Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 8 lutego 1996 r.
III ARN 64/95
Uchwała rady gminy, podjęta na podstawie art. 18 ust. 2
pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r o samorządzie
terytorialnym (Dz. U. Nr 16, poz. 95 ze zm.) oraz art. 2 ust.
1 i art. 21 ust. 9 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gos-
podarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (jednolity
tekst: Dz. U z 1991 r., Nr 30, poz. 127 ze zm.) nie może
upoważnić innego organu gminy do zawarcia umowy cywilnoprawnej
z osobną treścią w sprawach z zakresu administracji
publicznej, zawierającej postanowienia naruszające interesy
prawne najemców lokali mieszkalnych i użytkowych znajdujących
się w budynkach stanowiących własność gminy, określone w
bezwzględnie wiążących przepisach art. 21 ust. 7 i 38 ustawy z
dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu
nieruchomości (jednolity tekst: Dz. U. z 1991 r., Nr 30, poz.
127 ze zm.)
Przewodniczący SSN: Adam Józefowicz, Sędziowie SN:
Andrzej Kijowski, Janusz Łętowski, Jerzy Kwaśniewski, Andrzej
Wróbel (sprawozdawca),
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Waldemara
Grudzieckiego, po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 1996 r. sprawy
ze skargi Władysława G. i Ireny K. na uchwałę Rady Miejskiej w
S. z dnia 29 lipca 1993 r. w przedmiocie renowacji kwartałów
miejskich w centrum S., na skutek rewizji nadzwyczajnej
Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego w Warszawie-Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie
z dnia 17 marca 1995 r., [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę
Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodek Zamiejscowy w
Szczecinie do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Rada Miejska w S. uchwałą [...] z dnia 29 lipca 1993 r.
zaakceptowała projekt umowy pomiędzy Zarządem Miasta S. a
[...] Grupą Renowacji Miasta (URGN), stanowiący załącznik do
uchwały, oraz na warunkach określonych w tym projekcie wyra-
ziła zgodę na wydzierżawienie do dnia 31 grudnia 2011 r. [...]
Grupie Renowacji Miasta nieruchomości określonych umową na
ustanowienie zabezpieczenia hipotecznego nakładów poniesionych
na przedmiot umowy lub kredytów bankowych do kwoty nie wyższej
niż 6.000.000 USD i na sprzedaż lokali w budynkach poddanych
renowacji oraz lokali niemieszkalnych w budownictwie zamiennym
na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów prawa, bez
ustalania jakichkolwiek kryteriów dodatkowych.
Z powyższego projektu umowy wynika między innymi, że
Miasto S. przekaże URGN nieodpłatnie grunty pod budowę 932
mieszkań zamiennych dla osób przekwaterowywanych z budynków
objętych renowacją, a podstawą oddania tych gruntów będą umowy
użyczenia zawierane w terminach wynikających z harmonogramu
przedsięwzięcia inwestycyjnego. Wybudowane przez URGN i na jej
koszt obiekty (budynki, budowle, urządzenia infrastruktury)
staną się własnością Miasta z chwilą ich nieodpłatnego
przekazania do użytku.
W świetle postanowień powyższego projektu do renowacji
przeznacza się dwa kwartały miejskie w Centrum S., szczegółowo
określone w tym projekcie. Miasto zobowiązuje się do
przekazania URGN tych nieruchomości na podstawie umów dzier-
żawy, które będą uprawniać dzierżawcę do najmu i
poddzierżawiania lokali i budynków bez zgody
wydzierżawiającego. W terminach wynikających z harmonogramu
przedsięwzięcia Miasto zobowiązuje się do opróżnienia nie-
własnościowych lokali mieszkalnych i użytkowych, do
sukcesywnego przekwaterowywania najemców lokali mieszkalnych z
budynków objętych renowacją, do wypowiadania umów najmu lokali
użytkowych z odpowiednim wyprzedzeniem oraz do negocjowania i
załatwiania spraw związanych z renowacją mieszkań lub lokali
użytkowych, stanowiących własność prywatną. Z kolei URGN
zobowiązuje się do ustanowienia administratorów dzierżawionych
nieruchomości na czas trwania dzierżawy. Do obowiązków admi-
nistratorów należy między innymi wynajmowanie i
poddzierżawianie lokali mieszkalnych i użytkowych, przy czym w
przypadku umów najmu lub dzierżawy wykraczających poza czas
trwania dzierżawy administratorzy są zobowiązani do
uzgadniania tych umów z Miastem. Miasto upoważnia też URGN do
zawierania umów sprzedaży lokali(budynków) na warunkach
określonych przepisami prawa i udzieli URGN odpowiednich
pełnomocnictw, przy czym strony umowy ustalają, że w zakresie
dozwolonym przez bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa
polskiego pierwszeństwo w zakupie tych lokali przysługiwać
będzie najemcom, z którymi stosunek najmu został rozwiązany z
powodu oddania lokali do renowacji, pod warunkiem, że nie
spowoduje to obowiązku URGN do zbycia takich lokali po cenie
niższej od ceny uzyskanej przy ich sprzedaży osobom trzecim.
Pismami z dnia 15 listopada 1993 r. Irena K.i Władysław
G. wezwali Radę Miejską w S. do usunięcia naruszenia ich
interesu prawnego powyższą uchwałą. Oświadczyli, że nie
wyrażają zgody na wykwaterowanie ich z zajmowanych obecnie lo-
kali, ani też na administrowanie nimi przez firmę z N.
Wskazali, że nie stać ich na kupno lokalu po renowacji ani
ponoszenie podwyższonych czynszów. Zarzucili, że powyższa
uchwała Rady Miejskiej narusza ich interesy prawne wynikające
z ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości.
Przewodniczący Rady Miejskiej w S. w piśmie z dnia 17
listopada 1993 r. [...] zawiadomił Irenę K. i Władysława G. o
nieuwzględnieniu ich żądania wyjaśniając, że uchwała Rady
Miejskiej z dnia 19 lipca 1993 r. nie narusza interesu
prawnego wnioskodawców, bowiem projektowana umowa nie narusza
obowiązującego prawa i wynika z uprawnień właścicielskich
gminy; posiadacz zależny nie ma wpływu na decyzję właściciela
co do sprzedaży, ani też co do warunków na jakich sprzedaż
będzie dokonywana.
Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w
Szczecinie wyrokiem z dnia 17 marca 1995 r. [...] stwierdził
niezgodność zaskarżonej uchwały z prawem w części
zatwierdzającej § 46 ust. 2 projektu umowy między zarządem
Miasta S. a [...] Grupą Renowacji Miasta /URGN/, a pozostałej
części skargi Władysława G. i Ireny K. oddalił.
W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że zaskarżona
uchwała jest uchwałą z zakresu administracji publicznej,
bowiem została podjęta w celu wykonania zadań publicznych,
polegających na remoncie kompleksu budynków położonych w śród-
mieściu S. W związku z remontem, uchwała przewiduje
przesiedlenie mieszkańców wydzielonych kwartałów miasta do
budynków zamiennych, wnika więc w sferę stosunków
publicznoprawnych, określonych przepisami prawa lokalowego i
ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości.
Postanowienia projektu umowy, będącej integralną częścią
zaskarżonej uchwały dotyczą nie tylko stron umowy, ale
znacznej liczby osób zamieszkujących i wykonujących
działalność gospodarczą w obrębie przeznaczonych do renowacji
kwartałów miasta.
W ocenie Sądu zaskarżona uchwała nie narusza prawa
własności lokalu mieszkalnego Władysława G., bowiem zgodnie z
§ 28 ust. 3 projektu umowy Miasto zobowiązało się jedynie do
opróżnienia niewłasnościowych lokali mieszkalnych i użyt-
kowych, a w § 34 tego projektu pozostawiło sprawę renowacji
lokali własnościowych umowie zawieranej między właścicielami
tych lokali a URGN.
Interes prawny skarżących, jako najemców lokali
użytkowych narusza natomiast § 46 ust. 2 projektu umowy, w
którym przewidziano pośrednio rozwiązywanie umów najmu lokali
mieszkalnych i użytkowych z powodu ich renowacji, a wprost
pierwszeństwo byłych najemców do kupna lokali po renowacji,
jednak za cenę nie niższą od uzyskanej przy sprzedaży lokali
osobom trzecim. Rozwiązanie umowy najmu lokali użytkowych z
powodu remontu narusza bowiem postanowienia § 14 umowy najmu
zawartej między skarżącymi a Miastem, które przewidywały, że w
przypadku konieczności dokonania przez wynajmującego remontu
budynku, w którym znajduje się lokal, prawa i obowiązki stron
ulegną zawieszeniu do czasu zakończenia remontu. Zawieszenie
wykonywania umowy nie pozbawiłoby skarżących statusu najemców
i uprawniałoby ich do skorzystania z przewidzianego w art. 21
ust. 7 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu
nieruchomości prawa nabycia zajmowanego lokalu na warunkach
określonych w tym przepisie. Sąd przyjął, że § 46 ust. 2
projektu umowy jest sprzeczny z umową dzierżawy oraz
powszechnie obowiązującym przepisem dotyczącym możliwości
nabycia i ceny lokalu użytkowego, co nakazywałoby stwierdzenie
nieważności uchwały w tej części. Ponieważ jednak od podjęcia
uchwały upłynął rok, to stosownie do art. 101 ust. 4 w związku
z art. 94 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie terytorialnym Sąd
ograniczył się do stwierdzenia niezgodności uchwały z prawem.
Powyższy wyrok zaskarżył Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego
w drodze rewizji nadzwyczajnej, zarzucając rażące naruszenie
art. 204 § 1 k.p.a. w związku z art. 216a k.p.a. przez
niezastosowanie tego przepisu, art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8
marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. Nr 16, poz.
95 ze zm.) w związku z wadliwą wykładnią tego przepisu i art.
207 k.p.a. oraz wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i o
wstrzymanie jego wykonania do czasu rozpoznania rewizji nadz-
wyczajnej.
W ocenie Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego zaskarżona
uchwała Rady Miejskiej w S. jest niewątpliwie uchwałą
zezwalającą na podjęcie przez Zarząd Miasta S. czynności
przekraczających zakres zwykłego zarządu określonymi w niej
składnikami mienia Miasta. Uchwała zrodziła następstwa prawne
bezpośrednie (wewnętrzne), jako przyzwolenie na podjęcie przez
Zarząd takich czynności oraz następstwa prawne pośrednie,
względnie potencjalne (zewnętrzne) w stosunku do najemców lo-
kali mieszkalnych i użytkowych, stanowiących własność Miasta,
a położonych na obszarze wskazanym w tej uchwale. Zdaniem
wnoszącego rewizję nadzwyczajną, wyrażenie zgody na podjęcie
określonych czynności cywilnoprawnych nie zastępuje tych
czynności, a więc nie rodzi bezpośrednich następstw związanych
z danymi czynnościami, a zatem Naczelny Sąd Administracyjny
kwestionując zgodność z prawem powyższej uchwały wypowiedział
się w kwestiach dotyczących wyłącznie prawa cywilnego, co nie
należy do zakresu właściwości tego Sądu. Jeżeli natomiast
najemcy twierdzą w szczególności, że § 46 ust. 2 zawartej w
dniu 10 listopada 1993 r. umowy między Miastem S. a URGN A.S z
siedzibą w B. [...] nie powinien rodzić w stosunku do nich
skutków prawnych, mają otwartą drogę przed sądami powszech-
nymi. Ani wnoszący rewizję nadzwyczajną ani Sąd Najwyższy, ani
też Naczelny Sąd Administracyjny nie są władne wypowiedzieć
się co do legalności powyższej uchwały aprobującej projekt
umowy prawa cywilnego.
Pierwszy Prezes Sadu Najwyższego wskazał ponadto, że
Naczelny Sąd Administracyjny oceniając legalność zaskarżonej
uchwały powinien brać pod uwagę nie tylko stan prawny
istniejący w dniu podjęcia tej uchwały, ale także w dniu
orzekania przez ten Sąd, a zatem był zobowiązany uwzględnić
rozwiązania przyjęte w ustawie z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie
lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych ( Dz. Nr 105,
poz. 509), z których wynika jednoznacznie, że w sprawach
takich jak przedmiotowa, o ustaniu stosunku najmu, orzeka sąd
powszechny.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Pogląd wnoszącego rewizję nadzwyczajną, że Naczelny Sąd
Administracyjny nie był władny do oceny legalności zaskarżonej
uchwały Rady Miasta S. z dnia 29 lipca 1993 r., nie jest
trafny. U podstaw tego poglądu tkwi bowiem błędne założenie,
że projekt umowy pomiędzy Zarządem Miasta S. a [...] Grupą
Renowacji Miasta jest jedynie projektem umowy prawa cywilnego,
a w kwestii legalności takich projektów nie są władne
wypowiadać się nawet sądy cywilne. Tymczasem, w myśl § 1
uchwały, projekt powyższej umowy jest załącznikiem do tej
uchwały, a ponadto w jej § 2 stanowi się, że Rada Miejska
wyraża zgodę na podjęcie określonych w uchwale czynności
przekraczających zakres zwykłego zarządu określonymi skład-
nikami mienia komunalnego “na warunkach określonych w
projekcie umowy”. Ze wskazanych przepisów uchwały
jednoznacznie wynika, że projekt umowy jest integralną częścią
tej uchwały zarówno w sensie technicznym, jak i przede wszys-
tkim merytorycznym, bowiem określa szczegółowe warunki
podejmowania czynności określonych w § 2 uchwały oraz określa
nieruchomości, co do których te czynności będą podejmowane.
Należy w związku z tym stwierdzić, że przy założeniu, iż
powyższa uchwała spełnia przesłanki określone w art. 101 ust.
1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym
(Dz. U. Nr 16, poz. 95 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny
był uprawniony do oceny zgodności zaskarżonej uchwały z prawem
nie tylko w zakresie wynikającym z brzmienia samej uchwały,
lecz także z treści projektu umowy będącego integralną częścią
tej uchwały.
Stosownie do treści art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie
terytorialnym do sądu administracyjnego może być zaskarżona
uchwała organu gminy podjęta w sprawie z zakresu administracji
publicznej. Pojęcie “sprawa z zakresu administracji pub-
licznej” ma charakter materialnoprawny i obejmuje sprawy
należące do właściwości organów gminy rozstrzygane w drodze
uchwały. Istotnym kryterium uznania uchwały organu gminy za
uchwałę podjętą w sprawie z zakresu administracji publicznej
jest zatem przynależność norm prawnych stanowiących podstawę
jej wydania do norm prawa administracyjnego (publicznego) i
wynikający z tej normy charakter przedmiotu regulacji w drodze
uchwały. W ocenie Sądu Najwyższego odwołanie się w tej kwestii
jedynie do celu wydania uchwały organu gminy , jakim jest
wykonywanie zadań publicznych nie stanowi wystarczającej
podstawy do uznania, że jest to uchwała w rozumieniu art. 101
ustawy o samorządzie terytorialnym, bowiem zadania publiczne
gmina może wykonywać także poprzez podejmowanie czynności o
charakterze cywilnoprawnym. W związku z tym należy wskazać, że
materialnoprawną podstawą wyżej wymienionej uchwały Rady
Miejskiej w S. są przepisy art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. Nr
16, poz. 95 ze zm.) oraz art. 2 ust. 1 i art. 21 ust. 9 ustawy
z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i
wywłaszczaniu nieruchomości (jednolity tekst: Dz. U. z 1991
r., Nr 30, poz. 127 ze zm.), których przynależność do norm
prawa publicznego nie może budzić wątpliwości. Powyższe
przepisy upoważniają bowiem organy administracji publicznej, w
tym przypadku organy gminy, do wykonywania zadań publicznych
polegających na gospodarowaniu gruntami, budynkami i lokalami
stanowiącymi składnik mienia komunalnego. Uprawnienia organów
gminy w zakresie gospodarowania takimi nieruchomościami są
wprawdzie realizowane w wykonywaniu przez gminę uprawnień
płynących z prawa własności komunalnej, to jednak brak jest
wystarczających podstaw do uznania, że podejmowane przez
organy gminy uchwały odnoszące się do mienia komunalnego tylko
ze względu na taki przedmiot regulacji nie należą do uchwał w
rozumieniu art. 101 ustawy o samorządzie terytorialnym. Przy
ocenie, czy uchwała organu gminy dotycząca gospodarowania
mieniem komunalnym jest uchwałą z zakresu administracji
publicznej należy bowiem uwzględnić także wynikający z ustawy
o samorządzie terytorialnym i ustawy o gospodarce gruntami i
wywłaszczaniu nieruchomości podział kompetencji w tym zakresie
między zarząd gminy a radę gminy, który daje podstawę do
wniosku, że rada gminy, jako organ stanowiący i kontrolny w
stosunku do zarządu gminy, jest upoważniona do ustalania
zasad, względnie kryteriów gospodarowania tym mieniem,
natomiast wykonywanie bezpośredniego zarządu tym mieniem,
między innymi poprzez składanie oświadczeń woli w imieniu gmi-
ny, czyli podejmowanie czynności z zakresu prawa cywilnego,
należy do właściwości zarządu gminy. Określona tymi przepisami
właściwość zarządu gminy w zakresie gospodarowania mieniem
komunalnym nie wyklucza dopuszczalności ustalania w drodze
uchwały rady gminy ogólnych, wiążących zarząd, zasad gospo-
darowania tym mieniem, podejmowanej na podstawie upoważnień
zawartych w ustawach szczególnych i ustawie o samorządzie
terytorialnym. Stanowiąc uchwały dotyczące gospodarowania
mieniem komunalnym rada gminy działa w wykonaniu swoich
ustawowych kompetencji o charakterze publicznoprawnym i jest
uprawniona z tego tytułu do oddziaływania na treść czynności
cywilnoprawnych podejmowanych przez zarząd gminy, chyba że
przepisy ustaw zastrzegają wyłączną właściwość zarządu w tym
zakresie.
Uchwała Rady Miejskiej w S. w swej treści nie zawiera
jedynie zgody na podjęcie przez Zarząd S. czynności
wymienionych w § 2 tej uchwały, lecz także określa wiążące
Zarząd zasady, względnie kryteria dokonywania tych czynności,
a ponadto ustala szczegółowe zasady przeprowadzania remontów
wskazanych w załączniku do uchwały budynków komunalnych,
administrowania tymi budynkami, realizacji budownictwa
zamiennego, przekwaterowywania najemców lokali mieszkalnych i
użytkowych w takich budynkach do budynków zamiennych oraz
uprawnienia tych najemców do uzyskania lokali po ich
wyremontowaniu. W związku z tym należy uznać, że trafny jest
pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w
uzasadnieniu kwestionowanego niniejszą rewizją nadzwyczajną
wyroku, iż powyższa uchwała Rady Miejskiej w S. jest uchwałą z
zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 101 ustawy
o samorządzie terytorialnym. Powyższa uchwała wnika bowiem,
wedle prawidłowej oceny Sądu, w sferę stosunków
publicznoprawnych, określonych przepisami obowiązującej
wówczas ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe
(jednolity tekst: Dz. U z 1987 r., Nr 30 poz. 165 ze zm.) i
ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości.
Postanowienia projektu umowy, będącej integralną częścią
zaskarżonej uchwały dotyczą nie tylko stron umowy, ale
znacznej liczby osób zamieszkujących i wykonujących
działalność gospodarczą w obrębie przeznaczonych do renowacji
kwartałów miasta.
Podsumowując tę część rozważań należy stwierdzić, że
Naczelny Sąd Administracyjny był władny ocenić zgodność
powyższej uchwały Rady Miejskiej w S., jako uchwały z zakresu
administracji publicznej z prawem, w tym z przepisami powoła-
nych wyżej ustaw.
Zarzut wnoszącego rewizję nadzwyczajną, że kwestionując
część przedmiotowej uchwały przez stwierdzenie jej
niezgodności z prawem Sąd wyraził stanowisko, iż Zarząd Miasta
nie mógł zawrzeć umowy cywilnoprawnej zawierającej § 46 pkt 2
o treści takiej jak w załączniku, a zatem wypowiedział się w
sposób władczy w kwestiach dotyczących wyłącznie prawa
cywilnego, nie jest trafny. Z treści uzasadnienia nie wynika
bowiem, że Sąd rozważał tę kwestię, a tym bardziej, że zajął
jakiekolwiek stanowisko w sprawie znaczenia powyższej uchwały
dla skuteczności umowy cywilnoprawnej, jaką Zarząd Miasta S.
zawrze (zawarł) z URGN. Nie podzielając tego zarzutu rewizji
nadzwyczajnej Sąd Najwyższy stwierdza, że Naczelny Sąd
Administracyjny nie był uprawniony do oceny zgodności
powyższej uchwały z postanowieniami umów najmu, zawartych
między skarżącymi a miastem. Zgodnie bowiem z treścią art. 101
ustawy o samorządzie terytorialnym podstawą oceny
prawidłowości podejmowanych przez organy gminy uchwał z
zakresu administracji publicznej są przepisy prawa powszechnie
obowiązującego, z których skarżący wywodzi swój interes prawny
lub uprawnienie. W zakresie tej oceny nie mieści się kwestia
zgodności uchwały rady gminy ustalającej zasady gospodarowania
składnikami mienia komunalnego z postanowieniami umów najmu
lokali w budynkach stanowiących własność komunalną.
Sąd Najwyższy jest zdania, że treść § 46 pkt 2 załącznika
do powyższej uchwały stanowiąca, iż prawo pierwszeństwa zakupu
lokali po renowacji przysługiwać będzie najemcom, z którymi
stosunek najmu został rozwiązany z powodu oddania lokali do
renowacji pod warunkiem, że nie spowoduje to obowiązku URGN do
zbycia takich lokali po cenie niższej od ceny uzyskanej przy
ich sprzedaży osobom trzecim powinna zostać oceniona przez
Naczelny Sąd Administracyjny z uwzględnieniem szczególnych, bo
związanych z remontem lokali, przesłanek nabycia przez najem-
ców określonego w tym przepisie prawa pierwszeństwa, a nadto w
świetle art.21 ust. 7 ustawy o gospodarce gruntami i
wywłaszczaniu nieruchomości, który przewiduje prawo wyłącz-
ności osób w nim wymienionych do nabycia zajmowanego lokalu za
cenę równą wartości tego lokalu, ustaloną w sposób określony w
art. 38 tej ustawy, a więc w trybie bezprzetargowym (
uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1995
r., III CZP 109/95 OSNC 1996 z. 1 poz. 5). Sąd Najwyższy w
obecnym składzie podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu
uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24
lutego 1995 r., III CZP 161/94 (OSNC 1995 z. 5 poz. 1), że
powyższy przepis ustawy wzmacnia pozycję prawną najemcy lub
dzierżawcy lokalu, co skłania do wniosku, iż powyższe prawo
wyłączności tych osób do nabycia lokalu za określoną w tym
przepisie cenę, podlega szczególnej ochronie i nie może być
ograniczone w drodze uchwały rady gminy podjętej na podstawie
art. 18 ust. 2 pkt 9 lit a ustawy o samorządzie terytorialnym
i art. 2 ust. 1 oraz 21 ust. 9 ustawy o gospodarce gruntami i
wywłaszczaniu nieruchomości.
Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w
sentencji.
=======================================