Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie w postępowaniu uproszczonym sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko S. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 13 czerwca 2014 roku, sygn. akt I C 673/13

oddala apelację.

Sygn. akt Ca 613/14 Cupr

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z Sąd Rejonowy w Radomsku oddalił powództwo (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeciwko S. S. o zapłatę kwoty 1.135 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany S. S.był studentem(...)w Ł.. Odbywał studia na Wydziale(...)na kierunku informatyka.

Pozwany podpisał umowę z (...)w Ł.w dniu 9 grudnia 2006 roku. Studia miała trwać 7 semestrów.

Zgodnie z postanowieniami umowy nauka na uczelni była odpłatna. Pozwany zobowiązał się do zapłaty czesnego w wysokości 610 zł za I, II oraz za III rok studiów. Czesne płatne w dwóch ratach w wysokości 305 zł do 10-go stycznia i do 10-go maja każdego z tych lat studiów oraz w wysokości 305 zł za IV rok studiów, czesne płatne w jednej racie.

Pozwany S. S.rozpoczął nauczanie w 2006 roku. Kształcąc się dotarł do 3 roku - rozpoczął 5 semestr, którego jednak nie ukończył. Pozwany spóźnił się ze złożeniem indeksu i karty egzaminacyjnej. W konsekwencji decyzją dziekana (...)w Ł.z dnia 23.03.2009r. został skreślony z listy studentów. Decyzja ta została podtrzymana przez Rektora tej uczelni, decyzją z dnia 18.05.2009r.

Zgodnie z postanowieniami statutu (...)w Ł.nauka w uczelni jest płatna; zasady pobierania i wysokość opłat w uczeni ustala kanclerz (§ 27 i 39).

W dniu 7 lutego 2013 roku pomiędzy (...)w Ł.a powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą w W.zawarta została umowa przelewu wierzytelności przysługujących cedentowi z tytułu świadczonych usług edukacyjnych. W załączniku do umowy cesji wymieniono wierzytelność w stosunku do pozwanego S. S.w wysokości 704,50 złotych, kwota główna. W wezwaniu do zapłaty, które doręczono pozwanemu powód zawiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności i wezwał pozwanego do zapłaty należności na które złożyły się następujące pozycje: kwota 45 zł tytułem czesnego za styczeń 2008 roku oraz skapitalizowane odsetki od tej kwoty w wysokości 30,77 zł za okres od 11.01.2008r. do 23.05.2013r., kwota 320 zł czesne za maj 2008r. oraz skapitalizowane odsetki od tej kwoty w wysokości 206,61 zł za okres od 11.05.2008r. do 23.05.2013r., kwota 339,50 zł czesne za styczeń 2009r. oraz skapitalizowane odsetki od tej kwoty w wysokości 192,74 zł za okres od 11.01.2009r. do 23.05.2013r.

Powyższe ustalenia na temat okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd poczynił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, uznając, że dowody te nie budzą wątpliwości, co do swojej wiarygodności. Pozwany zakwestionował wysokości dochodzonych pozwem kwot tytułem nieopłaconego czesnego, podniósł zarzut przedawnienia - 2 letni, a na wypadek jego nieuwzględnienia, 3 letni okres przedawnienia roszczeń. Nadto zarzucił też brak legitymacji procesowej po stronie powoda oraz to, że prowadzenie kierunku informatyki było nielegalne, ponieważ po negatywnej ocenie Państwowej Komisji Akredytacyjnej Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego odebrało(...)w Ł.prawo do prowadzenia studiów magisterskich na kierunku (...).

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo, jako nieuzasadnione, podlegało oddaleniu.

Po pierwsze - zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powód powinien udowodnić okoliczności określone w art. 509 k.c. i art. 510 § 1 k.c. dotyczące elementów przedmiotowo istotnych umowy przelewu, jej ważności oraz skuteczności tej umowy, szczególnie w sytuacji, w której pozwany wyraźnie zaprzeczył, iż do nabycia wierzytelności po stronie powoda skutecznie doszło.

Powód wskazał, iż na podstawie umowy cesji wierzytelności przejął prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu zawartej umowy. Z załączonej przez powoda umowy nie wynika jednak, jakie wierzytelności, w jakiej wysokości i w stosunku do kogo zostały na jej podstawie zbyte. Do akt został dołączony wyciąg z załącznika nr 1 do umowy, zdaniem Sądu jest to jednak dokument niewystarczający do oceny czy istnieje tożsamość pomiędzy wierzytelnością przysługującą (...)w Ł.a wierzytelnością, której w niniejszej sprawie dochodzi powód.

Analiza treści umowy z dnia 9 grudnia 2006 roku, umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w dniu 7 lutego 2013 roku oraz skrótowej treści wyciągu z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności wobec jedynie wskazania kwoty 704,50 zł, oznaczenia dłużnika poprzez wskazanie adresu, imienia i nazwiska i lp. nie pozwala na jednoznaczne wskazanie przedmiotu sprzedaży wierzytelności w rozumieniu art. 509 § 1 k.c. w zw. z art. 510 § 1 k.c. i w z w. z art. 511 k.c. i zachowania wymogu formy pisemnej ad probationem.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł, poza zarzutem przedawnienia, zarzutu braku legitymacji procesowej po stronie powoda wobec nie wykazania istnienia wierzytelności, nie wykazania skutecznego nabycia konkretnej, imiennej wierzytelności. W ocenie Sądu Rejonowego powód nie wykazał legitymacji czynnej, a dowodem na to nie może być wydanie decyzji o skreśleniu z listy studentów z powodu niedopełnienia formalności.

Jak wynika z treści decyzji wydanej w dniu 18 maja 2009 roku Prorektor podtrzymał decyzję dziekana z dnia 23.09.2009r. o skreśleniu S. S. z listy studentów z tym uzasadnieniem „niedopełnienie formalności związanych z uchyleniem skreślenia" (k. 72 akt).

Zestawienie tych fragmentarycznych danych nie pozwala zdaniem Sądu Rejonowego na logiczne, spójne stwierdzenie istnienia wierzytelności w postaci deklarowanej przez powoda w pozwie, jako nieopłacenie czesnego za styczeń i maj 2008r. za styczeń 2009r. oraz skapitalizowanych odsetek.

Reasumując, wobec zaś nie udowodnienia, iż (...)w Ł.miał wobec pozwanego wierzytelność wynikającą z umowy, która następnie została przeniesiona na powoda, nie mogło nastąpić skuteczne zbycie tej wierzytelności.

Po drugie - faktem powszechnie znanym jest, co uczynił zarzutem także pozwany na rozprawie, że (...)w Ł., na podstawie dwóch opinii negatywnych Państwowej Komisji Akredytacyjnej, uzyskała 2 września 2009 r. decyzję Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego o cofnięciu uprawnień do prowadzenia studiów na kierunku informatyka z rygorem natychmiastowej wykonalności. Ze względu na rygor natychmiastowej wykonalności, od października uczelnia nie mogła prowadzić studiów na kierunku informatyka. Dnia 25 stycznia 2010 r. minister wydał decyzję utrzymującą w mocy decyzję dotyczącą tego kierunku.

Okoliczność ta oznacza, że pozwany nie miał faktycznej możliwości ukończyć kierunku informatyki na (...)w Ł., a więc umowa z dnia 09.12.2006r. w istocie z winy uczelni nie mogła zostać zrealizowana w zakresie jej postanowień. Wydanie decyzji o skreśleniu z listy studentów, tej oceny nie zmienia, bez względu na przyczyny, które legły u podstaw skreślenia pozwanego z listy studentów. Nawet gdyby teoretycznie założyć, że w niniejszej sprawie doszło do skutecznego przelewu wierzytelności, czego Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie nie uznaje, to w świetle art. 509 k.c. wskutek przelewu wierzytelności zmianie ulega tylko osoba wierzyciela stosunku zobowiązaniowego. Nabywca wierzytelności, który wstępuje w miejsce zbywcy ma bowiem prawo bronić się przed nabywcą zarzutami, jakie przysługiwały mu przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie (art. 513 § 1 kc). Cesja wierzytelności nie może bowiem prowadzić do pogorszenia sytuacji prawnej dłużnika.

Zgodnie z przepisem art. 5 kc nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. W ocenie Sądu Rejonowego domaganie się od pozwanego zapłaty czesnego za studia, których nie mógł ukończyć z przyczyn leżących po stronie uczelni, należało uznać za żądanie sprzeczne z prawem i zasadami współżycia społecznego i w tej sprawie byłoby nadużyciem prawa.

Po trzecie - w ocenie Sądu orzekającego należy podzielić podniesiony przez stronę pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia powoda w oparciu o brzmienie art. 751 zd. pkt 2 k.c.

W rozpatrywanej sprawie ma zastosowania ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 27 lipca 2005 r. (Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 września 2005 r. (art. 277). Umowa pozwanego z (...)w Ł.została, bowiem zawarta w dniu 9 grudnia.2006r. W tych okolicznościach, nie budzi wątpliwości, że do stosunku prawnego stron umowy należy stosować przepisy obowiązujące w dacie jego powstania.

Roszczenie powoda uległo przedawnieniu na podstawie art. 751 pkt 2 kc. Łącząca strony umowa jest umową o świadczenie usług, o której mowa w art. 750 kc. Treść przedmiotowej umowy wskazuje, że mamy do czynienia z umową o kształcenie, a więc umową nienazwaną, w stosunku, do której zastosowanie będą miały odpowiednio przepisy o zleceniu.

Zgodnie z brzmieniem art. 751 pkt 2 kc z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone.

W powołanym przepisie mowa jest o roszczeniach wynikających z umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami (art. 750 k.c). Również w tym zakresie szczególny termin przedawnienia ma zastosowanie do wskazanych roszczeń, o ile przysługują one przyjmującym zlecenie, będącym osobami o określonym w tym przepisie statusie. Po pierwsze, są to osoby zawodowo trudniące się czynnościami w postaci utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, a więc usługami w tym zakresie. Osobą zawodowo trudniącą się określonymi usługami jest taka, która świadczy te usługi w ramach wykonywanej działalności profesjonalnej. „Zawodowe trudnienie się" nie może być utożsamiane z działalnością zawodową. Zawodowe wykonywanie czynności oznacza, że są one przedmiotem działalności zarobkowej danego podmiotu, wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, przy wykorzystaniu ewentualnie wymaganych kwalifikacji zawodowych i wiedzy. Podmiotami takimi mogą być w szczególności osoby wykonujące indywidualnie wolny zawód, na przykład pielęgniarki, spółka partnerska utworzona przez takie osoby, podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług, niewymagających posiadania uprawnień do wykonywania określonego zawodu. W istocie więc jest to przedsiębiorca w rozumieniu art. 43 1 k.c. Natomiast druga grupa to osoby utrzymujące zakłady przeznaczone do świadczenia usług polegających na utrzymaniu, pielęgnowaniu, wychowaniu lub nauce. Wskazanie na utrzymywanie zakładu służącego świadczeniu określonych usług przesądza o stałym i zorganizowanym wykonywaniu działalności w tym zakresie. O ile ma przy tym charakter zarobkowy, oznacza, że utrzymujący taki zakład prowadzi we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową, a tym samym jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 431 k.c. Również w tym przypadku pojęciem „osoba" objąć należy nie tylko osoby fizyczne, ale również osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym ustawa przyznaje zdolność prawną (art. 33 1 § 1 k.c).

W ocenie Sądu Rejonowego w przypadku obliczania terminu przedawnienia czesnego znajdzie zastosowanie art. 751 pkt 2 k.c. Przepis ten znajduje zastosowanie jedynie do niektórych roszczeń wynikających ze stosunku zlecenia oraz z nienazwanych umów o świadczenie usług (art. 750 k.c). Wspólną cechą tych roszczeń jest zawodowy charakter działalności usługodawcy. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 maja 1982 roku w sprawie III CRN 103/82, sformułowanie zawarte w przepisie art. 750 k.c.

Jednakże należy zwrócić uwagę na okoliczność, iż w odniesieniu do zawieranej między uczelnią a studentem umowy o świadczenie usług edukacyjnych, nie sposób uznać, że regulacja tej umowy zawarta w ustawie z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym ma charakter kompleksowy, wykluczający potrzebę sięgania do innych przepisów prawa przy wykładni postanowień przedmiotowej umowy. Jak wynika bowiem z art. 160 ust. 3 powołanej ustawy, umowa zawarta między uczelnią a studentem w formie pisemnej określa jedynie warunki odpłatności za studia lub usługi edukacyjne, a zatem z samego brzmienia powołanego przepisu wynika, że ustawa ta nie zawiera pełnej regulacji przedmiotowej umowy (określa jedynie formę tej umowy oraz wskazuje, że warunki odpłatności ustalane są w umowie), co z kolei rodzi konieczność sięgania - przy wykładni charakteru umowy i jej poszczególnych postanowień - do przepisów kodeksu cywilnego, a takim przepisem - w odniesieniu do terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę czesnego - jest właśnie art. 751 pkt 2 k.c. Ponadto podkreślić należy, że powołany przepis, jak już wskazano powyżej, odnosi się do roszczeń osób utrzymujących zakłady przeznaczone do świadczenia usług polegających na utrzymaniu, pielęgnowaniu, wychowaniu lub nauce, a więc prowadzących działalność zawodową w tym zakresie (a uczelnia niepubliczna niewątpliwie jest taką jednostką). Natomiast nie wymaga, by działalność ta była działalnością o charakterze gospodarczym. Stąd też okoliczność, że w rozumieniu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym uczelnia wyższa nie prowadzi działalności gospodarczej, nie sprzeciwia się jednak uznaniu, że prowadzi ona działalność zawodową i jest osobą utrzymującą zakład przeznaczony do świadczenia usług polegających na nauce.

Dlatego też w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, do roszczenia powoda o zapłatę czesnego w stosunku do pozwanego należy stosować 2-letni termin przedawnienia określony w art. 751 pkt 2 k.c. A skoro tak, roszczenie powoda przedawniło się najpóźniej z końcem stycznia 2011 roku. Takie stanowisko w zakresie 2-letniego terminu przedawnienia zajął również Sąd Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie II Ca 545/13.

Warto na marginesie znaczyć, że w przedmiocie przedawnienia roszczeń o zapłatę czesnego wpłynęły do Sądu Najwyższego trzy pytania prawne w sprawach zarejestrowanych pod sygnaturami: III CZP 59/14, III CZP 60/14, III CZP 61/14. Stanowisko Sądu Najwyższego w zakresie terminu przedawnienia będzie porządkujące dla dotychczasowych rozbieżności w zakresie przyjmowanego przez różne sądy terminu przedawnienia. Zarzut przedawnienia w niniejszej sprawie stanowi jedynie dodatkowy argument uzasadniający oddalenie powództwa.

Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd oddalił powództwo w całości.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego mająca wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. przepisów art. 249 §1 i 2 kpc w zw. z art. 245 kpc w zw. z art. 233 §1 kpc poprzez pozbawienie mocy dowodowej zgłoszonego przez powoda wyciągu z jego ksiąg przedsiębiorstwa, tj. wyciągu z załącznika do umowy przelewu wierzytelności z dnia 7.02.2013r. i stwierdzenie, że przez to nie sposób przyjąć, iż doszło do skutecznej cesji wierzytelności, podczas gdy:

a)  w sytuacji faktycznej niemożności przedstawienia całej księgi handlowej przedsiębiorstwa,

b)  Sąd w razie wątpliwości winien był, czego nie uczynił, postanowić o przeprowadzeniu dowodu z całej księgi czy innego zbioru dokumentów w miejscu, w którym księgi się znajdują albo przeprowadzić ten dowód poprzez sędziego wyznaczonego – sutkiem czego Sąd przyjął, iż powód nie udowodnił skuteczności przelewu wierzytelności, w następstwie czego oddalił powództwo wobec braku legitymacji czynnej powoda,

2. obrazę przepisów prawa materialnego ,tj. art. 509 §1 kc w zw. z art. 510 §1 kc i w zw. z art. 511kc wyrażającą się w przyjęciu, iż dla skuteczności przelewu wierzytelności niezbędne jest wyraźne określenie zbywanej wierzytelności zarówno przedmiotowo jak i podmiotowo, podczas gdy skuteczne jest zbycie wierzytelności nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ja określić na podstawie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika oraz skuteczna jest cesja wierzytelności nie oznaczonej dokładnie w umowie ale oznaczonej na podstawie stosunków obligacyjnych z której wynika

3. obrazę przepisu art. 5 kc poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, iż sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest żądanie czesnego za studia , których nie mógł ukończyć z przyczyn leżących po stronie uczelni, podczas gdy pozwany nie dopełnił obowiązku złożenia indeksu i karty okresowych osiągnięć co stanowiło podstawę do skreślenia go z listy studentów,

4. obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 750 k.c. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, że umowa o świadczenie usług edukacyjnych przez uczelnię wyższą stanowi umowę nienazwana, przez co do tego stosunku prawnego należy stosować przepisy o zleceniu, podczas gdy w ramach reżimu szkolnictwa wyższego wykształcił się nowy typ umowy nazwanej i do stosunku prawnego pomiędzy uczelnią wyższą, i studentem stosuje się przepisy ustawy o szkolnictwie wyższym z 1990 r. (dalej Uosw) nie zaś przepisy o zleceniu;

5. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 751 pkt 2 k.c. w zw. z § 10. załącznika do rozporządzenia Prezesa RM z 20.06.2002r. w sprawie zasad techniki prawodawczej, poprzez ich błędną, rozszerzającą wykładnię wyrażającą się w:

a) zakwalifikowaniu roszczeń Powoda, jako roszczeń z tytułu nauki, podczas gdy są to roszczenia z tytułu kształcenia studentów, o których stanowi Uosw, natomiast dyrektywy wykładni językowej i zasady techniki prawodawczej nakazują przyjmować, iż „do oznaczenia jednakowych pojęć używa się jednakowych określeń, a różnych pojęć nie oznacza się tymi samymi określeniami", przez co Sąd dokonał wykładni rozszerzającej przepisu art. 751 pkt 2 k.c. (art. 751 k.c. zawiera normy szczególne wobec art. 118 k.c.);

b) przyjęciu, iż pojęcie „nauka" funkcjonujące na gruncie Uosw z 1990 r. i innych ustaw reżimu prawnego szkolnictwa wyższego jest tożsamym z ogólnym (i ogólnikowym) pojęciem „nauka" użytym w przepisie art. 751 pkt 2 k.c., podczas gdy ustawodawca zarówno w ustawie i 1990r., jak i w innych aktach prawnych reżimu szkolnictwa wyższego zdefiniował swoiste i autonomiczne pojęcie „nauka" (choćby w słowniczku pojęć ustawowych z art. 2 ust. 2. pkt 1 ustawy ; 1990r.), a więc nadał temu pojęciu znaczenie szczególne w stosunku do ogólnego sformułowania zawartego w art. 751 pkt 2 k.c.

6. obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 118 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na wadliwym przyjęciu, że roszczenie o zapłatę czesnego stanowi roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, podczas gdy:

a) uczelnia wyższa może prowadzić działalność gospodarczą, ale jedynie w formie organizacyjnie i finansowo wydzielonej od działalności podstawowej, tj. kształcenia studentów (art. 7 w zw. z art. 13 upsw ),

b) prowadzenie przez uczelnie wyższe działalności dydaktycznej, naukowej, badawczej nigdy nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (art. 106 uPSw), która to ustawa jest naczelnym aktem w zakresie działalności gospodarczej w systemie prawa prywatnego i publicznego i jej celem jest harmonizacja przepisów o działalności gospodarczej m.in. z kodeksem cywilnym,

c) lektura uzasadnienia ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i prac legislacyjnych przekonuje, iż intencją ustawodawcy było utrzymanie, iż prowadzenie przez uczelnię działalności dydaktycznej nie stanowi działalności gospodarczej,

d)działalność edukacyjna uczelni wyższych, w tym niepaństwowych, stanowi wykonywanie zadań publicznych, przez co nie stanowi działalności gospodarczej, pomimo, że ma charakter odpłatny,

e) ustawodawca wyraźnie zastrzegł w art. 99 ust.4 uPsw, że opłaty za świadczone usługi edukacyjne nie mogą przekraczać kosztów ponoszonych w zakresie niezbędnym do uruchomienia i prowadzenia w danej uczelni, odpowiednio studiów(…)

f) działalność gospodarcza, o której mowa w art.118 kc , to ta, o której mowa w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej,

7. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 106 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z 27.07.2005r.w zw. z art. 1,2 i 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez ich błędna wykładnię prowadzącą do ich niezastosowania wskutek przyjęcia, że definicja działalności gospodarczej zawarta w usdg ma znaczenie wąskie i dotyczy tylko spraw objętych przedmiotem regulacji tej ustawy, więc działalność dydaktyczna nie jest działalnością gospodarczą wyłącznie w rozumieniu usdg, podczas gdy:

zakres zastosowania usdg, wynikający z art. 3., został sformułowany poprzez definicję negatywną („przepisów ustawy nie stosuje się do"), zawierającą zamknięty katalog wyłączeń, co oznacza, że jej regulacją objęto sferę szeroko pojętej działalności gospodarczej, o ile nie jest to wyraźnie wyłączone przez przepisy szczególne;

-

przedmiotem regulacji usdg (zgodnie z art. 1.) jest „wykonywanie" działalności, co jest tożsame z „prowadzeniem" działalności, o których mowa w art. 106 uPsw;

-

powszechnie wskazuje się, że art. 2 usdg zawiera legalną definicję działalności gospodarczej, co oznacza, że powinna być ona traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego pojęcia w polskim systemie prawnym;

-

Ustawodawca w projekcie usdg wprost stwierdził, że ratio legis ustawy jest harmonizacja przepisów nowej ustawy z Kodeksem cywilnym i Kodeksem spółek handlowych (wykładnia celowościowa i systemowa), co oznacza, że nie ma racji bytu utrzymywanie doktrynalnej „autonomicznej definicji działalności gospodarczej" formułowanej na gruncie art. 118 k.c;

Biorąc pod uwagę powyższe apelujący wnosił o:

• 1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz Powoda kwoty 1135.00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenie od pozwanego na rzecz Powoda zwrotu kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych;

  2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz Powoda zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości czterokrotności stawki minimalnej określonej w § 13. ust. 1. pkt 1. rozporządzenia MS z dnia 28.09.2002r. z uwagi na duży nakład pracy pełnomocnika, charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia;

  3.  wyznaczenie rozprawy w trybie art. 50510 § 2 k.p.c. i jej przeprowadzenie także pod nieobecność Powoda.

Ewentualnie wnosił o zawieszenie postępowania na podstawie art. 166 pkt 1 k.p.c. w związku z zapytaniami prawnymi, jakie trafiły do SN w przedmiocie terminu przedawnienia roszczenia z tytułu czesnego, zarówno na gruncie ustawy z 1990r., jak i ustawy z 2005r. Sąd Najwyższy na posiedzeniach w dniu 17.07.2014r. odroczył rozstrzygnięcie zagadnienia bez terminu. (III CZP 38/14, III CZP 42/14, III CZP 54/14, III CZP 59/14, III CZP 60/14, III CZP 61/14).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy wbrew zarzutom skarżącego należycie wyjaśnił istotne dla rozstrzygnięcia fakty w oparciu o całokształt materiału dowodowego, który ocenił wedle reguł art. 233 § 1 kpc.

Ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Powód w toku procesu (zarówno przed sądem I, jak i II instancji) nie wykazał wbrew swoim twierdzeniom, iż przysługuje mu prawo do dochodzenia należności objętej niniejszym pozwem, albowiem z przedstawionej umowy cesji wierzytelności taki wniosek nie wynika. Proces cywilny jest kontradyktoryjnym i ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 kc).

Wobec faktu, iż powód nie udowodnił, iż posiada legitymację czynną do dochodzenia należności objętej niniejszym pozwem odnoszenie się do pozostałych zarzutów apelacji jest zbędne.

Sąd Okręgowy nadmienia tylko, że przepisy ustawy o szkolnictwie wyższym ostatnio uległy zmianie.

Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw - (Dz.U. 2014, poz. 1198) do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne, o których mowa w art. 99 ust.1 ustawy, o której mowa w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepis art. 160a ust. 7 ustawy, o której mowa w art. w1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Oznacza to, że zgodnie z dodanym nowelą art. 160a ust.7 Ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. 2012. poz. 572) roszczenia wynikające z umowy przedawniają się z upływem trzech lat. Dochodzone zatem roszczenie strony powodowej uległo także przedawnieniu.

Z tych względów i na podstawie przepisów art. 505 ¹⁰ , 505 ¹¹ § 1, 505 ¹² § 3 i 505 ¹³ § 2 kpc Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.