Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Mrozik-Sztykiel /spr./

Sędziowie: SSA Paweł Rysiński

SO(del.) Przemysław Filipkowski

Protokolant: st.sekr.sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2014 r.

sprawy 1/.K. D. (1) 2/. D. K.

oskarżonych o czyn z art. 148 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 9 kwietnia 2014r. sygn. VIII K 81/13

wobec oskarżonego D. K. uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności;

uchyla zaskarżony wyrok wobec K. D. (1) oraz oskarżonego D. K. w zakresie zarzucanego czynu z art. 148 § 1 kk i w tej części sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania;

na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu D. S. K. na poczet orzeczonej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14 grudnia 2013 r. do dnia 3 lutego 2014 r.

UZASADNIENIE

K. D. (1) i D. K. zostali oskarżeni o to, że:

w dniu 15 kwietnia 2012 r. w miejscowości P. gmina N., działając wspólnie i w porozumieniu, w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia Q. Z., pozbawili życia ww. pokrzywdzoną w ten sposób, iż zadawali jej uderzenia pięściami i nogami, czego skutkiem było m. in. złamanie żeber po stronie lewej w ich tylno-bocznym odcinku, będące skutkiem tępego urazu mechanicznego godzącego ze znaczną siłą w tylno-boczną lewą stronę klatki piersiowej, a następnie założyli ww. pokrzywdzonej pętlę na szyję sporządzoną z przewodu elektrycznego, zadali ciosy ostrokrawędzistym narzędziem w klatkę piersiową skutkujące ranami kłutymi klatki piersiowej z uszkodzeniem serca i płuca lewego, a następnie podpalili samochód osobowy marki B. o nr rej. (...), w którego bagażniku znajdowała się ww. pokrzywdzona, czego skutkiem były masywne, rozległe zmiany termiczne powłok ciała, narządów wewnętrznych i kośćca z wielomiejscowymi ubytkami tkanek miękkich, części kończyn, powłok jam ciała, w wyniku których to obrażeń doszło do zgonu pokrzywdzonej,

tj. o przestępstwo określone w art. 148 § 1 k.k.,

a nadto D. K. o to, że:

w dniu 14 czerwca 2012 r. w miejscowości R., gmina R., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 0,83 grama, zaliczanych do grupy I-N i IV-N,

tj. o przestępstwo określone w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2014 r. sygn. VIII K 81/13 orzekł:

1.  w ramach zarzuconego im w punkcie 1) czynu, oskarżonych K. D. (1) i D. K. uznał za winnych tego, że w dniu 15 kwietnia 2012 r., działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia Q. Z., zadawali jej ciosy pięściami w twarz oraz rękami i nogami w klatkę piersiową, czym spowodowali złamanie żeber po stronie lewej w ich tylno- bocznym odcinku, a także związali pokrzywdzoną kablem elektrycznym, zawiązując pętlę wokół szyi, a następnie dokonali podpalenia samochodu marki B. o nr rej. (...), w którego bagażniku znajdowały się zwłoki Q. Z., czego skutkiem były masywne, rozległe zmiany termiczne powłok ciała, narządów wewnętrznych i kośćca z wielomiejscowymi ubytkami tkanek miękkich, części kończyn, powłok jam ciała, tj. popełnienia czynu z art. 148 § 1 k.k. i za tak opisany czyn na podstawie art. 148 § 1 k.k. skazał ich i wymierzył K. D. (1) i D. K. kary po 25 lat pozbawienia wolności,

2.  D. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 2) i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

3.  na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności orzeczone wobec D. K. połączył, wymierzając jedną karę łączną 25 lat pozbawienia wolności,

4.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym:

- K. D. (1) - okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 14 czerwca 2012 r. do dnia 3 września 2013 r. i od dnia 3 marca 2014 r. do dnia 9 kwietnia 2014 r.,

- D. K. - od dnia 14 grudnia 2013 r. do dnia 3 lutego 2014 r.

5.  zwolnił D. K. i K. D. (1) od opłat, kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Apelacje od tego wyroku wnieśli prokurator i obrońcy oskarżonych.

Apelacja prokuratora zaskarża wyrok w całości na niekorzyści obu oskarżonych w zakresie czynu zarzucanego im w pkt 1 aktu oskarżenia, kwalifikowanego z art. 148 § 1 k.k.

Apelacja zarzuca wyrokowi:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, polegający, po pierwsze, na błędnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęciu błędnego poglądu, iż w związku z niemożnością określenia, kto zadał cios narzędziem ostrokrawędzistym, najprawdopodobniej nożem, a który był przypuszczalnie bezpośrednią przyczyną zgonu, należało wyeliminować z opisu czynu obrażenia w postaci rany kłutej klatki piersiowej, podczas gdy prawidłowa ocena całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przy przyjęciu współsprawstwa obydwu oskarżonych, prowadzi do wniosku, że wyżej opisany skutek można przypisać działaniom oskarżonych, po drugie, na przyjęciu, iż oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu w zamiarze ewentualnym, podczas gdy prawidłowa ocena całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż działali oni z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonej Q. Z.;
2) rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonym, w postaci kary 25 lat pozbawienia wolności, w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, wynikającą z orzeczenia zbyt niskiej kary, co powoduje, że nie spełni ona swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej i nie zaspokoi społecznego poczucia sprawiedliwości, podczas, gdy cele takie spełniłaby wnioskowana przez prokuratora kara dożywotniego pozbawienia wolności.
Stawiając powyższe zarzuty na zasadzie art. 437 k.p.k. oraz art. 454
§ 1 k.p.k. skarżący wnosi o: uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. D. (2) zarzuca wyrokowi:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 148 § 1 k.k. w sytuacji, gdy Sąd przypisał oskarżeniu K. D. działania w postaci zadawania ciosów pięściami w twarz oraz rękami i nogami w klatkę piersiową, a także związania pokrzywdzonej kablem elektrycznym, przy czym ani z opinii medycznej, ani z innych dowodów zgromadzonych sprawie nie wynika by obrażenia te czy to doprowadziło do zgonu pokrzywdzonej lub też by zagrażały jej życiu,

2.  obrazę przepisów postępowania w postaci:

a.  art. 92 i art. 410 w zw. z art. 424 k.p.k. poprzez dokonanie oceny działań oskarżonych nie na podstawie dowodów lecz w oparciu o psychologiczną ocenę tych działań oraz wyjaśnień oskarżonych, w tym również przyjęcie winy K. D. /oskarżonych/ odnośnie zabójstwa bez jakichkolwiek dowodów odnośnie udziału oskarżanych w zabójstwie,

b.  art. 7 k.p.k. poprzez ocenę dowodów nie na zasadzie swobodnej oceny dowodów lecz na skutek dowolnej i nieuzasadnionej oceny dowodów, zwłaszcza:

- wyciągnięcie nieuzasadnionych wniosków z wyjaśnień oskarżonego K. D. i D. K. składanych w postępowaniu przygotowawczym odnośnie tego, iż działali wspólnie i w porozumieniu w zamiarze ewentualnego pozbawienia życia pokrzywdzonej,

- przyjęcie, iż istnieją podstawy do uznania, iż obrażenia zadane pokrzywdzonej w postaci bicia poprzez uderzenia pięściami i kopanie po całym ciele było dokonywane przez obu oskarżonych czy to wspólnie, czy też przez jednego z nich, ale w obecności lub za wiedzą drugiego, gdy tymczasem prawidłowa analiza materiału dowodowego nie daje podstaw do przyjęcia takiej oceny,

• c.  art. 410 w zw. z art. 424 k.p.k. z uwagi na to, iż podstawa wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zaś Sąd istotną część swojej oceny oparł na własnych przemyśleniach natury psychologicznej, zwłaszcza w postaci oceny wyjaśnień obu oskarżonych,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w części nieobjętej zarzutem z pkt. 1 mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku poprzez przyjęcie, iż oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonej zadali jej ciosy pięścią w twarz oraz rękami i nogami w klatkę piersiową, a także związali pokrzywdzoną kablem elektrycznym, gdy tymczasem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżeni działali w tym zamiarze wspólnie i w porozumieniu, a ich działania w żadnym momencie zdarzenia nie oznaczały godzenia się na pozbawienie życia pokrzywdzonej, jak również, iż nie można precyzyjnie opisać poszczególnych faz działania każdego z oskarżonych, zaś do obrażeń, które zostały stwierdzone u pokrzywdzonej doszło w nieznanych okolicznościach z uwagi na brak wyjaśnień w tym zakresie, co skutkuje możliwością przyjęcia nawet, że był to eksces jednego z oskarżonych, a w konsekwencji oznacza to, iż Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego,

3.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 25 lat pozbawienia wolności, albowiem Sąd uznał oskarżonych winnymi działania w zamiarze ewentualnym, przy czym z opisu czynu wynika, iż Sąd nie przypisuje skutku w postaci śmierci pokrzywdzonej tym działaniom, a tym samym, iż działanie oskarżonych ocenia jako li tylko narażenie na utratę życia, zaś wymierzona kara jest karą wyjątkową i ma charakter eliminacyjny, winna być stosowana jedynie w wypadkach najcięższych zbrodni, a takowej Sąd oskarżonym nie przypisał.

Mając na uwadze powyższe wnosi o zmianę zaskarżanego wyroku poprzez przyjęcie, iż czyn oskarżonego K. D. (1) (oskarżonych) należy zakwalifikować jako wyczerpujący inną kwalifikację prawną niż art. 148 k.k. we wszystkich jego odmianach i wymierzenie kary według właściwej kwalifikacji.

Odnośnie orzeczenia dotyczącego oskarżonego D. K. zostały wniesione apelacje przez dwóch obrońców które zaskarżają wyrok w zakresie czynu z art. 148 § 1 k.k.

Apelacja obrońcy adw. P. K. zarzuca wyrokowi:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a) art. 148 § 1 k.k. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż D. K. popełnił zbrodnię zabójstwa z art. 148 § 1 k.k., podczas gdy śmierć pokrzywdzonej nie była bezpośrednim skutkiem działań oskarżonego, ale dalszym ich następstwem, nie objętym zamiarem oskarżonego, będącym konsekwencją pobicia oskarżonej, wobec czego czyn oskarżonego wyczerpuje jedynie znamiona występku z art. 158 § 3 k.k.

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 6 k.p.k. w zw. z art. 156 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności poprzez oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego D. K. o odroczenie rozprawy w dniu 9 kwietnia 2014 roku z powodu niemożliwości zapoznania się z aktami sprawy, w tym z uzupełniającą opinią biegłych z winy Sądu I instancji, co w znaczący sposób utrudniło wykonywanie prawa do obrony oskarżonego, w szczególności poprzez niemożność przygotowania pytań do biegłych, jak również skonfrontowania opinii z całością materiału dowodowego zebranego w sprawie, co naruszyło również prawo strony do rzetelnego procesu karnego;

b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez oparcie przez Sąd I instancji swojej argumentacji, co do poczytalności oskarżonego D. K. wyłącznie na opinii biegłych psychiatrów: J. J. i D. B., podczas gdy z opinii biegłych psychiatrów: J. G. i B. M., jak i z ulotki leku T. wynika, iż przyjęcie leku mogło w sposób znaczny ograniczyć poczytalność oskarżonego D. K., co jednak zostało pominięte przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku;

c) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uznanie przez Sąd I instancji zeznań świadka E. R. za niewiarygodne z uwagi na zmianę zeznań przez w/w świadka w postępowaniu sądowym, podczas gdy zeznania świadka w postępowaniu przygotowawczym zostały złożone pod wpływem dużego stresu, w wyniku czego świadek E. R. pomyliła wydarzenia z nocy z 14 na 15 kwietnia 2012 roku z wydarzeniami z okresu weekendu majowego tego samego roku;

3) rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu D. K. kary 25 lat pozbawienia wolności, w sytuacji gdy tak surowa kara nie jest adekwatna do roli oskarżonego w popełnieniu przestępstwa, jak również celowe byłoby zróżnicowanie kar wobec oskarżonych D. K. i K. D. (1), wymierzając karę łagodniejszą D. K..

Wobec powyższych zarzutów, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i 437
§ 1 i 2 k.p.k., skarżący wnosi o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego przypisany mu w pkt. 1 sentencji zaskarżonego wyroku wypełnia znamiona czynu zabronionego spenalizowanego w art. 158 § 3 k.k. i wymierzenie mu kary w ustawowych granicach określonych dla tego czynu;

lub ewentualnie

2)  uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I-ej instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy adw. S. Z. zarzuca wyrokowi:

I.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia to jest art. 413 § 2 punkt 2 i 424 § 2 k.p.k. polegającą na sprzeczności pomiędzy sentencją wyroku i jego uzasadnieniem co do wysokości wymierzonej oskarżonemu D. K. kary 25 lat pozbawienia wolności z jednoczesnym naruszeniem zasady jednoczesności rozstrzygnięcia i naruszeniem art. 53 § 1 k.k. w zakresie dyrektyw wymiaru kary w granicach przewidzianych przez ustawę,

II.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia to jest art. 4 i 6 k.p.k. w związku z art. 366 § 1, 367 k.p.k. polegającą na uniemożliwieniu obu obrońcom oskarżonego D. K. zapoznania się i przeanalizowania uzupełniającej opinii biegłych lekarzy psychiatrów a co za tym idzie podjęcia stosownej obrony choćby przez przygotowanie stosownych pytań do biegłych, w następstwie czego prawo oskarżonego do obrony i korzystania z pomocy obrońcy zostało poważnie ograniczone,

III.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 7 k.p.k. oraz art. 410 w związku z art. 424 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. przez:

- całkowicie dowolną a nie swobodną ocenę dowodów z pominięciem części z nich, polegającą na nieuzasadnionym przyjęciu, iż oskarżony D. K. podpalił samochód marki B. nr rej (...) pomagając K. D. (1) rozkładać papier oraz świadomości tego oskarżonego, że w momencie podpalenia samochodu, pokrzywdzona już nie żyła,

- całkowicie dowolną ocenę wyjaśnień obu oskarżonych tak co do przebiegu zajścia w nocy 15 kwietnia 2012r. jak i ich ról w przedmiotowym zdarzeniu,

- rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości wbrew zasadzie zawartej w art. 5 § 2 k.p.k.

W konkluzji apelacja wnosi o:

• 1.  uchylenie wyroku w części dotyczącej kary łącznej wymierzonej oskarżonemu D. K.,

  2.  uchylenie wyroku w zakresie punktu 1 i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja prokuratura, jak i apelacje obrońców oskarżonych K. D. (1) i D. K. nie kwestionują dotychczasowych ustaleń Sądu Okręgowego w zakresie przypisanych obu oskarżonych działań podjętych wobec Q. Z.. To stanowisko należy podzielić, bowiem brak jest podstaw, aby te przypisane zaskarżonym wyrokiem obu oskarżonym działania zakwestionować. Zostały one dokonane na podstawie zebranych w tym zakresie dowodów, których ocena nie została podważona. Jednak na tym etapie kończy się koincydencja stanowisk stron, bowiem apelacja prokuratora, w przeciwieństwie do apelacji obrońców, uważa za błędny pogląd Sądu Okręgowego o niemożności przypisania obu oskarżonym spowodowania u Q. Z. śmiertelnych ran kłutych, jak też odnośnie ustalonego zamiaru ewentualnego, co doprowadziło do wydania wyroku, którego podstawę stanowią błędne ustalenia faktyczne.

W realiach niniejszej sprawy apelacja prokuratora zasługuje na uwzględnienie, tym samym rozważania zarzutów apelacji obrońców oskarżonych staje się bezprzedmiotowe.

Z trafnych dokonanych na podstawie opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej ustaleń Sądu Okręgowego – poza ustaleniami stanowiącymi podstawę zaskarżonego wyroku – wynika, iż u Q. Z. stwierdzono rany kłute płuca prawego z przecięciem żeber zadane kilkakrotnie w plecy ostrokończystym narzędziem oraz uszkodzenie serca spowodowane zadaniem ciosu tymże narzędziem w klatkę piersiową od przodu, co było przyczyną jej zgonu. Obaj oskarżeni w swoich wyjaśnieniach zaprzeczali, aby używali wobec pokrzywdzonej noża i zadali jej 3 do 5 ciosów nożem. Ta ostatnia okoliczność doprowadziła Sąd Okręgowy do wniosku, iż „nie sposób stwierdzić, który z oskarżonych zadał pokrzywdzonej śmiertelny cios” (str. 21 uzas), co w konsekwencji zadecydowało o zastosowaniu art. 5 § 2 kpk w tym zakresie i wyeliminowaniu z czynu zarzucanego oskarżonym zadania przez nich Q. Z. ciosów narzędziem ostrokrawędzistym skutkujących opisanymi obrażeniami, które stanowiły przyczynę jej śmierci.

Powyższe stanowisko Sądu I instancji, jak słusznie podnosi apelacja prokuratora, akceptacji zyskać nie może. Uszło bowiem uwagi Sądu Okręgowego to, że w polskim prawie karnym istnieje instytucja współsprawstwa określona w art. 18 § 1 kk i stosowanie automatyzmu w sposób jaki uczynił tenże Sąd, bez analizy całokształtu okoliczności dotyczących przebiegu zdarzenia i ustawowych elementów współsprawstwa jest rażącym uchybieniem podstawowym zasadom procedowania.

Celowym jest więc wskazanie, iż współsprawstwem czynu zabronionego jest oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego (więcej na temat tej instytucji vide: A.Wąsek, Współsprawstwo w polskim prawie karnym, a także powszechnie dostępne komentarze do kodeksu karnego i orzecznictwo sądów). Istotną cechą współsprawstwa jest to, że umożliwia przypisanie jednemu współsprawcy tego, co uczynił drugi w wykonaniu łączącego ich porozumienia. Każdy ze współsprawców odpowiada zatem tak jak gdyby sam wykonał czyn zabroniony i jak trafnie podnosi prokurator przyjęcie tej instytucji prowadzi do poszerzenia zakresu odpowiedzialności karnej osób, z których każda swoim zamiarem obejmuje urzeczywistnienie całość znamion konkretnego czynu przestępnego.

Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna realizacja tzw. czynności czasownikowej, lecz także sytuacja, że czyn jednego ze współsprawców stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy, albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych w ramach podziału ról między współsprawcami. To co spaja poszczególne zachowania osób jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienia, ale też świadome współdziałanie w dokonywaniu przestępstwa. Jest więc ono elementem, które w konsekwencji pozwala przypisać każdej z osób czynność sprawczą, której dokonał współdziałający świadomie w popełnieniu przestępstwa (vide np. OSNKW 1976/9/117). Pamiętać trzeba, że porozumienie między współsprawcami może być zawarte w sposób wyraźny lub konkludenty, a z jego istoty wynika, że muszą mieć świadomość i wolę wspólnego działania.

Oczywistym jest, że odpowiedzialność karna za współsprawstwo czynu zabronionego w polskim prawie karnym ma charakter odpowiedzialności zbiorowej i współsprawca nie ponosi odpowiedzialności za eksces drugiego, jednak ta ostatnia okoliczności podnoszona przez Sąd Okręgowy jawi się obecnie jako zupełnie dowolna.

Jak wynika z trafnych ustaleń Sądu Okręgowego oskarżeni K. D. (1) i D. K. w czasie zdarzenia byli cały czas razem, wspólnie podejmowali opisane działania, żaden z nich nie przeciwstawiał się działaniom drugiego, wręcz przeciwnie uzupełniali się, wspomagali i chociaż starają się zaprzeczać nawet niektórym faktom oczywistym, to nie uniemożliwia to dokonanie ustaleń w sposób zgodny z art. 2 § 2 kpk. Obowiązkiem Sądu Okręgowego było dokonanie ustaleń odnośnie zadania Q. Z. co najmniej trzech ciosów nożem w aspekcie wyżej zaprezentowanym, tj. współsprawstwa, co jest możliwe przy uwzględnieniu całokształtu ujawnionego materiału dowodowego, wyjaśnień oskarżonych, w tym złożonych w czasie eksperymentu procesowego, a także ilości zadanych Q. Z. ciosów, ich umiejscowienia, podejmowania zarówno wcześniejszych, jak i końcowych działań przez oskarżonych, zwartości czasowej wspólnego działania oskarżonych i miejsc zdarzenia, a także jak podnosi Sąd I instancji ewentualnych możliwości odstąpienia przez każdego z oskarżonych od działania na wielu jego etapach.

Analiza zebranych dowodów i okoliczności z nich wynikających przeprowadzona z uwzględnieniem powyższego pozwoli na dokonanie ustaleń tak w zakresie współsprawstwa, jak i zamiaru oskarżonych. Nie można bowiem uznać, aby krytyka zawarta w apelacji odnośnie ustalania przez Sąd I instancji ewentualnego, a nie bezpośredniego, zamiaru oskarżonych, nie była pozbawiona słuszności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał, iż Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych w zakresie kwestionowanym przez apelację prokuratora dopuścił się uchybień, które powodują, że zaskarżony wyrok w zakresie czynu zarzucanego oskarżonym z art. 148 § 1 kk ostać się nie może, a więc koniecznym jest jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W toku ponownego rozpoznania Sąd winien przeprowadzić wnikliwie przewód sądowy, poddać analizie całokształt ujawnionych dowodów i okoliczności z nich wynikających, ich ocenę przeprowadzić zgodnie z treścią art. 7 kpk, a dokonując ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wyroku uwzględnić również rozważania przedstawione w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia.

Na marginesie, bowiem nie miało to wpływu na treść wyroku Sądu odwoławczego, nie można nie zauważyć, że sąd wymierza karę w granicach zagrożenia za dane przestępstwo przewidzianego przez ustawodawcę, uwzględniając okoliczności z art. 53 kk. Zawarte zatem na str. 27 uzasadnienia zaskarżonego wyroku dywagacje Sądu Okręgowego dotyczące orzeczenia wobec oskarżonego D. K. kary 25 lat pozbawienia wolności w sposób ewidentny sprzeczne są z zasadą trafnej represji (art. 2
§ 1 pkt 2 kpk), a więc z zasadą represji sprawiedliwej, a także z elementarnym poczuciem sprawiedliwości.