Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Dumanowski

Sędziowie: SO Andrzej Cyganek

SO Witold Żyluk

Protokolant Katarzyna Gill

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Mieczysława Brunke

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 roku

sprawy K. S.

oskarżonego o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw.
z art. 11 § 2 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Chojnicach

z dnia 30 października 2012 roku w sprawie II K 164/12

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

VI Ka 42/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 października 2012 r., sygn. akt II K 164/11, Sąd Rejonowy w Chojnicach uznał K. S. (S.) za winnego tego, że:



w okresie od 12 sierpnia 2011 r. do 10 listopada 2011 r. w C., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Gminę Miejską w C.
w kwocie 3.500,-zł w ten sposób, że wprowadził w błąd przedstawiciela Gminy co do faktu posiadania stopnia naukowego doktora habilitowanego,
a także powołując się na uprzednie wykonywanie usług na rzecz uczelni publicznych w kraju i za granicą oraz organów administracji publicznej
i samorządowej, zawarł z Gminą Miejską C. umowę o opracowanie strategii rozwoju społeczno-gospodarczego miasta C. oraz rozwiązywania problemów społecznych w mieście w latach 2014-2030,
a następnie w dniu 10 listopada 2012 r. posłużył się podrobionym dokumentem – dyplomem przyznania tytułu naukowego doktora habilitowanego, uzyskanego na Uniwersytecie A. M.
w P., czym działał na szkodę Gminy Miejskiej C.,

to jest popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw.
z art. 11 § 1 kk i w zw. z art. 12 kk;

za co – z mocy art. 286 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk – skazał go na karę
6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I), której wykonanie – na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk – zawiesił warunkowo na okres próby 3 lat (pkt II), nadto – na mocy art. 44 § 1 kk – orzekł środek karny w postaci przepadku dowodu rzeczowego w postaci kopii dyplomu doktora habilitowanego (pkt III).

Tymże wyrokiem zasądzono od oskarżonego K. S. na rzecz pokrzywdzonej Gminy Miejskiej C. 3.500,-zł z ustawowymi odsetkami od dnia 01.08.2012 r. do dnia zapłaty (pkt IV), a w pozostałym zakresie – na podstawie art. 415 § 2 kpk – powództwo cywilne pozostawiono bez rozpoznania (pkt V).

Wyrok zawierał także rozstrzygnięcia o kosztach procesu, z zasądzeniem
od oskarżonego na rzecz Gminy Miejskiej C. 600,-zł tytułem zwrotu tychże kosztów (pkt VI), jak i na rzecz Skarbu Państwa 210,-zł tytułem kosztów sądowych,
w tym opłaty w wysokości 120,-zł (pkt VII), przy czym nie obciążono oskarżonego nieuiszczonymi kosztami procesu, od których powódka cywilna była zwolniona
z mocy prawa.

A p e l a c j ę złożył prokurator, który zaskarżyła wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV
w przedmiocie powództwa cywilnego „zasądzającego obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonego kwoty 3.500,-zł tytułem naprawienia szkody” /k. 142/ i podniósł zarzut obrazy przepisów postępowania – art. 413 § 1 pkt 6 kpk, mającej wpływ
na treść orzeczenia, przez zaniechanie powołania art. 415 § 1 kpk, wskazującego na zastosowany tryb orzekania o roszczeniach wynikających z powództwa cywilnego,

w n o s z ą c, w konkluzji, o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie IV przez uzupełnienie rozstrzygnięcia w przedmiocie powództwa cywilnego o przepis
art. 415 § 1 kpk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest – w stopniu oczywistym – bezzasadna.

Otóż, czego skarżący zdawał się nie dostrzegać, norma pomieszczona
w dyspozycji art. 413 § 1 pkt 6 kpk określa powinność wskazania w treści wyroku zastosowanych przepisów „ustawy karnej” ( sic!), wobec tego – co nie może ulegać najmniejszej wątpliwości – owa powinność odnosi się wyłącznie do prawa karnego materialnego, a nie procesowego, choć z takimi wyjątkami, kiedy zasadnym jest powołanie norm z obu wymienionych dziedzin prawa łączne, co może mieć miejsce na przykład w wyroku zawierającym orzeczenie o umorzeniu postępowania.

Taki stanowisko znajduje pełne oparcie w tezie sformułowanej w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 sierpnia 2000 r. (II AKa 193/2000), wprost odnoszącej się do zarzutu apelacyjnego w niniejszej sprawie, a mającej następujące brzmienie:

(…) Skarżący nie ma racji, iż sąd I instancji nie podając w treści wyroku podstawy prawnej rozstrzygnięcia o powództwie dopuścił się naruszenia przepisu art. 413 § 1 pkt 6 kpk.

Zgodnie z powołanym przepisem sąd jest zobowiązany do podania w treści wyroku zastosowanych przepisów ustawy karnej. Podstawa prawna do rozstrzygnięcia o powództwie cywilnym znajduje się w art. 415 kpk. Przepisy tego artykułu wskazują jak należy postąpić z powództwem cywilnym w określonych sytuacjach procesowych, co determinuje określonej treści rozstrzygnięcie, które powinno znaleźć się w wyroku. Rzecz jednak w tym, że przepisy te znajdują się
w kodeksie postępowania karnego, które nie są ustawą karną w rozumieniu
art. 413 § 1 pkt 6 kpk. Ustawa karna jest zespołem norm prawnych określających przestępstwa, tj. czyny zabronione pod groźbą ka ry, ustalających zasady odpowiedzialności za te czyny oraz kary i inne środki – karne i zabezpieczające. Inaczej mówiąc, ustawą karną jest akt prawny w randze ustawy, zawierający przepisy prawa karnego materialnego. Skoro podstawą prawną rozstrzygnięcia
o powództwie cywilnym są przepisy prawa procesowego, a w sensie materialnym także prawa cywilnego, związanego z odpowiedzialnością deliktową, sąd
I instancji nie dopuścił się naruszenia prawa procesowego poprzez zaniechanie wskazania podstawy prawnej swego rozstrzygnięcia w omawianym zakresie. (…)

Nie sposób przy tym nie zauważyć, iż apelujący wyraził w sformułowanym zarzucie pogląd, że zasygnalizowane przezeń „uchybienie” (obraza przepisów postępowania) miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tymczasem – jak się jednak okazywało – w pełni aprobował zawarte w tymże orzeczeniu rozstrzygnięcia, także co do samej materii zasądzonego powództwa cywilnego, nie przedstawiając żadnej argumentacji w aspekcie wpływu tego uchybienia
na treść orzeczenia, a to w części tego rozstrzygnięcia, jakie zostało zawarte
w pkt IV wyroku. Na tym więc tle podniesiony zarzut jawił się być zgoła chybionym, nie mogącym – jako taki – znaleźć zrozumienia.

Z tych to powodów, a stosownie do dyspozycji z art. 437 § 1 kpk, Sąd Okręgowy u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony wyrok, uznając wniesioną apelację za oczywiście bezzasadną.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie
art. 626 § 1 kpk, obciążając nimi Skarb Państwa.