Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10.12.2014r.

Sąd Rejonowy w Lubaniu Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tuliusz Stabryn

Protokolant: Sylwia Oleksy

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lubaniu Artura Idzi.

po rozpoznaniu dnia 10.12.2014r. sprawy karnej

przeciwko:

1.  T. R. (1), s. T. i S. zd. G.,

ur. (...) w L.,

2.  H. G. (1), s. J. i E. zd. G.,

ur. (...) w L.

oskarżonym o to, że :

w dniu 7 stycznia 2014r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą, sprzed sklepu (...) w L., mieszczącego się przy ul. (...), zabrali w celu przywłaszczenia stojącą tam na palecie jako towar dostarczony do sklepu – kuchenkę pod zabudowę marki K. (...) o wartości 911,21 złotych, czym działali na szkodę właściciela sklepu (...) – T. P. (1), przy czym T. R. (1) powyższego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany prawomocnymi wyrokami sądowymi: wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w W. z dnia 8 lutego 2008r. w sprawie IV K 39/08 m.in. za umyślne przestępstwa podobne określone w art. 278 § 1kk i w art. 279 § 1kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 22 października 2007r. do 12 marca 2009r., wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w W. z dnia 30 sierpnia 2006r. w sprawie sygn. VK 2200/06 za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 278 § 1kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 2 października 2009r. do 1 kwietnia 2010r. i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 3 lipca 2012r., w sprawie sygn. akt IIK 216/12 za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1kk w zw. z art. 64 § 1kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 1 października 2012r. do 12 czerwca 2013r., zaś H. G. (1) powyższego czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 30 października 2007r. w sprawie IIK 227/07 za umyślne przestępstwo podobne z art. 282kk na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 21 stycznia 2009r. do 23 kwietnia 2010r.,

tj. o przestępstwo o czyn z art. 278 § 1kk w zw. z art. 64 § 1kk

I.  uznaje oskarżonych T. R. (1) i H. G. (1) winnymi popełnienia zarzucanego im czynu z art. 278 § 1kk w zw. z art. 64 § 1kk i za to na podstawie art. 278 § 1kk wymierza im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności dla każdego z nich,

II.  na podstawie art. 63 § 1kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu T. R. (1) okres zatrzymania od dnia 24.06.2014r. do dnia 25.06.2014r. oraz H. G. (1) od dnia 24.06.2014r. do dnia 25.06.2014r.,

III.  na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych, zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów w niniejszej sprawie i nie wymierza im opłaty karnej.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2014 roku H. G. (1) spotkał na terenie miasta L. T. R. (1). Obaj mężczyźni spożywali wspólnie alkohol. W godzinach popołudniowych, postanowili „zorganizować” pieniądze na dalszy zakup alkoholu. Idąc ul. (...) przed sklepem (...) zobaczyli wystawiony i zapakowany w kartony sprzęt AGD. Wówczas wspólnie postanowili zabrać jeden z kartonów. Obaj mężczyźni widząc, iż obok sklepu niema nikogo z obsługi, podeszli do niego, po czym podnieśli jeden z kartonów i oddalili się z nim w kierunku pobliskiego parku przy ul. (...). Tam rozdarli karton i zobaczyli, iż ukradli kuchenkę pod zabudowę marki (...). Wartość skradzione kuchenki wynosiła 911,21 złotych na szkodę T. P. (1). Porzuciwszy w parku karton, wraz z zafoliowaną kuchenką udali się pod sklep (...) przy ul. (...). T. R. (1) z uwagi na stan upojenia alkoholowego postanowił oddalić się do domu, pozostawiając samego H. G. (1), który miał sprzedać ukradzioną kuchenkę. Ten zadzwonił po taksówkę, a po jej przyjeździe udał się wraz z kuchenką na poszukiwania nabywcy.

Dowód: zeznania świadka R. P. k. 242;

zeznania świadka T. P. k. 242;

zeznania świadka K. P. k. 242;

zeznania świadka R. K. k. 243, 32-33;

wyjaśnienia oskarżonego H. G. k. 241, 40-41, 105-106;

wyjaśnienia oskarżonego T. R. k. 242, 13-14, 247;

faktura VAT (...) k. 4;

protokół oględzin k. 86.

Kierowca (...) R. K. (2), podwiózł H. G. (1) na ul. (...), jednak tam nie udało się mu sprzedać kuchenki. Następnie zawiózł G. wraz z jego napotkanym kolegą na Osiedle (...). Również i tam poszukiwania nabywcy nie powiodły się. Wówczas K. zaproponował kontakt ze znajomymi, którzy remontowali kuchnię. Po zatelefonowaniu do J. Z. (1), umówił jego przyszłego zięcia D. S. (1) na spotkanie z G.. Po obejrzeniu kuchenki S. nabył ją od G. za kwotę 250 zł. Następnego dnia Policja dokonała zatrzymania rzeczy w mieszkaniu D. S. (1). Zabezpieczona kuchenka okazał się skradzionym towarem za sklepu (...), a sprzęt został zwrócona pokrzywdzonemu.

Dowód: zeznania świadka R. K. k. 243, 32-33;

zeznania świadka W. B. k. 243, 55;

zeznania świadka D. S. k. 247;

zeznania świadka J. Z. k. 248, 54;

zeznania świadka T. P. k. 242;

wyjaśnienia oskarżonego H. G. k. 241, 40-41, 105-106;

protokół zatrzymania rzeczy k. 29-31.

H. G. (1) oraz T. R. (1) byli uprzednio wielokrotnie karani, a przedmiotowego czynu dopuścili się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk.

Dowód: informacje z K. (...). R. k. 16-18, 64-66;

informacje z K. (...). G. k. 43-44, 61-62, 87-88;

odpisy wyroków T. R. k. 69, 71, 115, 118, 120-122,123, 124-125,

126, 127, 128-130, 132-133, 137;

odpisy wyroków H. G. k. 73, 74, 75, 76.

Oskarżony H. G. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swoich wyjaśnieniach wskazał, iż przedmiotowego przestępstwa dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z T. R. (1), po wcześniejszych ustaleniach dotyczących „zorganizowania” pieniędzy na zakup alkoholu. Wyjaśnienia oskarżonego w ocenie Sądu nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżony wskazał zarówno motywy swojego postępowania, sposób działania oraz podział ról w zdarzeniu. Wyjaśnienia te korelują z zebranym materiałem dowodowym tworząc jedną logiczną całość. Brak jest, zatem podstaw do kwestionowania wiarygodności jego wyjaśnień.

Oskarżony T. R. (1) zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym, konsekwentnie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swoich wyjaśnieniach wskazał, iż nie wiedział, iż przedmiotowa kuchenka zostanie ukradziona, gdyż według zapewnień G. ten nabył ja wcześniej, a on sam miał li tylko pomóc w jej przeniesieniu. W ocenie Sądu zaprezentowana przez oskarżonego linia obrony, jest nie udolna próbą uniknięcia odpowiedzialności i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie. Jest ona sprzeczna nie tylko z ustaleniami poczynionymi w toku niniejszego postępowania, ale również z zasadami logiki.

Oskarżeni znali się od dłuższego czasu, razem spożywali alkohol, pomieszkiwali ze sobą, znana im była ich sytuacja materialna i mimo to G., który miał być winien pieniądze za skradzione R. rzeczy, był w stanie nabyć „legalnie” towar AGD, a nie mógł mimo natychmiastowych żądań R. zwrócić mu równowartości skradzionych rzeczy? Oskarżonego nie dziwił również fakt, iż podeszli do wystawionego przed sklepem towaru, bez okazywania sprzedawcy paragonu zakupu zabrali pudełko, po czym pospiesznie oddalili się do parku, gdzie następnie pozbyli się kartonu. Takie zachowanie nie jest normalne przy zakupie jakiejkolwiek rzeczy i świadczy o tym, iż T. R. (1) z pełna świadomością godził się na uczestnictwo w przestępstwie. Wskazać również należy na fakt, iż oskarżony jest osobą o „bogatym” doświadczeniu życiowym i takie zachowanie H. G. (1) winno w nim wzmóc ostrożność, skoro nie chciał dopuścić się nowego przestępstwa.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, przedstawioną przez T. R. (1) wersję za niewiarygodną.

Przesłuchani na okoliczność przedmiotowego zajścia R. P. (2), T. P. (1) oraz K. P. (2) nie byli naocznymi świadkami zaistniałego zajścia. Fakt kradzieży został ujawniony po jakimś czasie od momentu jej popełnienia, przez K. P. (2) w trakcie przeglądania monitoringu z kamery sprzed sklepu, gdy stwierdzono brak kuchenki marki (...). K. P. (2) o zdarzeniu zawiadomił właściciela sklepu i jego syna. Zeznania świadków w ocenie Sądu zasługują na uwzględnienie. Każdy z nich wskazał znane mu okoliczności zajścia oraz ograniczył się do zwięzłego ich przedstawienia. Ich zeznania nie noszą cech konfabulacji, czy manipulowania zaobserwowanymi faktami i jako takie zasługują na obdarowanie ich walorem wiarygodności. Wskazać również należy, iż całokształtu zdarzenia dopełniają dowody w postaci faktury VAT oraz protokół oględzin zapisu monitoringu, które dodatkowo uwiarygodniają zeznania wskazanych osób.

Mniej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy mają zeznania świadków R. K. (2), W. B. (2), D. S. (1) i J. Z. (1).

Osoby te nie były naocznymi świadkami zaistniałego zdarzenia i znane im są okoliczności zaistniałe po kradzieży, a dotyczące próby zbycia kuchenki przez H. G. (1). W tym zakresie ich zeznania nie budzą żadnych wątpliwości i zasługują na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż okoliczności sprawy i wina oskarżonych nie budzi żadnych wątpliwości. H. G. (1) oraz T. R. (1) swoim zachowaniem wyczerpali ustawowe znamiona zarzucanego im czynu z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1kk.

Przepis art. 278 § 1 kk penalizuje odpowiedzialność sprawcy, która dokonał zaboru w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy, z zamiarem trwałego pozbawienia właściciela możliwości dysponowania nią. Niewątpliwie, oskarżeni zabrali nienależącą do nich rzecz w postaci kuchenki pod zabudowę marki (...), którą zamierzali odsprzedać (co też uczynili) w celu uzyskania pieniędzy na zakup alkoholu, tym samym pozbawili trwale władztwa nad tą rzeczą pokrzywdzonego T. P. (1).

Oskarżeni przedmiotowego czynu dopuścili się w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 kk.

H. G. (1) był, bowiem uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 30 października 2007 roku w sprawie II K 227/07, za umyślne i podobne przestępstwo z art. 282 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 21 stycznia 2009 roku do 23 kwietnia 2010 roku, a przedmiotowego czynu dopuścił się w okresie 5 lat od jej wykonania.

T. R. (1) był natomiast skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie, z dnia 8 lutego 2008 roku w sprawie IV K 39/08, m.in. za umyślne przestępstwa podobne określone w art. 278 § 1 kk i art. 279 § 1kk na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 22 października 2007 roku do 12 marca 2009 roku, wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie, z dnia 30 sierpnia 2006 roku w sprawie V K 2200/06, za umyślne przestępstwo podobne określone w art. 278 § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 2 października 2009 roku do 1 kwietnia 2010 roku i wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu, z dnia 3 lipca 2012 roku w sprawie II K 216/12, za umyślne przestępstwo podobne z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1kk na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 1 października 2012 roku do 12 czerwca 2013 roku, zaś przedmiotowego czynu dopuścił się w okresie 5 lat od ich wykonania.

Wymierzając oskarżonym H. G. (1) i T. R. (1) na podstawie art. 278 § 1kk kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze dotychczasowy charakter i sposób ich życia, ich uprzednią wielokrotną karalność, dopuszczenie się czynu w warunkach powrotu do przestępstwa określone w art. 64 § 1kk, znaczny stopień społecznej szkodliwości zarzucanego im czynu, przejawiający się brakiem poszanowania cudzej własności, działaniem z niskich pobudek – chęć uzyskania środków na zakup alkoholu oraz zuchwałość działania.

W ocenie Sądu tak wymierzona kara jest nie tylko adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonych, ale przede wszystkim realnie dolegliwa. Czynić będzie również zadość społecznemu odczuciu sprawiedliwości. Wymierzenie oskarżonym kar o charakterze wolnościowym byłoby tylko i wyłącznie pobłażaniem ich zachowaniu, co w konsekwencji mogłoby doprowadzić do eskalacji ich przestępczego zachowania. Mimo wielokrotnej karalności i stosowania wobec nich kar bezwzględnych pozbawienia wolności, oskarżeni swoja postawą wykazują rażącą ignorancję dla obowiązującego porządku prawnego. Ich zachowanie świadczy o wysokiej demoralizacji i konieczności odizolowania ich od społeczeństwa. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do uznania, iż w przyszłości będą oni przestrzegać zasad współżycia społecznego i porządku prawnego.

Stosownie do art. 63 § 1kk Sąd zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy ich zatrzymania od dnia 24 czerwca 2014 roku do 25 czerwca 2014 roku.

Uwzględniając sytuacje materialną i rodzinna oskarżonych Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił ich od ponoszenia kosztów w niniejszej sprawie i nie wymierzył im opłat uznając, iż poniesienie ich, byłby dla nich zbyt uciążliwe.