Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 23 grudnia 1994 r.
I PRN 91/94
Prokurator, który zrzekł się stanowiska w związku z powołaniem go na
sędziego nabywa prawo do nagrody z zakładowego funduszu nagród od zatrud-
niającej go prokuratury za przepracowaną w tym zakładzie pracy część roku
kalendarzowego (art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 10 lipca 1985 r. o rocznych
nagrodach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach
organizacyjnych nie będących przedsiębiorstwami państwowymi - Dz. U. Nr 32,
poz. 141 ze zm.).
Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Kazimierz
Jaśkowski (sprawozdawca), Stefania Szymańska,
Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Jana Szewczyka, po rozpoznaniu w
dniu 9 grudnia 1994 r. sprawy z powództwa Bożeny M.-S., Teresy Elżbiety W. i Pawła
W. przeciwko Prokuraturze Rejonowej w S. oraz Prokuraturze Wojewódzkiej w S. o
nagrody z zakładowego funduszu nagród, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra
Sprawiedliwości [...] od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Szczecinie z dnia 30
maja 1994 r., [...]
o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 30 maja 1994 r., [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Szczecinie
zasądził od Prokuratury Rejonowej w S. na rzecz Bożeny M.-S., Teresy W. i Pawła W.
odpowiednio kwoty 4.154.000 zł, 4.556.900 zł i 5.462.400 zł z odsetkami ustawowymi
tytułem nagród z zakładowego funduszu nagród za okres od dnia 1 stycznia 1993 r. do
dnia 30 września 1993 r., częściowo umorzył postępowanie, oddalił powództwo w
stosunku do Prokuratury Wojewódzkiej w S. i orzekł o kosztach procesu.
W uzasadnieniu, sporządzonym na podstawie art. 419 § 3 k.p.c., Sąd ten ustalił,
że w spornym okresie powodowie byli zatrudnieni na stanowiskach prokuratorów
Prokuratury Rejonowej w S. Dnia 28 września 1993 r. zostały powodom wręczone
powołania na stanowiska sędziów. Z tej przyczyny pismami z dnia 30 września 1993 r.
powodowie zrzekli się stanowisk prokuratorów. W pismach z dnia 30 września 1993 r.,
odwołujących powodów ze stanowisk prokuratorów stwierdzono, że przyczyną tych
odwołań jest powołanie powodów na stanowiska sędziów, a jako podstawę prawną
odwołania wskazano przepis art. 16 ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1985
r. o prokuraturze (jednolity tekst: Dz. U. z 1991 r., Nr 25, poz. 103 ze zm.). Od dnia 1
października 1993 r. powodowie rozpoczęli pracę w Sądzie Rejonowym w S.
W ocenie Sądu I instancji powodowie nabyli prawo do spornych nagród na
podstawie przepisu art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 10 lipca 1985 r. o rocznych nagro-
dach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie
będących przedsiębiorstwami państwowymi (Dz. U. Nr 32, poz. 141 ze zm.), albowiem
przyczyną rozwiązania z nimi stosunku pracy w Prokuraturze Rejonowej było powołanie
ich na sędziów.
Wyrok ten w części uwzględniającej powództwo zaskarżył rewizją nadzwyczajną
Minister Sprawiedliwości zarzucając mu rażące naruszenie prawa, a w szczególności
art. 6 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy z dnia 10 lipca 1985 r. i wnosząc na podstawie art.
417 § 1 i art. 419 § 2 k.p.c. o jego uchylenie i oddalenie powództwa oraz o wstrzymanie
wykonania zaskarżonego wyroku do czasu rozstrzygnięcia sprawy. Zdaniem
rewidującego rozwiązanie z powodami stosunków pracy nastąpiło w związku ze
zrzeczeniem się przez nich stanowisk prokuratorów, o czym świadczy wskazanie w
odwołaniach przepisu art. 16 ust. 3 pkt 1 ustawy o prokuraturze jako podstawy
odwołania. W tej sytuacji powodowie nie nabyli prawa do odpraw, co wynika z
odpowiedniego stosowania uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1994 r., I PZP
63/93.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rewizja nadzwyczajna nie jest uzasadniona.
Według art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 lipca 1985 r. o rocznych nagrodach z
zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie
będących przedsiębiorstwami państwowymi (Dz. U. Nr 32, poz. 141 ze zm.) nagroda
przysługuje pracownikowi po przepracowaniu w jednym zakładzie pracy całego roku.
Wyjątki od tego wymogu przewidziane są w art. 6 tej ustawy i w rozporządzeniu
Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 17 lutego 1986 r. w sprawie określenia
przypadków i warunków, w których pracownik nabywa prawo do rocznej nagrody z
zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie
będących przedsiębiorstwami państwowymi mimo nieprzepracowania w jednym
zakładzie pracy całego roku (Dz. U. Nr 5, poz. 30). Przepisy art. 6 ust. 1 powyższej
ustawy określają sytuację prawną pracownika w zakładzie pracy, do którego on
przechodzi w trakcie roku, zaś przepisy art. 6 ust. 2 regulują uprawnienia do nagrody w
zakładzie pracy, w którym zatrudnienie kończy się przed upływem roku
kalendarzowego. Przepis art. 6 ust. 2 pkt 1, będący przedmiotem odmiennej inter-
pretacji Sądu I instancji i Ministra Sprawiedliwości stanowi, że nagroda przysługuje
pracownikowi mimo nieprzepracowania w jednym zakładzie pracy całego roku, jeżeli
odszedł z zakładu pracy w wyniku przeniesienia służbowego, powołania, wyboru lub
zalecenia jednostki nadrzędnej. Z omawianym przepisem koresponduje przepis art. 6
ust. 1 pkt 1 tej ustawy, według którego nagroda przysługuje pracownikowi mimo
nieprzepracowania w jednym zakładzie całego roku, jeżeli został zatrudniony w wyniku
przeniesienia służbowego, powołania, wyboru lub zalecenia jednostki nadrzędnej.
Przepis ten wymienia te same cztery okoliczności - powodujące nabycie prawa do
nagrody u nowego pracodawcy - co przepis art. 6 ust. 2 pkt 1, mający zastosowanie
wobec prawa do nagrody u poprzedniego pracodawcy.
Brak jest przekonywających argumentów do innego traktowania pracownika
powoływanego - w zakresie prawa do omawianej nagrody - w zakładzie pracy, w którym
podjął nowe zatrudnienie i w zakładzie pracy, z którego odszedł. Przyznanie prawa do
nagrody u uprzedniego pracodawcy pracownikowi zatrudnionemu w nowym zakładzie
pracy na podstawie powołania, wobec którego nie ma prawnej możliwości
przeprowadzenia tej zmiany podmiotów zatrudniających w formie przeniesienia
służbowego, ma na celu zrównanie jego sytuacji prawnej z pracownikami, wobec
których przeniesienie może być stosowane.
Należy także zwrócić uwagę na okoliczność, że przewidziane w art. 6 ust. 2 pkt 1
ustawy "powołanie" nie jest zdarzeniem, które powoduje ustanie stosunku pracy w
zakładzie pracy zatrudniającym pracownika do czasu powołania, lecz stanowi podstawę
powstania stosunku pracy u nowego pracodawcy. Do ustania dotychczasowego
stosunku pracy niezbędne jest jego rozwiązanie w sposób przewidziany prawem, co w
niniejszej sprawie oznacza konieczność odwołania powodów ze stanowisk
prokuratorów. Sędzia nie może być jednocześnie prokuratorem i dlatego powodowie
musieli złożyć rezygnacje z dotychczasowych stanowisk, jako że ustawa o prokuraturze
nie przewiduje odwołania prokuratora ze stanowiska z tej przyczyny, że został on
powołany na sędziego. Sąd Rejonowy zasadnie wywiódł, że powodów odwołano z
prokuratury dlatego, że zostali powołani na stanowiska sędziów, a składając rezygnację
z dotychczasowych stanowisk wypełnili oni swój obowiązek wynikający z
niedopuszczalności łączenia tych stanowisk. Oznacza to, iż powodowie spełnili
określoną w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy przesłankę nabycia prawa do nagrody, gdyż
odeszli z zakładu pracy w wyniku powołania.
Z powyższych rozważań wynika, że prokurator, który zrzekł się stanowiska w
związku z powołaniem go na sędziego, nabywa prawo do nagrody z zakładowego
funduszu nagród od zatrudniającej go prokuratury za tę część roku kalendarzowego, w
której pracował w tym zakładzie pracy.
Przedstawiony tu pogląd nie jest sprzeczny z uchwałą składu siedmiu sędziów
Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1994 r., I PZP 63/93 (OSNAPiUS 1994 Nr 10 poz.
158). W myśl tej uchwały sędziemu, który zrzekł się swojego stanowiska i został
odwołany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej po przepracowaniu w ciągu roku
co najmniej 6 miesięcy, nie przysługuje nagroda z zakładowego funduszu nagród,
chyba że zachodzą okoliczności określone w § 1 ust. 1 wyżej wskazanego
rozporządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 17 lutego 1986 r. W tej
uchwale przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego było prawo do nagrody sędziego,
który po odwołaniu go w następstwie rezygnacji ze stanowiska, nie został zatrudniony u
nowego pracodawcy w sposób określony w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy. W uzasadnieniu
uchwały wykazano, że odwołanie sędziego w następstwie zrzeczenia się przez niego
stanowiska nie jest równoznaczne z rozwiązaniem stosunku pracy w drodze
porozumienia stron. Przyjęto więc, że prawo do nagrody nie powstaje, gdyż żaden
przepis szczególny tego prawa nie przyznaje sędziemu odwołanemu w ten sposób, a
przepis art. 6 ust. 2 pkt 9 ustawy, przyznający prawo do nagrody w przypadku
rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron, nie może być w tym
przypadku stosowany. Omawiana uchwała dotyczyła więc innej sytuacji, niż w niniejszej
sprawie.
Z powyższych względów na mocy art. 421 § 1 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.
========================================