Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VU 806/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku M. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

o rentę rodzinną

na skutek odwołania M. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

z dnia 19 lutego 2014r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 806/14

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 19 lutego 2014 roku, wydaną w sprawie (...) Oddział ZUS w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2009r., Nr 167, poz.1322 ze zm.), ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2013r., poz.1442 ze zm.) odmówił odwołującej M. C. i jej małoletniemu synowi B. C. prawa do renty rodzinnej wypadkowej. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł zdarzenie z dnia 5 września 2013 roku, wskutek którego śmierć poniósł mąż M. C., a ojciec B. J. C., nie zostało uznane za wypadek przy prowadzeniu działalności pozarolniczej, ani też za wypadek w drodze z miejsca prowadzenia działalności do domu, a tym samym brak jest podstaw do przyznania prawa do renty rodzinnej po zmarłym wskutek wypadku przy pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła w dniu 12 marca 2014 roku M. C., jako przedstawiciel ustawowy małoletniego B. C., domagając się jej zmiany, poprzez przyznanie prawa do renty rodzinnej po zmarłym J. C. .

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni podniosła, iż wypadek jakiemu uległ J. C. w dniu 5 września 2013 roku wskutek, którego poniósł śmierć „odpowiada definicji wypadku podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, było zdarzeniem nagłym, wywołanym przyczyna zewnętrzną, która spowodowała śmierć.”

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. C. był mężem wnioskodawczyni M. C.- reprezentującej małoletniego syna B. C. .

J. C. urodzony w dniu (...), prowadził na terenie Polski działalność gospodarczą pod nazwą (...), której przedmiotem było doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania.

Od stycznia 2013r., zmarły na zlecenie firmy (...), przeprowadzał konsultacje w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, będące częścią usług świadczonych przez firmę (...) dla firmy (...). Strony wiązała ustna umowa zlecenia, na mocy której J. C., co najmniej raz w miesiącu, przebywał w Rosji. W dniach od 2 do 5 września 2013r. przebywał na terenie Federacji Rosyjskiej, gdzie przeprowadzał konsultacje związane z zarządzaniem i wdrażaniem metodologii (...) w firmie (...) (dowód: zeznania świadka J. B. k- 31v, 00:03:11 i dalej, pismo k-24).

W dniu 5 września 2013 roku, w wyniku wypadku komunikacyjnego, J. C. poniósł śmierć. Był wówczas w drodze powrotnej do domu, jechał na lotnisko, samochodem kierował kierowca kontrahenta (dowód: zeznania świadka J. B.- nagranie protokołu rozprawy z dnia 2 października 2014 roku k.32 od minuty 06.57 do minuty 08.20 odpis skrócony aktu zgonu k-6 , odpis skrócony aktu małżeństwa k.9, oświadczenie k.10 akt ZUS załączone do sprawy Via 25/14 ).

Śmiertelny wypadek, jakiemu uległ mąż wnioskodawczyni J. C. w dniu 5 września 2013 roku na terenie Federacji Rosyjskiej nie został uznany za wypadek przy pracy- przy prowadzeniu działalności pozarolniczej ( okoliczność bezsporna). W dniu 10 lutego 2014 roku ZUS sporządził kartę wypadku (dowód: karta wypadku akta ZUS w sprawie VU 25/14).

Decyzją z dnia 10 lutego 2014 roku, ( znak (...) (...) (...)), ZUS odmówił dla wnioskodawczyni oraz jej syna małoletniego B. C. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku śmiertelnego przy pracy, jakiemu uległ mąż wnioskodawczyni- J. C. w dniu 5 września 2013 roku, w związku z nieuznaniem spornego zdarzenia za wypadek przy prowadzeniu działalności pozarolniczej.

Od powyższej decyzji odwołała się wnioskodawczyni.

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 9 czerwca 2014 roku, wydanym w sprawie IV U 97/14, Sad Rejonowy w Piotrkowie Tryb. oddalił odwołanie wnioskodawczyni.

Od powyższego wyroku apelację wniosła M. C. ( sygn. akt V Ua 25/14) ( okoliczność bezsporna- odpowiedź organu rentowego z dnia 14 kwietnia 2014 roku k.8-9 , notatka służbowa k.10 akt sprawy).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 6 ust 1 pkt 8 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. nr 199, poz. 1673 ze zm.) renta rodzinna z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych renta rodzinna z ubezpieczenia wypadkowego przysługuje uprawnionym członkom rodziny ubezpieczonego, który zmarł wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Jak wynika zatem z cytowanego powyżej przepisu, renta rodzinna przysługuje członkom rodziny po zmarłym ubezpieczonym, jednakże warunkiem koniecznym do przyznania tegoż świadczenia jest to, aby śmierć nastąpiła wskutek wypadku przy pracy lub wskutek choroby zawodowej. Zgodnie zaś z treścią art. 3 ust. 3 pkt 8 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych. Bezspornym jest, że zmarły J. C. w dniach od 2 do 5 września 2013r. przebywał na terenie Federacji Rosyjskiej, gdzie przeprowadzał konsultacje związane z działalnością zleconą w firmie (...). Bezspornym jest również, iż w dniu 5 września 2013 roku w drodze powrotnej do domu, jadąc na lotnisko, uległ on wypadkowi komunikacyjnemu, wskutek którego poniósł śmierć. Sporną kwestią stało się więc ustalenie, czy zdarzenie wskutek którego śmierć poniósł J. C. stanowiło wypadek przy pracy, w związku z prowadzona działalnością pozarolniczą. Organ rentowy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji z dnia 19 lutego 2014 roku wskazał, iż odmawia przyznani renty rodzinnej, albowiem wypadek jakiemu uległ J. C. nie został uznany za wypadek przy pracy, w związku z prowadzoną działalnością pozarolniczą. Odnosząc się do przyczyny odmowy przyznania przez organ rentowy renty rodzinnej M. C. oraz jej synowi zauważyć należy, iż J. C. w dniu 4 września 2013 roku zakończył czynności związane z działalnością zleconą w firmie (...) i w drodze powrotnej do domu, jadąc na lotnisko, uległ wypadkowi komunikacyjnemu, wskutek którego poniósł śmierć. W ocenie Sądu, przepis art. 3 ust. 3 pkt 8 ustawy wypadkowej nie budzi wątpliwości, co skutkuje uznaniem, iż zdarzenie następujące po zakończeniu czynności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą w drodze z miejsca wykonywania działalności gospodarczej do domu nie jest wypadkiem przy prowadzeniu tej działalności. Odbywanie drogi do domu po zakończeniu czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest wykonywaniem zwykłych czynności związanych z prowadzeniem tej działalności, a tylko zdarzenie zaistniałe w tych ostatnio wymienionych okolicznościach mogłoby być zakwalifikowane jako wypadek przy prowadzeniu działalności gospodarczej w rozumieniu wskazanego przepisu. Nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do domu po zakończeniu czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, może odnosić się do sytuacji uregulowanej w art. 57b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.). "Wypadek w drodze do pracy lub z pracy" stanowi zaś szczególną sytuację, która wywołuje określone konsekwencje prawne w zakresie renty z tytułu niezdolności do pracy określone w powyższej ustawie o emeryturach i rentach. Ta szczególna regulacja nie odnosi się do zakresu "wypadku przy pracy", zdefiniowanego w art. 3 autonomicznej w tym przedmiocie ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Powyższe stanowisko jest już ugruntowane w orzecznictwie, wystarczy przytoczyć choćby wyroki Sądu Najwyższego z 24 lipca 2009 r., I UK 55/09, OSNP 2011 nr 5-6, poz. 85, z 8 lipca 2009 r., I UK 60/09, LEX nr 529765). Podobne stanowisko zajął sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 marca 2012 roku, w którym wskazał, iż odbywanie drogi z miejsca wykonywania działalności gospodarczej do domu pozostaje jedynie "w związku" z wykonywaniem zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej, tymczasem chronione z tytułu tego rodzaju ubezpieczenia są tylko zdarzenia, do których doszło "podczas" wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej, a nie "w związku" z tymi czynnościami. Nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do domu po zakończeniu czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, wypełnia natomiast zawartą w art. 57b u.e.r.f.u.s. definicję wypadku w drodze z miejsca wykonywania działalności (IUK 567/12 , LEX nr 1383252).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd na mocy art. 477 14§1 k.p.c., odmówił wnioskodawczyni M. C.- reprezentującej małoletniego B. C. prawa do renty rodzinnej w związku z wypadkiem przy pracy, w związku z nieuznaniem zdarzenia za wypadek przy pracy. Podkreślić przy tym należy, iż skarżąca reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wykazała w toku postępowania innego przebiegu zdarzenia i okoliczności zaistniałego wypadku. Wszak zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne i strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji.