Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Witek

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa G. C.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda G. C. kwotę 120.574,60 złotych (sto dwadzieścia tysięcy pięćset siedemdziesiąt cztery złote i sześćdziesiąt groszy ) z ustawowymi odsetkami od dnia :

- 24 listopada 2011 r. co do kwoty 50.000 zł. do dnia zapłaty

- 27 lutego 2012 r. co do kwoty 70.574,60 zł do dnia zapłaty ;

2.  ustala , że pozwany ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku jakiemu uległ w dniu 24 lipca 2011 r. powód , mogące powstać w przyszłości ;

3.  w zakresie żądania kwoty 1.655,81 złotych pozew odrzuca ;

4.  w pozostałej części powództwo oddala ;

5.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.955,82 zł. tytułem zwrotu stosunkowo rozdzielonych kosztów postępowania .

Sygn. akt I C 1633/13

UZASADNIENIE

Powód G. C. domagał się zasądzenia od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 240 545 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 listopada 2011 r., ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość oraz zasądzenia od strony pozwanej kosztów procesu, w tym z tytułu zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że dnia 24 lipca 2011 r. został potrącony przez samochód prowadzony przez P. S., a ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. W wyniku zdarzenia doznał niestabilnego złamania miednicy typu M., stłuczenia powłok brzusznych, krwiaka zaotrzewnowego oraz licznych otarć, co skutkowało kilkukrotną hospitalizacją, w trakcie której został poddany operacji zespolenia miednicy, a następnie usunięcia zespolenia zewnętrznego miednicy. Dodatkowo u powoda wykryto bakterię gronkowca złocistego i podejrzenie infekcyjnego zapalenia wsierdzia oraz

został poddany leczeniu kardiologicznemu. Zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi nastąpiło dnia 24 listopada 2011 r., w wyniku czego ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanemu zadośćuczynienie w łącznej kwocie 20 000 zł, a także odszkodowanie w kwocie 1 810,71 zł z tytułu zwrotu kosztów dojazdu, zniszczonej odzieży i leczenia oraz w kwocie 4 870,88 zł z tytułu straty związanej z niezdolnością powoda do pracy w sierpniu i wrześniu 2011 r. Wypłacone świadczenie pozostaje jednak niewystarczające, a biorąc pod uwagę długotrwałe leczenie szpitalne, w tym trzykrotne zabiegi operacyjne i zarażenie gronkowcem złocistym, konieczność dalszego leczenia, ograniczoną zdolność do pracy, problemy natury psychicznej zasadnym jest zasądzenie dalszej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 200 000 zł. Żądanie pozwu obejmuje również kwotę 40 545 zł z tytułu odszkodowania (po odliczeniu przyznanej kwoty 1 810,71 zł), w której skład wchodzi kwota 29 930 zł z tytułu strat poniesionych w związku z koniecznością wynagrodzenia pracowników zatrudnionych do prac polowych w okresie niezdolności powoda do pracy, kwota 2 048 zł z tytułu utraty ubrania, kwota 1 250 zł z tytułu utraty okularów i zegarka, kwota 526 zł z tytułu zakupu leków, kwota 2 740 zł z tytułu zakupu środków ortopedycznych, kwota 4 042 zł z tytułu przejazdu do placówek medycznych, kwota 60 zł z tytułu wizyt lekarskich i badań, kwota 300 zł z tytułu najmu łóżka rehabilitacyjnego, kwota 1 404 zł z tytułu zakupu nowych rzeczy w związku z leczeniem i rehabilitacją oraz kwota 55 zł z tytułu innych kosztów związanych z leczeniem tj. basen i kaczka męska. Ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość powód uzasadniał faktem wystąpienia zdarzenia, które może skutkować bliżej nieokreślonymi szkodami w przyszłości.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko strona nie kwestionowała swej odpowiedzialności za skutki wypadku z dnia 24 lipca 2011 r., zarzuciła jednak brak adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem komunikacyjnym a zarażeniem gronkowcem, leczeniem kardiologicznym, które wynikało z wady wrodzonej serca, czy utratą przez powoda możliwości zarobkowania w okresie od października 2011 r., co było następstwem zarażenia gronkowcem. Wskazała, że w wyniku postępowania likwidacyjnego powodowi została wypłacona kwota 20 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, kwota 743,03 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwota 43,68 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów, kwota 1 024,00 zł tytułem zwrotu kosztów zniszczonej podczas zdarzenia odzieży i kwota 4 870,88 zł tytułem zwrotu strat poniesionych w związku z niezdolnością powoda do pracy w sierpniu i wrześniu 2011 r. i koniecznością zatrudnienia pracowników do pracy w gospodarstwie rolnym powoda. Przyznana wysokość zadośćuczynienia pozostaje więc adekwatne do doznanej krzywdy, w tym do dwumiesięcznej niedyspozycji powoda, która nie miała wpływu na jego dalsze funkcjonowanie, stąd żądane świadczenie jest nadmiernie wygórowane i subiektywne. Strona pozwana zakwestionowała żądanie odszkodowania z tytułu zatrudnienia pracowników jako nieudowodnione, dodatkowo wskazała na zawyżoną stawkę godzinową i zaznaczyła, że wcześniej powód twierdził o konieczności zatrudnienia tylko jednego pracownika. Natomiast odszkodowanie z tytułu kosztów dojazdów zostało powodowi wypłacone do kwoty 43,68 zł, zaś dalsze jego dojazdy wiązały się z leczeniem powikłań pooperacyjnych. Powód w końcu, zdaniem strony pozwanej, nie udowodniła roszczenia w części utraty okularów i zegarka.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. C. w okresie sprzed wypadku drogowego posiadał gospodarstwo rolne o powierzchni 37 ha ziemi, z czego 25-27 ha stanowiły pastwiska, zaś na pozostałej części uprawiał zboże. Dodatkowo dzierżawił dalsze 9 ha ziemi. Posiadał ok. 70-90 sztuk bydła. Korzystając z dopłat bezpośrednich był zobowiązany raz do roku wykaszać łąki, co wykonywał samodzielnie. Dodatkowo samodzielnie przy użyciu maszyn zbierał paszę i zajmował się bydłem, a w pracach gospodarskich pomagała mu żona. Dochód z gospodarstwa rolnego, w tym otrzymywane dopłaty bezpośrednie, stanowiły główne źródło utrzymania G. C. i jego żony.

(dowód: przesłuchanie powoda – e-protokół rozprawy z dnia 16 września 2014 r. od godz. 00:10:45 do godz. 00:28:30).

Dnia 24 lipca 2011 r. G. C. został potrącony przez P. S., kierującego pojazdem marki F. (...) nr rej. (...), który wykonując manewr cofania i jazdy do przodu przejechał kołami poszkodowanego.

Sprawcą zdarzenia był P. S., a kierowany przez niego samochód marki F. (...) nr rej. (...) był ubezpieczony u towarzystwa ubezpieczeniowego o nazwie Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Bezpośrednio po wypadku G. C. został przewieziony karetką pogotowia do (...) Szpitala (...) w J., gdzie rozpoznano niestabilne wieloodłamowe złamanie miednicy z przemieszczeniem typu M., stłuczenie powłok brzusznych, krwiak zaotrzewnowy oraz liczne otarcia. Następnie został przeniesiony na Oddział (...) (...)gdzie w dniu 29 lipca 2011 r. został poddany licznym badaniom (m.in. dwukrotnie (...) brzucha i przestrzeni zaotrzewnowej, (...) miednicy), a później operacji stabilizacji miednicy stabilizatorem zewnętrznym. W dniu 5 sierpnia 2011 r. G. C. został wypisany ze szpitala z zaleceniem wykonywania ćwiczeń usprawniających w łóżku.

W dniu 26 sierpnia 2011 r. został on ponownie przyjęty do Oddziału (...) (...) w celu usunięcia zespolenia zewnętrznego miednicy. Z rany pooperacyjnej wyhodowano gronkowca złocistego, stąd zastosowano terapię (...). W dniu 31 sierpnia 2011 r. wypisano powoda do domu z zaleceniem leżenia i stosowania C., X. (...), K..

W dniu 1 września 2011 r. z powodu nagłego wzrostu gorączki G. C. został ponownie przyjęty na Oddział (...) Szpitala w J. - ujawniono wówczas zapalenie wsierdzia zastawki aortalnej. Następnie przeniesiono go na Oddział (...) i prowadzono antybiotykoterapię. W wyniku istotnej hemodynamicznie niedomykalności aortalnej, po uprzednim uzgodnieniu terminu, G. C. przekazano do Kliniki (...) Szpitala (...) we W., gdzie w dniu 22 listopada 2011 r. został poddany operacji serca, podczas której implantowano zastawkę mechaniczną w pozycję aortalną, resekowano tętniaka aorty wstępującej i implantowano protezę prostą aorty wstępującej.

W okresie od dnia 4 stycznia 2012 r. do dnia 24 stycznia 2012 r. powód kontynuował leczenie kardiologiczne na Oddziale (...) (...) w K..

W okresie od dnia 6 marca 2012 r. do dnia 6 kwietnia 2012 r. G. C. przebywał w Oddziale (...) (...) w J., gdzie został poddany ćwiczeniom, laserom, polu magnetycznemu.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 172-211, 253-260).

W związku z wypadkiem drogowym powód nie mógł wykonywać pracy na gospodarstwie rolnym, stąd do realizacji niezbędnych pracy w miesiącu sierpniu i wrześniu 2011 r. zatrudnił 10 pracowników, których łączny koszt wyniósł 21 930 zł. Świadczone przez pracowników najemnych prace obejmowały orkę rolną (koszt 1h = 150 zł), owijanie bali sianokiszonki w folię (koszt 1h = 10 zł), zwożenie bali sianokiszonki i jej owijanie (koszt 1 h = 100 zł), wykonanie obsługi bieżącej i naprawy maszyn rolniczych, doglądanie zwierząt hodowlanych (koszt 1h = 10 zł), koszenie traw (koszt 1 h = 90 zł), przewracanie i ich zgrabianie (koszt 1h = 80 zł), zwożenie siana (koszt 1h = 100 zł) opryskiwanie (koszt 1h = 74 zł), uprawa i zasiewy (koszt 1h = 90), prace porządkowe (koszt 1h = 10 zł). Od dnia 25 lipca 2011 r. do dnia 25 stycznia 2012 r. powód zatrudniał przy pracach gospodarskich M. G., który za wykonaną pracę miesięcznie otrzymywał 1 400 zł.

(dowód: oświadczenia k. 109-118, przesłuchanie powoda – e-protokół rozprawy z dnia 16 września 2014 r. od godz. 00:10:45 do godz. 00:28:30).

W wyniku wypadku drogowego z dnia 24 lipca 2011 r. G. C. zakupił materac rehabilitacyjny za kwotę 2 600 zł, kaczkę męską i basen za łączną kwotę 85 zł, stabilizator kolana za kwotę 110 zł oraz wynajął łózko rehabilitacyjne za kwotę 300 zł

(dowód: faktura VAT (...) k. 73, faktura VAT (...) k. 72, faktura VAT (...) k. 72, rachunek nr (...) k. 72, ).

Na skutek wypadku z dnia 24 lipca 2011 r. uszkodzeniu uległy okulary należącego do G. C., stąd nabył on nowe okulary za kwotę 300 zł (oprawa 160 zł, szkła 110 zł, robocizna 30 zł) oraz poniósł koszt wizyty okulistycznej za co zapłacił kwotę 60 zł.

(dowód: pismo k. 95, oświadczenie z dnia 10.05.2012 r. k. 96).

Dodatkowo G. C. w związku koniecznością leczenia wynikającego z wypadku nabył lek o nazwie C. (kaps 60 szt.) za kwotę 34,99 zł, płatki kosmetyczne za kwotę 4,99 zł, termometr elektroniczny za kwotę 15,50 zł i Z. A. za kwotę 5 zł.

(dowód: faktura VAT (...) k. 77, faktura VAT (...) k. 81).

Pismem z dnia 18 października 2011 r. G. C. zgłosił szkodę do (...) S.A. w W. i zażądał wypłaty zadośćuczynienia w wysokości 50 000 zł, jednak w piśmie z dnia 24 listopada 2011 r. ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania podnosząc, iż sprawca szkody nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

(dowód: pismo z dnia 18.10.2011 r. k. 45-46, pismo z dnia 24.11.2011 r. k. 47).

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy w K. (sygn. akt (...)) uznał P. S. za winnego tego, że prowadząc samochód osobowy marki F. (...) nr rej. (...), który umyślnie wykonując manewr cofania i jazdy do przodu przejechał kołami G. C., w wyniku czego doznał on złamania wielomiejscowego niestabilnego złamania miednicy, stłuczenia powłok brzuszna z krwiakiem zaotrzewnowym oraz licznych otarć skóry ciała, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała i wywołały rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni, tj. czym wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 1 k.k., ustalił jednocześnie, iż wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie były znaczne i na podstawie art. 66 § l k.k. oraz art. 67 § l k.k. postępowanie karne warunkowo umorzył na okres 2 lat.

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego K. z dnia 25.01.2012 r. k. 180 – akta sprawy o sygn. akt (...) Sądu Rejonowego K.).

Pismem z dnia 6 lutego 2012 r. G. C. wystąpił wypłatę 300 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz bezspornej kwoty odszkodowania w wysokości potwierdzonej załączonymi dokumentami.

(dowód: pismo z dnia 6 lutego 2012 r. k. 51-55).

Decyzją z dnia 29 lutego 2012 r. (...) S.A. w W. przyznał na rzecz G. C. kwotę 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz zwrócił się o dołączanie dokumentów niezbędnych do rozstrzygnięcia wniosku o odszkodowanie.

(dowód: decyzja z dnia 29 lutego 2012 r. k. 56-58).

Pismem z dnia 23 kwietnia 2012 r. ubezpieczyciel przyznał na rzecz G. C. dalszą kwotę zadośćuczynienia w wysokości 10 000 zł oraz odszkodowanie w wysokości 1 810,71 zł, która obejmowała:

- kwotę 43,68 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych wyliczoną na podstawie iloczynu ilości przebytych kilometrów, ilości spalonego paliwa oraz ceny za litr paliwa obowiązującej na dzień przyznania odszkodowania, tj. (104 km x 81 x 5,25 zł) :100 = 43,68 zł;

- kwotę 1 024 zł tytułem zwrotu kosztów zniszczonej odzieży wyliczonej na podstawie oświadczenia G. C. z dnia 25 stycznia 2013 r., tj: garnitur marki V. - 1350 zł, koszulka marki W. - 149 zł, buty marki L. (...) - 549 zł (pomniejszona o połowę ze względu na brak udokumentowania roszczenia poprzez przedłożenie faktur lub rachunków dotyczących zakupu rzeczy, tj. 2 048 zł: 2 = 1 024 zł);

- kwotę 743,03 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów płatniczych: faktura (...) - 85 zł, faktura (...) - 110 zł, rachunek (...) – 300 zł, faktura (...) - 3,84 zł (uznano pozycję 3, nie uznano pozycji 1-2), faktura (...) - 99,06 zł faktura (...) - 14,00 zł (uznano pozycję 1-4, nie uznano pozycji 5-7), faktura (...) - 23,94 zł, faktura (...) - 50,98 zł, faktura (...) - 56,21 zł (uznano pozycję 1,3,4, nie uznano pozycji 2).

(dowód: pismo z dnia 23.04.2012 r. k. 59-61, pismo z dnia

(...) S.A. w W. w dniu 31 maja 2012 r. na podstawie kolejnej decyzji wypłaciła poszkodowanemu odszkodowania w wysokości 4 870,88 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z niezdolnością powoda do pracy za miesiąc sierpień i wrzesień 2011 r.

(dowód: pismo z dnia 31.05.2012 r. k. 62).

Wobec żądania przez G. C. dalszej kwoty świadczenia, ubezpieczyciel podtrzymał swoje stanowisko w przedmiocie wypłaconego dotychczas zadośćuczynienia Między stronami nie doszło również do zawarcia ugody na posiedzeniu Sądu Rejonowego (...) w W., które odbyło się w dniu 19 grudnia 2012 r.

(dowód: pismo z dnia 20.06.2012 r. k. 63-66, pismo z dnia 28.07.2012 r. k. 67, protokół z dnia 19.12.2012r. k. 69).

Bezsporne w sprawie było, że dnia 28 grudnia 2012 r. (...) S.A. z siedzibą w W. weszła w ogół praw i obowiązków (...) S.A. z siedzibą w W..

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w J. (sygnatura akt (...)) zasądził od (...) S.A. w W. na rzecz powoda G. C. kwotę 180 766,48 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 18 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i odszkodowanie na skutek zarażenia go gronkowcem złocistym w trakcie leczenia na Oddziale (...) (...) Szpitala (...) w J. około lipca-sierpnia 2011 r. Odszkodowanie obejmowało kwotę 766,48 zł, w której skład wchodziła kwota 395,98 zł z tytułu zakupu lekarstw i kwota 370,50 zł z tytułu zwrotu kosztów badań i wizyt lekarskich. Oddaleniu podlegało zaś roszczenie odszkodowania w części obejmującej kwotę 1 404 zł z tytułu kosztów nabycia przez G. C. nowych rzeczy związanych z leczeniem i rehabilitacją. Sąd oddalił również jako nieudowodnione żądanie zwrotu kosztów zakupionego paliwa na przejazdy do placówek medycznych w łącznej kwocie 993,86 zł.

(dowód: wyrok z dnia 23 czerwca 2014 r. Sądu Okręgowego w J.wraz z uzasadnieniem k. 208, 2215-213 – akt sprawy (...) Sądu Okręgowego w J.).

G. C. doznał w wyniku wypadku z dnia 24 lipca 2011 r. poważnych obrażeń w postaci wieloodłamowego złamania miednicy z przemieszczeniem typu M., co stwarzało zagrożenie dla jego życia. Tego rodzaju złamanie należy do najcięższych według każdej klasyfikacji; oznacza przerwanie ciągłości miednicy od przodu (złamanie kości kulszowej i łonowej), u G. C. było to stwierdzone obustronnie, oraz od tyłu, u powoda po prawej stronie wystąpiło zwichnięcie w stawie krzyżowo - biodrowym, po lewej złamanie skrzydła większego kości krzyżowej i talerza kości biodrowej w sąsiedztwie stawu krzyżowo biodrowego (szczegółowy opis złamań stwierdzono w (...) miednicy przy przyjęciu do szpitala). Leczony stabilizacją zewnętrzną, która przebiegła pozytywnie - efekt ruchowy jest dość dobry. Stwierdzano również niewielkiego stopnia krwiak zaotrzewnowy, który nie wymagał leczenia operacyjnego. Podczas wypadku uszkodzeniu uległ również staw kolanowy prawy, co ujawniono dopiero w późniejszych badaniach. W marcu 2012 roku w Oddziale (...) w J. stwierdzano już niewielką niestabilność przyśrodkową kolana prawego. Obecnie staw kolanowy prawy nie wykazuje tak znacznej niestabilności, jak jeszcze w styczniu 2014 r., pozostaje jednak do rozważenia przeprowadzenie artroskopii zwiadowczej stawu. Jednocześnie uszkodzenie to nie spowodowało zaniku mięśni kończyny dolnej prawej, co wykazało badanie pomiaru obwodów kończyn dolnych. W konsekwencji uszczerbek na zdrowiu w tym zakresie znajdował się w dolnej strefie dopuszczalnych zakresów uszczerbku procentowego. Niezależnie od sposobu leczenia operacyjnego czy zachowawczego, po takim urazie G. C. był skazany na wielomiesięczne leżenie. Odczuwał intensywnie cierpienie fizyczne w postaci bólu przez okres pięciu miesięcy po wypadku, włączając w to bóle odczuwane po operacji serca. Przechodził rehabilitacje, zaś zastosowane ćwiczenia po tak długotrwałym leżeniu niosło za sobą bóle mięśniowe i stawowe.

W związku ze zdarzeniem z dnia 24 lipca 2011 r. G. C. doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego łącznie 30%, który obejmował: uszkodzenia miednicy – 25% oraz ograniczenie ruchomości stawu kolanowego – 5%.

Rokowania na przyszłość są ostrożne, gdyż ze strony narządu ruchu mogą wystąpić późne powikłania w postaci wtórnych zmian zwyrodnieniowych stawo krzyżowo - biodrowych, a nawet biodrowych, które w znaczny sposób mogą ograniczyć obecną dość zadowalająca sprawność powoda. Powód wymaga prowadzenia własnych uporczywych ćwiczeń, które powinien był opanować w trakcie prowadzonej rehabilitacji.

Obecny stan zdrowia pozwala powodowi na swobodne wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego, jak również wypełniania funkcji rodzinnych oraz społecznych, nie może jednak pracować ciężko fizycznie.

(dowód: opinia i opinia uzupełniająca biegłego sądowego w zakresie chirurgii urazowej i ortopedii S. L. k. 247-252 i 295-297).

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą faktyczną dochodzonego roszczenia były twierdzenia poszkodowanego, że w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 24 lipca 2011 r. - za co odpowiedzialność, na podstawie umowy ubezpieczenia, ponosi strona pozwana - doznał niestabilnego złamania miednicy typu M. (...), a następnie zarażenia gronkowcem złocistym i podejrzenia infekcyjnego zapalenia wsierdzia oraz został poddany leczeniu kardiologicznemu, co skutkowało szkodą zarówno majątkową, jak i niemajątkową.

Odpowiedzialność Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W., następcy prawnego (...) S.A. w W., za skutki wypadku drogowego z dnia 24 lipca 2011 r. wynikała z art. 822 k.c. w zw. z art. 415 k.c.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Celem przepisu art. 444 k.c. jest określenie zakresu i sposobu naprawienia szkody majątkowej na osobie, w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Poszkodowany może więc domagać się kompensaty wszelkich kosztów wywołanych uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia w szczególności kosztów leczenia w tym wydatków związanych z postawieniem diagnozy, terapią i rehabilitacją poszkodowanego, kosztów transportu, kosztów odwiedzin osób bliskich, kosztów pielęgnacji w okresie rekonwalescencji (por. uchwała SN (7) z 19 czerwca 1975 r., PRN 2/75, OSNC 1976, nr 4, poz. 70; wyrok SN z 21 maja 1973 r., II CR 194/73, OSP 1974, z. 4, poz. 83) i zwrotu utraconych zarobków.

Podstawową kwestią wymagającą ustalenia był rodzaj doznanych przez powoda uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia w wyniku kolizji drogowej z dnia 24 lipca 2011 r., co miało zasadnicze znaczenie w zakresie dochodzonego odszkodowania, ale również i zadośćuczynienia.

Ustalając jakie były skutki wypadku, a w szczególności jaka była wysokość doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, Sąd oparł się na wnioskach zawartych w opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii J. J.. Podkreślić należy, że powyższa opinia nie była zasadniczo kwestionowana przez strony procesu. W ocenie Sądu, rzetelność wymienionej opinii i obiektywność biegłego nie budziły wątpliwości, tym bardziej, że strona pozwana nie przedstawiła żadnych argumentów mogących świadczyć o jego stronniczości. Została ona sporządzona w sposób logiczny i jasny w oparciu o dokumentację medyczną zgromadzoną w aktach sprawy oraz po przeprowadzeniu badania powoda.

Mając jednak na względzie prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w J. z dnia 23 czerwca 2014 r. (sygnatura akt I C (...)), wbrew twierdzeniom biegłego sądowego, brak było podstaw do przyjęcia, że zarażenie powoda gronkowcem złocistym było następstwem wypadku drogowego z dnia 24 lipca 2011 r. Przedmiotowym wyrokiem zasądzono bowiem od (...) S.A. w W. na rzecz G. C. kwotę 180 766,48 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i odszkodowanie na skutek zarażenia powoda gronkowcem złocistym w trakcie leczenia na Oddziale (...) (...)Szpitala (...) w J. około lipca-sierpnia 2011 r. W konsekwencji skoro podmiotem odpowiedzialnym za zarażenie powoda gronkowcem złocistym była placówka medyczna, to - mimo wniosków z opinii biegłego sądowego – na skutek braku adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego między zdarzeniem a zainfekowaniem, brak było podstaw do przyjęcia w tym zakresie odpowiedzialności strony pozwanej. Jednocześnie oddaleniu podlegały wnioski dowodowe na okoliczność istnienia takowego związku przyczynowego.

Jak stwierdził biegły sądowy rozwój wypadków wskazuje na adekwatny związek przyczynowo-skutkowy między zakażeniem gronkowcem z zapaleniem wsierdzia, które wymagało leczenia kardiologicznego, co sprzeciwiało się przyjęciu odpowiedzialności strony pozwanej w tym zakresie mając na uwadze treść prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w J. z dnia 23 czerwca 2014 r. (sygnatura akt I C (...)).

W ocenie Sądu bezzasadnym był również wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej, gdyż procentowe określenie uszczerbku na zdrowiu nie jest istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto biegły sądowy w sposób prawidłowy określił wysokość długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda przyjmując wartość 30%. Jednocześnie biegły przedstawiając opinię uzupełniającą szczegółowo wyjaśnił sposób określania uszczerbku na zdrowiu oraz uwzględnione w opinii poszczególne wartości procentowe uszczerbków. Przesłanki powołania kolejnej opinii uzupełniającej nie mogło stanowić zaś jedynie subiektywne przekonanie strony, iż treść opinii nie odpowiada jej stanowisku w sprawie (por. wyrok S.A. w Lublinie z dnia 14.10.1999r., w sprawie II AUa 279/99, OSA 2000/7-8/34; wyrok SN z dnia 10.10.1999r. w sprawie II UKN 158/99, OSNAPiUS 2001/2/51; wyrok SN z dnia 04.08.1999r. w sprawie I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000/22/807).

Powód udowodnił więc na podstawie opinii biegłego, iż jego łączny długotrwały uszczerbek na zdrowiu wynosił w związku z wypadkiem 30%. Z opinii biegłego sądowego jasno wynika również, iż miał miejsce związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem a stwierdzonymi urazami w postaci wieloodłamowego złamania miednicy z przemieszczeniem typu M., uszkodzenia stawu kolanowego prawego, stłuczenia powłok brzuszna z krwiakiem zaotrzewnowym oraz licznych otarć skóry ciała. Określony w tej wysokości uszczerbek na zdrowiu obejmował przede wszystkim uszkodzenie miednicy, którego rodzaj należy do najcięższych. Zastosowane leczenie stabilizacją zewnętrzną przebiegło – jak zaznaczył biegły sądowy – pozytywnie, a efekt ruchowy jest dość dobry. Brak ograniczeń ruchowych w obrębie miednicy i stawów biodrowych, który został ujawniony w badaniu przedmiotowym powoda, wpłynął na poziom końcowy uszczerbku na zdrowiu powoda ustalony w wartościach średnich. Stan stawu kolanowego prawego, w szczególności jego nieznaczna niestabilność, znacznie mniejsza, niż stwierdzana uprzednio, a także brak zaniku mięśni kończyny dolnej prawej, skutkowało oceną uszczerbku procentowego w jego dolnej strefie dopuszczalnych zakresów.

W wyniku wypadku powód, niezależnie od sposobu leczenia operacyjnego czy zachowawczego, był skazany na wielomiesięczne leżenie. Nie mógł jednocześnie w tym okresie wykonywać pracy na gospodarstwie rolnym, które wcześniej wykonywał samodzielnie z pomocą żony. Wielkość gospodarstwa i konieczność wykonania licznych prac czyniła, zdaniem Sądu, usprawiedliwionym zatrudnienie łącznie dziesięciu pracowników w miesiącach sierpień i wrzesień 2011 r., a których łączny koszt wyniósł 21 930 zł. Obliczając odszkodowanie w powyższym zakresie Sąd zsumował stawki wynagrodzenia ujęte w każdym z dziesięciu oświadczeń (S. P. – 2 700 zł, P. C. – 2 930 zł, K. H. – 830 zł, M. L. – 2 970 zł, J. M. – 2 820 zł, A. P. – 2 800 zł, M. P. – 230 zł, T. M. – 2 300 zł, A. W. – 2 950 zł, M. G. – 1 400 zł). W ocenie Sądu adekwatne do rodzaju wykonanych czynności były przy tym stawki godzinowe za określone prace, gdyż część prac wymagała użycia sprzętu i maszyn rolniczych, co generowało większe koszty. Jednocześnie kwota 21 930 zł została pomniejszona o kwotę 4 870,88 zł wypłaconą przez ubezpieczyciela na rzecz powoda z tytułu zwrotu kosztów poniesionych w związku z niezdolnością powoda do pracy za miesiąc sierpień i wrzesień 2011 r., stąd kwota przyznana przez Sąd wynosiła ostatecznie 17 059,12 zł.

Uwzględniając fakt konieczności długotrwałego leżenia G. C. i prowadzonej rehabilitacji Sąd uwzględnił żądanie pozwu w zakresie nabytego przez niego materaca rehabilitacyjnego za kwotę 2 600 zł, kaczki męskiej i basenu za łączną kwotę 85 zł oraz stabilizatora kolana za kwotę 110 zł, a także wynajęcia łózka rehabilitacyjnego za kwotę 300 zł. Poczynione przez powoda wydatki w powyższym zakresie zostały bowiem udowodnione za pomocą przedłożonych faktur VAT.

Zdaniem Sądu nie budziła również wątpliwości strata, jaką poniósł powód bezpośrednio na skutek potrącenia w postaci utraty okularów korekcyjnych. Koszt nabycia nowych okularów i wizyty okulistycznej powód wykazał natomiast w oparciu o przedłożone dokumenty do łącznej kwoty 360 zł.

Powód natomiast w żaden sposób nie udowodnił, aby na skutek zdarzenia z dnia 24 lipca 2011 r. utracił zegarek, tym bardziej, że szkody w tym względzie nie zgłaszał na wcześniejszym etapie postępowania. Co więcej powód nie udowodnił wartości ewentualnie utraconego zegarka, co również stanowiło przeszkodę uwzględnienia roszczenia.

W zakresie kosztów leczenia w ocenie Sądu zasadnym były wydatki do łącznej kwoty 60,48 zł, które obejmowały C. kaps 60 szt. w kwocie 34,99 zł (faktura VAT (...) k. 77), płatki kosmetyczne za kwotę 4,99 zł, termometr elektroniczny za kwotę 15,50 zł i Z. A. za kwotę 5 zł (faktura VAT (...) k. 81). Należy bowiem zwrócić uwagę, że wydatki w tej części, w przeciwieństwie do innych wydatków poczynionych tytułem zwrotu kosztów leczenia, nie zostały uwzględnione przez ubezpieczyciela na etapie likwidacji szkody, ani nie były przedmiotem roszczenia przed Sądem Okręgowym w J. w sprawie o sygn. akt I C (...). Stron pozwana pismem z dnia 23 kwietnia 2012 r. uwzględniła jedynie wydatki obejmujące koszty leczenia do kwoty 743,03 zł, które obejmowały fakturę (...) do kwoty 85 zł, fakturę (...) do kwoty 110 zł, rachunek (...) do kwoty 300 zł, fakturę (...) do kwoty 3,84 zł (uznano pozycję 3, nie uznano pozycji 1-2), fakturę (...) do kwoty 99,06 zł, fakturę (...) do kwoty 14,00 zł (uznano pozycję 1-4, nie uznano pozycji 5-7), fakturę (...) do kwoty 23,94 zł, fakturę (...) do kwoty 50,98 zł, fakturę (...) do kwoty 56,21 zł (uznano pozycję 1,3,4, nie uznano pozycji 2).

Dodatkowo zdaniem Sądu brak było podstaw do uwzględnienia roszczenia z tytułu zwrotu kosztów leczenia w zakresie faktury VAT (...) co do pozycji 1 i 2 do kwoty 33,94 zł (k. 74), faktury VAT (...) w kwocie 23,32 zł (k. 75), faktury VAT (...) w kwocie 64,99 zł (k. 76), faktury VAT (...) w kwocie 31,20 (k. 79) oraz faktury VAT (...) w kwocie 62,06 zł (k. 104) gdyż wydatki w tej części zostały poniesione przez powoda po wrześniu 2011 r., gdy ujawniono zarażenie gronkowcem złocistym. Powód zaś nie wykazał adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego między wydatkami w tym zakresie a szkodą wynikającą ze zdarzenia z dnia 24 lipca 2011 r.

Powód domagał się również odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz z tytułu utraty odzieży i obuwia. Sąd miał jednak na względzie, że odszkodowanie przyznane przez ubezpieczyciela pismem z dnia 23 kwietnia 2012 r., które zostało następnie wypłacone, dotyczyło również: po pierwsze, zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych do kwoty 43,68 zł i zostało na podstawie iloczynu ilości przebytych kilometrów, ilości spalonego paliwa oraz ceny za litr paliwa obowiązującej na dzień przyznania odszkodowania, a po drugie, dotyczyło zwrotu kosztów zniszczonej odzieży wyliczonej do kwoty 1 024 zł wyliczonej na podstawie oświadczenia G. C. z dnia 25 stycznia 2013 r., tj: garnitur marki V. - 1350 zł, koszulka marki W. - 149 zł, buty marki L. (...) - 549 zł (pomniejszona o połowę ze względu na brak udokumentowania roszczenia poprzez przedłożenie faktur lub rachunków dotyczących zakupu rzeczy, tj. 2.048 zł: 2 = 1.024,00 zł). Powód nie udowodnił natomiast, aby w związku z wypadkiem z dnia 24 lipca 2011 r. koszty związane z dojazdem do placówek medycznych oraz z utratą odzieży i obuwia stanowiły wyższą kwotę. Co więcej powód nie wykazał, aby przedstawione faktury na zakup paliwa rzeczywiście dotyczyły przejazdów do placówek medycznych, nie sprecyzował bowiem ilości wykonanych przejazdów i placówek medycznych, których przejazdy miały dotyczyć. Ogólnikowe powołanie się na koszty przejazdu, które w niniejszym przypadku były znaczne, było niewystarczające i nie pozwalało na uwzględnienie roszczenia w tej części.

Reasumując, wartość uwzględnionej przez Sąd szkody majątkowej wynosiła łącznie kwotę 20 574,60 zł, zaś jej skład obejmował koszty zatrudnienia łącznie dziesięciu pracowników w miesiącach sierpień i wrzesień 2011 r. do kwoty 17 059,12 zł, koszty nabycia materaca rehabilitacyjnego za kwotę 2 600 zł, kaczki męskiej i basenu za łączną kwotę 85 zł, stabilizatora kolana za kwotę 110 zł, wynajęcia łózka rehabilitacyjnego za kwotę 300 zł, nabycia nowych okularów i wizyty okulistycznej do łącznej kwoty 360 zł oraz zwrot kosztów nabycia leków do łącznej kwoty 60,48 zł.

Orzeczenie w przedmiocie odsetek ustawowych zapadło na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. G. C. zażądał zasądzenia odszkodowania dopiero w piśmie adresowanym do ubezpieczyciela z dnia 6 lutego 2012 r. przedstawiając jednocześnie dokumenty wystarczające do wyliczenia wysokości odszkodowania. Mając więc na względzie 7-dniowy termin na doręczenie pisma oraz 14-dniowy termin na realizację roszczenia przez ubezpieczyciela należało zasądzić odsetki ustawowe od kwoty 20 574,60 zł od dnia 27 lutego 2012 r. Dalsze dochodzone przez powoda odsetki ustawowe, jako niezasadne, podlegały oddaleniu.

Przechodząc natomiast do rozważań dotyczących roszczenia powoda w zakresie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, należało zaznaczyć, że podstawę prawną żądania stanowił art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c.

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty (art. 444 § 1 k.c.). W myśl zaś art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00 - LEX nr 52766).

Ustalając odpowiednią sumę należnego powodowi zadośćuczynienia, Sąd uwzględnił doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne, które były następstwem wypadku. Oceniając rozmiar krzywdy powoda, Sąd oparł się na ustaleniach opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego w zakresie chirurgii urazowej i ortopedii S. L., a także na przebiegu choroby oraz przesłuchaniu podwoda. G. C. doznał bowiem na skutek wypadku z dnia 24 lipca 2011 r. obrażeń w postaci wieloodłamowego złamania miednicy z przemieszczeniem typu M., uszkodzenia stawu kolanowego prawego stłuczenia powłok brzuszna z krwiakiem zaotrzewnowym oraz licznych otarć skóry ciała. Charakter załamania miednicy należy do najcięższych i stwarzało zagrożenie dla jego życia. Zastosowane leczenie stabilizacją zewnętrzną zakończyło się jednak powodzeniem, jeśli chodzi o narząd ruchu, a powód nie wykazuje ograniczeń ruchowych w obrębie miednicy i stawów biodrowych. Również leczenie stawu kolanowego przyniosło pozytywne rezultaty - staw kolanowy nie wykazuje tak znacznej niestabilności, jak w styczniu 2014 r. pozostaje jednak do rozważenia artroskopia zwiadowcza stawu kolanowego prawego. Artroskopia kolana może więc, lecz nie musie być brana pod uwagę w przypadku utrzymujących się dolegliwości kolana.

Uwadze Sądu nie uszedł fakt konieczności korzystania przez powoda w okresie hospitalizacji z opieki osób trzecich oraz okoliczność wielomiesięcznego leżenia, także po opuszczeniu placówki medycznej. G. C. odczuwał intensywnie cierpienie fizyczne w postaci bólu przez okres pięciu miesięcy po wypadku. Określając rozmiar doznanej przez powoda krzywdy Sąd miał na względzie proces leczenia i rehabilitacji po ustaniu hospitalizacji - zastosowane bowiem ćwiczenia po tak długotrwałym leżeniu skutkowało bólami mięśni i stawów.

Oprócz sfery fizycznej zwrócić należy również uwagę, że przed wypadkiem powód prowadził z pomocą żony gospodarstwo rolne, przy czym większość prac wykonywał samodzielnie. Natomiast obecny stan zdrowia pozwala powodowi na swobodne wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego, jak również na wypełnianie funkcji rodzinnych oraz społecznych, uniemożliwia mu jednak wykonywanie ciężkich prac fizycznych.

Nie bez znaczenia dla oceny rozmiaru przedmiotowego świadczenia jest również wiek poszkodowanego. W niniejszym przypadku powód w chwili wypadku miał ukończone 39 lat – był więc w średnim wieku. Intensywność cierpień z powodu uszczerbku na zdrowiu jest bowiem większa u człowieka młodego, skazanego na rezygnację z radości życia, jaką daje zdrowie, możność pracy i osobistego rozwoju, niż u osoby w wieku średnim. Inaczej w konsekwencji należało oceniać skutki zdarzenia dla sfery psychicznej poszkodowanego oraz utraty perspektyw życiowych. Dla osoby w średnim wieku są one obiektywnie mimo wszystko mniej długotrwałe i dotkliwe niż dla osoby młodej. W tym ostatnim przypadku rzutowałyby na obniżenie bądź całkowitą utratę szans rozwoju życiowego: edukacyjnych i zawodowych, bądź co najmniej zmniejszały szanse na założenie rodziny. Tego rodzaju następstwa nie będą udziałem powoda, który te etapy życia ma już za sobą.

Mając zatem na względzie powyższe, w ocenie Sądu, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części tj. zakresie kwoty 100 000 zł. Łączna bowiem kwota 120 000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, która uwzględniała świadczenie wypłacone już przez ubezpieczyciela w wysokości 20 000 zł, jest kwotą niewygórowaną i odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Zadośćuczynienie w tej wysokości da mu satysfakcję moralną, ale też będzie stanowiło realny „zastrzyk finansowy”, rekompensujący – na ile to możliwe - niewątpliwie doznane cierpienia i pogorszenie sytuacji życiowej. Roszczenie powoda w pozostałym zakresie było, zdaniem Sądu, odbiegające od rzeczywistości i nadmierne. Wysokość zadośćuczynienia nie może być bowiem nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00 - LEX nr 52766).

Orzeczenie w przedmiocie odsetek ustawowych zapadło na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. G. C. wniósł po raz pierwszy o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 50 000 zł w piśmie z dnia 18 października 2011 r. , jednak ubezpieczyciel pismem z dnia 24 listopada 2011 r. odmówił wypłaty odszkodowania. Natomiast dopiero w piśmie z do ubezpieczyciela z 6 lutego 2012 r. powód domagał się wypłaty zadośćuczynienia w wyższym zakresie, tj. w kwocie 300 000 zł. W konsekwencji Sąd zasądził odsetki ustawowe od kwoty 50 000 zł od dnia 24 listopada 2011 r., zaś co do dalszej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 50 000 zł - od dnia 27 lutego 2012 r. mając na względzie 7-dniowy termin na doręczenie pisma oraz 14-dniowy termin na realizację roszczenia. Dalsze dochodzone przez powoda odsetki ustawowe, jako niezasadne, podlegały oddaleniu.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie 1 i 4 sentencji wyroku.

Należało rozstrzygnąć także żądanie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za szkody, które mogły ujawnić się w przyszłości.

W tym zakresie podstawę roszczenia stanowi art. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny- uchwała SN z dnia 12.04.1970 w sprawie III PZP 34/69- zasada prawna. Powództwo o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku wymaga ustalenia czy w przyszłości stan zdrowia poszkodowanego może ulec pogorszeniu oraz czy to pogorszenie może być źródłem dalszej szkody.

Jak wynika z opinii biegłego rokowania na przyszłość muszą być ostrożne. Istnieje bowiem możliwość wystąpienia powikłań narządu ruchu w postaci wtórnych zmian zwyrodnieniowych stawo krzyżowo - biodrowych, a nawet biodrowych, które w znaczny sposób mogą ograniczyć obecną dość zadowalająca sprawność powoda. G. C. wymaga prowadzenia własnych uporczywych ćwiczeń, które powinien był opanować w trakcie prowadzonej rehabilitacji. Nadto w przypadku utrzymujących się dolegliwości kolana prawego może, lecz nie musie być brana pod uwagę artroskopia kolana. Doznane więc przez powoda uszkodzenia ciała nie cechują się więc trwałością. W ocenie Sądu, powód uprawdopodobnił możliwości powstania nowych skutków wypadku w przyszłości, stąd roszczenie w tej części podlegało uwzględnieniu, o czym orzeczono w pkt 2 wyroku.

Zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Wynikająca z przywołanego przepisu moc wiążąca orzeczenia merytorycznego, do którego należy wyrok oddalający odwołanie, musi być brana pod uwagę w kolejnym postępowaniu, w jakim pojawia się dana kwestia, nie podlegająca ponownemu badaniu. Związanie orzeczeniem oznacza bowiem niedopuszczalność nie tylko dokonywania ustaleń sprzecznych z nim, ale nawet przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie.

Mając zatem na uwadze prawomocne rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w J. z dnia 23 czerwca 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...), który oddalił powództwo w części dotyczącej wydatków w zakresie kwoty 1 404 zł z tytułu kosztów nabycia przez G. C. nowych rzeczy związanych z leczeniem i rehabilitacją oraz w zakresie kwoty 251,81 zł z tytułu nabycia medykamentów do kwoty 251,81 zł. (obejmujące fakturę VAT (...), fakturę VAT (...), rachunki na kartach 107-108), żądanie niniejszego pozwu obejmujące wydatki w tym zakresie podlegało odrzuceniu (pkt 3 sentencji wyroku).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo mając na uwadze wynik postępowania, w którym częściowo uwzględniono żądanie powoda. Powód poniósł koszty postępowania w łącznej kwocie 19 777,89 zł, w skład której wchodziła kwota 12 027,25 zł z tytułu opłaty od pozwu, kwota 533,64 zł zł z tytułu zaliczek na poczet kosztów biegłego, kwota 7 200 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa procesowego. Łącznie więc powoda obciążała kwota 19 777,89 zł. Ponieważ powód wygrał w ok. 50% należał mu się zwrot połowy poniesionych kosztów, czyli 9 888,95 zł. Strona pozwana poniosła zaś koszty zaliczek na wynagrodzenie biegłego w kwocie 250 zł i 399,25 zł, koszty udziału w sprawie pełnomocnika procesowego w kwocie 7.200 zł oraz koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Obrona strony pozwanej była skuteczna w zakresie 50% dochodzonej kwoty, stąd winna ona otrzymać kwotę 3 933,13 zł. Różnica obu wartości wskazywała, że zasądzeniu od strony pozwanej na rzecz powoda podlegała kwota 5 955,82 zł (9 888,95 zł - 3 933,13 zł), o czym na podstawie art. 100 k.p.c. orzeczono w pkt. 5 sentencji.