Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 894/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Broda (spr.)

Sędziowie: SSO Ewa Piątkowska-Bidas

SSO Magdalena Bajor-Nadolska

Protokolant: protokolant sądowy Beata Wodecka

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2014 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. B.

przeciwko Gminie K.

o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 27 maja 2014 r., sygn. I C 1160/13

oddala apelację i zasądza od J. B. na rzecz Gminy K. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

sygn. akt II Ca 894/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 27 maja 2014 roku (sygn. akt I C 1160/13) oddalił powództwo J. B. wytoczone przeciwko Gminie K. o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu. Ponadto Sąd zasądził od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 120,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego przedstawionego w uzasadnieniu wyroku (k. 113-114) Sąd I instancji doszedł do przekonania, że powódka jako wnuczka zmarłego najemcy nie znajdowała się w kręgu osób wymienionych w art. 691 § 1 k.c. Wobec tego przepis ten nie mógł stanowić podstawy do uwzględnienia powództwa. Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że taką podstawą nie mógł być również § 6 ust. 2 uchwały numer XXXI/723/2008Rady Miejskiej w K.z dnia 18 grudnia 2008 roku (zwanej dalej uchwałą Rady Miejskiej). Przepis § 6a pkt 3 uchwały Rady Miejskiej, wydany na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (t. jedn. Dz. U. 2014, poz. 150, ze zm.) nie stanowi bowiem podstawy domagania się wstąpienia w stosunek najmu. Stosownie do jego treści tytuł prawny do zajmowanego lokalu w ramach uprawnień przysługujących poprzedniemu najemcy mogą nabywać osoby niewymienione w art. 691 k.c., które wspólnie zamieszkiwały z najemcą przez okres nie krótszy niż pięć lat przed jego śmiercią, pod warunkiem nie posiadania przez nich lub ich współmałżonków tytułu prawnego do innego lokalu. Z powołanego przepisu wynika jedynie podstawa domagania się przez wymienione w nim osoby do uregulowania tytułu prawnego do zajmowanego lokalu, nie stanowi ona zatem podstawy konstruowania roszczenia o charakterze materialnoprawnym. Przepisy wydane w trybie delegacji do określenia zasad wynajmowania lokali nie powodują zatem powstania roszczenia o zawarcie umowy najmu konkretnego lokalu, nie nakładają na gminę obowiązku zawarcia takiej umowy ani też nie stanowią podstawy materialnoprawnej roszczenia o wstąpienie w stosunek najmu w miejsce zmarłego najemcy.

Niezależnie od wskazywanych okoliczności Sąd Rejonowy stwierdził, że powódka nie spełniała warunków, o którym mowa w § 6a pkt 3 uchwały Rady Miejskiej, bowiem nie zamieszkiwała ze swoim dziadkiem w wynajmowanym przez niego lokalu przez okres nie krótszy niż pięć lat przed jego śmiercią.

Od powyższego wyroku powódka wywiodła apelację, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść wyroku, tj. art. 233 k.p.c. przez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego polegający na pominięciu w tej ocenie protokołów z przeprowadzonych wizji lokalnych, podczas gdy z wymienionych dowodów wynika, że tylko jeden z sąsiadów podpisał się pod protokołem wskazując, że zmarły J. P. mieszkał sam, natomiast pozostali sąsiedzi nie tylko się nie podpisali, ale również w ogóle nie był z nimi przeprowadzany wywiad dotyczący przedmiotowego lokalu. Ponadto apelujący zarzucił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że powódka nie zamieszkiwała ze swoim dziadkiem w wynajmowanym przez niego mieszkaniu przez okres nie krótszy niż pięć lat przed jego śmiercią, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że J. B. zamieszkiwała wraz z J. P. od września 2006 roku, a jej powroty do domu miały charakter tymczasowym.

Z uwagi na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana, reprezentowana przez radcę prawnego wniosła o oddalenie środka odwoławczego i zasądzenie od powódki na rzecz Gminy K. kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż Sąd I instancji w oparciu o trafną ocenę materiału procesowego zebranego w sprawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które to ustalenia Sąd odwoławczy podzielił i przyjął za własne.

Zdaniem Sądu odwoławczego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranego materiału dowodowego, wbrew twierdzeniem skarżącego, odpowiada zasadom swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd dokonał wszechstronnej oceny opartej na kompleksowym materiale. Jego wnioski w tym zakresie nie miały wybiórczego charakteru, wręcz przeciwnie, wyprowadzone były z analizy wszystkich dowodów. Sąd I instancji nie uchybił również zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Niezależnie od tego, podkreślić należy, że okoliczność zamieszkiwania powódki w przedmiotowym lokalu, a także czas w jakim miało to mieć miejsce , pozostają irrelewantne z punktu widzenia właściwej do oceny zgłoszonego roszczenia normy prawa materialnego , tj. art. 691 § 1 k.c. Nie ulega żadnej wątpliwości , że J. B. nie należała do kręgu osób wymienionych w tym przepisie , jako uprawnionych do wstąpienia z mocy prawa w stosunek najmu. Po pierwsze, pozostawała poza kręgiem osób spokrewnionych z najemcą w stopniu określonym w tym przepisie. Po drugie, nie pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą, co w rozumieniu tego przepisu oznacza stan faktycznych więzi emocjonalnych, fizycznych i gospodarczych (łącznie). Nie można tego mylić ze wspólnym zamieszkiwaniem , bo ta sytuacja w/w przesłanki ustawowej nie wyczerpuje. Wykładnia rozszerzająca powołanego przepisu nie jest dopuszczalna. To nie budzące wątpliwości stanowisko z punktu widzenia istoty wspólnego pożycia, znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie (p. m.in. uchwała SN z dnia 28.11.2012r. , III CZP 65/2012r. , Lex nr 1230043).

Ponadto stwierdzi ć należy , że Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że przepisy przywołanej uchwały Rady Miejskiej nie mogą stanowić podstawy do domagania się nawiązania stosunku najmu. Sąd odwoławczy podziela w tym zakresie argumentację prawną przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 114-115), co czyni bezprzedmiotowym powielanie jej w tym miejscu. Podkreślenia jedynie wymaga to, że ten akt prawa miejscowego nie może być źródłem wstąpienia w stosunek najmu (a jedynie podstawą do zawarcia umowy najmu) ,co nabiera zasadniczego znaczenia z punktu widzenia istoty powództwa o ustalenie i determinowanej nim kognicji Sądu (jak w niniejszym postępowaniu).

W tym stanie rzeczy , Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 98 § 1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając je od strony przegrywającej (powódki) na rzecz strony wygrywającej (uwzględniając § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.)

(...)