Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Janusz Chmiel

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Roman Czarnacki

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2014 r.

sprawy:

M. L. /L./

syna F. i S.

ur. (...) w R.

oskarżony o przestępstwo z art. 157 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego i oskarżycielkę posiłkową

od wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu

z dnia 15 maja 2014r. sygn. akt II K 584/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od oskarżonego i oskarżycielki posiłkowej wydatki za postępowanie odwoławcze po 10 /dziesięć/ złotych i obciąża ich opłatą za II instancję w kwotach: oskarżonego 180 /sto osiemdziesiąt/ złotych, oskarżycielkę posiłkową 60 /sześćdziesiąt/ złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 428/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 maja 2014 r. Sąd Rejonowy w Raciborzu uznał M. L. za winnego tego, że w dniu 2 maja 2013 roku w R. wielokrotnie pociął nożem do tapet po całym ciele D. J., w wyniku czego doznała ona obrażeń ciała w postaci licznych ran ciętych okolicy twarzy, okolicy podbródkowej, szyi, przedramienia prawego oraz klatki piersiowej po stronie lewej, czym spowodował rozstrój jej zdrowia trwający nie dłużej niż siedem dni, a jednocześnie działając w wyżej opisany sposób zadając nożem do tapet ciosy w okolice szyi naraził pokrzywdzoną na niebezpieczeństwo utraty życia przez zranienie dużych naczyń tętniczych, w tym tętnicy szyjnej wspólnej, tj. za winnego popełnienia występku z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego M. L. środek karny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przez zapłatę kwoty 5.000 złotych na rzecz pokrzywdzonej D. J..

Na zasadzie art. 44 § 2 kk Sąd orzekł środek karny w postaci przepadku przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa w postaci fragmentu ostrza noża do cięcia tapet z plamami koloru brunatnego i noża do cięcia tapet z plamami koloru brunatnego, opisanych szczegółowo w poz. 1 i 2 wykazu dowodów rzeczowych (k.23 akt sprawy), przechowywanych na kartach 21 i 22 akt sprawy.

Na mocy art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu M. L. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 2 maja 2013 roku do dnia 4 maja 2013 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 617 kpk w zw. z art. 2 ust.1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego M. L. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 420,00 złotych, na którą składają się wydatki w kwocie 240,00 złotych oraz opłata w kwocie 180,00 złotych.

Apelację od tego wyroku wnieśli oskarżycielka posiłkowa D. F. (J.) i obrońca oskarżonego M. L.. Oskarżycielka posiłkowa zaskarżyła wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze zarzucając rażącą łagodność kary wymierzonej oskarżonemu i w oparciu o ten zarzut wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku
i wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności oraz podwyższenia orzeczonego środka karnego do kwoty 25.000 zł.

Obrońca oskarżonego w swojej apelacji zaskarżył wyrok
w całości zarzucając :

1. błędną kwalifikację prawną czynu poprzez obrazę art. 160 kk, a to poprzez przyjęcie, że działanie oskarżonego zagrażało zdrowiu, a nawet życiu pokrzywdzonej J., gdzie
w rzeczywistości oskarżony nie spowodował u pokrzywdzonej żadnych obrażeń, które można by było zakwalifikować jako obrażenia z art. 160 kk, a jedynie można by te obrażenia zakwalifikować z art. 157 § 2 kk,

2. obrazę prawa materialnego, a to art. 46 kk poprzez zastosowanie w stosunku do oskarżonego środka karnego w postaci zapłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty 5.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia w sytuacji kiedy oskarżony nie posiada majątku, ani też stałej pracy, która pozwalałaby na realizację tak dużego obowiązku w stosunku do pokrzywdzonej,

3. w konsekwencji powyższego rażącą surowość kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku, gdzie
w rzeczywistości oskarżony zasługuje na karę wolnościową, albowiem zarzucanego czynu dopuścił się pod wpływem emocji, które związane były ze zdradą dokonaną przez pokrzywdzoną J. w stosunku do oskarżonego, czego Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę, Sąd niewłaściwie zastosował dyrektywy wymiaru kary o których mowa w art. 53 kk.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o :

1. zmianę kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu, o którym mowa w art. 157 § 2 kk i w związku z tym wymierzenie oskarżonemu kary grzywny względnie kary ograniczenia wolności,

2. nie orzekanie w stosunku do oskarżonego M. L. środka karnego w oparciu o art. 46 kk, a jedynie z ostrożności procesowej o orzeczenie środka karnego z art. 46 § 1 kk
w kwocie 500,00 złotych

3. zwolnienie oskarżonego M. L. od ponoszenia kosztów procesu ze względu na jego trudną sytuację materialną i rodzinną.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie i to w stopniu oczywistym. W pierwsze kolejności sąd omówi apelację obrońcy oskarżonego jako dalej idącą. Nie trafny okazał się zarzut podniesiony w apelacji przez obrońcę oskarżonego a to obrazy art. 160 kk polegający na jego przyjęciu przez sąd i instancji. Zdaniem obrońcy oskarżonego oskarżony nie spowodował u pokrzywdzonej żadnych obrażeń, które można by było zakwalifikować je jako obrażenia z art. 160 kk a jedynie należało te obrażenia zakwalifikować z art. 157 § 2 kk. Sąd rejonowy jednak w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego przyjął, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona z art. 160 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw.z art. 11 § 2 kk. Sąd I instancji powołał się na opinię sądowo-lekarką z której bezpośrednio wynika, że w wyniku działania oskarżonego doszło do stanu bezpośredniego narażenia pokrzywdzonej na utratę życia przez uszkodzenie tętnic biegnących w obrębie szyi. Skoro zatem oskarżony zadając pokrzywdzonej w dniu 2 maja 2013 r. ciosy nożem do tapet w okolicy szyi, gdzie przebiegają naczynia krwionośne, w tym tętnica szyjna wspólna, naraził ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, z zamiarem ewentualnym, bowiem musiał on przewidywać, atakując nożem do tapet twarz i szyję pokrzywdzonej, że takie działanie, połączone z oporem stawianym przez pokrzywdzoną może doprowadzić do zadania jej niekontrolowanego ciosu w okolice tętnic biegnących na szyi i na to się godził. Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut obrazy prawa materialnego a to art. 46 kk polegający na zasądzeniu od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej kwoty 5.000 zł w sytuacji kiedy zdaniem obrońcy oskarżonego nie posiada on majątku ani też stałej pracy. W tej kwestii nie budzi wątpliwości, że obowiązek określony w art. 46 § 1 kk jest środkiem karnym i w przypadku jego orzekania stosuje się te same reguły co przy wymiarze kary. Sytuacja materialna oskarżonego nie może mieć wpływu na wymiar rzeczonego środka karnego. W przypadku bowiem wyrządzenia umyślnie szkody na osobie (a z taką mamy w niniejszej sprawie do czynienia) zasady współżycia społecznego nie przemawiają za miarkowaniem obowiązku jej naprawienia (art. 440 kc). Jeżeli chodzi o zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności należy wskazać co podnosił w swoim uzasadnieniu sąd rejonowy, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną k. 183-184 akt , zarzucanego czynu dopuścił się w okresie próby. Dolegliwość tej kary zdaniem sądu odwoławczego nie przekracza stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Również niezasadna okazała się apelacja oskarżycielki posiłkowej. Wymierzonej wobec oskarżonego bezwzględnej kary 1 roku pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco łagodnej. Orzeczona kara jest wyważona, prawidłowo ocenia stopień winy stopień społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu. Odnośnie orzeczonego środka karnego w postaci zadośćuczynienia w kwocie 5.000 zł na rzecz pokrzywdzonej za doznane krzywdy spowodowanej cierpieniem należy uznać, że orzeczony w tej kwocie środek karny jest prawidłowy. Podnieść należy, że pokrzywdzona żądała na rozprawie 100.000 zł, w apelacji tą kwotę obniżyła do 25.000 zł. Jeżeli pokrzywdzona uważa, że orzeczona kwota jest jej zdaniem za niska, może dochodzić swoich roszczeń na drodze procesu cywilnego. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego i oskarżycielki posiłkowej, nie podzielając przytoczonych na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.