Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 15/10
POSTANOWIENIE
Dnia 9 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Barbara Myszka
w sprawie z powództwa Zbigniewa L.
przeciwko "E." sp. z o.o. w S.
o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 kwietnia 2010 r.,
na skutek zagadnienia prawnego przedstawionego
przez Sąd Okręgowy
postanowieniem z dnia 28 stycznia 2010 r.,
"Czy podniesienie zarzutu nadużycia prawa podmiotowego (art.
5 k.c.), jeśli jest słuszny, może zniweczyć skutki wpływu terminu
zawitego z art. 574 k.s.h.?
Innymi słowy: "czy z pomocą wymienionego zarzutu można
wskrzesić odpowiedzialność wspólników byłej spółki cywilnej za jej
zobowiązania, wygasłą po upływie terminu trzyletniego (art. 574
k.s.h.), liczonego od dnia przekształcenia w trybie art. 551 § 2 i 3
k.s.h. spółki cywilnej w spółkę handlową?"
odmawia podjęcia uchwały.
2
Uzasadnienie
Podobne zagadnienie prawne do przedstawionego w niniejszej sprawie było
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w sprawie III CZP 104/08. W tamtej
sprawie dotyczyło ono kwestii, czy upływ terminu zawitego wynikający z art. 534
k.c. może zostać nieuwzględniony na skutek zarzutu czynienia ze swego prawa
użytku w sposób sprzeczny ze społeczno gospodarczym przeznaczeniem prawa
lub zasadami współżycia społecznego. Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia
6 listopada 2008 r. odmówił podjęcia w tamtej sprawie uchwały. Po dokonaniu
przeglądu orzecznictwa dotyczącego rozpoznawanej kwestii stwierdził, że, co do
zasady, dopuszcza się w nim - w sytuacjach zupełnie wyjątkowych - możliwość
nieuwzględnienia upływu terminu zawitego z powołaniem się na zasady współżycia
społecznego. Rozbieżności dotyczą przede wszystkim możliwości zastosowania tej
zasady do konkretnego stanu faktycznego, a więc problemu subsumcji normy
wynikającej z art. 5 k.c. W tej sytuacji wydawanie przez Sąd Najwyższy kolejnego
orzeczenia w materii, której dotyczy przedstawione zagadnienie prawne nie
wniosłoby nowych treści judykacyjnych, a zmierzałoby nieuchronnie do wypowiedzi,
czy zastosowanie art. 5 k.c. w konkretnej sprawie jest uzasadnione, a zatem byłoby
niedopuszczalnym zastępowaniem sądu meriti w orzekaniu.
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela
stanowisko prawne zajęte w powołanym postanowieniu z dnia 6 listopada 2008 r.
III CZP 104/08 i w konsekwencji uznaje, że również w sprawie niniejszej należało
odmówić podjęcia uchwały (art. 390 k.p.c. w zw. z art. 61 § 1 ustawy z dnia
23 listopada 2003 r. o Sądzie Najwyższym, Dz. U. Nr 240, poz. 1052).