Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Trybulec-Czernek

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Urmańska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2014 r. w Gdańsku

sprawy F. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania F. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 5 kwietnia 2013 r. nr (...)-1/05/I

zmienia zaskarżoną decyzje i przyznaje ubezpieczonemu F. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nadal do dnia 28 lutego 2015 roku i stwierdza, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

/na oryginale właściwy podpis/

Sygnatura akt: VIII U 863/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu F. K. prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 2 kwietnia 2013 roku stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji wnosząc o jej uchylenie i przyznanie mu prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazał, że w 1995 roku doznał urazu splotu barkowego. Aktualnie dostał otrzymał skierowanie na operację barku. Dodatkowo cierpi na bóle kręgosłupa. Nadmienił również, iż posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, a w uzasadnieniu powołał się na argumentację zawarta uprzednio w treści zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

F. K., urodzony (...), posiada wykształcenie zawodowe jako krojczy. Ubezpieczony pracował jako pomoc, monter, robotnik, majster, pracownik fizyczny oraz krojczy.

Ubezpieczony miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 28 lutego 2013 roku.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 28 stycznia 2013 roku ubezpieczony wniósł o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem z dnia 21 lutego 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał ubezpieczonego za zdolnego do pracy.

Orzeczeniem z dnia 2 kwietnia 2013 roku Komisja stwierdziła, iż rozpoznane u ubezpieczonego częściowe uszkodzenie stożka rotatorów barku prawego, zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowo – obojczykowego prawego, stan po discektomii L4 – L5 ze stabilizacją, stan po uwolnieniu nerwu pośrodkowego w zespole cieśni kanału nadgarstkowego prawe i nadciśnienie tętnicze nie powodują u niego długotrwałej niezdolności do pracy.

Decyzją z dnia 5 kwietnia 2013 roku pozwany organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy.

/dowody: wniosek k. 534 akt ubezpieczeniowych; opinia lekarska k. 212 dokumentacji medycznej; orzeczenie Komisji Lekarskiej k. 217 – 218 dokumentacji medycznej; decyzja k 549 akt ubezpieczeniowych/

Biegły sądowy kardiolog rozpoznał u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze z zajęciem serca, łagodne zwężenie lewego ujścia tętniczego, komorowe zaburzenie lewego ujścia tętniczego, komorowe zaburzenia rytmu serca w wywiadzie oraz niewydolność krążenia I/II st. NYHA.

Biegły sądowy ortopeda rozpoznał u ubezpieczonego uszkodzenie barku prawego z ograniczeniem funkcji, stan po operacji dysku L4 – 5 ze stabilizacją – ograniczenie funkcji kręgosłupa, stan po operacji zespołu cieśni nadgarstka prawego oraz stan po złamaniu kostki goleni lewej bez istotnych następstw.

Rozpoznane schorzenia i ich następstwa w zakresie wydolności ustroju ubezpieczonego powoduje, iż F. K. jest częściowo niezdolny do pracy nadal od 1 marca 2013 roku do dnia 28 lutego 2015 roku.

/dowody: opinia biegłego kardiologa 20 – 21, 43 – 44; opinia biegłego ortopedy k. 23 – 24v, 45/

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach ubezpieczeniowych i dokumentacji lekarskiej ZUS, bowiem żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ich rzetelności i autentyczności. Podstawę ustaleń faktycznych Sądu stanowiły również opinie biegłych sądowych, którym Sąd dał wiarę z uwagi na to, iż zostały sporządzone w oparciu o dokonanie wszechstronnej analizy materiału dowodowego, po wykonaniu stosownych oględzin sądowo – lekarskich i z uwzględnieniem wyników badań.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Przechodząc do oceny merytorycznej odwołania ubezpieczonego wskazać należy co następuje:

Zgodnie z treścią art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2013.1440 j.t.) prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 cytowanej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast, częściowo zaś niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z brzmienia art. 12 ustawy wyraźnie wynika, że do stwierdzenia niezdolności do pracy nie jest wystarczające samo występowanie naruszenie sprawności organizmu w postaci określonych schorzeń, lecz naruszenie to musi powodować całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokować odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Jak podkreśla się w judykaturze, częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Należy podkreślić, iż w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga przy tym uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych, czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami, jak również kwalifikacji rzeczywistych, czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego.

W art. 13 ust. 1 w/w ustawy wskazano z kolei, że przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy uznać, iż przedmiotem ustaleń w niniejszej sprawie winno być rozstrzygnięcie, czy stan zdrowia ubezpieczonego czyni go niezdolnym do pracy zgodnej z jego kwalifikacjami, tj. pracownika fizycznego, bowiem ubezpieczony posiada wykształcenie zawodowe w kierunku krajacza oraz pracował jako monter, majster i pracownik fizyczny.

Cytowane wyżej przepisy wymagają dokonywania ustaleń właśnie w tym zakresie, przy tym wymagają nie tylko oceny pod kątem, czy u ubezpieczonego doszło do istotnego naruszenia sprawności organizmu, które istotnie ogranicza możliwość wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami, ale także czy naruszenie to nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Spełnienie pozostałych przesłanek przez ubezpieczonego było między stronami bezsporne.

Na okoliczność występowania u ubezpieczonego niezdolności do pracy, jej stopnia oraz okresu trwania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych posiadających odpowiednie kwalifikacje w stosunku do stwierdzonych schorzeń u ubezpieczonego.

Wypowiadający się w przedmiotowej sprawie biegli w sposób jasny i nie budzący wątpliwości wskazali, że ubezpieczony jest w dalszym ciągu częściowo niezdolny do pracy zaś na podstawie tychże opinii Sąd orzekł, iż niezdolność tę orzec należy na okres od dnia 1 marca 2013 roku do dnia 25 lutego 2015 roku.

Biegły kardiolog w uzasadnieniu do swej opinii wskazał, że pomimo leczenia farmakologicznego regulacja nadciśnienia tętniczego u ubezpieczonego nie jest dobra. Nadto wskazał na zwężenie zastawki aortalnej i przerost lewej komory serca jak również na występujące od pewnego czasu komorowe zaburzenia rytmu serca. Te objawy, zdaniem biegłego, świadczą o uszkodzeniu serca w przebiegu podwyższonego ciśnienia i rozpoczynającym się destrukcyjnym wpływie wady nabytej serca, zwężenia lewego ujścia tętniczego, na czynność lewej komory. Najbardziej uzewnętrznia się ten proces w postaci niewydolności krążenia.

Biegły ortopeda wskazał zaś, że ubezpieczony z powodu uszkodzenia układu ruchu, w tym barku prawego, i choroba kręgosłupa L4 – 5 powodują, iż nie jest on zdolny do ciężkiej pracy fizycznej. Jednocześnie wskazał, iż ubezpieczony nie uzyskał sprawności mimo operacji dysku.

Sąd bazując zatem na wynikach badania biegłych i treści opinii uznał, iż nie doszło do poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego i ubezpieczony nadal nie jest w stanie wykonywać pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, tj. pracy krajacza lub innego pracownika fizycznego.

Sąd uznał opinie biegłych za w pełni wiarygodne, gdyż są one zupełne, wewnętrznie niesprzeczne, nawzajem ze sobą korespondują i uzupełniają. W ocenie Sądu wnioski w nich zawarte są wyczerpujące, logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie zostały wydane przez lekarzy – specjalistów z dziedzin medycyny adekwatnych do wskazywanych przez ubezpieczonego schorzeń. Zdaniem Sądu sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłych są miarodajnym i rzetelnym środkiem dowodowym. Sąd w pełni podziela ustalenia opinii i ich wnioski. Podkreślić należy, iż biegli wydali przedmiotowe opinie w oparciu o całą dostępną dokumentację lekarską i wyniki badania przedmiotowego.

Nie widząc zatem podstaw do poddawana w wątpliwość fachowości biegłych i ich bezstronności, Sąd podzielił wyrażone przez nich stanowisko i przyjął je jako miarodajne dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Należy podkreślić, iż pozwany początkowo zakwestionował opinie biegłych sądowych jednakże po ustosunkowaniu się przez nich do zastrzeżeń pozwanego Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż nie wnosi już zastrzeżeń do przedmiotowych opinii.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy i przyznał mu prawo do dalszej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie 1 marca 2013 roku do dnia 28 lutego 2015 roku.

W konkluzji z przytoczonych wyżej względów Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z cytowanymi wyżej przepisami, orzekł jak w sentencji. Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał, iż pozwany organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji z uwagi na to, że dopiero przeprowadzenie obszernego postępowania dowodowego w toku postępowania przed sądem, w tym dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych, pozwoliło na uznanie, że ubezpieczony jest w dalszym ciągu częściowo niezdolny do pracy

SSO Elżbieta Trybulec – Czernek