Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 maja 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Helena Kubaty

Protokolant: Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Andrzeja Kuklisa

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko A. W.

skazanemu za przestępstwo z art. 148 § 2 pkt 2 k.k.

zażalenia złożonego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w K.

z dnia 20 marca 2014 roku sygn. akt (...)

w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego zwolnienia

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że:

a)  na mocy art. 77 § 1 i 2 k.k., art. 80 § 1 k.k. udzielić A. W.s. T., ur. (...)w T., skazanemu wyrokiem Sądu Okręgowego w K.z dnia 22 lipca 2002 roku sygn. (...) za przestępstwo z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.w. oraz art. 276 k.k. na karę łączną 15 lat pozbawienia wolności, warunkowego, przedterminowego zwolnienia z reszty tej kary, której koniec przypada na dzień 21 listopada 2016 roku, ustalając okres próby do dnia 21 listopada 2016 roku;

b)  na mocy art. 159 § 1 k.k.w. i art. 72 § 1 pkt 4, 5 i 8 k.k. oddać warunkowo zwolnionego w okresie próby pod dozór kuratora sądu właściwego dla jego miejsca zamieszkania i nałożyć obowiązki:

-

podjęcia i wykonywania pracy zarobkowej,

-

powstrzymywania się od nadużywania alkoholu,

-

utrzymywania stałego kontaktu z kuratorem sądowym i informowania go o każdej zmianie miejsca zamieszkania;

2.  wydatkami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 20 marca 2014 roku Sąd Okręgowy w K. odmówił skazanemu udzielenia warunkowego zwolnienia.

Zaskarżył je skazany podnosząc, że sam charakter popełnionego przestępstwa nie może przesądzać ujemnej prognozy co do jego osoby, zaś on sam w trakcie pobytu w więzieniu robi wszystko, by powrócić do społeczeństwa i nie wie już co może jeszcze zrobić, by uzyskać warunkowe zwolnienie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie skazanego jest zasadne.

Nie umniejszając w żaden sposób rangi zbrodni, za którą odbywa karę, jak również dostrzegając wobec niego obostrzenia z art. 77 § 2 k.k. dotyczące ubiegania się o udzielenie warunkowego zwolnienia, nie sposób w oparciu o obszerne akta osobopoznawcze skazanego nie uznać, że pozytywne efekty oddziaływań resocjalizacyjnych wobec jego osoby są ewidentne i istnieje jednoznacznie pozytywna prognoza społeczno-kryminologiczna na przyszłość.

Już w postanowieniu z dnia 21 stycznia 2014 roku tut. Sąd akcentował, że okoliczności popełnionego przestępstwa nie mogą stanowić głównej podstawy odmowy udzielenia warunkowego zwolnienia w oderwaniu od właściwości i warunków osobistych skazanego. Te ostatnie zaś nie są tego rodzaju, by istniało ze strony skazanego potencjalne zagrożenie dla porządku prawnego, bo przecież z licznych opinii psychologicznych zawartych w aktach osobopoznawczych wynika, że skazany nie ujawnia cech przemocy i dominacji, a już na początku osadzenia mowa była o umiarkowanym jedynie, a nie znacznym stopniu jego demoralizacji.

Przez cały niemal ponad 12-letni okres izolacji więziennej skazany oceniany jest jako wzorowy pracownik, nienagannie zachowujący się w jednostce penitencjarnej, wyróżniający się taktem i kulturą osobistą. Od początku odbywa karę w systemie programowanego oddziaływania, stosując się do wymogów samokontroli, zgodnie i bezkonfliktowo funkcjonuje w grupie wychowawczej, nie przynależy do podkultury przestępczej i niezmiennie, bardzo krytycznie wypowiada się odnośnie popełnionego przez siebie przestępstwa.

Ukończył też cykl zajęć mikroedukacyjnych dotyczących problematyki uzależnienia od alkoholu, sumiennie i terminowo wywiązując się z nałożonych zadań, zaś od 2010 roku z pełnym zaangażowaniem prowadzi mitingi AA. Nadto ukończył kurs spawacza i informatyczny, był kilkadziesiąt razy nagrodzony, wielokrotnie korzystał z zezwoleń na opuszczenie zakładu karnego, które wykorzystywał prawidłowo i terminowo wracał do tej jednostki, a od grudnia 2010 roku karę odbywa w warunkach jednostki penitencjarnej typu otwartego.

Akta osobopoznawcze potwierdzają, że skazany bardzo aktywnie zaangażował się w proces własnej resocjalizacji, pracował nad sobą, a matka dopóki żyła poprzez serdeczny kontakt z nim i stały kontakt z wychowawcą pomagała mu w tym. Aktualnie zaś skazany poza siostrą ma inną bliską osobę, na której wsparcie może liczyć – żonę, bowiem w dniu 1 marca 2014 roku zawarł związek małżeński. Nie bez znaczenia jest i ten fakt, iż skazany w miejscu zamieszkania, także przed osadzeniem cieszył się pozytywną opinią.

Wszystkie zaś naprowadzone okoliczności wskazują na to, że zbrodnia zabójstwa, której dopuścił się przed laty, była wynikiem szeregu różnych, nie do końca zrozumiałych okoliczności, ale wymierzona kara, a zwłaszcza ograniczenia dotyczące warunkowego zwolnienia, w wystarczającym stopniu uczyniły zadość funkcji kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Nie ma zatem potrzeby odwoływania się do tych funkcji kary ponownie, jak czyni to sąd I instancji. Warunkowe zwolnienie jest przecież instytucją związaną z wykonaniem kary, która rządzić się musi innymi dyrektywami, niż samo orzeczenie o wymiarze kary. Przepis art. 67 k.k.w., jako cel wykonania kary przyjmuje wyłącznie wzbudzenie w skazanym woli współdziałania w kształtowaniu jego społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego i tym samym powstrzymywania się od powrotu do przestępstwa. Chodzi więc jednoznacznie o cel indywidualno-prewencyjny. Nie oznacza to rzecz jasna, że przy podejmowaniu decyzji o warunkowym zwolnieniu względy ogólnoprewencyjne kary zupełnie przestają się liczyć, ale nabierają innego znaczenia. Gdy bowiem w wyniku oddziaływań resocjalizacyjnych okazuje się, ze po stronie skazanego istnieje pozytywna prognoza społeczno-kryminologiczna, wymagana jest racjonalizacja kary, by nie pozbawiać wolności bez niezbędnej potrzeby nie tylko w imię respektowania zasady humanitaryzmu, ale i unikania ponoszenia zbytecznych społecznych nakładów na wykonanie kary.

Trzeba w końcu zwrócić uwagę i na ten fakt, że udzielenie warunkowego zwolnienia nie jest całkowitym zwolnieniem skazanego od reszty kary, lecz zmianą warunków jej wykonywania pod nadzorem kuratora, z nałożeniem szeregu obowiązków.

W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny uznał, że na zastosowanie tej instytucji skazany zasługuje, dlatego w tym kierunku zmienił zaskarżone postanowienie. By zaś zachowanie skazanego w okresie próby mogło być kontrolowane, oddał go pod dozór kuratora, a nałożone obowiązki sprzyjać mają respektowaniu przezeń porządku prawnego.

Z.

-

odpis postanowienia doręczyć skazanemu i Dyrektorowi ZK

-

zwrócić akta.