Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 11 kwietnia 1996 r.
II UR 3/96
Jeżeli absolwent szkoły ponadpodstawowej w okresie trzech miesięcy wy-
czekiwania na nabycie prawa do zasiłku dla bezrobotnych (art. 20 ust. 7 ustawy z
dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu, Dz. U. Nr 106, poz. 457
ze zm.) stał się niezdolny do pracy, to pobieranie przysługującego mu wówczas
na podstawie art. 20 ust. 13 w zw. z art. 20 ust. 12 i art. 15 ust. 9 tej ustawy zasiłku
na warunkach zasiłku dla bezrobotnych nie było okresem składkowym, ani okre-
sem nieskładkowym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 października 1991
r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o
zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zm.).
Przewodniczący SSN: Maria Tyszel, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski (spra-
wozdawca), Stefania Szymańska,
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Witolda Bryndy, po rozpoznaniu w dniu
11 kwietnia 1996 r. sprawy z wniosku Daniela U. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych-Oddział w J. o rentę inwalidzką, na skutek rewizji strony pozwanej od
wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z
dnia 7 listopada 1995 r., [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie Daniela U. od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w J. z dnia 9 maja 1995 r., [...].
U z a s a d n i e n i e
Wnioskodawca Daniel U., urodzony 10 sierpnia 1976 r., po ukończeniu w dniu
23 czerwca 1994 r. zasadniczej szkoły zawodowej, zarejestrował się w dniu 16 sierpnia
tegoż roku w Rejonowym Urzędzie Pracy w J., uzyskując status bezrobotnego
absolwenta, wyczekującego na prawo do zasiłku, które zgodnie z treścią obowiązują-
cego wówczas przepisu art. 20 ust. 7 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o
zatrudnieniu i bezrobociu (Dz. U. Nr 106, poz. 457 ze zm.) miał nabyć po upływie 3
miesięcy od zarejestrowania się w Urzędzie Pracy.
W dniu 27 października 1994 r. wnioskodawca uległ wypadkowi, którego
skutkiem było powstanie od tej daty inwalidztwa III grupy. Przedłożenie Urzędowi Pracy
zwolnienia lekarskiego spowodowało wypłacanie wnioskodawcy świadczenia
określonego jako "zasiłek dla bezrobotnych za udokumentowany okres niezdolności do
pracy, za który przysługiwałyby zasiłki z ubezpieczenia społecznego" i należnego
według art. 15 ust. 9 w zw. z art. 20 ust. 13 powołanej ustawy o zatrudnieniu i bezrobo-
ciu również w okresie wyczekiwania na zasiłek z tytułu bezrobocia.
Powyższe świadczenie było wnioskodawcy wypłacane w związku z niezdolnością
do pracy od dnia 27 października 1994 r. do dnia 16 listopada 1995 r. Po tej dacie
wnioskodawca pobierał do dnia 24 kwietnia 1995 r. zasiłek dla bezrobotnych, po czym
utracił do niego prawo, gdyż nie stawił się w wyznaczonym terminie w Urzędzie Pracy,
do czego był obowiązany na podstawie art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia
1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 1995 r., Nr 1, poz. 1 ze
zm.). Z dniem 5 maja 1995 r. wnioskodawca podjął zatrudnienie w Spółce Cywilnej [...],
więc utracił status osoby bezrobotnej.
W dniu 31 marca 1995 r. wnioskodawca wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych-Oddział w J. o rentę inwalidzką. Organ rentowy, decyzją z dnia 9 maja
1995 r., [...], odmówił prawa do dochodzonego świadczenia, gdyż uznał, że wniosko-
dawca nie spełnił przesłanek określonych w art. 32 pkt 3 oraz w art. 33 ust. 3 ustawy z
dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267 ze zm.). Wystąpienie inwalidztwa III grupy u wnioskodawcy, jako
bezrobotnego absolwenta w okresie wyczekiwania na prawo do zasiłku dla bezrobot-
nych, uniemożliwia - w ocenie ZUS - przyjęcie, że inwalidztwo powstało w okresie
zatrudnienia lub w okresie równorzędnym z okresem zatrudnienia albo nie później niż w
ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (art. 32 pkt 3 ustawy o z.e.p.), jak też
uznanie, że wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu do dnia powstania inwalidztwa,
który to warunek formułuje art. 33 ust. 3 ustawy o z.e.p., a ten to przepis, wobec
nieposiadania przez wnioskodawcę jednorocznego okresu zatrudnienia stosownie do
jego wieku, w którym powstało inwalidztwo, musiałby - w związku z art. 32 ustawy o
z.e.p. - stanowić podstawę prawną dochodzonego świadczenia.
W odwołaniu wniesionym w dniu 23 maja 1995 r. do Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie, wnioskodawca zarzucił organowi
rentowemu, że dokonał niekorzystnej dla niego, zawężającej wykładni przepisów.
Tymczasem w ocenie odwołania fakt zarejestrowania się w Rejonowym Urzędzie Pracy
stanowi o ubezpieczeniu wnioskodawcy i okresowi wyczekiwania na zasiłek dla
bezrobotnych nadaje charakter okresu składkowego, wymienionego w art. 2 ust. 2 pkt 6
ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach
ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze
zm.).
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie, wyrokiem
z dnia 7 listopada 1995 r., [...], zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w taki
sposób, iż uznał wnioskodawcę za inwalidę III grupy z ogólnego stanu zdrowia,
przyjmując równocześnie, że inwalidztwo to powstało w okresie 6 miesięcy od ukończe-
nia nauki w szkole ponadpodstawowej. Natomiast żądanie wnioskodawcy w pozostałej
części Sąd w pkt II wyroku przekazał organowi rentowemu do ponownego rozpoznania
celem wydania ostatecznej decyzji.
Z powołaniem się na zaświadczenie Rejonowego Urzędu Pracy w J., że
wnioskodawca w okresie od dnia 27 października 1994 r. do dnia 20 marca 1995 r.
przebywał na zasiłku chorobowym, Sąd pierwszej instancji uznał, iż zainteresowany stał
się inwalidą w okresie równorzędnym z okresem zatrudnienia. Odczytując zaś przepis
art. 33 ust. 3 ustawy o z.e.p. jako dotyczący prawa do renty inwalidzkiej w razie
powstania inwalidztwa w okresie 6 miesięcy od ukończenia nauki, Sąd Wojewódzki na
podstawie art. 477
14
§ 2 k.p.c. dokonał wspomnianej zmiany zaskarżonej decyzji.
Natomiast w związku z treścią drugiego zaświadczenia Rejonowego Urzędu Pracy w J.,
iż wnioskodawca od dnia 16 listopada 1994 r. do marca 1995 r. pobierał zasiłek dla
bezrobotnych, Sąd Wojewódzki przekazał sprawę w pozostałej części do ponownego
rozpoznania przez organ rentowy. Jednakże Sąd wyraził równocześnie pogląd, że
niezależnie od zawartego w pkt I wyroku rozstrzygnięcia o inwalidztwie, wnioskodawca
nie uzyska renty inwalidzkiej, gdyż odesłanie przez art. 33 ust. 3 ustawy o z.e.p. do
przepisu jej art. 34 oznacza, iż prawo do dochodzonego świadczenia zależy od
stwierdzenia u niego przynajmniej inwalidztwa II grupy.
Powyższy wyrok, rewizją z dnia 4 grudnia 1995 r., zaskarżył organ rentowy,
zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie mate-
riału dowodowego (art. 368 pkt 4 k.p.c.) i na tej podstawie domagał się uchylenia zas-
karżonego wyroku i oddalenia odwołania wnioskodawcy, względnie jego uchylenia i
przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W
uzasadnieniu rewizji organ rentowy podniósł, że Sąd pierwszej instancji zmienił decyzję
w części dotyczącej grupy inwalidztwa i momentu jego powstania, choć kwestie te były i
są bezsporne. Tymczasem zaskarżony wyrok nie ocenia charakteru prawnego
świadczenia pobieranego przez wnioskodawcę w okresie od dnia 27 października 1994
r., tj. od daty wypadku, do dnia 15 listopada 1994 r., tj. do upływu 3 miesięcy
wyczekiwania na prawo do zasiłku dla bezrobotnych, w szczególności nie wyjaśnia, czy
można ten okres uznać za równorzędny okresowi zatrudnienia. Zaskarżony wyrok
abstrahuje też od faktu, że wbrew wymaganiu art. 33 ust. 3 ustawy o z.e.p.
wnioskodawca nie pozostawał w zatrudnieniu do dnia powstania inwalidztwa.
Odpowiadając na rewizję organu rentowego, wnioskodawca wniósł o jej odda-
lenie [...], choć w piśmie procesowym z dnia 25 stycznia 1996 r. domagał się równo-
cześnie zmiany wyroku przez przyznanie prawa do renty inwalidzkiej, względnie
uchylenia orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi Wojewódzkiemu do ponownego
rozpoznania. Zdaniem wnioskodawcy spełnił on wymagania art. 33 ust. 3 w związku z
art. 32 ustawy o z.e.p., gdyż doznał inwalidztwa w okresie, za który przyznano mu i
wypłacono zasiłek dla bezrobotnych, tzn. w okresie składkowym. Postanowienia art. 34
ustawy o z.e.p. w ogóle zaś wnioskodawcy nie dotyczą.
Sąd Apelacyjny w Rzeszowie uzupełnił materiał dowodowy sprawy w trybie art.
477
4
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 477
15
§ 1 i 2 k.p.c. o dokumentację płacową Rejonowego
Urzędu Pracy w J., jak też o przesłuchanie wnioskodawcy w charakterze strony (art.
304 k.p.c.), korygując na tej podstawie niektóre ustalenia Sądu pierwszej instancji. W
świetle tych ustaleń Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że wydanie wyroku w
postępowaniu rewizyjnym zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego
budzącego poważne wątpliwości i zagadnienie to postanowieniem z dnia 30 stycznia
1996 r., [...], przedstawił Sądowi Najwyższemu w trybie art. 391 § 1 k.p.c. Wspomniane
zagadnienie prawne Sąd Apelacyjny wyraził w dwóch pytaniach: "czy powstanie
inwalidztwa bezrobotnego absolwenta w czasie 3 miesięcy od daty zarejestrowania w
rejonowym urzędzie pracy do dnia uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych
uprawnia do renty inwalidzkiej na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia
1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze
zm.)" oraz "czy użyty w wyżej powołanym przepisie zwrot "z uwzględnieniem art. 34"
rozumieć należy jako dodatkową przesłankę warunkującą przyznanie renty inwalidzkiej
od zaliczenia ubiegającego się o to świadczenie do I lub II grupy inwalidów".
W uzasadnieniu powyższych pytań Sąd Apelacyjny podniósł, że chodzi tu w
istocie o ogólniejszy problem jaki status prawny, w systemie ubezpieczenia społecz-
nego mają bezrobotni absolwenci szkół w okresie trzymiesięcznego wyczekiwania na
prawo do zasiłku dla bezrobotnych. Od rozstrzygnięcia tej kwestii zależy bowiem odpo-
wiedź na związane z rozpatrywaną sprawą pytanie, czy powstałe w takim okresie
inwalidztwo III grupy uprawnia do renty inwalidzkiej, zwłaszcza, że doznanie wypadku
powodującego inwalidztwo było - przed upływem okresu wyczekiwania na zasiłek dla
bezrobotnych - samoistną przesłanką wypłaty świadczenia, określonego jako zasiłek za
udokumentowany okres niezdolności do pracy, za który przysługiwałby zasiłek z
ubezpieczenia społecznego na wypadek choroby i macierzyństwa.
Sąd Apelacyjny skłania się do poglądu, że absolwent szkoły ponadpodstawowej
w okresie wyczekiwania na zasiłek dla bezrobotnych nie legitymuje się okresem
zatrudnienia wymaganym przez art. 32 pkt 2 ustawy o z.e.p., więc nie może mieć
wobec niego zastosowania art. 33 ust. 3 tej ustawy, określający wyjątek od tego
wymagania. Wprawdzie okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych jest w świetle art. 2
ust. 1 ustawy z dnia 17 października 1991 r. okresem składkowym, to jednakże nie
stanowi okresu zatrudnienia w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o z.e.p., tymczasem
posiadanie w minimalnym zakresie takiego kwalifikowanego okresu składkowego jest -
zdaniem Sądu - konieczne dla wliczenia doń okresu pobierania zasiłku dla bezro-
botnych.
Gdyby natomiast pobieranie zasiłku dla bezrobotnych kwalifikować jako okres
zatrudnienia, który przy spełnieniu warunków z art. 33 ust. 3 ustawy o z.e.p. uprawnia
do renty inwalidzkiej, to zasady słuszności i zasada równości obywateli wobec prawa
(art. 67 ust. 2 ustawy zasadniczej) nakazywałyby - w ocenie Sądu Apelacyjnego -
przyjąć taką wykładnię obowiązującego prawa, aby renty inwalidzkie otrzymali również
absolwenci, którzy mieli nieszczęście doznania inwalidztwa w okresie wyczekiwania na
prawo do zasiłku dla bezrobotnych. Byłoby to tym bardziej uzasadnione, że
trzymiesięczny okres wspomnianej karencji prawodawca zniósł od dnia 1 marca 1996 r.
Sąd Apelacyjny ustosunkował się też do podniesionych przez organ rentowy
wątpliwości w kwestii charakteru świadczenia pobieranego przez wnioskodawcę w
następstwie niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem z dnia 27 października
1994 r., wyrażając pogląd, że był to okres nieskładkowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 3
lit. a ustawy z dnia 17 października 1991 r., odpowiadający okresowi równorzędnemu z
okresem zatrudnienia według art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o z.e.p. Można by zatem
uznać, że inwalidztwo wnioskodawcy powstało w okresie wskazanym przez art. 32 pkt 3
ustawy o z.e.p., gdyby nie fakt, że wypłata świadczenia (zasiłku) była następstwem
wypadku i wynikłej stąd niezdolności do pracy, a nie odwrotnie, tzn. zaistnienia
wypadku w okresie pobierania zasiłku.
Na koniec Sąd Apelacyjny wyraził wątpliwość, czy zawarty w art. 33 ust. 3 in fine
ustawy o z.e.p. zwrot "z uwzględnieniem art. 34" należy rozumieć jako konieczność
zaliczenia do I lub II grupy inwalidów osób ubiegających się o świadczenie rentowe na
podstawie pierwszego z wymienionych przepisów, czy też jako zastrzeżenie, że wobec
osób określonych w art. 34 ust. 1 ustawy o z.e.p., które podejmują zatrudnienie w
okolicznościach przewidzianych w art. 33 ust. 3 tej ustawy, musi być zachowany
warunek posiadania okresu zatrudnienia wymienionego w jej art. 34 ust. 1.
Sąd Najwyższy postanowił przejąć sprawę do rozpoznania (art. 391 § 1 zd. 2
k.p.c.), mając w szczególności na względzie zmianę ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o
zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (jednolity tekst: Dz. U. z 1996 r., Nr 47, poz.
211), powoływanej dalej jako "ustawa z dnia 14 grudnia 1994 r.", dokonaną w
odniesieniu do bezrobotnych absolwentów szkół przez ustawę nowelizacyjną z dnia 22
grudnia 1995 r. (Dz. U. z 1996 r., Nr 5, poz. 34). W ustawie nowelizacyjnej skreślono
przepis art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r., stanowiący, że zasiłek dla
bezrobotnych absolwentów przysługuje od pierwszego dnia czwartego miesiąca po
zarejestrowaniu się w rejonowym urzędzie pracy do końca dwunastego miesiąca od
dnia określonego w dyplomie, świadectwie lub zaświadczeniu jako data ukończenia
szkoły albo nauki. Zmiana ta, obowiązująca od dnia 1 marca 1996 r., sprawiła, że nie
istnieje już instytucja trzymiesięcznego wyczekiwania na zasiłek dla bezrobotnych
absolwentów, więc podejmowanie przez Sąd Najwyższy uchwały generalizującej status
takich absolwentów w prawie ubezpieczenia społecznego jest bezprzedmiotowe.
Działając natomiast po przejęciu sprawy jako instancja rewizyjna, Sąd Najwyższy
uchylił zaskarżony wyrok Sądu Wojewódzkiego i oddalił odwołanie wnioskodawcy od
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w J. z dnia 9 maja 1995 r., [...].
Sąd Najwyższy zważył bowiem, co następuje:
Rewizja organu rentowego okazała się uzasadniona. Bezsporne skądinąd in-
walidztwo III grupy powstało u wnioskodawcy w dniu 27 października 1994 r., a więc w
okresie, w którym po zarejestrowaniu się w dniu 16 sierpnia 1994 r. w rejonowym
urzędzie pracy jako bezrobotny absolwent zasadniczej szkoły zawodowej, pozostawał
on - zgodnie z art. 20 ust. 7 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 16 października
1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu (Dz. U. Nr 106, poz. 457 ze zm.), powoływanej dalej
jako "ustawa" lub "ustawa z dnia 16 października 1991 r." - przez trzy miesiące, tj. do
dnia 16 listopada 1994 r., w oczekiwaniu na nabycie prawa do zasiłku dla
bezrobotnych. Wnioskodawca nie spełnia zatem określonego w art. 33 ust. 3 ustawy z
dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa o z.e.p.", warunku podjęcia
zatrudnienia w ciągu 6 miesięcy od ukończenia nauki oraz trwania w nim do dnia
powstania inwalidztwa.
Decyzją Kierownika Rejonowego Urzędu Pracy w J. z dnia 16 listopada 1994 r.,
[...], wnioskodawcy przyznano natomiast za okres od dnia 27 października 1994 r. do
dnia 16 listopada 1994 r. świadczenie z tytułu udokumentowanej i usprawiedliwionej
niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, za którą przysługiwałby zasiłek cho-
robowy z ubezpieczenia społecznego. Jako podstawę prawną wspomnianej decyzji
wskazano przepis art. 20 ust. 13 w zw. z art. 20 ust. 12 oraz art. 15 ust. 8 i 9 ustawy z
dnia 16 października 1991 r. Z powołanych przepisów wynika, że pomimo niepobierania
zasiłku dla bezrobotnych przysługują absolwentom i członkom ich rodzin również w
trzymiesięcznym okresie karencyjnym zasiłki rodzinne, pielęgnacyjne i pogrzebowe,
świadczenia zakładów opieki zdrowotnej oraz zasiłki - w wysokości zasiłku dla
bezrobotnych - za udokumentowane okresy niezdolności do pracy, za które
przysługiwałyby zasiłki z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Jeśli zważyć, że art. 20 ust. 12 ustawy odsyła do świadczeń, o których mowa
m.in. w art. 15 ust. 9, a przepis ten przewiduje uprawnienie do zasiłku szkoleniowego,
(wynoszącego 115% zasiłku dla bezrobotnych), to kierując się wyłącznie brzmieniem
przepisów można by dojść do paradoksalnego wniosku, iż pomimo braku prawa do
zasiłku dla bezrobotnych, absolwent niezdolny do pracy jest w okresie 3 miesięcy od
zarejestrowania się w urzędzie pracy uprawniony do pobierania zasiłku szkoleniowego,
którego wysokość przekracza kwotę zasiłku dla bezrobotnych. W istocie nie chodzi
jednak o to, aby w czasie niezdolności do pracy przypadającej na trzymiesięczny okres
karencyjny zapewnić bezrobotnemu zasiłek szkoleniowy, lecz zasiłek dla bezrobotnych,
a ściślej rzecz ujmując - zasiłek na warunkach zasiłku dla bezrobotnych. Trzeba
bowiem pamiętać, że definicja bezrobotnego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 9 ustawy
wymaga w zasadzie zdolności do pracy, więc osobę niezdolną do pracy można
traktować jako bezrobotną i wypłacać jej zasiłki tylko na mocy szczególnych przepisów
ustawy, interpretowanych w sposób wykluczający uprzywilejowanie takiej sytuacji.
Wprawdzie sentencja wyżej wspomnianej decyzji z dnia 16 listopada 1994 r.
stanowi błędnie o "przyznaniu" wnioskodawcy "prawa do zasiłku dla bezrobotnych", ale
w jej uzasadnieniu mówi się już prawidłowo o "świadczeniu za okres niezdolności do
pracy". Poza tym w uzasadnieniu wyraźnie zapowiedziano, że zasiłek dla bezrobotnych
będzie wnioskodawcy wypłacany po dniu 16 listopada 1994 r. na podstawie odrębnych
decyzji. Z zasiłku dla bezrobotnych wnioskodawca korzystał zatem od dnia 17 listopada
1994 r. do dnia 24 kwietnia 1995 r., po czym zasiłek został wstrzymany z powodu
nieusprawiedliwionego niezgłoszenia się w wyznaczonym terminie w rejonowym
urzędzie pracy. Natomiast za okres od dnia 27 października 1994 r., tj. od dnia
wypadku, do dnia 16 listopada 1994 r. czyli do upływu trzymiesięcznego okresu
karencyjnego, wnioskodawca otrzymał zasiłek na warunkach zasiłku dla bezrobotnych.
Oba te okresy mają różną doniosłość z punktu widzenia przepisów o nabyciu
prawa do świadczeń emerytalno-rentowych lub ich wysokości. Według art. 24 ust. 1
ustawy z dnia 16 października 1991 r. okresy pobierania zasiłków określonych w art. 15
i 20, a więc zasiłku szkoleniowego i zasiłku dla bezrobotnych, podlegały wliczeniu do
okresów zatrudnienia w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracow-
ników i ich rodzin. Jednakże po dniu 15 listopada 1991 r., tzn. po dniu wejścia w życie
ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach
ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze
zm.), powoływanej dalej jako "ustawa rewaloryzacyjna", wcześniejsze wyodrębnienie w
ustawie o z.e.p. okresów zatrudnienia, okresów równorzędnych z okresem zatrudnienia
i okresów zaliczalnych do okresów zatrudnienia zostało zastąpione kategorią okresów
składkowych (art. 2 ust. 1) i okresów nieskładkowych (art. 4 ust. 1). Okresem
składkowym w rozumieniu ustawy rewaloryzacyjnej był dla wnioskodawcy okres od dnia
17 listopada 1994 r. do dnia 24 kwietnia 1995 r., kiedy to pobierał zasiłek dla
bezrobotnych. Natomiast na okres od dnia 27 października 1994 r. do dnia 16 listopada
1994 r. wnioskodawca otrzymał na podstawie art. 20 ust. 13 w zw. z art. 20 ust. 12 i art.
15 ust. 9 ustawy z dnia 16 października 1991 r. świadczenie szczególne, nie będące
zasiłkiem dla bezrobotnych, jak też zasiłkiem szkoleniowym, tylko zasiłkiem
(świadczeniem) na warunkach zasiłku dla bezrobotnych z tytułu niezdolności do pracy.
Okres pobierania takiego zasiłku (świadczenia) nie stanowi zatem okresu składkowego,
względnie okresu nieskładkowego w rozumieniu ustawy rewaloryzacyjnej.
Sąd Apelacyjny uznał wprawdzie, że okres pobierania powyższego zasiłku
(świadczenia ) mógłby być kwalifikowany jako okres nieskładkowy na podstawie art. 4
ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy rewaloryzacyjnej i twierdził, iż przemawia za tym treść przepisu
art. 30 ust. 1 aktualnie obowiązującej ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i
przeciwdziałaniu bezrobociu w brzmieniu nadanym mu przez ustawę nowelizacyjną z
dnia 22 grudnia 1995 r. Powołany przepis stanowi bowiem, że okresy pobierania m.in.
zasiłku dla bezrobotnych i zasiłku szkoleniowego wlicza się do okresów składkowych,
natomiast okresy ich pobierania za czas udokumentowanej niezdolności do pracy
wlicza się jako okresy nieskładkowe. Rzecz jednak w tym, że wnioskodawca nie znalazł
się w sytuacji bezrobotnego, który w ramach posiadanego prawa do zasiłku zostałby
dotknięty okresową niezdolnością do pracy. Doznając wypadku powodującego
inwalidztwo III grupy, wnioskodawca nie pozostawał w zatrudnieniu oraz nie miał prawa
do zasiłku z Funduszu Pracy i dopiero wynikająca z wypadku niezdolność do pracy dała
mu uprawnienia do świadczenia na warunkach zasiłku dla bezrobotnych.
Z wyżej wskazanych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================