Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2014 r. w Gliwicach

sprawy K. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o ustalenie kapitału początkowego

na skutek odwołania K. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 30 sierpnia 2012 r. nr (...)-2005

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do ustalenia wartości kapitału początkowego zalicza ubezpieczonemu okres jego zatrudnienia od 30 sierpnia 1996 r. do 31 stycznia 1995 r. jako okres składkowy.

(-) SSO Grażyna Łazowska

Sygn. akt VIII 1551/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. ustalił kapitał początkowy dla ubezpieczonego K. Z..

W uzasadnieniu wskazał, iż do wyliczenia jego wartości nie zaliczył okresu zatrudnienia od 1 października 1976r. do 31 stycznia 1995r., ponieważ ubezpieczony pracował w tym czasie na terenie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.

Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji wniósł o jej zmianę i wskazał, iż nabył obywatelstwo polskie w trybie art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r.
o cudzoziemcach, stąd przysługują mu wszelkie uprawnienia, jakie przepisy prawa wiążą z jego uzyskaniem w drodze repatriacji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 21.03.2013r. Sąd Okręgowy w Gliwicach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że do ustalenia wartości kapitału początkowego zaliczył okres zatrudnienia ubezpieczonego od 30 sierpnia 1976r. do 31 stycznia 1995r. jako okres składkowy.

Na skutek apelacji organu rentowego Sąd Apelacyjny w Katowicach orzeczeniem z dnia 20.04.2014r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gliwicach. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia, Sąd Apelacyjny nakazał przy ponownym rozpoznaniu sprawy ustalenie czy decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o uznaniu za obywatela polskiego ma podobny znaczeniowo walor, jak decyzja wojewody o uznaniu za repatrianta, nadto odniesienie się kwestii związanych z oceną stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania skarżonej decyzji. Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę na wymóg ścisłej wykładni przepisów prawa ubezpieczeń społecznych, czyli pierwszeństwo wykładni językowej przed wykładnią systemową, historyczną i celowościową.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje.

Bezspornym w sprawie jest, że ubezpieczony urodził się (...)
we L., a jego rodzice byli narodowości polskiej.

Ubezpieczony ukończył w 1976r. studia na Ukraińskim Poligraficznym Instytucie we L., a następnie podjął pracę jako inżynier we (...) Oddziale Kijowskiego Państwowego Instytutu (...), gdzie pracował od 30 sierpnia 1976r. do 31 stycznia 1995r.

Ubezpieczony przyjechał do Polski w 1995r. z zamiarem osiedlenia się na stałe, korzystając z zaproszenia siostry I. P.. Kartę stałego pobytu uzyskał 27 lutego 1995r.

Na wniosek ubezpieczonego z 1998r. Minister Spraw Wewnętrznych
i Administracji decyzją z dnia 25 stycznia 2000r. na podstawie art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r. o cudzoziemcach (Dz. U. nr 114, poz. 739) uznał ubezpieczonego za obywatela polskiego.

Ubezpieczony nie posiada postanowienia o wydaniu mu wizy repatriacyjnej.

Odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Po myśli art. 173 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009r.,
nr 153, poz. 1227 ze zm. – dalej ustawa FUS) dla ubezpieczonych urodzonych
po dniu 31 grudnia 1948r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy na dzień wejścia w życie ustawy.

Jak stanowi art. 174 ust. 2 i ust. 3 tej ustawy, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy okresy składkowe, o których mowa w art. 6, okresy nieskładkowe, o których mowa
w art. 7 pkt 5 oraz okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12,
w wymiarze nie większym, niż określony w art. 5 ust. 2, natomiast podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu
od dnia 1 stycznia 1980r. do dnia 31 grudnia 1998r.

Zgodnie z przepisem art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy FUS, za okresy składkowe uważa się również okresy zatrudnienia za granicą osób, które w tym czasie nie były obywatelami polskimi, jeżeli osoby te powróciły do kraju po dniu 22 lipca 1944r. i zostały uznane za repatriantów.

Niewątpliwym jest, że ubezpieczony posiada okresy zatrudnienia za granicą, w czasie których nie był obywatelem polskim i powrócił do kraju po 22 lipca 1944r., a spornym w rozpatrywanej sprawie jest, czy ubezpieczony spełnia przesłankę „uznania za repatrianta”.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że ustawa o FUS nie precyzuje pojęcia osób, które „zostały uznane za repatriantów” ani trybu takiego uznania. Przytoczony przepis art. 6 ust. 1 pkt 9 posiada taką samą treść od daty wejścia w życie tj. od 1 stycznia 1999r., jednakże w tym czasie jak i wcześniej obowiązywały różne akty prawne regulujące kwestię repatriantów. Obszerną analizę tych przepisów zawarł Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia z dnia 5 marca 2013r., P 38/10, OTK-A 2013/3/31.

Dla potrzeb rozpoznawanej sprawie wspomnieć trzeba, że jednym z tych aktów była ustawa z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz. 353, ze zm], która przewidywała nabycie obywatelstwa polskiego z mocy prawa przez osoby przybywające do Polski jako repatrianci. Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 i 2 osoby przybywające do Polski jako repatrianci nabywają obywatelstwo polskie z mocy prawa. Repatriantem jest osoba, która przybyła do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej. Tryb i zasady udzielania wizy repatriacyjnej określają przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 114, poz. 739, z 1998 r. z Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1126). Przepis ten obowiązywał do 25 maja 2001r. Bezspornym jest, że ubezpieczony nie przybył do Polski jako repatriant w trybie tej ustawy.

Natomiast ustawa z dnia 25 czerwca 1997r. o cudzoziemcach zawierała w przepisach przejściowych art. 109, po myśli którego;

- cudzoziemiec, który przybył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie od dnia 1 stycznia 1992 r. do dnia 31 grudnia 1996 r., na podstawie uzyskanego przed przyjazdem zezwolenia na pobyt stały wydanego na podstawie art. 13 ustawy, o której mowa w art. 112, i przebywa na nim nieprzerwanie, może w okresie do dnia 31 grudnia 1998 r. złożyć wniosek o uznanie go za obywatela polskiego.

- wniosek, o którym mowa w ust. 1, składa się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

- minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wyda decyzję o uznaniu cudzoziemca za obywatela polskiego, jeżeli wnioskodawca spełnia łącznie następujące warunki:

1)jest narodowości polskiej lub ma pochodzenie polskie,

2)ma w Rzeczypospolitej Polskiej zapewnione mieszkanie i utrzymanie; w takim wypadku przepis art. 19 ust. 3 stosuje się odpowiednio,

3)nie zachodzi w jego wypadku żadna z okoliczności określonych w art. 13 ust. 1 pkt 2-6.

- osobie, która nabyła obywatelstwo polskie w trybie określonym w ust. 3, przysługują wszelkie uprawnienia, jakie przepisy prawa wiążą z uzyskaniem obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji lub uznaniem za repatrianta.

Ubezpieczony przybył na teren Polski w 1995r., uzyskując zezwolenie na stały pobyt w postaci karty stałego pobytu - w trybie art. 13 ustawy z dnia 29 marca 1963r. o cudzoziemcach (t.j. Dz. U. z 1992r. nr 7, poz. 30). W 1998r. ubezpieczony wystąpił do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o uznanie go za obywatela polskiego w trybie art. 109 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r. o cudzoziemcach.

W dniu 25 stycznia 2000r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
w trybie art. 109 ust. 3 wydał decyzję o uznaniu ubezpieczonego za obywatela polskiego.

Reasumując w dacie wydania tej decyzji instytucja pojęcia repatriacji funkcjonowała w obydwu wymienionych ustawach tj. o obywatelstwie polskim z dnia 15 lutego 1962r. oraz w art. 109 ust. 7 cyt. ustawy o cudzoziemcach z dnia 25 czerwca 1997r.

Mając na uwadze zasadę ścisłej interpretacji przepisów prawa ubezpieczeń społecznych oraz prymat wykładni językowej, ubezpieczony w dniu 25 stycznia 2000r. był osobą uznaną za repatrianta w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy o FUS i przysługiwało mu prawo do ustalenia kapitału początkowego z uwzględnieniem zatrudnienia na Ukrainie.

Przepis art. 109 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r. będący podstawą wydania decyzji o uznaniu ubezpieczonego za obywatela polskiego, w sposób wyraźny przyznał mu wszelkie uprawnienia jakie przepisy prawa wiążą z uzyskaniem obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji lub uznaniem za repatrianta. Z racji przejściowego charakteru przepis ten funkcjonował do czasu rozpoznania wniosków złożonych do końca 1998r., aczkolwiek formalnie przestał obowiązywać w dacie uchylenia ustawy tj. z dniem 1 września 2003r.

Rozważenia wymaga, czy ubezpieczony zachował powyższe uprawnienia w dacie wydania skarżonej decyzji, bowiem o zasadności przyznania lub odmowy świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa.

Po dacie nabycia przez ubezpieczonego obywatelstwa polskiego i uprawnień repatrianta, z dniem 1 stycznia 2001r. weszła w życie ustawa z dnia 9 listopada 2000r. o repatriacji(t.j. Dz. U. z 2004r. nr 53, poz. 532 ), która ujednoliciła kwestie związane
z tą instytucją.

Rozdział 2 cyt. ustawy określał reguły nabycia obywatelstwa polskiego
w drodze repatriacji w oparciu o wizę krajową, wydawaną przez konsula osobie polskiego pochodzenia, która przed dniem wejścia w życie ustawy zamieszkiwała
na stałe na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kirgiskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Rozdział 3 ustawy odnosi się do uznania za repatrianta i w art. 16 ust. 1 stanowi, iż za repatrianta może być uznana osoba, która spełnia łącznie następujące warunki:

1.jest polskiego pochodzenia;

2.przed dniem wejścia w życie ustawy zamieszkiwała na stałe na terytorium,
o którym mowa w art. 9;

3.nie zachodzą wobec niej okoliczności, o których mowa w art. 8;

4. przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, udzielonego w związku z pobieraniem nauki w szkole wyższej na podstawie przepisów o podejmowaniu i odbywaniu studiów przez osoby niebędące obywatelami polskimi;

5.złoży wniosek do wojewody w terminie 12 miesięcy od ukończenia szkoły wyższej.

Organem właściwym do wydania decyzji w tym zakresie jest wojewoda.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 4, decyzja o uznaniu za repatrianta osoby, o której mowa w ust. 1, powoduje, że przy ustalaniu prawa tej osoby do świadczeń emerytalnych i rentowych oraz ich wysokości w Rzeczypospolitej Polskiej okresy zatrudnienia za granicą uwzględnia się, jako okresy składkowe.

Ubezpieczony nie mógłby uzyskać w tym trybie korzystnej dla siebie decyzji
w zakresie uznania za repatrianta, bowiem nie zamieszkiwał na terytorium, z którego repatriacja była możliwa (art. 9 ustawy o repatriacji nie przewiduje takiego prawa
w odniesieniu do osób zamieszkałych uprzednio na terenie Republiki Ukrainy).

Z kolei, art. 41 ustawy o repatriacji, mający charakter przepisu przejściowego, przewidywał możliwość uznania za repatrianta osoby, która przed dniem wejścia
w życie ustawy nabyła obywatelstwo polskie na podstawie przepisów ustawy z dnia
15 lutego 1962r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2000r. Nr 28, poz. 353), jeżeli spełniła łącznie następujące warunki:

1.złożyła w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wniosek
o uznanie za repatrianta do wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;

2.była w dniu uzyskania zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich lub jednego z państw powstałych po jego rozpadzie;

3.jest polskiego pochodzenia.

Za repatrianta mogła nadto być również uznana - w oparciu o treść art. 41 ust. 2 cyt. ustawy - osoba spełniająca łącznie następujące warunki:

1.jeśli złożyła w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wniosek
o uznanie za repatrianta do wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;

2.jest polskiego pochodzenia;

3.przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia
na osiedlenie się;

4.do 1991r. zamieszkiwała na stałe, przez co najmniej 5 lat, na terytorium,
o którym mowa w art. 9;

5.nie zachodzą co do niej okoliczności, o których mowa w art. 8 ustawy.

Z przytoczonej wyżej treści art. 41 cyt. ustawy wynika zatem, iż również na tej podstawie ubezpieczony nie mógł uzyskać decyzji wojewody o uznaniu za repatrianta, gdyż nie spełniał ustawowego wymogu nabycia obywatelstwa polskiego na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1962r. o obywatelstwie polskim. Jego obywatelstwo wywodzi się bowiem z decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wydanej w trybie art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r. o cudzoziemcach.

Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 11 grudnia 2008r., sygn. I UZP 6/08, zam. OSNP 2009/9-10/120, wydanym na skutek rozpoznania zagadnienia prawnego, przedstawionego postanowieniem z dnia 23 lipca 2008r. stwierdził, iż przy ustalaniu prawa do emerytury warunkiem niezbędnym uwzględnienia okresu składkowego wymienionego w art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest - po wejściu w życie ustawy z dnia 9 listopada 2000r. o repatriacji - przedstawienie przez wnioskodawcę decyzji o uznaniu go za repatrianta w oparciu o art. 16 ust. 4 tej ustawy.

Z uzasadnienia do uchwały Sądu Najwyższego wynika, iż ustawa o repatriacji, określająca organy właściwe do wydawania decyzji w przedmiocie uznania
za repatrianta, stanowi ograniczenie dowodowe przewidziane w prawie materialnym, co ma ten skutek, że ustalając wszystkie fakty mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd nie może wkraczać w kompetencje innego organu zastrzeżone ustawą i jest nimi związany.

Jak to wskazano wyżej, ubezpieczony nie mógł zostać uznany za repatrianta, ani w trybie art. 16 ustawy o repatriacji, ani też w trybie art. 41 tejże ustawy.

Sąd Najwyższy wskazał również w dalszej części uzasadnienia do uchwały,
iż analogiczny funkcjonalnie do art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o repatriacji przepis zawierała ustawa z dnia 25 czerwca 1997r.o cudzoziemcach w art. 109, zgodnie z którym osobie, która nabyła obywatelstwo polskie na jego podstawie, przysługują wszelkie uprawnienia, jakie przepisy prawa wiążą z uzyskaniem obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji lub uznaniem za repatrianta.

Z uwagi na to, że przedmiotem rozpoznania sprawy przekazanej powiększonemu składowi Sądu Najwyższego był inny stan faktyczny niż w rozpoznawanej sprawie, Sąd ten nie dokonywał oceny skutków powstałych w wyniku decyzji wydanej w trybie art. 109 ustawy o z dnia 25 czerwca 1997r.

Jednakże też w żaden sposób nie stwierdzono, że osoby które na tej podstawie nabyły obywatelstwo utraciły uprawnienia repatrianckie. Brak jest jakiekolwiek aktu prawnego, który uchylałby skutki decyzji wydanych na podstawie art. 109 powyższej ustawy. Obowiązująca ustawa o repatriacji nie nakazuje przeprowadzania postępowania w przedmiocie potwierdzenia/uzyskania uznania za repatrianta osobom, które uzyskały decyzję w trybie art. 109 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r., - jak to czyni w przypadku określonym w art. 41 w stosunku do osób, które uzyskały obywatelstwo na podstawie ustawy z 15 lutego 1962r. Oznacza to, w ocenie Sądu, że decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o uznaniu za obywatela polskiego ma podobny znaczeniowo walor, jak decyzja wojewody o uznaniu za repatrianta.

Powyższe potwierdza również stanowisko Prezesa ZUS zawarte w piśmie 5 lutego 2013 r., zaprezentowane przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia z dnia 5 marca 2013r., P 38/10. W piśmie tym wskazano m.in., że w postępowaniu przed organem rentowym dokumentem potwierdzającym status repatrianta jest:

- karta repatrianta lub zaświadczenie właściwego organu administracji rządowej wydane w trybie art. 17 ust. 4 ustawy o obywatelstwie z 1962 r., potwierdzające nabycie obywatelstwa polskiego na zasadach określonych w art. 12 ust. 2 tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym przed 27 grudnia 1997 r. - w stosunku do osób przybyłych do Polski przed dniem 1 stycznia 1992 r.;

- decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o nadaniu obywatelstwa polskiego, podjęta w trybie uregulowanym w art. 109 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach z 1997 r. - w stosunku do osób przybyłych do Polski po dniu 31 grudnia 1991 r. a przed dniem 1 stycznia 1997 r.;

- poświadczenie wojewody właściwego dla miejsca osiedlenia, potwierdzające posiadanie obywatelstwa polskiego - w stosunku do osób przybyłych do Polski po dniu 31 grudnia 1996 r. Za dokumenty równoważne z zaświadczeniem wojewody mogą być uznane:

a) decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, wydana na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 1992 r. Nr 7, poz. 30, ze zm.), udzielająca zezwolenia na pobyt stały na terenie Polski w ramach postępowania repatriacyjnego - w stosunku do osób, które przybyły do Polski po dniu 31 grudnia 1996 r. a przed dniem 27 grudnia 1997 r.,

b) wiza repatriacyjna - w stosunku do osób, które przybyły do Polski po dniu 26 grudnia 1997 r.;

- decyzja wojewody o uznaniu za repatrianta podjęta w trybie określonym w art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o repatriacji - w stosunku do osób, które po dniu 31 grudnia 2000 r. a przed dniem 1 stycznia 2002 r. zgłosiły stosowny wniosek;

- decyzja wojewody w sprawie uznania za repatrianta wydana na podstawie art. 16 ustawy o repatriacji - w stosunku do osób, które po dniu 31 grudnia 2000 r. zgłosiły lub zgłoszą odpowiedni wniosek.

Z też przyczyn Sąd nie podziela stanowiska organu rentowego, że z uwagi na treść wyżej przytoczonej uchwały Sądu Najwyższego, ubezpieczony nie spełnia przesłanki „uznanego za repatrianta” w rozumieniu 6 ust. 1 pkt 9 ustawy FUS.

Jak wskazał Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 kwietnia 2014r., decyzja wydana na podstawie art. 109 ustawy z 25 czerwca 1997r. „ma ona charakter konstytutywny, gdyż ukształtowała status prawny ubezpieczonego w zakresie obywatelstwa. Dopiero z chwilą jej wydania nabył on wszelkie prawa stanowiące jego konsekwencje, w tym również wszelkie uprawnienia, jakie przepisy prawa wiążą z uzyskaniem obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji lub uznaniem za repatrianta - bez konieczności potwierdzania tego faktu w innym trybie i postępowaniu.”

W analogicznej jak rozpoznawana sprawa, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 19 marca 2002r., (...) SA (...), (...), Palestra 2003/1-2/207, stwierdził, że „ na podstawie art. 109 ust. 7 tej ustawy skarżącej przysługują wszelkie uprawnienia, "jakie przepisy prawa wiążą z uzyskaniem obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji lub uznaniem za repatrianta". Podstawą uzyskania statusu repatrianta jest w tej sytuacji nabycie w określonym czasie i trybie obywatelstwa polskiego, a nie przyjazd do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy repatriacyjnej z zamiarem osiedlenia się na stałe. Ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. Nr 106, poz. 1118 ze zm.) nie stworzyła żadnych nowych możliwości skorzystania z nowych form pomocy państwowej osobom, które wcześniej nabyły obywatelstwo polskie na podstawie ustawy o cudzoziemcach, a tym samym uzyskały przewidziane wcześniej uprawnienia związane z uznaniem za repatrianta.”

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że ubezpieczony również na dzień wydania skarżonej decyzji jest osobą „uznaną za repatrianta”, spełnia spełnił warunek z art. 6 ust. 1 pkt. 9 ustawy o emeryturach i rentach, stąd jego okres pracy za granicą podlega zaliczeniu jako okres składkowy do kapitału początkowego. Z tych względów z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w wyroku.