Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 20 maja 2014 r., 2 lipca 2014 r., 22 października 2014 r., 28 października 2014 r.

sprawy D. D. s. S. i I. z domu W. ur. (...) W.

obwinionego o to że:

W dniu 17 lutego 2013 roku około godz. 21:35 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. (hala (...)), wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

t.j. o czyn z art.: Art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra i (...), Budownictwa i (...) Morskiej z dn. 04.09.2012r.

orzeka

1.  Obwinionego D. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra i (...), Budownictwa i (...) Morskiej z dn. 04.09.2012r. skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

2.  Zasądza od obwinionego 30 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt V W 1783/13

UZASADNIENIE

D. D. został obwiniony o to, że w dniu 17 lutego 2013 roku około godz. 21:35 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. (hala (...)), wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art.: Art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra i (...), Budownictwa i (...) Morskiej z dn. 04.09.2012r.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. D. z zawodu jest taksówkarzem. Posiada licencję taksówkową, a także zarejestrowaną działalność przewozu osób. Swoją działalność transportową prowadzi od 26 lat. W dniu 17 lutego 2013 roku około godz. 21:35 w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przebywał on na terenie (...) im. (...) w W. – hala „(...), gdzie zaproponował napotkanemu mężczyźnie – obywatelowi Holandii: J. M. A. V. der H. skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych. Następnie udał się z w/w mężczyzną w kierunku parkingu, gdzie zaparkowany był jego samochód. Zachowanie D. D. zaobserwował funkcjonariusz Policji G. J., który udał się za w/w mężczyznami, a następnie zatrzymał taksówkarza. W związku z tym, iż D. D. swoją działalność prowadził bez zgody zarządzającego (...) im. (...) w W. Przedsiębiorstwa Państwowego (...) został na niego nałożony mandat karny kredytowany w wysokości 500 złotych. D. D. skorzystał z przysługującego mu prawa i nie przyjął mandatu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego D. D. /k. 48v/, zeznań świadka G. J. /k. 49, 10v/, zeznań świadka P. G. /k. 85/, a także notatek urzędowych /k. 1, 12/, dowodu z nagrania z monitoringu /k. 4-5/, wydruku artykułu opublikowanego na oficjalnej stronie L. /k. 47/ oraz kopii dokumentacji złożonej przez obrońcę obwinionego /k. 71-84/.

Obwiniony D. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył on, iż w dniu zdarzenia zadzwonił do niego znajomy, który zajmuje się transportem i poprosił go o odebranie po godz. 21:15 z terenu lotniska pasażera – obywatelaH.i zawiezienie go do hotelu (...). Z uwagi na powyższe około godz. 21:30 obwiniony na terenie parkingu pozostawił samochód i udał się w kierunku hali, gdzie spotkał się z umówionym pasażerem: wysokim mężczyzną ubranym w czerwoną kurtkę. Dane na jego temat uzyskał od kolegi, który wcześniej do niego zadzwonił. W celu upewnienia się, iż jest to właściwa osoba, obwiniony zapytał się go czy pochodzi on z (...), a następnie wskazał mu, iż to na niego czeka. Na terenie lotniska przebywał on tyle czasu, ile zajęło mu przejście z parkingu pod halę. Wraz z tym mężczyzną udał się w stronę parkingu, gdzie zaparkowany był jego samochód. Przed wejściem na parking zatrzymał ich funkcjonariusz Policji, który zażądał przedstawienia dokumentów. Policjant zapytał się również po angielsku pasażera, czy obwiniony wykonuje zaproponował usługę przewozu. Pasażer odpowiedział na to pytanie twierdząco. W odpowiedzi na to policjant wskazał pasażerowi, iż obwiniony wykonuje swoje usługi nieoficjalnie. Zaproponował mu powrót na halę w celu skorzystania z usług rekomendowanych taksówek. Gdy pasażer odszedł w kierunku hali, policjant zaproponował obwinionemu mandat za popełnione przez niego wykroczenie. Obwiniony skorzystał z przysługującego mu prawa i odmówił przyjęcia mandatu. Tego dnia odjechał on z terenu lotniska bez pasażera.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony oświadczył, iż posiada zarejestrowaną działalność przewozu osób. Posiada także licencję taksówkową. Swoją działalność transportową prowadzi od 26 lat. Posiada stałych klientów, którzy polecają jego usługi kolejnym osobom. Klientów pozyskuje również poprzez swoją stronę internetową. Nadto istnieje w tej branży praktyka, aby przekazywać sobie wzajemnie zlecenia, w przypadku, gdy nie można ich wykonać samemu. Zdarzają się również sytuacje, iż z pasażerem przyjeżdża jeszcze 5 osób i potrzebne jest podstawienie drugiego auta. Zdarza się także, iż obwiniony przebywa na terenie lotniska w celach prywatnych, np. po odbiór brata.

D. D. przed Sądem przyznał, iż w dniu zdarzenia przebywał na terenie lotniska w celach „nieprywatnych”. Szczyt komunikacyjny na lotnisku O. trwa do godz. 23.30. Po samolocie, którym przyleciał pasażer, są także inne przyloty. Zdaniem obwinionego nieopłacalne byłoby odjechanie bez klienta z lotniska w godzinach szczytu, w przypadku, gdyby mógłby zaoferować pasażerom swoje usługi. Wskazał on również, iż jest możliwe, żeby taksówkarz niezrzeszony zaproponował korzystniejszą cenę niż taksówkarz rekomendowany. Przyznał on także, iż posiada informacje na temat tego, iż na terenie lotniska podejmowane są interwencje policji w przypadku prywatnych pobytów przewoźników na lotnisku. Różni przewoźnicy przywożą i odwożą pasażerów, przyjeżdżają także limuzyny, taksówkarze z innych miast. D. D. oświadczył także, iż przebywając na terenie lotniska nie widział żadnej mapy z zaznaczeniem granic lotniska ani żadnego regulaminu dotyczącego zasad tam obowiązujących. /k. 48v wyjaśnienia obwinionego D. D. /

D. D. ma 47 lat. Z zawodu jest elektromechanikiem. Osiąga dochód w wysokości 2500 złotych. Jest kawalerem, posiada jedno dziecko w wieku 23 lat. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /k. 48 wyjaśnienia obwinionego D. D. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę D. D. w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Sąd dał wiarę jedynie tym wyjaśnieniom obwinionego, w których podał on ogólne informacje dotyczące prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w zakresie usług transportowych. Jednocześnie Sąd odmówił wiarygodności tej części wyjaśnień obwinionego, w której zaprzeczał on, aby w dniu zdarzenia na terenie L. C. – hala „(...) wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie są przyjętą przez niego linią obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie, która jednak ostać się nie może w konfrontacji z zebranym w sprawie z materiałem dowodowym, w tym w szczególności z zeznaniami naocznego świadka przedmiotowego zdarzenia G. J., które z kolei korelują z treścią nagrania z monitoringu.

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji G. J. /k. 49, 10v/. Choć świadek nie pamiętał na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie interwencję i potwierdził ich autentyczność. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i potwierdzone przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Wskazać należy przy tym, iż funkcjonariusz policji G. J., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył D. D. o czyn, których w rzeczywistości w/w nie popełnił. Zeznania G. J. są również zgodne z załączoną do akt notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną na okoliczność powyższego zdarzenia, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

W ocenie Sądu zeznania świadka G. J. były logiczne i spójne, odpowiadają one również zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Wersja wydarzeń przedstawiona przez świadka G. J. jest dla Sądu przekonująca i miarodajna w przeciwieństwie do wersji prezentowanej przez świadka P. G.. Oceniając zeznania tego świadka należało wskazać, iż jest on kolegą D. D.. Wykonuje on podobną działalność gospodarczą jak obwiniony – przewóz osób. Starał się on zeznawać w taki sposób, aby potwierdzić jego linię obrony. W swoich zeznaniach wskazywał on bowiem, iż pokrzywdzony przyjechał na lotnisko, aby odebrać klienta, zaprzeczając jednocześnie, aby zaczepiał on wówczas innych pasażerów. Zeznania świadka P. G. są całkowicie sprzeczne z zeznaniami świadka G. J., któremu Sąd dał w pełni wiarę oraz treścią nagrania z monitoringu. /k. 85 zeznania świadka P. G. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 12/, dowodu z nagrania z monitoringu /k. 4-5/, wydruku artykułu opublikowanego na oficjalnej stronie L. /k. 47/ oraz kopii dokumentacji złożonej przez obrońcę obwinionego /k. 71-84/. Ujawnionym dowodom z dokumentów Sąd przydał walor w pełni wiarygodnych środków dowodowych. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Wskazać należało przy tym, iż w dokumentacji złożonej przez obrońcę obwinionego znajduje się zapytanie Stowarzyszenia (...), skierowane do Dyrektora L. C. w W. o udzielenie informacji publicznych złożone w trybie Ustawy o dostępie do informacji publicznych.

W odpowiedzi na powyższe pismo wskazano m. in., iż zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...) może wyrazić zgodę na prowadzenie działalności na terenie lotniska po otrzymaniu oferty od zainteresowanego podmiotu. Prawo zarządzającego w tym względzie wynika z prawa własności lub użytkowania wieczystego do nieruchomości, tj. terminala i prowadzących do niego dróg. Powołując się na odpowiednie przepisy ustawy Prawo lotnicze wskazano przy tym, iż przy korzystaniu z prawa wydawania zgody na prowadzoną działalność na swoim terenie zarządzający uwzględniać musi zasady ochrony lotniska, bezpieczeństwa operacji lotniczych i konieczność zapewnienia porządku na lotnisku. Wskazano również, iż teren terminala i przylegające do niego drogi nawet w części ogólnodostępnej są obszarem podlegającym szczególnym wymogom dotyczącym ochrony, co wynika m. in. z załącznika do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 300/2008 z dnia 11 marca 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie ochrony lotnictwa cywilnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 2320/2002.

Odnosząc się do działalności taksówkowej wskazano, iż co do zasady możliwość odebrania lub przywiezienia pasażera nie jest przez zarządzającego lotniskiem ograniczana. Uregulowane zostały jedynie zasady odnoszące się do postoju taksówek oraz działalności akwizycyjnej na terenie terminala. Przeprowadzone zostało postępowanie mające na celu wyłonienie korporacji taksówkowych, które mogą z wykorzystaniem infrastruktury lotniska świadczyć usługi na rzecz pasażerów (...). Z uwagi na ograniczone możliwości w zakresie infrastruktury lotniska na terenie L. C. swoje usługi mogą świadczyć bezkolizyjnie jedynie co najwyżej trzy korporacje taksówkowe. Tyle też korporacji zostało wybranych.

W powyższym piśmie w odpowiedzi na zapytanie dotyczące określenia terenu lotniska wskazano, iż granice lotniska określone zostały w planie zagospodarowania lotniska, który złożony został do rejestru lotnisk cywilnych zgodnie z art. 55 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo Lotnicze. Zgodnie z powyższym planem, granica L. C. w pobliżu terminala pasażerskiego pokrywa się w tym miejscu z obrysem terminala. /k. 73-75 odpowiedź na pismo/

Obwinionemu D. D. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 4.09.2012r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze przewiduje odpowiedzialność w wypadku niestosowania się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w Ustawy obowiązujących na lotnisku. Niniejszy przepis odsyła do art. 83a ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Podstawowe przepisy porządkowe związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska, zostały określone w Rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b powołanej regulacji, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Celem wprowadzonego zakazu jest m. in. zapewnienie ochrony osobom korzystającym z usług przewozu osób taksówką przed nadużyciami ze strony osób wykonujących te usługi, które polegałyby na pobieraniu drastycznie zawyżonych opłat za przejazd, oraz zapobieganiu przypadkom natarczywego nagabywania podróżnych na terenie lotniska. Przepis ten umożliwia zarządzającemu lotniskiem skuteczne oddziaływanie na nieprawidłowości w prowadzeniu na terenie lotniska działalności w zakresie przewozu osób taksówką. Tym samym chroni pasażerów (...) przed nagabywaniem ze strony taksówkarzy oferujących swoje usługi transportowe, których zachowanie prowadzi do zakłócenia porządku na terenie lotniska.

Wskazać przy tym należy, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 Ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast art. 80 niniejszej ustawy stanowi, iż zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

Art. 82 pkt 3 Ustawy Prawo Lotnicze wymienia cztery formy dyspozycji (zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia), które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane wprost unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Warto w tym miejscu wskazać, iż przywołany powyżej art. 210 ust. 1 pkt 5a prawa lotniczego został ustanowiony w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 21 lipca 2006 r., sygn. P 33/05. W wydanym orzeczeniu Trybunał uznał, iż art. 210 ust. 1 pkt 5 prawa lotniczego jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazany przepis stanowił: „Kto nie wykonuje zarządzeń i poleceń zarządzającego lotniskiem związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotów lub porządkiem na lotnisku, o których mowa w art. 82 pkt 3 ustawy – podlega karze grzywny”. Z kolei art. 82 pkt 3 ustawy wskazywał, iż w celu zapewnienia bezpiecznej eksploatacji lotniska zarządzający lotniskiem wydaje zarządzenia, nakazy lub zakazy oraz polecenia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W wydanym orzeczeniu Trybunał zakwestionował zgodność powołanego artykułu z obowiązującym prawem, wskazując, iż przepis ten ma postać „nie tylko przepisu blankietowego zupełnego, ale co więcej nie określając w ogóle znamion czynu zabronionego, uniemożliwia doprecyzowanie tych znamion w innym przepisie ustawowym, czy też przepisie podstawowym”, (…) natomiast „zgodnie z art. 87 Konstytucji źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są wyłącznie Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia oraz – na obszarze działania organów, które je ustanowiły – akty prawa miejscowego”.

Zgodność obowiązującego obecnie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze z Ustawą Zasadniczą była również przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego. W wyroku z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. akt P 31/13 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż

1)  Art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze (Dz. U. z 2013 r. poz. 1393) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji;

2)  § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku (Dz. U. poz. 1023) jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Tym samym Trybunał uznał za zgodne z Konstytucją przepisy pozwalające na reglamentowanie działalności gospodarczej na terenie lotnisk, a wymaganie zgody zarządcy lotniska nie narusza wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu orzeczenia Trybunał podkreślił, iż gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego i podlega ograniczeniom, przy czym dla usprawiedliwienia ingerencji w tę wolność konieczne jest, aby ograniczenie tej wolności było uzasadnione ważnym interesem publicznym oraz realizowało wymogi zasady proporcjonalności. Rozpatrując tą sprawę, podobnie jak w poprzednich orzeczeniach, Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który reguluje wprost w sposób wyczerpujący i kompleksowy zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Uznano tym samym, iż zakres dopuszczalnych ograniczeń wolności działalności gospodarczej, patrząc pod kątem materialnych podstaw ograniczeń, jest szerszy od zakresu dopuszczalnych ograniczeń tych wolności i praw, do których odnosi się art. 31 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał wskazał również, iż pomimo zawartego w zaskarżonym uregulowaniu odesłania do źródła podustawowego, poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Oznacza to, że art. 210 ust. 1 pkt 5a w zw. z art. 83a ust. 2 Ustawy Prawo Lotnicze jest zgodny z art. 2 Konstytucji w aspekcie wynikającej z niego zasady prawidłowej legislacji.

W związku z powyższym należało wskazać, iż wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem, podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Zdaniem Sądu zachowanie obwinionego należało uznać jako wykonywanie przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.”

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działania podejmowane przez obwinionego w dniu zdarzenia na terenie L. C. – hala „(...), które polegało na proponowaniu napotkanemu mężczyźnie – obywatelowiH., skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych, były związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą w zakresie transportu drogowego, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie D. D. miało na celu skłonienie napotkanej osoby do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Tym samym nieskorzystanie przez tą osobę z oferowanej usługi nie uzasadnia twierdzenia, iż obwiniony nie prowadził działalności gospodarczej, bowiem do przyjęcia prowadzenia takiej działalności nie jest niezbędne skorzystanie przez potencjalnego klienta z proponowanej usługi.

Sąd, badając niniejszą sprawę, nie miał również wątpliwości, iż obwiniony zarzucony mu czyn popełnił na terenie lotniska. Wskazać należy bowiem, iż według definicji zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”. Zgodnie z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko.

Wśród lotnisk cywilnych znajdujących się w rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonego przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Badając niniejszą sprawę Sąd również nie miał również wątpliwości, iż obwiniony w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 podjazd przyloty (...), wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Od 2001 roku zarządzające lotniskiem Przedsiębiorstwo Państwowe (...), w celu zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów, ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie. W wyniku prowadzonych postępowań wybierano firmy, które mogły oferować swoje usługi na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. jest prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Zważyć należy przy tym, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być jednoznacznie traktowane jako działanie ograniczające konkurencję. Jak zostało bowiem wspomniane wcześniej, zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu wskazać należy także, iż (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie. Nic nie stoi również na przeszkodzie, aby przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, spełniając wysokie wymagania w zakresie wykonywanych działań, przystąpili do postępowania ofertowego mającego na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na terenie L. im F. C. w W. na zamówienie.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony D. D. w dniu 17 lutego 2013 roku około godz. 21:35 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. (hala „(...)), wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych. Zdaniem Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.