Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 310/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych - Oddziału Terenowego w O.
przeciwko J. W. i R. Z.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 24 marca 2010 r.,
skargi kasacyjnej pozwanych od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 3 marca 2009 r., sygn. akt I ACa (...),
uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 w zakresie zmieniającym wyrok Sądu
Okręgowego w O. i uwzględniającym powództwo w kwocie 740 000 zł z
ustawowymi odsetkami od 1 sierpnia 2006 r. oraz orzekającym o kosztach
procesu, a także w punkcie III i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego w O. z
dnia 23 października 2008 r. w części uchylającej nakaz zapłaty wydany przez ten Sąd
w dniu 9 stycznia 2007 r. oraz w części oddalającej powództwo (pkt I) o tyle, że
wymieniony nakaz uchylił, o ile zasądzono nim od pozwanych J. W. i R. Zgraii solidarnie
na rzecz Agencji Nieruchomości Rolnych kwotę przekraczającą 740 000 zł z
ustawowymi odsetkami od dnia 1 sierpnia 2006 r. i koszty procesu w całości, a dalej
idące powództwo oddalił, utrzymując rozstrzygnięcie o kosztach procesu objęte punktem
II, oddalił apelację w pozostałej części oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz
powódki kwotę 5 400 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego. Poprzednim
wyrokiem z dnia 20 lutego 2008 r. Sąd Apelacyjny uchylił wyrok Sądu Okręgowego w O.
z dnia 21 listopada 2007 r., którym utrzymany został w mocy wymieniony nakaz zapłaty,
a przyznaną powódce kwotę 10 830 384,58 zł rozłożono na pięć równych rat z
określeniem sposobu ich płatności i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania.
Istotne elementy ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego, podzielonych przez Sąd
Apelacyjny, przedstawiały się następująco:
Prawomocnym wyrokiem karnym Sądu Okręgowego w O. z dnia 9 grudnia 2004 r. sygn.
III K (…) pozwani Jan W. i R. Z. uznani zostali winnymi popełnienia przestępstw
objętych art. 300 § 2 w związku z art. 301 § 1 i art. 296 § 3 k.k. przy zastosowaniu art.
11 § 2 k.k. i skazani na kary po 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem ich wykonania na 3 letni okres próby, grzywny w rozmiarze 200 stawek
dziennych, każda po 10 zł oraz zobowiązani do częściowego naprawienia szkody
wyrządzonej Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa przez zapłatę kwot po
10 000 zł w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku. Pozwani dobrowolnie
poddali się karze i wyrok zapadł w trybie art. 387 k.p.k. Przestępcze zachowanie J. W.
polegało na tym, że w okresie od lutego do sierpnia 2001 r. w G. i innych
miejscowościach, jako członek zarządu Przedsiębiorstwa Produkcji Sadowniczej „G.(...)”
Spółki Akcyjnej w G., w sytuacji niewypłacalności tej Spółki i zagrożenia komorniczym
zajęciem jej majątku, działając wspólnie i w porozumieniu z R. Z. i inną osobą, dążąc do
udaremnienia egzekucji komorniczej, prowadzonej w oparciu o prawomocne wyroki
Sądu Okręgowego w O. z dnia 15 lipca 1999 r. sygn. VI GC (...), z dnia 27 września
2000 r. sygn. VI GC (…), z dnia 14 czerwca 2000 r. sygn. VI GC (…) i z dnia 27
września 2000 r. sygn. VI GC (…) nadużył udzielonych mu uprawnień członka zarządu i
3
nie dopełnił spoczywającego na nim obowiązku kontroli i nadzoru nad działaniami PPS
„G.(...)” S.A. i dokonał ukrycia jej majątku poprzez przeniesienie go na rzecz firmy PPHU
R.(...) reprezentowanej przez R. K., celem zabezpieczenia przed egzekucją komorniczą,
w ten sposób, że zawarł w imieniu PPS „G.(...)” S.A. z R. K. szereg umów, co
skutkowało pozbawieniem tej Spółki majątku ruchomego i nieruchomego,
uniemożliwiając w ten sposób egzekucję komorniczą na rzecz Agencji Nieruchomości
Rolnych Skarbu Państwa Oddziału Terenowego w O., w związku z czym, poniosła ona
stratę w wysokości co najmniej 10 840 384,58 zł. Przypisane pozwanej R. Z., członkowi
zarządu Spółki „G.(...)”, przestępcze zachowania obejmowały takie same działania, jak i
J. W., a ponadto wydanie poleceń sporządzenia faktur sprzedaży maszyn i urządzeń
oraz rodzin pszczelich na PPUH R.(...) [numery faktur od (…)]. Następnie, na skutek
konfliktu z R. K., ponownie dokonała przeniesienia opisanego wyżej majątku na rzecz
założonej w celu ukrywania majątku firmy „Gospodarstwo R.(…) B.(…)” w M. w ten
sposób, że dokonała wspólnie z Janem W. i inną osobą zawarcia szeregu umów, co
skutkowało pozbawieniem PPS „G.(...)” majątku ruchomego i nieruchomego,
uniemożliwiając w ten sposób egzekucję komorniczą na rzecz Agencji Nieruchomości
Rolnych Skarbu Państwa Oddziału Terenowego w O., w związku z czym poniosła ona
stratę w wysokości co najmniej 10 840 384,58 zł.
Przyjęcie pierwszym wyrokiem Sądu Okręgowego w O. związania opisanym wyrokiem
karnym, także w odniesieniu do ustalonej w nim wysokości szkody, wyrządzonej
powódce, ponieważ stanowiło to niezbędny element stanu faktycznego przestępstw
pozwanych, nie zostało podzielone przez Sąd Apelacyjny, co było przyczyną uchylenia
tego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wyrażony został przez
ten Sąd pogląd, że ustalenie wysokości szkody w wyroku karnym stanowi wprawdzie
niezbędny element stanu faktycznego przestępstwa, lecz ma ocenny charakter. Wiąże
samo ustalenie, że szkoda została wyrządzona, zaś jej wysokość może samodzielnie
ustalić sąd cywilny, z tym, że obowiązek wykazania tego spoczywa na powódce. W toku
ponownego postępowania przed Sądem pierwszej instancji powódka nie wykazała w
jakiej wysokości poniosła szkodę. Sąd ten stwierdził, że z akt postępowania
upadłościowego Spółki „G.(...)” wynika, że wielu wierzycieli zgłosiło swoje wierzytelności
i powódka w ogóle nie zdołała się zaspokoić. Niezależnie od tego, również inne osoby
skazane zostały za uniemożliwienie powódce przeprowadzenia egzekucji.
Sąd Apelacyjny uznał za nietrafne oddalenie powództwa w całości. Podzielił jednak
stanowisko, że powódka nie podjęła inicjatywy dowodowej, zmierzającej do wykazania,
4
że w wyniku przestępczego zachowania pozwanych poniosła szkodę w wysokości
10 838 384,58 zł, na którą składa się suma jej wierzytelności względem Spółki „G.(...)”.
Mimo ponawianego zobowiązania w oparciu o art. 207 § 3 k.p.c. do przedstawienia
dowodów, ograniczyła się jedynie do wniosku o przeprowadzenie dowodu z akt karnych,
upadłościowych i cywilnych, nie określiła, jakie konkretnie dokumenty stanowią dowody.
Nie podjęła próby wskazania dowodów wnioskowanych przez pozwanych, których
przeprowadzeniu nie sprzeciwiała się, nie zawarła w apelacji wniosku o
przeprowadzenie konkretnych dowodów. Mimo tego, skazanie pozwanych za
popełnienie przestępstwa, którego ustawowym znamieniem jest wyrządzenie
wierzycielowi szkody, co wiąże w postępowaniu cywilnym, było przyczyną uznania za
nietrafne stanowiska, że powódka w ogóle szkody nie poniosła. Przestępstwo opisane w
art. 300 § 2 k.k. jest przestępstwem materialnym, skutkowym, do którego istoty należy
rzeczywiste wyrządzenie szkody, ale już nie jej wysokość. Istotne jednak było to, że
skazanie pozwanych obejmowało również przestępstwo z art. 296 § 3 k.k. w
kumulatywnym zbiegu z przestępstwem z art. 300 § 2 k.k. Skazanie za przestępstwo z
art. 296 § 3 k.k. możliwe jest, w wyniku ustalenia, że sprawcy wyrządzili szkodę
majątkową w wielkich rozmiarach, co utożsamiać należy z pojęciem mienia wielkiej
wartości. Zostało ono zdefiniowane w art. 115 § 6 k.k., który określa, że mienie wielkiej
wartości to takie, którego wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza
tysiąckrotną wysokość najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Wobec tego
związanie sądu cywilnego, przewidziane art. 11 k.p.c., prowadzi do przyjęcia, że szkoda
powódki obejmuje co najmniej 760 000 zł, skoro najniższe miesięczne wynagrodzenie
wynosiło w okresie od lutego do sierpnia 2001 r. 760 zł. Zmiana wyroku dotyczyła
zasądzenia na rzecz powódki kwoty obejmującej szkodę w wielkich rozmiarach,
pomniejszoną o dokonane przez pozwanych wpłaty w łącznej wysokości 20 000 zł.
Pozwani oparli skargę kasacyjną na obu, objętych art. 3983
§ 1 k.p.c.
podstawach. Naruszenia prawa materialnego upatrują w wadliwej wykładni art. 415 w
związku z art. 6 k.c. i nierozważeniu odpowiedzialności pozwanych na płaszczyźnie
cywilnoprawnej, niezastosowaniu art. 362 k.c. i pominięciu tego, że usunięty majątek
został włączony do masy upadłości, ale nie zezwalał na zaspokojenie powódki oraz
nieuwzględnieniu udziału innych skazanych w uniemożliwieniu przeprowadzenia
egzekucji, a także art. 361 k.c. przez nieuwzględnienie tego, że powódka nie wykazała
związku przyczynowego pomiędzy działaniami pozwanych a szkodą.
5
Naruszenie prawa procesowego dotyczy nieprawidłowego zastosowania art. 11
k.p.c. i rozszerzenia materialnoprawnych skutków prawomocnego wyroku karnego
dotyczącego innych osób na strony procesu. Niewłaściwie przyjął Sąd, że skazanie za
przestępstwo z art. 296 § 3 k.k. dotyczy powódki, podczas gdy szkoda wielkich
rozmiarów wyrządzona została Spółce „G.(...)”. Nietrafne jest stanowisko, że mimo
bierności powódki należało zasądzić tysiąckrotną wartość najniższego wynagrodzenia
bez uwzględnienia wniosków i zarzutów pozwanych, a prawomocny wyrok karny wiąże
sąd cywilny w zakresie określenia szkody w wielkich rozmiarach, łącznie z obowiązkiem
stosowania art. 115 § 6 k.k. Nie doszło do przeprowadzenia prawidłowego
postępowania dowodowego, a z naruszeniem art. 217 § 1 i 2 k.p.c. wszystkie wnioski
pozwanych zostały oddalone, co uniemożliwiło wykazanie okoliczności związanych z
wysokością szkody i przyczynieniem się powódki do jej powstania. Niezgodnie z
wymogami przewidzianymi art. 233 § 1 w związku z art. 382 i 381 k.p.c. oraz art. 391 § 1
k.p.c. przeprowadzona została ocena dowodów. Pozwani pozbawieni zostali prawa
odparcia twierdzeń i wniosków strony powodowej, ponieważ do zamknięcia rozprawy
doszło mimo nieprzeprowadzenia dowodów (art. 224 k.p.c.), a rozważania Sądu drugiej
instancji nie odnoszą się do całego materiału dowodowego. Nie zostały pominięte, z
naruszeniem art. 207 § 3 k.p.c., twierdzenia strony powodowej, mimo dwukrotnego
zobowiązania do złożenia wniosków dowodowych.
Skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji ewentualnie uchylenie go i oddalenie
apelacji powódki. W obu przypadkach z przyznaniem zwrotu kosztów procesu.
Powódka wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności rozważenia wymaga podstawa przewidziana art. 3983
§ 1
pkt 2 k.p.c. Podstawę skargi kasacyjnej mogą stanowić wyłącznie uchybienia popełnione
przez sąd drugiej instancji, skoro złożenie tego środka zaskarżenia dopuszczalne jest
jedynie od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji (art. 398 1
§ 1 k.p.c.).
Wobec tego nie mogły odnieść zamierzonego rezultatu zarzuty naruszenia art. 217 § 1 i
2 w połączeniu z art. 227 k.p.c., które odnoszą się do postępowania przed Sądem
Okręgowym. Bez powiązania naruszenia tych przepisów z art. 382 k.p.c. nie jest
możliwa kontrola kasacyjna ich naruszenia przez sąd odwoławczy (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 20 stycznia 2009 r. II CSK 430/08, niepubl.). Przyjmując nawet, że
6
sumaryczne powołanie przepisów postępowania, w tym także art. 382 k.p.c., dotyczy
jego związku z art. 217 k.p.c., to i tak nie można uznać go za skuteczny, skoro zarzuca
nieprzeprowadzenie prawidłowego postępowania dowodowego. W postępowaniu
apelacyjnym nie było prowadzone postępowanie dowodowe. Apelująca powódka nie
złożyła wniosku o przeprowadzenie dowodu, a zatem nie było podstaw do stosowania
art. 381 k.p.c. Brak odniesienia się przez sąd drugiej instancji do oddalenia wniosku
dowodowego przez sąd pierwszej instancji mogło być wytknięte jedynie w ramach
zarzutu naruszenia art. 378 § 1 i art. 328 § 2 k.p.c., czego skarżący nie uczynili. Przepis
art. 382 k.p.c. tylko wyjątkowo może stanowić podstawę kasacyjną, jeśli sąd drugiej
instancji oparł orzeczenie jedynie na części materiału dowodowego, pomijając ten
przeprowadzony w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji lub we własnym
postępowaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 r. IV CSK 39/08,
niepubl.). Taka sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie, jak też nie został
wskazany konkretny materiał dowodowy, który sąd drugiej instancji pominął. Powołanie
się na uchybienie art. 224 § 1 k.p.c. byłoby uzasadnione, gdyby w instancji odwoławczej
składane były wnioski dowodowe, których sąd nie uwzględnił, a miały istotne znaczenie
dla rozstrzygnięcia sprawy. Uregulowanie art. 232 k.p.c. jest adresowane do stron, a nie
do sądu, a zatem nie mogło dojść do naruszenia go. Przyznane zdaniem drugim tego
przepisu uprawnienie do dopuszczenia dowodu niewskazanego przez stronę należy do
sfery dyskrecjonalnej władzy sądu, a zatem podniesienie zarzutu nieskorzystania z
niego mogłoby wyjątkowo być dopuszczone, jeśli skarżący wskazałby konkretny dowód,
jaki powinien być dopuszczony. Nie ma podstaw do takiej wykładni tego przepisu, która
nakładałaby na sąd obowiązek wyręczania stron od inicjatywy dowodowej. Ponadto
dotyczy on postępowania przed sądem pierwszej instancji. Nie zasługiwał na
podzielenie zarzut naruszenia art. 233 § 1 w związku z art. 382 i 381 k.p.c., skoro art.
3983
§ 3 k.p.c. wyłącza możliwość oparcia skargi kasacyjnej na zarzutach dotyczących
ustalenia faktów lub oceny dowodów, a Sąd Najwyższy związany jest ustaleniami
faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia (art. 39813
§ 2 k.p.c.). Nie
mogło dojść do naruszenia przez Sąd Apelacyjny art. 207 § 3 k.p.c., skoro nie stosował
on tego przepisu. Wymieniony został również przez skarżących w ramach zarzutu
pominięcia, niezastosowania przepisów postępowania art. 328 § 2 k.p.c., ale nie
wskazali oni na czym polegać miało jego naruszenie. Przepis ten dotyczy wymogów
uzasadnienia orzeczenia sądu pierwszej instancji, których dochowanie nie może być
przedmiotem kontroli kasacyjnej. W odniesieniu do uzasadnienia wyroku Sądu
7
Apelacyjnego nie podniesiono, z powołaniem art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c.,
żadnych zarzutów.
Nie można jednak odmówić słuszności zarzutowi dokonania przez Sąd Apelacyjny
niewłaściwej wykładni art. 11 k.p.c., która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Przepis ten dotyczy wiążącej mocy dowodowej w postępowaniu cywilnym ustaleń, co do
popełnienia przestępstwa, zawartych w prawomocnym, skazującym wyroku karnym,
wydanym w postępowaniu karnym. Stanowi on ograniczenie dowodowe w postępowaniu
cywilnym, podyktowane dążeniem do uniknięcia możliwości wydawania na podstawie
tego samego stanu faktycznego różnych orzeczeń w sprawach cywilnych i karnych.
Jako norma szczególna, będąca wyjątkiem od zasady bezpośredniości, swobodnej
oceny dowodów i czynienia w wyniku tej oceny ustaleń sądu cywilnego, podlega
zwężającej wykładni. Wiążące są zatem ustalenia co do popełnienia przestępstwa, jego
znamion ustawowych, zarówno podmiotowych, jak i przedmiotowych oraz wyrządzenia
tym przestępstwem szkody. W odniesieniu do rozmiaru szkody wyrządzonej
przestępstwem związanie będzie miało miejsce, jeśli rozmiar jej stanowi niezbędny
element stanu faktycznego przestępstwa, nie zaś posiłkowy, czy też ocenny (por. wyroki
Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2005 r. III CK 624/04, niepubl. i 20 lipca 2007 r. I
CSK 105/07, niepubl.). W pierwszym z przytoczonych orzeczeń wyrażone zostało także
zapatrywanie, że w razie skazania pozwanego za popełnienie przestępstwa opisanego
w art. 296 k.k., którym wyrządzona została „znaczna szkoda majątkowa", określenie
wielkości szkody nie jest wprawdzie dowolne, ale nie musi prowadzić do ścisłego jej
określenia w granicach, w których skazany zobowiązany byłby do jej wyrównania w
procesie odszkodowawczym, a sąd cywilny związany jest jedynie ustaleniem, że szkoda
została wyrządzona. Zasługuje ono na podzielenie z tym jednak zastrzeżeniem, że
związanie dotyczy wyrządzenia szkody znacznej wartości, która określona została w art.
115 § 5 w związku z § 7 k.k.
Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że
przestępcze działania pozwanych wyczerpywały znamiona dwóch przestępstw
opisanych w art. 300 § 2 w związku z art. 300 § 1 k.k. i art. 296 § 3 k.k. Pierwsze
dotyczyło opisanych czynności, skierowanych do składników majątkowych Spółki
„G.(...)” i skutkowało uniemożliwieniem przeprowadzenia egzekucji orzeczeń sądowych,
którymi przyznano powódce określone wierzytelności w łącznej wysokości
10 850 384,58 zł, a zatem popełnienie go jest wyrządzeniem szkody. Wysokość jej nie
jest jednak objęta znamionami przedmiotowymi tego przestępstwa, a tym samym nie
8
jest wiążące w postępowaniu cywilnym określenie wysokości szkody w wymienionej
kwocie, dokonane w postępowaniu karnym. Drugie dotyczy wyrządzenia Spółce „G.(...)”
szkody majątkowej w wielkich rozmiarach, w łącznej kwocie co najmniej 2 731 309,09 zł,
na którą składa się majątek ruchomy i nieruchomy, przejęty przez Bartosza Buczka w
ramach tak zwanej kompensaty, nieuiszczonych cen zakupu różnych przedmiotów od tej
Spółki oraz wartość sprzedanej mu produkcji w toku. Do znamion ustawowych tego
przestępstwa należy skutek w postaci wyrządzenia zarządzanemu podmiotowi szkody
majątkowej, doprowadzenie do wyrządzenia szkody majątkowej. W odniesieniu do typu
przestępstwa opisanego § 1 art. 296 k.k., typ przewidziany art. 296 § 3 k.k. należy do
kategorii kwalifikowanych, którego elementem wyróżniającym, uzasadniającym
surowszą odpowiedzialność karną jest wyrządzenie przez sprawcę szkody majątkowej
w wielkich rozmiarach. Na podzielenie zasługuje przyjęcie przez Sąd Apelacyjny, że
wyrok karny wydany przez Sąd Okręgowy w O. w dniu 9 grudnia 2004 r. sygn. akt III K
(…) wiąże w rozpoznawanej sprawie co do popełnienia przez pozwanych opisanych
przestępstw oraz ustalenia, że wyrządzona została szkoda powódce, a Spółce „G.(...)” w
wysokości odpowiadającej co najmniej szkodzie w wielkich rozmiarach, wskazanej w art.
115 § 6 w związku z § 7 k.k. Wydanie wyroku skazującego na podstawie art. 387 k.p.k.,
na wniosek oskarżonych, nie różni się, w odniesieniu do ustaleń co do popełniania
przestępstwa od takich ustaleń, zawartych w wyroku wydanym po przeprowadzeniu
postępowania karnego na zasadach ogólnych. Nie zasługiwał na podzielenie zarzut
skarżących naruszenia art. 415 k.c. w związku z art. 6 k.c. przez wadliwą interpretację i
nierozważenie odpowiedzialności na płaszczyźnie cywilnoprawnej. Pozwani nie mogą
bronić się zarzutem niepopełnienia przestępstwa, jak też, że tym przestępstwem nie
wyrządzili szkody. Związanie wyrokiem karnym oznacza, że spełnione zostały przesłanki
z art. 415 k.c.
Nie można jednak podzielić stanowiska tego Sądu, że moc wiążąca wyroku karnego
oznacza, że powódce wyrządzona została szkoda w wysokości 760 000 zł. Objęta
przestępstwem przewidzianym art. 300 § 2 w związku z art. 300 § 1 k.k. szkoda,
spowodowana przez pozwanych polega na udaremnieniu wyegzekwowania w sądowym
postępowaniu egzekucyjnym wierzytelności powódki określonych opisanymi tytułami
wykonawczymi. Usunięcie ze Spółki „G.(...)” majątku, do którego egzekucja mogła być
skierowana może oznaczać, że taką sumę powódka by uzyskała. Należy mieć jednak na
uwadze, że wartość tego majątku nie jest tożsama z odszkodowaniem należnym
powódce. Pozwani podnieśli zarzuty, przecząc takiemu konstruowaniu szkody, złożyli
9
wnioski o przeprowadzenie dowodów, które nie zostały uwzględnione, a wobec złożenia
apelacji przez powódkę nie mogli kwestionować czynności Sądu pierwszej instancji. W
tej sytuacji nierozważenie przez Sąd Apelacyjny stanowiska pozwanych wskazuje na
zasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie
art. 361 k.c. polegające na przyjęciu, że zachodzi związek przyczynowy pomiędzy
usunięciem mienia Spółki „G.(...)” a niemożnością zaspokojenia się powódki w zakresie
kwoty 760 000 zł oraz art. 362 k.c. przez nierozważenie, czy powoływane przez
pozwanych zarzuty zezwalają na zastosowanie go, tak przy uwzględnieniu kwestii
formalnych, jak i materialnoprawnych.
Z powyższych względów zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać
do ponownego rozpoznania w oparciu o art. 39815
k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach
postępowania kasacyjnego pozostawione zostało końcowemu orzeczeniu na podstawie
art. 39821
w związku z art. 391 § 1 i art. 108 § 2 k.p.c.