Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz

Sędziowie: SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa A. F. (1)

przeciwko Powiat (...)

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji powódki A. F. (1) i pozwanego Powiatu (...)

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie IV Wydziału Pracy

z dnia 9 sierpnia 2013r. sygn. IV P 162/12

1.  oddala obie apelacje,

2.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 20/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 31 maja 2012 roku, skierowanym przeciwko (...) Ośrodkowi (...) w Ł., powódka A. F. (2) wniosła o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez pozwanego w dniu 2,5 maja 2012, roku, a w razie upływu wypowiedzenia o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach. Powódka wniosła także o zasądzenie odszkodowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że otrzymała oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Jako jego przyczynę wskazano likwidację strony pozwanej na podstawie Uchwały (...)Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012 roku. Powódka zakwestionowała ważność uchwały, wskazując także na bezzasadność likwidacji placówki.

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 lipca 2012 roku, pozwany Ośrodek podnosił, że dotychczas skutecznie nie zakwestionowano ważności uchwały w sprawie likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł..

Postanowieniem z dnia 4 października 2012 roku, wydanym na rozprawie, Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w B. na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 kpc zawiesił postępowanie w sprawie do czasu zakończenia postępowania w sprawie sygn. akt III SA/Łd 757/12 toczącego się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Ł..

Rozpoznając zażalenie powódki na przedmiotowe postanowienie, Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb., postanowieniem z dnia 28 grudnia 2012 roku, uchylił zaskarżone postanowienie Sądu Rejonowego w Bełchatowie.

Na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 roku pełnomocnik powódki sprecyzował żądanie i wniósł o przywrócenie powódki do pracy oraz o zasądzenie wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, z uwagi na korzystanie przez powódkę ze szczególnej ochrony działacza związkowego.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa.

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2013 roku, pełnomocnik powódki popierał żądanie przywrócenia powódki do pracy i sprecyzował wysokość dochodzonego wynagrodzenia powódki za czas pozostawania bez pracy na kwotę 45.223,75 zł.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa.

Na rozpowie w dniu 6 sierpnia 2013 roku, pełnomocnik powódki zmodyfikował żądanie w części dotyczącej wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wnosząc o zasądzenie kwoty 71.593,20 zł. Wnosił także o zasądzenie kosztów procesu.

Pełnomocnik pozwanego konsekwentnie wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2013 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IVP 162/12, Sąd Rejonowy-Sad Pracy w Bełchatowie Wydział IV Pracy zasadził od pozwanego (...) Ośrodka (...) w Ł. na rzec powódki A. F. (2) kwotę 17.898,30 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Ponadto Sąd Rejonowy zasadził od pozwanego na rzecz powódki 60,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego nakazując pobrać od pozwanego (...) Ośrodka (...) w Ł. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 895,00 zł tytułem zwrotu nieziszczonych kosztów sądowych. Wyrokowi w punkcie pierwszym Sąd Rejonowy nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.966,10 złotych.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania Sądu Rejonowego:

powódka A. F. (2) została zatrudniona w pozwanym (...) Ośrodku (...) w Ł. od dnia 1 września 1999 roku na stanowisku wychowawcy, ostatnio ma podstawie mianowania.

Uchwałą(...)z dnia 23 maja 2012 roku, Rada Powiatu w B., po zasięgnięciu opinii (...) Kuratora Oświaty, dokonała z dniem 31 sierpnia 2012 roku likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł.. Równocześnie dokonała likwidacji Szkoły Podstawowej Nr (...) i Gimnazjum w Ł., wchodzących w skład Ośrodka.

Oświadczeniem z dnia 25 maja 2012 roku, pozwany pracodawca rozwiązał z A. F. (2) umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31 sierpnia 2012 roku. Jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę wskazał zmiany organizacyjne polegające na likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. na podstawie Uchwały (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012 roku.

Wojewoda (...), rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 29 czerwca 2012 roku, stwierdził nieważność Uchwały Nr(...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012 roku.

W dniu 24 lipca 2012 roku Powiat (...) wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. na przedmiotowe rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody (...). Wyrokiem z dnia 12 października 2012 roku, wydanym w sprawie (...) SA/Łd 757/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. uchylił zaskarżone rozstrzygniecie nadzorcze Wojewody (...). Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 14 maja 2013 roku oddalił skargę kasacyjną Wojewody (...) wniesioną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł..

Zarząd Powiatu w B. uchwałą Nr (...)z dnia 21 maja 2013 roku przyjął harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł.. Harmonogram ten stanowił załącznik do uchwały. Określono w nim czynności do wykonania wraz z terminami realizacji, wskazując dzień 31 sierpnia 2013 roku, jako dzień zakończenia czynności likwidacyjnych Ośrodka.

Powódka A. F. (2) była członkiem (...) w B.. (...) Komisja (...) w B. uchwałą(...) (...) z dnia 21.03.2012 roku wystąpiła do Zarządu Regionu (...) z wnioskiem o upoważnienie powódki do reprezentowania Związku wobec Dyrektora (...) Ośrodka (...) w B.. Uchwałą Nr(...) z dnia 3 kwietnia 2012 roku Zarządu Regionu upoważnił A. F. (2) do reprezentowania Międzyzakładowej Komisji (...) w B. wobec Dyrektora (...) w Ł.. W uchwale wskazano, że upoważnienie dotyczy okresu do końca kadencji 2010-2014 oraz, że A. F. (2) w okresie kadencji korzysta z ochrony stosunku pracy zgodnie z art. 32 ust 1-4 ustawy o związkach zawodowych. Pismem z dnia 11 kwietnia 2012 roku zawiadomiono Dyrektora Ośrodka o upoważnieniu udzielonym powódce. Dyrektor pozwanego Ośrodka nie poinformował organizacji związkowej o zamiarze rozwiązania umowy o pracę z powódką, nie uzyskał zgody związku na rozwiązanie umowy.

Pomimo podjęcia uchwały o likwidacji (...) w Ł., Ośrodek nie został zlikwidowany, po dniu 31 sierpnia 2012 roku Ośrodek nadal funkcjonował. Wycofano oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę Dyrektorowi Ośrodka. Zmniejszono liczbę wychowanków z 72 na 36, zmniejszono liczbę wychowawców. Na podstawie nowych umów w Ośrodku ponownie zatrudniono część osób wcześniej zwolnionych. Powódka nie została zatrudniona. Zatrudniono nową osobę do nauczania geografii. Zmniejszona została liczba etatów administracyjno-obsługowych.

Na podstawie uchwały Nr (...) Zarządu Powiatu w B. z dnia 21 maja 2013 roku realizowany jest harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., zgodnie z którym likwidacja Ośrodka ma nastąpić z dniem 31 sierpnia 2013 roku. Dyrektor Ośrodka podjęła wskazane w nim czynności, dotyczące likwidacji i przekazania majątku Ośrodka, a także w konsultacji z Ośrodkiem (...) w W., czynności zmierzające do skierowania wychowanków do innych placówek. Po rozwiązaniu stosunku pracy powódka A. F. (2) pobrała zasiłek chorobowy w okresie od dnia 1 września 2012 roku do 20 lutego 2013 roku w kwocie 16.161,77 zł brutto. Od dnia 21 marca 2013 roku jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w B. i pobiera zasiłek dla bezrobotnych. Do dnia 30 czerwca 2013 roku pobrała zasiłek w łącznej kwocie 2.479,80 zł. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki z okresu poprzedzającego rozwiązanie umowy o pracę stanowiło kwotę 5.966,10 zł

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na postawie dokumentów zawartych w aktach sprawy w postaci dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony, a także na podstawie zeznań stron i zeznań świadków: A. K. i B. B..

Z bezspornego, zdaniem Sądu Rejonowego, stanu faktycznego wynika w sposób jednoznaczny, że do dnia 31 sierpnia 2012 roku nie nastąpiła likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł. na podstawie Uchwały Nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012 roku. Ośrodek nadal funkcjonował w zmniejszonym zakresie, prowadził działalność, natomiast rozbieżności w ocenie stron, co do zakresu prowadzenia tej działalności, w ocenie Sądu Rejonowego, nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia.

W tym stanie faktycznym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie w takim zakresie, jak żądała tego powódką.

Uzasadniając swoje stanowisko Sąd Rejonowy wskazał, że stosownie do postanowień art. 44 kp pracownik może wnieść odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę. Odwołanie wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego warunki pracy i płacy (art. 264 § 1 kp). Natomiast z treści przepisu art. 45 § 1 kp wynika, iż w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia lub o przywróceniu do pracy, albo o odszkodowaniu (gdy umowa uległa już rozwiązaniu). Wypowiedzenie jest nieuzasadnione, jeżeli nie opiera się na ważnych i rzeczywistych przyczynach.

Przyczyny uzasadniające wypowiedzenie umowy o pracę na czas nie określony mogą leżeć zarówno po stronie pracownika, jak i po stronie pracodawcy, albo też po obu stronach łącznie. Gdy chodzi o pracownika mogą być przez niego zawinione, albo niezawinione. Ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w ramach art. 45 § 1 kp powinna być dokonana nie tylko z uwzględnieniem interesów pracownika związanych ze stosunkiem pracy, ale także z uwzględnieniem słusznego interesu zakładu pracy, który należy oceniać w powiązaniu z istotą i celem stosunku pracy.

W myśl art. 30 § 4 kp w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wymóg ten oznacza, że wymieniona w oświadczeniu przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa i konkretna. Konkretność przyczyny wymaga jej sprecyzowania, (por. uchwałę pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 roku, III PZP 10/85, OSNC z 1985 roku, z. 11, poz. 164).

Kontynuując swój wywód Sąd Rejonowy wskazał, iż bezspornym jest, że Uchwałą Nr (...) z dnia 23 maja 2012 roku, Rada Powiatu w B., po zasięgnięciu opinii (...) Kuratora Oświaty, postanowiła z dniem 31 sierpnia 2012 roku, dokonać likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł.. Bezspornym, zdaniem Sądu Rejonowego, jest również fakt, że taka likwidacja nie nastąpiła we wskazanym czasie, co więcej nie nastąpiła ona na dzień zamknięcia rozprawy. Niewątpliwie, zatem zdaniem Sądu I instancji, wpływ na powyższą okoliczność miały okoliczności związane z zaskarżeniem przedmiotowej uchwały.

Sąd Rejonowy podniósł nadto, że wskazana przez pracodawcę podstawa rozwiązania z powódką umowy o pracę postaci likwidacji zakładu pracy nie była przyczyną rzeczywistą, bowiem likwidacja Ośrodka nie nastąpiła i okoliczność ta skutkuje uwzględnieniem powództwa.

Bezprzedmiotowe przy tym, w ocenie Sądu Rejonowego, w tym zakresie były dalsze rozważania w przedmiocie funkcjonowania Ośrodka, bowiem strona pozwana okolicznościom ty nie przeczyła.

Bez względu na powyższe okoliczności, Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne z uwagi na naruszenie przepisu art. 32 ust. 1 pkt 1 Ustawy o związkach zawodowych z dnia 23 maja 1991 r. (Dz.U. Nr 55, poz. 234) tekst jednolity z dnia 31 maja 2001 r. (Dz.U. Nr 79, poz. 854 ze zm. ). Z przepisu tego wynika bowiem, że pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy. Tymczasem uchwałą Nr (...) z dnia 3 kwietnia 2012 roku Zarządu Regionu (...) upoważnił A. F. (2) do reprezentowania Międzyzakładowej Komisji (...) w B. wobec Dyrektora (...) w Ł. do końca kadencji 2010-2014 wskazując, że powódka w okresie kadencji korzysta z ochrony stosunku pracy zgodnie z art. 32 ust 1-4 ustawy o związkach zawodowych. Pismem z dnia 11 kwietnia 2012 roku zawiadomiono Dyrektora Ośrodka o upoważnieniu udzielonym powódce. Przed wypowiedzeniem powódce umowy o pracę, Dyrektor pozwanego Ośrodka nie poinformował organizacji związkowej o zamiarze rozwiązania umowy o pracę z powódką i nie uzyskał zgody zarządu organizacji związkowej w tym zakresie. Pracodawca nie przeprowadził także konsultacji w trybie art. 38 kp. Z powyższych względów Sąd Rejonowy podniósł, iż powództwo co do zasady podlega uwzględnieniu.

Skoro powódka z dwóch alternatywnych roszczeń wybrała przywrócenie do pracy i równocześnie wniosła o zasądzenie wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy, to zgodnie z treścią art. 45 § 2 k.p., sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Z przepisu tego wynika, że Sąd może orzec o odszkodowaniu zamiast przywrócenia do pracy, zawsze ilekroć ustali, że uwzględnienie żądania pracownika jest niemożliwe lub niecelowe bez względu na przyczyny niecelowości przywrócenia do pracy.

Sąd Rejonowy uznał, że w przedmiotowej sprawie przywrócenie powódki do pracy jest niemożliwe i niecelowe, bowiem na podstawie uchwały Nr (...) Zarządu Powiatu w B. z dnia 21 maja 2013 roku realizowany jest harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., zgodnie z którym likwidacja Ośrodka ma nastąpić z dniem 31 sierpnia 2013 roku. Dyrektor Ośrodka podjęła wskazane w nim czynności dotyczące likwidacji i przekazania majątku, a także w konsultacji z Ośrodkiem (...) w W., czynności zmierzające do skierowania, wychowanków do innych placówek. W tych okolicznościach, zdaniem Sądu Rejonowego, nie będzie możliwe wyegzekwowanie przywrócenia powódki do pracy, bowiem realny i bardzo bliski jest termin likwidacji Ośrodka. Sąd Rejonowy podniósł jednocześnie, że zastępcze orzekanie o odszkodowaniu w odniesieniu do pracowników korzystających ze szczególnej ochrony przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę (art. 39, 177 i in.) jest także dopuszczalne, jeżeli likwidacja lub upadłość pracodawcy czynią niemożliwym wyegzekwowanie wyroku nakazującego pracodawcy dalsze zatrudnianie pracownika (por. Kodeks pracy. Komentarz prof. dr hab. Jerzy Wratny, Rok wydania: 2013,Wydawnictwo: C.H.Beck, Wydanie: 5 - komentarz do art. 45). Zgodnie bowiem z przywołanym przez Sąd I instancji art. 47 ¹ k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Skoro zatem okres wypowiedzenia umowy o pracę powódce, wynosił 3 miesiące, to ustalona przez Sąd Rejonowy wysokość odszkodowania stanowi kwotę 17.898,30 zł (5.966,10 zł x 3).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy na podstawie art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 471 k.p. orzekł jak w punkcie 1. wyroku i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2) .

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Stosując powyższą zasadę wysokość kosztów zastępstwa procesowego, Sąd ustalił na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 895,00 złotych tytułem zwrotu nieziszczonych kosztów sądowych.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 477 ² . § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka A. F. (2)- reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości.

Powyższemu wyrokowi powódka zarzuciła :

1. naruszenie art.233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i brak wszechstronnego rozważenia, prowadzące do błędnego przyjęcia że: ”nie będzie możliwe wyegzekwowanie przywrócenia powódki do pracy, bowiem realny i bardzo bliski jest termin likwidacji Ośrodka przedstawiając na te okoliczności obszerna argumentację

2. naruszenie art.45 § 2 k.p. poprzez jego błędne zastosowanie i nieuzasadnione przyjęcie, że uwzględnienie żądania przywrócenia powódki do pracy jest niecelowe, podczas, gdy likwidacja (...)w Ł. była tylko formalna, a w rzeczywistości jej zadania przejęła i realizuje nowo utworzona placówka MOPS i okoliczności sprawy pozwalały Sądowi I instancji uznać, że doszło do faktycznego przejęcia (...) w Ł. przez (...), a co za tym idzie przywrócić powódkę do pracy w (...);

3. naruszenie art.23 1 § 1 i 6 k.p., poprzez jego niezastosowanie, podczas, gdy z przywołanego przez skarżącego materiału jednoznacznie wynika, że faktycznie doszło do przejęcia (...) przez (...) w Ł., a faktyczne zaprzestanie działania (...) nie uzasadnia wypowiedzenia przez pracodawcę stosunku pracy w sytuacji przejęcia przez (...) pracowników (...)

Podnosząc powyższe zarzuty powódka wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przywrócenie powódki do pracy i zasądzenia na jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy

2. zasadzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych;

3. zwolnienie powódki od kosztów sądowych .

Dodatkowo w oparciu o rart.217 § 1 k.p.c. powódka wniosła o zwrócenie się do Starostwa Powiatowego w B. o przedstawienie:

- protokołu nr (...) posiedzenia Zarządu Powiatu z dnia 2 lipca 2013 roku oraz

- protokołu nr (...) posiedzenia Zarządu Powiatu w B. z dnia 10 września 2013 roku

oraz przeprowadzenia dowodu z tych dokumentów dla wykazania przejęcia dotychczasowego majątku (...) Ośrodka (...) w Ł. przez (...) Ośrodek (...) w Ł., zwiększenia liczby miejsc w (...), a w konsekwencji faktycznego przejęcia (...) Ośrodka (...) przez (...) Ośrodek (...) w Ł., co zdaniem skarżącej ma istotny wpływ na wydane w sprawie orzeczenie Sądu.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją również pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w części uwzględniającej powództwo, tj. w pkt 1, 3, 4 i 5 tegoż wyroku zarzucając mu:

1. obrazę prawa materialnego tj. art. 30 § 4 k.p. i art. 45 § 1 k.p. w zw. z art. 91 c ustawy Karta Nauczyciela przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez Sąd, że wskazana przyczyna złożenia powódce wypowiedzenia umowy o pracę jest nieprawdziwa, gdy w rzeczywistości, co wynika z materiału dowodowego i ustaleń Sądu, w momencie doręczenia powódce oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy obowiązywała uchwała Rady Powiatu w B. nr (...), dotycząca likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., Szkoły Podstawowej nr (...) w Ł. oraz Gimnazjum w Ł., a także w/w uchwała obowiązywała na chwilę zamknięcia rozprawy, a zakończenie likwidacji pozwanego ośrodka zostało przewidziane do dnia 31.08.2013 r., a przedłużenie procesu likwidacji wynikało z faktu wydania przez Wojewodę (...) rozstrzygnięcia nadzorczego oraz przebiegu postępowania przez sądami administracyjnymi;

2. obrazę prawa materialnego tj. art. 411 § 1 k.p. w zw. z art. 32 ust. 1 okt 1 ustawy o związkach zawodowych przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez Sąd, że pracodawca uchybił obowiązkowi uzyskania zgody zarządu organizacji związkowej na wypowiedzenie stosunku pracy powódce w sytuacji, gdy powodem wypowiedzenia była likwidacja pracodawcy

3. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c, mające wpływ na treść orzeczenia, a polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu przez Sąd sprzecznych ustaleń faktycznych ze zgromadzonymi dowodami poprzez:

- biedne przyjęcie fikcyjności wskazanej przyczyny wypowiedzenia z uwagi na to, iż likwidacja pracodawcy nie nastąpiła w pierwotnie planowanym terminie ;

- błędne przyjęcie, że po dniu 31.08.2012 r. zawarto nowe umowy o pracę z częścią osób wcześniej zwolnionych , gdy z materiału dowodowego wynika, że przedłużono dotychczasowe umowy przekształcając je w umowy na czas określony do dnia 31 sierpnia 2013 roku oraz pominięcie, że zatrudnienie nowego geografa wynikało z faktu braku innego nauczyciela tej specjalności oraz długotrwałej niezdolności do pracy z powodu ciąży obecnego.

W związku z powyższym skarżący wniósł o

1. zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o jego uchylenie w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji;

2. zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych za obie instancje,

3. orzeczeniu o zwrocie przez powódkę na rzecz pozwanego wyegzekwowanego świadczenia w kwocie 5.966,10 zł.;

4. przeprowadzenie dowodu z załączonego wyciągu bankowego nr (...) na okoliczność wypłaty w dniu 14 sierpnia 2013 roku na rzecz powoda świadczenia w zakresie objętym rygorem, natychmiastowej wykonalności ;

5. uchylenie pkt 2 postanowienia Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 28 grudnia 2012 roku, w sprawie o sygn. akt V Pz 26/12 i orzeczenie o kosztach procesu spowodowanych postępowaniem wpadkowym w orzeczeniu kończącym sprawę.

W odpowiedzi na apelację pozwanego powódka wniosła o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

apelacje nie zasługują na uwzględnienie.

Przedstawione przez Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy, a wysunięte na ich podstawie wnioski prawne są zgodne z obowiązującymi przepisami. Ustalenia te i rozważania w całości aprobuje Sąd Okręgowy, przyjmując je za własne. Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych, a oceniając zebrane dowody nie przekroczył granic ich swobodnej oceny zgodnie z art. 233§1 k.p.c., jak zarzucają w apelacjach strony.

Granice swobodnej oceny dowodów może naruszać tylko dowolna ocena zebranego materiału dowodowego, brak wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów lub ich ocena sprzeczna z zasadami logicznego powiązania wniosków z ustalonym stanem faktycznym lub doświadczeniem życiowym (por wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2001r. II UKN 423/00), a z taką sytuacją nie mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności Sąd odniesie się do apelacji strony pozwanej jako najdalej idącej, choć znaczna część rozważań aktualna będzie również w zakresie zarzutów podniesionych w apelacji powódki.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do wykładni art. 45 § 1 k.p., zgodnie z ktorym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione albo narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji, iż w będącej przedmiotem osądu sprawie, wskazana powódce w wypowiedzeniu z dnia 25 maja 2012r. przyczyna rozwiązania umowy o pracę, w postaci likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., była nieprawdziwa. Wbrew zarzutom strony pozwanej o prawdziwości przyczyny rozwiązania umowy o pracę nie świadczy obowiązująca w dacie wypowiedzenia powódce umowy o pracę (...) nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. w sprawie likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., ale to czy i kiedy podmiot ten uległ faktycznej likwidacji. Wbrew przekonaniu pozwanego uchwała nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. nie stanowiła prawnej podstawy wypowiedzenia stosunku pracy, lecz jedynie podstawę likwidacji (...)Natomiast podstawę wypowiedzenia stanowił art. 20 ust 1 pkt 1 oraz ust 3 Karty Nauczyciela, czyli całkowita likwidacja szkoły. W świetle tego przepisu wypowiedzenie jest uzasadnione, jeżeli wystąpiła wskazana w nim likwidacja. W rozpoznawanej sprawie jest niesporne, że likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł., która była przyczyną wypowiedzenia powódce stosunku pracy, nastąpiła dopiero z dniem 31 sierpnia 2013r., zaś po wypowiedzeniu powódce umowy o pracę, (...) Ośrodek (...) w Ł. funkcjonował przez cały kolejny rok szkolny 2012/2013.

W tej sytuacji, wypowiedzenie powódce umowy o pracę z dniem 25 maja 2012r. z powodu likwidacji Ośrodka, która faktycznie nastąpiła po upływie kolejnego roku szkolnego, z dniem 31 sierpnia 2013r., należy uznać za przedwczesne. W konsekwencji wskazana przez pracodawcę w wypowiedzeniu, jako przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł., była przyczyną nieprawdziwą. Likwidacja (...) w Ł. na podstawie Uchwały nr (...)Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. nie została bowiem zrealizowana w dacie wskazanej w wypowiedzeniu umowy tj. z dniem 31 sierpnia 2012r. Stało się tak dlatego, że Wojewoda (...) wydał w dniu 29 czerwca 2012r. rozstrzygnięcie nadzorcze w którym stwierdził nieważność Uchwały nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. w sprawie likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł.. Stosownie do treści art. 80 ust 1 ustawy o samorządzie powiatowym z dnia 5 czerwca 1998r. (tekst jednolity z dnia 11 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 595) stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały organu powiatu wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Użyty w art. 80 ustęp 1 ustawy o samorządzie powiatowym zwrot "wstrzymuje jej wykonanie z mocy prawa"- jak wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2013r. w sprawie I OSK 968/13 - należy odczytywać w ten sposób, że uchwała, której nieważność stwierdził organ nadzoru, od daty wydania rozstrzygnięcia nadzorczego nie wywołuje skutków prawnych. Mając na względzie treść art. 80 ust.1 o samorządzie powiatowym należy przyjąć za oczywiste, że uchwała nr (...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r., na skutek stwierdzenia jej nieważności przez Wojewodę, nie wywołała skutku prawnego (formalnego) w postaci likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. w okresie od jej wydania w dniu 23 maja 2012r. do dnia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. w sprawie o sygn. akt III SA/ Łd 757/12, uchylającego rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody (...), stwierdzające nieważność uchwały Rady Powiatu w B. o likwidacji (...) tj. do dnia12 października 2012r. W wyroku z dnia 12 października 2012r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. wstrzymał bowiem wykonanie zarządzenia nadzorczego wojewody do czasu uprawomocnienia się wyroku tegoż Sądu, co nastąpiło z dniem 14 maja 2013r. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie I OSK 263/13 oddalający skargę kasacyjną Wojewody (...) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. w sprawie o sygn. akt III SA/ Łd 757/12). Okoliczności tej nie zmienia fakt zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody (...) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. i późniejszy wyrok tegoż Sądu. Ostateczne stwierdzenie ważności uchwały nr(...) Rady Powiatu w B. z dnia 23 maja 2012r. o likwidacji (...) nie zmienia faktu, że (...)w Ł. formalnie i faktycznie funkcjonował w kolejnym roku szkolnym 2012/2013.

Wprawdzie, jak stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 września 2013r., w sprawie I PK 73/13, likwidacja placówki oświatowo-wychowawczej nie jest czynnością jednorazową i wymaga odpowiedniego przygotowania, a następnie przeprowadzenia, zaś proces decyzyjny w tym kierunku - mniej lub bardziej złożony - obejmuje rozmaite czynności podejmowane nierzadko przez różne podmioty. Oznacza to, że likwidacja jednostki organizacyjnej - formalna i faktyczna - nie muszą zbiegać się w czasie, bowiem ostatecznie realna likwidacja jednostki zawsze następuje po rozwiązaniu stosunku pracy z osobami ją zajmującymi. Z tej przyczyny jest nawet racjonalnie uzasadnione wypowiedzenie "wyprzedzające" formalną likwidację jednostki, dokonane po rozpoczęciu procedury likwidacyjnej, jeżeli pracodawca z dużym prawdopodobieństwem, graniczącym z pewnością, przewiduje akceptację dla podjętej przez niego decyzji. Przyczyna wypowiedzenia w postaci likwidacji jednostki będzie jednak fikcyjna, gdy odstąpiono od dalszych stadiów postępowania likwidacyjnego albo gdy postępowanie likwidacyjne zakończyło się decyzją odmienną od oczekiwanej przez pracodawcę. Stanowisko przyjęte w tym wyroku było prezentowane w wielu późniejszych judykatach (por. uzasadnienia wyroków: z dnia 12 listopada 2008 r., I PK 71/08, OSNP 2010 nr 9-10, poz. 110; z dnia 2 grudnia 2010 r., III PK 28/10, OSNP 2012 nr 3-4, poz. 35; z dnia 19 maja 2011 r., III PK 75/10, i z dnia 5 lipca 2012 r., I PK 51/12), w których stwierdzano w szczególności, iż faktycznie dokonana likwidacja stanowiska pracy zarządzona przez uprawniony organ jest rzeczywistą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 KP, nawet gdyby doszło do naruszenia w tym przedmiocie obowiązków konsultacyjnych wymaganych przez odpowiednie regulacje wewnętrzne. Sam fakt istnienia stanowiska pracy w dniu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest równoznaczny z brakiem rzeczywistej przyczyny wypowiedzenia, o ile w okresie wypowiedzenia lub w późniejszym, nieodległym czasie, stanowisko to zostanie i faktycznie zlikwidowane w związku z planowanymi zmianami organizacyjnymi.

W przedmiotowej sprawie do likwidacji faktycznej i formalnej doszło, ale dopiero z dniem 31 sierpnia 2013r., a nie z dniem 31 sierpnia 2012r. Pracodawca po wydaniu zarządzenia nadzorczego przez wojewodę stwierdzającego nieważność uchwały o likwidacji jednostki, które wstrzymało jej wykonanie, odstąpił od realizacji dalszych etapów likwidacji, czego dowodem są uchwały Zarządu Powiatu B. tj. uchwała nr (...) z dnia 24 lipca 2012r. o uchyleniu uchwały Zarządu Powiatu w B. nr (...) z dnia 28 maja 2012r. w sprawie przyjęcia harmonogramu likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. oraz uchwała z dnia 21 sierpnia 2012r. o uchyleniu uchwały Zarządu Powiatu w B. w sprawie odwołania Dyrektora (...) (...) Ośrodek (...) w Ł. ponownie zatrudnił część zwolnionych uprzednio pracowników i kształcił dalej swoich wychowanków. Funkcjonowanie placówki w roku szkolnym 2012/2013, mimo iż w ograniczonym w stosunku do roku szkolnego 2011/2012 zakresie, świadczy ewidentnie o fikcyjności wskazanej powódce w wypowiedzeniu umowy przyczyny rozwiązania w postaci likwidacji (...) z dniem 31 sierpnia 2012 roku. Pracodawca nie wskazał w wypowiedzeniu innej, poza likwidacją (...) przyczyny rozwiązania umowy. W takim wypadku postępowanie sądowe ogranicza się do badania tylko i wyłącznie istnienia przyczyny wskazanej w wypowiedzeniu. Skoro zatem nie doszło do faktycznej likwidacji (...) z dniem 31 sierpnia 2012 roku, jak to wskazano w wypowiedzeniu umowy, gdyż po tej dacie (...)nadal funkcjonował i realizował swoje statutowe cele, to słusznie Sąd Rejonowy uznał, że wypowiedzenie przez pracodawcę powódce umowy o pracę było nieuzasadnione, gdyż nastąpiło bez wskazania rzeczywistej przyczyny rozwiązania umowy, co jest sprzeczne z treścią art. 30 § 4 k.p. Pracodawca nie może bowiem wypowiedzieć w sposób skuteczny umowy o pracę z powodu likwidacji jednostki, która następuje dopiero po przeszło roku od wypowiedzenia umowy. Wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji pracodawcy dokonane z ponad rocznym wyprzedzeniem od faktycznej likwidacji placówki, nie sposób uznać za uzasadnioną przyczynę w rozumieniu art. 30 § 4 k.p.

Sąd Okręgowy podziela zatem pogląd jak i argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do tego, że wskazana w wypowiedzeniu z dnia 25 maja 2012 roku przyczyna wypowiedzenia powódce stosunku pracy, a mianowicie likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł., zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Karta Nauczyciela okazała się nieprawdziwa. Konsekwencją powyższego stanowiska jest zasadność uznania przez Sąd Rejonowy naruszenia przez pracodawcę powódki przepisu art. 32 ust. 1 pkt 1 Ustawy o związkach zawodowych z dnia 23 maja 1991 r. (Dz.U. Nr 55, poz. 234) tekst jednolity z dnia 31 maja 2001 r. (Dz.U. Nr 79, poz. 854 ze zm. ). Z przepisu tego wynika bowiem, że pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub z innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy.

Okolicznością niesporna przy tym jest, iż uchwałą Nr (...) z dnia 3 kwietnia 2012 roku Zarządu Regionu (...) upoważnił A. F. (2) do reprezentowania Międzyzakładowej Komisji (...) w B. wobec Dyrektora (...) w Ł. do końca kadencji 2010-2014 wskazując, że powódka w okresie kadencji korzysta z ochrony stosunku pracy zgodnie z art. 32 ust 1-4 ustawy o związkach zawodowych. Pomimo zawiadomienia pismem z dnia 11 kwietnia 2012 roku Dyrektora Ośrodka o upoważnieniu udzielonym powódce, nie poinformował on przed wypowiedzeniem powódce umowy o pracę organizacji związkowej o zamiarze rozwiązania umowy o pracę z powódką i nie uzyskał zgody zarządu organizacji związkowej w tym zakresie, nie przeprowadził także konsultacji w trybie art. 38 kp. Tym samym pracodawca dopuścił się naruszenia przepisów ustawy o związkach zawodowych, co skutkuje uznaniem zarzutu pozwanego naruszenia przez Sąd mieriti art. 47 ^{( 1)} § 1 k.p. w zw. z art. 32 ust. 1 okt 1 ustawy o związkach zawodowych za niezasadny.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji strony powodowej stwierdzić należy, iż uznanie przez Sąd Rejonowy, że wskazana w wypowiedzeniu z dnia 25 maja 2012 roku przyczyna wypowiedzenia powódce stosunku pracy, a mianowicie likwidacja (...) Ośrodka (...) w Ł. okazała się nieprawdziwa, nie uzasadnia przywrócenia powódki do pracy w myśl art. 45§ 2 k.p. Stosownie bowiem do treści tegoż przepisu sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 grudnia 2013 r., II PK 99/13). Podkreślić przy tym należy, iż niecelowość lub niemożliwość przywrócenia do pracy musi mieć charakter zobiektywizowany, to znaczy niezależny od subiektywnego przekonania strony lub swobodnego uznania sądu. Sąd może bowiem ocenić istnienie owej niemożliwości lub niecelowości dopiero wówczas, gdy ją "ustali", co nastąpiło w niniejszej sprawie. Sąd Rejonowy, wyrokując w dniu 9 sierpnia 2013 roku zasadnie uznał, iż przywrócenie do pracy powódki jest niemożliwe i niecelowe, z uwagi na realny i bliski termin likwidacji ośrodka, która miała nastąpić z dniem 31 sierpnia 2013 roku. Wszak w świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy uznaje za prawidłowe, mocą uchwały nr(...) roku z dnia 21 maja 2013 roku wprowadzony został harmonogram likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł., Dyrektor placówki podjęła wskazane w nim czynności dotyczące likwidacji i przekazania majątku oraz przekazania wychowanków do innych placówek. Fakt likwidacji Ośrodka z dniem 31 sierpnia 2013 roku potwierdził także świadek A. K. Naczelnik Wydziału (...) , (...) w Starostwie Powiatowym w B.. Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z art. 316 KPC sąd wydając wyrok, bierze za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Przez stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy należy rozumieć zarówno istniejące w tym momencie okoliczności faktyczne, jak również obowiązujący stan prawny (zasada aktualności orzeczenia sądowego). Należy mieć na uwadze i to, że w obowiązującym systemie apelacyjnym zasada aktualności orzeczenia sądowego ma zastosowanie do sądów obu instancji, gdyż instancja odwoławcza jest tu przede wszystkim sądem merytorycznym, a nie tylko kontrolnym (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - I Wydział Cywilny z 2013-08-06, I ACa 452/13). Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż w dacie rozstrzygania sprawy przez Sąd Okręgowy okoliczność likwidacji (...) Ośrodka (...) w Ł. jest bezsporna, albowiem zgodnie z treścią pisma Starosty Powiatu (...) z dnia 10.10.2013 roku ( k-248) oraz z dnia 29.10.2013 roku (k-250), placówka ta uległa likwidacji z dniem 31 sierpnia 2013 roku, zaś jej majątek, należności i zobowiązania, na mocy & 5 uchwały nr (...) roku z dnia 21 maja 2013 roku, przejął Powiat (...).

Za chybiony uznać należy także zarzut strony powodowej naruszenia art. 23 ¹ k.p. Wprawdzie Sąd I instancji nie analizował możliwości zastosowania w okolicznościach faktycznych sprawy instytucji przejścia zakładu pracy o jakiej mowa w powołanym przepisie, jednakże twierdzenia wywiedzione w tym zakresie przez stronę powodową dopiero w toku apelacji, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych, nie zasługują zdaniem Sądu Okręgowego na akceptację.

Wskazać należy, iż art. 23 ¹ k.p. normuje sytuację prawną pracowników w wypadku zmiany pracodawcy spowodowanej przejęciem ich zakładu pracy przez inny podmiot. Przepis ten ma charakter ochronny i określa zakres odpowiedzialności każdego ze zmieniających się pracodawców wobec pracowników. Dla oceny, kto jest pracodawcą w stosunku do pracownika decydujące jest faktyczne przejęcie zakładu pracy, powodujące, że pracownicy świadczą pracę na rzecz, kogo innego niż dotychczas. Zmiany prawne dotyczące praw do zakładu pracy nie są przy tym przesądzające. Orzecznictwo zgodnie uważa, że podstawowym celem art. 23 ¹ § 1 k.p. jest ochrona interesów pracowników i dlatego przyjmuje, że przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę może nastąpić także wtedy, gdy przejmuje on zadania wykonywane przez poprzednika, przy czym nie jest niezbędne przejęcie znaczącego substratu majątkowego. Każda sytuacja wymaga jednak indywidualnej oceny (por. wyrok Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 2009 r., I PK 210/09, OSNP 2011 nr 19-20, poz. 249).

Podkreślić również należy, iż w przypadku zakładów o celach gospodarczych przy wyjaśnieniu pojęcia „ zakładu” i ich „ części” oraz istoty aktu "przejścia", zasadnicze znaczenie mają elementy i uwarunkowania typu majątkowego, natomiast nie mogą one odgrywać dominującej roli tam, gdzie dochodzi do przejęcia zakładu pracy realizującego cele społeczne, polityczne czy publiczne. W przypadku takich zakładów pracy jak np. szkoły, zasadniczymi elementami dla wyjaśnienia ich istoty, a tym samym odpowiednio i dla ustalenia istoty " przejścia szkoły" (jako zakładu pracy) obok organizacji i majątku są zadania, a więc poddanie dzieci procesowi kształcenia i wychowania (wyr. SN z 16.3.1994 r., I PRN 4/94, OSNAPiUS 1994, Nr 3, poz. 42). Części zakładu pracy nie można tym samym utożsamiać wyłącznie ze składnikami materialnymi, ponieważ mogą ją także stanowić zadania pracodawcy (wyr. SN z 7.2.2007 r., I PK 212/06, OSNP 2008, Nr 5-6, poz. 66).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, nie sposób podzielić poglądu strony powodowej, iż pomimo braku formalnego przejęcia (...) Ośrodka (...) w Ł. przez (...) Ośrodek (...) w Ł., w rzeczywistości takie przejęcie nastąpiło, w skutek czego powódka z mocy prawa stała się pracownikiem (...) Ośrodka (...).

Przede wszystkim należy zaznaczyć, iż stosunek pracy powoda ustał na skutek dokonanego wypowiedzenia z dniem 31 sierpnia 2012 roku. Z tym dniem nie doszło jednak do likwidacji (...) Ośrodka (...) bowiem począwszy od dnia 1 września 2012 roku ośrodek ten nadal funkcjonował obok nowo utworzonego (...), zatrudniał pracowników, realizował dotychczasowe zadania, aczkolwiek w nieco mniejszym zakresie. Sytuacja ta uległa zmianie dopiero z dniem 1 września 2013 r., z tą bowiem datą nastąpiło faktyczne całkowite zaprzestanie działalności(...) w Ł.. Powyższe okoliczności nie dają podstaw do twierdzenia, że doszło przejęcie zakładu pracy z dniem 1 września 2012 roku. Nie mogło też dojść do owego przejęcia z dniem 31 sierpnia 2013 r. (...) w Ł. został w sposób formalny i faktyczny zlikwidowany. Powstały w tym samym budynku i w tych samych pomieszczeniach (...) jest inną od (...) placówką , realizującą inne cele i zadania.

Podstawą prawną powołania i funkcjonowania zarówno młodzieżowych ośrodków wychowawczych jak i młodzieżowych ośrodków socjoterapii jest wydane w oparciu o art. 71 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U. Nr 109, poz. 631). Rozporządzenie to w § 1 pkt 1 b wymienia młodzieżowe ośrodki wychowawcze oraz młodzieżowe ośrodki socjoterapii jako odrębne podmioty, wskazując jednocześnie w Rozdziale 3 odrębne ich cele i zadania. Młodzieżowe ośrodki wychowawcze są prowadzone dla dzieci i młodzieży niedostosowanych społecznie wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy, wychowania i resocjalizacji jako resocjalizacyjno-wychowawcze, a dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim jako resocjalizacyjno-rewalidacyjne ( § 11 ). Do zadań młodzieżowego ośrodka wychowawczego należy eliminowanie przyczyn i przejawów niedostosowania społecznego oraz przygotowanie wychowanków do życia zgodnego z obowiązującymi normami społecznymi i prawnymi( § 12). Natomiast młodzieżowe ośrodki socjoterapii są prowadzone dla dzieci i młodzieży, które z powodu zaburzeń rozwojowych, trudności w uczeniu się i zaburzeń w funkcjonowaniu społecznym są zagrożone niedostosowaniem społecznym i wymagają stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy, wychowania i socjoterapii (§ 13 ) . Do zadań młodzieżowego ośrodka socjoterapii należy eliminowanie przyczyn i przejawów zaburzeń zachowania oraz przygotowanie wychowanków do życia zgodnego z obowiązującymi normami społecznymi i prawnymi(§ 14 ). Z uwagi na odmienne zadania realizowanie prze obie placówki, inny jest również sposób rekrutacji młodzieży do tych placówek. Decyzję o umieszczeniu małoletniego w młodzieżowym ośrodku wychowawczym podejmuje sad na podstawie art. 6 pkt.9 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (t.j. Dz.U z 2010 r., Nr 33, poz. 178). Przyjęcia do młodzieżowego ośrodka socjoterapii dokonuje się natomiast w oparciu o art. 71 b ust 1 przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty ( j.t. Dz. U. 2004, Nr 256, poz. 2572) oraz przepisów wykonawczych, na wniosek rodzica, bądź opiekuna prawnego oraz na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wydanego przez poradnię psychologiczno – pedagogiczną. Powyższe okoliczności wyraźnie wskazująca odmienność zadań obu placówek, a w konsekwencji wyłączają możliwość uznani, iż w niniejszej sprawie doszło do przejęcia zakładu w rozumieniu art. 23 ¹ § 1 k.p.

Dlatego też, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art.385 k.p.c., oddalił obie apelacje jako niezasadne.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na postawie art. 100 k.p.c.