Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2012 roku (...) z siedzibą w H. wniósł pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. i zasądzenie kwoty 7898,20 euro wraz z odsetkami w wysokości 8% powyżej stopy bazowej (...) od kwot:

- 1467 euro od dnia 16 grudnia 2011 roku,

- 1150 euro od dnia 17 stycznia 2012 roku,

- 195,60 euro od dnia 18 stycznia 2012 roku,

- 1418,10 euro od dnia 16 lutego 2012 roku,

- 1467 euro od dnia 17 kwietnia 2012 roku,

- 1467 euro od dnia 19 maja 2012 roku,

- 733,50 euro od dnia 19 czerwca 2012 roku,

oraz o zasądzenie kosztów sądowych w wysokości 1660 zł (k.3-9).

W dniu 22 sierpnia 2012 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał europejski nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu .

W dniu 5 października 2012 roku strona pozwana wniosła sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty .

W piśmie złożonym w Sądzie w dniu 15 listopada 2012 roku strona powodowa podtrzymała żądanie sformułowane w pozwie, czyli zasądzenia kwoty 7898,20 euro wraz z odsetkami, których sposób wyliczenia wskazano w formularzu oraz zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych . W uzasadnieniu pisma podniosła, że strony łączyła współpraca od 2008 roku. Pozwany był częstym klientem powoda. Pozwany złożył u powoda zamówienie dotyczące asortymentu BOKS KS 100 3,50 x 2,6 m w ilości 5 par oraz BOKS KS 100 3,50 x 1,3 m w ilości 5 par. Zamówienie pozwanego z dnia 11 października 2011 roku odpowiada ofercie powoda z dnia 11 października 2011 roku. Obie strony posługują się tym samym numerem zlecenia, tj. (...). Powód podkreślił, że stosowana przez strony terminologia ,,dzierżawa”/,,najem” traktowana była jako synonimy. Wolą stron było, aby artykuły, które pozwanemu przekazał powód służyły do realizacji prac budowlanych. Wolą stron było udostępnianie określonego sprzętu do czasowego korzystania. Za możliwość korzystania ze sprzętu pozwany miał płacić powodowi umówiony czynsz. Po zakończeniu budowy, sprzęt miał być zwrócony powodowi. Pozwany, niezależnie od kwalifikacji umowy, naruszył podstawowe obowiązki dla obu rodzajów umów, tj. nie zapłacił powodowej spółce za używanie sprzętu. Pozwany korzystał ze sprzętu przez ponad pół roku. Skutkowało to wystawianiem kolejnych faktur, które obciążały pozwanego, gdyż pierwotnie umowa miała obowiązywać na 30 dni. Powód powołał w uzasadnieniu numery faktur. Żadna z wymienionych faktur, nie została zapłacona przez pozwanego. Powód wzywał pozwanego do zapłaty. Powód ostatecznie rozwiązał umowę i odebrał pozwanemu sprzęt. Odebranie sprzętu nastąpiło w dniu 6 czerwca 2012 roku.

W dalszej części uzasadnienia strona powodowa wskazała, że powództwo w sprawie obejmuje także należności z tytułu sprzedaży artykułów budowlanych, którą powód zawarł z pozwanym. Zawarta umowa obejmowała sprzedaż produktów (towarów) wymienionych na fakturze. Cena, miejsce dostawy oraz warunki umowy zostały potwierdzone w treści faktury, wystawionej przez powoda oraz w potwierdzeniu dostawy z dnia 20 grudnia 2011 roku dla zlecenia nr (...) i potwierdzeniu umowy kupna z dnia 19 grudnia 2011 roku. Zamówienie ze strony pozwanego złożył telefonicznie S. F.. Pomimo dostarczenia towaru zgodnie z umową, powód nie otrzymał od pozwanego należnej zapłaty.

W piśmie złożonym w Sądzie w dniu 28 grudnia 2012 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała wartość przedmiotu sporu wskazaną przez powódkę. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała na konieczność oznaczenia wartości przedmiotu sporu w złotych z uwagi na art. 126 ¹ kpc. Zdaniem strony pozwanej, pismo powódki z dnia 12 listopada 2012 roku zostało złożone z naruszeniem art. 207 § 3 i 7 k.p.c.

W dalszej części uzasadnienia pozwana zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom powódki. Przyznała, że była klientką powódki w zakresie faktur: FA nr (...), FA nr (...), FA nr (...). Strona pozwana podniosła jednak, że cała kwota dotycząca przedmiotowych faktur (12 626,45zł) została powódce zapłacona w dniu 3 lipca 2012 roku, a więc jeszcze przed wytoczeniem powództwa. Ponadto faktura nr (...) została odesłana przez pozwaną albowiem nie miała być uwzględniona w rozliczeniach stron. Żądanie pozwu jest całkowicie bezzasadne. Pozwana zaprzeczyła twierdzeniom dotyczącym odbioru towarów objętych pozostałymi fakturami. Pozwana zakwestionowała prawdziwość załączonych e-maili dotyczących rzekomej korespondencji wewnętrznej prowadzonej pomiędzy pracownikami powódki a osobami powiązanymi z powódką.

W piśmie z dnia 11 stycznia 2013 roku powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko i podniósł, iż zarzuty i twierdzenia pozwanego uznać należy za bezzasadne. Strona powodowa odniosła się do zarzutu naruszenia art. 207 § 3 kpc oraz do zarzutu prawdziwości załączonych e-maili.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że uznanie faktur nr (...) przez pozwanego nie oznacza jedynie uznania ich wysokości, lecz również stanowi potwierdzenie przyjęcia i zaakceptowania przez pozwanego warunków umowy z powodem, włączając w to stosowane przez powoda ogólne warunki umowy. Powód zaprzeczył również twierdzeniu pozwanego, że faktura nr (...) nie miała być uwzględniona w rozliczeniach między stronami.

Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy ustalił wartość przedmiotu sporu w sprawie na kwotę 32 079 zł.

Na rozprawie w dniu 14 lutego 2013 roku pełnomocnik powoda potwierdził, że faktury: FA nr (...), FA nr (...), FA nr (...) zostały zapłacone przez pozwaną .

W piśmie z dnia 4 marca 2013 roku (k.263- 273) strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko. Pozwany ponownie odniósł się do konieczności zwrotu pisma powoda z dnia 12 listopada 2012 roku.

W uzasadnieniu strona pozwana podkreśliła, że fakt zapłacenia za faktury nr: (...), (...) oraz (...) nie potwierdza przyjęcia i zaakceptowania przez pozwanego warunków umowy z powodem, włączając w to stosowane przez powoda ogólne warunki umowy. Z żadnego fragmentu faktur nie wynika, jakie były warunki umowy, poza numerem zamówienia, który był konsekwencją oświadczeń składanych pomiędzy osobami działającymi na rzecz powódki. Zdaniem strony pozwanej powódka nie wykazała w żaden sposób faktu używania rzeczy przez pozwaną. Kolejne bezzasadne faktury wystawiane przez powoda służyły ,,podreperowaniu” budżetu przez dorozumiane przedłużenie wynajmu. Pozwany wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych z uwagi na fakt potwierdzenia przez pełnomocnik powoda faktu zapłaty przez pozwanego faktur (...) nr (...), FA nr (...), FA nr (...) (k.232).

W odpowiedzi na powyższe pismo strona powodowa w dniu 15 kwietnia 2013 roku złożyła kolejne pismo przygotowawcze.

W uzasadnieniu powód wskazał, że nie są prawdziwe twierdzenia pozwanego, iż na fakturach wystawianych pozwanemu nie było wzmianki o obowiązywaniu ogólnych warunków umowy. Na wystawionych fakturach, w tym na fakturach zapłaconych przez pozwanego (faktura za najem (...)) widnieje informacja, w języku polskim ,,otrzymują Państwo rachunek uwzględniając nasze warunki handlowe”. Zapis ten jest umieszczony pod terminem płatności. Strona powodowa odniosła się również do faktu używania rzeczy przez pozwanego, a tym samym konkludentnego przedłużenia stosunku najmu. Wymagało to przede wszystkim używania rzeczy, a nie samego wystawiania rachunków. Wystawianie faktur było kwestią wtórną i zależną od tego, kiedy pozwany przestanie korzystać z najętych rzeczy i poinformuje powoda, że rzeczy można odebrać. Takiej informacji od pozwanego nie było, podobnie pozwany nie informował powoda o nieuzasadnionym wystawianiu dalszych faktur.

W piśmie z dnia 9 lipca 2013 roku powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie oraz odniósł się do zeznań świadków.

Z kolei w piśmie z dnia 6 sierpnia 2013 roku, pozwany zaprzeczył stanowisku powoda wyrażonym w piśmie z dnia 9 lipca 2013 roku.

Dnia 30 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.085,60 euro z odsetkami w wysokości 8 % powyżej stropy bazowej Europejskiego Banku Centralnego od kwot;

- 1418,10 euro od dnia 16 lutego 2012 roku do dnia zapłaty,

- 1467 euro od dnia 17 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty,

- 1467 euro od dnia 19 maja 2012 roku do dnia zapłaty ,

-

733,50 euro od dnia 19 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty.

Sad zasadził także od pozwanego na rzecz powoda odsetki w wysokości 8 % powyżej stropy bazowej Europejskiego Banku Centralnego od kwot;

- 1467 euro od dnia 16 grudnia 2011 roku do dnia 2 lipca 2012 r.,

- 1150 euro od dnia 17 stycznia 2012 roku do dnia 2 lipca 2012 r.,

-

195,60 euro od dnia 18 stycznia 2012 roku do dnia 2 lipca 2012 r.

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy powództwo oddalił. W swoim orzeczeniu rozstrzygnął także o kosztach procesu.

Sąd I instancji ustalił, iż strony niniejszego postępowania pozostawały w stałych kontaktach handlowych. Powód - (...) z siedzibą w H. posiada w Polsce oddział. Do pracownika oddziału powoda w P. P. S., zwrócił się pracownik pozwanego z zapytaniem dotyczącym najmu szalunków od powoda oraz sprzedaży części zamiennych do szalunków posiadanych przez pozwanego.

W odpowiedzi na zapytanie ofertowe złożone przez pracownika pozwanego, powód w dniu 11 października 2011 roku, za pośrednictwem poczty elektronicznej przedstawił pozwanemu, ofertę najmu szalunków BOKS KS 100 3,50x2,6 m w ilości 5 par i BOKS KS A 100 3,50x1,30 m (98x700), wskazując cenę za dzień najmu 48,90 EUR, a za miesiąc (30) dni 1 467,00 EUR. Oferta została przygotowana w oparciu o Ogólne Warunki Handlowe powoda. Pozwany otrzymał Ogólne warunki sprzedaży, wynajmu, dostawy i płatności, które zostały mu przesłane za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Sąd Rejonowy zważył, iż z ogólnych warunków sprzedaży, wynajmu, dostawy i płatności, wynika, iż są one integralną częścią umowy najmu. Wszelkie ustalenia dokonywane pomiędzy stronami dla potrzeb wykonywania umowy najmu wymagają uwzględnienia w tej umowie, w formie pisemnej (pkt III ust. 2.). Również zmiany postanowień umowy wymagają formy pisemnej. W pkt. II ogólnych warunków wskazano, iż umowa najmu rozpoczyna się z dniem przekazania przedmiotu najmu kontrahentowi, a kończy z chwilą zwrócenia przedmiotu najmu, jednak nie wcześnie niż z upływem umownie ustalonego okresu najmu. W pkt III ust. 5 płatność należy dokonywać w terminie 10 dni od daty faktury. Kontrahentowi przysługuje prawo do dokonywania potrąceń i miarkowania ceny wyłącznie w odniesieniu do dochodzonych przez niego roszczeń, które zostały stwierdzone prawomocnym, orzeczeniem Sądu.

Pozwany złożył zamówienie zgodne z ofertą przedstawioną przez powoda. W zamówieniu jako przewidziany czas najmu pozwany wskazał okres 30 dni. Ostatecznie jednak w chwili zawarcia umowy strony nie ustaliły pisemnie okresu trwania umowy, a po 30 dniach wykonywania umowy była ona kontynuowana.

Zgodnie z ustaleniami Sądu przedmiot umowy został pozwanemu dostarczony w dniu 13 października 2011 r. Pozwany nie zgłaszał, co do niego żadnych zastrzeżeń.

Powód tytułem czynszu najmu, wystawił następujące faktury VAT:

- fakturę VAT nr (...) z dnia 1.12.2011 r. na kwotę 1 447 EUR płatną do dnia 15.12.2012 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 3.01.2012 r. na kwotę 195,60 EUR płatną do dnia 17.01.2013 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 1.02.2012 r., na kwotę 1 418,10 EUR płatną do dnia 15.02.2012 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 2.04.2012 r. na kwotę 1 467,00 EUR płatną do dnia 16.04.2012 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 4.05.2012 r., na kwotę 1 467,00 EUR płatną do dnia 18.05.2012 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 4.06.2012 r., na kwotę 733,50 EUR płatną do dnia 18.06.2012 r.,

W każdej z faktur powód powoływał się na Ogólne Warunki Handlowe oraz wskazywał, iż stanowią one kontynuację „dzierżawy”. Faktury były pozwanemu doręczane wraz z ogólnymi warunkami umowy.

W fakturze VAT nr (...), powód zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami stron, nie naliczył czynszu za najem szalunków „w okresie świątecznym” tj. od 5 do 31 grudnia 2011 r.

Pozwany zapłacił należności wynikające z faktury VAT nr (...), przed wniesieniem pozwu, w dniu 3 lipca 2012 r.

Sąd Rejonowy ustalił nadto, iż co do należności za styczeń 2012 r., strony ustaliły wcześniej, iż za 1 stycznia 2012 r. czynsz nie będzie naliczany. W styczniu 2012 r. pozwany nie zwracał się do powoda z prośbą o nie naliczanie czynszu. Z prośbą taką zwrócił się do powoda dopiero w lutym 2012 r., już po wystawieniu faktury obejmującej należność za styczeń 2012 r., uzasadniając ją brakiem korzystania z rusztowań z powodu mrozu. Jednak powód nie wyraził zgody na anulowanie faktury za ten okres. Pomimo tego, pozwany odesłał powodowi fakturę VAT nr (...) z dnia 01.02.2012 r. obejmującą należność za czynsz w styczniu 2012 r.

Sąd I instancji zważył, iż przed majem 2012 r. pozwany nie zgłaszał powodowi, iż nie potrzebuje już wynajętych rusztowań.

W dniu 6 czerwca 2012 r. pozwany dokonał zwrotu przedmiotu najmu.

W dniu 3 lipca 2012 r. pozwany zapłacił należności wynikające z faktury VAT nr (...) i faktury VAT nr (...).

Sąd Rejonowy ustalił nadto , iż oprócz umowy najmu strony zawarły również umowę sprzedaży oryginalnych akcesoriów K., za kwotę 5 079,32 EUR. W celu udokumentowania sprzedaży powód wystawił fakturę VAT nr (...), wskazując termin zapłaty na 16 stycznia 2012 r. Towar został dostarczony na budowę prowadzoną przez pozwanego w P. przy ul. (...).

Należność wynikająca z faktury VAT nr (...) została przez pozwanego zapłacona w dniu 3 lipca 2012 r.

Sąd Rejonowy oddalił wniosek pozwanego o okazanie przez powoda oryginałów maili, gdyż jest to zapis cyfrowy na nośniku elektronicznym i nie można go okazać. Zdaniem Sadu dowodu tego nie da się przeprowadzić w formie wnioskowanej przez pełnomocnika pozwanego.

Sąd oddalił także wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż fakty będące przedmiotem tego dowodu nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia dla sprawy, stąd jego przeprowadzenie było zbędne (art. 227 k.p.c. ) i zmierzało do przedłużenia postępowania w sprawie (art. 217 § 3 kpc). Rusztowania zostały już zwrócone, a ich stan nie został udokumentowany. Z zeznań świadków nadto wynika, że wady nie były istotne.

Ponadto Sąd oddalił wniosek pozwanego o zobowiązanie świadka S. do przedłożenia oryginału pisma z dnia 15 lutego 2012 r. skoro to sam pozwany przedłożył jego odpis poświadczając go za zgodność z oryginałem (k. 145). Ponadto na k. 291 pełnomocnik wyjaśnił, że wniosek wynikał z pomyłki.

Sąd Rejonowy oddalił również wniosek o przesłuchanie za pozwanego – nowego prezesa zarządu pozwanego T. J., z uwagi na fakt, iż jego zeznania nie mogły wnieść wiele do sprawy, nie miał on bowiem wiedzy na temat okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, które miały miejsce zanim został prezesem. Pełnomocnik powoda oświadczył na k. 291, że zarząd powoda nie ma wiedzy o sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, iż w niniejszej sprawie bezspornym było, iż powód wynajął pozwanemu szalunki. W trakcie trwania postępowania powód przyznał również, iż część należności dochodzonych pozwem zostało przez pozwanego zapłacone. Dotyczyło to należności z tytułu najmu wskazanych w fakturze nr VAT nr (...) i fakturze VAT nr (...) na łączną kwotę 1662,60 EUR, a także należność z tytułu zawartej przez strony umowy sprzedaży, wskazanej w fakturze VAT nr (...), które zostały zapłacone przez pozwanego w dniu 3 lipca 2012 r.

Spornym natomiast w ocenie Sadu stał się czas trwania umowy i moment jej ustania, a co za tym idzie tytuł prawny do żądania przez powoda czynszu za najem rusztowań.

Pozwany zarzucił bowiem, iż umowa wiążąca strony została zawarta na okres 30 dni, i po tym czasie uległa rozwiązaniu.

Istotnym z punktu widzenia oceny treści umowy i stwierdzenia momentu zakończenia wiążącej strony umowy było zatem ustalenie czy pozwanego wiązały ogólne warunki sprzedaży, wynajmu, dostawy i płatności. Pozwany, bowiem kwestionował fakt ich udostępnienia przez powoda w chwili zawarcia umowy, tym samym zaprzeczał, iż postanowienia z nich wynikające są dla niego wiążące.

Przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym: Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału

Unormowania kodeksu postępowania cywilnego przywiązują duże znaczenie do zasad kontradyktoryjności i dyspozycyjności, co znajduje szczególny wyraz w tym, że to strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c., art. 3 i 232 k.p.c.).

W ocenie Sądu powód poprzez zeznania świadka P. S. wykazał, iż ogólne warunki umowy zostały pozwanemu doręczone za pośrednictwem poczty elektronicznej. Nadto okoliczność doręczenia pozwanemu ogólnych warunków wynika również z załączonych do akt faktur (zobacz zapisy na fakturach), a także wydruków z korespondencji elektronicznej, przy czym zaznaczyć należy, iż fakt jej prowadzenia i treść został dodatkowo potwierdzona zeznaniami świadków.

W tej sytuacji w ocenie Sądu zważyć należało, iż postanowienia ogólnych warunków sprzedaży, wynajmu, dostawy i płatności jako integralna część umowy obowiązywały pozwanego.

Nadto Sąd I instancji zważył, iż strony w punkcie VIII ogólnych warunków sprzedaży, wynajmu, dostawy i płatności na k. 243 postanowiły, że do łączącej je umowy mają zastosowanie przepisy prawa Niemieckiego. Jak wynika z dyspozycji Art. 28 ust. 1. ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. Prawo prywatne międzynarodowe (Dz. U. z dnia 15 kwietnia 2011 r. 80.432) Prawo właściwe dla zobowiązania umownego określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz. Urz. UE L 177 z 04.07.2008 r., str. 6). Na podstawie art. 3 ust. 1 cytowanego wyżej rozporządzenia WE strony mogły dokonać wyboru prawa.

Sąd zważył, iż przedmiotową umowę należy oceniać przez pryzmat przepisów dotyczących umowy najmu.

Zgodnie z § 535 BGB (1) Na mocy umowy najmu wynajmujący zobowiązuje się do przekazania najemcy przedmiotu najmu do używania, na czas trwania najmu. Wynajmujący przekazuje najemcy przedmiot najmu w stanie odpowiednim. (2) Najemca jest zobowiązany do opłacania czynszu najmu na rzecz wynajmującego. (k. 285)

Stosownie do pkt II ust. 2 ogólnych warunków sprzedaży, wynajmu, dostawy i płatności - okres najmu kończy się z chwilą zwrócenia powodowi przedmiotu najmu, jednak nie wcześniej niż z upływem umownie ustalonego okresu najmu, niezależnie od ewentualnego wypowiedzenia umowy z ważnej przyczyny.

W trakcie trwania postępowania Sąd ustalił, iż strony nie określiły czasu trwania tej umowy. Pozwany bowiem wstępnie w zamówieniu wskazał jedynie, iż przewidywalny czas trwania umowy wynosi 30 dni.

Okres najmu rozpoczął się z dniem przekazania przedmiotu umowy najmu (pkt II ust. 1 ogólnych warunków) tj. w dniu 13 października 2011 r. Po upływie 30 dni trwania umowy, była ona nadal kontynuowana za obopólną zgodą stron. Pozwany płacił należności wynikając z kolejnych faktur wystawianych przez powoda. Pozwany wprawdzie z opóźnieniem, ale zapłacił należności z faktury nr (...) obejmującej czynsz najmu za listopada 2011 r., i z faktury VAT nr (...), obejmującej czynsz za grudzień 2011 r.

Skonstatować zatem należało, iż umowa była kontynuowana i doszło do jej przedłużenia na czas nieokreślony przez czynności konkludentne oraz zgodnie z ogólnymi warunkami punktem II podpunktami 1 i 2, gdzie zapisano, że okres najmu kończy się z chwilą zwrócenia przedmiotu najmu (…). Sąd wskazał na dyspozycję § 545 BGB Jeżeli najemca, po upływie najmu, kontynuuje używanie przedmiotu najmu, to stosunek najmu przedłuża się na czas nieoznaczony, o ile jedna ze stron nie zadeklaruje drugiej stronie, w terminie dwóch tygodni, swojej odmiennej woli. Bieg terminu rozpoczyna się 1. dla najemcy wraz z kontynuowaniem używania, 2. dla wynajmującego wraz z powzięciem informacji o kontynuowaniu używania.

Zdaniem Sądu Rejonowego na uwagę zasługuje fakt, iż nawet z pism pozwanego z dnia 15 lutego 2013 r. wynika, że nie domaga się odebrania rusztowań, lecz jedynie nie chce płacić za styczeń 2013 r. z powodu przestoju spowodowanego pogodą.

Twierdzenie pozwanego co do zakończenia trwania umowy było zatem w ocenie Sądu Rejonowego jedynie jego wewnętrznym przeświadczeniem nie znajdującym potwierdzenia w ustaleniach stron.

Sąd podkreślił, iż stosownie do ogólnych warunków umowy okres najmu kończy się z chwilą zwrócenia przedmiotu umowy. Pozwany mógł, zatem sam dokonać zwrotu przedmiotu umowy, czego jednak nie uczynił.

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanego, co do braku zasadności wystawienia faktury obejmującej należność za czynsz w styczniu 2012 r. Pozwany nie wykazał bowiem, że strony umówiły się do jego obniżenia wcześniej. Fakt, iż pozwany nie używał w tym okresie rusztowań, nie daje podstaw do obniżenia czy też zrezygnowania przez powoda z czynszu za ten okres. Przedmiot umowy najmu znajdował się we władztwie pozwanego i mógł nim dysponować według własnej woli, a powód był uprawniony do żądania umówionego czynszu za ten okres.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie § 535 BGB i § 545 BGB. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. Orzeczenie o odsetkach Sąd oparł o przepis ogólnych warunków umowy punkt III podpunkt 4 oraz punkt III podpunkt 5.

W pkt 3 wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie z uwagi na fakt, iż pozwany jeszcze przed wniesieniem przez powoda pozwu, zapłacił część należności objętych żądaniem pozwu co potwierdził powód na rozprawie i mimo to nie cofnął powództwa w tej części – k. 232.

Orzeczenie o kosztach procesu ( pkt 4 wyroku) Sąd oparł o art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo. Do kosztów procesu należnych powodowi Sąd zaliczył kwotę: 1160 zł tytułem opłaty od pozwu, 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu Dz.U z 2002r., Nr163, poz.1349) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz zaliczka na koszty sądowe w wysokości 400,00 zł oraz wydatki na tłumaczenie k. 284 w kwocie 276 Euro x 4,2144 zł (tabela kursów NBP z dnia 17 września 2013 r.) = 1.163,17 zł. Na koszty procesu należne pozwanemu składają się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 2400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U z 2002r., Nr163, poz.1348) oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Po stosunkowym rozdzieleniu uznać należało, że powód wygrał w 64, 39 % zaś pozwany wygrał w 35,51 %.

Po skompensowaniu wzajemnych należności Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.451,48 zł tytułem kosztów procesu.

W pkt 5 sentencji wyroku Sąd swoje rozstrzygnięcie oparł o przepis art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398 z późń. zm.).

Sąd wypłacił świadkowi kwotę 273,25 zł tytułem zwrotu kosztów podróży. W związku z powyższym Sąd wydatki te potrącił z niewykorzystanych zaliczek wpłaconych przez strony w kwocie 32,11 zł, a resztę stosunkowo rozdzielił i nakazał pobrać od stron.

Apelację od rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wywiodła pozwana. Zaskarżyła wyrok w całości zarzucając mu;

-naruszenie art. 207 § 3 i § 7 k.p.c. poprzez brak zwrotu pisma powódki z dnia 12 listopada 2012 r. jako nadanego z naruszeniem art. 207 § 3 i § 7 k.p.c., a w konsekwencji czego brak pominięcia wszelkich twierdzeń i wniosków zawartych w piśmie powódki z tego dnia a także brak oddalenia wszelkich wniosków dowodowych jako spóźnionych

-naruszenie art. 207 § 6 k.p.c. poprzez brak pominięcia spóźnionych wniosków dowodowych

-naruszenie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 3 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego

-naruszenie art. 245 k.p.c. w zw. z art. 129 § 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 2 k.p.c. poprzez uwzględnienie przez Sąd Rejonowy dowodu z „ wydruku z poczty elektronicznej, który nie jest dokumentem w świetle przepisów postępowania cywilnego

-naruszenie art.245 k.p.c. w zw. z art. 129 § 2 k.p.c. w zw. z art. 74 k.c. poprzez zastąpienie dowodu z dokumentu dowodem ze świadków w zakresie dotyczącym dalszego obowiązywania umowy od stycznia 2012 r.

-naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 207 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c. w zw. z art. 233 k.p.c. poprzez ustalenie , iż pozwaną wiązały ogólne warunki sprzedaży , wynajmu , dostawy i płatności

-naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez dowolna ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego

-naruszenie art. 19 k.p.c. poprzez nieprawidłowe ustalenie wartości przedmiotu sporu w sprawie na kwotę 32.079 zł. podczas, gdy prawidłowa wartość winna wynieść 32.294 zł. albowiem w przypadku wartości przedmiotu sporu wskazanej w walucie obcej ustala się ją w oparciu o kurs z dnia wniesienia pozwu a wiec w sprawie z dnia 14 sierpnia 2012 r.

Apelujący zarzucił także wyrokowi Sądu Rejonowego niewyjaśnienie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego a także mające wpływ na treść orzeczenia uchybienie przepisom postępowania , a konkretnie uchybienie przepisowi art. 328 § 2k.p.c. poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku licznych faktów i okoliczności związanych z przekazaniem pozwanej ogólnych warunków umowy.

W konsekwencji powyższych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasadzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje wg norm przepisanych ewentualnie apelujący złożył wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temuż Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja nie była zasadna i podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a ze zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadził poprawne wnioski. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy ich ocenę prawną. Z tych względów zaskarżone orzeczenie powinno się ostać.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż pismo powoda z dnia 12 listopada 2012 r. zostało nadane listem poleconym w tym samym dniu tj. dnia 12 listopada 2012 r. a więc w zakreślonym przez Sąd Rejonowy terminie ( wezwanie powód odebrał w dniu 29 października 2012 r.).W tym zakresie zatem zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia przez Sąd przepisu art. 207 § 3 i 7 k.p.c. nie zasługiwały na uwzględnienie a twierdzenia powoda i jego wnioski dowodowe zawarte w rzeczonym piśmie nie były spóźnione.

Niezasadne są także zarzuty apelującego naruszenia przez Sąd art. 233 § 2 k.p.c. i art. 245 k.p.c. poprzez uwzględnienie dowodu z wydruku poczty elektronicznej, który nie jest dokumentem w świetle przepisów procedury cywilnej. Otóż w istocie procedura cywilna zna dwa rodzaje dowodów z dokumentów; z dokumentu urzędowego oraz z dokumentu prywatnego, który nie spełnia wymogów dokumentu urzędowego ale zawiera podpis wystawcy. W istocie wydruk e-mail takiego podpisu nie posiada. W praktyce zatem zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w tym zakresie Sąd ma prawo przeprowadzić dowód z wydruku e-mail na podstawie art. 309 k.p.c., pamiętając, że katalog dowodów zaprezentowany w procedurze cywilnej nie jest katalogiem zamkniętym. Reasumując przepis art. 309 k.p.c. odnosi się do innych niż wyraźnie wymienione w kodeksie postepowania cywilnego środki dowodowe i tym samym może mieć zastosowanie także do wydruków komputerowych. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2008 r. I CSK 138/2008).

Ponadto stwierdzić trzeba, iż słusznie postąpił Sąd I instancji oddalając wniosek o okazanie przez powoda oryginałów maili , gdyż jest to w istocie zapis cyfrowy na nośniku elektronicznym i nie można go okazać, zatem racje miał Sąd Rejonowy , iż dowodu tego we wnioskowanej przez pełnomocnika pozwanego formie nie da się przeprowadzić.

Sąd Odwoławczy w całości aprobuje także decyzje Sądu Rejonowego w zakresie oddalenia wniosku dowodowego pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego w sytuacji, gdy rusztowania zostały zwrócone a ich stan nie został udokumentowany. Dowód ten w tej sytuacji nie byłby przydatny dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy a jego przeprowadzenie było zbędne ( art. 227 k.p.c.).

Odnosząc się do podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. w zakresie ustalenia przez Sąd , iż pozwaną i powoda wiązały ogólne warunki sprzedaży oraz czy pozwana zwracała się do powoda o zabranie szalunków Sąd Odwoławczy stwierdza, iż w całości podziela ocenę dowodów zaprezentowaną przez Sąd I instancji a ustalenia poczynione w tym zakresie uznaje za własne.

Sąd Rejonowy nie uchybił podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności dowodów tj. zasadom logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, właściwego kojarzenia faktów. Sąd I instancji uwzględnił całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego a przeprowadzone dowody zebrane zostały zgodnie z przepisami procedury cywilnej. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, który Sąd Okręgowy podziela, iż dla skuteczności zarzutu naruszenia tego przepisu konieczne jest wykazanie, że sąd pierwszej instancji uchybił podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów, tj. zasadom logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, właściwego kojarzenia faktów lub też nie uwzględnił całokształtu zebranego materiału dowodowego bądź przeprowadził dowody z naruszeniem przepisów procedury cywilnej (por. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05,Lex nr 172176 i z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, Lex nr 174185). Należy przy tym podkreślić, że kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (zob.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 czerwca 2013 r., I ACa 221/13, LEX nr 1353604 i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, Lex nr 53136).

I tak prawidłowo Sąd I instancji uznał jako wiarygodne zeznania (...)i M. K., które zostały ocenione w kontekście zapisów widniejących na fakturach a także korespondencji e-mail. Sąd Rejonowy słusznie zauważył, iż brak w sprawie jakiegokolwiek dowodu pisemnego aby pozwany zwracał się o odebranie szalunków, choć w tym czasie zwracał się pisemnie do powoda dnia 15 lutego o anulowanie faktury za styczeń. Nadto zasadnie Sąd wskazał , iż pozwany twierdził, iż najął szalunki na okres 30 dni a w dniu 3 lipca 2012 r. dokonał zapłaty za okres dłuższy bo za miesiąc listopad i grudzień.

Końcowo należy zaznaczyć , iż Sąd Rejonowy wyliczył wartość przedmiotu sporu na 32.079 zł. ustalając ją na dzień wniesienia pozwu tj. 9 sierpnia 2012 r. (data nadania pozwu na poczcie) a nie na dzień 14 sierpnia 2014 r. jak wskazuje apelujący. Dzień 14 sierpnia 2012 r. jest dniem wpływu pozwu do Sądu Rejonowego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc, w tym o kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym na podstawie § 2 w zw. z § 6 pkt 5 w zw. § 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - Dz.U. z 2013 r., poz. 490 j.t.).