolność do pracy od dnia 19 kwietnia 2012 r. była spowodowana innymi chorobami.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i wskazał w uzasadnieniu, że ubezpieczona wykorzystała okres zasiłkowy z dniem 27 lutego 2013 r.. Przebywała na zwolnieniu lekarskim od dnia 19 kwietnia 2011 r. do dnia 23 lutego 2013 r. z uwagi na schorzenia oznaczone symbolami E07, G64, M47, J06. Następnie od dnia 19 kwietnia 2012 r. była niezdolna do pracy z powodu chorób współistniejących mających charakter chorób przewlekłych o symbolach J06, J31, J98, F43, G54, M47, M98). W ocenie organu rentowego wszystkie te okresy powinny podlegać zliczeniu, zaś jeżeli ubezpieczona jest nadal niezdolna do pracy to powinna wystąpić o świadczenie rehabilitacyjne.

Następnie ubezpieczona wniosła odwołanie od decyzji ZUS z dnia 25 marca 2013 r. znak: (...) dot. odmowy zasiłku chorobowego za okres od dnia 2 marca 2013 r. do dnia 19 marca 2013 r., z dnia 23 maja 2013 r. znak: (...), (...) dot. zasiłku chorobowego za okres od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dnia 24 maja 2013 r., z dnia 18 czerwca 2013 r. znak: (...) dot. zasiłku chorobowego za okres od dnia 25 maja 2013 r. do dnia 7 czerwca 2013 r., z dnia 12 czerwca 2013 r. znak: (...) dot. zasiłku chorobowego za okres od dnia 8 czerwca 2013 r. do dnia 13 czerwca 2013 r.

Ubezpieczona składając powyższe odwołania powoływała się na tą samą argumentację dotyczącą błędnego naliczania przez ZUS okresu zasiłkowego.

Organ rentowy wniósł w odpowiedziach na odwołanie o ich oddalenie odwołując się do tej samej argumentacji faktycznej i prawnej, jak w odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej z dnia 15 marca 2013 r.

Na podstawie art. 219 k.p.c. Sąd połączył ww. sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wyrokiem z dnia 24 marca 2014r. Sąd Rejonowy w Elblągu zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 28 lutego 2013r. do dnia 19 marca 2013r. i od dnia 20 kwietnia 2013r. do dnia 13 czerwca 2013r.

Rozstrzygnięcie swoje Sąd Rejonowy oparł na następujących ustalaniach i rozważaniach:

Ubezpieczona W. M. podlegała społecznemu ubezpieczeniu chorobowemu. W okresie od dnia 19 kwietnia 2011 r. do dnia 23 kwietnia 2011 r., od dnia 6 czerwca 2011 r. do dnia 11 czerwca 2011 r., od dnia 11 lipca 2011 r. do dnia 16 lipca 2011 r., od dnia 22 sierpnia 2011 r. do dnia 3 września 2011 r., od dnia 10 listopada 2011 r. do dnia 2 grudnia 2011 r., od dnia 16 grudnia 2011 r. do dnia 28 grudnia 2011 r., od dnia 27 stycznia 2012 r. do dnia 23 lutego 2012 r. była niezdolna do pracy i pobierała zasiłek chorobowy.

Ponownie stała się niezdolna do pracy od dnia 19 kwietnia 2012 r. do dnia 3 lipca 2012 r., od dnia 18 sierpnia 2012 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r., od dnia 26 października 2012 r. do dnia 10 listopada 2012 r., od dnia 14 grudnia 2012 r. do dnia 19 marca 2013 r., od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dnia 13 czerwca 2013 r.

Po wydaniu przez organ rentowy decyzji z dnia 11 marca 2013 r. odmawiającej prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 28 lutego 2013 r. do dnia 1 marca 2013 r., ubezpieczona wystąpiła do ZUS przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 28 lutego 2013 r. z uwagi na brak środków do utrzymania, konsekwentnie kwestionując zaskarżone decyzje.

Organ rentowy naliczał nowy okres zasiłkowy ubezpieczonej od dnia 19 kwietnia 2012 r. po przerwie w niezdolności do pracy w okresie od dnia 24 lutego 2012 r. do dnia 18 kwietnia 2012 r.

W powyższym okresie ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu różnych schorzeń, odzyskując zdolność do pracy w okresie od dnia 4 lipca 2012 r. do dnia 17 sierpnia 2012 r., od dnia 1 września 2012 r. do dnia 25 października 2012 r. od dnia 11 listopada 2012 r. do dnia 13 grudnia 2012 r.

W następujących okresach była niezdolność do pracy z następujących przyczyn:

1.  od dnia 19 kwietnia 2012 r. do dnia 3 lipca 2012 r. ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu chorób układu oddechowego – symbol J98;

2.  od dnia 18 do dnia 31 sierpnia 2012 r. z powodu schorzeń układu nerwowego – zaburzeń korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych – symbol G54;

3.  od dnia 26 października 2012 r. do dnia 2 listopada 2012 r. – z powodu przewlekłego zapalenia błony śluzowej gardła i nosa – symbol J31;

4.  od dnia 3 listopada 2012 r. do dnia 10 listopada 2012 r. – z powodu ostrego zakażenia górnych dróg oddechowych (przeziębienia) – symbol J06;

5.  od dnia 14 grudnia 2012 do dnia 22 grudnia 2012 r. - z powodu przewlekłego zapalenia błony śluzowej gardła i nosa – symbol J31;

6.  od dnia 22 grudnia 2012 r. do dnia 13 czerwca 2013 r. przyczyną niezdolności do pracy były reakcja na ciężki stres oraz zaburzeni adaptacyjne – symbol F43.

Ostatni okres zasiłkowy ubezpieczonej w związku z jej niezdolności do pracy rozpoczął bieg w dniu 26 października 2012 r.

Zdaniem Sądu Rejonowego odwołania ubezpieczonej zasługiwało na uwzględnienie, co prowadziło do zmiany zaskarżonych decyzji.

Sąd Rejonowy dokonując swoich ustaleń faktycznych opierał się na treści złożonych do akt sprawy opiniach biegłych sądowych – neurologa J. S., psychiatry M. K. oraz pulmonologa A. I.. Nadto Sąd brał pod uwagę także dokumentację z postępowania orzeczniczego toczącego się przed organem rentowym, jak również kopię dokumentacji medycznej ubezpieczonej.

W ocenie Sądu Rejonowego w Elblągu opinie biegłych sądowych złożone w toku postępowania były w pełni miarodajne dla dokonania przedmiotowych ustaleń. W sposób wyczerpujący odpowiadają na zadane przez Sąd pytania. Biegli jasno i kategorycznie opisali przyczyny niezdolności do pracy w poszczególnych okresach, na które były wystawiane dla ubezpieczonej zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy, wskazując na genezę poszczególnych schorzeń, jak również wykazując, czy określone schorzenia – nawet występując u ubezpieczonej, jako schorzenia przewlekłe – w danym okresie powodowały niezdolność do pracy.

Sąd Rejonowy wskazał, że jak wynika z treści zastrzeżeń złożonych do opinii biegłych przez organ rentowy, zakłada on, że samo występowanie określonego schorzenia jest równoznaczne z niezdolnością do pracy. Sąd zauważył, że zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (obecnie Dz. U. z 2014 r. poz. 159 j.t.) – zwaną dalej ustawą zasiłkową – zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, a z nie powodu występowania u niego schorzenia przewlekłego w okresie trwania takiego ubezpieczenia, które przecież może pozostawać w zaostrzeniu lub remisji w różnych okresach czasu i w danym momencie może nie powodować w ogóle niezdolności do pracy, co często jest argumentem podnoszonym przez organ rentowy jako podstawa odmowy prawa do zasiłku chorobowego osobom chorym przewlekle, którzy w danym momencie nie są niezdolni do pracy.

W tej sytuacji, zdaniem Sądu Rejonowego, od dnia 26 października 2012 r. ziściła się przesłanka opisana w art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym nowy okres zasiłkowy podlega naliczeniu na nowo, jeżeli dotychczasowy uległ przerwaniu, a nowa niezdolność do pracy spowodowana jest nową chorobą, albo, gdy jest spowodowana tą samą chorobę, lecz przerwa pomiędzy jedną, a drugą niezdolnością do pracy jest dłuższa niż 60 dni.

W niniejszej sprawie przerwy w okresach niezdolności do pracy wystąpiły w okresach od dnia 24 lutego 2012 r. do dnia 18 kwietnia 2012 r., a następnie od dnia 4 lipca 2012 r. do dnia 17 sierpnia 2012 r., od dnia 1 września 2012 r. do dnia 25 października 2012 r. od dnia 11 listopada 2012 r. do dnia 13 grudnia 2012 r.

Mając na uwadze wskazywane przede wszystkim przez biegłych neurologa i psychiatrę okresy przerw w niezdolności do pracy oraz powstawanie okresów nowej niezdolności do pracy do dnia 25 października 2012 r. z powodu innych chorób/schorzeń, każdorazowo wymagało naliczania nowego okresu zasiłkowego.

Sąd Rejonowy wskazał, że dopiero od niezdolności do pracy trwającej od dnia 26 października 2012 r. można mówić o pełnym zastosowaniu art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej. Wskazał, że mimo przerwy w niezdolności do pracy pomiędzy 11 listopada 2012 r. a 13 grudnia 2012 r., była ona krótsza niż 60 dni, zaś nowa niezdolność do pracy od dnia 14 grudnia 2012 r. była spowodowana tą samą chorobą, oznaczaną w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych pod tym samym symbolem J31. Następnie stan niezdolności do pracy ubezpieczonej, mimo innych przyczyn w stanie chorobowym, miał charakter nieprzerwany do dnia 19 marca 2013 r., co implikowało stosowanie art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej, a następnie ponownie się uaktywniał od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dnia 13 czerwca 2013 r. z powodu choroby tej samej co poprzednio (co ubezpieczona przyznała, znajdowało potwierdzenie w dokumentacji, zaś strona pozwana temu nie zaprzeczyła), bez przekroczenia 60 dni przerwy niezdolności do pracy, a więc jej okres podlegał wliczeniu do okresu poprzedniej niezdolności do pracy na zasadzie art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej.

Powyższe zaś oznacza, że przyjęta przez organ rentowy koncepcja, zgodnie z którą okres zasiłkowy powinien być liczony na zasadzie art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej od dnia 19 kwietnia 2012 r. i w związku z tym upływał z dniem 27 lutego 2013 r. nie była uprawniona w świetle ustalonego stanu faktycznego w sprawie.

W toku postępowania organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii biegłego psychiatry, które, zdaniem Sądu Rejonowego, stanowiły polemikę z dokonanymi ustaleniami. Nie zawierały natomiast żadnych merytorycznych zastrzeżeń do dokonanych rozpoznań i przedstawionych ocen. Zastrzeżenia te koncentrowały się wyłącznie do kwestii schorzeń natury psychiatrycznej, które pojawiły się dopiero po 22 grudnia 2012 r. i nawet wystąpienie przerwy w niezdolności do pracy przez nie powodowanej pomiędzy marcem a kwietniem 2013 r. nie rzutowało w żaden sposób na dokonaną ocenę i podstawy do wliczenia okresu kolejnej niezdolności do pracy od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dotychczasowego okresu zasiłkowego. Stąd też Sąd Rejonowy uznał, że nie zachodzi potrzeba uzupełniania tej opinii biegłego sądowego. Ona bowiem w pełni odpowiadała na pytania Sądu.

Sąd Rejonowy podniósł, że w świetle art. 286 k.p.c sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub opinii instytutu, gdy zachodzi do tego potrzeba, a więc wtedy gdy złożona opinia zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 r. II CR 817/73, Lex nr 7404, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 r. II CR 562/74 Lex 7607, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 1998 r., II UKN 220/98 OSNAP 1999/18/597). Sąd Rejonowy w pełni te poglądy podziela, uznając, że w niniejszej sprawie wszelkie istotne elementy zostały dostatecznie wyjaśnione w opiniach pisemnych wszystkich biegłych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., przyznając ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego w okresie od dnia 28 lutego 2013 r. do dnia 19 marca 2013 r. oraz od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dnia 13 czerwca 2013 r.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozowana zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucając:

- naruszenie prawa materialnego, w szczególności art. 6, art. 8 i art. 9 ustawy
z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa (tj. Dz.U. z 2014r. poz. 159) poprzez przyjęcie, iż każdorazowo
z powodu innych chorób wymagało naliczenia nowego okresu zasiłkowego,
a w konsekwencji przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 28.02.2013r. do
19.03.2013r. i od dnia 20.04.2013r. do dnia 13.06.2013r.,

- błąd w ustaleniach faktycznych poprzez oparcie się na opinii biegłych, pomijających okoliczności braku ustania poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tym samym stanem klinicznym konkretnego układu lub narządu oraz schorzeniami współistniejącymi a nie z uwagi na inny numer statystyczny choroby,

- naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. przez wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów poprzez niewskazanie terminów zliczenia okresów zasiłkowych w myśl art. 9 ust. również z zastosowaniem ust. 2.

Wskazując powyższe zarzuty apelacyjne pozwany wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy, polegające na oddaleniu odwołania ewentualnie

- uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania -na zasadzie art. 386 § 4 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego zasługiwała w części na uwzględnienie skutkując zmianą zaskarżonego wyroku w części.

Zaskarżonymi decyzjami pozwany odmówił wnioskodawczyni prawa do zasiłków chorobowych za okres od 28.02.2013r. do 19.03.2013r. i od 20.04.2013r. do 13.06.2013r. wskazując, iż od 19.04.2012r. winien być liczony okres zasiłkowy, który upływał z dniem 27.02.2013r. ( 182dni). W odwołaniach, jak i w trakcie postępowania wnioskodawczyni nie kwestionowała faktu, iż od 19.04.2012r. winien być liczony okres zasiłkowy, a jedynie kwestionowała fakt, iż okres zasiłkowy liczony od tego dnia miał upłynąć z dniem 27.02.2013r. Ubezpieczona wskazywała na fakt, iż zwolnienia lekarskie od 19.04.2012r. spowodowane były innymi chorobami, niż okres od 22.12.2012r. Zatem kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie było ustalenie, kiedy upływał okres zasiłkowy liczony od dnia 19.04.2012r.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd Rejonowy dopuścił się błędu, który w konsekwencji spowodował naruszenie przez ten Sąd art. 9 ustawy zasiłkowej. Błędnie Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawczyni w okresie od 20 marca 2013r. do 19 kwietnia 2013r. odzyskała zdolność do pracy. Okoliczność występowania niezdolności do pracy jednoznacznie wynikała z materiału dowodowego zebranego w sprawie ( historia choroby z leczenia psychiatrycznego k.155- 158, karta informacyjna leczenia szpitalnego za okres od 19.02.2013r.do 10.05.2013r.). Nie była również kwestionowana przez samą ubezpieczoną, która wskazywała , że od 22 grudnia 2012r. do 13.06.2013r. była niezdolna do pracy z powodu schorzeń psychiatrycznych (k.229). Okoliczność tą również przyznała w odpowiedzi na apelację. Wskazać nadto należy, iż wnioskodawczyni z powodu niezdolności do pracy w okresie od 28 lutego 2013r. do 25.10.2013r. przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym, co potwierdza również fakt, iż była niezdolna do pracy w okresie od 20 marca 2013r. do 19 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy w pełni natomiast podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, co do przyczyn niezdolności do pracy w poniższych okresach:

1.  od dnia 19 kwietnia 2012 r. do dnia 3 lipca 2012 r. z powodu chorób układu oddechowego – symbol J98;

2.  od dnia 18 do dnia 31 sierpnia 2012 r. z powodu schorzeń układu nerwowego – zaburzeń korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych – symbol G54;

3.  od dnia 26 października 2012 r. do dnia 2 listopada 2012 r. – z powodu przewlekłego zapalenia błony śluzowej gardła i nosa – symbol J31;

4.  od dnia 3 listopada 2012 r. do dnia 10 listopada 2012 r. – z powodu ostrego zakażenia górnych dróg oddechowych (przeziębienia) – symbol J06;

5.  od dnia 14 grudnia 2012r. do dnia 22 grudnia 2012 r. - z powodu przewlekłego zapalenia błony śluzowej gardła i nosa – symbol J31;

6.  od dnia 22 grudnia 2012 r. do dnia 13 czerwca 2013 r. z powodu reakcji na ciężki stres oraz zaburzeń adaptacyjnych – symbol F43.

Prawidłowo Sąd Rejonowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o zebrany materiał dowodowy w sprawie, tj. opinii biegłych sądowych i dokumentacji lekarskiej. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się aby Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 kpc. Trudno podzielić zarzut pozwanego, iż biegli sądowi ocenili okresy niezdolności do pracy wnioskodawczyni na podstawie przede wszystkim symboli statystycznych chorób. Z opinii biegłych bowiem jednoznacznie wynika, że opinie wydali przede wszystkim po analizie zapisów w dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Nietrafny jest również zarzut pozwanego, iż Sąd Rejonowy nie wskazał początku okresu zasiłkowego dla spornych świadczeń, tj. czy „stary” okres zasiłkowy ustał 26.10.2012r. czy 27.02.2013r. kiedy to wnioskodawczyni wnioskowała o świadczenie rehabilitacyjne. Z uzasadnienia opinii jednoznacznie bowiem wynika, że wskazywane przez biegłych okresy przerw w niezdolności do pracy wnioskodawczyni oraz powstawanie okresów nowej niezdolności do pracy do 25 października 2012r. w powodu innych schorzeń, każdorazowo wymagało naliczenia nowego okresu zasiłkowego. Zatem okres zasiłkowy liczony od 19.04.2012r. uległ przerwaniu z dniem 4 lipca 2012r.,z którym to dniem wnioskodawczyni odzyskała zdolność do pracy. Ponowny okres zasiłkowy zaczął biec od 18 sierpnia 2012r. i uległ przerwaniu z dniem 1.09.2012r. ( odzyskanie zdolności do pracy). Natomiast od 26.10.2012r. rozpoczął bieg ostatni okres zasiłkowy.

Stosownie do art. 8 ustawy z dnia z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2014.159 j.t.) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Nadto stosownie do ust.2 do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Trafnie pozwany wskazał w apelacji, że z powyższych regulacji wynika, iż do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby będącej ich podstawą oraz okresy zrównane z okresami niezdolności do pracy. Reguła powyższa ma jednak zastosowanie tylko w przypadkach, gdy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy nie ma ani jednego dnia przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, gdyż wtedy inna choroba powoduje rozpoczęcie nowego okresu zasiłkowego. W przypadku występowania przerw pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowane tylko tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

W okresie od 26.10.2012r. do 10.11.2012r. wnioskodawczyni była nieprzerwalnie niezdolna do pracy. Ponownie stała się niedolna do pracy od 14.12.2012r. Ponieważ przerwa pomiędzy w/w niezdolnościami do pracy była krótsza niż 60 dni zaś niezdolność do pracy, która powstała od 14.12.2012r. była spowodowana to samą chorobą co poprzednia niezdolność do pracy, zatem stosownie do ust.2 art. 9 ustawy zasiłkowej w/w okresy wlicza się w jeden okres zasiłkowy. Następnie, skoro stan niezdolności wnioskodawczyni do pracy trwał nieprzerwalnie od 22.12.2012r. do 13.06.2013r., to okres zasiłkowy liczony od 26.10.2012r. upływał z dniem 28 maja 2013r. ( okres od 26.10.12r. do 10.11.12r. - 16 dni, okres od 14.12.12r. do 28.05.13r. 166 dni łącznie 182 dni). Wskazać należy, iż ustalenie „poprzedniej niezdolności do pracy” (art.9 ust.2 ustawy zasiłkowej) oznacza ustanie niezdolności do pracy w znaczeniu medycznym ( por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 2.09.2009r. II UZP 7/09). Dlatego też za okres od 29.05.2013r. do 13.06.2013r. wnioskodawczyni nie przysługiwało prawo do zasiłku chorobowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 386 par.1 kpc w zw. z art. 8 a contrario ustaw zasiłkowej orzekł jak w punkcie II wyroku, oddalając apelację w pozostałym zakresie na mocy art. 385 kpc.