Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marek Wasiluk

Sędziowie SO Dorota Niewińska

del. SR Beata Maria Wołosik- spr.

Protokolant: Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora – Ewy Minor Olszewskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2013 r. sprawy D. Ł. , oskarżonego o czyny z art. 276 k.k., art. 288§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 30 sierpnia 2012 roku sygn. akt XV K 1650/11

I.  Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że :

1). uchyla rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II części dyspozytywnej wyroku odnośnie uniewinnienia oskarżonego D. Ł. i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania;

2). w pkt I ppkt 2 części dyspozytywnej wyroku jako podstawę skazania przyjmuje art. 276 k.k.;

II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy .

III. Zwalnia oskarżonego D. Ł. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

D. Ł. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 02 listopada 2011 r. w B.przy ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą nieletnią wykorzystując nieobecność właściciela i brak nadzoru w nieustalony sposób po pokonaniu zabezpieczenia dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z parkingu znajdującego się przed wyjściem do W. M. P. B.mienia w postaci motocykla marki K.o nr rej. (...)powodując straty w wysokości 4800 złotych na szkodę K. S.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

II. w bliżej nieustalonym okresie do dnia 10 listopada 2011 roku w B. przy ul. (...) ukrywał dokument, którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać w postaci dowodu osobistego o numerze A. (...) wydanego w dniu 20.09.2010 r. przez Prezydenta Miasta B. na nazwisko A. T.,

tj. o czyn z art. 276 k.k.

III. w okresie od 02 do 10 listopada 2011 roku w B. działając w nieustalony sposób dokonał uszkodzenia mienia w postaci motocykla marki K. o nr rej. (...), w wyniku czego uszkodzeniu uległy dwa tłoki, dwa komplety pierścieni, dwa sworznie tłokowe, uszczelka na cylinder, osiem uszczelniaczy zaworowych oraz dwa cylindry, co spowodowało straty o łącznej wartości 3117 złotych na szkodę K. S.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2012 roku w sprawie sygn. akt XV K 1650/11:

I. Oskarżonego D. Ł. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt I i II czynów i za to:

1) za czyn opisany w pkt I na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2) za czyn opisany w pkt II na podstawie art. 276 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności,

3) na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

4) na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 73 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata i oddał go w tym czasie pod dozór kuratora.

II. Oskarżonego D. Ł. uniewinnił od popełniania czynu opisanego w pkt

III. Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

IV. Kosztami sądowymi w części uniewinniającej obciążył Skarb Państwa.

Działając na zasadzie art. 425§1 i 2 kpk, art. 444 kpk, art. 447§1 kpk powyższy wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o czynie opisanym w pkt II aktu oskarżenia co do kary na niekorzyść D. Ł. oraz uniewinnienia od czynu z pkt III aktu oskarżenia co do winy na niekorzyść oskarżonego D. Ł. zaskarżył prokurator.

Na zasadzie art. 427§1 i 2 kpk, art. 437§1 i 2 kpk, art. 438 pkt i 2 kpk zarzucił powyższemu orzeczeniu:

I. obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 276 kk, polegającą na błędnym wskazaniu w podstawie wymiaru kary za czyn opisany w pkt II art. 276 § l kk, w sytuacji gdy art. 276 kk nie zawiera paragrafów

II. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia w zakresie

czynu III z aktu oskarżenia, a mianowicie art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów oraz na ich zbyt dowolnej ocenie, nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności, które przemawiały na niekorzyść oskarżonego D. Ł., bezkrytyczne oparcie rozstrzygnięcia na podstawie wyjaśnień oskarżonego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętym za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, poprzez niesłuszne uznanie, iż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego brak jest wystarczających podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 288 § 1 kk na szkodę K. S., w sytuacji gdy obiektywna analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony dokonał uszkodzenia motocykla K. o nr rej. (...)

Wniósł o :

I.  wskazanie jako podstawy wymiaru kary za czyn opisany w pkt II art. 276 kk

II.  uchylenie wyroku w części uniewinniającej od popełnienia czynu z pkt III aktu oskarżenia i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białymstoku

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się w całości zasadna.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego obrazy przepisów prawa materialnego Sąd Okręgowy zauważył, że względna przesłanka odwoławcza określona w art. 438 pkt 1 k.p.k. polega na wadliwym jego zastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych.

W przedmiotowej sprawie, żadna ze stron postępowania karnego nie kwestionowała prawidłowości ustaleń stanu faktycznego poczynionych przez Sąd Rejonowy w zakresie odpowiedzialności D. Ł. za czyn z art. 276 k.k. opisany w pkt II części wstępnej wyroku, polegający na ukrywaniu dokumentu, którym D. Ł. nie miał prawa wyłącznie rozporządzać

Analiza budowy art. 276 k.k. prowadzi do bezdyskusyjnego wniosku, że jest to klasyczny artykuł jednozdaniowy, nie posiadający podziału na jednostki redakcyjne w postaci paragrafów, ustępów czy punktów.

Sąd I Instancji w pkt I ppkt 2 części dyspozytywnej wyroku wskazując kwalifikację prawną przypisanego czynu oraz podstawę wymiaru kary dopuścił się oczywiście nieprawidłowego zapisu o brzmieniu „art. 276§1k.k.”, sugerującego budowę art. 276 Kodeksu karnego z zastosowaniem podziału na jednostki redakcyjne w postaci paragrafów, podczas gdy w rzeczywistości taka budowa tej normy prawnej nie ma miejsca.

Stąd należało dokonać zmiany pkt I ppkt 2 części dyspozytywnej wyroku Sadu Rejonowego, poprzez wskazanie art. 276 k.k. jako prawidłowo wskazanej kwalifikacji prawnej przypisanego czynu oraz podstawy wymiaru kary.

Apelacja prokuratora okazała się zasadna również w zakresie zarzutu obrazy przepisów postępowania (art. 4 k.p.k., 5§2 k.p.k. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k.) mającej wpływ na treść orzeczenia odnośnie braku możliwości przypisania odpowiedzialności karnej D. Ł. za czyn z art. 288 § 1 k.k. opisany w pkt III komparycji wyroku.

U podstaw uniewinnienia D. Ł. od zarzutu popełnienia czynu polegającego na uszkodzeniu mienia w okresie od 2 do 10 listopada 2011 r. w postaci motocykla marki K. o nr rej (...) na szkodę K. S. legło przekonanie Sądu meriti, że w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów które potwierdzałyby, że oskarżony jeździł motocyklem skradzionym K. S. w sposób odbiegający od normalnego, że chciał lub co najmniej godził się na uszkodzenie tego motocykla.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 4 k.p.k. należy zauważyć, że wyrażona we wskazanej normie prawnej zasada obiektywizmu, polega na uwzględnianiu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Nakaz ten traktować należy, jako ogólną dyrektywę.

Sąd Odwoławczy stoi na stanowisku, że sens zasady obiektywizmu polega na tym, że sąd, po dokonaniu oceny dowodów w sposób zgodny z dyrektywami wynikającymi z art. 7 k.p.k. (obligującym organy procesowe do kształtowania przekonania na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego), po ustaleniu faktów rozpoznawanej sprawy, wszystkie te fakty powinien wziąć pod uwagę przy podejmowaniu decyzji procesowych. Normatywna treść art. 7 k.p.k. zawiera zasadę swobodnej oceny dowodów, co w żadnym razie nie jest równoznaczne z dowolnością tej oceny. Jest to ocena, która uwzględniać musi kryteria obiektywne (logika, wiedza, doświadczenie życiowe) i podlega kontroli procesowej w trybie odwoławczym, a organ w uzasadnieniu decyzji procesowej musi wyjaśnić swe stanowisko.

Sąd ad quem wyraża pogląd, że ustalenia faktyczne winny być konstruowane na podstawie dowodów, którym przyznano przymiot wiarygodności. Między zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k. a zasadą bezstronności określoną w art. 4 k.p.k. istnieje ścisły związek. Ocena każdego dowodu, wobec braku legalnej definicji oceny dowodów, jako pozostawiona sądowi orzekającemu, winna być dokonywana z przekonaniem, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu. Dopiero, kiedy przeprowadzone dowody, ich ocena i wyprowadzone z nich wnioski, obalą owo przekonanie - można ferować wyrok skazujący. Stanowisko takie ma swoje uargumentowanie w treści art. 5 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. Kodeks postępowania karnego uznaje jedynie zasadę swobodnej oceny dowodów, będącej wynikiem rozważań całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (vide: SA w L. z 29.4.2009 r. (II AKa 63/09, KZS 2009, Nr 7-8, poz. 90). Jeśli nie jest możliwe ustalenie w sposób pewny okoliczności faktycznych, zaś okoliczności korzystne dla oskarżonego konkurują z okolicznościami dlań niekorzystnymi, zastosowanie znajdzie reguła in dubio pro reo określona w art. 5 § 2 k.p.k.

Przytoczenia w tym miejscu wymaga wielokrotnie prezentowany w orzecznictwie sądów powszechnych pogląd, iż ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem, którego jest uzasadnienie orzeczenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., sygn. II KR 114/74, OSNKW 2/1975, poz. 28).

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uniewinniając D. Ł. od zarzutu uszkodzenia motocykla odwołał się do dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań : pokrzywdzonego K. S., M. I. (poprzedniego właściciela motocykla), A. S. (mechanika dokonującego naprawy motocykla), protokółu oględzin pojazdu, opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej.

Poza rozważaniami Sądu meriti pozostała jednak kwestia prawdziwości wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka K. B.. W szczególności brak jest w odniesieniu do analizowanego czynu wskazania, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Należy zwrócić w tym miejscu uwagę na fakt, że oskarżony w toku procesu karnego, ma między innymi prawo do złożenia wyjaśnień. W sytuacji gdy oskarżony się zdecydował na składanie wyjaśnień, podlegają one takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (vide : postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 r. wydane w sprawie o sygn. akt III KK 363/07). Winny być zatem ocenione przez Sąd zgodnie z zasadami procesowymi, zaliczanymi do zasad postępowania dowodowego : swobodnej oceny dowodów, prawdy materialnej, bezpośredniości oraz koncentracji materiału dowodowego. Niewątpliwym bowiem jest, że droga do prawdy w procesie karnym prowadzi poprzez postępowanie dowodowe. Oznacza to, że organ procesowy nie jest skrępowany żadnymi regułami dowodowymi z góry narzucającymi ocenę dowodów. Swoboda w zakresie działania oceny dowodów nie może jednak nosić cech dowolności. Jest to ocena, która uwzględniać musi kryteria obiektywne (logika, wiedza, doświadczenie życiowe), a organ w uzasadnieniu decyzji procesowej musi wyjaśnić swe stanowisko. Zatem ocena wyjaśnień oskarżonego przez Sąd Rejonowy, nie mogła być dokonana zgodnie z zasadami procesowymi obowiązującymi na etapie postępowania dowodowego, skoro została dokonana dowolnie bo z pominięciem rozważenia w pisemnych motywach wyroku kwestii wiarygodności wyjaśnień złożonych w niniejszej sprawie przez oskarżonego, na okoliczności związane z uszkodzeniem motocykla.

Tymczasem D. Ł. w wyjaśnieniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego stwierdził, że zamówił na portalu Allegro stacyjkę do motocykla skradzionego uprzednio K. S., a gdy ją otrzymał, podłączył tę stacyjkę do motocykla pokrzywdzonego „(…) żeby sprawdzić czy zadziała - zadziałała, lecz w trakcie sprawdzania rozładował się akumulator (…). Ponieważ oskarżony jak twierdził nie miał możliwości naładowania akumulatora postanowił sprzedać motor (k.83).

W kolejnych złożonych w sprawie wyjaśnieniach oskarżony zmienił wersję i przekonywał, że po zaborze motocykla i po przeprowadzeniu go w rejon baru (...)'s przy ul. (...), w ogóle nie uruchamiał motocykla, a jedynie miał zamiar to zrobić, po zamontowaniu nowej stacyjki. Twierdził, że z uwagi na stwierdzenie rozładowania akumulatora ostatecznie nie doszło do „odpalenia” motocykla. Przyznał jednocześnie, że rozkręcił motocykl należący do K. S. „(…) ale tylko przód, w celu wymontowania stacyjki i dorobienia do niej kluczyka. Zdementowałem owiewkę i inne elementy”. Zaprzeczył by dokonywał napraw silnika motocykla lub by go demontował, nie wiedział jak doszło do uszkodzenia silnika. Dodał, że o motocyklu wiedział tylko on i jego kolega K. B. ( k. 119).

Następnie w kolejnych złożonych wyjaśnieniach, oskarżony przyznał się do popełnienia wszystkich zarzuconych mu czynów, w tym również do czynu polegającego na uszkodzeniu motocykla uprzednio skradzionego K. S. i złożył wniosek o wydanie wobec niego wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy, proponując stosowne kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz karę łączną pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a także wniósł o nałożenie na niego obowiązku naprawienia szkody na rzecz K. S. w kwocie 3117 zł stanowiącej równowartość uszkodzeń motocykla. (k.128-130).

Sąd nie uwzględnił dołączonego do aktu oskarżenia wniosku prokuratora złożonego w trybie art. 335 k.p.k. z uwagi na to , że „(...) nie zostały wyjaśnione wszystkie wątpliwości związane z postawionymi oskarżonemu zarzutami” .

Na rozprawie głównej oskarżony D. Ł. nie przyznał się do czynu polegającego na uszkodzeniu motocykla K. S., skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, podtrzymał wszystkie swoje wcześniej złożone wyjaśnienia – co istotne również te, w których potwierdził demontaż stacyjki i innych elementów, fakt uruchomienia motocykla pokrzywdzonego oraz te w których poprzednio wyjaśniając, przyznał się do czynu z art. 288§1 k.k. Następnie udzielając odpowiedzi na pytanie na pytanie swego obrońcy - który najwyraźniej dostrzegł istotne rozbieżności i odmienności w kolejnych wersjach podawanych przez D. Ł. - wyjaśnił, że wcześniej nieuważnie czytał „to co policjanci spisali” (k. 180).

Sąd a quo nie ocenił waloru dowodowego wyjaśnień oskarżonego, przedstawiającego co do kwestii uszkodzenia motocykla zasadniczo rozbieżne twierdzenia i w związku z tym nie jest jasne czy i w jakim zakresie dał wiarę wyjaśnieniom, jeżeli tak to którym i dlaczego odmówił waloru wiarygodności odmiennym wyjaśnieniom tego oskarżonego. Zdaniem Sądu Odwoławczego powyższa ocenia prawdziwości wyjaśnień D. Ł. była niezbędna, ponieważ jak już Sąd ad quem zauważył to we wcześniejszej części uzasadnienia, dowód z wyjaśnień oskarżonego jest takim samym dowodem jak każdy inny, i wobec powyższego, winien zostać przeanalizowany i oceniony przez Sąd meriti. Kodeks postępowania karnego, nie przyjmując legalnej oceny dowodów , nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości dowodowej poszczególnych dowodów - nie daje więc podstaw do założenia, jakoby wyjaśnienia (zeznania) złożone w postępowaniu przygotowawczym miały większą moc dowodową od składanych na rozprawie i vice versa (vide wyrok SN z dnia 11 lipca 1977 r. sygn. V KR 92/77, OSNKW 6/1978, poz. 67). Sąd I Instancji ma niezbywalne prawo odmówić wiary wyjaśnieniom/zeznaniom złożonym przed sądem a dać wiarę zeznaniom złożonym na etapie postępowania przygotowawczego lub postąpić odwrotnie, pod warunkiem jednak należytego, logicznego i przekonującego uzasadnienia swego stanowiska. O wartości dowodowej zeznań lub wyjaśnień nie decyduje bowiem to w jakim stadium postępowania zostały one złożone, lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami (vide wyrok SN z 20 maja 1978 r., sygn V KR 78/78, OSNKW 12/1978, poz. 147).

Uwadze Sądu Rejonowego umknęły nadto zeznania K. B. oraz A. S..

W kontekście wyjaśnień oskarżonego, nie przyznającego się do jakiejkolwiek ingerencji w silnik motocykla skradzionego K. S., niewątpliwie wymagały one gruntownego przeanalizowania.

Świadek A. S. – mechanik który zajmował się naprawą motocykla K. S. - wyraźnie zeznał, że silnik w tym motocyklu był rozbierany, kable były porozłączane, zaś uszkodzenia silnika, musiały powstać w wyniku uruchomienia i jeżdżenia tym motocyklem, nie mogły powstać od stania lub przepychania motocykla.

Świadek K. B. zeznał zaś, że wiadomo mu iż D. Ł. skradzionymi samochodami jeździ do lasu i „(…) je tam rozwala. On tam wariuje i jak nie wyrobi się na zakręcie to uderza w drzewa. Wówczas kradnie następne auto (…). Z zeznań tego świadka wynika, że oskarżony niektóre skradzione motocykle i auta rozbiera na części. Twierdził, że oskarżony kradzionymi motorami jeździł na K. i tam się popisywał stawał na kołach (k. 77-78).

W świetle wyjaśnień złożonych przez samego oskarżonego na k. 83-83 v, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że oskarżony D. Ł. jest nie tylko uczniem mechaniki pojazdów samochodowych w zasadniczej szkole zawodowej, ale wiedzę teoretyczną ze szkoły, próbuje testować w praktyce i już przed kradzieżą, motocykla K. S. miał doświadczenia ze skuterem w którym doszło do zatarcia silnika, który to skuter oskarżony próbował naprawiać samodzielnie we własnym zakresie.

Sąd Odwoławczy stoi na stanowisku, że fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach tylko jednego świadka, nawet w sytuacji nie przyznania się oskarżonego do winy, jest dopuszczalny i sam w sobie nie świadczy automatycznie o dokonaniu błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych. Nie istnieje przecież żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby przekonanie, że zeznania jednego świadka nie są wystarczającą podstawą do skazania. Rzecz jednak w tym, że tego rodzaju „jedyny” dowód, nie może stać w sprzeczności z innymi dowodami, które wprawdzie nie mają decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, ale stanowią podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do fragmentów zdarzenia (vide wyrok SN z 11 stycznia 1996 r., sygn II KRN 178/95, Pal. 5-6/1996, s. 237). Zauważyć też należy, że w sytuacji braku jednoznacznych dowodów bezpośrednich, kodeks postępowania karnego nie zakazuje ustalania odpowiedzialności sprawcy w oparciu o bezspornie udowodnione fakty uboczne, które stanowią logiczny ciąg, tworząc nieprzerwany łańcuch zdarzeń, który to łańcuch się zamknie, wykluczając możliwość jakiegokolwiek innego przebiegu zdarzeń, czyli inna interpretacja zarówno poszczególnych faktów dowodowych, jak i wynikającego z nich faktu głównego nie jest możliwa ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2001 r. sygn IV KKN 617/00). Dowód z poszlak może stanowić podstawę ustaleń o odpowiedzialności karnej. Wypowiadając się wielokrotnie na ten temat, Sąd Najwyższy wskazywał jedynie na konieczność przestrzegania rygorów, jakim podlega ten dowód (por. choćby wyroki z dnia 28 kwietnia 1983 r., II KR 78/83 - niepubl.; z dnia 4 czerwca 1983 r., RW 420/83, OSNKW 1983, z. 12, poz. 101; z dnia 14 grudnia 1984 r., III KR 305/84, OSNPG 1985, z. 89, poz. 119; z dnia 4 lipca 1995 r., II KRN 72/95, Prok. i Pr. 1995, z. 11-12, poz. 6). Nie została natomiast zanegowana możliwość ustalenia faktu głównego w sytuacji, gdy w sprawie, co prawda, brak jest potwierdzających ten fakt dowodów bezpośrednich, jednakże istniejące dowody pośrednie, wskazujące na kolejne fakty dowodowe (poszlaki), jednoznacznie prowadzą do wniosku o sprawstwie określonej osoby w zakresie zarzucanego jej przestępstwa.

Podczas ponownego rozpoznania sprawy, Sąd Rejonowy związany będzie przedstawionymi w niniejszym uzasadnieniu zapatrywaniami prawnymi i wskazaniami co do dalszego procedowania. Rozstrzygnięcie instancji odwoławczej w żadnym razie nie powinno zostać odczytane jako sugestia podjęcia takiej, czy innej decyzji procesowej. Sąd Rejonowy w sposób całkowicie suwerenny i swobodny podejmie próbę wyjaśnienia wszelkich ewentualnych nasuwających się w niniejszej sprawie wątpliwości.

Sąd I instancji winien dokładnie, wnikliwie, kompleksowo i wszechstronnie ocenić zgromadzony w sprawie materiał dowodowy związany z czynem polegającym na uszkodzeniu motocykla K. S., bacząc jednocześnie by ocena ta, jakkolwiek swobodna, nie przekraczała granic logicznego rozumowania, uwzględniała zasady wiedzy i doświadczenia życiowego i nie jawiła się jako dowolna. Koniecznym jest przede wszystkim dokładne ocenienie wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań poszczególnych świadków.

W przypadku zaś zaskarżenia kolejnego orzeczenia przez którąkolwiek ze stron, cały tok rozumowania winien znaleźć wyraz w uzasadnieniu wyroku, które spełniałoby wszelkie wymogi określone w art. 424 § 1 kpk, dążąc do wykazania w oparciu o jakie dowody i okoliczności Sąd poczynił ustalenia faktyczne. Sąd meriti niezależnie od treści wyroku, zawsze ma ma obowiązek uwzględnienia w wydanym orzeczeniu wszystkich dowodów i okoliczności ujawnionych w przewidziany procesowo sposób (art. 410 k.p.k.) i dokonania ich oceny stosownie do wymogów art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.