Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Artymiak (spr.)

Sędziowie: SSO Dariusz Zrębiec

SSR del. do SO Alicja Kuroń

Protokolant: protokolant Aleksandra Baczyńska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie - Renaty Stopińskiej
– Witkowskiej oraz oskarżycieli posiłkowych A. S., P. S. oraz B. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2014 r.

sprawy M. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 225 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie

z dnia 19 lutego 2014 r., sygnatura akt II K 260/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 434/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24października 2014 r.

Sąd Rejonowy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 260/13 uznał oskarżonego M. P. za winnego popełnienia czynu zabronionego określonego:

-

w art. 225 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, polegającego na tym, że oskarżony w okresie od dnia 11 czerwca 2012 r. do dnia 19 lipca 2012 r. w R. działając z góry powziętym zamiarem utrudniał wykonanie czynności służbowej przez uprawnionego do kontroli pracownika Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w R. w ten sposób, że pomimo prawidłowego wezwania przez urząd do przedłożenia dla potrzeb kontroli nr rej (...)- (...)- (...) dokumentacji związanej z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą pod nazwą (...) sp. z o.o.” z/s w R. w postaci:

-

aktualnego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego, decyzji o nadaniu NIP, decyzji o nadaniu numeru REGON - dokumentu potwierdzającego wykonanie nakazów z dnia 19.03.2012r.,

-

pełnej ewidencji czasu pracy pracowników i byłych pracowników za okres od 1 styczeń 2012 r. do 31 maj 2012 r.,

-

listy plac za okres od stycznia 2012 r. do maja 2012 r. dla obecnych i byłych pracowników,

-

wszelkich dokumentów potwierdzających wypłatę wynagrodzenia za pracę i innych należnych świadczeń ze stosunku pracy za okres od stycznia 2012r. do maja 2012 r. dla obecnych i byłych pracowników,

nie przedłożył przedmiotowej dokumentacji niezbędnej do przeprowadzenia czynności kontrolnych. Za tak przypisany czyn, na podstawie art. 225 § 2 kk, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

-

w art. 218 § 1a kk w zw. z art. 219 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk polegającego na tym, że oskarżony w okresie od dnia 9 sierpnia 2011 r. do dnia 31 sierpnia 2012 r. w R. działając z góry powziętym zamiarem, wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych będąc prezesem zarządu (...) sp. z o.o.” złośliwie i uporczywie naruszał prawa zatrudnionych pracowników: P. S., B. S., P. C., B. K., M. D., K. K., B. B., w ten sposób, że

-

zawierał z w/w mowy o pracę niezgodne z rzeczywistymi warunkami zatrudnienia,

-

naruszał przepisy prawa o ubezpieczeniach społecznych poprzez zgłoszenie nieprawdziwych danych mających wpływ na wysokość świadczeń,

-

nie wypłacał w/w wynagrodzenia za pracę, w tym:

a)  P. S. nie wypłacił wynagrodzenia za okres trzech miesięcy, tj. od grudnia 2011 r. do lutego 2012 r.,

b)  B. S. nie wypłacił wynagrodzenia za okres czterech miesięcy, tj. od marca 2012 r. do czerwca 2012 r.,

c)  P. C. nie wypłacił wynagrodzenia za okres trzech miesięcy, tj. od marca 2012 r. do maja 2012r.,

d)  B. K. nie wypłacił wynagrodzenia za okres jednego miesiąca, tj. luty 2012 r.,

e)  M. D. nie wypłacił wynagrodzenia za okres dwóch miesięcy, tj. od marca 2012 r. do kwietnia 2012 r.,

f)  K. K. nie wypłacił wynagrodzenia a okres 3 miesięcy tj. od maja 2012 r. do lipca 2012 r.,

g)  B. B. nie wypłacił wynagrodzenia a okres 4 miesięcy tj. od maja 2012r. do sierpnia 2012r.,

-

nie wypłacał w terminie wynagrodzenia P. S., B. S., P. C., B. K., M. D., K. K. , B. B.,

-

nie wypłacał ekwiwalentu za pracę w godzinach nadliczbowych P. S., B. S., P. C., B. K.. M. D., B. B.,

-

nie wypłacał ekwiwalentu za niewykorzystany w całości urlop wypoczynkowy P. S., B. S., M. D.,

-

nie wypłacał ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w liczbie 5 dni K. K.,

-

nie wypłacał ekwiwalentu za pracę w godzinach nocnych P. S., B. S., P. C., B. K., M. D., K. K.,

-

nie wydał odzieży ochronnej, jak i nie wypłacił ekwiwalentu za odzież ochronną P. S., B. S., P. C., B. K., M. D.,

-

nie wydał świadectwa pracy P. S., P. C., B. K., M. D.,

-

nie wydał świadectwa pracy za okres od dnia 30 czerwca 200r. do 8 sierpnia 2011r. K. K.,

-

nie wydał świadectwa pracy za okres od dnia 15 maja 2009 r. do 8 sierpnia 2011r. B. B.,

-

wydał B. B. błędnie uzupełnione świadectwo pracy za okres od dnia 9 sierpień 2011 r. do dnia 8 sierpień 2012 r. wpisując w jego treść nieprawidłową datę zakończenia stosunku pracy, tj. 31 sierpnia 2012r., co pracownik zgłosił w/w, jednakże prawidłowo wydanego świadectwa pracy nie otrzymał.

Za tak przypisany czyn, na podstawie art. 218 § 1a kk w zw. z art. 11 § 3 kk, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.

W miejsce orzeczonych kar jednostkowych, na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk, Sąd wymierzył oskarżonemu M. P. karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk, warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat. Na podstawie art. 71 § 1 kk Sąd obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania orzekł grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając iż jedna dzienna stawka grzywny wynosi 30 zł. Na podstawie zaś art. 72 § 2 kk Sąd zobowiązał oskarżonego M. P. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez uiszczenie w terminie 1 miesiąca od daty uprawomocnienia się wyroku, na rzecz:

- pokrzywdzonej B. B. kwoty 6166, 90 zł,

- pokrzywdzonej B. K. kwoty 625 zł,

- pokrzywdzonego P. C. kwoty 3324,80 zł,

- pokrzywdzonej M. D. kwoty 2152,50 zł,

-

pokrzywdzonej B. S. w kwocie 5380 zł,

-

pokrzywdzonej P. S. w kwocie 2490 zł,

-

pokrzywdzonej K. K. w kwocie 5000 zł.

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego M. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 690 zł.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł obrońca oskarżonego zarzucając:

1)  odnośnie skazania za czyn z art. 225 § 2 kk w zw. z art 12 kk:

a)  naruszenie prawa materialnego - art. 225§ 2 kk poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na:

-

przyjęciu, iż do znamion czynu zabronionego należy utrudnianie kontroli, podczas gdy przepis ten penalizuje wyłącznie uniemożliwianie lub utrudnianie konkretnych czynności służbowych w zakresie inspekcji pracy,

-

zachowaniem utrudniającym kontrolę może być brak własnej inicjatywy zmierzającej do usprawnienia tej kontroli,

b)  naruszenie prawa materialnego - art 12 kk poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające naprzyjęciu czynu ciągłego, w sytuacji gdy opis zarzutu wskazuje na jednokrotne zachowanie sprawcy („nie przedłożył dokumentacji"),

c)  naruszenia art. 170 § 1 pkt 1 kpk w związku z art. 77 ust. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez wykorzystanie dowodów uzyskanych podczas kontroli prowadzonej sprzecznie z zasadami kontroli przedsiębiorców,

z ostrożności procesowej w tym zakresie zarzucając dodatkowo:

d) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:

-

inspektorzy PIP działali w ramach udzielonych im upoważnień,

-

żądania inspektorów PIP znajdowały oparcie w ich ustawowych kompetencjach,

-

działanie oskarżonego utrudniło przeprowadzenie kontroli.

2)  odnośnie skazania za czyn z art. 218 § 1a kk w zw. z art. 219 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk:

a)  naruszenie art. 218 § 1a kk poprzez niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu, iż naruszenie przepisów prawa ubezpieczeń społecznych jest tożsame ze „złośliwym i uporczywym naruszaniem praw zatrudnionych pracowników",

b)  niewłaściwe zastosowanie art. 218 § 1a kk oraz 219 § 1 kk w stosunku do części czynu związanego z nieterminową wypłatą wynagrodzeń oraz niewydaniem świadectw pracy - w sytuacji gdy takie zachowanie powinno być kwalifikowane jako wykroczenie określone w art. 282 § 1 Kodeksu pracy,

z ostrożności procesowej wyrokowi zarzucam ponadto:

3)  naruszenia art. 415 § 1 kpk - poprzez brak stosownego rozstrzygnięcia odnośnie złożonych powództw cywilnych,

4)  naruszenia art. 72 kk w zw. z art. 46 § 1 kk - poprzez orzeczenie zobowiązania do naprawienia szkody w sytuacji, gdy złożone zostały wnioski o orzeczenie środka karnego z art. 46 kk oraz powództwa cywilne.

W konsekwencji Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu określonego w punkcie I wyroku, uchylenie wyroku i umorzenie postępowania w zakresie nieterminowego wypłacania wynagrodzenia oraz niewydania świadectwa pracy wskazanym w punkcie II sentencji wyroku, a w pozostałym zakresie punktu II o uniewinnienie oskarżonego. Nadto Skarżący wniósł o zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez Sądem II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy miał na względzie, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna, o ile wnosi on o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na wstępie wskazać należy, iż wadliwie sporządzone uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia, uniemożliwia dokonanie jego kontroli instancyjnej, a w szczególności pełne rozważenie wszystkich zarzutów apelacyjnych.

Odnosząc się do kwestionowanego przez Skarżącego skazania oskarżonego M. P. za czyn z art. 225 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, zauważyć należy, że Sąd I instancji w zasadzie nie wykazał, że znamiona czynu zabronionego zachowaniem swoim oskarżony wypełnił. W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, na fakt, iż zamiar wyczerpania znamion czynu zabronionego w przyjętej przez Sąd I instancji za oskarżycielem konstrukcji czynu ciągłego (art. 12 kk) musiał już istnieć w dniu 11 czerwca 2012 r. (dzień wysłania wezwania do oskarżonego przez inspektora PIP), podczas gdy wezwanie to zakreślało oskarżonemu termin do wykonania czynności na dzień 25 czerwca 2012 r. Dodatkowo wezwanie oskarżony odebrał po upływie tego terminu, bo 26 czerwca 2012 r. Kolejnego wysłanego przez Inspektora PIP wezwania oskarżony w ogóle nie odebrał, nie podejmował też żadnych dodatkowych czynności, bo jak wykazywał w dniu 7 lipca 2012 r. uległ wypadkowi, w związku z tym przebywał na zwolnieniu lekarskim. Niezrozumiałe jest zatem także przyjęcie dnia 19 lipca 2012 r. jako końca czasu popełnienia tego czynu zabronionego. Wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku „bezczynność ze strony oskarżonego” nie może być poczytana jako zamiar realizacji skutku w postaci zakłócenia przebiegu kontroli lub uniemożliwienia jej, tym bardziej, że jak wskazał obrońca oskarżonego w apelacji w posiadanie większości dokumentów, o przedłożenie których został wezwany oskarżony, organ kontrolujący mógł wejść w inny uprawniony sposób. W zakresie oceny wystąpienia znamion strony podmiotowej zarzucanego oskarżonemu czynu, wbrew twierdzeniom Sądu, będzie miało znaczenie i odebranie wezwania po dniu 25 czerwca 2012 r., i zaistnienie wypadku w dniu 7 lipca 2012 r. Tej analizy Sąd Rejonowy zaniechał, czyniąc nieuprawnione ustalenia i wyciągając wnioski na podstawie niedopuszczalnych domniemań, że „brak reakcji oskarżonego na wezwanie PIP było działaniem celowym i z góry zaplanowanym”, nie przedkładał dokumentacji, gdyż „w jego firmie dochodziło do różnych naruszeń prawa pracy” (s. 12 uzasadnienia).

Również brak jest ustaleń Sądu I instancji i wykazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co uniemożliwia merytoryczną ocenę słuszności wszystkich zarzutów podniesionych w tym zakresie w apelacji, zrealizowania zachowaniem oskarżonego znamion strony przedmiotowej, a zwłaszcza skutku w postaci udaremnienia lub utrudnienia wykonania czynności kontrolnych. Wszak przestępstwo stypizowane w art. 225 § 2 kk jest przestępstwem materialnym i bez stwierdzenia, że faktycznie doszło do spowodowania „niewłaściwym zachowaniem sprawcy” udaremnienia lub utrudnienia takiej czynności, nie będzie można przyjąć dokonania przestępstwa. Tak ujęty skutek musi zostać obiektywnie przypisany (J. Giezek, Komentarz do art. 225 kk, A. Barczak-Oplustil teza do art. 225, w: Komentarz pod red. A. Zolla, M. Kulik, Komentarz do art. 225 kk).

Wykazanie znamion tak strony przedmiotowej, jak i podmiotowej czynu zakwalifikowanego z art. 225 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w realiach niniejszej sprawy, nie nastąpiło, niezbędnym stało się uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części. Stąd też ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy będzie musiał poczynić w tym zakresie ustalenia faktyczne i z uwzględnieniem powyższych uwag, unikając błędów popełnionych w rozumowaniu przez Sąd I instancji w poddanym kontroli odwoławczej orzeczeniu, wyciągnąć wnioski w zakresie prawnokarnej oceny zarzucanego oskarżonemu zachowania, tak co do kwalifikacji prawnej, wyczerpania znamion i zawinienia, które następnie - o ile zajdzie taka potrzeba – uargumentuje w prawidłowo sporządzonym pisemnym uzasadnieniu.

Odnosząc się do czynu zabronionego określonego w art. 218 § 1a kk w zw. z art. 219 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, już przy wstępnym oglądzie zauważyć należy, że Sąd ustalając na wstępie (s. 1 uzasadnienia), że oskarżony reprezentował pracodawcę w okresie od zarejestrowania spółki – tj. od 26 lipca 2011 r. przy przyjęciu na wstępie opisu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II czynu czasu jego popełnienia na okres od 9 sierpnia 2011 r. do 31 sierpnia 2012 r. bezkrytycznie w dalszej części przyjmuje, że oskarżony realizował znamiona strony przedmiotowej tego czynu także poprzez m.in. niewydanie świadectwa pracy „za okres od dnia 30 czerwca 200r. do 8 sierpnia 2011r. K. K.” i „za okres od dnia 15 maja 2009 r. do 8 sierpnia 2011r. B. B.”. W uzasadnieniu Sąd nie wyjaśnia przyczyn przekroczenia granic czasowych czynu zarzucanego i następnie przypisanego oskarżonemu, ani też nie wyjaśnia, by obowiązek wydania tych świadectw pracy spoczywał właśnie na oskarżonym.

Niewątpliwie ma rację Skarżący, gdy twierdzi, że zachowania będące czynnościami wykonawczymi przestępstwa stypizowanego w art. 218 § 1a kk są także czynnościami stypizowanymi odpowiednimi przepisami ustaw szczególnych jako wykroczenia. Stąd też do momentu wypełnienia znamienia złośliwości lub uporczywości sprawca popełnia wykroczenie. Przy literalnym brzmieniu art. 219 kk i w szczególności art. 98 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, koniecznym jest przy ocenie zachowania pracodawcy dokonanie charakterystyki poszczególnych czynności wykonawczych i ich prawnokarna ocena z punktu widzenia realizacji znamion przestępstwa, bądź wykroczenia. Uporczywość łączona z długotrwałością pozwala na przyjęcie za „długotrwałe” „niewłaściwych zachowań” trwających w okresie przynajmniej 3 miesięcy.

Ponieważ uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie nie dostarcza żadnych argumentów, które mogłyby pozwolić na ocenę prawidłowości rozumowania Sądu, co do oceny realizacji przez oskarżonego znamion przypisanego mu przestępstwa zakwalifikowanego z art. 218 § 1a kk i art. 219 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk, zwłaszcza analizy złośliwości i uporczywości „niewłaściwych zachowań” oskarżonego, Sąd odwoławczy pozbawiony został także możliwości oceny zasadności postawionych zarzutów apelacyjnych. Wszak zachowanie sprawcy winno trwać przez pewien czas, albo powtarzać się kilkakrotnie i musi zawierać także świadomość niweczenia tym możliwości osiągnięcia stanu założonego przez prawo (postanowienie SA w Krakowie z dnia 13 grudnia 2000 r., AKz 289/00, KZS 2000, z. 12, poz. 28). Ocena owej uporczywości, podobnie jak złośliwości, ma istotne znaczenie dla rozróżnienia występku od wykroczenia. Ocena uporczywości i długotrwałości ma charakter zindywidualizowany i musi być dokonywana odmiennie w zależności od konkretnego stanu faktycznego. Złośliwość natomiast oznacza nie tylko zachowanie umyślne, ale nakierowane na cel w postaci chęci wyrządzenia innej osobie krzywdy, dolegliwości, niezbędne jest tu ustalenie, że naruszenie praw określonego pracownika nie ma żadnych racjonalnych przyczyn, motywowane jest jedynie personalną niechęcią do jego osoby.

Zważywszy na powyższe Sąd Rejonowy ponownie rozpoznając sprawę, będzie musiał dokładnie rozważyć okoliczności faktyczne i je ocenić, zwłaszcza z punktu widzenia realizacji znamion typu czynu zabronionego z art. 218 § 1a kk i art. 219 kk, przez pryzmat tych jego cech, które determinują przyjęcie przestępstwa a wykluczają już sprawstwo odpowiadającego czynnościom wykonawczym podjętym przez oskarżonego wykroczenia. Dopiero właściwa i pełna ocena zachowań oskarżonego pozwoli na dokonanie ich subsumpcji pod przepis ustawy, a następnie ocenę bezprawności, stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia, którą – o ile zajdzie taka potrzeba – Sąd przedstawi i uargumentuje w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu, umożliwiającym weryfikację i kontrolę jej poprawność i zasadności.

Podkreślić należy także, błędność procedowania Sądu Rejonowego w zakresie wniesionych przez pokrzywdzonych powództw adhezyjnych i dołączonych do złożonych w terminie pozwów dokumentów. Rację ma Skarżący zarzucający obrazę w tym zakresie przepisów postępowania. Abstrahując od tego, że złożone w terminie powództwa cywilne nie zostały przez Sąd I instancji dostrzeżone, albowiem brak jego procesowego stanowiska co do ich przyjęcia, bądź odmowy przyjęcia, jak również nie odebrano od pokrzywdzonych stanowisk, co do woli ich popierania w toku dalszego postępowania. Następnie Sąd zignorował złożone przez pokrzywdzonych wnioski zawierające roszczenia majątkowe, opierające się na art. 46 § 1 kk, by w wyroku zobowiązać oskarżonego na podstawie art. 72 § 2 kk do zapłaty oznaczonych kwot na rzecz poszczególnych pokrzywdzonych. To jednak ostatecznie w pisemnym uzasadnieniu Sąd zaniechał wskazania, co legło u podstaw faktycznych i prawnych przyjęcia właśnie takiego rozstrzygnięcia, a zwłaszcza co składało się na poszczególne kwoty zobowiązań nakładanych na oskarżonego na rzecz konkretnych osób.

W tym zakresie również niezbędne jest zajęcie procesowego stanowiska, co czeka Sąd Rejonowy ponownie rozpoznający sprawę, który będzie musiał mieć na uwadze nie tylko konieczność ustalenia wysokości ewentualnie wyrządzonej szkody, ale także fakt, że uchylony wyrok Sądu orzekającego był zaskarżony jedynie przez obrońcę oskarżonego, który wprawdzie podniósł zarzuty obrazy art. 415 § 1 kpk oraz art. 72 kk w zw. z art. 46 § 1 kk, jednak kierunek i zakres zaskarżenia orzeczenia mógł być jedynie na korzyść oskarżonego, a tym samym ustalenia i rozstrzygnięcia w toku ponownego rozpoznania nie mogą naruszyć zakazu reformationis in peius.

Mając na względzie powyższe okoliczności i z przyczyn wskazanych powyżej na podstawie art. 437 § 2 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok, a sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie celem jej ponownego rozpoznania.

Nie przesądzając o ostatecznym kierunku rozstrzygnięcia sprawy, w toku ponownego jej rozpoznania Sąd Rejonowy winien dążyć do usunięcia występujących w sprawie wątpliwości, dokonać oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 7 kpk oraz ustalić wzajemną relację między nimi. Prowadząc postępowanie dowodowe Sąd po odebraniu wyjaśnień od oskarżonego, o ile nie skorzysta z prawa odmowy ich złożenia, może poprzestać na ujawnieniu pozostałego materiału dowodowego, w tym zeznań świadków, albowiem te dowody nie miały wpływu na uchylenie wyroku. Dopiero tak ocenione dowody winny być podstawą ustaleń faktycznych w sprawie i oceny zachowania oskarżonego z punktu widzenia realizacji znamion typów czynów zabronionych zarzuconych M. P. aktem oskarżenia, bezprawności jego „niewłaściwych zachowań”, stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia. Następnie Sąd wyciągnie wnioski w zakresie sprawstwa, jak i zawinienia, a zajęte w tej mierze stanowisko, przy uwzględnieniu uwag już wcześniej wskazanych, winno być należycie w pisemnym uzasadnieniu (o ile będzie ono sporządzane), umotywowane w sposób umożliwiający dokonanie kontroli instancyjnej orzeczenia- zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 kpk.