Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Opozda-Kałka (spr.)

Sędziowie: SSO Aleksandra Babilon- Domagała

SSO Leszek Grzesiak

Protokolant: protokolant sądowy Anna Wołowiec - Piłat

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Roberta Jagusiaka

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 roku

sprawy Ł. S. (1), W. T. i D. W. (1)

oskarżonych o przestępstwo z art.157 § 1 kk w zw. z art.57 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego Ł. S. (1), oskarżonego D. W. (1) i obrońcę oskarżonego W. T.

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju

z dnia 16 czerwca 2014 roku sygn. akt II K 390/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych Ł. S. (1), D. W. (1) i W. T. kwoty po 206 (dwieście sześć) złotych tytułem kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt. IX Ka 1164/14

UZASADNIENIE

Ł. S. (1), M. J., W. T. oraz D. W. (1) zostali oskarżeni o to, że 18 maja 2013 roku w B., w woj. (...) wzięli udział we wspólnej bójce, w trakcie której zadawali sobie nawzajem uderzenia pięściami
i kopnięcia, w wyniku czego D. W. (1) doznał obrażeń w postaci nieznacznych otarć naskórka z lekkim guzem 3x3 cm, krwiaka, otarcia pod kolanem 0, 5 x 0, 5 cm, natomiast W. T. doznał obrażeń ciała w postaci uszkodzenia błony śluzowej od strony jamy ustnej o długości 0, 5 cm, które z uwagi na siłę i umiejscowienie zadawanych ciosów skutkowały narażeniem wystąpienia bezpośredniego niebezpieczeństwa skutku określonego w art. 157 § 1 kk, przy czym czyn ten miał charakter chuligański – to jest o przestępstwo z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Busku - Zdroju wyrokiem z dnia 16 czerwca 2014 roku orzekł, co następuje:

I w ramach zarzuconego oskarżonym i opisanego aktem oskarżenia czynu uznał za winnych Ł. S. (1), M. J., W. T. oraz D. W. (1) za winnych tego, że w dniu 18 maja 2013 roku w B., w woj. (...) działając publicznie i bez powodu oraz okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego wzięli udział w bójce zadając sobie wzajemnie uderzenia pięściami, kopiąc się oraz szarpiąc w wyniku czego D. W. (1) doznał nieznacznego otarcia naskórka części czoła z lekkim guzem wielkości 3x3 cm, otarcia pod kolanem 0,5x0,5 cm, zaś W. T. uszkodzenia błony śluzowej od strony jamy ustnej o długości 0,5 cm, które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządów ich ciała na czas poniżej 7 dni, jednakże ze względu na liczbę, siłę oraz umiejscowienie zadawanych ciosów byli oni narażeni na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk i czyn ten zakwalifikował jako występek z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk i za ten czyn na podstawie powołanych przepisów wymierzył im kary po 6/ sześć/ miesięcy pozbawienia wolności;

II na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk w stosunku do oskarżonych Ł. S. (1), M. J. oraz D. W. (1), zaś na podstawie art. 70 § 2 kk w stosunku do oskarżonego W. T. zawiesił wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności wyznaczając okresy próby na 3 / trzy/ lata;

III na podstawie art. 73 § 2 kk w okresie próby oddaje oskarżonego W. T. pod dozór kuratora;

IV na podstawie art. 71 § 1 kk, art. 33 § 1 i 3 kk orzekł wobec każdego z oskarżonych kary grzywien w wysokości po 80 /osiemdziesięciu/ stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę l0 /dziesięć/ złotych.

V na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych w punkcie IV wyroku kar grzywien zaliczył oskarżonym okresy zatrzymania w dniach od 18 maja 2013r. do dnia 20 maja 2013 roku i po tak dokonanym zaliczeniu uznał kary grzywien za uiszczone do wysokości 6 /sześciu/ stawek dziennych.

VI na podstawie art. 57a § 2 kk orzekł od każdego z oskarżonych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej nawiązki w wysokości po 500 /pięćset/ złotych;

VII na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądził od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 410 / czterysta dziesięć/ złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożyli oskarżeni Ł. S. (1) oraz D. W. (1), a także obrońca oskarżonego W. T..

Oskarżony Ł. S. (1) zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, mający
wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że dopuścił się on przypisanego mu czynu.

W konkluzji wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju
i uniewinnienie go od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Oskarżony D. W. (1) również zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, mający
wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że dopuścił się on przypisanego mu czynu i w konsekwencji również wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Busku - Zdroju i uniewinnienie go od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie przedmiotowego wyroku przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego W. T. zarzucił obrazę przepisów postępowania – art.4, 5, 7,410 i 424 § 1 kpk mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia przez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób wybiórczy z uwzględnieniem jedynie okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego z pominięciem zasady tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego, w szczególności poprzez poczynienie ustaleń na podstawie ogólnikowych i niespójnych z innymi dowodami zeznaniach świadka A. G. oraz zeznaniach świadka G. M. w zakresie przytoczonej przez niego wypowiedzi oskarżonego D. W. przy równoczesnej odmowie przyznania przymiotu wiarygodności temu oskarżonemu, a także przez odmowę wiarygodności zeznaniom wszystkich pozostałych świadków, a w szczególności świadka K. G. i w następstwie tego – błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że oskarżony W. T. wziął udział w bójce, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona analiza materiału dowodowego nie daje podstaw do takich ustaleń.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Wniosek o uzasadnienie złożył jedynie oskarżony Ł. S. (1), a zatem zgodnie z art. 457 § 2 kpk uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego utrzymującego w mocy rozstrzygniecie Sądu Rejonowego i uznającego wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne sporządzone zostało jedynie w odniesieniu do tego oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego Ł. S. (1) jest oczywiście bezzasadna.

Sąd Rejonowy starannie przeprowadził przewód sądowy, zgromadził niezbędne dla rozstrzygnięcia dowody, a następnie poddał je właściwej analizie i ocenie, zaprezentowanej
w prawidłowy sposób w motywacyjnej części swego rozstrzygnięcia. Nie popełnił zatem, wskazywanego przez skarżącego błędu w ustaleniach faktycznych.

W pierwszej kolejności przypomnieć trzeba, że błąd ten może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy Sąd orzekający w I instancji dopuścił się uchybienia przy ocenie materiału dowodowego, polegającego na nieuwzględnieniu przy jej dokonaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych okoliczności. Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Z prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że oskarżony Ł. S. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu. Podkreślić należy, że stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalony został na podstawie zeznań naocznych oraz bezstronnych świadków zdarzenia, a mianowicie relacji interweniujących funkcjonariuszy Policji w osobach A. C., G. M., M. P., A. G. oraz M. B.. Trafnie zaznacza w tym miejscu Sąd Rejonowy, że zeznania wymienionych osób są wewnętrznie spójne oraz wzajemnie ze sobą korespondują. Wszyscy wymienieni świadkowie zeznali, że podczas meczu pomiędzy drużynami (...)u” B. oraz (...) P. widzieli grupę co najmniej kilku osób, którzy wzajemnie zadawali sobie uderzenia pięściami, kopali się oraz szarpali. Wśród tych osób okazał się być również oskarżony Ł. S. (1), który został zatrzymany przez interweniujących funkcjonariuszy Policji M. P. oraz A. C.. Jak wynika z wiarygodnej, szczegółowo omówionej przez Sąd Rejonowy, relacji wymienionych świadków bezpośredniego zatrzymania oskarżonego Ł. S. (1) dokonał A. C., który następnie przekazał zatrzymanego M. P., a ten doprowadził go do radiowozu i wylegitymował. Wówczas okazało się, że zatrzymanym uczestnikiem bójki jest oskarżony Ł. S. (1). Rozważania Sądu I instancji w powyższym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela i aprobuje jako trafne i przekonywujące (k.279-280). W tej więc sytuacji trafnie za niewiarygodne uznane zostały wyjaśnienia nie przyznającego się do winy oskarżonego Ł. S. (1), tym bardziej, że jego relacja jest także niekonsekwentna i zawiera sprzeczności. Słusznie bowiem zwraca w tym miejscu Sąd Rejonowy uwagę na to, że oskarżony w postępowaniu przygotowawczym przyznał, że razem
z D. W. (1) przyszedł na mecz oraz, że w trakcie szamotaniny został popchnięty
i się przewrócił, a gdy się podniósł zamierzając oddać napastnikowi został wówczas zatrzymany przez funkcjonariusza Policji. Natomiast na rozprawie przed Sądem oskarżony S. zaprzeczył, aby znał wcześniej któregokolwiek z oskarżonych, a tym bardziej widział ich uczestniczących w przepychance, a także, że zaprzeczył, aby on lub ktokolwiek inny został w związku z tą przepychanką uderzony, czy też doznał obrażeń, zaś wezwany do wyjaśnienia tych rozbieżności zasłaniał się niepamięcią, wskazując ostatecznie, że stał tyłem do zdarzenia w związku z czym nie widział ani nie uczestniczył w szamotaninie, a jedynie ją słyszał. Rozważania Sądu I instancji zatem i w tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela
i aprobuje jako trafne i przekonywujące (k. 280-281).

W tym stanie rzeczy jeszcze raz podkreślić należy, że prawidłowo oceniony materiał dowodowy w niniejszej sprawie, o czym mowa była wyżej, jednoznacznie wskazuje, że oskarżony Ł. S. (1) dopuścił się przypisanego mu przestępstwa, zaś złożoną apelację uznać należy za jedynie gołosłowną i nieprzekonywującą polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogła ona wzruszyć zaskarżonego orzeczenia.

W świetle zatem powyższego przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna jest prawidłowa i Sąd odwoławczy podziela rozważania tegoż Sądu również i w tym względzie (k.286-288).

Także wymiar orzeczonej oskarżonemu Ł. S. (2) kary jest właściwy. Sąd Okręgowy podziela rozważania Sądu Rejonowego także w powyższym zakresie (k.289-290).

Mając zatem powyższe na uwadze Sąd odwoławczy działając w oparciu o art. 437 § 1 orzekł, jak w wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego Ł. S. (1) kwotę 206 złotych tytułem kosztów sądowych
w postępowaniu odwoławczym uznając, że z uwagi jego sytuację osobistą i materialną,
a mianowicie to, że nie ma nikogo na utrzymaniu, a pracuje i osiąga stały dochód ich uiszczenie nie będzie dla niego nadmiernie uciążliwe uciążliwe.

Z też względów orzeczono jak wyżej.

SSO A. Babilon – Domagała SSO E. Opozda – Kałka SSO Leszek Grzesiak