Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO w Gdańsku Hanna Witkowska-Zalewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Iwona Lawrenc

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. w Gdańsku

sprawy A. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 10 maja 2013r. i 27 czerwca 2013 r. nr (...)/

1.  zmienia zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznaje A. G. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w okresie od 01 kwietnia 2013r. do 31 marca 2016 r.

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na rzecz A. G. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

/na oryginale właściwy podpis/

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 maja 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał ubezpieczonej A. G. prawo do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2013 do dnia 30 kwietnia 2017 roku.

Ubezpieczona odwołała się od powyższej decyzji w zakresie ustalonego stopnia niezdolności do pracy wnosząc o przyznanie jej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, a w uzasadnieniu wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25 czerwca ustaliła, iż ubezpieczona jest trwale częściowo niezdolna do pracy. W zakresie orzeczenia czasowej niezdolności do pracy decyzja z dnia 10 maja 2013 roku została uchylona decyzją z dnia 27 czerwca 2013 roku.

Decyzją z dnia 27 czerwca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej A. G. od dnia 1 sierpnia 2013 roku prawo do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe. W uzasadnieniu wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 25 czerwca 2013 roku A. G. została uznana za trwale częściowo niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona A. G. wnosząc o przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe. W uzasadnieniu wskazała, że od kilku lat cierpi na cukrzycę oraz białaczkę. Nadto przeszła operację nogi, która jest okresowo bezwładna.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Zarządzeniem z dnia 26 sierpnia Sąd Okręgowy w Gdańsku połączył sprawy o sygnaturach akt VIII U 1234/13 oraz VIII U 1341/13 do łącznego rozpoznania i dalszego prowadzenia pod wspólną sygnaturą akt VIII U 1234/13.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. G., urodzona (...), posiada wykształcenie wyższe w specjalności bankowość. Pracowała jako pomoc stomatologiczna, starszy referent sekcji produktów roślinnych. Z zawodu jest sekretarką. Do dnia 31 marca 2013 roku była uprawniona do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy /okoliczności bezsporne/.

W dniu 1 marca 2013 roku ubezpieczona wniosła o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z dnia 30 kwietnia 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał ją za częściowo niezdolną do pracy w okresie od dnia 1 kwietnia 2013 roku do dnia 30 kwietnia 2017 roku.

Decyzją z dnia 10 maja 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 kwietnia 2013 roku do dnia 30 kwietnia 2017 roku.

Orzeczeniem z dnia 25 czerwca 2013 roku Komisja stwierdziła, iż rozpoznane u ubezpieczonej cukrzyca leczona insuliną od dzieciństwa powikłana retonopatią cukrzycową i polineuropatią czuciowo – ruchową o znacznym nasileniu z uszkodzeniem nerwów strzałkowych z upośledzeniem lokomocji oraz ograniczeniem ruchomości palców prawej stopy i palców stóp jak również przewlekła białaczka limfatyczna obecnie w fazie hematologicznej remisji oraz stan po przebytej osteotomii korekcyjnej I promienia stopy prawej i po usunięciu zespolenia powodują, iż jest ona nadal trwale częściowo niezdolna do pracy.

Decyzją z dnia 27 czerwca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe /dowody: wniosek k. 135 akt ubezpieczeniowych; opinia lekarska k. 151 – 152 akt ubezpieczeniowych; orzeczenie Komisji Lekarskiej k. 168 – 169 akt ubezpieczeniowych; decyzja k. 156, 172 akt ubezpieczeniowych/.

Biegły sądowy hematolog rozpoznał u wnioskodawczyni przewlekłą białaczkę limfatyczną B – komórkową II stopnia wg Ray’i natomiast biegły diabetolog rozpoznał cukrzycę typu 1 leczoną metodą wielokrotnych wstrzyknięć insuliny, źle kontrolowana z ciężkimi powikłaniami pod postacią retinopatii cukrzycowej proliferacyjnej i wylewu krwi do ciała szklistego w oku prawym oraz nasilonej polineuropatii cukrzycowej.

Rozpoznane schorzenia i ich następstwa w zakresie wydolności ustroju ubezpieczonej powodują, iż A. G. jest całkowicie niezdolna do pracy nadal od 1 kwietnia 2013 roku do dnia 31 marca 2016 roku /dowody: opinia biegłego diabetologa k. 53 – 55; opinia biegłego hematologa k. 56 – 58/.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach ubezpieczeniowych i dokumentacji lekarskiej ZUS, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności. Podstawę ustaleń faktycznych Sądu stanowiły również opinie biegłych sądowych, którym Sąd dał wiarę z uwagi na to, iż zostały sporządzone w oparciu o dokonanie wszechstronnej analizy materiału dowodowego, po wykonaniu stosownych oględzin sądowo – lekarskich i z uwzględnieniem wyników badań.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny merytorycznej odwołania ubezpieczonej wskazać należy, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2013.1440 j.t.) prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 cytowanej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast, częściowo zaś niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenie sprawności organizmu w postaci określonych schorzeń, lecz naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokować odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Jak podkreśla się w judykaturze, częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Należy podkreślić, iż w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga przy tym uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych, czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami, jak również kwalifikacji rzeczywistych, czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego.

W art. 13 ust. 1 w/w ustawy wskazano z kolei, że przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, iż przedmiotem ustaleń w niniejszej sprawie winno być rozstrzygnięcie, czy stan zdrowia ubezpieczonej czyni ją częściowo niezdolną do pracy zgodnej z jej kwalifikacjami, tj. pomoc stomatologiczna, starszy referent sekcji produktów roślinnych oraz sekretarka czy też całkowicie niezdolną do pracy.

Cytowane wyżej przepisy wymagają dokonywania ustaleń właśnie w tym zakresie, przy tym wymagają nie tylko oceny pod kątem, czy u ubezpieczonej doszło do istotnego naruszenia sprawności organizmu, które istotnie ogranicza możliwość wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami, ale także czy naruszenie to nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Spełnienie pozostałych przesłanek przez ubezpieczoną było między stronami bezsporne.

Na okoliczność występowania u ubezpieczonej niezdolności do pracy, jej stopnia oraz okresu trwania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych posiadających odpowiednie kwalifikacje w stosunku do stwierdzonych schorzeń u ubezpieczonego, tj. biegłego hematologa oraz biegłego diabetologa, którzy zgodnie stwierdzili, że ubezpieczona jest w dalszym ciągu całkowicie niezdolna do pracy w okresie od 1 kwietnia 2013 roku do dnia 31 marca 2016 roku.

Biegły diabetolog w uzasadnieniu do swej opinii wskazał, że cukrzyca typu 1 jest chorobą przewlekła i nieuleczalną, która charakteryzuje się bezwzględnym niedoborem insuliny i do końca życia wymaga stałej podaży insuliny. U badanej cukrzyca jest źle wyrównana metabolicznie. Świadczy o tym występowanie ciężkich powikłań cukrzycowych oraz stężęnia HbA1. Dodatkowym problemem zdrowotnym jest występowanie przewlekłej białaczki limfatycznej, której leczenie spowodowało nasilenie powikłań cukrzycowych. Ponadto białaczka obniża odporność organizmu i sprzyja częstym infekcjom, które z kolei powodują zwyżki glikemii i ogólnie złe samopoczucie uniemożliwiające normalne funkcjonowanie. Dostarczone badania dodatkowe przez badaną wskazują, że białaczka jest aktywna i sama choroba oraz jej leczenie chemioterapią wiąże się z upośledzeniem funkcji organizmu (wymioty, biegunka, zaburzenia równowagi, nawracające infekcje).

Z kolei biegły sądowy hematolog w uzasadnieniu do swej opinii wskazał, że u ubezpieczonej nastąpiła progresja przewlekłej białaczki limfatycznej (uogólnionej linfodenopatii) wymagającej chemioterapii, do której została zakwalifikowana przez prowadzącego chorą w Poradni Hematologicznej WCO, gdzie leczy się ubezpieczona.

Sąd bazując zatem na wynikach badania biegłych i treści opinii uznał, iż nie doszło do poprawy stanu zdrowia ubezpieczonej i nadal nie jest ona w stanie wykonywać pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami jak również po przekwalifikowaniu.

Sąd uznał opinie biegłych za w pełni wiarygodne, gdyż są one zupełne, wewnętrznie niesprzeczne, nawzajem ze sobą korespondują i uzupełniają. W ocenie Sądu wnioski w nich zawarte są wyczerpujące, logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie zostały wydane przez lekarzy – specjalistów z dziedzin medycyny adekwatnych do wskazywanych przez ubezpieczonego schorzeń. Zdaniem Sądu sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłych są miarodajnym i rzetelnym środkiem dowodowym. Sąd w pełni podziela ustalenia opinii i ich wnioski. Podkreślić należy, iż biegli wydali przedmiotowe opinie w oparciu o całą dostępną dokumentację lekarską i wyniki badania przedmiotowego.

Nie widząc zatem podstaw do poddawana w wątpliwość fachowości biegłych i ich bezstronności, Sąd podzielił wyrażone przez nich stanowisko i przyjął je jako miarodajne dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Należy podkreślić, iż pozwany zakwestionował opinię biegłych sądowych jednakże w ocenie Sądu zastrzeżenia te sprowadzają się jedynie do bezpodstawnej polemiki z opiniami biegłych. Pozwany nie przedstawił żadnych okoliczności, które podważyłyby wnioski wysnute przez biegłych ograniczając się jedynie do forsowania własnej oceny schorzeń występujących u ubezpieczonej. Tym samym w ocenie Sądu pozwany nie zakwestionował prawdziwości sporządzonych przez biegłych opinii na potrzeby przedmiotowej sprawy.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczona jest nadal całkowicie niezdolna do pracy i przyznał jej prawo do dalszej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w okresie 1 kwietnia 2013 roku do dnia 31 marca 2016 roku.

W konkluzji z przytoczonych wyżej względów Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami, orzekł jak punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie przepisów art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., § 4 ust. 1, § 11 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Sąd uznał kwotę 60 zł za adekwatną do nakładu pracy pełnomocnika oraz wkładu pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej rozstrzygnięcia, mając na uwadze charakter sprawy.

SSA w SO H. Witkowska – Zalewska