Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2012r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Klara Łukaszewska

SO Andrzej Wieja

Protokolant Małgorzata Dzieniszewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Lesława Kwapiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2012r.

sprawy E. R.

oskarżonego z art. 278§1 kk w zw. z art. 108 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23.07.2003r. w zw. z art. 11§2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu

z dnia 11 września 2012r. sygn. akt II K 353/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego E. R. w ten sposób, że:

-

z kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu eliminuje art. 108 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23.07.2003r. oraz art. 11§2 kk, natomiast z podstawy wymiaru kary art. 11§3 kk,

-

uchyla rozstrzygnięcie z punktu III,

-

na podstawie art. 72§2 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody poprzez uiszczenie na rzecz Gminy Miejskiej L. kwoty 500 (pięciuset) złotych w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

E. R. oskarżony był o to, że w dniu 2 lutego 2012 r. w L. woj. (...) na cmentarzu komunalnym dokonał kradzieży ozdobnych metalowych elementów zabytkowego grobowca o wartości 500 złotych na szkodę Gminy Miejskiej L., tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 108 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 11 września 2012 r. w sprawie o sygn. akt IIK 353/12:

I.  uznał oskarżonego E. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 108 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. w zw. z art. 11 § 2 kk i za to, na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata,

III.  na podstawie art. 108 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. orzekł od oskarżonego E. R. na rzecz Fundacji (...) w P. nawiązkę w kwocie 2280 zł,

IV.  nas podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożył prokurator, który zarzucił:

1)  obrazę przepisu prawa materialnego, wyrażonego w art. 108 ust. 3 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r., Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.), poprzez orzeczenie od oskarżonego nawiązki na rzecz Fundacji (...) w P. w kwocie 2280 zł, a zatem w wysokości niższej, niż przewidziana w przywołanym przepisie trzykrotność minimalnego wynagrodzenia za pracę,

2)  obrazę przepisu prawa materialnego, wyrażonego w art. 11 § 3 kk, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary za przypisane mu przestępstwo, na podstawie przepisu przewidującego karę łagodniejszą, tj. 278 § 1 kk, w sytuacji, gdy podstawę wymiaru kary wobec oskarżonego winien stanowić art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r., Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.) jako przewidujący karę najsurowszą ze wszystkich zbiegających się przepisów.

Podnosząc powyższe zarzuty prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie jako podstawy wymiaru kary art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (DZ. U. z 2003 r. , Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.) w miejsce błędnie wskazanego art. 278 § 1 kk oraz poprzez orzeczenie od oskarżonego E. R. na rzecz Fundacji (...) w P., nawiązki w kwocie 4500 zł, jako stanowiącej trzykrotność minimalnego wynagrodzenia według stanu prawnego obowiązującego w dniu orzekania, w miejsce błędnie wskazanej kwoty 2280 zł.

Na rozprawie odwoławczej w dniu 14 grudnia 2012 r. prokurator wniósł – w przypadku nieuwzględnienia apelacji – o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przez przyjęcie art. 278 § 1 kk.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora choć skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku na uwzględnienie nie zasługuje.

Mając na uwadze kierunek i granice zaskarżenia Sąd Okręgowy na wstępie stwierdza, że dokonane przez Sąd Rejonowy i niekwestionowane przez skarżącego ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego E. R. odnośnie przypisanego mu przestępstwa, zostały poczynione prawidłowo, zgodnie ze zgromadzonym i ujawnionym w sprawie materiałem dowodowym, a ocena dowodów jest trafna i nie naruszająca zasady wyrażonej w art. 7 kpk. Sąd I instancji wskazał dowody, na których oparł w tym zakresie ustalenia faktyczne będące podstawą rozstrzygnięcia oraz należycie umotywował ocenę tych dowodów. Sąd Okręgowy, działający jako Sąd odwoławczy, jest zwolniony od obowiązku przeprowadzania szczegółowej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie i może poprzestać na odwołaniu się do rozważań zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji. Jest to możliwe albowiem uzasadnienie wyroku pierwszoinstancyjnego w pełni realizuje wymogi określone w art. 424 § 1 k.p.k., a sam skarżący w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego odnośnie czynu z art. 278 § 1 k.k. ustaleń i ocen tych nie kwestionuje (por. wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie V KK 177/07, LEX nr 354289).

Odnosząc się zaś bezpośrednio do powodów dla, których doszło do zamiany zaskarżonego wyroku stwierdzić należy, że oskarżonemu E. R. zarzucono i przypisano popełnienie występku z art. 278§1k.k. i art. 108ust.1 ustawy z dnia 23.07.2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w zw. z art.11§2k.k., który polegał na tym ( według opisu zarzutu zaakceptowanego przez sąd ) , iż w dniu(...)w L. na cmentarzu komunalnym dokonał kradzieży ozdobnych metalowych elementów zabytkowego grobowca o wartości 500zł. na szkodę Gminy Miejskiej L..

Art.108ust.1 ustawy z dnia 23.07.2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami penalizuje zachowania polegające na niszczeniu lub uszkodzeniu zabytku.

W tej sytuacji stwierdzić należy, że przypisany oskarżonemu E. R. czyn nie zawiera w swoim opisie znamion występku z art. 108ust.1 ustawy z dnia 23.07.2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Przypisany oskarżonemu czyn polegał „jedynie” na „kradzieży ozdobnych metalowych elementów zabytkowego grobowca”. Nietrudno wyobrazić sobie sytuacje, w której mogło dojść do zaboru metalowych elementów i nie uszkadzania struktury i wyglądu grobowca. Zatem brak użycia w opisie przypisanemu oskarżonemu występku znamienia czasownikowego „niszczenia” lub „uszkodzenia” powoduje niemożność zakwalifikowania zachowania oskarżonego jako występku z art.108ust.1 wyżej wskazanej ustawy.

Wobec powyższego z kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu należało wyeliminować przepis art. 108 ust.1 ustawy z dnia 23.07.2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, a z podstawy prawnej wymiaru kary art. 11§2k.k. W konsekwencji nie można było zastosować wobec oskarżonego obligatoryjnego zasądzenia nawiązki, o której mowa w art.108ust.3 wyżej wskazanej ustawy. Z tego też powodu rozstrzygnięcie w tym zakresie ( z pkt. III części dyspozytywnej wyroku ) podlegało uchyleniu.

W to miejsce zaś należało zastosować obowiązek probacyjny z art. 72§2k.k. – zobowiązać oskarżonego do naprawienia rzeczywistej szkody, tj. uiszczenia na rzecz pokrzywdzonego Gminy Miejskiej L. kwoty 500zł. w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

Powyższe czyni zarzuty prokuratora podniesione w apelacji bezprzedmiotowymi.

W pozostałej części zatem wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Ze względu na zasadę słuszności Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego E. R. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego ( art.624§1k.p.k. w zw. z art.634k.p.k. ).