II UZ 16/97
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy izby Sądu Najwyższego z "Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych" na "Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Postanowienie z dnia 24 kwietnia 1997 r.
II UZ 16/97
Przepis art. 130 § 1 KPC stosuje się również do kasacji w zakresie ozna-
czenia wartości przedmiotu zaskarżenia.
Przewodniczący SSN: Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Maria Tyszel (sprawoz-
dawca), Barbara Wagner.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 kwietnia
1997 r. sprawy z wniosku Marii S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziałowi w K. o wysokość świadczeń, na skutek zażalenia wnioskodawczyni na
postanowienie Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie
z dnia 3 grudnia 1996 r. [...]
p o s t a n o w i ł :
u c h y l i ć zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Apelacyj-
nemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie postano-
wieniem z dnia 3 grudnia 1996 r., odrzucił kasację wniesioną przez Marię S. od wyroku
tego Sądu z dnia 12 lipca 1996 r. [...]. Sąd ten powołując się na przepis art. 393 w
związku z art. 393
3
KPC uznał, że brak w kasacji określenia wartości przedmiotu sporu
czyni ją niedopuszczalną.
W zażaleniu na to postanowienie Maria S. wniosła o jego uchylenie zarzucając,
że zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania, w szczególności art. 393
3
i
393
5
KPC.
Rozpoznając zażalenie Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Słusznie podniesiono w zażaleniu, że do kasacji, jako do pisma procesowego,
stosuje się uregulowania zawarte w art. 130 KPC, w tym również wezwanie do
uzupełnienia pisma, które wskutek niezachowania warunków formalnych nie może
otrzymać prawidłowego biegu. Brak w kasacji określenia wartości zaskarżenia jest
brakiem formalnym, uniemożliwiającym jej nadanie prawidłowego biegu, jednakże nie
jest brakiem uzasadniającym uznanie kasacji za niedopuszczalną w rozumieniu art. 393
KPC. W myśl pkt 1 in fine, tego przepisu, do oznaczenia przedmiotu sporu stosuje się
odpowiednio przepisy o wartości przedmiotu sporu. W aktach sprawy znajduje się
odpowiedź na kasację wniesiona przez organ rentowy w dniu 2 grudnia 1996 r. , w
której zawarto wniosek o odrzucenie kasacji, gdyż wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż 5.000 zł. Zaskarżone postanowienie zostało więc wydane, po doręczeniu
kasacji organowi rentowemu, w związku z zarzutem podniesionym przez tę stronę. Na
podstawie przepisu art. 25 § 2 KPC, w takiej sytuacji powinno nastąpić sprawdzenie
wartości zaskarżenia.
Podniesione w zażaleniu zarzuty merytoryczne nie podlegają rozpoznaniu w
niniejszym postępowaniu.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy z mocy przepisów art. 393
18
, 397 §
1 i 2 w związku z art. 388 § 4 KPC orzekł jak w sentencji postanowienia.
========================================
II UZ 16/97
Przepis art. 130 § 1 KPC stosuje się również do kasacji w zakresie ozna-
czenia wartości przedmiotu zaskarżenia.
Przewodniczący SSN: Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Maria Tyszel (sprawoz-
dawca), Barbara Wagner.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 kwietnia
1997 r. sprawy z wniosku Marii S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziałowi w K. o wysokość świadczeń, na skutek zażalenia wnioskodawczyni na
postanowienie Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie
z dnia 3 grudnia 1996 r. [...]
p o s t a n o w i ł :
u c h y l i ć zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Apelacyj-
nemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie postano-
wieniem z dnia 3 grudnia 1996 r., odrzucił kasację wniesioną przez Marię S. od wyroku
tego Sądu z dnia 12 lipca 1996 r. [...]. Sąd ten powołując się na przepis art. 393 w
związku z art. 393
3
KPC uznał, że brak w kasacji określenia wartości przedmiotu sporu
czyni ją niedopuszczalną.
W zażaleniu na to postanowienie Maria S. wniosła o jego uchylenie zarzucając,
że zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania, w szczególności art. 393
3
i
393
5
KPC.
Rozpoznając zażalenie Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Słusznie podniesiono w zażaleniu, że do kasacji, jako do pisma procesowego,
stosuje się uregulowania zawarte w art. 130 KPC, w tym również wezwanie do
uzupełnienia pisma, które wskutek niezachowania warunków formalnych nie może
otrzymać prawidłowego biegu. Brak w kasacji określenia wartości zaskarżenia jest
brakiem formalnym, uniemożliwiającym jej nadanie prawidłowego biegu, jednakże nie
jest brakiem uzasadniającym uznanie kasacji za niedopuszczalną w rozumieniu art. 393
KPC. W myśl pkt 1 in fine, tego przepisu, do oznaczenia przedmiotu sporu stosuje się
odpowiednio przepisy o wartości przedmiotu sporu. W aktach sprawy znajduje się
odpowiedź na kasację wniesiona przez organ rentowy w dniu 2 grudnia 1996 r. , w
której zawarto wniosek o odrzucenie kasacji, gdyż wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż 5.000 zł. Zaskarżone postanowienie zostało więc wydane, po doręczeniu
kasacji organowi rentowemu, w związku z zarzutem podniesionym przez tę stronę. Na
podstawie przepisu art. 25 § 2 KPC, w takiej sytuacji powinno nastąpić sprawdzenie
wartości zaskarżenia.
Podniesione w zażaleniu zarzuty merytoryczne nie podlegają rozpoznaniu w
niniejszym postępowaniu.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy z mocy przepisów art. 393
18
, 397 §
1 i 2 w związku z art. 388 § 4 KPC orzekł jak w sentencji postanowienia.
========================================