Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 10 maja 1996 r.
I PZP 11/96
Przewodniczący SSN: Maria Mańkowska, Sędziowie SN: Maria Tyszel, Kazimierz
Jaśkowski (sprawozdawca),
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Stefana Trautsolta, w sprawie z
powództwa Krzysztofa B., Jana Z., Ireny K., Barbary T., Grzegorza S., Jolanty K.,
Jarosława L., Małgorzaty D., Andrzeja O., Jarosława S., Mariana M., Janiny P. i Hanny
R. przeciwko Sądowi Wojewódzkiemu w S. o wynagrodzenie, po rozpoznaniu na
posiedzeniu jawnym dnia 10 maja 1996 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi postanowieniem z dnia
27 lutego 1996 r., [...] do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:
Czy wobec tego, iż ustawą z 23 grudnia 1994 r. o kształtowaniu środków na
wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.
U. Nr 34, poz. 163) ogłoszoną w dniu 31 maja 1995 r., która weszła w życie 1 stycznia
1995 r. zmieniony został art. 71 ustawy z 20 czerwca 1985 r. prawo o ustroju sądów
powszechnych (tekst jednolity: Dz. U. 7/1994 r., poz. 25 z późn. zm.) podstawę do
ustalenia wysokości wynagrodzeń sędziów w okresie od 1 stycznia 1995 r., do 31
marca 1995 r. winno stanowić przeciętne wynagrodzenie w sferze produkcji materialnej
w I kwartale 1995 r., czy też prognozowane przeciętne wynagrodzenie w państwowej
sferze budżetowej w 1995 r.?"
p o d j ą ł następującą uchwałę:
Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzeń sędziów w okresie od dnia 1
stycznia 1995 r. do dnia 30 marca 1995 r. stanowi przeciętne wynagrodzenie w
sferze produkcji materialnej w pierwszym kwartale 1995 r.
U z a s a d n i e n i e
Przedstawione w sentencji uchwały zagadnienie prawne powstało w następującej
sytuacji:
Powodowie - będący sędziami pozwanego Sądu Wojewódzkiego w S. - wnieśli o
zasądzenie od swojego pracodawcy wyrównania wynagrodzenia za pracę za okres od
dnia 1 stycznia 1995 r. do dnia 15 marca 1995 r. wraz z ustawowymi odsetkami.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Skierniewicach uwzględnił powództwo. Zdaniem
tego Sądu podstawą obliczenia wynagrodzenia powodów powinno być przeciętne wy-
nagrodzenie w sferze produkcji materialnej w IV kwartale 1994 r. bez wypłat z zysku,
wynoszące 669,64 zł, a nie zastosowane wobec powodów przeciętne wynagrodzenie w
kwocie 468,50 zł. Przepis art. 35 ust. 2 ustawy budżetowej na rok 1995 z dnia 30
grudnia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 27, poz. 141), stanowiący, że w okresie do dnia 31
marca 1995 r. wynagrodzenie sędziów pozostaje na poziomie wynagrodzenia z grudnia
1994 r., nie może mieć zastosowania w spornym okresie. Został on bowiem
opublikowany w Dzienniku Ustaw dnia 15 marca 1995 r. Stosowanie go od dnia 1
stycznia 1995 r. naruszałoby zasadę niedziałania prawa wstecz, a zatem w tym okresie
powodowie nabyli prawo do wynagrodzenia na podstawie art. 71 ustawy z dnia 20
czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz. U. z 1994
r., Nr 7, poz. 25 ze zm.).
Od tego wyroku rewizję wniosła strona pozwana zarzucając naruszenie art. 35
ustawy budżetowej na 1995 r., a także naruszenie art. 54 tej ustawy, stanowiącego, iż
ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1995 r.
Uzasadniając poważne wątpliwości prawne Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Łodzi wskazał, że zgodnie z art. 71 prawa o ustroju sądów
powszechnych wynagrodzenie zasadnicze sędziów równorzędnych sądów jest równe i
stanowi, odpowiednio do rangi stanowiska sędziego, wielokrotność przeciętnego
wynagrodzenia w sferze produkcji materialnej; wysokość wynagrodzenia sędziów
sądów równorzędnych różnicuje staż pracy i pełnione funkcje.
W myśl art. 71 § 2 wymienionej ustawy przez przeciętne wynagrodzenie w sferze
produkcji materialnej, o którym mowa w § 1, rozumie się przeciętne wynagrodzenie w
sferze produkcji materialnej w gospodarce narodowej bez wypłat z zysku ogłaszane co
kwartał przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" w terminie do 7 dnia roboczego drugiego
miesiąca każdego kwartału na kwartał poprzedni.
Zgodnie zaś z art. 71 § 3 cytowanej ustawy wynagrodzenie sędziów określa w
drodze rozporządzenia Prezydent po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa.
Z dniem 1 stycznia 1995 r. przestała obowiązywać ustawa z 10 grudnia 1993 r. o
kształtowaniu środków na wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej w 1994 r.
(Dz. U. Nr 129, poz. 601), która w przepisie art. 5 ust. 2 stanowiła, iż w okresie od dnia 1
czerwca do dnia 31 grudnia 1994 r. do ustalenia wynagrodzeń sędziów Sądu
Najwyższego, sędziów sądów powszechnych i prokuratorów oraz osób zajmujących
kierownicze stanowiska państwowe stosuje się przeciętne wynagrodzenie w sferze
produkcji materialnej w gospodarce narodowej bez wypłat z zysku w pierwszym kwartale
1994 r.
Ustawa z 23 grudnia 1994 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w
państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.z 1995 r., Nr 34,
poz. 163) w art. 15 zmieniła treść art. 71 prawa o ustroju sądów powszechnych, który
otrzymał brzmienie: "§ 1. Wynagrodzenie zasadnicze sędziów równorzędnych sądów
jest równe i stanowi, odpowiednio do rangi stanowiska sędziego, wielokrotność
prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej;
wysokość wynagrodzenia sędziów sądów równorzędnych różnicuje staż pracy i pełnione
funkcje. § 2. Wynagrodzenie sędziów określa, w drodze rozporządzenia, Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa".
Wymieniona ustawa została ogłoszona w dniu 31 marca 1995 r., a jej art. 23
stanowi, że ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1995
r.
W tym stanie prawnym Sąd Wojewódzki powziął wątpliwość dotyczącą wejścia w
życie przepisu art. 15 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r., zmieniającego treść art. 71
ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych i w konsekwencji, czy podstawą do
ustalenia wysokości wynagrodzenia sędziów w okresie od dnia 1 stycznia 1995 r. do
dnia 31 marca 1995 r. winno stanowić przeciętne wynagrodzenie w sferze produkcji
materialnej w I kwartale 1995 r., czy też prognozowane przeciętne wynagrodzenie w
państwowej sferze budżetowej w 1995 r.
Sąd Wojewódzki podniósł, iż przepis art. 15 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. w
zakresie odnoszącym się do czasu przed dniem ogłoszenia tej ustawy w Dzienniku
Ustaw narusza konstytucyjny zakaz nieretroakcji i nie ma mocy wiążącej. Jedynie w
przypadku, gdy wprowadza się regulacje korzystniejsze dla obywateli lub choćby nie
pogarszające ich dotychczasowej sytuacji prawnej można przyjąć, że retroaktywność
nie narusza zasad konstytucyjnych.
Zmiana przepisu art. 71 prawa o ustroju sądów powszechnych wprowadzona
ustawą z 23 grudnia 1994 r. jest - zdaniem Sądu Wojewódzkiego - niekorzystna dla
sędziów. Dotychczas podstawę ustalania ich wynagrodzenia stanowiło "przeciętne
wynagrodzenie w sferze produkcji materialnej", zaś ustawa z 23 grudnia 1994 r.,
wprowadziła w to miejsce "prognozowane przeciętne wynagrodzenie w państwowej
sferze budżetowej". Przepis art. 15 wymienionej ustawy zmienił zatem podstawę do
określenia wysokości wynagrodzeń sędziów. W dniu ogłoszenia ustawy z 23 grudnia
1994 r., a mianowicie 31 marca 1995 r., znane było już prognozowane przeciętne
wynagrodzenie w państwowej sferze budżetowej w 1995 r. Przepis art. 36 ust. 1 ustawy
budżetowej na 1995 r. określił je na kwotę 594,90 zł. Ustawa ta została opublikowana w
Dzienniku Ustaw nr 27 z dnia 16 marca 1995 r. W dniu ogłoszenia ustawy z 23 grudnia
1994 r. znane było również przeciętne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w
czwartym kwartale 1994 r. bez wypłat z zysku i nadwyżki bilansowej w spółdzielniach.
Wynosiło ono 669,64 zł (Dziennik Urzędowy GUS nr 1 poz. 6). Podstawę wyliczenia
wynagrodzenia sędziów, na gruncie przepisu art. 71 prawo o ustroju sądów
powszechnych przed jego nowelizacją, winno stanowić przeciętne wynagrodzenie z
kwartału, w którym powstaje prawo do wynagrodzenia. Pogląd taki wyraził Trybunał
Konstytucyjny w uchwale z 17 lutego 1993 r., nr 4/92 (OTK 1993 cz. I poz. 15). W dniu
ogłoszenia ustawy z 23 grudnia 1994 r. przeciętna z I kwartału 1995 r. nie została
jeszcze ogłoszona, lecz uwzględniając istniejącą inflację można było przyjąć - zdaniem
Sądu Wojewódzkiego - iż będzie ona wyższa od przeciętnej w IV kwartale 1994 r.
Sąd Wojewódzki wskazał także w uzasadnieniu, że orzeczeniem z dnia 14 marca
1995 r. w sprawie K 13/94 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 15 ustawy z 23 grudnia
1994 r. w zakresie, w jakim zmienia art. 71 § 1 ustawy prawo o ustroju sądów
powszechnych jest zgodny z Konstytucją.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotem wątpliwości Sądu Wojewódzkiego jest data wejścia w życie cy-
towanego przepisu art. 15 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o kształtowaniu środków na
wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw,
ogłoszonej w Dz. U. Nr 34, poz. 163 z dnia 31 marca 1995 r. (a nie, jak omyłkowo po-
dano w sentencji postanowienia Sądu Wojewódzkiego, 31 maja 1995 r.). Trafnie Sąd
Wojewódzki podniósł, iż wprowadzenie przez ten przepis, jako podstawy obliczania
wynagrodzenia sędziów sądów powszechnych, "prognozowanego przeciętnego wynag-
rodzenia w państwowej sferze budżetowej" w miejsce uprzednio stosowanego
"przeciętnego wynagrodzenia w sferze produkcji materialnej" stanowiło w ówczesnych
stosunkach ekonomicznych obniżenie wynagrodzenia tych osób. Prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej, który może - po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądow-
nictwa i uzyskaniu kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów (art. 71 prawa o ustroju
sądów powszechnych i art. 46 Małej Konstytucji) - podwyższyć wskaźniki określające,
jaka wielokrotność podstawy obliczania wynagrodzenia przysługuje sędziom zat-
rudnionym w sądach różnej rangi, nie uczynił tego, a podstawa obliczania ich wynag-
rodzenia określona w ustawie z dnia 23 grudnia 1994 r. była niższa od przeciętnego
wynagrodzenia w sferze produkcji materialnej.
Co do zasady należy także zgodzić się z poglądem Sądu Wojewódzkiego od-
rzucającym możliwość wstecznego działania prawa z niekorzyścią dla obywateli.
Przepisem zmierzającym do wprowadzenia takiego skutku nie jest jednakże art. 15
ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r., lecz jej art. 23 stanowiący, iż "Ustawa wchodzi w życie
z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1995 r.". Także w odniesieniu do tego
przepisu Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się we wspomnianym wyżej orzeczeniu z
dnia 14 marca 1995 r., K 13/94 (OTK w 1995 r. - część I, poz. 6) orzekając w pkt 1, iż
ustawa z dnia 23 grudnia 1994 r. jest zgodna z art. 1 i art. 3 Konstytucji. Orzeczenie to
odnosi się do całej ustawy, a więc także do omawianego art. 23.
Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego stwierdzające zgodność przepisu us-
tawowego z Konstytucją nie pozbawia jednakże sądów prawa i zarazem obowiązku
wykładni tego przepisu. Wykładnia przepisów prawa - prosta lub bardziej złożona - jest
bowiem zawsze niezbędna w procesie sądowego stosowania prawa.
W niniejszej sprawie orzeczenie przez Trybunał Konstytucyjny o zgodności
przepisu art. 23 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. z przepisami art. 1 i art. 3 Konstytucji
nie oznacza, iż art. 15 tej ustawy obowiązuje od dnia 1 stycznia 1995 r. Przepis art. 23
omawianej ustawy zawiera bowiem dwie normy, które są ze sobą sprzeczne. Pierwsza
z nich określa wejście ustawy w życie z dniem ogłoszenia (tj. 31 marca 1995 r.), druga -
uzyskanie przez ustawę mocy od dnia 1 stycznia 1995 r. Skoro są to dwie różne daty, to
normy te są ze sobą sprzeczne. Wejście w życie i uzyskanie mocy są bowiem
zdarzeniami tożsamymi, polegającymi na rozpoczęciu, od ich spełnienia się, prawnego
kwalifikowania stosunków społecznych przez przepisy, które "weszły w życie" lub
"uzyskały moc". Nie ma wejścia w życie ustawy bez uzyskania przez nią mocy
obowiązującej i odwrotnie, uzyskanie mocy obowiązującej oznacza wejście ustawy w
życie.
Rozwiązanie tej sprzeczności - czyli ustalenie, która z tych norm obowiązuje -
może nastąpić tylko na podstawie systemowej wykładni prawa. Nie jest bowiem możliwe
rozstrzygnięcie tego zagadnienia przy zastosowaniu reguł kolizyjnych, opartych na
relacji między normą ogólną i szczególną lub normą wcześniejszą i późniejszą, jako że
obie te normy są umieszczone w jednym przepisie i mają taki sam zakres odniesienia
(obie dotyczą całej ustawy).
Jedną z podstawowych reguł wykładni systemowej jest uwzględnianie hierarchii
źródeł prawa. Przy wykładni ustaw oznacza to, że należy nadawać im takie znaczenie -
w razie wątpliwości co do treści pewnych norm - jakie jest zgodne z Konstytucją. W
odniesieniu do art. 23 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. oznacza to, że nie obowiązuje
norma stanowiąca o uzyskaniu przez ustawę mocy od dnia 1 stycznia 1995 r.
Sprzeciwiają się temu obowiązujące w państwie prawnym zasady niedziałania prawa
wstecz i zaufania obywatela do państwa, wyrażone w art. 1 Konstytucji. Przemawia za
tym, także zasada ochrony szeroko rozumianej własności (art. 7 Konstytucji), albowiem
w okresie do opublikowania omawianej ustawy sędziowie nabyli prawo do
wynagrodzenia na podstawie art. 71 prawa o ustroju sądów powszechnych w brzmieniu
obowiązującym przed zmianą wprowadzoną przez ustawę z dnia 23 grudnia 1994 r.
Drugim przepisem odnoszącym się do wynagrodzeń sędziów w I kwartale 1995 r.
był art. 35 ust. 2 ustawy budżetowej na 1995 r. z dnia 30 grudnia 1994 r., opublikowanej
w Dz. U. Nr 27, poz. 141 z dnia 16 marca 1995 r. Według tego przepisu w okresie do
dnia 31 marca 1995 r. wynagrodzenia m.in. sędziów pozostają na poziomie
wynagrodzeń z grudnia 1994 r. Także ten przepis był poddany kontroli Trybunału
Konstytucyjnego, który w orzeczeniu z dnia 24 października 1995 r., K 14/95 (OTK
Zb.Urz. 1995 r. Nr 2, poz. 12) orzekł, iż jest on sprzeczny z art. 20 Małej Konstytucji
przez naruszenie wyrażonej w tym przepisie odrębności materii ustawy budżetowej, z
art. 3 Konstytucji przez naruszenie wyrażonych w nim zasad legalności i pra-
worządności i z art. 1 Konstytucji przez naruszenie wyrażonej w tym przepisie zasady
państwa prawnego i wynikającej z niej zasady: zakazu działania prawa wstecz i zaufa-
nia obywateli do państwa. W wykonaniu tego orzeczenia Prezes Trybunału Konsty-
tucyjnego ogłosił obwieszczenie z dnia 26 kwietnia 1996 r. o utracie mocy obowiązu-
jącej przepisu art. 35 ust. 2 ustawy budżetowej na 1995 r. (Dz. U. Nr 52, poz. 237).
Oczywiste jest zatem, iż także ten przepis nie może być stosowany do ustalania
wysokości wynagrodzeń sędziów w omawianym okresie.
Wobec powyższego, w okresie poprzedzającym dzień wejścia w życie przepisu
art. 15 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r., to jest do dnia 30 marca 1995 r., wy-
nagrodzenie sędziów powinno być ustalane zgodnie z obowiązującym w tym okresie
przepisem art. 71 prawa o ustroju sądów powszechnych, czyli na podstawie przecięt-
nego wynagrodzenia w sferze produkcji materialnej w I kwartale 1995 r. (bez uwzg-
lędniania wypłat z zysku). Jeżeli Prezes Głównego Urzędu Statystycznego zaniechał
urzędowego ogłaszania wysokości tego wynagrodzenia, to - jak trafnie stwierdził Sąd
Najwyższy w pkt 2 uchwały z dnia 2 marca 1993 r., I PZP 3/93 (OSP 1994 z. 2 poz. 36)
- może ono być ustalane na podstawie wszelkich środków dowodowych, w szcze-
gólności informacji Głównego Urzędu Statystycznego.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.
========================================