Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CKN 416/97
W Y R O K
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 października 1997 r
Sąd Najwyższy Izba Cywilna
w składzie następującym:
Przewodniczący: Prezes SN - T. Ereciński (spraw.)
Sędziowie: SN - G. Bieniek
SN - T. Wiśniewski
Protokolant: P. Malczewski
po rozpoznaniu w dniu 29 października 1997 roku
sprawy z powództwa J. L.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń SA
o zapłatę
na skutek kasacji powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 stycznia 1997 roku,
1. zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, że kwotę 2 000 zł
(dwa tysiące złotych) zastępuje kwotą 5 000 zł (pięć tysięcy złotych),
2. w pozostałej części kasację oddala,
3. koszty postępowania kasacyjnego między stronami wzajemnie
znosi,
4. nakazuje ściągnąć od powoda z zasądzonego roszczenia na rzecz
Skarbu Państwa (Sąd Wojewódzki w K.) kwotę 662,5 zł (sześćset
2
sześdziesiąt dwa zł i pięćdziesiąt groszy) tytułem połowy
nieuiszczonego wpisu od kasacji oraz od pozwanego na rzecz
Skarbu Państwa (Sąd Wojewódzki w K.) kwotę 662,5 zł (sześćset
sześćdziesiąt dwa złote i pięćdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonego
wpisu od kasacji.
U Z A S A D N I E N I E
Powód J. L. domagał się od PZU SA III Inspektorat w K. zasądzenia 120
mln starych zł, a po zmodyfikowaniu w toku procesu roszczenia żądał 15 000 zł
z tytułu zadośćuczynienia za cierpienie fizyczne i krzywdę moralną 2500 zł
tytułem odszkodowania za zakłócenia w działalności firmy powoda oraz
odszkodowania za uszkodzony samochód. Roszczenia te związane były z
wypadkiem samochodowym, któremu powód uległ 12 grudnia 1989 r.
Wyrokiem z 3 VI 1996 r. Sąd Wojewódzki w K. oddalił powództwo,
podzielając zarzuty pozwanego ubezpieczyciela, że stosowne odszkodowanie
zostało już wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego.
Na skutek rewizji powoda Sąd Apelacyjny w . wyrokiem z 14 I 1997 r.
zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził na rzecz powoda kwotę 2
000 zł z ustawowymi odsetkami z tytułu zadośćuczynienia, w pozostałej zaś
części rewizję oddalił.
Wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył kasacją powód zarzucając
naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 445 § 1 k.c oraz
naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na treść
wyroku - tj. art. 217 w zw. z art. 322 k.p.c. Skarżący wnosił o zmianę wyroku i
zasądzenie od strony pozwanej kwoty 15,5 tys. zł z ustawowymi odsetkami oraz
uchylenie w pozostałym zakresie wyroków obu instancji.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że skarżący błędnie powołuje
się na naruszenie przez sąd II instancji przepisów postępowania mających
istotny wpływ na wynik postępowania - tj. art. 217 w zw. z art. 322 oraz art. 233
§ 1 k.p.c. Zaskarżenie kasacją orzeczenia sądu II instancji nie może opierać się
na zarzutach dotyczących uchybień sądu pierwszej instancji. Te bowiem
podlegają kontroli instancyjnej. Ponieważ orzeczenie Sądu Wojewódzkiego
było wydane przed dniem 1 lipca 1996 r., to stosownie do art. 11 ust. 2 i 3
ustawy z 1 marca 1996 r. o zmianie k.p.c i innych ustaw - kontroli kasacyjnej
podlegać może prawidłowości wypełnienia przez ten sąd obowiązków sądu
rewizyjnego (art. 385 - 390 k.p.c w brzmieniu sprzed 1 VII 1996 r.). W związku
z tym zarzut naruszenia art. 217 i 233 § 1 k.p.c może być postawiony temu
sądowi zasadnie tylko wówczas, gdy uzupełniając lub ponawiając dowody
dokonywał on własnych nowych ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z
wynikającymi z art. 233 k.p.c regułami. Takich zarzutów skarżący nie podniósł
i nie wykazał.
Na marginesie wskazać należy kolejną niekonsekwencję wywodów
kasacji - skarżący zarzuca naruszenie istotnych przepisów postępowania a
jednocześnie wbrew dyspozycji art. 39315
k.p.c domaga się zmiany
zaskarżonego orzeczenia Sądu Apelacyjnego.
Nie znajdując jednak takich istotnych naruszeń postępowania przez Sąd II
instancji, w związku z treścią powołanego art. 39315
k.p.c, Sąd Najwyższy
związany jest stanem faktycznym stanowiącym podstawę wydania
zaskarżonego wyroku. W stanie faktycznym ustalonym przez Sąd Apelacyjny
znajduje natomiast uzasadnienie zarzut naruszenia przez ten Sąd art. 445 § 1 k.c
- polegający na nieodpowiedniej ocenie adekwatności odszkodowania, które
powinien otrzymać powód za szkodę jaką poniósł w wypadku samochodowym
w dniu 12 grudnia 1989 r.
4
W wypadku tym powód doznał urazu głowy, połączonego z rozległą raną
tłuczoną czoła oraz stłuczenia lewej strony klatki piersiowej. W późniejszym
czasie wystąpiły objawy neurologiczne spowodowane uszkodzeniem naczyń
krwionośnych opony twardej mózgowej. W wyniku doznanych obrażeń powód
był niezdolny do pracy i wymagał leczenia specjalistycznego przez okres około
6 miesięcy, zaś po tym czasie uszczerbek na zdrowiu określony został na 35 %
trwałego inwalidztwa w tych okolicznościach przyznaną przez ubezpieczyciela
kwotę 1000 zł i dodatkowo zasądzoną przez Sąd kwotę 2000 zł należy uznać za
niewspółmiernie niską w stosunku do procentu utraty zdrowia oraz częściowej
utraty przez powoda zdolności do pracy zarobkowej i w konsekwencji zdaniem
Sądu Najwyższego zasądzoną kwotę należy podwyższyć do kwoty 5 000 zł
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 maja 1993 r. do dnia spełnienia
świadczenia. Należy podkreślić, że zadośćuczynienie z art. 445 k.c ma przede
wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi
przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną do kosztów
utrzymania i wymagań gospodarki rynkowej.
Z tych względów na podstawie art. 39315
i 39312
k.p.c orzeczono jak w
sentencji. O kosztach procesu za instancję kasacyjną orzeczono na podstawie
art. 39319
w zw. z art. 102 i 108 § 1 k.p.c oraz art. 11 ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych.
jg