Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 2 października 1996 r.
I PRN 72/96
Skutkiem przejęcia części zakładu pracy przez inny podmiot jest jego
wejście w rolę nowego pracodawcy wszystkich pracowników, którzy przedmio-
tem swego zobowiązania byli związani z działalnością przejmowanej części
zakładu, przy czym skutek ten nie zależy od liczby zatrudnionych, a więc może
obejmować jedną osobę (art. 23
1
§ 1 KP).
Przewodniczący SSN: Józef Iwulski, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski (sprawoz-
dawca), Walerian Sanetra.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 2 października 1996 r. sprawy z po-
wództwa Józefa Z przeciwko Elektrociepłowni "K." S.A. w K. o przywrócenie do pracy,
na skutek rewizji nadzwyczajnej Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" [...] od wyroku
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 25
stycznia 1996 r. [...]
o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.
U z a s a d n i e n i e
Powód Józef Z. w pozwie z dnia 5 czerwca 1995 r. domagał się przywrócenia do
pracy w pozwanej Elektrociepłowni "K." S.A. W uzasadnieniu swego żądania powód
podał, że był w Spółce zatrudniony jako ślusarz w warsztacie mechanicznym na
podstawie umowy o pracę na czas nie określony, przy czym do stycznia 1995 r. pełnił
też funkcję członka Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność". Z dniem 1 czerwca 1995 r.
pracodawca powołując się na przepis art. 23
1
§ 2 KP "przeniósł" powoda do pracy w
Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowym "W." Spółka z o.o., utworzonym z części
majątku Elektrociepłowni, obejmującego jej warsztat mechaniczny.
Wspomniane przeniesienie jest zdaniem powoda sprzeczne z porozumieniem
zawartym w dniu 20 czerwca 1993 r. pomiędzy Zarządem Elektrociepłowni oraz
Komitetem Strajkowym NSZZ "Solidarność". W porozumieniu tym, kończącym spór
zbiorowy, pracodawca zagwarantował bowiem, że przechodzenie pracowników do
innych zakładów pracy będzie w ramach restrukturyzacji Elektrociepłowni następować z
poszanowieniem zasady dobrowolności. Wprawdzie w dniu 11 kwietnia 1995 r. grupa
31 pracowników warsztatu mechanicznego podpisała z Prezesem Zarządu
Elektrociepłowni tzw. list intencyjny, wyrażający zgodę na uczestnictwo w Spółce "W.",
po czym w następnych dniach uczynili to również pozostali pracownicy warsztatu, ale
powód nie przyłączył się do nich. Przeniesienie powoda wbrew jego woli do Spółki "W."
naruszyło więc porozumienie postrajkowe, a brak konsultacji zamiaru przeniesienia z
Komisją Zakładową NSZZ "Solidarność" stanowi też naruszenie art. 38 KP. Z tytułu
członkostwa w tej Komisji w okresie od 30 czerwca 1992 r. do 22 stycznia 1995 r.
powód podlegał ponadto szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem stosunku pracy,
wobec czego przeniesienie go do pracy w Spółce było niedopuszczalne z mocy art. 32
ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234
ze zm.).
Odpowiadając na pozew w dniu 5 lipca 1995 r., strona pozwana wniosła o
oddalenie powództwa, gdyż powód nie może się domagać przywrócenia do pracy. Po
wydzierżawieniu Spółce "W." obiektów warsztatu mechanicznego oraz sprzedaży
części jego majątku, powód stał się bowiem na podstawie art. 23
1
§ 2 KP pracownikiem
tej Spółki ex lege i niezależnie od swej woli, przy czym bezwzględnie obowiązujący
charakter powołanego przepisu sprawia, że nie można jego działania wyłączyć wolą
stron, nawet ujętą w formę porozumienia postrajkowego.
W piśmie procesowym z dnia 23 sierpnia 1995 r. pozwana podniosła ponadto, że
zakaz wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z działaczem związkowym bez
zgody zarządu organizacji zakładowej obowiązuje w zakładzie pracy powstałym w
wyniku połączenia, przejęcia lub podziału zakładu na podstawie art. 23
1
KP (uchwała
składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1992 r., I PZP
52/92, OSNCP 1993 z. 4 poz. 48).
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy dla Krakowa-Nowej Huty, wyrokiem z dnia 3 listopada
1995 r. [...] oddalił powództwo, a w uzasadnieniu takiego rozstrzygnięcia podał, że
wobec faktycznego przejęcia wyodrębnionej części zakładu pracy dotychczasowego
pracodawcy, zgodnie z art. 23
1
§ 2 KP, nowym pracodawcą powoda stała się pomimo
jego sprzeciwu Spółka "W.". Powód nie spotkał się więc z rozwiązaniem stosunku
pracy, tylko ze swoistą podmianą pracodawców, a skoro jego stosunek pracy trwa
nadal, to nie uległy też ograniczeniu uprawnienia do szczególnej ochrony trwałości
zatrudnienia z tytułu pełnienia związkowej funkcji.
Sąd Rejonowy uznał ponadto, że indywidualnego uprawnienia do ochrony przed
przejęciem ze strony nowego pracodawcy nie dała powodowi treść porozumienia
postrajkowego z dnia 20 czerwca 1993 r. Możliwości "pozostania" pracownika u
dotychczasowego pracodawcy, w sytuacji dokonywania cesji odpowiedniej części jego
zakładu pracy innemu podmiotowi, nie przewiduje też konstrukcja art. 23
1
KP. Od
przejęcia przez innego pracodawcę w trybie art. 23
1
§ 2 KP pracownicy mogą się -
zdaniem Sądu - uchronić w drodze sporu zbiorowego, a nie w ramach roszczeń
indywidualnych.
W rewizji od tego wyroku, złożonej w dniu 5 grudnia 1995 r., powód zarzucił
naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowa-
nie, w szczególności przepisu art. 23
1
§ 2 KP przez uznanie, że doszło do przejęcia
części pozwanego zakładu przez innego pracodawcę, a także sprzeczność istotnych
ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez ustalenie, że
zawarcie umowy dzierżawy jest równoznaczne z przejęciem zakładu pracy w
rozumieniu art. 23
1
§ 2 KP. W oparciu o te podstawy powód domagał się zmiany
zaskarżonego wyroku i ustalenia, że ze stroną pozwaną pozostaje w stosunku pracy
wynikającym z bezterminowej umowy o pracę w charakterze ślusarza, a także zasą-
dzenia zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego.
W uzasadnieniu rewizji powód podniósł, że przejęcie zakładu pracy w rozumieniu
art. 23
1
§ 2 KP wymaga przejścia na inny podmiot zakładu w znaczeniu podmiotowym
(pracownicy) i przedmiotowym (urządzenia). Tymczasem pozwana Spółka najpierw
zwolniła pracowników warsztatu mechanicznego w trybie przepisów ustawy o
rozwiązywaniu stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, a konstrukcję art.
23
1
§ 2 KP zastosowała dopiero wówczas, gdy jedynym zatrudnionym w warsztacie
pozostał powód. Nie było to więc przejęcie części zakładu pracy przez Spółkę "W.",
tylko wydzierżawienie jej niektórych pomieszczeń znajdujących się we władaniu strony
pozwanej.
Powód wyraził też pogląd, że w świetle zasady wolności pracy (art. 11 KP)
uprawniona jest teza, iż stosunki pracy przechodzą na nowego pracodawcę pod za-
wieszającym warunkiem niezgłoszenia sprzeciwu przez zainteresowanego pracownika.
Potwierdza to ostatnia nowelizacja Kodeksu pracy i nie może to pozostać bez wpływu
na wykładnię niejednoznacznie sformułowanego przepisu art. 23
1
§ 1 KP w poprzednim
brzmieniu.
Konstruując pozorne przejęcie części zakładu pracy przez Spółkę "W.", strona
pozwana zmierzała, zdaniem powoda, do obejścia porozumienia postrajkowego, w
którym zobowiązała się do zaniechania działań prowadzących do innego niż dob-
rowolne przechodzenie pracowników do innych pracodawców.
Powód podkreślił wreszcie, że w ustaleniu pozostawania w stosunku pracy z
pozwaną Elektrociepłownią ma oczywisty interes prawny. Spółka "W." nie wypłaci mu
bowiem nagrody jubileuszowej za 35 lat pracy, nie zapewni zniżki w opłacie za korzys-
tanie z energii elektrycznej, nie da nagrody z okazji Dnia Energetyka, nie zrefunduje
tzw. wczasów pod gruszą, ani też nie zaoferuje zapomóg i świadczeń socjalnych
dostępnych u strony pozwanej.
Odpowiadając na rewizję w dniu 22 grudnia 1995 r., pozwana Spółka wniosła o
jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego. W uzasadnieniu
odpowiedzi pozwana zakwestionowała trafność zarzutów rewizji oraz sposób ich
argumentowania, zwracając zwłaszcza uwagę na specyficzny cel przepisu art. 23
1
KP,
tj. umożliwienie restrukturyzacji (prywatyzacji) firm z równoczesną ochroną trwałości
stosunku pracy.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie, wyrokiem z
dnia 25 stycznia 1996 r. [...] oddalił rewizję bez obciążenia powoda kosztami
postępowania rewizyjnego, uznając zasadność ustaleń faktycznych sprawy i trafność
ich prawnej kwalifikacji. Sąd Wojewódzki podkreślił w szczególności, że zastosowaniu
art. 23
1
KP nie przeszkadza fakt, iż w momencie przejmowania przez nowego pra-
codawcę wyodrębnionej części przedsiębiorstwa Elektrociepłowni był w niej zatrudniony
tylko jeden pracownik, który na przejście nie wyrażał zgody. Sąd Wojewódzki uznał też,
że podstawą indywidualnych roszczeń pracowniczych nie może być porozumienie
postrajkowe, zwłaszcza że wszyscy - oprócz powoda - pracownicy warsztatu
mechanicznego zgodzili się na rozwiązanie umów w trybie przepisów ustawy o
grupowych zwolnieniach i przyjęli ofertę pracy w założonej z ich udziałem Spółce.
Powyższy wyrok rewizją nadzwyczajną z dnia 5 czerwca 1996 r. zaskarżyła
Komisja Krajowa NSZZ "Solidarność" i zarzucając rażące naruszenie art. 23
1
KP
domagała się uchylenia kwestionowanego wyroku oraz przywrócenia powoda do pracy
w pozwanej Elektrociepłowni, względnie przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji
do ponownego rozpoznania. W przedmiotowej sprawie nie doszło - zdaniem skarżącej -
do przejęcia zakładu pracy w sensie podmiotowym, ani w sensie przedmiotowym. Po
zwolnieniu pracowników warsztatu mechanicznego i wypłaceniu im należnych odpraw,
Elektrociepłownia zatrudniała bowiem w tym warsztacie jedynie powoda, a Spółka "W."
wydzierżawiła tylko jedno pomieszczenie o powierzchni 1.809 m
2
. Pozorując przejęcie
części zakładu pracy przez nowego pracodawcę, Elektrociepłownia zmierzała do
obejścia porozumienia postrajkowego, zobowiązującego ją do niepodejmowania
żadnych działań, które prowadziłyby do konieczności niedobrowolnego przejścia
pracownika do innego zakładu. Wprawdzie strona pozwana argumentuje, że do Spółki
"W." powód przeszedł z mocy prawa, ale istotne jest, iż doprowadziły do tego działania
Elektrociepłowni w sferze stosunków gospodarczych i bezzasadne zastosowanie art.
23
1
KP. Tym sposobem Elektrociepłownia złamała porozumienie postrajkowe i wbrew
woli powoda, a więc z naruszeniem zasady wolności pracy (art. 11 KP), doprowadziła
do zmiany jego stosunku pracy, pozostającego z racji pełnionej wcześniej funkcji
związkowej pod szczególną ochroną prawa. Tymczasem jest to zmiana niekorzystna,
powodująca u powoda wymierne straty materialne.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Rewizja nadzwyczajna jest bezzasadna i podlega oddaleniu.
Przepis art. 23
1
KP w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 czerwca 1996 r.
regulował w kolejnych swoich paragrafach skutki prawne połączenia zakładów pracy (§
1), podziału zakładu pracy (§ 3) oraz przejęcia zakładu pracy w całości lub w części
przez inny zakład (§ 2), stanowiąc, że przekształcenia takie nie wpływają na byt
stosunku pracy, który jest kontynuowany przez nowego pracodawcę. To samo wynika z
powołanego przepisu w jego nowej redakcji, w której poprzednia i przykładowa
typologia podmiotowych i przedmiotowych przekształceń zakładu pracy została przez §
1 sprowadzona do syntetycznej formuły "przejścia" zakładu pracy lub jego części na
innego pracodawcę.
O ile przejęcie całego zakładu pracy nie budzi zazwyczaj wątpliwości, o tyle
przejście na nowego pracodawcę części dotychczasowego zakładu pracy może być
przedmiotem kontrowersji, których rozstrzyganie musi uwzględniać wszystkie i niekiedy
bardzo złożone okoliczności konkretnego przypadku. Z pewnym uproszczeniem wolno
jednak powiedzieć, że częścią zakładu pracy w rozumieniu art. 23
1
§ 1 KP będą te
składniki jego majątku, które ze względu na funkcjonalne powiązanie stanowią
samoistną całość i które mogą być rzeczowym substratem samodzielnego zakładu
pracy (placówką zatrudnienia). Taką samoistną całością w ramach Elektrociepłowni był
niewątpliwie jej warsztat mechaniczny, więc sprzedanie Spółce "W." części
wyposażenia warsztatu (elektronarzędzi) i oddanie w dzierżawę jego pomieszczenia
oraz niektórych maszyn i urządzeń może być kwalifikowane jako przejęcie przez tę
Spółkę części zakładu pracy pozwanej, tym bardziej, że termin "przejęcie" (przejście)
nie wyczerpuje się w sprzedaży zakładowego mienia.
Skutkiem przejęcia części zakładu pracy jest "wejście" nowego pracodawcy w
stosunki pracy pracowników zatrudnionych przy realizacji jej statutowych zadań.
Dotyczy to wszystkich pracowników, którzy przedmiotem swego zobowiązania są
związani z wydzieloną częścią zakładu, gdyż wspomniany skutek następuje ex lege i -
jak to wielokrotnie wyjaśniał Sąd Najwyższy (np. w uchwale z dnia 19 stycznia 1993 r., I
PZP 70/92, OSNCP 1993 z. 6 poz. 100) - niezależnie od woli zainteresowanych. Nie
jest to bynajmniej naruszenie zasady wolności pracy (art. 11 KP), gdyż pracownik
niezadowolony ze zmiany pracodawcy mógł stosunek pracy wypowiedzieć. Trafności
takiego orzecznictwa nie podważyła nowelizacja art. 23
1
KP, umożliwiająca pracow-
nikowi nienawiązanie, względnie ułatwiająca zerwanie niechcianego stosunku pracy
przez jego rozwiązanie u dotychczasowego, bądź nowego pracodawcy za tzw. sied-
miodniowym uprzedzeniem i zrównując je pod względem skutków prawnych z wypo-
wiedzeniem dokonanym przez pracodawcę (art. 23
1
§ 4). Na podjęcie stosownej decyzji
pracownik ma termin miesięczny, liczony od dnia zawiadomienia go przez pracodawcę
o podmiotowych przekształceniach stosunku pracy po stronie pracodawcy i
wynikających stąd skutkach (art. 23
1
§ 3 KP). Zawiadomienie ma być w zasadzie
uprzednie, ale w razie przejścia zakładu na inny podmiot ex lege (np. wskutek spad-
kobrania) będzie to możliwe tylko ex post i pracownik rozstanie się ewentualnie z no-
wym pracodawcą.
Skoro zakresem zastosowania art. 23
1
KP, zarówno w jego dawnej, jak i nowej
stylizacji, byli i są objęci wszyscy pracownicy zatrudnieni w przejmowanej części
zakładu, to przyjąć należy, ze przepis ten wywarł swój skutek również wobec pracow-
ników warsztatu mechanicznego pozwanej Elektrociepłowni. Stali się więc oni pracow-
nikami Spółki "W." z mocy art. 23
1
§ 2 KP, a nie wskutek rozwiązania dotychczasowego
stosunku pracy z Elektrociepłownią i nawiązania ze Spółką nowego stosunku pracy. W
stanie faktycznym sprawy nie istniała bowiem konieczność redukcji zatrudnienia
spowodowana restrukturyzacją Elektrociepłowni, a zatem nie znajdowały zastosowania
przepisy ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze zm.). Rozwiązanie stosunku pracy
w trybie tej ustawy było wobec tego czynnością, służącą zapewnieniu pracownikom
warsztatu odprawy pieniężnej z art. 8 ust. 1 ustawy, umożliwiającej im z kolei nabycie
udziałów w Spółce "W.". Źródłem uprawnienia pracowników warsztatu do wspomnianej
odprawy było więc w istocie samozobowiązanie Elektrociepłowni, co oczywiście jest
dopuszczalne, gdyż pracodawca może zawsze świadczyć ponad swój ustawowy
obowiązek, zwłaszcza gdy zyskuje tym przychylność załogi dla zamierzonych
przekształceń strukturalnych i zapobiega wybuchowi sporu zbiorowego.
Z jurydycznego punktu widzenia nie sposób zatem uznać, że pracownikiem
Spółki "W." na podstawie art. 23
1
§ 2 KP stał się wyłącznie powód. Nie znaczy to jed-
nak, że przepis ten wykluczał, a art. 23
1
§ 1 KP wyklucza obecnie, przejęcie zakładu
pracy lub jego części z jednym tylko pracownikiem. Niekiedy bowiem pracodawca nie
zatrudnia większej liczby osób, a poza tym można sobie wyobrazić, że przed przewi-
dywanym przejściem zakładu lub jego części na innego pracodawcę dojdzie do rze-
czywistego ustania stosunku pracy pozostałych pracowników. Niedopuszczalne byłoby
natomiast obejście tego przepisu przez wcześniejsze zwolnienie pracowników, np. pod
pretekstem zaprzestania działalności, a w istocie po to, aby ułatwić sobie zbycie
zakładu.
Bezwzględna ochrona trwałości stosunku pracy na podstawie art. 23
1
KP nie jest
wszakże celem samym w sobie. Stanowi ona cenę, jaką przychodzi płacić praco-
dawcom za swobodę dokonywania w ich przedsiębiorstwach przekształceń struktural-
nych niezbędnych dla sprostania rygorom wolnorynkowej konkurencji. Skrępowanie tej
swobody przez ograniczenie, czy nawet wyłączenie mechanizmu działania art. 23
1
KP,
byłoby teoretycznie możliwe w trybie porozumienia postrajkowego, ale musiałoby to
jednoznacznie wynikać z jego treści.
Co prawda ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych
(Dz. U. Nr 55, poz. 236) przewiduje expressis verbis jedynie porozumienia kończące
rokowania (art. 9) oraz postępowanie mediacyjne (art. 14), ale to nie wyklucza
dopuszczalności zawierania porozumień kończących strajk, zwłaszcza że ich katalogu
nie sposób zredukować do układów zbiorowych pracy. Przed nowelizacją kodeksu
pracy w 1996 r. porozumienia postrajkowe przyznające pracownikom określone
uprawnienia można było kwalifikować w kategoriach umowy na rzecz osoby trzeciej
(art. 393 KC). Natomiast postanowienia takich porozumień zyskały obecnie status
przepisów prawa pracy (art. 9 § 1 KP), z zastrzeżeniem, że są oparte na ustawie i nie
mogą one być dla pracowników mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy oraz
innych ustaw i aktów wykonawczych (art. 9 § 2 KP). Wymaganie "oparcia na ustawie"
spełniają - zdaniem Sądu Najwyższego - porozumienia postrajkowe.
W spornym porozumieniu w sprawie zakończenia strajku, zawartym w dniu 20
czerwca 1993 r. pomiędzy Komitetem Strajkowym NSZZ "Solidarność" i Zarządem
Elektrociepłowni "K." S.A., strony postanowiły w pkt 2, że do czasu przeprowadzenia
prywatyzacji Spółki będą w odniesieniu do jej restrukturyzacji obowiązywać następujące
zasady: "a) Zarząd Spółki zobowiązuje się do odstąpienia od zwolnień grupowych lub
indywidualnych związanych z restrukturyzacją Spółki, b) Zarząd będzie miał prawo do
podejmowania działań mających za cel dobrowolne przechodzenie pracowników do
innych zakładów pracy i takie działania Zarządu nie będą uważane za złamanie
niniejszego porozumienia". W cytowanym fragmencie porozumienia Zarząd
Elektrociepłowni zobowiązał się do zaniechania jednostronnych czynności prawnych
rozwiązujących stosunek pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 grudnia 1989
r. i równocześnie uzyskał kompetencję, a właściwie "potwierdzenie" posiadanej
kompetencji do podejmowania działań stymulujących dobrowolne przechodzenie
pracowników do innych pracodawców.
Porozumienie nie wyłączyło jednak możliwości tworzenia na bazie majątku
Elektrociepłowni nowych podmiotów gospodarczych, w tym spółek prawa handlowego,
również z kapitałowym udziałem pracowników. Porozumienie nie wykluczyło tym
samym skutków, jakie utworzenie podobnego podmiotu spowodowałoby ex lege dla
stosunków pracy przynajmniej niektórych członków załogi Elektrociepłowni. Zarząd
Elektrociepłowni nie musiał więc zabiegać o zgodę pracowników warsztatu na ich
przejęcie przez taki podmiot. Wystarczyło poinformowanie pracowników o zamiarze
zlikwidowania w przedsiębiorstwie działalności warsztatu mechanicznego i korzystania
w tym zakresie z usług jakiejkolwiek spółki utworzonej na jego bazie, a tym samym
sformułowanie alternatywy: albo zainteresowani zostaną przejęci przez taką spółkę,
albo sami rozwiążą stosunek pracy z Elektrociepłownią. Zarząd Elektrociepłowni czuł
się jednak związany porozumieniem postrajkowym na tyle, że postawił pracowników
przed korzystniejszą alternatywą, tzn. zostaną przejęci przez spółkę z ich kapitałowym
udziałem, przy czym środki na nabycie udziałów dostarczy Elektrociepłownia w formie
odprawy za pozorne rozwiązanie umowy, z równoczesną gwarancją ponownego
zatrudnienia w "W.". Podobnie korzystną ofertę otrzymał powód, chociaż po utworzeniu
Spółki "W." mogła ona pozostawiać mu tylko wybór: albo zgłosi akces do tej Spółki na
zasadach ustalonych dla pozostałych pracowników albo zostanie przez Spółkę przejęty
w trybie art. 23
1
§ 2 KP.
Takie zachowanie Elektrociepłowni było lojalnym stosowaniem porozumienia
strajkowego, z którego treści nie sposób - wbrew twierdzeniom skarżącej - zrekonstruo-
wać pracowniczych roszczeń o "pozostanie u dotychczasowego pracodawcy". Jeśli zaś
stosunek pracy powoda nie uległ rozwiązaniu, tylko podmiotowemu przekształceniu, to
nie wchodzi w grę również roszczenie o przywrócenie do pracy. Zmiana pracodawcy nie
naruszyła też uprawnienia powoda do rocznej ochrony bytu i treści stosunku pracy po
ustaniu mandatu w Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy z
dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych - Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.). Jeżeli
natomiast treść stosunku pracy powoda wynikała z treści postanowień układu
zbiorowego pracy obowiązującego dotychczasowego pracodawcę, to nowy pracodawca
jest zgodnie z art. 241
8
KP związany tymi postanowieniami przez okres jednego roku od
dnia przejęcia powoda w trybie art. 23
1
KP. Ewentualna zmiana warunków zatrudnienia
może nastąpić po upływie tego okresu w trybie wypowiedzenia.
Z wyżej wskazanych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 421 § 1 KPC
orzekł, jak w sentencji.
========================================